🍂 کربلای ۴ و جوسازی ها / ۶ 🔅 سردار احمد غلامپور ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ حالا اینجا این اتفاق افتاد و ما به مانع برخوردیم، حالا گزارش‌ها به فرماندهی می‌رسد، قرارگاه شلمچه اعلام می‌کند که با موفقیت پیش می‌رود و دوتا قرارگاه دیگر هم اعلام می‌کنند که از آب عبور کردند و بخشی هم در حال انجام است و این محور وسط به مشکل برمی‌خورد! در دو سه ساعت اول فرماندهی به یک جمع بندی می‌رسد که الان که تلاش اصلی محقق نشده، تلاش‌های فرعی در حال انجام هم هر چند هم پیروز بشوند، نمی‌توانند خودشان را تثبت بکنند چون تلاش اصلی ما مواجهه با شکست شده است. بنابراین فرماندهی برای اولین بار در طول جنگ تصمیم به قطع درگیری می‌گیرد. این تصمیم ظرف چند ساعت گرفته می‌شود. همه قرارگاه‌ها درگیری را تمام کنند تا هر کس تا هر جا رفته برگردد. سخت‌ترین جغرافیایی ممکن در جلوی بچه‌هایی بود که در محور کارون باید می‌رفتند. حالا اگر سوال هم بپرسید که چرا باید سخت‌ترین جا را از نظر جغرافیایی انتخاب کنیم باید بگویم این هم از مسائل فنی بود که در حوزه بحث نیست و قضاوتش هم نمی‌شود کرد. بنابراین با عدم الفتح در کربلای ۴ فرمانده دستور عقب نشینی می‌دهد و تقریباً تا فردا بعدازظهر تمام تلاش ما این است که نیروها را به عقب برگردانیم. طبیعتاً در عقب نشینی هم شهید، مجروح و اسیر می‌دهیم ولی نکته مهم این هست که کلاً در کربلای چهار ۹۸۷ نفر شهید دادیم. شهدایی که به دست ما رسیده اما نزدیک به سه هزار نفر هم مفقود شدند! بخشی از این مفقودین شهید هستند. بخشی هم اسیر و بخشی هم مجروح شدند که بعداً برگشتند. اما بعد از دوهفته که تمام مسائل منطقه تمام شد و وضعیت یگان‌ها آمار گرفته شد، کل شهدای ما ۹۸۷ نفر شدند اما متأسفانه بعضی از افراد صحبت از ۶۰۰۰ و ۷۰۰۰ شهید می‌کنند. عددی هم که در مورد مفقودین عرض کردم، بعداً معلوم شد که بخش قابل توجهی از آن اسیر بودند. یعنی از آن ۲۵۰ گردان، ۴۰ گردان وارد شد که بخش قابل توجه آن هم برگشتند. بنابراین این اعداد و ارقامی که رسانه‌های غربی مطرح می‌کنند اصلاً واقعیت ندارد. برای اینکه کل نیرویی که ما در کربلای ۴ وارد کردیم ۸۰۰۰ نفر بودند و بعد می‌گویند ما ده هزار شهید دادیم! این نکات قابل توجه است. به نظرم این تصمیم گیری در کربلای ۴ یک نقطه عطف و جسارت در فرماندهی بود که همان ساعت اولیه عملیات تصمیم به برگرداندن نیروها بشود. این برگشت هم به معنای پذیرش شکست نبود، بلکه به معنای این بود که فرماندهی به سرعت نتیجه گرفته بود. ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ ‌ادامه دارد #تاریخ_شفاهی کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #سالار_تکریت (۲۵ 🔹خاطرات سید حسین سالاری ━•··‏​‏​​‏•✦❁🌺❁✦•‏​‏··•​​‏━ کنجکاو بودم که چندتا آسایشگاه غیر از ما در این بند وجود دارد وکلا برنامه های اردوگاه به چه صورت است. طولی نکشید که مسئول آسایشگاه پاسخ این کنجکاوی مرا داد. همه ما را جمع کرد و برای ما توضیح داد: «بچه هایی که تازه به جمع ما اضافه شدید باید بدانید که در این بند، هفت آسایشگاه هست. برای هواخوری، صبح ها از ساعت هفت و نیم تا ده، گروه اول یا چهارتا آسایشگاه اول بیرون هستند. بعد از آنها نوبت به سه آسایشگاه باقی مانده است تا به مدت دو، سه ساعت بیرون باشند و چهار تای اول می روند داخل، بعد از ظهر ها هم همین برنامه تکرار می شود. برای روز بعدش، نوبت دو تا گروه برای بیرون آمدن جابه جا خواهد شد.» مسئول آسایشگاه قدری دیگر صحبت کرد. بعد از رفتنش، فضای کمی که برای استراحت هرکدام از بچه ها وجود داشت، آزاردهنده بود. در یک اتاق به طول حدود بیست متر و عرض پنج متر، تعداد ۱۲۰ نفر را جادادن، کاری بود که تنها از عهده کسانی مثل عراقی ها بر می آمد. وقتی فضا را بین خودمان تقسیم کردیم، به هر نفر حدود دو وجب و چهار انگشت پا به اندازه عرض بدن خودش رسید. این یعنی ما باید چفت در چفت هم می خوابیدیم. تصورش دشوار بود، ولی واقعیت داشت. از جلوی در ورودی کمی فاصله انداختیم و بعد هرکسی جای خودش را شناخت. سرهای همه موقع خوابیدن به طرف دیوار بود و پاها به طرف وسط آسایشگاه. بچه ها در دو طرف آسایشگاه، کنار هم می خوابیدند. فقط در وسط و پایین پاها یک راهروی کوچک ایجاد شده بود تا اگر کسی نیاز به تردد داشت، بتواند عبور کند فشرده بودن و تنگی جا بعدا برای من و بقیه ملموس تر شد؛ جایی که در نیمه یکی از شب‌ها، یک نفر از اسرا برای خوردن آب، محل خوابش را ترک کرده بود. بعد از برگشتن، نفر کناری اش غلطیده و جای خواب او اشغال شده بود. خودش تعریف می کرد که وقتی این وضعیت را دیدم، دلم نیامد رفیقم را بدخواب کنم. این قدر منتظر ماندم تا یک نفر دیگر که بلند شد و رفت برای آب خوردن، سریع در جای او خوابیدم. آن بنده خدا هم که برگشته بود، هاج و واج مانده بود که چه اتفاقی افتاده است. احتمالا او هم مثل من مانده بود تا تشنه ای دیگر از جا برخیزد و برود. از ساعتی که آفتاب خودش را در کوه پایین کشیده بود، می دانستم که تا فردا صبح درهای آسایشگاه قفل است و ما مثل پرنده های قفسی هر چقدر هم خود را به در و دیوار بکوبیم، کسی توجهی نمی کند. این کار تا روزهای آخر حضورم در تکریت ۱۱ تکرار شد. یعنی هر روز از ساعت پنج عصر برویم داخل و تا فردا صبح بیرون نیاییم. بچه های قدیمی تر می گفتند: «اگر کسی در این مدت، مریض بدحال شود و از درد به خود بپیچد یا رو به موت هم باشد، نگهبان عراقی به هیچ وجه در را باز نمی کند. باید صبح شود و افسرنگهبان کلید را بیاورد.» یکی دیگر از اسرا برداشت خودش از رفتار غیر انسانی عراقی ها را این طور بیان می گرد: «این اردوگاه زیر نظر استخبارات عراق است. عمدا نمی گذارند صلیب سرخ بیاید ما را ببیند تا بیشتر شکنجه مان بدهند. صدام در کربلای ۴ ادعا کرده بود که سی هزار نفر اسیر ایرانی گرفته، ولی آقای هاشمی رفسنجانی در نماز جمعه تهران رسوایش کرده و گفته بود که اصلا ماسی هزار نیرو وارد عمل نکردیم؛ چطور این تعداد اسیر گرفتند؟! صدام هم برای اینکه حرفش را ثابت کند از کربلای ۴ به بعد، هیچ کدام از اسرا را به صلیب سرخ جهانی نشان نمی دهد » برادر دیگری می گفت: عراق ما را مفقود و گمنام نگه داشته تا مردم به دولت فشار بیاورند و بچه های خود را طلب کنند. دولت هم با این فشار مجبور شود که به عراق امتیاز بدهد تا ما را آزاد کنند. یکی از بچه های قدیمی تعریف کرد که عراقی ها وقتی او را شکنجه می کردند، گفته بودند که اگر ما همه شما را هم بکشیم، آب از آب تکان نخواهد خورد و اتفاقی نمی افتد چون مفقود هستید. شنیدن حرف ها و تفسیرهای هم آسایشگاهی ها برایم جالب بود و تقریبا خیالم را راحت کرد که خبری از صلیب و رفتن ناممان در لیست جهانی اسرای جنگی نخواهد شد. من از الآن تا وقتی در اسارت باشم، یک مفقود و گمنام هستم. از طرفی باز هم فکر در غربت مردن و نرسیدن هیچ خبری به خانواده، تشدید شد. صدای حسین آقا گفتن مادرم در گوشم پیچید و اینکه الآن كجا دارند دنبال من می گردند؟ با این افکار درگیر بودم تا وقت خاموشی و خواب رسید. با فیکساتوری که همراه خودم یدک می کشیدم، به ناچار پای سالمم را هم دراز کردم و طاق باز خوابیدم. همین که پشتم به زمین سفت و سیمانی کف آسایشگاه رسید، جای کابل ها و ضربات شروع به سوزش کرد. ده دقیقه نشد که مجبور شدم بلند شوم و بنشینم. در همان حالتی که پاها دراز بود، کمر و سرم را خم کردم، دو دستم را روی هم و بعد پیشانی را روی دستها گذاشتم. یک ساعت را به این حالت خوابیدم، ولی خسته شدم و دوباره ده دقیقه دراز کشیدم. تا صبح این حالت

ها تکرار شد. اصلا مزه خواب را نفهمیدم و شب بدی را گذراندم. 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿 کانال حماسه جنوب (مجله مجازی دفاع مقدس) انتقال مطلب با ذکر منبع http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 معرفی کتاب سالار تکریت سید حسین سالاری در سیمای یزد #کلیپ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #هشت_روز_در_نی‌زار قسمت سوم 🔻خاطرات صوتی برادر آزاده جمشید عباس دشتی نشر فقط با ذکر منبع http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 گزیده ای از #کتاب «دا» اثر سیده زهرا حسینی  •┈┈• ❀ ❀ •┈┈• رفتم طرف شیلنگ آبی که گوشه باغچه افتاده بود. شیر را باز کردم. خدا را شکر آب می‌آمد. اول دستم را که بعد از جمع کردن مغز پیرمرد خاکمال کرده بودم شستم. بعد دستم را پر از آب کردم و به طرف دهان بچه بردم. صدای گریه اش آرام شد و دهانش را به آب نزدیکتر کرد، ولی سریع سرش را برگرداند و گریه اش را از سر گرفت... بی تابی بچه را که می‌دیدیم به بی کسی و بی پناهیش فکر می‌کردم و می‌خواست دلم بترکد. دیگر نتوانستم جلوی اشکهایم را بگیرم. رفتم توی همان وانتی که هنوز مشغول تخلیه جنازه هایش بودند، نشستم. چهره زن‌های کشته شده در نظرم بود. یعنی کدامیک از این‌ها مادر این طفل معصوم بودند؟ •┈┈• ❀ ❀ •┈┈• http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #نکات_تاریخی_جنگ 🔻 کربلای ۵ دژهای افسانه‌ای ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔅 عملیات «کربلای ۵» ششمین عملیات نظامی ایران برای فتح بصره و شدیدترین نبرد تاریخ جنگ ایران و عراق محسوب می‌شود که نیرو‌های ایرانی، عملیات را در محور شلمچه به منطقه موسوم به «کانال ماهی»، به‌صورت گسترده در تاریخ ۱۹ دی سال ۱۳۶۵ با فاصله‌ ۱۵ روز پس از عملیات «کربلای ۴» انجام دادند. عملیات «کربلای ۵» پرهزینه‌ترین و پرتلفات‌ترین عملیات جنگ تحمیلی بود و از آن برای پایانی بر جنگ ایران و عراق یاد می‌شود. دژ‌های مستحکم دشمن در عمیلات «کربلای ۵» موسوم به خطوط دفاعی «ماژیلو و ماریو» که دیوار‌های نفوذ‌ناپذیری و تسخیرنشدنی از نظر کارشناسان نظامی و حامیان صدام به‌شمار می‌رفتند، در برابر اراده و صلابت رزمندگان اسلام فرو ریختند و این نقطه به ظاهر قدرت دفاعی ارتش بعث عراق، به نقطه ضعف و غفلت آن‌ها تبدیل شد. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 کربلای ۴ و جوسازی ها / ۷ 🔅 سردار احمد غلامپور ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔅 عقب نشینی از کلیه محورها بود؟ بله حتی از محور شلمچه هم که پیروز شدیم، به عقب برگشتیم. همه به عقب آمدند و فردای عملیات کربلای ۴ یک جلسه‌ای برگزار شد و همه فرماندهان عمل کننده آمدند و اولین کار ما یک واکاوی کامل از کربلای ۴ بود. 🔅 چه کسانی توی این جلسه بودند؟ آقایان مرتضی قربانی، احمد کاظمی، حسین خرازی، عزیز جعفری، رشید و بنده… تمام فرماندهان یگانها و قرارگاه‌ها بودند. سه چهار ساعت این عملیات تحلیل شد. 🔻جرقه عملیات کربلای ۵ کجا زده شد؟ 🔅این جلسه کجا برگزار شد؟ در قرارگاه فرماندهی آقا محسن! قرارگاه کل. اینجا یک جمع بندی صورت گرفت و در همان حین جلسه آقا محسن یک تیمی را پیش آقای هاشمی رفسنجانی می‌فرستد، چون در این زمان آقای هاشمی در امیدیه بود، ایشان قبلاً رفته بود بوشهر و دلیل رفتنشان هم این بود که بخاطر انجام عملیات کربلای ۴ وقتی دشمن بفهمد آقای هاشمی بوشهر هست، این تلقی برای دشمن پیش بیاید که آقای هاشمی که فرمانده جنگ هست در بوشهر هست و بنابراین ایرانی‌ها حالا حالا نمی‌خواهند عملیات کنند. این مصلحتی بود که آقای هاشمی انجام دادند و وقتی عملیات شروع شد، آمدند پایگاه امیدیه. برای همین یک تیم سه نفره یعنی آقای شمخانی، آقای رفیق دوست و یک نفر دیگه که یادم نیست چه کسی بود، به امیدیه می‌رود و آنجا یک گزارش کلی نسبت به عملیات می‌دهند. جالب اینجاست که همانجا به ایشان می‌گویند که نظر آقا محسن این هست که ما به سرعت یک عملیات دیگر انجام بدهیم. بعد از اتمام این جلسه، آقا محسن همان دو یگان اصلی ما را که در شلمچه عمل کرده بودند و موفق شده بودند، صدا می‌کنند و به صورت خصوصی با هم صحبت می‌کنند. مسائل را به صورت ریز بررسی می‌کنند که در شلمچه چه اتفاقی افتاد. 🔅 چه یگان‌هایی بودند؟ یک تیپ از استان لرستان و لشکر ۱۹ فجر شیراز. وقتی این یگان‌ها توضیح می‌دهند اشاره می‌کنند که وقتی خط را شکستند، وارد یک کانال بزرگ و بسیار مجهز شدیم و مثل خیابانی تا انتهای آن رفتیم. در واقع تصمیم برای انجام کربلای ۵ اینجا برای آقای محسن رضایی مسجل می‌شود. این هم قابل توجه است که بر اساس این هجوم این دویگان بخش قابل توجهی از استحکامات دشمن در شلمچه هم شکسته می‌شود. دو اتفاق مهم در اینجا باعث تصمیم گیری آقای رضای برای کربلای ۵ می‌شود! یکی رفتار دشمن! دشمن نسبت به پیروزی کربلای ۴ غره می‌شود و شروع می‌کند به نشان دادن اسرای ما در رسانه‌ها و تبلیغات علیه ما و برای همین پیروزی بزرگ صدام به تمام افسران ارشدش مرخصی می‌دهد. چون ما در طول جنگ سالی یک عملیات بزرگ انجام نمی‌دادیم! یعنی خیال دشمن راحت بوده است که ما دیگر عملیاتی انجام نمی‌دهیم. و این تفکر و هوشمندی آقای رضایی بود که یک تحلیل محیطی از وضعیت دشمن و خودمان کرد. سمتی دیگری هم این بود که هیچ کدام از فرماند هان لشکر ما باور این رو نداشتند که می‌خواهیم به سرعت وارد عملیات دیگری بشویم. ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ ‌پایان #تاریخ_شفاهی کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #سالار_تکریت (۲۶ 🔹خاطرات سید حسین سالاری ━•··‏​‏​​‏•✦❁🌺❁✦•‏​‏··•​​‏━ صبح که در را باز کردند تا برای هواخوری بیرون برویم، سرهای تازه تراشیده شده ما اسرای جدید، بين بقيه سرها تابلو بود. قبل هر چیز، داخل آسایشگاه به حالت پنج پنج نشستیم تا آمارگیری کنند. کار که تمام شد، نفر اولی که حرکت کرد، یک ضربه کابل توی سرش خورد دم در که رسید، دونفر منتظرش بودند. هرکدام بسته به کرمشان چند ضربه هم آنجا نثارش کردند تا بیرون رفت. به ترتیب تا آخرین نفرمان کابل خوردیم و دم نزدیم، قانون سرها پایین هم اجرا می شد. اگر کسی سرش را بالا می آورد، سهم اضافه تری از کتک شامل حالش می شد. اینجا یک قانون دیگر هم به ما تفهیم کردند و آن این بود که هر کس داخل آسایشگاه بخواهد از جلوی پنجره رد شود، باید کمرش را خم کند که نگهبان عراقی سرش را از آن طرف نبیند یا هر جای دیگری هم که پنجره بود، همه بایستی این کار را انجام دهند. به تدریج برای اسرا جا افتاد که چه مواقعی باید سرهای خود را پایین نگه دارند. هرکس میخواست بچه های مظلوم و سر به زیر را ببیند، می بایست به اردوگاه ما سر بزند. توانایی رفتن نداشتم، دو نفر زیر بغل هایم را گرفتند. پای مجروحم را بالا گرفتم و لنگ لنگان به کمک همراهانم از آسایشگاه بیرون آمدم. در هنگام رفتن، چند نفر از بچه ها، زیر لب صدام را لعنت می کردند یا به او بد و بیراه می گفتند. یکی از اسرای قدیمی به آهستگی به آنها گفت: «بچه ها! مواظب باشید! اینها فارسی بلدند. خیلی هایشان قبلا در اردوگاه های دیگر بودند و زبان ما را یاد گرفتند. در حالی که سرم پایین بود، چشمم به یکی از سربازان عراقی افتاد. یک تکه چوب خیزران تراشیده و یکدست، در دستش خودنمایی می کرد. پاهای او را دیدم به سمت ما حرکت کرد. به نفرات سر راهش، به ترتیب هرکدام دو ضربه می زد و رد می شد تا اینکه به ما رسید. دو ضربه چوب زد و گذشت بعد از این مرحله، تازه شروع کردند به زدن اسرای تازه وارد، سرهای تازه تراشیده شده و لباس های نو نشانه ای بود که راحت ما رائ شناسایی کنند. یک عراقی با لحنی تند و پر از توهین و ناسزا به فارسی از پیر مردی که بچه ها به او چریک می گفتند، پرسید: «پیر سگ! تو چرا آمدی جبهه پیر مرد جواب داد: «یک پسر داشتم. فرار کرد. آن وقت من را به جایش آوردند جبهه.» دست سنگین عراقی با شنیدن این جواب به هوا رفت و محکم به صورت پیر مرد خورد. بیچاره از شدت سیلی، با صورت روی زمین افتاده خود را جمع و جور نکرده بود که باز عراقی گفت: «پیر سگ! دروغ می گویی. ایران کسی را به زور به جبهه نمی آورد.) این را گفت و رفت. بچه ها دور پیر مرد حلقه زدند. کمی آب آوردند و به صورتش پاشیدند تا حالش بهتر شود. از او پرسیدیم که چرا چنین جوابی به او دادی؟ گفت: «اینها بی رحم هستند، ترسیدم مرا بکشند. ده سرویس بهداشتی در محوطه بیرونی ساخته بودند. چون داخل آسایشگاه برای من سخت و دشوار بود، تصمیم گرفتم تا بیرون هستم قضای حاجت کنم، صفی طولانی از داخل تا بیرون کشیده شده بود. رفتم و آخرین نفر ته صف قرار گرفتم. یکی یکی جلو رفتند تا نوبت به من رسید. به هر مکاناتی که بود خود را سبک کردم و بیرون آمدم. روزهای بعد این کار تکرار می شد. بعدا فهمیدم که دستشویی ها چاه فاضلاب ندارد. یک گودال پشت دیوار کنده بودند و همه فضولات آنجا جمع می شد. دو روز یکبار گودال را خالی می کردند. بعضی وقت ها که عمدا یا سهوا سراغش نمی رفتند، نجاسات از وسط کاسه های توالت بالا می زد. آن وقت بود که همه با پاچه شلوار بالا می رفتند و بعد پاها را آب می کشیدند. توصیف این صحنه ها برای هیچ کس جذابیتی ندارد، اما واقعیتی بود که ما چاره ای جز کنار آمدن با آن نداشتیم. اولین هواخوری دو ساعت و نیم که تمام شد، رفتیم داخل آسایشگاه. مسئول عرب زبان ما که بین بچه ها به عربستانی معروف بود، با هرچه که از دستش بر می آمد، نوازشمان می کرد. بازهم دلم می خواست بدانم اگر اینها حق و حقوق یک اسیر جنگی را برای ما رعایت نمی کنند، دیگر این همه شکنجه و کتک برای چیست؟ مگر چه آزاری به آنها می رسانیم یا چه توقعی داریم؟ روزهای اول اسارت، شرایط سخت و تنبیه های پی در پی را تجربه می کردیم. شب دوم حضورم در تکریت ۱۱ رسید، نشسته بودم و به حال و روز خودم فکر می کرد که یکی از اسرا پیشم آمد و پرسید: بچه کجایی؟ گفتم: «یزد» گفت: «بسیجی هستی؟» پاسخ دادم: «نه! سرباز ارتش بودم که اسیر شدم. خلاصه از یگان و گردان و گروهانم پرسید که جوابش را دادم. آخر صحبت سراغ یزدی های اردوگاه را گرفتم. او جواب داد: «یکی هست به نام آقای علی محمد كمال که الآن بردنش اورژانس تا پانسمان پای زخمی اش را عوض کنند. احتمالا فردا صبح خودت هم بروی برای همین کار، آنجا می بینی اش. راستی او را می شناسی؟ » فکر کردم و یادم آمد که آقای کمال بچه محله خودم است. از دوره راهنمایی، همبازی بچگی هایم را ندیده بودم. بعد از

چندین سال عجب جایی رفیقم را یافتم، وصال دو دوست در میان دشمن می توانست جالب باشد. این برادر که از پیشم رفت، کنجکاو شدم که آسایشگاه را برانداز کنم. پنجره ها را شمردم: یک، دو، سه تا هفت، نوبت به پنکه ها رسید: یک، دو، سه. هفت عدد سطل پلاستیکی بزرگ و قرمز رنگ در یک گوشه گذاشته بودند. سه تای آن برای گرفتن غذای خودمان، اعم از : برنج، خورشت، آش، شوربا و امثال اینها بود. 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿 کانال حماسه جنوب (مجله مجازی دفاع مقدس) انتقال مطلب با ذکر منبع http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 نماهنگ "شهیدالقدس" 🔻با نوای سیدرضا نریمانی برای سردار سلیمانی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #هشت_روز_در_نی‌زار قسمت چهام 🔻خاطرات صوتی برادر آزاده جمشید عباس دشتی نشر فقط با ذکر منبع http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 گزیده ای از #کتاب «من زنده‌ام» خاطرات معصومه آباد •┈┈• ❀ ❀ •┈┈• بخشی از کتاب: نمی‌خواستم جلوی دشمن ضعف نشان دهم. عنوان بنت الخمینی و ژنرال به من جسارت و جرأت بیشتری می‌داد. اما از سرنوشت مبهمی که پیش رویم بود می‌ترسیدم. نمی‌توانستم فکر کنم چه اتفاقی ممکن است بیفتد. دلم روضه‌ امام حسین می‌خواست. دوست داشتم یکی بنشیند و برایم روضه‌ عصر عاشورا بخواند. خودم را سپردم به حضرت زینب... وقتی ما را داخل گودال انداختند، برادر‌ها جا باز کردند. روی دست و پای همدیگر نشستند تا ما دو تا راحت بنشینیم و معذب نباشیم. سرباز‌های عراقی که این صحنه را دیدند، به آن‌ها تشر زدند که چرا جا باز می‌کنید و روی دست و پای هم نشسته اید؟ و با اسلحه هایشان برادر‌ها را از هم دور می‌کردند. نگاه‌های چندش آور و کش دارشان از روی ما برداشته نمی‌شد. یکباره یکی از برادر‌ها که لباس شخصی و هیکل بلند و درشتی داشت با سر تراشیده و سبیل‌های پرپشت و با لهجه‌ غلیظ آبادانی، جواد (مترجم ایرانی عراقی ها) را صدا کرد و گفت: هرچی گفتم راست و حسینی براشون ترجمه کن تا شیرفهم بشن. رو به سرباز‌های بعثی کرد و گفت: به من می‌گن اسمال یخی، بچه‌ی آخر خطم، نگاه به سرم کن ببین چقدر خط خطیه، هرخطش برای دفاع از ناموسمونه ما به سر ناموسمون قسم می‌خوریم، فهمیدی؟ جوانمرد مردن و با غیرت و شرف مردن برای ما افتخاره. دست به سبیلش برد و یک نخ از آن را کند و گفت: ما به سبیلمون قسم می‌خوریم. چشمی که ندونه به مردم چطور نگاه کنه مستحق کور شدنه. •┈┈• ❀ ❀ •┈┈• http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 روند انجام ۱ کربلای ۴ و ۵ 🔅 سردار غلامپور فرمانده وقت قرارگاه کربلا، سردار نائینی رئیس مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس و ایزدی از راویان جنگ، در میزگردی به بررسی شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی منتهی به عملیات کربلای ۴ و ۵ پرداختند. از خبرگزاری تسنیم، ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ ۳۵ سال از عملیات کربلای ۴ گذشته است. عملیاتی که اگرچه به اهداف خود نرسید و متوقف شد اما اجرای آن زمینه‌ای شد تا فرماندهان به فکر طراحی عملیات موفقیت آمیز کربلای ۵ بیفتند. در سال‌های گذشته و پس از بازگشت پیکرهای شهدای غواصِ عملیات کربلای۴ به کشور، بحث و گفتگو در مورد این عملیات افزایش یافت و ابهامات و مناقشاتی در این خصوص پدید آمد که در سال ۹۷ و پس از توئیت محسن رضایی فرمانده کل سپاه پاسداران در دوران جنگ تحمیلی، این بحث‌ها تشدید شد و تاکنون نیز کمابیش ادامه دارد. مهمترین سوالات و ابهاماتی که در خصوص عملیات کربلای۴ در اذهان عمومی شکل گرفت، بزرگ نشان دادن آمار شهدای کربلای ۴، القای اختلاف میان فرماندهان ارشد سپاه در این عملیات با مرکز و حتی زیر سؤال بردن ماهیت عملیات کربلای ۴ از جمله شبهات پرتکرار این سال‌هاست. اخیراً بی‌بی‌سی در گزارش مفصلی با عنوان «بازگشایی پرونده کربلای ۴» به تشکیک آمار شهدا و مجروحان این عملیات و تحریف وقایع منتهی به عملیات کربلای ۴ و حتی بعد از آن پرداخته است. این میزگردی درباره شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی منتهی به عملیات کربلای ۴و۵ که با عنوان عملیات سرنوشت‌ساز مطرح می‌شود منتطر این گفتگوی جذاب از فردا باشید http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #سالار_تکریت (۲۷ 🔹خاطرات سید حسین سالاری ━•··‏​‏​​‏•✦❁🌺❁✦•‏​‏··•​​‏━ آبی که نیاز داشتیم را داخل دو سطل می ریختند. از دو سطل باقی مانده یکی مخصوص چای بود و هفتمی از صبح تا شب در اختیار کسانی بود که قضای حاجت می کردند. در نهایت آن شب هم خواب، پایان بخش همه ماجراها بود. من اینجا در تکریت ۱۱ شب ها را به صبح و صبح ها را به شب می رساندم. از آن طرف خانواده من در تکاپوی یافتن اثری یا خبری بودند که نگرانی خوره‌مانندشان را کم کند، به خصوص مادرم که هر دقیقه یا شاید هر ثانیه به او می اندیشیدم. همه آنچه از تلاش ها و نگرانی های خانواده ام می گویم، ماجراهایی است که بعد از آمدنم خودشان گفته اند. مادرم، خدیجه، حدیث سوزوگداز و جستجو برای من را این طور به زبان آورد: «در آن شرایط و حال و روز بد من، هرکس که می توانست کوچک ترین خبری از پسرم بدهد، برایم اهمیت داشت. فرقی نمی کرد که فالگیر و رمال باشد یا شخصی دیگر. یکی از دخترهایم، نشانی یک خانم کف بین به نام «مروارید» را به من داده بود. روزی همراه دختر دیگرم، بی بی سکینه، یک ماشین کرایه کردیم و خود را به منزل مروارید رساندیم. آنجا به او گفتم: «مدتی است که پسرم، حسین آقا به جبهه رفته و خبری از او نداریم. هر کار از دستت بر می آید، انجام بده!» او زیرلب چیزهایی خواند و بعد از من خواست که دستم را جلو بیاورم و باز کنم. کف دستم را خوب دید و مدتی سکوت کرد. حال خودم را نمی فهمیدم. بی صبرانه منتظر بودم ببینم چه می گوید. قلبم داشت از سینه کنده می شد. طولی نکشید که گفت: «اوخ! اوخ! اوخ! این که تیر خورده و بردنش عراق.» و بعد با دست به ران پای راست خودش اشاره کرد و ادامه داد اینجا. خورده اینجای پاش.» با چشمانی پر از اشک و حالتی مضطرب پرسیدم: «مروارید خانم! بگو به من زنده است یا نه؟» نگاهی به من کرد و با اطمینان خاصی گفت: «بله! خیالت راحت باشه. بچه ات زنده است.» نفس راحتی کشیدم. نمیدانم چرا حرف هایش باورم شد. از او تشکر مفصلی کردم که با کارش به من دلگرمی داده بود. مزدش را دادم و با خوشحالی بیرون آمدم. چند روزی گذشت. دوباره دلشوره و نگرانی به سراغم آمد. برای بار دوم خود را به مروارید رساندم. مثل دفعه اول کف دستم را دید و همان جوابها را تکرار کرد. از آن روز به بعد تا آزادشدن پسرم، گاهی که مقداری پول دستم می رسید، پیش مروارید می رفتم. او که خبر زنده بودن حسین آقای من را می داد، آرام می شدم. جالب تر از همه چیز این بود که وقتی سید حسین آزاد شد و برگشت، مرواریدخانم بدون اینکه قبلا آدرسی به او داده باشم به خانه ما آمد و پسرم را که بارها از او گفته بود، از نزدیک دید. انگار نگرانی من، مروارید را هم دلواپس کرده بود. البته این خانم هر بار قبل از آمدن ما، توصیه می کرد که سوره های خاصی از قرآن را در خانه بخوانیم و بعد به او مراجعه کنیم تا بتواند کارش را درست انجام دهد. شهر یزد جاهای زیارتی زیادی دارد که یکی از آنها «امامزاده شنبه » در نزدیکی مسجد جامع است. با بی بی خدیجه که در همسایگی ما بود، می رفتیم و آداب زیارتی این مکان را به جا می آوردیم؛ به این نیت که فرزندم سالم باشد... شاید هم یکی پیدا شود و خبر تازه ای به دستم برساند. یک بار بی بی خدیجه گفت: «موقع اذان صبح برو و هفت مرتبه درب مسجد محل را بزن. شنیده ام که این کار اثرات خوبی دارد.» گفتم: آن موقع هوا تاریک است. می ترسم بروم.» با اطمینان و محکم گفت: اصلا غصه نخور! خودم می روم.» از خانه ما در محله شیخداد تا امامزاده جعفر یزد حدود یک کیلومتر و نیم فاصله است. برایم عادت شده بود که هر روز این مسیر را پیاده بروم، زیارت بخوانم و دعا کنم پسرم زنده باشد و برگردد. همسایه ما، عباس سعادت پور، در پاساژ حضرتی و تقریبا روبه روی امامزاده مغازه کفاشی داشت. او از آمدن و رفتنم باخبر بود. یک بار از من پرسید: حاج خانم! خسته نمی شوی هر روز پیاده می آیی امامزاده؟ گفتم: «چرا خسته بشوم؟! در خانه که کاری ندارم. می آیم اینجا نکند آقا عنایتی کند و سیدحسین پیدایشود) از بس این در و آن در می زدم و بی تاب بودم، همه اهالی محله شیخداد و به خصوص همسایه ها را نگران کرده بودم. بعضی هاشان خواب می دیدند. فردای آن شب، می آمدند و تعریف می کردند. تعبیر شان امیدوارکننده بود، ولی نمی توانست مرا آرام کند. بی بی زهرا، دختر خودم، در خواب دیده بود که عموی مرحومش از مسجد بیرون می آید. خطاب به او گفته بود: «عموإحسین آقای ما را ندیدی؟ گم شده.» عموی سید حسین سه علامت و نشانه داده و به طرف آسمان رفته بود. وقتی خوابش را برایم گفت، تعبیرش را این دانستم که سه روز یا سه ماه که شد، پسرم بر می گردد. یک شب دیگر، همسر مرحومم به خواب بی بی زهرا آمده و گفته بود: «بابااحسین آقا پا ندارد.) حسین ابویی دامادم بود. او و خانواده اش آن زمان در تهران سکونت داشتند. ده روز بعد از رفتن سید حسین و بی خبری ما، د

خترم خوابی می بیند و می گوید احتمالا حسین آقا مفقود شده است. نذر کرده بود که در اولین فرصت با شوهرش از منزلشان در خیابان نواب صفوی، مسیر بیست کیلومتری تا امامزاده شاه عبدالعظیم را پای پیاده بروند. یک روز هم نذرشان را با پیاده روی پنج ساعته ادا کرده بودند. 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿 کانال حماسه جنوب (مجله مجازی دفاع مقدس) انتقال مطلب با ذکر منبع http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂