🍂 #سالار_تکریت (۴۰ 🔹خاطرات سید حسین سالاری ━•··‏​‏​​‏•✦❁🌺❁✦•‏​‏··•​​‏━ چوپان، ساده و معمولی و بی غل و غش بود. یک روز خیلی عادی در آسایشگاه مشغول ور رفتن با سبیل های نسبتا بلندش بود و با آنها بازی می کرد. عزیز که این صحنه را دید خود را به نزدیکی رساند و گفته «هان! مثل اینکه خیلی خوشی؟ مگر نمی دانی که اینجا عراق است؟ آماده باش که فردا تو را تحویل قیس بدهم . به این بهانه الکی یک نفر را برای فهرست پنج نفره ردیف کرد. بقیه بچه ها حواسشان را جمع کردند که با نگاه های بهانه جوی عزیز شکار نشوند تا آنها را طعمه قیس نکند. خوشبختانه نتوانست از هیچ کس دیگر عیبی درآورد و آقای چوپان تنها ماند. صبح فردای آن روز، قیس آمد و خطاب به عزیز گفت: «وينه مخالف؟ »، یعنی چه کسی تخلف کرده؟ عزیز آن بیچاره را آورد و تحویل قیس داد. او دستور داد که همه به صورت پنج پنج و به حالت آماری بنشینند و بعد گفت: «بالا سرها بالا!» جلوی چشم کل نفرات آسایشگاه یکی از دست های گوشتالو و سنگینش را یک طرف صورت این بنده خدا گذاشت و با دست دیگرش چنان کشیده محکمی زد که صدایش کل فضا را پر کرد. بعد از این حرکت دستش را برداشت و به صورت دو طرفه و با دو دست، چندین سیلی دیگر نثار این برادر کرد. به صورتش که نگاه کردیم، کاملا قرمز شده بود و چشم هایش می خواست از حدقه بیرون بزند. او در برابر این ضربات طاقت نیاورد. بدنش شل و بی حال شد و روی زمین افتاد. قیس دست از سر چوپان برداشت و با نگاه های خشمناکش رو به همه گفت: «کی بسیج؟» ابوالقاسم حاضری که قدش بلند بود و بیشتر در صف جلو می ایستاد با از خودگذشتگی بلند شد و ایستاد، اما یادش رفت به نشانه احترام پایش را بالا ببرد و زمین بزند. در جمع ما تعداد دیگری به عنوان بسیجی شناخته شده بودند، اما به جز حاضری هیچکس بلند نشد. قیس خطاب به ابوالقاسم گفت: «تو چطور جبهه اومد؟» و او با صدایی که ترس هم در آن پیدا بود جواب داد: «سیدی! از طریق طرح نوبت بندی در مدارس...» و نتوانست حرفش را ادامه دهد. آقامهدی، رفیق صمیمی آقای حاضری و از بچه های ارتش بود. درست کنارش نشسته بود. در ادامه حرف او از جایش بلند شد، احترام گذاشت و خطاب به قيس گفت: «سیدی! من بگویم؟» اما جواب شنید: «بنشین نمی‌خواد.» قیس نگاه تندی به حاضری کرد و به او هم گفت: «بنشین!» ابوالقاسم بازهم موقع نشستن یادش رفت احترام بگذارد. این بار قیس نتوانست تاب بیاورد و گفت: «انت بسیج بسیج بسیج!» یعنی تو واقعا بسیجی هستی که احترام گذاشتن هم یادت می رود. بالاخره آقامهدی بلند شد و توضیح داد که: «سیدی! از طریق طرح نوبت بندی در مدارس، به طور اجبار...) همین که کلمه اجبار از دهانش بیرون آمد، قیس با چوبی که در دستش بود یک ضربه ناجوانمردانه به دماغ مهدی کوبید و گفت: «سگ بدر سگ ! (هم خودت سگی هم پدرت) اینها همه خودشان آمد. تو می‌گویی اجبار آمد؟» و باز با عصبانیت چندین بار چوبش را تا آنجا که می شد بالا برد و چندین ضربه دیگر به همه بدن آقامهدی زد. این غائله بالاخره خوابید و قیس دست از سرما برداشت. تقدیر این بود که آقامهدی سپر بلای ابوالقاسم شود. یکی دیگر از تنبیه ها و شکنجه های مخصوص فصل تابستان این بود که چند نفر را در یک صف به صورت ایستاده و کنار هم قرار می دادند. بعد مجبورشان می کردند که سرها را بالا نگه دارند و مستقیم در نور شدید خورشید نگاه کنند. بعد از مدت حدود ده دقیقه، اشک از چشم ها سرازیر می شد و افراد طاقت خود را از دست می دادند. هرکس سر خود را پایین می انداخت یا می دیدند که چشم هایش را بسته، کتک مفصلی می خورد. مواقعی پیش می آمد که می خواستند بچه ها را به صورت دسته جمعی تنبیه کنند. برای اینکه زجر بیشتری بدهند، همه را به صورت دو صف و دو به دو روبه روی هم قرار می دادند. ابتدا برای مدتی معین، مثلا پنج دقیقه، نفر اول را مجبور می کردند، با دست توی گوش نفر مقابلش بزند و بعد جای آنها عوض می شد. اگر متوجه می شدند که کسی یواش و آهسته حقش را كف دستش می‌گذاشت. عذاب روی این عمل برای ما بسیار بیشتر از سختی جسمی آن بود. کم کم بچه‌ها یاد گرفتند چه ترفندی به کار ببرند. زمانی که عراقی نزدیکشان می شد، چنده سیلی محکم و بعد از رد شدن او آهسته و با اشاره می زدند. سعی می کرد که به جای صوت، ضربات خود را به گردن طرف مقابلشان بزنند تا تحملش راحت تر باشد. در حقیقت هدف آنها از این کار، پاشیدن بذر کینه و دشمنی در میان بچه ها بود که هرگز موفق نشدند. از تنبیه‌های برنامه ریزی شده قيس این بود که افراد در محوطه اردوگاه به صورت دو نفره که یکی جلو باشد و دیگری در پشت سره بایستند. نفر جلو باید پاهایش را از هم باز کند و فرد پشت سرش او را روی کولش بگذارد و تا فاصله مشخصی ببرد. برای برگشت جای این دو نفر عوض می شد و نفری که سوار بود باید فرد همراهش را روی دوش خودش به نقطه ابتدای حرکت برگرداند. یک روز زوج ابوالقاسم حاض

ری در این تنبیه، یکی از بچه های ارتش با هیکلی چاق و وزنی تقريبا زیاد بود. ابتدا آن برادر ارتشی، ابوالقاسم را که لاغر و سبک بود روی دوشش گذاشت و مثل موشک تا ته اردوگاه برد. با خودم گفتم عجب شانسی خدا به ابوالقاسم رحم کند و بتواند زیر این وزن سنگین طاقت بیاورد که در عین ناباوری دیدم آقای حاضری این برادر ارتشی را روی شانه هایش گذاشت و بدون وقفه با سرعتی، مثل یک کبک آمد و به جای اول برگشت. بعد که به آسایشگاه برگشتیم از ابوالقاسم پرسیدم چطوری او را آوردی؟ جواب داد: «سيد! فقط خدا. از او خواستم که کمکم کند والا معلوم نبود چه بلایی سرم بیاورند. یک یاعلی گفتم. انگار که سنگینی او برایم سبک شد و آوردمش. 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿 کانال حماسه جنوب (مجله مجازی دفاع مقدس) انتقال مطلب با ذکر منبع و لینک مشترک http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 پیک های گردان #طنز_جبهه در مأموریت کوشک دو نفر پیک گردان داشتیم . یکی مرحوم امیر اصغر پور یکی هم حمید حلفی. عجیب بود، هر چی خبر خوشحال کننده مثل آماده باش لغو، راحت باش، مرخصی آزاد شد، بدون کفش و تجهیزات بخوابید و... را مرحوم اصغرپور می آورد، ولی بر عکس هر چه خبر بد بود مثل آماده باش، با پوتین و تجهیزات بخوابید، مرخصی لغو و..... را حمید حلفی می اورد. روی همین حساب، اسم اصغرپور را گذاشتیم "پیک شادی" و اسم حلفی شد "پیک شوم" 😜 سلطان حسنپور http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #موشن_گرافی عملیات کربلای پنج در یک نگاه #کلیپ #مستند http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #هشت_روز_در_نی‌زار قسمت هفدهم 🔻خاطرات صوتی برادر آزاده جمشید عباس دشتی نشر فقط با ذکر منبع http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 بچه‌های ما در کربلای۴ واقعا مظلومانه به شهادت رسیدند. ما آنچه‌ را که می‌بایست انجام بدهیم انجام دادیم. هیچ وقت یادم نمی‌رود. در قایق نشسته بودیم و آماج حمله عراقی‌ها از آن طرف هورهای اروند بودیم. سکان‌دار قایق خیلی عجله داشت که ما سالم به آن طرف برسیم. گلوله آرپی جی کنار قایق منفجر شد و پروانه قایق تلوتلو خوران به چیزی گیر کرد و دیگر قدرت حرکت نداشت. ما مانده بودیم بین دو جهنم. نه می‌توانستیم حرکت کنیم و نه فرصت درنگ داشتیم. تمام زورم را به کار بستم تا آن را آزاد کنم. وقتی دست انداختم به آب دیدم که پروانه قایق به شکم یکی از غواصان شهیدمان گیر کرده است. برای اینکه بچه‌ها تضعیف روحیه نشوند گفتم که چیزی نیست. پروانه به گونه‌ای شن گیر کرد. بچه‌های ما این‌گونه دلاورانه از جان و هستی خودشان در کربلای۴ گذشتند. محمود نجیمی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #نکات_تاریخی_جنگ 🔻 روز شمار عملیات کربلای ۵ ┄┅═✼✿‍✵✦✵✿‍✼═┅┄ از ساعت ۳ بامداد روز پنجم عملیات، دشمن پاتک خود را در غرب کانال ماهی همراه با شدیدترین و پرحجم‌ترین آتش توپخانه در طول جنگ آغاز کرد و نهایتاً پس از حدود ۲/۵ ساعت تنها توانست دو موضع هلالی شکل را بازپس گیرد. با فرا رسیدن شب، یگانهای قرارگاه نجف ماموریت دیگری را با هدف تصرف کامل بوارین و مقر دشمن آغاز کردند و موفق شدند فقط به هدف دوم(تصرف مقر دشمن) دست یابند. در روز پنجم عملیات، گارد مرزی ارتش عراق، ارتباط خود را با یک سوم سنگربندی‌هایش از دست داد. در روزها و شبهای بعد نیز، رزمندگان درگیریهای متعدد توانستند علاوه بر استقرار در شرق نهر جاسم، قسمتی از غرب این نهر را به عنوان سرپل به دست آورند. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 کربلای ۵ 3⃣ 🔅 سرداران غلامپور ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔅 قرار بود چطور وارد عمل بشوید؟ ما دیگر به این نقطه رسیدیم که آیا عملیات بشود یا نشود؟ این هم جالب است بدانید که تا شبی که قرار به عملیات است، همیشه چالش‌های زیادی وجود دارد. برای مثال هنوز ما نمی‌دانستیم با نور ماه چه کار کنیم و چه ساعتی وارد عمل بشویم؟ با توجه به اینکه تاکتیک ما این بود که شب‌ها عمل کنیم و روزها دفاع کنیم! یعنی استفاده از طول تاریکی برای ما خیلی مهم بود. یعنی زمان عبور نور ماه نباشد و زمانی که به دشمن می‌رسیم نور ماه باشد! این موارد از نکات فنی بود که خیلی روی آن صحبت می‌شد. اینکه عقبه چطور باشد؟ طراحی چطور باشد؟ به نظرم برای اولین بار یک طراحی صورت گرفت که شیوه حمله ما به این باشد که عبور قرارگاه از قرارگاه باشد چون در عملیات‌های گذشته لشکرها خط حد می‌گرفتند و با هم وارد می‌شدند اما این بار این طور نبود و در طرح‌ریزی تصمیم گرفته شد که قرارگاه کربلا با یگان‌های خودش خط را بشکافد و به قلب دشمن بزند و قرارگاه‌های دیگر از این دالان عبور کنند و منطقه را توسعه بدهند. 🔅 چرا به این روش انجام شد؟ منطقه شلمچه کوچک است. در واقع ما به عمق منطقه بیشتر توجه داشتیم. عرض منطقه آنقدر زیاد نبود که همه قرارگاه چیده شوند. 🔅 فرق کربلای ۴ و کربلای ۵ در چه نقاطی بود؟ کربلای ۴ از شلمچه تا جزیره مینو بود، یعنی چیزی نزدیک به ۵۰ کیلومتر طول جبهه بود، در حالی که در جبهه شلمچه وقتی نگاه می‌کردی ۱۰ الی ۱۵ کیلومتر حداکثر آن بود. بنابراین همه نیروها را نمی‌شد در خط چید. 🔅 با توجه به اینکه از همین محور شلمچه قرار به عملیات شد، عراق هوشیار نشد؟ نه اصلاً. عراق این باور را نداشت که ما حمله کنیم. مسئله این بود. اگر این باور را می‌کرد شاید تعجیل می‌کرد و نیروهایش را می چید و بازسازی می‌کرد ولی وقتی می بیند که جبهه ما شکست خورده و به هم ریخته است و خودشان هم در مرخصی دادن به افسرهایشان بودند، دیگر در فکر عملیات جدید نبودند. بنابراین ما از همان معبری وارد شدیم که بخشی از آن آب گرفتگی بود و بخشی هم نقطه‌ای بود که بچه‌ها قبلاً در کربلای ۴ به پیروزی رسیدند، طبیعتاً این شد که یک قرارگاه وارد عمل بشود. ما یک قرارگاه کربلا را گذاشتیم. بچه‌ها رفتند و محور را شکافتند و دالان را باز کرد و دو سه قرارگاه دیگر آمدند از درون این قرارگاه رفتند و منطقه را توسعه دادند. به شب تصمیمگیری رسیده بودیم. همه فرمانده هان آمده بودند. از جمله بخشی از فرماندهان ارشد ارتش را هم دعوت کرده بودند مثل آقای حسنی سعدی چون آقای هاشمی اعتقاد داشت که وقتی ارتش باشد و یک سوالی ایجاد شود بچه‌های ارتش هم چالشی ایجاد خواهند کرد و نظر آنها را هم متوجه می‌شویم. جلسه تشکیل شد. حدود ۱۰ شب بود. آقای هاشمی صحبت کردند و از همه فرماندهان خواستند تا نظر بدهند. به جرأت می‌توانم بگویم که نود درصد فرماندهان با انجام این عملیات مخالفت کردند. فرماندهان نگران بودند. چون در کربلای ۴ ما آسیب دیده بودیم و اگر این بار هم شکست می‌خوردیم، همه چیز بهم می‌ریخت. ┄┅┅❀❀┅┅┄ #تاریخ_شفاهی انتقال، با لینک مجاز است http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #سالار_تکریت (۴۱ 🔹خاطرات سید حسین سالاری ━•··‏​‏​​‏•✦❁🌺❁✦•‏​‏··•​​‏━ مواردی که به بهانه های واهی و بیهوده حال ما را می گرفتند، زیاد بود. بعد از پایان جنگ، صدام به خیلی از نزدیکان خود و افراد طراز اول در حکومتش بدبین شد و تصمیم گرفت آنها را هر طور شده از سر راه بردارد. یکی از آنها عدنان خير الله بود که در حادثه مشکوک سقوط هلیکوپتر کشته شد. در همان ایام مرگ او، یکی از بچه ها در داخل آسایشگاه مشغول خالی کردن نمک از داخل یک قوطی به قوطی دیگر بود. وقتی با انگشت خود به ته ظرف می زد تا همه نمک‌ها خالی شود، نگهبان عراقی از پشت پنجره او را دید. صدایش زد. نزدیکش که رفت، و گفت: «عدنان مرده و شما بزن و بخوان راه انداختید؟ یالا همه بیرون! حدود یک ساعت به این بهانه الکی کل آسایشگاه را تنبیه کردند. روزی دیگر نگهبان عراقی آمد و گفت: «امروز آسایشگاه را تمیز کنید. اگر یک ذره خاک ببینم، همه را می زنم. همگی بسیج شدیم. از پشت پنکه های سقفی گرفته تا کف، دیوارها و هرجا را که به ذهنمان می رسید، گردگیری و ترو تمیز کردیم. وضعیت نظافت آسایشگاه از این رو به آن رو شد. سرباز که آمد، نقطه به نقطه آسایشگاه را برانداز کرد. دنبال این بود که یک جای کثیف پیدا کند. بالاخره به هدفش رسید. بالای یکی از پنجره هایی را که باز می شد، دست کشید. انگشتش کمی خاکی شد. نمیدانم چرا این نقطه از دید ما پنهان مانده بود. در حالی که لبخندی بر لب داشت گفت: «چرا اینجا را تمیز نکرده اید؟» با همین بهانه عقده اش را سر کل آسایشگاه خالی کرد و کتکمان زد. بعثی ها در هر زمانی و هر فصلی از ابتدا تا انتهای اسارت به دنبال پیدا کردن اسرای پاسدار یا به قول خودشان حرس خمینی بودند تا اساسی حالشان را بگیرند. تقریبا اگر کسی لو می رفت، حسابش با کرام الكاتبين بود و معلوم نبود چه بلایی سرش بیاورند. بچه های پاسدار هم به خوبی می دانستند که نباید هویتشان لو برود. خوشبختانه به ندرت پیش آمد که آنها شناسایی شوند یا کسی آمارشان را به عراقی ها بدهد. یک دست لباس زردرنگ که مخصوص ما بود و پشتش نوشته بودند «pw» کمک می کرد که همه یک دست و یک شکل شویم و فرقی بین پاسدار، ارتشی، بسیجی، سرباز و مردم عادی در اردوگاه نباشد. سر و ریش را هم مجبور بودیم که با تیغ بزنیم. فقط گذاشتن سبیل آزاد بود. همین مسئله باعث می شد که نتوانند از روی قیافه هیچ کس را شناسایی کنند. یادم هست یک روز فرمانده عراقی به طور اتفاقی از یک نفر از بچه ها که پاسدار بود و هویتش جز برای عده کمی از ما، مخفی مانده بود پرسید: «چطور است که یک نفر پاسدار در بین شماها نیست؟!» آن برادر جواب داد: «سیدی! این پاسدارها قسم خورده خمینی هستند. همیشه یک تیر خلاص در جیبشان هست. هیچ وقت اسیر نمی شوند، یعنی اگر متوجه شدند که دارند اسیر می شوند، در آن لحظه آخر تیر خلاص را می زنند و خودشان را راحت می کنند!» فرمانده عراقی اول با تعجب به او نگاه کرد، ولی از چهره اش معلوم بود که باورش شده است. سری تکان داد و دنبال کار خودش رفت. به نظرم تا آن لحظه جواب این چنینی نشنیده بود. در یک ماجرای دیگر یک نفر از بچه های اهل مهریز یزد، بعد از بیرون آمدن از حمام، حوله و لباس هایش را روی سرش انداخته بود. هنگام رفتن به آسایشگاه، یکی از سربازهای عراقی از او می پرسد: «انت حرس خمینی؟» او هم بدون توجه به معنای این سؤال و طبق عادتی که برای جواب دادن داشته بود، جوابش را می دهد: «نعم سیدی!» آن سرباز سرمست از اینکه توانسته یکی از پاسدارها را شناسایی کند، بلافاصله این برادر را همراه خودش می برد و کشف بزرگش را به یکی دیگر از سربازها را نشان می دهد. دو نفری به جان او می افتند و خیلی مفصل با کابل، مشت، لگد و هر چه دم دستشان است او را می زنند. صدای اعتراض و فریاد این بنده خدا بلند می شود که: «چرا می‌زنید؟ من کاری نکردم!» مترجم می آید و از عراقی ها دلیل این کارشان را می پرسد. سرباز عراقی جواب می دهد: «این پاسدار است. باید بزنیمش. خودش اعتراف کرده.» مترجم می پرسد: «تو پاسداری؟» و او جواب می دهد: نه به خدا! من بسیجی ام. سرباز عراقی برای مطمئن شدن مترجم دوباره از این برادر می پرسد: «أنت حرس خمینی؟» و جواب می شنود نعم سیدی! مترجم هاج و واج می ماند که چرا چنین پاسخی از دهان أو خارج می شود و می پرسد: «اگر بسیجی هستی، پس چرا وقتی از تو می پرسند پاسداری، جواب می‌دهی نعم سیدی، یعنی بله آقای من و با این حرف پاسدار بودنت را تأیید می‌کنی؟! » در نهایت مترجم قضیه را می فهمد و هر طور شده به عراقی ها حالی می کند که این اسیر پاسدار نیست، فقط متوجه معنی سؤال شما نشده و همین طوری و طبق عادت همیشگی جواب داده نعم سيدی. این جریان تمام می شود و این برادر یک کتک مجانی و بی دلیل را نصیب خود می کند. وقتی این ماجرا را برای من تعریف کرد، خیلی متعجب شدم. از خاصیت های کتک هایی که روزانه و به

طور معمول و مداوم می خوردیم این بود که در لحظاتی اسم خودمان را فراموش کنیم یا چیزی بگوییم که به مذاق عراقیها خوش نیاید. در آسایشگاه و اردوگاه مرا سید یا سید حسین خطاب می کردند، اما این اسم برای سربازها و مسئولین اردوگاه نامفهوم بود و آنها فقط «حسین، محمد، رضا» را می شناختند. یک بار اتفاق افتاد که سرباز عراقی از من اسمم را پرسید، برحسب عادت یا دستپاچگی گفتم: «سید حسین سالاری!» چشم غره ای رفت و گفت: «سید ؟! أنت اسیر! سید نداریم.» بعد از رفتن او، مسئول آسایشگاه پیشم آمد و گفت: «تو نباید بگویی سید، سیدی و سیدرئیس فقط برای صدام است. الآن هم ممکن است بیایند ببرندت و تا دم مرگ کتکت بزنند. خوشبختانه آن روز کسی برای بردن من نیامد، اما حواسم را جمع کردم که دیگر اول اسمم سید نگویم. با وجود همه شکنجه ها، تنبیه ها، آزار و اذیت ها، محدودیت های توهین ها، سخت گیری ها و هر آنچه از دست خرد و کلان عوامل اردوگاه تکریت ۱۱ برمی آمد که بر سر ما اسرا بیاورند، آنها بارها اعتراف می کردند: «ما اسیر دست شماییم، نه شما اسير ما.» روزهای بعد از آتش بس برای بعثی ها هم تحمل ناپذیر شده بود. تا ما بودیم، خدمت سربازهای عراقی به نظام صدام ادامه داشت و اجازه ترخیص و گرفتن پایان خدمت نداشتند. این را خودشان می گفتند. جنگ طولانی مدت و هشت ساله آنها را خسته کرده بود و از اینکه نمی دانستند تا چه مدت دیگر بعد از جنگ باید ما را نگه دارند، ناراحتی اعصاب گرفته بودند. رفت و آمد آنها بین اردوگاه و خانه هاشان رمقشان را کشیده بود. یک بار یکی از سربازها می گفت: «هر بار که به یک مرخصی سه روزه می روم، یک روز را در راه رفتن، یک روز کنار خانواده ام و روز سوم در راه برگشت به اردوگاهم. اصلا مزه مرخصی را نمی فهمم. خدا کند این روزهای بد زودتر تمام شود. از طرف دیگر مقاومت، اتحاد، یک دلی و یک رنگی ما که با روحیه صبر و استقامت تلفیق شده بود، باعث می شد آنها در برابر ما زانو بزنند و اظهار عجز کنند. 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿 کانال حماسه جنوب (مجله مجازی دفاع مقدس) انتقال مطلب با ذکر منبع و لینک مشترک http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #طنز_جبهه ‌‌🔅 التماس دعا بر خلاف همه اشخاص که موقع نماز و دعا، اگر می‌گفتی: «التماس دعا» جواب می‌شنیدی: «محتاجیم به دعا» به بعضی از بچه‌های حاضر جواب که می‌گفتی جواب‌های دیگری می‌گفتند. یکبار به یکی گفتم: «فلانی ما را هم دعا بفرما» خیلی جدی و فوری گفت: «شرمنده، سرم شلوغه. ولی باشه،‌ چشم. سعی خودمو می‌کنم. اگه رسیدم رو چشام!»😀 http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 دو دقیقه در #شلمچه 🔅 با حس و حال وارد شید 😥 #کلیپ #نماهنگ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #هشت_روز_در_نی‌زار قسمت هجدهم پایان فصل اول 🔻خاطرات صوتی برادر آزاده جمشید عباس دشتی نشر فقط با ذکر منبع http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #نکات_تاریخی_جنگ 🔻 روز شمار عملیات کربلای ۵ ┄┅═✼✿‍✵✦✵✿‍✼═┅┄ سرانجام در روز هشتم عراقی‌ها کانال جاسم را تخلیه کردند متقابلاً، دشمن در حالی که تلفات بسیاری را متحمل شده و زمین ارزشمند شرق نهر جاسم را از دست داده بود، با تداوم عملیات در غرب این نهر و پذیرش تلفات بیشتر، سرانجام برای جلوگیری از پیشروی قوای نظامی سپاه پاسداران، تعداد زیادی از یگانهای خود را وارد منطقه کرد. نیروی هوایی عراق که در آن زمان برتری هوایی را از آن خود کرده بود، به حمایت از نیروهای خود وارد عمل شد. با این حال، موشک‌های زمین به هوای ساخت بوفورس سوئد، بنام آربی‌اس ۷۰، که ایران در آن زمان به‌تازگی و مخفیانه تهیه کرده بود، صدمات زیادی را به جنگنده‌های نیروی هوایی عراق وارد نمود. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #طنز_جبهه 🔸 آقای زورو (zorro) جثه‌ ریزی‌ داشت‌ و مثل‌ همه‌ بسیجی ها خوش‌ سیما بود و خوش‌ مَشرَب‌. از روزی‌ که‌ آمد، اتفاقات‌ عجیبی‌ در اردوگاه‌ تخریب‌ می‌افتاد. لباس های‌ نیروها که‌ خاکی‌ بود و در کنار ساکهای شان‌ افتاده بود، شبانه‌ شسته‌ می‌شد وصبح‌ روی‌ طناب‌ وسط‌ اردوگاه‌ خشک‌ شده‌ بود. ظرف‌ غذای‌ بچه‌ها هر دو، سه‌ تا دسته‌، نیمه‌های‌ شب‌ خود به‌ خود شسته‌ می‌شد. هر پوتینی‌ که‌ شب‌بیرون‌ از چادر می‌ماند، صبح‌ واکس‌ خورده‌ و برّاق‌ جلوی‌ چادر قرار داشت‌... او که‌ از همه‌ کوچکتر و شوخ‌تر بود، وقتی‌ این‌ اتفاقات‌ جالب‌ را می‌دید، می‌خندید و می‌گفت‌:" بابا این‌ کیه‌ که‌ شب ها زورو بازی‌ در می‌آره‌ و لباس‌ بچه‌ها و ظرف‌ غذا را می‌شوره‌؟" و گاهی‌ هم می‌گفت‌: "آقای‌ زورو، لطف‌ کنه‌ و امشب‌ لباس های‌ منم‌ بشوره‌ وپوتین هام‌ رو هم‌ واکس‌ بزنه‌." بعد از عملیات‌، وقتی‌ "علی‌ قزلباش‌" شهید شد، یکی‌ از بچه‌ها با گریه‌ گفت‌:" بچه‌ها یادتونه‌ چقدر قزلباش‌ زوروی‌ گردان‌ رو مسخره‌ می‌کرد؟ "زورو خودش‌ بود و به‌ من‌ قسم‌ داده‌ بود که‌ به‌ کسی‌ نگم‌." http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 کربلای ۵ 4⃣ 🔅 سرداران غلامپور ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔅نظر آقای هاشمی چه بود؟ ایده کلی آقای هاشمی هم در مورد جنگ این بود که باید در جنگ به دنبال پیروزی بزرگ باشیم و با دستیابی به آن برویم و از طریق مذاکره جنگ را تمام کنیم. حتی در مورد فاو من یادم هست که وقتی رفتیم پیش ایشان و گفتیم می‌خواهیم در فاو عمل کنیم، ایشان اصلاً باور نداشت و می‌گفت شما پاسدارها سیاسی شدید و حالا آمدید یک چیزی به من می‌گوئید که من جواب نه بدهم و بعد بروید به امام بگویید که ما پیشنهاد دادیم و آقای هاشمی نپذیرفت. ما در فاو به آقای هاشمی اصرار کردیم که این طور نیست و ما می‌خواهیم در این منطقه عمل کنیم و کار کردیم که ایشان گفتند پس توضیح بدهید که قرار است چه کاری انجام شود که ما توضیح دادیم. اینجا گل از گل آقای هاشمی شکفت و گفت: من قول می‌دهم که شما این عملیات را پیروز بشوید من جنگ را تمام می‌کنم! 🔅که این اتفاق هم نیفتاد! بله مشخص بود که نمی‌افتد. خب دشمن شناسی مسئله مهمی است. ما با دشمنی مواجهه بودیم که خیلی‌ها فکر می‌کردند با یک تلنگر راهش را می‌کشد و می‌رود اما بعداً معلوم شد که صدام تا آخر عمرش هم اینقدر مقاومت کرد که آخر سر از یک حفره بیرون کشیده شد. دشمن ما این بود. اگر ما دشمن را درست نشناسیم باعث می‌شود که دشمن را جدی نگیریم. هر روز گفته می‌شد که امروز جنگ تمام می‌شود، فردا تمام می‌شود! جنگ ما از جنگ جهانی هم طولانی‌تر شد. 🔅چه کسانی این فکر را می‌کردند؟ سیاسیون کشور. فکر می‌کردند که جنگ به راحتی تمام می‌شود. در حالی که ما هر چه جلوتر رفتیم دیدیم که دشمن مصمم‌تر و مصرتر و قوی‌تر و حامین صدام هم هر روز حمایت بیشتری می‌کردند. من به جرأت می‌توان بگویم که ما در طول جنگ سه تا چهار بار استعداد ارتش عراق را منهدم کردیم ولی عراقی که با ۱۲ لشکر به ما حمله کرد، انتهای جنگ با ۶۰ لشکر می‌جنگید! یعنی تازه با این همه انهدام، باز هم آخر جنگ ۶۰ لشکر دارد. 🔅آن شب چه اتفاقی افتاد؟ اکثریت قاطع مخالفت کردند. نوبت به من رسید. من هم قرارگاه عمل کننده بودم. آقای هاشمی به من گفت: شما آماده‌اید؟ من یک وضعیت دوگانه داشتم اگر محکم جواب بله می‌دادم، ممکن بود عملیات شکست بخورد و اگر هم می‌گفتم نه! همه چیز به هم می‌ریخت! من گفتم: آقای هاشمی من موافقم ولی… آقای هاشمی گفت: ولی نداریم! یا موافق هستی یا نه! این صحبت‌ها در کتاب آقای هاشمی آمده است! خب جایگاه من مثل آقا محسن نبود که بگویم آره! و قبول مسئولیت کنم! و جواب نه هم نمی‌توانستم بدهم چون واقعاً یگانها کار کرده بودند. من واقعاً گیر کرده بودم و نمی‌دانستم چکار کنم! دیدم آقای رضایی وارد شد و گفت آقای هاشمی این طور نمی‌شود و این فرمانده ما فردا می‌خواهد وارد خط بشود و این سوالات ایشان را متزلزل می‌کند. آقا محسن گفت: برویم و خودمان صحبت کنیم. آقای هاشمی و آقای رضایی به یک اتاق دیگر رفتند و بعد از چند دقیقه که با هم بحث کردند، آقای هاشمی آمد و گفت: بسم الله الرحمن الرحیم عملیات انجام بشود. قصه این شد. 🔅 با آقای هاشمی در طول این مدت تا قبل از عملیات چند جلسه برگزار شد؟ در طول این روزها بحث‌هایی شد، به نظر من آقای هاشمی دو سه تا جلسه مهم با ما (فرماندهان سپاه) داشت! مهمترینش این بود که ایشان آمد و یک تحلیلی از اوضاع شرایط کشور و جهان کرد و گفت: ما باید عملیات کنیم و دشمن را تحت فشار بگذاریم و نکته جالب اینجا بود که آقای هاشمی گفت: شما این عملیات را انجام می‌دهید یا نمی‌دهید! اگر انجام می‌دهید که بروید و اگر انجام نمی‌دهید خودتان مستقیم بروید و به امام بگویید. چون امام من را هم قبول ندارد. امام شما بچه‌های سپاه را قبول دارد و ادامه و عدم ادامه جنگ را از چشم شما می بیند! تحلیل من این است که آقای هاشمی به واسطه آن نگاهی که به جنگ داشت، احساس می‌کرد که تصمیم به انجام عملیات برایش بهتر است چرا؟ چون یا ما پیروز می‌شدیم و یا شکست می‌خوردیم. اگر پیروز می‌شدیم، آن عملیات بزرگی که آقای هاشمی دنبال آن بود که می‌گفت اگر محقق بشود، من از نظر سیاسی می‌توانم جنگ را تمام بکنم، اتفاق می‌افتاد و اگر هم شکست می‌خوردیم، می‌رفت و به امام می‌گفت این همان سپاهی است که شما می‌گفتید. کربلای ۴ شکست خوردند، کربلای ۵ هم شکست خوردند. چه شکست و چه پیروزی ما برای آقای هاشمی برد بود. البته پیروزی ما در کربلای ۵ خواسته آقای هاشمی را محقق کرد چون بعد از کربلای ۵ قطعنامه ۵۹۸ کامل شد. تعیین متجاوز و خسارت بعد از کربلای ۵ در قطعنامه اضافه کردند. تا قبل از کربلای ۵ حاضر نبودند این را اضافه کنند. بنابراین حادثه کربلای ۵ تقریباً تکلیف جنگ را تا حدی روشن کرد. این قضیه کربلای ۴ و ۵ بود. ┄┅┅❀❀┅┅┄ #تاریخ_شفاهی انتقال، با لینک مجاز است http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂