مثل سکوت میان کلام‌های محبت عریانم #فروغ‌فرخزاد🌱

نَتَظاهرُ دائماً باللامُبالاة، و قلوبُنا تحتَرق. همواره تظاهر به بی‌‌تفاوتی می‌‌کنیم در حالی‌ که قلب‌‌هایمان آتش می‌گیرد. ‌ #عربیات🌱

این روزها بیشتر از همیشه، از آدم‌ها احساس خوبی نمی‌گیرم. حتی آدم‌هایی که بسیار به من نزدیکند. همگی برایم شبیه یک نمایش‌نامه‌ای شده‌اند که نقاب ها، بازیگر اصلی آن هستند. پایان هر داستان، خوب می‌فهمم که فقط وسیله ای بودم برای پر‌کردن تنهایی‌شان، یا پیش بردن زندگی‌ و آرزوهایشان، یا رسیدن به اهداف و آینده‌‌ و حال خوبی که برای خود رسم کرده بودند. سال هاست که رسالت من همین است. کمک به آدم‌ها. از همه وجودم. ذره‌ای هم پشیمان نیستم. با اینکه همیشه می‌دانستم از همان ابتدا بر چه مبنایی من را استاد، رفیق، عزیز و... خود خطاب می‌کردند. ولی راستش دیگر توانی ندارم. خسته‌ام. با همه وجودم بعد از پانزده سال خسته ام. زیر این هجمه از بی‌معرفتی‌ها، رها‌شدگی‌ها، ضربه‌ها و تنهایی‌ها، سختی‌ها و داستان‌های آدم‌هایی که روحم را خشک کرداند، دارم به طرز فجیعی له می‌شوم. خودم را انگار گم کرده‌ام. دوست دارم از سیاره شما آدم ها بروم. دلم برای گلم، در سیاره خودم تنگ شده است . .🪐 #مهدی‌پورعبادی🌱

اگر گم کرده‌ام خود را مرا در گریه پیدا کن اگر از شکوه لب بستم سکوتم را تماشا کن #آهوراایمان

ناگهان دیدم سرم آتش گرفت سوختم ، خاکسترم آتش گرفت

چشم واکردم ، سکوتم آب شد چشم بستم ، بسترم آتش گرفت

در زدم ، کس این قفس را وا نکرد پر زدم ، بال و پرم آتش گرفت

از سرم خواب زمستانی پرید آب در چشم ترم آتش گرفت

حرفی از نام تو آمد بر زبان دستهایم ، دفترم آتش گرفت

#قیصرامین‌پور🌱

- بی‌ هوا اولِ صبح سخت هوایت کردم '! #میثم‌بشیری🌱

مادر بزرگ ميگفت؛ اين حرف و رفتار آدماس كه نشون ميده دوسِت دارن يا نه... وگرنه كی قلب آدما رو ديده . .؟! (: #رکیذ🌱

یکبر المرء بعدد الأیام التي یصمت فیها عما یؤلمه. آدم به تعداد روز‌هایی که درد می‌کشه و سکوت می‌کنه بزرگ می‌شه . . #عربیات🌱

و آن‌چه گفته نمی‌‌شود، اشک می‌شود...

درد را معمولا نمی‌شود مطرح کرد وقتی درد خیلی شدید شود جهان و زبان فرد را نابود می کند درد آدم را لال می‌کند . . #رکیذ🌱

عشق داغی است که مرهم نکند پنهانش چند بر چهرهٔ خورشید بمالی گل را؟ #صائب‌تبریزی🌱

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است #حافظ🌱

ما خرابیم و خرابات ز ما شوریده‌ست گنجِ عیشیم اگر چند در این ویرانیم #مولانا

دیرگاهی است که در این تنهایی ‌ ‌ رنگ خاموشی در طرح لب است بانگی از دور مرا می‌خواند لیک پاهایم در قیر شب است

رخنه‌ای نیست در این تاریکی ‌ ‌ ‌ در و دیوار به هم پیوسته سایه‌ای لغزد اگر روی زمین نقش وهمی است ز بندی رسته

نفس آدم‌ها سر بسر افسرده است روزگاری است در این گوشه پژمرده هوا هر نشاطی مرده است . .

دست جادویی شب ‌ ‌ ‌ در به روی من و غم می‌بندد ‌ می‌کنم هر چه تلاش، ‌ او به من می خندد. ‌ ‌

نقش‌هایی که کشیدم در روز، ‌ شب ز راه آمد و با دود اندود. طرح‌ هایی که فکندم در شب، روز پیدا شد و با پنبه زدود.