✅👈 جمع‌بندی چهارم 💠 مرحله بالاتر و حساب بعدى، حساب همّ و غم‏هاى ماست. در روايتى حضرت صادق علیه السلام مى‏فرمايند:«مَنْ اصْبَحَ وَ امْسى‏ وَ الدُّنْيَا اكْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالى‏ الْفَقْرَ بَيْنَ‏ عَيْنَيْهِ‏ وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ وَ لَمْ‏يَنَلْ مِنَ الدُّنْيَا الَّا مَا قَسَّمَ اللَّهُ لَهُ»؛ كسى كه همّتش به دنيا مصروف شود و بزرگ‏ترين همّش دنيا باشد و از حق چشم بپوشد، بين دو چشمش نوشته مى‏شود كه او گداست. 💠 معناى اين كه در پيشانى او اين مارك و اين علامت را مى‏چسبانند، اين است كه اين وجود، فقير است. 💠 با توجّه به همين روايت، مى‏شود فقر و غنا را تقسيم‏بندى كرد. يك‏ فقر وجودى‏ و غناى وجودى‏ داريم، يك‏ فقر قلبى‏ و غناى قلبى‏ داريم و يك‏ فقر در نعمت‏ و غناى در نعمت‏ يا «عَمَّا فِى ايْدِى النَّاسِ» داريم. 💠 كسى كه همّتى به سمت غير حق پيدا كند و دنيا آخرين همّ و غمّ او باشد، وجودش فقير است. و كسى كه فقر وجودى پيدا كرد و توسعه وجودى پيدا نكرد و محدود شد، فقر قلبى خواهد داشت. و كسى هم كه فقر قلبى پيدا كرد، از آن نعمت‏هايى كه در دسترس دارد، بهره‏مند نخواهد شد. 💠 اين فرمايش از امام صادق است كه مى‏فرمايند: اگر كسى همّتش دنيا شد، خداوند نمى‏گذارد از نعمت‏ها بهره‏مند شود. و از آنچه در دنياست، بيش از آنچه برايش مقدّر كرده‏اند، سهم نخواهد گرفت؛ «جَعَلَ اللَّهُ الْفَقْرَ بَيْنَ عَيْنَيْهِ». 💠 و اما اگر كسى همّتش از دنيا بيرون رفت و به دنياهاى ديگر سر كشيد، اين وجود، غنى خواهد بود؛ «جَعَلَ اللَّهُ الْغِنى‏ فِى قَلْبِهِ»؛ خداوند غنا را در وجود او و در قلب او مى‏ريزد و از نعمت‏ها هم بهره‏مند خواهد شد. 💠 آيه‏ «يَوْمَ لايَنْفَعُ مَالٌ وَ لابَنُونَ الَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ» به رغم ترجمه‏اى كه برايش مى‏كنند، به اين نكته اشاره دارد كه نعمت‏هاى‏ دنيا؛ اولاد و اموال، «براى هيچ كس» نافع نيست و «احدى را» نفع نمى‏دهد، مگر براى كسى كه صاحب قلب سليم است. 💠 غناى نعمت و بى‏نيازى در نعمت براى كسى نافع است كه در قلبش غنايى پيدا كرده باشد. اين، حقيقتى است كه جز قلب سليم، جز قلب غنى، جز قلب بهره‏مند، از نعمت‏هاى دنيا بهره‏مند نخواهد شد و سهمى نخواهد گرفت. 💠 ممكن است حتى در اين دنيا نعمت به او چسبيده باشد، ولى اتّصال نعمت غير از بهره‏بردارى از نعمت و سرشار شدن از نعمت و استفاده كردن از آن است. 📚 فوز سالک، ص ۲٠۷ 🆔👉@cheshmeyejarie

✅👈 نتیجه‌گیری 🔷 پس انسان بايد بنشيند و از وجودش جمع‏بندى كند. اين جمع‏بندى‏ها براى ما لازم است؛ چون ما خودمان را جزء سرمايه‏ها به حساب نياورده‏ايم. 🔷 ما وسايل اتاق را كنترل مى‏كنيم. ماشين‏هايى را كه داريم كنترل مى‏كنيم. امكاناتى را كه داريم كنترل مى‏كنيم، حتى قلمى را كه داريم يا ميز و تختى را كه در اختيار ماست و يا چيزهايى را كه به ما سپرده شده، همه اين‏ها را كنترل مى‏كنيم، ولى خودمان را اصلًا به حساب نمى‏آوريم! 🔷 در حالى كه خود ما نيز يك چيزى هستيم. خود ما يك سرمايه‏اى هستيم، وجودى هستيم كه خداوند به خودش دست مريزاد گفته است؛ «فَتَبَارَكَ اللَّهُ احْسَنُ الخَالِقِينَ». 🔷 پس اين وجود را چه شده است؟ همّ و غمّش چيست؟ رنج و شادى‏اش كدام است؟ فقير است يا غنى؟ به چه روى آورده است؟ 🔷 اگر تمامى دنيا، همّ و غمّ ما باشد، فقيريم. واى به مايى كه به يك گوشه دنيا قانعيم! به يك جاى كوچك كه در آن سرپناهى بگيريم. به يك مغازه‏اى كه از آن درآمدى داشته باشيم. به يك تكّه آهن متّصل به هم كه سوارش شويم! 🔷 اين ملخّص حرف است. در آن تأمّل كنيد تا ان‏شاءاللَّه در شب قدر يك جمع‏بندى از خود داشته باشيم و تهِ كيسه را بالا بكشيم. شوخى ندارد! ما عمرى چشم ماليده‏ايم تا شبى از شب‏هاى قدر برسد. 🔷 قدر هم يك حقيقت ديگرى است كه به ما دستور داده‏اند تا در اين شب دور هم بنشينيم و مذاكره علم بكنيم. شايد از بهترين كارها در اين شب‏ها، مذاكره علم باشد؛ چرا كه در نور علم، غرورهاى انسان مى‏ريزد و فريب‏هاى شيطان را مى‏فهمد. 🔷 و ديگر حجم كارها مغرورش نمى‏كند. خيال نمى‏كند كه كارى كرده است، كه حساب مى‏كند همّت‏ها كجاست؟ به چى دل داده؟ از چى رنج برده؟ به چى نگاه كرده؟ چه سمت و جهتى را دنبال كرده است؟ 📚 فوز سالک، ص ۲٠۹ 🆔👉@cheshmeyejarie

🟣👈 بهترین همراه 🔷 «السَّلَامُ عَلَيكَ يَا أَكْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ وَ يا خَيْرَ شَهْرٍ فِى الْأَيَّامِ و السَّاعَاتِ». بهترين مصحوب و همراه، مصحوبى است كه خيرى رسانده و شرّى نداشته است. 🔷 چون هر مصاحبى ممكن است در مصاحبت با او، انسان هم بهره ‏مند بشود و هم صدمه بخورد، ولى رمضان ماهى و همراهى است كه فقط حُسنِ جوار دارد. او براى ما آزارى نداشته است، ولى حالا ما داريم از او جدا مى‌ شويم. 🔷 يك دوستى را كه آدم از او فاصله مى ‏گيرد، يا يك كوزه‌اى را كه مدتى از آن آب خورده است از دست مى دهد، دل شكسته مى شود. 🔷 حالا ما داريم از شهر بزرگ خدا، عيد اولياى خدا، بهترين مصحوب و بهترين مصاحب جدا مى شويم، چگونه دل شكسته نباشيم‼️ 🔷 به قول يكى از دوستان، رمضان سالِ ديگر هم كه بيايد رمضانِ سال ديگر است، جاى خودش را دارد، جاى امسال كه نيست. دوباره ما آن قدر تا سال ديگر كسرى مى آوريم كه بخواهيم با آن جبرانش كنيم. 🔷 اگر انسان ولو لحظه‌اى از اين ماه را چشيده باشد كه در دعاهاى‏ روزهاى ماه رمضان مى‏ خوانيم:«شَهْرُ الْأِنَابه»، «شَهْرُ التَّوْبَة»، «شَهْرُ الْمَغْفِرَة»، «شَهْرُ الْبَرَكَة». آن وقت مى ‏بيند كه از چنين ماه بى‌آزارى با اين همه نور و خير و بركت، دارد فاصله مى‌گيرد و هنوز كوزه اش را هم آب نكرده و دستش را هم نشسته است. 📚 بهار رویش، ص ۱۴۴ 🆔👉@cheshmeyejarie

✅👈 مسابقه چهار گزینه‌ای بهار مناجات 📔 برگرفته از خلاصه کتاب (بشنو از نی) مروری بر دعای ابوحمزه ثمالی؛ اثر استاد علی صفایی (عین-صاد) 🔗شرکت در آزمون (پرس لاین): https://survey.porsline.ir/s/16zR0u7F 🗓 آخرین مهلت شرکت در مسابقه: ساعت ۲۲ آخرین شب از ماه مبارک رمضان ۱۴۴۵ ⏰ زمان قرعه کشی و اعلام نتایج: عید سعید فطر ۱۴۴۵ 🎁 جوائز قرعه کشی شرکت کنندگان در مسابقه: ایرپاد اسپیکر بلوتوثی هدفون ساعت هوشمند 🆔👉@cheshmeyejarie

🟣👈 بهترین پاک کننده 🔶 «اَلسَّلامُ عَلَیکَ مَا کانَ أمحاکَ لِلذُّنُوِب»؛ سلام بر تو که چقدر راحت گناهان را پاک می‌کردی. 🔶 گاهی یک رنگی، قیری، چیزی به دست می‌چسبد، انسان هر چه آن را می‌مالد پاک نمی‌شود، ولی یک چیزهایی هست که تا می‌گذاری روی آن، زود محوش می‌کند. 🔶 این از خصوصیات رمضان است؛ گناهانی را که چسبنده بوده‌اند زود محوشان کرده است. 📚 بهار رویش ص ۱۴۷ 🆔👉@cheshmeyejarie

🟪👈 توصیه همگانی 🎤👈 حاج آقا لاجوردی 💠 حاج شیخ به همه همین توصیه را داشت؛ می گفت: خودتان را زیر نظر داشته باشید، حالت هایتان را بنویسید و آنها را به نقد بکشید. چه هستم و چه باید باشم؟ 💠 حرکت من از همین لحظه آغاز می‌شود؛ لحظه‌ای که فاصله آنچه هست و آنچه باید باشد را احساس می‌کنم. برای درک این فاصله، چاره‌ای جز مرور خودت نداری. 📚 آسمان لاجوردی، ص ۹۵ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 تو كه به يك ليوان خالى سال‏ها فكر مى‏كنى. چگونه مى‏توانى، خودت را بى‏حساب به آب بزنى و با هستى خودت قمار كنى. 💠 عمق مسأله اين است كه ما خودمان را جزء موجودى حساب نمى كنيم‏ و به اندازه ى يك تكه پارچه و يك قطعه گوشت هم براى خودمان، طرحى و نقشه‏اى نمى‌ريزيم. 💠 ولى آنها كه مى‏خواهند عنتر دست لوطى‏ها نشوند، براى خودشان جايى باز مى‌كنند. 💠 اينها كه مى‏خواهند رويش داشته باشند و بر ساقه‏ى خود بايستند، مجبورند كه ريشه بدوانند و از اعماق سر بر آورند و اين عمق خلوت و ارزيابى و اين حضور و محاسبه، اولين گام آنهايى است كه مى‏خواهند در سرزمين عمر خود، چيزى بسازند و بنايى را بالا ببرند. 📚 صراط، ص ۲۵ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔶 «وَ الْعَصْر»، به تمام اين دوره‏ها سوگند، «إنَّ الْانْسانَ لَفى خُسْرٍ»، كه انسان با اين همه سرمايه در تمام دوره‏ها در خسارت مدفون است، چرا؟ چون سرمايه‏هايش رشدى نكرده و سودى نياورده است. 🔶 درست است كه به ثروت، كه به قدرت، كه به علم رسيده است، درست است كه اينها زياد شده‏اند، اما خود انسان كم شده و اسير شده و اسارتش علامت حقارت است. 🔶 و عامل اين خسارت، عصرها و دوره‏ها و محيطها نيستند، عامل خسارت خود انسان، خود اوست. عصرها مقدس هستند به دليل سوگندى كه خدا ياد مى‏كند. 🔶 اين سوگند به ما درس مى‏دهد كه عصرها و زمانه‏ها مقصر نيستند. اين انسان است كه خسارت را مى‏پذيرد. 🔶 اين‏ انسان است كه سرمايه‏هايش را به جريان نمى‏اندازد، از فكرش، از عقل و ميزان سنجش و ترازويش، براى خودش استفاده نمى‏كند. 🔶 به يك ليوان آب بيش از خودش فكر مى‏كند، به دخل و خرج مغازه‏اش بيش از خودش مى‏انديشد. 🔶 اين انسان است كه خودش را گم مى‏كند و در غفلت‏ها و جهالت‏ها، خودش را به كم مى‏فروشد. 🔶 راستى كه انسان در تمام دوره‏هاى تاريخى و در تمام نظام‏هاى گذشته‏اش ضرر داده و به خسارت رسيده و در بن‏بست مانده است. 📚 رشد، ص ۴۵ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 در آن شب سياه كه قلبم، در راه گلويم ايستاده بود، به آن جلوه‏ى روشنايى رسيدم. 🔷 او در گوش صبح‌دم به من گفت: تو هيچگاه به خودت نمى‏انديشى. اما به يك ليوان؟ بسيار ... 🔷 او در جلوه‏ى طلوع چنین گفت: تو «خودت» را گم كرده‏اى. گم شده‏ى تو در «تو» خلاصه مى‏شود. 🔷 او در اوج نيمروز، هنگامى كه از من جدا مى‏شد، زمزمه مى‏كرد: خيال مى‏كنى سراب‏ها تو را سرشار مى‏كنند؟ 🔷 ببين قلب تو، در راه گلويت ايستاده، دل تو بوى مرگ مى‏دهد. 🔷 آنها كه به يك ليوان پوچ، بيش از خودشان فكر مى‏كنند، آنها كه با خودشان و بر خودشان مرورى نداشته‏اند، پيداست كه خودشان را گم مى‏كنند و در ابتذال زندگى روزانه رسوب مى‏كنند و فسيل مى‏شوند. 🔷 و اين دل مرده و اين قلب گنديده، در راه گلويشان، در راه نفس كشيدنشان، مى‏نشيند و عرصه را برايشان تنگ مى‏كند و انتقام مى‏گيرد. 🔷 آخر مگر نه اينكه انسان از خودش عبور مى‏كند تا به دنياى بيرون مى‏رسد، پس چه شد كه اين منزل اول مجهول مانده و يا در نهايت به تحليل علمى دستگاه هاضمه و قلب و مغز، اكتفاء شده و از مقايسه‏ها و تكبيرها بركنار مانده است. 🔷 اين فرار از خويشتن و اين فرار از خلوت و از سكوت و از مرور بر خويش، به خاطر انگيزه‏هايى است كه اگر تحليل شوند، مى‏توانند ما را از اين فرار و دلمردگى و گمشدگى نجات بدهند. 📚 صراط، ص ۱۶ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 براى مبارزه با دشمن‏هاى بزرگ، نه در داخل مرزهاى خودت كه در داخل مرزهاى خودشان بايد دست به كار شوى. 💠 حضرت على علیه السلام می‌فرمود:«فَوَ اللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا». به خدا قسم، هيچ كس در درگاه خانه‏اش نجنگيد جز آنكه ذليل شد. 📚 انتظار، ص ۵۷ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔶 ما در برابر سوال‌هایی که ما را به مقایسه و به سنجش و تعقّل وا می‌دارند، مجبوریم که به تفکّر روی بیاوریم و برای این تفکّر مجبوریم که خلوتی و سکوتی را تحمّل کنیم. 🔶 که:«دَلِيلُ‏ الْعَقْلِ‏ التَّفَكُّرُ وَ دَلِيلُ التَّفَكُّرِ الصَّمْتُ». نشان عقل و سنجش تفكّر است و نشان تفكّر، سكوت و خلوت. تو تا نشناسى نمى توانى بسنجى و تا خلوتى نداشته باشى نمى توانى فكر كنى. 🔶 حضرت على علیه السلام در نهج ‏البلاغه آنجا كه از برادرش توصيف مى‏ كند، بر همين نكته دست مى‏ گذارد:«إِذا غُلِبَ عَلى الْكَلامِ، فَلا يُغْلَبُ عَلى السُّكُوتِ». 🔶 چه بسا كسى بيشتر از او حرف مى‏ زد، ولى نمى‏ توانست بيشتر از او سكوت كند و سكوت را تحمل نمايد. برادر امام على علیه السلام كسى بود كه در سكوت شكست نمى خورد. 🔶 اين ماييم كه غوغاى درون‏مان را نمى‏توانيم براى يك لحظه هم تحمل كنيم و مجبوريم كه سر و صدا راه بيندازيم و شادى و نشاط را روپوش شلوغى و غوغاى درونمان كنيم و از خود فرار نماييم. 📚 صراط، ص ۱٠ 🆔👉 @cheshmeyejarie

🔶 مسأله اين است كه ما به چاى‏ها، آجرها، درها و ديوارها، بيش از هر چيز فكر كرده‏ايم و خود را در زندان زندگى بسته‏ى خود محبوس ساخته‏ايم و در قبرستان تكرارها مدفون نموده‏ايم و باكمان نيست كه پوسيده‏ايم و از دست رفته‏ايم و خودمان بزرگ‏ترين مجهول مانده‏ايم. 🔶 اگر ما به خويش و به انسان‏ها به اندازه‏اى كه به يك ليوان خالى فكر كرده‏ايم فكر مى‏كرديم، مى‏توانستيم در هر راه اين گام‏ها را برداريم و در هر كلاس درس‏هايى بگيريم و درس‏هايى بدهيم و در اين داد و ستد، بهره‏هاى بزرگى بدست بياوريم. 📚 مسئولیت و سازندگی، ص ۴۵ 🆔👉@cheshmeyejarie

✅👈 گریه بر غصه‌های حقیر خود. 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 برای شناخت خودت، نیاز به سکوت داری. باید با خودت خلوت کنی تا بتوانی بیندیشی. 💠 یک متر بردار و روی قد و قامتت بگذار. از چه چیزهایی خوشحال می‌شوم و چرا؟ 💠 یعنی من این قدر حقیر آفریده شده‌ام یا خودم را تا به این حد تحقیر کرده‌ام؟ اندازه من این است یا خودم کردم که لعنت بر خودم باد؟! خاک بر سرم کنند اگر اینم. هر وقت در آینه نگاهم به خودم می‌افتد، می‌گویم: این تویی، خیرِ سرت قرار بود آنچنان رشد کنی که با هیچ طوفانی نلرزی. می‌بینی قدم از قدم برنداشته‌ای! 📚 آسمان لاجوردی، ص ۱٠۹ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 وقتی ضربه‌ای به یک شیشه وارد می‌شود خرد می‌شود؛ ولی بازار مسگرها، با ضربات ممتد چکش بر پیکره مس حیات دارد. چرا؟ 🔷 چرا همان ضربه‌ای که یک جسم را می‌شکند، به یک جسم دیگر حالت می‌دهد؟ 📚 آسمان لاجوردی، ص ۱٠٠ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 دزد و راهزن دوروبر قافله پِهن آفتابی نمی‌شود. کاروانی که بار طلا و جواهر دارد، مورد سوء قصد طرّاران قرار می‌گیرد. 💠 همین که می‌بینی راهزن‌ها، برای غارت یک قافله بسیج شده‌اند، یعنی آن کاروان توشه ارزشمندی دارد. 💠 خدا همین را می‌گوید:«إِنَّ الَّذِينَ اتَّقُوا إِذا مَسَّهُمْ طَائِفُ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ». با هجوم شياطين، مؤمنین متذکّر و بیدار می‌شوند. به بصیرت می‌رسند. 💠 هرجا دیدی شیطان دور کاری را گرفته یک معنا بیشتر ندارد: آن کار خیلی ارزشمند است؛ وگرنه شیطان بیکار نیست وقت خودش را صرف کارهای بی‌ارزش کند. 📚 آسمان لاجوردی، ص ۲۷۷ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 ارزش آدم‌ها به اندازه چیزهایی است که خوشحال یا ناراحتشان می‌کند. تو همان‌هایی. 💠 مگر غیر از این است که آدمی بنده همان چیزهایی است که مغز و قلب و اختیارش را به بند کشیده؟! 💠 خدایا، بی‌رودربایستی بگویم: من همینی هستم که می‌بینی: به اندازه یک حرف، یک متلک؛ به اندازه تمام حقارت‌هایی که خوشحالم می‌کنند. 💠 و من از شنیدن این حقارت ناراحتم. و می‌دانم که تو از این ناراحتیِ من خوشحالی. کمکم کن جز به شادی تو شادمان نشوم. 📚 آسمان لاجوردی، ص ۹۲ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:«عَظُمَ الْخَالِقُ فِی أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِی أعيُنِهِم»؛ عظمت خالق در درون متقین کاری می‌کند که هر چه غیر او به چشمشان نمی‌آید. 🔷 چشم راه ورود به دل است. وقتی چیزی در چشم تو بزرگ بیاید به دلت راه پیدا می‌کند؛ اما وقتی چیزی به چشمت حقیر بیاید، راهی به دل پیدا نمی‌کند. 🔷 در دلی که خالق آن را پر کند، جا برای هیچ مخلوق دیگری باقی نمی‌ماند. 📚 آسمان لاجوردی، ص ۱۵۶ 🆔👉@cheshmeyejarie

🟣👈 فریب دادن نفس 🎤👈 حاج آقا حیدری 🔶 استاد صفایی رحمة الله علیه بر عکس ما که فریب نفس را می خوریم، او نفس خود را می فریفت. 🔶 می‌گفت: باید نفس را برای عبادت گول بزنی که البته این را هم از رهنمودهای امام علی علیه السلام گرفته بود. 🔶 حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:«خَادِع نَفسَکَ فی العبادة» برای عبادت به نفس خویش خدعه بزن. 🔶 می‌فرمود: من برای قرائت قرآن در شب یا نماز شب به حیله‌هایی متوسل می‌شوم و نتیجه هم می‌گیرم. 🔶 وقتی نیمه شب بیدار می‌شوم و یا بیدارمان می‌کنند، می‌گویم: حال نماز که نداری پس فقط یک وضو بگیر. بعد می‌گویم حالا که وضو گرفتی و حال نماز نداری دست کم روی به قبله بنشین. 🔶 باز به نفس می‌گویم حالا که رو به قبله هستی چند آیه‌ای بخوان و همین که قرائت را شروع می‌کنم و چند سوره می‌خوانم حال و توجهی می‌آید و دیگر شیطان گریخته است. 🔶 این چنین در جزئیات راه غلبه بر نفس و مقابله با شیطان را می‌آموخت و کلیات نمی‌بافت. 📚 مشهور آسمان، ص ۷۶ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 راستى «چرا معلم شده‌اى؟» انگيزه و نيت تو براى انتخاب اين كار چه بوده است؟ 🔷 آيا معلمى را به عنوان يك «شغل» همانند ساير شغل‏ها، براى كسب درآمد گزيده‏اى؟ 🔷 آيا در طلبِ يك كار به اصطلاح بى‏دردسر و با چند ماه تعطيلى با مزد و مواجب، بوده‏اى؟ 🔷 اگر چنين است، در خويش، تجديد نظر كن و مسئوليت خدايى و انسانى‏ات را به خاطر آور، كه تو همانند يك كارمند اداره نيستى. 🔷 تو با «انسان‏هايى» سر و كار دارى كه بسيارى از مسائل «زندگى» شان را از تو مى آموزند، اعمال و حركات تو را الگو قرار مى دهند. 🔷 بخش عظيمى از شخصيت‏شان را «حرف‏ها» و «رفتار» تو مى سازد. اگر فاسد باشى، نسل‏هايى را فاسد كرده‏اى و اگر صالح باشى، نسل‏ها را اصلاح كرده‏اى. 📚 تربیت کودک، ص۱۰ 🆔👉@cheshmeyejarie

✅👈 چرا باید معلّم بود؟ 🔶 معمولا سؤال مى‏شود كه در كلاس چگونه بايد بود؟ در حالى كه سؤال مهم‏تر اين است كه اساسا، چرا بايد معلّم بود؟ 🔶 ما تا نقش انسان در هستى را درك نكرده باشيم، نقش معلم در كلاس را نخواهيم فهميد. تا چرا بودن انسان پاسخ نگيرد، چگونه بودن او جواب نخواهد گرفت. 🔶 آيا نقش تو، تعيين كننده شغلت بوده است؟ چگونه مى‏توان از يك معلم، «صبر» و «تحمل» و «فداكارى» و «از خود گذشتگى» انتظار داشت، در حالى كه نداند «چرا بايد صبور و ايثار گر باشد»؟! «وَ كَيْفَ تَصْبِرُ عَلى ما لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْراً»؛ و چگونه صبر مى‏كنى به آنچه احاطه نكرده‏اى به آن از راه دانش؟! 🔶 اين است كه براى تحمّل بار سنگين معلمى، زمينه‏هايى لازم است. اين‏ زمينه‏ها از تفكر شروع مى‏شود، تفكر در انسان و در جهان و نقش او در جهان. 🔶 اين بينش و اين تفكّر، اين جهان‌بينى، ما را به عقيده هايى مى‏رساند و اين عقيده‏هاست كه مى‏توان نظام‏ها و احكام را تحمّل كند. 📚 تربیت کودک، ص۱٠ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 معلم بايد بيش از هر كس، صداقت داشته باشد؛ چون الگو است، چون اسوه است. و صدق، چيزى نيست جز هماهنگى ميان حرف و عمل و نيّت. 🔷 معلم خوب، چون خدا را دوست دارد، خلق خدا را نيز دوست دارد و فرزندان خلق را عاشق است. 🔷 او فقط يك آشنا نيست، كه دوست است و مى‏گويند:دوست تو، كسى است كه تو را براى خودت مى‏خواهد. و دشمن تو، كسى است كه تو را براى خودش مى‏خواهد. 🔷 و انسان عاشق خدا، خودش و ديگران و همه هستى را براى خدا مى‏خواهد و در اين مرحله است كه انسان به اخلاص مى‏رسد. 🔷 بايد ديد چقدر در كارهايمان خلوص داريم، كه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:«النّاسُ كُلُّهُمْ هالِكُونَ الَّا الْعالِمُونَ وَ الْعالِمُونَ كُلُّهُمْ هالِكُونَ الَّا الْعامِلُونَ وَ الْعامِلُونَ كُلُّهُمْ هالِكُونَ الَّا الْمُخْلِصُونَ وَ الْمُخْلِصُونَ فى خَطَرٍ عَظيمٍ». 🔷 و از امام صادق علیه السلام راجع به عمل خالص پرسيدند، گفت:«وَ الْعَمَلُ الْخالِصُ الَّذى لاتُريدُ انْ يَحْمِدُكَ عَلَيهِ أَحَدٌ الَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ»؛ و عمل خالص، عملى است كه نخواهى به خاطر آن عمل هيچ كس جز خدا، تو را بستايد و از تو تعريف كند. 📚 تربیت کودک، ص ۱۶ 🆔👉@cheshmeyejarie

✅👈 نظر مقام معظم رهبری درباره مرحوم استاد علی صفایی حائری رحمة الله علیه 🆔👉@cheshmeyejarie

🔶 ما مسئوليم؛ چون داراييم. مسئوليت بر اساس توانايى است نه آگاهى؛ «لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إلاّ وُسْعَها». 🔶 و نوع مسئوليت ما، وابسته به اهميت كارها و ضرورت نيازها و استعداد و توان ماست. 🔶 در اين قرن وحشى، شديدترين نيازها، نياز جهت دادن و شكل دادن و كشف كردن استعدادهاست. نياز رهبرى كردن و تربيت نمودن و بارور ساختن است. 🔶 تربيتى كه مسخ انسان نباشد و نفى او نباشد، داغ كردن، شاخ و برگ دادن و به آغوش كشيدن نباشد، بلكه روشنى دادن باشد و ريشه دادن و زمينه فراهم آوردن. 🔶 آن مربى و رهبرى كه فقط يك راه پيش پاى افرادش مى‏ گذارد، هر چند اين راه، راه خوبى ها باشد، به آنها ستم كرده است، كه بايد دو راه را نشان داد و بايد زمينه انتخاب را فراهم نمود؛ «وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ». آنگاه با آنهايى كه راه را انتخاب كرده ‏اند در برابر آنها كه سنگ راه شده ‏اند، ايستاد. 📚 تربیت کودک، ص ۱۸ 🆔👉@cheshmeyejarie