ترامپ دوباره در کاخ سفید؛ اصلاح‌طلبان در حسرت پیروزی هریس! 🔸گفتارگاه: بالاخره دنیا متوجه شد که چهل و هفتمین رئیس‌جمهور آمریکا کسی نیست جز #دونالد_ترامپ، همان مردی که با موهای زرد و سخنان جنجالی‌اش، مثل یک طوفان در کاخ سفید می‌چرخید. حالا او دوباره بر کرسی #ریاست‌جمهوری تکیه زده و در این میان، #اصلاح‌طلبان ایرانی که به شدت به #کاملا_هریس امیدوار بودند، حالا باید با واقعیت تلخی که به سراغشان آمده، دست و پنجه نرم کنند. این روزها که در ایران، روزنامه‌های اصلاح‌طلب به استقبال #انتخابات_آمریکا رفته بودند، به نظر می‌رسید که گویی خود را برای جشن و پایکوبی در پیروزی کاملا هریس آماده کرده‌اند! انگار که در یک دنیای موازی زندگی می‌کردند و با خیال راحت روی کیوسک‌های روزنامه‌فروشی‌ها، تیترهای هیجان‌انگیز از پیروزی خانم هریس را منتشر می‌کردند. شاید اصلاح‌طلبان فکر می‌کردند که با انتخاب کاملا هریس، به طور ناگهانی درهای #کاخ_سفید به رویشان باز خواهد شد و به زودی دور میز #مذاکره با دولتمردان دموکرات، قهوه‌نوشی و گپ و گفت خواهند داشت. اما حالا که ترامپ برگشته، به نظر می‌رسد که آنها باید به جای قهوه، #چای_داغ بنوشند و برای خودشان دلداری بخرند! در نهایت، پیروزی ترامپ شاید بدترین خبر برای اردوگاه اصلاح‌طلبان باشد، اما این هم می‌تواند یک درس بزرگ باشد: در سیاست، هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست و بهتر است به جای خواب‌های رنگین، واقعیت‌های خاکستری را بپذیریم! ✍🏻۱۸ آبان۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah

آمریکا؛ دوگانه در سیاست، بدعهد در صداقت! 🔘قسمت دوم 🔸گفتارگاه: #آمریکا، آن قدرت هزارچهره‌ای است که یک روز در قامت حامی #دموکراسی ظاهر می‌شود و روز دیگر، نقاب از چهره برمی‌دارد و آتش‌افروز جنگ‌ها و بحران‌ها می‌شود. قصه #جولانی، همان رهبر گروهکی که تا دیروز برای دستگیری‌اش جایزه تعیین می‌کردند و امروز از او به‌عنوان «شریک منطقه‌ای» یاد می‌کنند، تازه‌ترین پرده این نمایش دوگانه است. در #ونزوئلا هم، همین رویکرد تکرار شده است؛ وزارت خزانه‌داری آمریکا برای سر #نیکولاس_مادورو، رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا، جایزه می‌گذارد، آن‌هم درحالی‌که به‌تازگی از چهره دیگر این سیاست آشنا رونمایی کرده است. آمریکا که جولانی را از فهرست سیاه خارج می‌کند، همان آمریکایی است که تحریم‌های دارویی را بر #مردم_ایران تحمیل کرد. همان که کودتای ۲۸ مرداد را سازماندهی کرد. همان که امروز علم #حقوق_بشر را بلند کرده اما دستش همچنان به خون میلیون‌ها انسان آلوده است. این تناقض‌ها، زنگ هشداری است برای هرکس که تصور می‌کند می‌تواند در این بازی دوگانه، برنده شود. درسی که ما در ایران، از #ملی_شدن_نفت تا ماجرای #برجام، بارها و بارها با پوست و استخوان تجربه کرده‌ایم. برای مادورو، این نمایش تازه نیست، برای ما هم. اما پرسشی همچنان پابرجاست: آیا می‌توان با چنین قدرتی #مذاکره کرد؟ آیا باید در زمینی بازی کرد که قواعدش را یک‌جانبه و به سود خود تعریف می‌کند؟ یا شاید وقت آن رسیده که راهی دیگر جست؟ حالا دولت #پزشکیان از آمادگی برای ازسرگیری مذاکرات سخن گفته است؛ مذاکراتی که تاریخچه آن، از برجام گرفته تا تعلیق فعالیت‌های هسته‌ای، چیزی جز #بدعهدی طرف مقابل در بر نداشته است. حتی وقتی غربی‌ها خودشان برجام را «موفق‌ترین توافق چندجانبه» توصیف کردند، آمریکا به‌راحتی آن را پاره کرد. وعده‌هایی که در قبال تعلیق فعالیت‌های هسته‌ای داده شد نیز، هیچ‌گاه از کاغذ به واقعیت نرسید. سیاست آمریکا با ایران همیشه همین بوده؛ از حمایت از دیکتاتوری در گذشته تا تحریم‌های بی‌سابقه سال‌های اخیر. واشنگتن ثابت کرده که فارغ از اینکه چه کسی در رأس قدرت است، اگر منافعش به خطر بیفتد، از هیچ ابزاری برای فشار فروگذار نمی‌کند. این واقعیت به ما یادآوری می‌کند که تکیه بر بیرون، هرگز تمام راه‌حل مشکلات نیست. مذاکره، اگرچه گاهی ناگزیر است، اما تنها در شرایطی معنا دارد که طرف مقابل اهل منطق و پذیرای گفت‌وگوی برابر باشد. دولت پزشکیان و تیم سیاست خارجی او باید به این مسئله توجه داشته باشند. اما با این وجود... ✍🏻 ۲۹ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah

آمریکا؛ دوگانه در سیاست، بدعهد در صداقت! ...اما با این وجود 🔘قسمت سوم 🔸 گفتارگاه: نمی‌توان بر #پزشکیان خرده گرفت که چرا از مذاکره سخن می‌گوید. #مذاکره در سیاست خارجی ایران نه پدیده‌ای تازه است و نه مغایر با قواعد. طی چهار دهه گذشته، همه دولت‌ها، از نخستین روزهای انقلاب تا امروز، میز مذاکره را به‌عنوان یکی از ابزارهای پیشبرد منافع ملی در دستور کار داشته‌اند. نتایج این #مذاکرات، البته گاه کمی شیرین و گاه خیلی تلخ بوده است، اما واقعیت این است که حتی سرسخت‌ترین دولت‌ها نیز مذاکره را از سیاست خارجی خود حذف نکرده‌اند.این واقعیت چنان روشن است که حتی دولت #شهید_رئیسی نیز، با وجود تاکید بر گسترش روابط منطقه‌ای و اقتصادی با همسایگان و عضویت در سازمان‌هایی چون #شانگهای و #بریکس، مذاکره را به‌عنوان راهی برای کاهش #تحریم‌ها و تخفیف فشارهای خارجی مدنظر داشت. برای نمونه، #امیرحسین_ثابتی به‌صراحت گفت که دولت رئیسی به توافق نزدیک شده بود، اما مخالفت‌هایی از سوی برخی نمایندگان مجلس، از جمله #نبویان، این مسیر را مسدود کرد. حال، آیا می‌توان بر پزشکیان خرده گرفت که چرا از ابزاری استفاده می‌کند که دیگران نیز به‌کار گرفته‌اند؟ به‌ویژه آنکه او تا الان، برخلاف #حسن_روحانی، تمام تخم‌مرغ‌هایش را در سبد مذاکرات نگذاشته است. پزشکیان تجربه تلخ دولت روحانی را به‌خوبی درک کرده است؛ اینکه اگر همه امیدها به مذاکره گره بخورد و در نهایت، نتیجه‌ای حاصل نشود، چه فشاری بر #اقتصاد و افکار عمومی وارد خواهد شد. پزشکیان، در مدت کوتاهی که مسئولیت به دست گرفته، مسیری را پیش برده که توازن در #سیاست_خارجی را به نمایش می‌گذارد. تاکید بر تقویت روابط با همسایگان، گسترش همکاری‌های اقتصادی منطقه‌ای و امضای توافق‌های استراتژیک، مانند قرارداد جامع با روسیه، پیام روشنی به طرف مقابل مخابره می‌کند: ایران به غرب وابسته نیست و مذاکره را نه از سر استیصال، که به‌عنوان یکی از ابزارهای سیاست خارجی خود می‌بیند. وقتی پزشکیان صبح از مذاکره سخن می‌گوید و عصر همان روز توافقی راهبردی با روسیه امضا می‌کند، این پیام را می‌دهد که ایران آماده مذاکره است، اما هرگز منتظر نمی‌ماند. منتقدانی که امروز شعارهای ضد مذاکره سر می‌دهند، باید بدانند مردم پزشکیان را با وعده کاهش اثرات تحریم‌ها، بهبود روابط خارجی و گشایش اقتصادی انتخاب کرده‌اند. اگر این وعده‌ها قرار است محقق شود، مذاکره جزئی از این مسیر خواهد بود. اما به‌جای آنکه اصل مذاکره زیر سوال برود، باید درباره نحوه انجام آن بحث کرد. باید بررسی کرد که مذاکره چگونه می‌تواند در خدمت منافع ملی باشد، بدون آنکه اصول اساسی کشور مخدوش شود. مساله این نیست که مذاکره را رد کنیم یا بپذیریم؛ بلکه باید توازنی میان عزت ملی و تعامل سازنده با طرف‌های مذاکره برقرار شود. #سیاست_خارجی_ایران، مانند هر کشور دیگری، به ابزارهای متنوعی نیاز دارد و مذاکره، یکی از این ابزارهاست؛ البته به‌شرطی که درست، سنجیده و با حفظ منافع ملی به‌کار گرفته شود. این همان نکته‌ای است که هم دولت و هم منتقدان باید با دقت بیشتر به آن بیندیشند. 🔴 البته پزشکیان، اگر بخواهد در مسیر مذاکره گامی استوار بردارد، نمی‌تواند #تجربه‌های_تاریخی را نادیده بگیرد. از وعده‌های نیم‌بند اروپایی‌ها تا بی‌اعتنایی آشکار آمریکا که کار را به پاره کردن متن توافقات کشاند، هر کدام قطعه‌ای از پازلی است که امروز پیش روی سیاست‌گذاران قرار دارد. این خاطرات تلخ و درس‌آموز، نه زخم‌هایی فراموش‌شده، که سرمایه‌ای گرانبهاست؛ سرمایه‌ای که می‌تواند چراغ راه باشد، اگر باورش کنند و اگر به کارش گیرند. ✍🏻 ۳۰ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah