✳چای دبش، حجاب،بنزین، اغتشاش، فرهنگ،مذاکره، انتخابات، لیست، چند موضوع دیگر و هیچکدام! یکی از مشکلات جامعه سیاسی ایران چه در سطح مردم، چه در سطح نخبگان و چه در سطح مسئولین پنهان شدن مساله در پشت دعواست! متاسفانه. این به معنای این نیست که افراد دلسوزی در هر یک از این سطوح نیستند، بلکه به معنای این است که غلبه نگاه سیاسی به معنای دعواهای از سر احساس(در بین مردم) و دعوای از سر منفعت، شهرت و قدرت (در بین نخبگان و مسئولین) موجب شده مساله گم شود، گم شدن مساله یعنی استمرار مشکلات! (انکار نمی کنم که من هم ممکن است همین نقش های منفی را پذیرفته باشم و بازی کرده باشم یا بازی داده شده باشم) هر کسی دلش برای این مردم و ایران می سوزد به جای تک و پاتک های عرصه عمل سیاسی، بایستی به خود فرصت خلوت نشینی بدهد، باید در کنار حرفی که می زند، حرفی هم بشنود. برنده عرصه سیاسی آن کسی است که در لا به لای دعواهای سیاسی به دنبال حل مساله باشد، اما متاسفانه همانطوری که بیان شد رویکردهای سه سطح از بازیگران عرصه اجتماعی ایران بر این مدار است که برنده را در فضای دعواهای سیاسی می جوید. نتیجه این رویکرد در سطح عمومی دعواها و گوشه و کنایه ها روزمره رها و بی نتیجه از طرفی و بی انگیزگی و دلزدگی و ناامیدی از طرفی دیگر؛ در سطح نخبگان میل به خود نمایی و تسلط سلیبریتیسم نخبگانی؛ و در سطح مسئولین گرایش به کارهای روبنایی، رای جمع کن، سطحی، مقطعی و فریبنده به جای دنباله گیری حل مساله بوده است. یک کلام سکوت و شنیدن در رخداد، انصاف در قضاوت و فکر و دور اندیشی در حل مساله در فضای غالب جامعه سیاسی-اجتماعی مفقود است و بیشتر اوقات ما به زد و خورد می انجامد! در هر سه سطح! حتی اگر کسی از انحطاط می گوید باید این ها را بگوید! و نخواهند گفت، بخشی از آنهایی که مساله انحطاط جامعه را مطرح می کنند هم متاسفانه خودشان جزوی از دعوای هستند و طرفی از دعوا شده اند. و ریشه مساله در همین است که طرح موضوع نه برای حل مساله و دعوت به تفکر و تعمیق که برای حمله است! حمله! و غلیان احساس، برای شوراندن! برای اینکه وسط دعوا فحش یا لگدی پرانده باشد حرف از عدالت و فساد و انحطاط و پیشرفت، مردم و غیره میزند! کسی که خود را در مواجهه با مساله ببیند به دنبال صاف کردن دهن طرف مقابل نیست! به دنبال شکستن پای طرف مقابل برای انداختنش نیست! و ما هستیم، در تک تک چیز هایی که درک می کنیم! برای همین است که فضای سیاسی اجتماعی ایران دچار تشویش است، جامعه ما شبیه کلاس درس دانشگاه یا حوزه نیست که افرادی با آرا و نظرات متفاوت با اعتقاد شخصی خودشان در مورد مساله ای نظر می دهند و حول مساله ای گفتگو می کنند، با همه اختلاف نظر ها! شبیه مجلس لات های چاله میدونی شده! فحش و فحش کاری، لگد پرانی و مشت زنی. و ما مدام در همه اتفاقات جامعه این را تکرار می کنیم، سیطره دعوای سیاسی بر مساله سیاسی-اجتماعی افتضاح ترین آفت امروز جامعه ماست. برای همین است که به جای حل مساله به فحش یا ضربه کاری تر می اندیشیم و مساله می ماند! مشکل می ماند! ریشه می ماند. "قرار" و "تسکین" نیست، یا مچ گیری است یا فرار!. بیاییم همیشه بازنده باشیم، بازنده ای به دنبال حل مساله. 🖊سعید اسماعیل دخت، دانش آموخته حوزه و دانشگاه #فساد #حجاب #چای_دبش #سیاست #جامعه #فرهنگ #انتخابات 🟩https://eitaa.com/Alamesorkh