#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_سی_هفتم🎬: کلاس سومم با فراز و نشیب های فراوان به پایان رسید، روزها مثل برق و باد می گذشت و اینک کلاس چهارم بودم و کم کم زمزمه های خواستگارها به گوشمان می رسید، خواستگارها همه از اقوام بودند، اصلا توی روستا رسم بود که ازدواج می بایست فامیلی باشد، از همون خواستگار اول، جبهه گرفتن من شروع شد، مادرم که زن فهمیده ای بود و زندگی محبوبه را دیده بود و از آرزوهای ما خبر داشت، گاهی اجازه نمیداد حرف خواستگارها به گوش پدرم برسد که اگر میرسید پدرم مرا بالاجبار شوهر می داد، اما از بد شانسی یکی از اقوام مستقیما به پدرم گفته بود و پدرم یک شب، مادرم را به خلوتی کشیده بود و از او خواسته بود تا تدارکات جشن عروسی مرا ببیند که با مخالفت سرسختانه مادرم مواجه میشود و پدرم نمی خواست از موضعش پایین بیاید اما انگار این بار بازی روزگار به نفع من بود آخه پدرم مدتی بود که پیگیر این بود تا روستای ما هم از نعمت آب لوله کشی برخوردار باشد، اهالی و بزرگان روستا که خودشان سرگرم گاو و گوسفند و زمینشان بودند تمام امور مربوط به این موضوع را بر عهده پدرم قرار داده بودند و پدرم یک پایش روستا بود و یک پایش شهر و موضوع خواستگار هم در همین بحبوحه بود و پدرم چون ذهنش متمرکز به آب رسانی به روستا بود، گویا بقیه مسائل از جمله عروس کردن دخترش را موکول کرده بود به بعد از پایان پروژه آب رسانی. یادم است در همان روزها تلویزیون فیلمی می گذاشت به اسم«پزشک دهکده» من این فیلم را خیلی دوست داشتم، اما بر خلاف خیلی از مخاطبین تلویزیون چیزی که توجه مرا به خود جلب می کرد، علاوه بر داستان این فیلم، طرز آرایش موهای زنان این فیلم بود، هر زن و دختری را که می دیدم با دقت فراوان به مدل موهایش نگاه می کردم، یکی از روزها که دلم می خواست من هم هنری از خود بروز دهم، مرجان و مارال را که موهای طلایی رنگ بلندی داشتند جلویم نشاندم و مشغول حالت دادن به موهای این دو خواهر زیبا که همچون عروسک های زیبا چشمانی درخشان و صورتی سفید داشتند کردم که ناگهان.... ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_سی_هشتم🎬: موهای مرجان را حالت گوجه ای بالای سرش درست کردم و موهای مارال هم به صورت یک گل که آبشاری طلایی از وسطش به پایین سرازیر بود درست کردم و در همین حین، صدای بلند ماشینی که از دور می آمد به گوشمان خورد و پشت سرش هم هیاهوی روستائیان در فضا پیچید. مرجان و مارال بی هوا بیرون دویدند و من هم به دنبالشان روان شدم. تا ما به سر جاده برسیم، چند ماشین سنگین، چیزی شبیه تراکتور اما با ابهتی بیشتر در جاده پدیدار شدند و جلوتر از این ماشین ها، ماشین آبی رنگ بابا به چشم می خورد. مردم همه خود را سر جاده رسانده بودند و ماشین بابا جلویشان ترمز کرد و بابا با لبخندی عمیق که تا به حال ندیده بودم از ماشین پیاده شد و مانند پهلوانی که به مصاف حریفی سرسخت رفته باشد و پیروزمندانه برگشته باشد، دو دستش را بالا برد و گفت: آهای اهالی روستا، ای هم ولایتی های خوب و باصفایم، مژده بدهم که قرار شده از امروز کانال برای لوله کشی آب حفر کنند و به زودی هر کدام از شما شیر آبی جلوی خانه خودتان خواهید داشت و دیگر رنج رفتن به سر چشمه و کشیدن دبه های سنگین آب به کول را نخواهید کشید. تا این حرف از زبان پدرم بیرون زد هیاهو و فریاد شادی مردم بلند شد و هر کسی چیزی می گفت... مرجان که علاقه خاصی به بابا داشت و مشخص بود دلتنگ او شده و البته این علاقه دو طرفه بود و مرجان تا آن لحظه گوشه ای ایستاده بود و به پدر چشم دوخته بود، اینک با سرعت خود را به پدر رساند و دست او را محکم چسپید، پدر که از بالا به قد کوتاه مرجان نگاه می کرد،کاملا مشخص بود که در نگاه اول مرجان را نشناخته و بعد که مرجان با زبان کودکی او را صدا کرد فهمید که مرجان است، خم شد و دو طرف شانه های مرجان را گرفت و با تعجبی در صدایش گفت: به به! این عروسک قشنگ، مرجان من هست؟! مرجان باشوق سرش را تکان داد و اشاره ای به موهایش کرد و گفت: ببین موهام چقدر خوشگل شده، پدر بوسه ای از گونه مرجان گرفت و گفت: تو همونجوری هم خوشگلی اما الان خیلی خیلی ناز شدی.. مرجان لبخندش پررنگ تر شد و مرا نشان داد و گفت: موهام را منیره درست کرده و بعد مارال را که تا آن لحظه کسی به او توجه نداشت نشان داد و گفت: تازه موها مارال را هم منیره خوشگل کرده... پدرم که انگار امروز روزی سرشار از غرور و بزرگی برای او بود، با نگاهی افتخار آمیز به من خیره شد و گفت: منیره دختری هنرمند هست و من قول میدم که اگر ادامه بده یه مغازه آرایشگری براش باز کنم... تا این حرف را از زبان پدرم شنیدم، انگار یک کیلو قند در دلم آب کرده باشند، باورم نمیشد....پدرم از هنر من که فقط با دیدن فیلم تلویزیون یاد گرفته بودم، تعریف کرد و تازه قول داد برام مغازه آرایشگری بزنه، البته اون موقع ها نمی دونستم که اسمش مغازه نیست و آرایشگاه هست و نمی دانستم که یک آرایشگر چه مهارت هایی باید داشته باشد، اما من علاقه به این کار داشتم. خلاصه از آن روز به بعد، دختر بچه های روستا هر روز به خانه ما سرکی میزدند و خانه آقا اسحاق پاتوق آنها شده بود و من هم آرایشگری زبر دست که موهای هر دخترک را به طرزی عجیب و زیبا حالت می دادم و کم کم مهارت من در شنیون موها به گوش تمام اهالی روستا رسید ... ادامه دارد 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_سی_نهم🎬: کارگران و مهندسین مشغول به کار شده بودند، من هم طبق روال آن روزها کلی مشتری داشتم و دختر بچه هایی را که برای درست کردن موهایشان به خانه مان می آمدند تند تند با هنر دستم که انگار خدا دادی بود، خوشگل می کردم، نوبت مریم دختر مش ماشاالله بود که صدای مادرم بلند شد: منیره! پاشو اون کله خشک گوسفندی را بیار می خوام برای بابات حلیم درست کنم. آخرین گیره مو را به موهای نرم و مشکی مریم زدم و گفتم: بدو برو تو آینه خودت را ببین چقدر خوشگل شدی و با گفتن این حرف از جا بلند شدم، مامان جلوی اتاق روی سکوی سیمانی نشسته بود، همانطور که به طرف اتاقی که آشپزخانه نام داشت می رفتم، لبخندی زدم و گفتم: مامان جان! چی شده بابا را خیلی داری تحویل می گیری، من میدونم حلیم با کله گوسفندی را برای بابا بار میزاری، چون بابا اینجور حلیم ها که فقط خودت استاد طبخش هستی، خیلی دوست داره... مادر لبخند ریزی زد و گفت: ای دخترک ورپریده، به چه چیزایی توجه می کنی، خوب وقتی بابات تمام وقتش را گذاشته و داره کار لوله کشی روستا به سرعت پیش میبره و از طرفی اخلاقش خیلی خوب شده و دیگه حتی به درس و مدرسه تو هم گیر نمیده حقش هست بهش برسم و غذایی که دوست داره را براش بار بذارم. مادر نفسش را محکم بیرون داد و گفت: کلاس چهارمت هم که تموم کردی، الانم که مشغول تمرین آریشگری هستی و تمام بچه های روستا به برکت دستهای هنرمند تو خوشگل شدن، بابات هم که به این کارات گیر نمیده و حتی تشویقت هم میکنه، از طرفی وقتی گفتم امسال برای پنجم دبستان هم ثبت نامت می کنم چیزی نگفت، مخالفتی نکرد، پس لازمه ما هم یه ذره ازش تشکر کنیم، حتی شده با یه غذای خوشمزه که دوست داره... لبخندی زدم و گفتم: باشه مامان، من خودم میرم کله گوسفند را سر چشمه میشورم. مادرم سری تکان داد و گفت: خدا خیرت بده، زودتری بیا که بارش بزارم. به سمت آشپزخانه رفتم، بقچه ای را که از سقف آویزان کرده بودیم و کله گوسفند که قبلا توی آب نمک غلیظ خوابانده بودیمش و بعد که نمک خوب به خورد تمام قسمت های کله میرفت، چند روز توی آفتاب میذاشتیم تا خشک بشه و بعدم توی یه پارچه، بقچه ای چیزی از سقف آویزانش می کردیم، برداشتم و از اتاق بیرون آمدم همانطور که شلنگ و تخته زنان می دویدم به طرف چشمه، حرکت کردم. از خانه ما تا چشمه تقریبا بیست دقیقه ای راه بود، هنوز چند متری از خانه دور نشده بودم که ماشین بابا کنارم ترمز کرد. بابا صداش را بلند کرد و گفت: اوه اوه، منیره خانم کجا خیره؟! من که انگار امروز خیلی سرحال بودم گفتم: می خوام برم چشمه، واسه بابای گلم کله را بشورم چون قراره یه غذای خوشمزه براش درست کنم. بابا لبخند ریزی زد و گفت: زبون نریز وروره، بیا بالا برسونمت... چشمی گفتم و سوار ماشین شدم و قبل از اینکه بابا دستش سمت دنده بره، دستم را روی دنده گذاشتم و گفتم: بزار من دنده را جا بزنم بابام که انگار ذوق کرده بود گفت: کاش میثم یه ذره جربزه تو را داشت تا الان راننده اش کرده بودم و بعد از زیر چشم نگاهم کرد و گفت: دوست داری رانندگی یادت بدم؟! از این حرف بابا نیشم تا بنا گوش باز شد و گفتم: آره بابا...خیلی دوست دارم، بابا سری تکان داد و گفت: باشه سرم خلوت شد یادت میدم.. آهانی کردم و گفتم: بابا شما از این قولا زیاد دادی، یادته گفتی مغازه آرایشگری برام راه مندازی، الان یک ساله که گذشته اما به روی خودتم نمیاری.. بابا که انتظار نداشت اینجور بزنم توی ذوقش گفت: تو مدرسه نرو تا من هم مغازه برات بزنم و هم رانندگی یادت بدم و من تازه فهمیدم که این وعده ها همه الکی هست... ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهلم🎬: روزها پشت سر هم می گذشت و علی رغم مخالفت بی صدا و پنهانی پدرم، من در کلاس پنجم دبستان مشغول به تحصیل بودم. مثل همیشه شاگرد اول کلاس که جای خود دارد، شاگرد اول مدرسه بودم، حتی معلمان نمرات مرا با بچه های ساکن شهرهای بزرگ مقایسه می کردند و همیشه من یک سرو گردن بالاتر از شهری ها بودم، اما همه اینها افتخاری برای خانواده و خصوصا پدرم نبود، افتخار پدرم این بود که من هم مثل محبوبه زود ازدواج کنم و هنوز خودم بچگی نکرده، چند تا بچه قد و نیم قد هم روی دستم بریزد، محبوبه هم الان یک پسر داشت و بچه دوم هم باردار بود، ولی من نمی خواستم زندگی ام مانند محبوبه شود، برای خودم رؤیاهایی داشتم و با وجود خواستگارهای زیاد که البته همه از اقوام و هم ولایتی ها بودند، من از موضع خودم پایین نیامدم، تنها هدفم درس خواندن بود. حالا روستا هم آب کشی شده بود و دیگر مجبور نبودیم که صبح کله سحر بیدار بشیم و چند ساعت توی نوبت چشمه بیایستیم و مدتی هم صبر کنیم تا از چشمه ای که ذره ذره آب بیرون میداد، دبه آب را پرکنیم و تا خانه به کول بکشیم، حالا هر روستایی یک شیر آب جلوی خانه اش داشت که همه داشتن این نعمت را مدیون دوندگی های پدرم بودند. یک روز صبح که از خواب بیدار شدم و مشغول چای درست کردن بودم، صدای پچ پچ پدر و مادرم را شنیدم، انگار بحثی بینشان در گرفته بود که من نمی بایست متوجه شوم گوش هایم را تیز کردم، پدرم آهسته می گفت: یعنی چه زود دهنت را وا میکنی و میگی نه؟! مگه محبوبه جاش بد هست؟! مگه شوهرش خوب نیست؟! اینم میره میشه جاری خواهرش، ور دل عمه اش، چی از این بهتر... مادرم درحالیکه که دندان هایش را بهم میسایید و می خواست صدایش به گوش من نرسد گفت: هنوز دردهای محبوبه را فراموش نکردم، باید توبه کنیم، اون یکی دختر دست گلم را مفت و مجانی تقدیمشان کردم بس نیست که منیره را هم که از هر انگشتش یک هنر میباره، بدم به اونا؟! آقا اسحاق بیا برو توی مدرسه ببین چه تعریفی از دخترت می کنن، نور چشم تمام معلم هاست... پدرم با عصبانیت به میان حرف مادرم دوید و گفت: اه اه...مدرسه...مدرسه....مدرسه..‌دیگه حالم بهم میخوره از مدرسه و درس و کتاب...اصلا دختر را چه به مدرسه، بعدم خدا را شکر توی این روستا فقط تا کلاس پنجم داریم، بالاخره یکی دو ماه دیگه مدرسه هم تمام میشه،اونوقت میخوای این دختر را ترشی بریزی بزاری تو دبه؟! مادرم اوفی کرد و گفت: چرا ترشی بریزم، بمونه خونه کمک حالم بشه، بعدم ببین چقدر هنرمند هست، توی این روستا هر ماه یه عقد و عروسی را داریم و هر بار مردم مجبورن برن یه آرایشگر از شهر بیارن تا اینجا عروس درست کنه و زنها را آرا گیران کنه، خوب منیره از رو تلویزیون این چیزا را یاد گرفته، یک هفته هم بره تو شهر ور دست یه آرایشگر کار کنه، کلی چیز یاد میگیره، لااقل کار عروس و زنهای این روستا را راه مندازه... با شنیدن این حرفها از زبان مادرم هم ذوق زده شدم و هم به داشتن همچین مادر فهیمی افتخار می کردم، درسته مادرم سواد نداشت، اما زن بسیار با درک و شعوری بود، قول داده بود از دختراش حمایت کنه و من الان میدیدم که داره با تمام توان از من حمایت می کنه تا زندگیم مانند محبوبه دردناک نشه، اما چه فایده مادر من هم یک زن بود، زنی که در روستای ما مثل بقیه زنها حرفهایش خریدار نداشت، اینجا حرف فقط حرف مرد بود، یعنی حرف میثم که یک جوان بیکاره بود و تازه زن گرفته بود و خرج زن و زندگیش هم بابا میداد، بیشتر از حرف مادرم خریدار داشت چون میثم یک مرد بود و مادرم یک زن... ادامه دارد 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهلم_یکم🎬: آخرین امتحان کلاس پنجم هم دادم، مسأله های ریاضی را که بقیه ازشون می نالیدند، مانند آب خوردن حل کردم و مثل همیشه زودتر از همه برگه امتحان را به خانم معلم دادم اما ناخوداگاه و بر خلاف دفعات قبل، برگشتم و روی نیمکت نشستم، دلم گرفته بود و بغضی سنگین گلوگیرم شده بود، سر گیجه هم به این اضافه شده بود و نمی دانستم این سرگیجه هم ادامه همان بغضم هست یا به خاطر بدخوابی دیشب بود؟! دیشب صد بار پهلو به پهلو شدم، آخر از اینکه فکر می کردم فردا آخرین روز مدرسه ام هست و باید برای همیشه از مدرسه خداحافظی کنم، اعصابم بهم می ریخت و هر کار می کردم خوابم نمی برد و هزار فکر به سرم خطور می کرد و خودم و تقدیرم را لعنت می کردم که چرا در روستا به دنیا آمدم و چرا در این روستا فقط باید تا کلاس پنجم باشد... دست هایم را روی میز گذاشتم و سرم را روی دست هایم تکیه دادم و ناخوداگاه، اشک چشمانم روان شد. نمی دانم چقدر گذشته بود که دستی روی شانه ام آمد، مثل فنر از جا پریدم و سرم را بالا گرفتم و همانطور که با پشت دست چشمهایم را پاک می کردم لبخندی زورکی به روی خانم معلم زدم. خانم معلم با مهربانی به من چشم دوخت و گفت: آفرین دختر! تمام سوالات را درست جواب دادی و بعد با سر انگشتش زیر چشم راستم را پاک کرد و ادامه داد: حیف این چشم ها نیست که گریه می کنی، سرخ میشن، درد میگیرن؟! می دونم سختته از مدرسه جدا شی خصوصا برای تو که اینقدر به درس علاقه داری، اما تو می تونی همشاگردی هات را توی روستا هر روز ببینی... بینی ام را بالا کشیدم و گفتم: من که از ندیدن بچه ها گریه نمی کنم...من دوست دارم هنوز درس بخونم... خانم معلم دستی به روی سرم کشید و گفت: خوب درس بخون... بغض گلوم را فرو دادم و گفتم: بابام به زور میذاشت اینجا که خونه مان هست درس بخونم دیگه محاله بزاره من برم شهر... ... خانم معلم وسط حرفم دوید، سرش را به گوشم نزدیک کرد و گفت: اگر دختر خوبی باشی و قول بدی دیگه گریه نکنی، من هم یه خبر خوب بهت میدم.. با چشمانی از حدقه بیرون زده به لبهاش خیره شدم، دوست داشتم بفهمم چی می خواد بگه و بعد با صدایی لرزان گفتم: خ..خ..خبر خوب؟! خانم معلم سرش را تکان داد و‌گفت: به هیچ کس نگی، چون هنوز قطعی قطعی نشده، اما انگار خانم مدیر پیگیر هست که کلاس ششم هم توی مدرسه راه بندازه، یعنی سال تحصیلی آینده کلاس ششم هم داریم... با خوشحالی دستهایم را بهم کوبیدم و گفتم: آاااخ جون....راست میگین خانم معلم؟! خانم معلم لبخند عمیقی روی لب نشاند و گفت: آره، اما فعلا پیش خودمون باشه، به کسی نگی... ولی نود درصد کاراش شده، احتمالا خودم هم معلم کلاس ششم باشم. از خوشحالی نمی دانستم چکار کنم، ناگهان از جا پریدم و مثل بچه کوچکی دوتا دستم را دور گردن خانم معلم حلقه کردم و بعد بوسه ای از گونه اش گرفتم. وقتی نگاه متعجب و مهربان معلم را دیدم، کل بدنم داغ شد در یک لحظه کیفم را برداشتم و با سرعت از کلاس خارج شدم، حیاط شنی مدرسه را با قدم های بلند پیمودم، انگار می ترسیدم که خانم معلم پشت سرم بیاد و بخواد به خاطر این حرکت بازخواستم کنه، اما خیلی خوشحال بودم، همانطور که لی لی کنان به طرف خانه میرفتم، هزار تا نقشه تو کله ام چرخ چرخ می خورد، حالا باز هم امید داشتم یک سال دیگه میتونم درس بخونم، اما خبر نداشتم امروز پدرم هم مشتاقانه توی خونه در انتظار من هست و نقشه های در سرش دارد... ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهلم_دوم🎬: با خوشحالی وارد اتاق نشیمن شدم، اطراف را نگاه کردم، کسی نبود، نه خبری از مارال و مرجان بود و نه خبری از پدر و مادرم... روپوش مدرسه را درآوردم و مثل همیشه مرتب و منظم روی جالباسی که به دیوار چسپانیده شده بود قرار دادم و کیفم هم پایین جالباسی گذاشتم، مشغول مرتب کردن روسری ام بودم که با صدای پدرم از جا پریدم... به به! منیره خانم هم تشریفشون را آوردند، به عقب برگشتم و همانطور که لبخند محجوبانه ای روی لبم بود گفتم: سلام بابا، الان رسیدم، مامان و بچه ها کجان؟! پدرم شانه ای بالا انداخت و گفت: می خوای کجا باشن؟! توی خونه میثم هستند. آهانی کردم، خونه میثم هم مثل خونه محبوبه که یکی از اتاق های خانه پدر شوهرش بود، میثم هم یه اتاق از خانه ما را داشت با این تفاوت که اتاقش نوساز بود و بابا یک سالی میشد برای میثم ساخته بود‌. زیبا خانم همسر میثم بود اما مادرم برخوردی مادرانه با او داشت و هیچ وقت زیبا مثل محبوبه مجبور نبود از کله سحر تا بوق شب توی خونه ما کار کنه، درسته کمکی می کرد اما نه آنقدر که در این روستا مرسوم بود و از جان عروس ها می کشیدند. می خواستم از در اتاق بیرون برم و منم به جمع بقیه خانواده بپیوندم که با حرف پدرم میخکوب شدم: بیا منیره، اینم یه چیزی من برات گرفتم، یعنی همون که بهش میگین کادو یا ...یا...هدیه... داشتم از تعجب شاخ درمیاوردم و اصلا به گوش هایم اطمینان نداشتم، بابا چی داشت میگفت کادو؟!!! به طرف پدرم برگشتم و وقتی پلاستیک سیاهی که مشخص بود داخلش چیزی هست را در دست پدر دیدم که به سمتم میداد، تازه متوجه شدم که خواب نیستم و پدرم واقعا برای من کادو خریده، پدری که مطمئنم توی عمرش این اولین بار بود که داشت برای کسی کادو میخرید همانطور که من اولین بارم بود که کادو میگرفتم. دسته پلاستیک را از دست پدرم گرفتم ، خیلی دلم می خواست همانجا بازش کنم و ببینم چی داخلش هست، اما روم نمیشد برای همین می خواستم زودتر از اتاق بیرون بروم و گوشه ای دنج داخل پلاستیک را بررسی کنم، اما انگار پدرم هم عجله داشت از اتاق بیرون برود و من را تنها بگذارد. حرکات پدرم عجیب بود و من دلیل این حرکات را حس شیرینی گذاشتم که برای اولین باربه عزیزی هدیه میدهی. پدرم با سرعت از در اتاق بیرون رفت و در حین رفتن گفت: امیدوارم ازشون خوشت بیاد، فقط فراموش نکن که تو بزرگ شده ای، مدرسه ات هم تمام شده و دیگه باید به فکر آینده ات باشی... نمی دانم چرا از شنیدن این حرفها حس بدی بهم دست داد و تمام خوشحالی که بابت کادو گرفتن در دل داشتم را بر باد داد‌. حالا توی اتاق تنها شده بودم، دیگه از اون ذوق اولیه خبری نبود، اما حس کنجکاوی ام زیادی به جوشش افتاده بود تا ببینم کادو بابا که نه داخل کاغذ کادو بلکه پیچیده در پلاستیکی سیاه بود چیست. در پلاستیک را باز کردم، چشمم به جعبه گرد رنگی افتاد که بی شباهت به کرم دست وصورت نبود، بیرون کشیدمش و سرش را پیچاندم و بوی عطری خوش در خانه پیچید و حدسم درست بود، یک کرم...اما هنوز داخل پلاستیک وسیله بود، یکی یکی شان را بیرون آوردم، یه رژ گونه ، یه رژ لب، یه مداد مشکی و یکی هم قهوه ای که مشخص بود برای کشیدن خط چشم و.. به کار میبردند. با دیدن کادوی پدرم، انگار آب سردی بر پشتم ریختند، بابا با گرفتن این کادو می خواست حرف آخر را به من بزند. آخه توی روستای ما وسایل آرایشی را از دسترس بچه ها دور نگه میداشتند و فقط دخترهایی که از نظر خانواده شان در سن ازدواج بودند، می بایست طبق حکم نانوشته ای که در روستا جاری بود، از این وسایل استفاده کنند تا زیبا جلوه کنند و دل جوانکی روستایی را ببرند و زودتر ازدواج کنند... پدرم خیلی زیرکانه حرفش را زده بود، یعنی منیره دیگه جای تو در خانه پدر نیست و باید فکر شوهری برای خود کنی... ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهلم_سوم🎬: رژ لب را باز کردم، رژی سرخ که بوی شکلات میداد، از جا بلند شدم، با قدم هایی لرزان خودم را به آینهٔ گرد سفید رنگ که دورش کنگره کنگره مثل گلپرهای یک گل بود رفتم. خودم را توی آینه نگاه کردم، دستی به لبهام کشیدم، اینا که سرخ سرخ بودن درست مثل گل انار...چشمهای درشت و میشی رنگم را نگاه کردم، ابروهای پر پشت و کمانی که توی صورت گرد و سفیدم خودنمایی می کردند، رعشهٔ پاهام به کل بدنم سرایت کرده بود، انگار دست خودم نبود، کرم را باز کردم و اندازه یک بند انگشت بزرگ برداشتم و نامنظم روی صورتم پخش کردم، رژ گونه را اینقدر تکان دادم تا سرش جدا شد و گونه هایی که مملو از حجم کرم بود را قرمز کردم و بعدم با رژ لب محکم روی لبهام کشیدم، حالا توی آینه خودم را نمیدیدم، یک دلقک می دیدم که مجبور است به ساز دیگران برقصد...پلاستیک لوازم آرایشی را وسط اتاق انداختم و هر کدام از لوازم را به طرفی پرت کردم. توی ذهنم دنبال چیزی می گشتم، یه چیزی که بشه خودم را راحت کنم... آره درسته خودشه.... خودم بارها و بارها شنیدم که خیلی ها از شدت خونریزی مرده اند، توی تلویزیون هم دیده بودم که طرف با زدن رگ دست می خواسته به زندگی خودش پایان بده، پس منم میتونستم.. دستهایم را مشت کردم و محکم فشار دادم و اصلا حواسم نبود که رژ لب توی دستم هست و کلا له شده و همه جا را قرمز کرده... باید میرفت توی آشپز خونه و تیزترین چاقو را، همان که بابام باهاش سرگوسفندا را میبرید پیدا می کردم، بعد از عروسی میثم نقشه خونه ما هم تغییر کرده بود حالا چند تا اتاق داشتیم در کنارش یه آشپزخانه مستقل ، یه حیاط سیمانی که گوشه اش حمام و دستشویی بود، قبلا که آب نبود حمام ما هم صحرایی بود و گاهی توی دیگ بزرگ مسی سیاه رنگ آب گرم می کردیم و در پناه دیوارهای آغل خودمون را می شستیم اما الان حمام داشتیم..... من خسته بودم، از اینهمه ظلم خسته بودم، از اینهمه جنگیدن خسته بودم، از این صبر تلخ خسته بودم و امیدی به آینده مبهمم نداشتم، پس چه بهتر همین الان، همین جا به زندگیم پایان میدادم... مگه من چند سالم بود؟! یه دختر یازده دوازده ساله چی از زندگی متاهلی میفهمه؟! چرا من باید توی این سن که هنوز خودم بچه ام، بچه داری کنم،شوهر داری کنم، خانه داری کنم...مگه فرق دخترای روستای ما با دخترای بقیه جاها چی بود؟! چرا سرنوشت ما می بایست اینجور باشه؟! نه تنها از من، بلکه از تمام دخترهای روستا این شکلی بود، من می خواستم خودم را بکشم و با این کار اعتراضم را نسبت به این اعمال و تعصبات و کارهای نامعقول به همه بگم، اگر بقیه دخترهای روستا جرات اعتراض نداشتند، اما من این جرات را داشتم و من تصمیم خودم را گرفته بودم و نمی دانستم اگر با خودکشی از این دنیا برم، توی اون دنیا دچار خشم خدا و آتشی بسیار سوزنده تر از این دنیا میشم. به طرف کیفم رفتم، اول باید یه نامه به تمام پدرهای ظالم روستا می نوشتم، اول باید صدای مظلومیت دختران روستا را روی کاغذ می آوردم، شاید یکی می خواند و عبرت می گرفت. نمی دانم چرا هیچ کس توی اتاق نمی آمد، شاید همه از نقشه بابا خبر داشتند و می خواستند عکس العمل من را ببینند. کیف مدرسه را از زیر جالباسی بیرون کشیدم، با دستان قرمز و لرزانم زیپ کیفم را باز کردم. دفتر مشقم را که برام عزیز بود و مثل جانم ازش نگهداری می کردم بیرون آوردم و با عصبانیت برگه ای از داخلش کندم... ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهلم_چهارم🎬: شروع به نوشتن کردم: پدر و مادر عزیزم، می دانم که شما مرا دوست دارید و تمام تلاشتان را برای خوشبختی بچه هایتان می کنید، چه شما مادر عزیزم که با دل بچه ها راه می آیید و سعی می کنید آنچه را که ما دوست داریم برآورده کنید و چه شما پدر مهربانم که عمری رنج سفر به شهر و غربت را تحمل کردید تا ما بچه ها زندگی راحتی داشته باشیم، هر دوی شما را دوست دارم، خواهرها و برادرم را دوست دارم، اقوام و آشنایان را دوست دارم اما رسم و رسوم این روستا را دوست ندارم، تعصبات خشک و ظالمانه روستا را دوست ندارم، می دانم که از عمق جان ما را دوست دارید اما مجبورید طبق رسوم روستا عمل کنید، حتی اگر بخواهید ما به مدرسه برویم یا آرایشگاه راه بیاندازیم یا رانندگی یاد بگیریم نمی توانید به آن عمل کنید چون اگر عمل کنید باید پاسخگوی تمام روستایی هایی که عمری در جهل و نادانی زندگی کرده اند باشید، پس اجازه نمی دهید ما درس بخوانیم و باید زود ازدواج کنیم آنهم ازدواجی اجباری با یکی از اقوام و من این رسوم را دوست ندارم و برای اینکه نه باعث رنجش شما شوم و نه عمری خودم در رنج و بدبختی باشم، الان به زندگی ام پایان می دهم، من خودم را می کشم تا شاید روستاییان به خود آیند. و روی این رسم و رسوم غلط پا گذارند، من خودم را فدا می کنم تا دختران دیگر قربانی این تعصبات بی جا نشوند. دیگر ذهنم یاری نمی کرد چیزی بنویسم، کاغذ را به میخ بالای آینه زدم و با شتاب بیرون رفتم داخل آشپزخانه شدم به طرف کمد قهوه ای رنگ دو دری که یادگار زندگی قدیم بود، رفتم. یک لنگ درش را باز کردم، خم شدم و داخل کمد به دنبال چاقویی که همیشه برای کشتن گوسفندها استفاده می کردیم و مادرم داخل کمد میگذاشتش تا در دسترس نباشد، گشتم. بالاخره پیدایش کردم، چاقویی که تا میشد و تیغه آن روی شیار دسته اش قرار می گرفت. چاقو را در مشتم محکم فشار می دادم و می خواستم بیرون بروم که سایه مادرم را در چهار چوب در آشپزخانه دیدم. با حالتی دستپاچه چاقو را داخل آستین لباسم فرو کردم تا مادرم متوجه آن نشود. مادرم درحالیکه کاغذ نامه دستش بود جلو آمد و می خواست حرفی بزند که نگاهش به چهره من که بی شباهت به دلقک های سر سال نو نبود، شد و همانطور که دهانش از تعجب باز مانده بود گفت: خدا مرگم بده! این چه وضعی هست برا خودت درست کردی؟! چرا صورتت را مثل لبو سرخ کردی؟! چرا اون وسایل را توی اتاق پخش و پلا کردی؟! و بعد کاغذ را جلویم گرفت و ادامه داد: این چی چی هست که چسپوندی روی آینه؟! همانطور که بغضم را فرو میدادم از کنار مادرم گذشتم و گفتم: برو بده میثم برات بخونتش یه نامه خیلی قشنگه... و بعد بی توجه به نگاه های پر از مهربانی و تعجب مادر، به سمت حمام که آنطرف حیاط بود حرکت کردم. قدم هایم را بلندتر از همیشه برمی داشتم، صدای مادرم را از پشت سرم شنیدم که می گفت: منیررره دستت چی شده؟! زیر لب گفتم: دستم فعلا نقاشی شده و قراره تا لحظاتی دیگر با یک رنگ سرخ واقعی رنگ بشه... وارد حمام شدم و صدای قدم های شتابان مادر را میشنیدم که به دنبالم می دوید و همزمان فریاد میزد: میثم، زیبا، اسحاق بیایین این دختره دیوونه شده... ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهلم_پنجم🎬: سریع داخل حمام شدم، درب آهنی قرمز رنگ که از نصف آن تا بالا شیشه تار با گلهای پنج پر بود را بستم و چفت در را از داخل انداختم، روبه روی در، سکویی سیمانی درست کرده بودند که بالای این سکو رخت کن حمام محسوب میشد که دیواری کوتاه، مانند اوپن آشپزخانه بود که با سیمان سفید روی ان کشیده بودند، این دیوار فضای رختکن را از حمام جدا می کرد. روی همین سکوی سیمانی نشستم، محکم نفسم را بیرون دادم، چاقو را داخل دامن لباس دراز و بی قواره ام گذاشتم و آستین های بلند لباس آبی رنگم را بالا دادم، در این هنگام صدای بابا و میثم که با لگد محکم به در می کوبیدند و مدام منیره منیره می کردند در فضا پیچید، این حرکات باعث شد تا من هم در کارم سرعت عمل داشته باشم، چاقو را از روی دامن لباسم برداشتم، تیغه چاقو را باز کردم و توی دست راستم گرفتم، شصت دستم را روی تیغه چاقو کشیدم، سوزشی شدید همراه با خون گرم در جانم پیچید. قلبم تند تند می زد، باران لگدها به در هر لحظه بیشتر می شد و حالا صدای گریه مادرم و مرجان و مارال هم اضافه شده بود، باید تمرکز می گرفتم، از شنیدن صدای مادرم بغضی گلو‌گیرم شده بود و پرده ای اشک جلوی چشمانم را پوشیده بود، یک هو آمدم دور همه چی خط بکشم و در را باز کنم، اما صدایی ته گوشم میگفت کار را تمام کن و خودت را از این زندگی کوفتی خلاص کن...با پشت دست چشمهایم را پاک کردم تا بهتر ببینم، پرده اشک که کنار رفت، شروع به لمس مچ دست چپم کردم، باید رگ اصلی را پیدا می کردم...بالاخره جایی را نشان کردم و تیغه چاقو را روی مچ دستم قرار دادم. دستانم می لرزید، انگار کل بدنم رعشه گرفته بود زیر لب بسم الله الرحمن الرحیم گفتم، فکر می کردم با گفتن بسم الله، خودم را تطهیر و بهشتی می کنم و بلند فریاد زدم: خدایااااا خودت خوب میدونی که طاقت این زندگی کوفتی را ندارم، من هنوز بچه ام، دلم یک عروسک می خواد تاباهاش عروسک بازی کنم نه اینکه بچه واقعی خودم را بزرگ کنم و بلندتر فریاد زدم: پدر مادر، منو ببخشید اگر اذیتتون کردم، الان خودم را راحت می کنم تا شما هم راحت شید، مارال مرجان، دوستتون دارم، سلام منو به محبوبه و بچه اش هم برسونید و با گفتن این حرف دوباره اشکم سرازیر شد، تیغه چاقو را محکم روی مچ دستم فشار دادم و همزمان با فوران قطره های خون روی مچ دستم، شیشه در حمام هم شکسته شد و دست پدرم بود که داخل آمد و چفت در را باز کرد، نفهمیدم چطور شد که خودم را در آغوش پدرم دیدم. آغوشی که هیچ وقت آن را نچشیده بودم، پدری که تمام عمرش را به پای بچه هایش ریخته بود اما به خاطر رسم و رسوم غلط روستا، حق نداشت دخترهایش را در آغوش بگیرد، چرا که دختر بودند. خودم را بیشتر و بیشتر در این آغوش جا کردم، چون خوب می دانستم، این اولین و شاید آخرین باری خواهد بود که این اغوش را می چشم، با دستهایم پیراهن پدرم را محکم گرفتم و اصلا حواسم نبود که خون قرمز رنگ دستم، پیراهن کرم رنگ پدر را گل گلی کرده... تن و بدن پدرم بوی عرق میداد و این انگار بهترین عطر دنیا بود که دوست داشتم مدام در بینی ام بپیچد. پدرم که از کار من عصبانی بود ولی الان خوشحال بود که من را زنده می بیند، آهسته کنار گوشم گفت: چکار می کنی دخترک ورپریده؟! مگه نمی دانی تمام عمر و جان و هستی من، شما بچه ها هستین؟ مگر نمی دانی اگر خار به پای شما برود من تب می کنم، حالا زبونم لال اگر خودت را میکشتی من چه خاکی به سرم می کردم، من بعد از تو چطوری زنده می موندم هاااا... با این حرف پدر، تازه فهمیدم که چقدر من ظالمانه عمل کردم، چقدر ناسپاسی کردم و اصلا پدرم را آنطور که میباید بشناسم، نشناختم... خلاصه این کار احمقانه من، باعث شد که فعلا پدرم از ازدواج حرفی نزند و بعدها که متوجه شدیم کلاس ششم هم راه اندازی شده، مجوز رفتن به کلاس ششم هم گرفتم... ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهلم_ششم🎬: کلاس ششم هم شروع شد و من در عین ناباوری مشغول تحصیل شدم، بدون اینکه اینبار مخالفی داشته باشم، یعنی ان حرکت نابخردانه من، تاثیر عمیقی بر پدرم و مادرم گذاشته بود و می خواستند مسائل را به صورت مسالمت آمیز حل کنند و دیگر علنا با خواسته هایم مخالفت نمی کردند، پس من هم با خیال راحت به درسم می رسیدم اما در کنارش تمام کارهای خانه را انجام میدادم و حتی به مارال و مرجان هم در درس و مدرسه کمک می کردم. دوقلوها هر دو باهوش بودند و فوری درس را می گرفتند، مرجان درس را سرسری می خواند اما مارال برعکس اون به درس خیلی علاقه داشت، وقتی مارال و درس خواندنش را میدیدم یاد خودم می افتادم، خیلی خیلی علاقه داشت و همین باعث شده بود که جای مرا پر کند و همیشه شاگرد اول کلاسشان بود، دوقلوها اینک کلاس دوم دبستان بودند و هر روز صبح با هم به مدرسه می رفتیم و با هم برمی گشتیم. روزها و هفته ها و ماه ها به سرعت برق و باد گذشت و آخرین سال تحصیلی من هم به پایان رسید، درست است از نظر خانواده ام درس خواندن من تمام شده بود، اما خودم نقشه های زیادی در ذهن داشتم، رؤیاهایی که زندگی روزانه دختر شهری ها بود و برای من بسیار دست نیافتنی بود، از خانم معلممان که ساکن شهر بود و هفته ای یک بار به شهر می رفت و آمد می کرد، تعریف شهر و مدرسه های شهری را شنیده بودم، او برایم توضیح داد که اگر با همین روند در درس‌خواندن موفق باشم، به راحتی می توانم دیپلم بگیرم و وارد دانشگاه شوم، خانم معلم اینقدر به آینده من امیدوار بود که می گفت: منیره تو خیلی باهوشی و می توانی با همین سبک درس‌خواندن و تلاش و‌کوششی که داری پزشکی هم قبول شوی و روستای شما هم صاحب یک خانم دکتر شود، وقتی معلممان اینچنین حرف می زد، من به زندگی و آینده امیدوار می شدم و گویی هزارتن قند در دلم آب می کردند، این از رؤیاهای من بود که تحصیلات عالیه داشته باشم. برای همین آخرین روز مدرسه با اینکه رویم نمیشد، پیش خانم معلم رفتم و با مِن و مِن از او خواهش کردم تا به خانه ما بیاید و پدر و مادرم را راضی کند تا اجازه دهند من به شهر بروم و به درسم ادامه بدهم، خانم شکوری، زنی مهربان بود که انگار مادر ما بود و قول داد که قبل از رفتن به شهر، سری هم به خانه ما بزند و به هر نحو شده، رضایت پدرم را برای تحصیل در شهر بگیرد. ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهل_هفتم🎬: اخرین روز مدرسه پایه ششم هم تمام شد، عصر آن روز به بهانه های مختلف جلوی در حیاط خانه پلاس بودم و هراز گاهی در را باز می کردم و بیرون را نگاه می انداختم، به یاد سال پیش افتادم که نه خبری از در حیاط و نه حصار خانه بود، اونموقع اگر می خواستم بیرون را نگاه کنم خیلی راحت از روی سکو و در اتاق هم می توانستم تا دور دست ها را ببینم، الان حریم خانه حصار و حیاط و در داشت و من مدام با بهانه و بی بهانه در را باز می کردم و منتظر آمدن خانم شکوری بودم، چون میدانستم خانم معلم بد قول نیست، وقتی قول داده که به خانه ما بیاید و با پدر و مادرم صحبت کند تا اجازه تحصیل در شهر را بگیرد، حتما می آید. انگار دقایق به کندی می گذشت، هر چه بیشتر من به هول و ولا بودم، کمتر خبری میشد. آن روز به شب رسید و خبری از آمدن خانم معلم نشد. خورشید غروب کرد، داخل خانه شدم و بوی اشکنه های مامان هوش از سرم میبرد، خودم را به آشپزخانه رساندم، مادر پیازها را تفت داده بود و رب گوجه و آب هم به انها اضافه کرده بود و می خواست تخم مرغ به آن بزند که من جلو آمدم و گفتم: بزار من تخم مرغ ها را سوراخ کنم و بریزم، آخه من خوشم می آمد وقتی سوراخی کوچک بالای تخم مرغ ایجاد می کردم و سفید و زرده تخم مرغ مثل چشمه ای به داخل ظرف روان میشد، مادرم کناری ایستاد و من با مهارت تخم مرغ ها را یکی یکی اضافه کردم، مادرم همانطور که نان های تنوری که ما به آن کپو می گفتیم و داخلش سیب زمینی پخته و له شده و سبزی کوهی به خمیرش اضافه می کردیم و از خوردنش سیر نمیشدیم، آماده می کرد از زیر چشم به من نگاه کرد و گفت: منیره! پشت در حیاط و بیرون خونه چه خبر بود که خودت را حیرون کرده بودی؟! یه ذره هول شدم، تیزبینی مادرم را فراموش کرده بودم، برای همین گفتم: هیچی....دلم گرفته بود آخه روز آخر مدرسه دلگیره، برای همین می خواستم بیرون را ببینم و این دلتنگی از یادم بره...مادرم که انگار حرف من باورش نشده بود گفت: خوب که اینطور...حالا سفره را ببر تو اتاق، بابات خسته است بخورین و بخوابین، صبح خیلی کار داریم. شب در حالیکه مدام از این پهلو به آن پهلو میشدم را به صبح رساندم، صبح زود بیدار شدم و همانطور که خودم را کش و قوس میدادم، بیرون اتاق رفتم تا مثل همیشه بساط پختن نان را آماده کنم. پایم را از اتاق بیرون گذاشتم که صدای پدرم از آن طرف حیاط بلند شد. منیررره! زودتری یک چیزی بخور، این گوسفندا زبون بسته را ببر زمین چمن پدر بزرگت تا یه کم بچرن، یه چیزی هم برای خوردن با خودت ببر تا غروب باید چوپان گوسفندا باشی... با این حرف انگار تمام نقشه هایم نقش بر آب شد، آهی کشیدم و زیر لب گفتم: این هم از بدشانسی من! امروز حتما خانم شکوری میومد دیگه اه اه اه... اما آه و ناله فایده ای نداشت، پدرم حرفی زده بود و من هم میبایست چشم می گفتم...پس همان کاری را کردم که پدر می خواست. ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂

#داستان_واقعی #صبر_تلخ #قسمت_چهل_هشتم🎬: همانطور که دلم توی خونه بود، قرصی نان برداشتم و تکه ای پنیر هم رویش گذاشتم و داخل روسری پیچیدم، چوب دستی که پدرم درست کرده بود به عنوان عصا به دست گیرم تا از ناهمواری های روستا راحت تر عبور کنم را به دست گرفتم و گوسفندها را که مادرم از آغل بیرون اورده بود را داخل کوچه هی کردم، مرجان که صبح زود بیدار شده بود هم با سماجت به دنبالم حرکت کرد، مادرم اول مخالفت کرد و گفت چون منیره نیست به کمک مرجان احتیاج دارد اما آخرش حریف مرجان نشد و اونم به دنبالم بیرون آمد. همانطور که از این طرف گله به آن طرف می دویدم و سعی می کردم گوسفندها به صورت منظم توی چند ردیف حرکت کنند که یکدفعه سر از زمین های مردم درنیاورند، گله را به طرف زمین چمن پدربزرگ که کمی دورتر روی بلندی که مشرف به خانه پدربزرگم بود ببرم. زمین چمنی که مملو بود از علف های تازه، من از این زمین خیلی خوشم می آمد، اصلا حال و هوای آدم را عوض می کرد، انواع و اقسام گلهای کوهی را میشد توی این زمین دید و من که خیلی از گل آرایی خوشم می آمد اصلا یک ذوق هنری همیشه توی وجودم بود، سعی می کردم تا گله مشغول چریدن هست، منم با گل های رنگارنگ تاج گل برای خودم درست می کردم و روی سرم میگذاشتم و خودم را مثل آلیس در سرزمین عجایب یا ان شرلی با موهای قرمز میدیدم، جوی آبی هم که از کنار این زمین می گذشت و شرشر آب و خنکی آن که وقتی پاهایم را داخل آب می گذاشتم پاهای انسان را به حال می آورد و خنکای لطیفی در جانمان می پیچید، بیشتر مرا جذب خودش می کرد، من همیشه دوست داشتم که گله را به اینجا بیاورم اما امروز بر خلاف بقیه روزها اصلا دلم نمی خواست از خانه تکان بخورم. روی تپه ایستادم، گوسفندها هم که انگار این زمین چمن برایشان بهشت بود، هر کدام به گوشه ای رفتند و برای خود مشغول چریدن بودند. روی تپه راست قامت ایستاده بودم و‌چشمم از این بالا به خانه خودمان بود، منتها از اینجا فقط دیوارهای پشتی و سقف خانه را می شد دید. مرجان کنارم ایستاد و همانطور که نفس عمیقی می کشید گفت: چقدر اینجا قشنگه....فک کنم میتونیم از روی این تپه، سبزی آشی هم بچینیم هااا... نگاهی به مرجان کردم و گفتم: اینجا زیادی قشنگ و پر از نعمت هست، فکر کردی برای چی هر چند وقت یکبار کدخدای روستا به بابابزرگ گیر میده و یه دعوا راه مندازه و ته ته تمام دعواهاش هم خواسته اش اینکه که زمین چمن را صاحب بشه... مرجان خنده ریزی کرد و گفت: بابا بزرگ هم که هیچ‌وقت حاضر نیست این زمین را به کسی بده... آه کوتاهی کشیدم و گفتم: من میترسم بابابزرگ آخرش جونش را پای این زمین بگذاره... بوی پونه های لب جو توی دماغم پیچید و ناخوداگاه حرفم را نصفه و نیمه گذاشتم و به طرف جو‌رفتم، خم شدم یه گل بنفش خوشگل چیدم و همانطور که جلوی دماغم میگرفتمش، با تمام قوا بوی این گل را که نشانه ای از بزرگی خدایم بود به جان کشیدم. مرجان کفش هایش را در آورد و همانطور که پاهایش را داخل آب فرو می کرد گفت: منیره، میشه برام تاج گل درست کنی؟! می خوام بندازم گردنم... چیزی نگفتم میخواستم به طرف زمین و چیدن گل برم که ناگهان فکری به ذهنم رسید و گفتم: به یه شرط، یه دسته گل و سینه ریز گل قشششنگ برات درست می کنم... مرجان چشماش برقی زد و گفت: چه شرطی؟! از اون بالا خونه را نشون دادم و‌گفتم: برو نزدیک خونه و کشیک بده، امروز قراره خانم معلم بیاد خونه، برو هر وقت دیدی خانم معلم نزدیک خونه شد بیا به من خبر بده، منم قول میدم از همین الان شروع کنم یه چیز خیلی قشنگ برات درست می کنم. مرجان چند دقیقه ای ساکت شد و یکهو از جا بلند شد و همانطور که چکمه های پلاستیکی قرمز رنگش را می پوشید گفت: باشه ....من میرم، یواشکی هم میرم توخونه ببینم از اون کپوها هست بیارم یانه، اگر نبود نون تازه میارم، من نون داغ خیلی دوست دارم. لبخندی زدم و گفتم: شکمو....اول فکر ماموریتی که بر عهده ات گذاشتم باش بعد برو اینجا و اونجا سرک بکش... مرجان به طرف خانه حرکت کرد و منم مشغول چیدن گل شدم. ادامه دارد.... 📝به قلم:ط_حسینی @bartareen 🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼