🍂 🔻 #غروب_غریب ............ قسمت بیست و دوم •┈┈••✾•🍃🌺🍃•✾••┈┈• برای گرفتن ناهار، یک نفر همان قابلمه را می برد و غذا را می آورد. داخل قابلمه برنج بود و مقداری خورشت هم که رویش ریخته بودند. کسی که تقسیم می کرد با دست خودش یک مشت توی دستمان می ریخت که این کل سهمیه نهار ما محسوب می شد. ماهم مقداری از نان ذخیره شده همراهش می خوردیم. در سلول کناری ما برای گرفتن غذا کار دیگری کرده بودند. آنها بادگیر یکی از بچه ها را بصورت تکه های کوچکی بریده بودند و روی آن برنج می ریختند و با همان می خوردند و یا بر روی فیلم رادیولوژی که بچه های مجروح از بیمارستان آورده بودند می ریختند و به بچه های مجروح می دادند. شب ها برای شام به ما آبگوشت می دادند که ما گوشت را هم تقسیم می کردیم و از نصف نونی که از ظهر داشتیم با آن می خوردیم. چند باری به ما گوشت داده بودند که لقمه بزرگ و قرمز رنگی بودند و می گفتند گوشت شتر است. درحدود دو ماهی که در این سلولها بودیم، چند بار به ما بسته های کوچک خرما داده بودند. بعضی اوقات هم بجای شوربا یا همان آش صبحانه به ما چای می دادند که اگر نان داشتیم با آن می خوردیم و گرنه صبحانه مان همان یک قلوپ چای بود که می خوردیم. این وضعیت غذایی ما بود ولی باید گفت اکثر بچه ها به دلیل عدم رعایت بهداشت مناسب اسهال معمولی یا خونی می گرفتند. اوایل درب سلول ها را می بستند و نمی گذاشتند بچه ها بیرون بروند و دستانشان را بشویند. اکثر بچه ها مجروح بودند و بعضأ دستهایشان به زخمهای عفونی می خورد و یا آنقدر عراقیها برای تحویل دادن غذا عجله می كردند و یلا یلا سریع می گفتند و با شیلنگ به پای بچه هایی که برای غذا گرفتن رفته بودند می زدند که فقط می توانستند ظرف غذا که کثیف بود را با آب خالی بشویند و در همان برایمان غذا بیاوردند. بدتر از همه، این که چون شب ها درب سلول را می بستند و بچه ها نیاز به توالت داشتند، تا آنجا که می توانستیم به آنها می گفتیم که باید تا صبح تحمل کنید ولی بعضی ها که کنترل برایشان سخت می شد، همانجا خود را راحت می کردند که بوی تعفن آن تا چند ساعت آزار دهنده می شد. حتی در موارد محدودی در ظرف غذا هم ادرار کرده بودند که صبح برای صبحانه اگه جور می شد، ظرف را با آب و تاید یا صابون می شستند و صبحانه می گرفتند. بعضی ها هم وقتی می فهمیدند آنروز را غذا نمی خوردند. ------------------------- ادامه دارد عظیم پویا گردان بلاله گروهان فتح کربلای ۴ @defae_moghadas

🍂 🍂 🔻 روایت لحظه به لحظه #عملیات_بدر ✦ ✦ ✦ شرایط لحظه به لحظه سخت تر شده بود. تا غروب امشب جاده خندق به سمت عراق مملو از تانک و نفربر و ماشین آلات نظامی شده بود. اگر تا صبح کاری نمی شد چهارراه خندق کاملا در دست دشمن قرار می گرفت. قرارگاه نجف در کاری فوری، طرح عملیات محدود شب سوم را به لشکرهای 7 ولیعصر، 25 کربلا و پنج نصر داده بود تا الحاق ناقص شب اول را تکمیل کنند و خطر ایجاد شکاف را رفع نمایند. سرشب نیروهای گردان به سمت چهارراه به راه افتادند. آرپی جی زن ها با ستونی از طعمه های آماده که ناشیانه در روی جاده‌ای پشت سر هم قرار گرفته بودند و این در حالی بود که جاده بیش از یک متر بلندتر از سطح زمین بود و راه فراری نداشتند. تانک های عقب و جلو ابتدا هدف قرار گرفتند و یکی پس از دیگری منهدم گردید. آسمان جاده خندق از دود و آتش قرمز شده و دود غلیظی منطقه را پوشانده بود. خیالمان از بابت پاتک فردا راحت شده بود ولی باز هم خبری از لشکر پنج نصر نبود. گویی دشمن با تمام قوا جلوی آنها را سد کرده و راهی برای الحاق باقی نگذاشته بود. دشمن می دانست اگر الحاق در این نقطه صورت می گرفت دیگر نمی توانست به راحتی آن را بشکند. نیروهای لشکر هفت و گردان کربلا تا بین الطلوعین چهارراه را در اختیار داشت و مقاومت می کرد تا شاید نیروهای دو لشکر دیگر هم برسند که محقق نشد و با جا گذاشتن تعدادی شهید به مواضع خود بازگشتند و سنگرها را برای نبردهای بعدی مستحکم کردند. 🍂

سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم  چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم  در بزم وصال تو نگویم زکم و بیش  چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم  لب باز نکردم به خروشی و فغانی  من محرم راز دل طوفانی خویشم  یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی  عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم  از شوق  شکرخند  لبش جان نسپردم  شرمنده جانان ز گران جانی خویشم  بشکسته تر ازخویش ندیدم به همه عمر  افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم  هر چند « امین » ،  بستۀ  دنیا نیم اما  دلبستۀ یاران خراسانی خویشم  ✨شعری از مقام معظم رهبری 🍂

🌹 سالروز بزرگداشت شهدا گرامی باد ... #یادی_از_شهدا پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند ، اما حقیقت آن است که زمان ، ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند ... #شهید_مرتضی_آوینی 🗓 ۲۲ اسفند روز بزرگداشت مقام شهدا 🍃🌸🍃 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

🍂 🔻 #غروب_غریب ............ قسمت بیست و سوم •┈┈••✾•🍃🌺🍃•✾••┈┈• داخل راهرو ده سلول وجود داشت. ما بچه های دزفول در سلول اول بودیم و سمت راست ما بقیه سلولها قرار داشتند. سمت چپ هم فضایی بود که چند سرویس بهداشتی و حمام و روشویی بود. در هر سلول حدودأ چهل نفر بودیم که جمع ما تقریبأ به چهارصد نفر می رسید. عراقیها بخاطر پیروزی و شکست ایران در این عملیات خیلی خوشحال بودند وآمار اسرا را چهل هزار نفراعلام کرده بودند که در روزنامه هایشان هم نوشته بودند. شاید هم به همین خاطر تا دو ماهی که ما در آنجا بودیم خبری از صلیب سرخ نشده بود. تعدادی از مجروحین در بیمارستان و یا درمانگاه ها توسط عراقی ها باند پیچی سطحی و یا به اصطلاح درمان شده بودند. اکثر بچه های زخمی و مجروح در راهرو مانده بودند. تعدادی از ناحیه پا مجروح بودند و تا بالای زانو پایشان در گچ بود. فصل زمستان بود ولی بدلیل کثرت جمعیت اسرا و نبود تهویه داخل سلول به شدت گرم بود و زخمهای بچه ها همه عفونت کرده بود. بچه هایی که پاهایشان در گچ بود چند جای گچ را برایشان باز کرده بودیم تا کمتر اذیت شوند ولی از همین قسمت باز شده گچ، مرتبا کرم خارج می شد و دایما وول می خوردند و بالا و پایین می رفتند. آنقدر که می توانستیم به آنها در تمیز نمودن محل کمک می کردیم. ولی بوی تعفن آنقدر زیاد بود که کسی نزدیک آنها نمی شد. گاهی خود مجروحین از این بوی بد مریض و بیحال می شدند. تمام راهرو و اتاقهای آخری آنقدر بوی بد میداد که اصلأ قابل تحمل نبود. خون آبه و چرک زیر بدن مجروحین جمع می شد که بایستی مرتب آنها را تمیز می کردیم. هیچ امکاناتی نداشتیم و با پاره کردن جیب شلوار و یا آستین لباس و یا لباس اضافی بچه ها این کار را می کردیم. عراقی ها مقدار کمی پنبه و باند و پارچه میدادند که کفایت نمی کرد. ما که مجبور بودیم و عادت کرده بودیم به این وضع بد، ولی عراقیها وقتی می آمدند داخل خیلی گیر می دادند و اذیت می کردند و به همین خاطر به بچه ها رسیدگی ------------------------- ادامه دارد عظیم پویا گردان بلاله گروهان فتح کربلای ۴ @defae_moghadas

🍂 🔻 سنگ منگ در اردوگاه بودیم. افسران عراقی وقتی بیکار می شدند سعی داشتند به نوعی بچه ها را آزار و اذیت کنند. در بعدازظهر یک روز تابستانی افسر ارشد اردوگاه اسرا را جمع کرد و ما را مجبور کرد با کف دست محوطه اردوگاه را جارو بزنیم. به ما گفته بود چنانچه ریگی یا سنگی پیدا شد پدرتان را درمی آورم. یکی از مترجمین این مطلب را به فارسی به بچه‌ها گفت که بایستی هر چه سنگ، منگ در محوطه است را جمع کنند. بلافاصله افسر عراقی به مترجم گفت سنگ به عربی یعنی حجر، منگ یعنی چی؟···· مترجم که متوجه شد اگر پاسخ درستی ندهد باید کتک مفصلی بخورد گفت، ما در ایران به این بزرگ ها سنگ می گوییم و به این کوچک هامنگ. افسرعراقی خواست طوری وانمود کند که فارسی بلد است، پس چرخی که زد رو به بچه‌ها کرد و گفت، همه این سنگ ها را جمع کنید حتی آن منگ ها را···· 😂 بچه‌ها هم زدند زیرخنده··· راوی: البرزی @defae_moghadas 🍂

🍂 🍂 🔻 روایت لحظه به لحظه #عملیات_بدر ✦ ✦ ✦ از غافلگیری شب گذشته و آتش بازی دیشب بچه‌ها روی جاده خندق، سکوت عجیبی عراقی ها را فرا گرفته بود. صبح تا ظهر خبری از تک دشمن نشد. فقط مقداری خمپاره و حمله هلی کوپترهای ملخی صورت گرفت که یکی از آنها هدف قرار گرفت و بعد از چند چرخ به دور خود دود غلیظی از آن برخاست و سقوط کرد. سکوت دشمن نگران کننده شده بود و می توانست برنامه وسیعی برای گرفتن چهارراه باشد، ولی رفته رفته و با ورود به بعدازظهر درگیری شدیدی روی چهارراه اتفاق افتاد. بچه هایی که شب گذشته در درگیری حضور داشتند امروز هم محکم و استوار ایستادگی کردند و اجازه پیشروی به آنها ندادند. هر چند تعدادی شهید و زخمی داشتند. یکی از شهدا عبدالرحمن سلیمانپور نام داشت. همانی که برای نجات جان مجروحی که بین دوست و دشمن قرار گرفته بود، به آرزوی خود رسید. ✨خاطرات شخصی عبدالرحمن از افراد تسلیحات بود. همیشه در حسرت دوستان شهیدش می سوخت و آرزوی شهادت را با صدای بلند فریاد می زد. یک شب مانده به عملیات غیب شد و خود را به نیروهای رزمی رسانده بود. عبدالرحمن یکی از نفراتی بود که صبح حرکت در آب واژگون شده بود ولی خنده از لبانش فرو ننشسته بود. او در این عملیات با لیاقت به دیدار دوستان شهیدش شتافت و آسمانی شد. (نفر سوم در تصویر) 🍂

روزتان شهدایی ❣ @defae_moghadas

🍂 🔴 نواهای ماندگار 💢 حاج صادق آهنگران ┄┅═══✼🌸✼═══┅┄ 🔰 سرود زیبای ⏪ راهیان نور هوا از عطر تو غوغاست میدانم که اینجایی ┄┅═══✼🌸✼═══┅┄ 🔻 شعر: عبدالجبار کاکایی 🔻آهنگ و تنظیم: محمد شمسایی 🔻 تدوین: پژمان عطایی 🔻 مدت آهنگ: 4:57 دقیقه کانال حماسه جنوب @defae_moghadas 🍂

یعنی همش تو کف اون بند پنجمم 😁

🍂 🔻 روایت لحظه به لحظه #عملیات_بدر ✦ ✦ ✦ این روزها درگیری به صورت عادی در جبهه جدید در جریان است. گاهی قسمتی از منطقه دست ماست و گاهی دست دشمن. وضعیت ما از لحاظ پشتیبانی جالب نبود. تنها وسایلی که می توانستند از راه آبی برای ما بیاورند تجهیزات سبک بود و از ماشین آلات سنگین تا امروز هیچ خبری نبود. هدف اولیه عملیات گرفتن جاده بصره – العماره بود و تهدید راه مواصلاتی دشمن. هر چند بعضی نیروها در شب اول تا دجله هم رسیدند و وضوی نماز صبح را در همانجا گرفتند ولی حالا روی همان نیم متر مانده بودیم، نه سنگری بود، نه جان پناهی. ولی همچنان گوش به فرمان فرماندهان و آماده برای هر حمله جدیدی به مواضع دشمن بودیم. روز پنجم یا ششم را می گذراندیم. گاهی برای رصد کردن دشمن نگاهی به دشت روبرو می کردیم تا از آنها غاقل نباشیم. آن روز صبح هم همین کار را کردیم. در سه چهار کیلومتر آنطرف تر خط سیاهی مشاهده می کردیم که خیلی دقیق معلوم نبود. دوربین چشمی را اوردم و نگاهی به دشمن انداختم. چیزی که می دیدم تعجبم را برانگیخته بود... 🍂

🍂 🔻 #غروب_غریب ............ قسمت بیست و چهارم •┈┈••✾•🍃🌺🍃•✾••┈┈• زندانی که داخل آن بودیم معروف بود به زندان الرشید که در مرکز شهر بغداد قرار داشت. مساحت سلول ها حدودأ دوازده متر بود که چهل نفر از اسرای ایرانی از شهرهای مختلف از جمله همدان، یزد، مشهد، شمال و .. با هم بودند. ما درسلول اولی بودیم. جایمان خیلی تنگ بود آنقدر فشرده نشسته بودیم که نمی توانستیم تکان بخوریم. حتی وقتی بلند می شدیم دوباره با زور و جابجایی و تکان خوردن بچه ها جاگیر می شدیم. روزهای اول از نشستن یکجا پاهایمان بی حس می شد و نمی تونستیم آنها را دراز کنیم و این خیلی عذاب آور بود و اشک مان را در میاورد. بهر حال به این مشکل هم عادت کردیم که از صبح تا شب یکجا بنشینیم؛ اما باز هم خسته کننده بود. کم کم با احتیاط با بقیه اسرا ارتباط برقرار کردیم و با همدیگر صحبت کردیم. اینکه بچه کجایی و چند سالته و آمار و اطلاعات درباره خانواده و چند تا عمو چند تا دایی و.... با همدیگر صحبت می کردیم و دوست می شدیم. به همدیگر اعتماد پیدا کرده بودیم. حدود دوماه در این سلولها بودیم و از بس وقت زیاد بود و ساعت دیر می گذشت که بعضی از حرفها تکراری می شد. بعضی اوقات بچه ها برای آزادی برنامه ختم صلوات می گذاشتند و با بند های لباس باد گیر و یا نخ و طناب باریک که اونها را گره های متعدد می زدیم و بصورت تسبیح در می آوردیم و با آنها صلوات ختم می کردیم. بعضی روزها که از خواب بیدار می شدیم یکی می گفت من دیشب خواب دیدم مثلأ تا فلان موقع یک خبر خوشی به ما می رسد و ما هم بخاطر روحیه بچه ها مراسم دعا و توسل به راه می انداختیم. شب، موقع خواب نمیدانستیم چطور باید بخوابیم. یک شب بچه ها پیشنهاد می دادند همه ایستاده بخوابیم و سرها را روی شانه همدیگر بگذاریم. اینکار را هم کردیم ولی همین که نفر اول به خواب می رفت، به سمت زمین ولو می شد و آن هم که سرش روی شانه اش بود، می افتاد و.... همه بهم می خوردند. اینطوری هیچ کس نمیتونست بخوابد. نشسته هم که خوابمان می گرفت یا سرمان به دیوار می خورد و یا به نفر بغلی که او هم اگر خواب بود بیدار می شد و داد و بیداد و سروصدا به راه می افتاد که دیدیم باز اینطوری نمی شود. بنا شده بود تعدادی به دیوار تکیه بدهند و بقیه بخوابند و بعد از دو ساعت جابجا کنند. در این طرح هم جا کم می آوردیم و عملا نمی شد. بهرحال یک شب تصمیم گرفتیم بصورت قالبی بخوابیم به این صورت که یک نفر روی پهلو و سرشانه طوری راست می خوابید که سرش از زمین فاصله داشت و نفر بعدی سروته و بر عکس او می خوابید و پاها را زیر سر هم دیگر می گذاشتیم و آنقدر روبروی هم، بهم می چسبیدیم که مثل یک قالب درمی آمدیم و کمترین جا را می گرفتیم. و این در حالی بود که تا صبح نمی توانستیم تکان بخوریم ولی حداقل پاهایمان کشیده بود.... ------------------------- ادامه دارد عظیم پویا گردان بلاله گروهان فتح کربلای ۴ @defae_moghadas

🍂 🔻 شب حمله شب حمله بود و زمان وداع زمان وداع یلانی شجاع جبین ها همه غرق در بوسه بود وسربند بود و نگاهی کبود تمام فضاعطر گل بود وبس صدای دعا بودو بانگ جرس گروهی به رسم شب عاشقی و باشاخه های گل رازقی به دستان زیبا حنا میزدند حنا رابه عشق خدا میزدند شبی بود عاری زعسر وحرج وبوی فشنگ و دعای فرج @defae_moghadas 🍂