رتبه می‌جویی، چو خورشید از خلایق دور باش سایه از همراهیِ مردم به خاک افتاده است.. #میرشاه_میرایمان https://t.me/Moskarat/2876

حکومت و حجاب حکومت و فرهنگ دینی ‼️ استاد بزرگوار، حجت الاسلام مهراب صادق‌نیا در فرسته‌ای دلسوزانه و اندیشمندانه دربارۀ نسبت حوزه و حکومت با فرهنگ حجاب و پوشش زنان کشور نگاشته‌اند: «بهتر است ما روحانیان، با تکیه بر آن توان تاریخی و فربهی ادبیات دینی‌مان چونان گذشته‌های دور کمک کنیم که دین بتواند نظم اجتماعی مورد نظرش را ایجاد کند و بی‌جهت، دولتی را که باید به رفع مشکلات عمیق اقتصادی، سیاسی و اجتماعی بپردازد، درگیر مسائلی که از قدیم وظیفه‌ی ذاتی ما حوزویان بوده است نکنیم.» متن کامل: https://eitaa.com/sadeghniamehrab/388 https://t.me/sadeghniamehrab/1040 بنده این رویکرد را می‌ستایم که فرهنگ دینی باید اولا و بالذات: ✅ از راهی فرهنگی ✅ و با نیروی اجتماعیِ عالمانِ دینی ایجاد و تقویت و نهادینه شود، ❌ نه با قوۀ قهریۀ حکومتی، ❌ و نه از طریق کسان و نهادهایی که ذاتا متولی امور دینی محسوب نمی‌شوند. اما این ملاحظه را هم می‌افزایم که بالأخره بخشی از مشکلات اجتماعیِ کشور، مربوط به عدم رعایت فرهنگ دینی است و دولت و حکومت در قبال آن هم وظیفه دارد؛ که قرآن حکیم در مذمت فرعون می‌فرماید: «وَ أَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَ ما هَدى‏؛ فرعون، قومش را گمراه کرد و راهنمایی نکرد» (طه : 79). قطعا از مهمترین مصادیق راه و بیراهه در زندگی انسان‌ها، فضائل و رذائل اخلاقی است، و به‌جد معتقد به تساوی قلمرو فقه و اخلاقم. لذا اگر حکومت ایران می‌خواهد مثلا در راستای ترویج فرهنگ دینیِ حجاب یا نماز، اقدامی کند، مشکل ما نیست، اتفاقا اگر بپذیریم حکم اسلامیِ حجاب (با هر قرائتی که از آن می‌پذیریم) دارای ارزش اخلاقی است، ما حوزویان باید بیش از دیگران به حکومت بگوییم «دست مریزاد!» (حتی اگر حکومت منتسب به اسلام نباشد). اما شخصا چرا چنین نمی‌گویم؟ چون مطمئن نیستم آیا نهایتا ابرو برداشته می‌شود یا چشم، کور. همانطور که دعوت مردم به بی‌حجابی کار دشمنانه و فرعونی است، هر کاری که منطقا نتیجه‌اش بیشتر به سود بی‌حجابی باشد نیز همین حکم را دارد، حتی اگر به اسم ترویج حجاب باشد. البته قضاوت دربارۀ اینکه آیا چنین است یا نه، نیاز به شواهد کافی دارد و اطلاعات بنده ناقص است، اما بر اساس یافته‌های شخصی‌ام، شاید از نظر کمّیّت، مواردی از اقدامات حکومتیِ ج.ا.ا منجر به کنترلِ نسبی وضع پوشش در جامعه شده باشد، ولی ظاهرا کیفیت تأثیرات ناچیز، و کیفیت آسیب‌ها بسیار بیشتر از فوائد آن است (خصوصا وقتی با تبلیغات رسانه‌ای و با ضریب سیاسی مواجه می‌شود). نکته پایانی: هرگاه چنین مطالبی را بیان می‌کنم، دوستان می‌گویند: «آیا راهکاری برای حل مسئله حجاب در ایران دارید؟» و بنده همواره می‌گویم: «بله، ولی انتظار نداشته باشید هدف و روش پیشنهادی ما تابع نظر شما باشد». لذا همیشه از خیرش گذشته‌اند و پیگیری نکرده‌اند. .... https://eitaa.com/anbaz60/1551 کانال انباز در ایتا و تلگرام، اندیشه‌گاهی دربارۀ مسائل عینیِ دینی. @anbaz60

#همای_سعادت در فرهنگ ایرانی، بشارت‌دهنده‌ی خوشبختی است. 🔹 اگه برای شما هم سؤاله که چرا همای سعادت و خوشبختی، لاشه‌خواره". #سعدی_جان جوابتونو داده: ‌‌‌ همای بر همه مرغان از آن شرف دارد که استخوان خورَد و جانور نیازارد https://eitaa.com/Glorious_Poem/1692

دیدید بعضیها هستن که خاطراتشون دل آدمو شاد میکنه؟ و نبودنشون از بودن خیلیها بیشتر انرژی میده؟ چون میدونیم با دل و جونش حواسش بهمون هست و فراموش‌مون نمی‌کنه... و با هر بهانه‌ای بهمون پالس مثبت میفرسته. قدرشونو بدونیم و دستشونو ول نکنیم... إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لاَ نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ وَ لَوْ لاَ ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اَللَّأْوَاءُ وَ اِصْطَلَمَكُمُ اَلْأَعْدَاءُ #امام

از اسفند ١٣۵٩ تا اردیبهشت ١۴٠٣ اللهم اشهد نگاهی به حکم قضایی صادره برای توماج صالحی https://t.me/akbarsobout/504 اکبر ثبوت در بهمن‌ماه ١٣۵٩ یکی از حاکم شرع‌ها مردی را به اتهام اهانت به مقدسات (توهین به امام ع) محکوم به اعدام کرد. در میان گفتگوهایی که بر سر این حکم به میان آمد، بزرگواری که من او را خردمندترین و دیندارترین سیاستمدار می‌شناختم و در طی سال‌های طولانی، خود را مفتخر به پیروی از او می‌دانستم، آری او در مجمعی گفته بود: فکر می‌کنید کسی باشد که با استناد به نصوص دینی (و نه صرفاً مبانی حقوق بشری) از حکم اعدام به جرم اهانت به مقدسات انتقاد کند؟ این سؤال را به من رساندند و من مقالهٔ مفصّلی در اجابت این خواسته نوشتم که در روزنامهٔ ارگانِ تشکیلاتِ سیاسی آن بزرگوار به چاپ رسید و از ناحیهٔ او بسیار مورد تقدیر قرار گرفت. من امیدوار بودم حاکم شرعی که آن حکم را صادر کرده، پاسخ درستی به مقالهٔ انتقادی من بدهد یا پذیرش آن را اعلام نماید. ولی به هر دلیلی بود، نه او و نه هیچکس دیگر از همفکرانش پاسخی به آن مقاله ندادند. و صدور احکامی از آن قبیل در طول سال‌های متمادی همچنان ادامه یافت. در مهرماه ١٣٧٨ سخنران پیش از خطبهٔ نماز جمعهٔ تهران به صراحت اعلام داشت: «اسلام به هر مسلمانی حق داده است که وقتی دید شخصی به مقدسات اسلام توهین می‌کند، خونش را بریزد. این حکم اسلام است، دادگاه هم نمی‌خواهد». این بار نیز من پس از چند سال کناره‌گیری از فعالیت‌های مطبوعاتی، مقالهٔ دیگری در انتقاد از این سخنان نوشتم که در همان روزها منتشر شد. ولی این بار هم کسی در مقام پاسخگویی به من برنیامد. از اوایل دههٔ هشتاد نیز که نخستین تحریرهای کتاب آخوند خراسانی را عرضه کردم، در بخشی از آن که به بزرگمرد دین و سیاست سید حسن مدرس اختصاص دادم، واکنش او را در برابر اهانت‌های عشقی شاعر به مقدسات مطرح کردم که وقتی کسانی وی را به همین جرم محکوم به اعدام شناختند، مدرس اکيداً ایشان را از این خیالات منصرف کرد و در برابر عشقی چنان رفتاری متکی بر منطق و محبت در پیش گرفت که موجب شد وی به جرگهٔ هواداران مدرس بپیوندد و لبهٔ تیز حملات خود را متوجه رضاخان بنماید و در این راه به اندازه‌ای پافشاری کند که منجر به شهادت او به دست مزدوران رضاخان گردد. باری من در طول این سال‌های طولانی بارها و بارها از رفتار معصومان سلام الله علیهم و نیز عالمان بزرگ دین، نمونه‌های بسیاری را آورده‌ام که هر یک از آن‌ها ثابت می‌کند جرم اهانت به مقدسات، با مجازات‌های خشونت‌بار ریشه‌کن نمی‌شود و برخوردهای منطقی و مسالمت‌آمیز تأثیر مطلوب‌تری در این مورد دارد. در اینجا عین مقالاتی که نوشته و منتشر کرده بودم را می‌آورم. آن هم در شرایطی که بسیاری از انقلابی‌های دو آتشهٔ آن سال‌ها، تندروی‌ها و خشونت‌های رایج در آن سال‌ها را محکوم می‌کنند و متأسفانه برخی از آنان نیز به صف مخالفان حکومت پیوسته‌اند. ولی در دادگاه‌های ما در بر همان پاشنه می‌چرخد و مرغ بیش از یک پا ندارد. اینک شما و عین آن مقاله‌ها (در تلگرام): نگاهی به یک فصل از حقوق جزا https://t.me/akbarsobout/505 از مقدسات خود چگونه دفاع کنیم؟ https://t.me/akbarsobout/510 ---- پ.ن: ۱. هر دو مقاله آقای اکبر ثبوت بسیار مهم و خواندنی‌اند. ۲. بنده درباره حکم قضایی صادره برای توماج صالحی اطلاعی ندارم و غرض، صرفا بحث اصلی آقای اکبر ثبوت است. ۳. چند سال پیش که با یکی از اساتید مرحوم، کلاس داشتیم شبیه پیشنهاد مرحوم آیت الله محمدتقی آملی درباره جلال آل احمد (منقول در مقاله دوم آقای ثبوت = لزوم تأمین جانی به جلال، برای گفتگو و مذاکره علمی) را برای ماجرای سلمان رشدی (و امثالش) در ذهن داشتم و هنوز هم دارم؛ که مع الاسف استاد محترم و مرحوم، از شنیدنش استنکاف کردند. رحمة الله علی العلماء الربانیّین. https://eitaa.com/anbaz60/1554

💠نتیجه‌گرایی یا وظیفه‌گرایی؟ ✍ سعید ابراهیمی: به گمانم هیچ جامعه‌ای پیدا نشود که به اندازه‌ی جامعه‌ی دینی، سرنوشت‌اش به دوگانه‌ی نتیجه‌گرایی و وظیفه گرایی گره خورده باشد! در نتیجه‌گرایی ملاک درستی و نادرستی اعمال، غالبا بر اساس پیامدهای آن و در وظیفه‌گرایی مطابق فرم و ظاهر اعمال سنجیده می‌شود، در نتیجه‌گرایی آگاهی فاعل،آمر یا فرمان‌ده! از غرض و هدفِ فعل و عمل ضروری است ولی در وظیفه گرایی صرفا شناخت عمل،امر و فرمان ضرورت دارد! آنچه جامعه‌ی دینی را به بن‌بست کشانده و مبتلا به انحطاط می‌کند تفکیک، تفصیل و جداکردن نتیجه و وظیفه از یکدیگر است! باید قدری بیشتر اندیشید که ما در ماه محرم، صرفا موظف به اقامه‌ی عزا هستیم یا نتایج و ثمرات آن عزاداری‌ها خصوصا در زندگی پیشا قبریِ خود هم باید مورد سنجش قرار گیرد؟ در حکومت دینی که مناسک و مراسمات آمیخته با ادبیات دینی می‌باشد آیا می‌شود بر نتایج و پیامدهای اجرای آنها بی‌توجه بوده و صرفا برگزاری آنها برای ما موضوعیت پیدا بکند؟! مگر می‌شود یک باغبان، به حاصل باغ نیندیشد و آنرا مورد ارزیابی قرار ندهد و بدون توجه به آن سرگرم شخم و هرس و آبیاری باشد؟! https://t.me/vahe_97/132 https://eitaa.com/anbaz60/1556

🔰پژوهشکده امر به معروف و نهی از منکر برگزار می‌کند: 💠کرسی علمی ترويجی «منطق عقلانی قرآن درباره امر به معروف و نهی از منکر و نسبت آن با چالش‌های عینی انجام فریضه در جامعه» 🔹ارائه‌دهنده: سجاد دین‌پرستی صالح 🔹ناقد اول: حجت الاسلام و المسلمین سید محمدکاظم حکیم 🔹ناقد دوم: دکتر محمد دین‌محمدی 🔹دبیر علمی: حجت الاسلام و المسلمین علی رضا گودرزی ⏱زمان برگزاری: یکشنبه 16 اردیبهشت 1403 ساعت 10 🏢مکان برگزاری: قم، خیابان سمیه، کوچه 12، پلاک 300 پژوهشکده امر به معروف و نهی از منکر 🌐https://imaroof.ir/korsi/ کانال انباز در ایتا و تلگرام: https://eitaa.com/anbaz60/1558

ای دل! من اگر رازنگهدار تو بودم این چشمه‌ی خشکیده نمی‌کرد تراوش من بی تو سرافکنده و دم‌سردم و دل‌خون ای عشق! سرت سبز و دمت گرم و دلت خوش - فاضل نظری

دلم تا عشق‌باز آمد در او جز غم نمی‌بینم دلی بی‌غم کجا جویم؟ که در عالم نمی‌بینم دمی با همدمی خرّم ز جانم برنمی‌آید دمم با جان برآید چون که یک همدم نمی‌بینم مرا رازی‌ست اندر دل به خون دیده پرورده ولیکن با که گویم راز -چون محرم نمی‌بینم-؟ قناعت می‌کنم با درد چون درمان نمی‌یابم تحمل می‌کنم با زخم چون مرهم نمی‌بینم خوشا و خرّما آن دل که هست از عشق بیگانه که من تا آشنا گشتم دل خرم نمی‌بینم نم چشم آبروی من ببرد از بس که می‌گریم چرا گریم؟ کز آن حاصل برون از نم نمی‌بینم کنون دم درکش ای سعدی که کار از دست بیرون شد به امید دمی با دوست وان دم هم نمی‌بینم #سعدی

ادب از که آموختی؟ 📌 سعدی شیرین‌سخن گوید: «لقمان را گفتند: ادب از که آموختی؟ گفت: از بی‌ادبان! هر چه از ایشان در نظرم ناپسند آمد از فعل آن پرهیز کردم. نگویند از سر بازیچه حرفی کز آن پندی نگیرد صاحب هوش و گر صد باب حکمت پیش نادان بخوانند آیدَش بازیچه در گوش» اساس این #حکمت #لقمان دو حقیقت است: 1️⃣ فطرت اخلاقیِ انسان: انسان به گونه‌ای آفریده شده که مصداق خوبی و بدی را در بسیاری از رفتارها می‌فهمد؛ چه در کار خودش و چه دیگران. شخصی که می خواهد مؤدب باشد، منتظر نمی‌ماند که حتما کسی به او با صراحت بگوید این کار خوب یا آن کار بد است، بلکه متن زندگی معلّم او است، هرجا خوبی و بدی کاری را یافت، بدان ملتزم می‌شود. حال اگر چنین کسی یاران نیک خصلت داشته باشد، از ادب آنها می‌آموزد و اگر گرفتار اطرافیان بی‌ادب باشد، بیشتر دقت می‌کند که خودش گرفتار چنین رفتار و حالتی نشود، و اینگونه، ادب را از بی‌ادبان می‌آموزد. 2️⃣ قانون زرّین اخلاق: هر چه برای دیگران نمی‌پسندی برای خود نیز مپسند! بسیاری از اوقات انسان بدیِ رفتارِ بد را در دیگران، راحت‌تر درک می‌کند تا در خودش. یعنی گاهی می‌شود که خودمان یک رفتار و خصلت بد داریم، اما متوجه بد بودن یا حتی داشتن آن کار و ویژگی نیستیم، اما همینکه از دیگران سر می‌زند، می‌فهمیم و زشتی‌اش را درمی‌یابیم. انسان حکیم هرگاه در دیگران بدی ببیند و آن را نپسندد، برای خود نیز نمی‌پسندد و تلاش می‌کند مرتکب آن عمل زشت نشود، و مؤدب می‌شود. 🔍 نکته: معنای این حکایت و سخنان نفی لزوم آموزش (حتی مستقیم و صریح) برای تربیت نیست، بلکه نشان می‌دهد که انسان می‌تواند (و باید) از تهدیدها و چالش‌های تربیتی (برای خود و دیگران)، فرصت‌هایی بیابد و بسازد که در خود فرصت‌ها یافت نمی‌شود. الحق، این جملۀ سردار شهید قاسم سلیمانی (ره) یکی از محکمات و غُرر در عرصۀ تربیت است: «من با تجربه می‌گویم این را: میزان فرصتی که در بحران‌ها وجود دارد، در خود فرصت‌ها نیست، اما شرطش این است که نترسید و نترسیم و نترسانیم». https://eitaa.com/anbaz60/1563

پژوهشکده امر به معروف و نهی از منکر، گزارش مناسبی از کرسی علمی ترویجی «منطق عقلانی قرآن درباره امر به معروف و نهی از منکر و نسبت آن با چالش های عینی انجام فریضه در جامعه» منتشر کرده است: https://imaroof.ir/korsi-2/ به شرط توفیق در فرصت مناسب، صوت کامل جلسه و نکات تکمیلی را نیز در همین کانال تقدیم خواهم کرد. کانال انباز در ایتا و تلگرام: @anbaz60