بسم الله الرحمن الرحیم✨ رمان #در_آسمانم_برایت_جایی_نیست... #قسمت_۱ دیگر هوای برگرداندنت را ندارم! در آسمانم برایت جایی نیست... هر جا میخواهی برو! فقط آرزو میکنم... وقتی دوباره هوای آسمانِ من به سرت زد ؛ آنقدر آسمان بگیرد که با هزار شب گریه آرام نگیری! و اما من.... بر که نمیگردم هیچ ؛ عطر تنم را هم ازکوچه های پشت سرم جمع میکنم! که لم ندهی روی مبل راحتی و با خاطراتم قدم بزنی !!! انگشت سبابم رو روی شیشه ی بخار بسته ی ماشین کشیدم... چقدر زیبا و خیره کننده بود نقطه ی تالقیِ این دو درجه ی متضاد! گرمای انگشتم روی سرمایِ تن یخ بسته ی شیشه به رقص در می اومد... لرزشی خفیف و آنی تمامِ وجودم رو در بر گرفت. بخاری ماشین رو به سمت خودم برگردوندم و چند لحظه دستمو جلوش گرفتم... _سردت شد باباجون؟ نگاهش کردم.. بعد از گذشتِ یک سال هنوز هم پرده ی شرم در برابرِ من از نگاهش پاک نشده بود.. چقدر زجر آور بود دیدنِ شرمِ نگاهِ یک پدر! _یکم! _جاده فیروزکوه همیشه همینه ... تابستون باشه یا وسط چله همیشه ی خدا همینه! به چهره ی منعکس شده ام تو شیشه خیره شدم! _به نظرت هوای تهران چطوره؟؟ من زیاد لباس گرم نیاوردم همراهم! لبخند گرمی به روم زد. _بذار جا به جات کنیم! هرچی الزم داشته باشی میارم برات.. تا اون وقتم هرچی ضروری بود میخریم احساس کردم صدای دلنشینش بغض داره! _بابا؟! به سختی جواب داد: _جانم؟ _من بابت هیچی دیگه غصه نمیخورم... دارم سعی میکنم از نو شروع کنم.. ممکنه شما هم دیگه غصه نخوری؟ آهی سوزناک کشید و دستش رو روی دستم گذاشت: _دخترم... همه آرزوی من دیدن موفقیت و خوشی توئه بابا. همه امید زندگی من تو و برادرتین. هدف شما هدف منه.. این از بدیِ روزگارِ که منو رو سیاه و شرمنده ی تو و برادرت کرده. باید میموندم و این روزارم میدیدم.. تو قسمتم بوده! از بغص صداش دلم گرفت.. برای بار هزارم ته دلم باعث و بانیِ این شکست بزرگ رو لعنت گفتم. شکستی که بیشتر از من خانوادم و زمین زد... پدرمو نابود کرد! _شما بابت هیچی شرمنده نباشین بابا.. بذارین همه ی اونایی که این کار و باهامون کردن شرمنده باشن.. بذارین نیما شرمنده باشه! آخ نیما آخ... حتی به زبون آوردن اسمش هم برای انزجارِ تک تکِ سلول هام کافی بود! _میخوام بهم یه قولی بدی بابا جون... هر چی شد.. هر اتفاقی افتاد از هدفت منحرف نشو.. میخوام بدونن دخترِ فرهاد سیاه پوشِ یه بی لیاقت نمیشه و پیشرفت میکنه. قول میدی باباجون؟ سعی کردم حجم بزرگی رو که مثل گردو توی حلقم گیر کرده بود و راه نفسم رو میگرفت پس بزنم.. نه ! اآلن وقتِ شکستن نبود... شبهای تنهایی و تهران به اندازه ی کافی اجازه ی اشک و آه رو بهم میداد! _قولم میدم بابا.... خاطر جمع باشین! با لبخند دستش رو روی صورتم کشید و به مسیرِ پر پیچ و خمِ راه خیره شد.. *** ..: :................ 🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃 نویسنده: ناشناس ڪپے با ذڪر نام نویسنده بلامانع است🌹 @Reyhaneh_show