بیشتر از یک ماه بود که از آذربایجان به جبهه آمده بودم. همه در انتظار شروع عملیات بودیم. همه‌ی وظایف و تکالیف و امر و نهی‌ها را به جان می‌خریدیم ولی هنوز در عملیات شرکت نکرده بودیم. من با کلاش و ژ3 تیر‌اندازی کرده و نارجک نیز پرتاب کرده بودم. آموزش‌های رزمی را نیز گذرانده بودم. اسلحه را به پیشنهاد فرمانده گردان زمین گذاشتم؛ جعبه‌ی کمک‌های اولیه را برداشته و کمک به مجروحان را نیز یاد گرفتم. از تحرک هم چیزی کم نگذاشته بودم. نشاط و شور و حال کمتر از سن وسالم را نیز به روز داده بودم. از منطقه‌ی اجاقلو در آبادان سوار می‌شدیم تا جلوتر برویم. ازتحرکات و جابجایی‌ها و آهنگ فرماندهان براحتی حدث زدم در چند قدمی عملیات هستیم! اتوبوس اولی پر شد. کنار اتوبوس دوم صف گرفتم. جلوی در اتوبوس نام ومشخصات را می‌نوشتند. پلاک‌ها را هم قبلاً گرفته بودیم و روی سینه‌هایمان بود. فرمانده مقدمه‌ی کوتاهی چیده و گفت: حاجی صادقی اینجا هم خارج ازعملیات نیست این تجهیزات ومهمات نیز محافظت می‌خواهد شما اینجا بمانید. باسکوتی که نشانه باختن بود برای لحظاتی سرم را پایین انداختم! چندبارحرفش را تکرارکرد. فرصت برای چون وچرا نبود! باید فورا مسئله را حل می‌کردم! این محرومیت چیز کوچکی نبود!!! #حاج_جعفر #گزیده_کتاب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 یازده / ۶۵ خاطرات پروفسور احمد چلداوی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔹 یک روز در همان تابستان گرم، نائب عريف عبد الکریم یاسین وارد آسایشگاه شد و بچه ها برپا دادند. این رسم برپا فقط در هنگام غذا نقض می شد؛ چون عراقی ها احترام خاصی برای غذا قائل بودند و می‌گفتند نباید به هیچ وجه از سر سفره بلند شد. او کمی مکث کرد و از آسایشگاه بیرون رفت. طبق قانون، بچه ها می بایست بعد از بیرون رفتن عبدالکریم از آسایشگاه همچنان ایستاده می ماندند تا وقتی که مسئول آسایشگاه از بعثی ها اجازه نشستن بگیرد، اما بعضی بچه ها که با مدد مسئول آسایشگاه راحت بودند بعد از بیرون رفتن عبدالکریم یاسین نشستند. او دوباره به آسایشگاه برگشت و این صحنه را دید. مدتی بود که کتک مان نزده بود و به دنبال بهانه ای می‌گشت، رو به مدد کرد و گفت: «چرا بشین دادی؟ من که اجازه نداده بودم». مسئول آسایشگاه گفت:«من ندادم خودشون نشستند». گفت: «به به بدون اجازه من می‌شینید؟ چه جرمی از این بالاتر. الان به شما می‌گم که چی به چیه!». رفت و بهانه خوبی را به دست نگهبانها داد. آنها هم هر کدام با هر چیزی که دستشان بود آمدند. ولید که سرباز کوچکی بود چیزی گیرش نیامد، چون هر چه کابل و چوب بود بقیه برده بودند، رفت و شیلنگ آب که طولش ده پانزده متر بود را آورد و آن را چندلا کرد و در دست گرفت. عبدالکریم آمد پشت پنجره و دستور داد همگی لخت شویم و فقط با شورت بیرون بیاییم. اول کمی سخنرانی کرد که ما نمی‌خواهیم کسی را اذیت کنیم. ما انسانهای معروف به لطف و مهربانی و مهمان نوازی هستیم. اما این شما هستید که با کارهای خلافتان ما را مجبور به اعمالی می کنید که خودمان هم راضی نیستیم. بعد دستور داد که همگی شروع به دویدن در محوطه اردوگاه کنند. بعثی ها هم با چوب و کابل و هر چه داشتند دنبال مان کردند و هر که را دستشان می‌رسید می‌زدند. ولید حتی زحمت دویدن را هم به خودش نمی داد و فقط شیلنگ درازی که دستش بود را دور سرش می چرخاند و سر و صورت بچه ها را زخمی می‌کرد. همه راضی بودیم که شکنجه همین طور دسته جمعی تمام شود و کسی را بیرون نکشند. صحنه عجیبی بود، مثل صحنه قیامت. هیچ کس فکر دیگری نبود همه سعی می‌کردیم از این ماجرا جان سالم به در ببریم و یا کم تر آسیب ببینیم. همه سعی می‌کردند توی دویدن عقب نیافتند یا تنها نشوند، که اگر چنین می‌شد گیر بعثی‌ها می افتادند و معلوم نبود چه بلایی سرشان می آمد. همه این شکنجه‌ها فقط به خاطر این بود که بعد از رفتن نائب عریف بی اجازه نشسته بودیم. در این ماجرا به یقین همه بعثی ها دنبالم می‌گشتند تا با چند تا کابل اضافه پذیرایی مخصوصی برایم داشته باشند و عقده شان را سرم خالی کنند. برای آنها خیلی سخت بود که یک عرب ایرانی از جنس سربازان خمینی را ببینند که حاضر به هیچ گونه همکاری با آنان نبود. عدنان یوسف شکنجه گر معروف که با من خیلی بد بود، چند بار اسمم را صدا زد. من بین بچه ها می‌دویدم و توجهی نمی‌کردم. بعد از چند بار صدا کردن دیدم اگر بیش تر از این بی توجهی کنم بدتر می‌شود، چون بالاخره پیدا کردنم در بین ۱۶۰ نفر کار سختی نبود. گفتم «نعم» سیدی» گفت: «اطلع بــرا» یعنی؛ بیا بیرون. به محض اینکه به من رسید چند ضربه سنگین کابل به بدنم زد. ضربات آن قدر شدید بود که یاد تونل مرگ افتادم. تازه یادم آمد عدنان شب تونل مرگ من در مرخصی بود و الان داشت تلافی اش را در می‌آورد. قبلاً بارها مرا تهدید کرده بود که اگر کوچکترین بهانه ای از تو بگیرم تونل مرگ را به یادت می آورم، سعی کردم از دستش فرار کنم، دنبالم کرد با دیدن این صحنه مابقى بعثی ها هم هوس کردند که در ثواب شکنجه عقب نمانند. دیدم قصد کشتنم را دارند. هیچ راه نجاتی نداشتم. فاصله ام با مرگ فقط همان چند متری بود که بعثی ها با من داشتند. اگر به من می‌رسیدند کارم تمام بود اما چقدر می‌توانستم از دست آن ها فرار کنم؟ با خودم گفتم تا کجا می‌خوای فرار کنی؟ بالاخره بهت می‌رسند و مرگی که در جبهه و بیمارستان سراغت نیامد رو جلوی چشمات میارند. اگر به من می رسیدند کارم تمام بود. در حین فرار فقط برای لحظاتی از قادر مهربان خواستم نجاتم دهد. فرصت مناجات نداشتم. نگاهی به اطرافم کردم یک نائب ضابط (ستوان یار) چاقی را دیدم که در شکنجه اسرا شرکت نمی کرد. این نائب ضابط مدتی در اردوگاه دور از سایر نگهبانان داخل اتاق ویژه ای کنار آشپزخانه ساکن بود.

تا او را دیدم ناگهان فکری به سرم زد. به سمت او دویدم و پیشش رفتم و از او خواستم من را از دست عدنان و سایر نگهبانها نجات دهد. او نیز با هزاران منت و این که ما از جنس " و يُطعمون الطعامَ عَلى حُبِّهِ مسكيناً و يتيماً و أسيراً " هستیم، من را از شر آنها نجات داد. باورم نمی شد به همین سادگی از شرشان خلاص شده ام. باز هم لطف الهی را در شکل معجزه به چشم می‌دیدم. گرگانی که به خونم تشنه بودند حالا فقط باید به چشم غره بسنده می‌کردند. حداقل تا وقتی که نائب ضابط آنجا بود. خلاصه مراسم شکنجه عمومی در حضور اعلی حضرت نائب عريف عبد الكريم یاسین به پایان رسید و ما هم خونین و مالین به آسایشگاه برگشتیم. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #یازده کانال حماسه جنوب/ ایتا http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

حضرت معبود مشتاق سجودت یا جواد لوح دل آیینه ی غیب و شهودت یا جواد مدح تو گفته خداوند ودودت یا جواد ای ز وهم خلق، بالاتر حدودت یا جواد میلاد امام محمد تقی (ع) مبارک باد 🍂🌺

🍂 مرحله دوم عملیات بیت المقدس، آزادسازی خرمشهر تشریح عملیات توسط شهید باقری در جمع فرماندهان سپاه و ارتش #کلیپ #نماهنگ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد راه دهید یار را آن مه ده چهار را کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد 💐 سالروز ورود امام خمینی(ره)، آغاز دهه فجر و چهل‌وچهارمین سالگرد پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی بر همگان مبارک باد

🍂 ۱۲ بهمن سالروز ورود امام خمینی (ره) و آغاز پیروزی انقلاب اسلامی ایران قطعه فیلم‌های کمتر دیده شده #انقلاب #کلیپ #نماهنگ 🍂

🍂 #نکات_تاریخی_جنگ 🔻 ارتش، قبل و بعد از انقلاب ┄┅═✼✿‍✵✦✵✿‍✼═┅ 🔹 حسنی سعدی: در منطقه کردستان فرماندهان لشکر نمی توانستند فرماندهی کنند و فرماندهی وجود نداشت. برای نمونه، در اول انقلاب، سرهنگ ماشاء الله صفری را که سرگرد بود، به فرماندهی لشکر ۲۸ منصوب کردند که از عهده کار برنیامد و پس از چند روز، او را تعویض کردند، افراد ضدانقلاب، معاون لشکر را گرفتند و وی را به شهادت رساندند. در واقع، مثله اش کردند، وی افسر بسیار متدینی بود و حتی قرآن را با دست نوشته بود. خود مرحوم ظهير نژاد، فرمانده لشکر ۶۴ خدا رحمتش کند، می گفت: هنگامی که من به مهاباد رفتم، دیدم قاسملو و عزالدین حسینی نشسته بودند و حکومت را در آنجا در دست داشتند، به من گفته شد نرو ، اما من به آنجارفتم و در جلسه شان، سازمانشان را به هم ریختم و با اینکه فقط یکی دو نفر با خود برده بودم، به آنها تشر زدم و گفتم ما پدرتان را در می آوریم». هرچند در آن منطقه، لشکر ۶۴ حضور داشت، اما دو گردان از لشکر ۲۱ نیز در الواتان و در زیر امر لشکر ۶۴ و گردانهایی هم زیر امر لشکر ۲۸ عمل می کردند. به همین ترتیب، این مناطق را تا بهمن ماه تقویت http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 یازده / ۶۶ خاطرات پروفسور احمد چلداوی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔹 بدن همه اسرا خون آلود شده بود. دستور دادند جهت لطف به اسرا و نشان دادن لطف و رحمت سيد الرئيس القائد صدام حسین همگی به نوبت وارد حوض نزدیک اتاق بعثی ها شویم و عدنان هم که بالای حوض ایستاده بود، هرکس از حوض خارج می‌شد را با چند ضربه کابل بدرقه می‌کرد. این ضربات کابل چون به بدن لخت و خیس ما می‌خورد صدای عجیبی می‌داد که برای عدنان لذت بخش بود و برای ما درد ناک. دوباره به صف ایستادیم و نائب ضابط و نائب عريف شروع به سخنرانی کردند و من مجبور بودم ترجمه کنم. در حین ترجمه تازه دردسرهای من شروع شد. در حین ترجمه هر از چندگاهی یکی از بعثی ها از پیشم رد می‌شد فیگوری می‌گرفت، کابلی بر بدنم می نواخت و می رفت تا مزاحم عملیات بعثی دیگر نباشد. یک بار هم خود نائب غفلتاً چنان ضربه ای با چماق بر کمرم نواخت که انصافاً نفسم تا مدتی بند آمد و نتوانستم ترجمه کنم و تا سالها بعد و زمان نوشتن این خاطرات هنوز جایش بر کمرم بود. نائب عریف بعد از این ضربه رو به من کرد و گفت: «باز هم صحبت از امام زمان می‌کنی؟» منظورش را فهمیدم. مدتی پیش ولید یکی از نگهبانهای بچه صفت عراقی، پشت پنجره و از اعتقادات ما راجع به امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف پرسید من هم جواب دادم. البته کار اشتباهی کرده بودم؛ چون او بچه بود و تمام حرفهایم را برای رئیسش گفته بود. تازه فهمیده بودم چرا آن همه بعثی دنبالم بودند تا من را بزنند. خوشحال بودم که به خاطر امام زمانم کتک خورده بودم. عاقبت به ما گفتند وارد آسایشگاه شویم. در آن لحظه آسایشگاه برای مان مثل بهشت بود. بعد از مدتی حال یکی از بچه ها خراب شد. وقتی او را بیرون آوردند من هم مجبور بودم با اکراه به عنوان مترجم بیرون بیایم. بر شانس بد خودم لعنت فرستادم که ای بابا تازه از شر اینها خلاص شده بودم و اندکی بعد دوباره مجبور بودم جلوی بعثی ها آفتابی شوم. از شانس بد من عدنان نگهبان بود. با خود گفتم کارم تمام است. الان هم نائب ضابط نیست و تلافی چند ساعت قبل را در می آورد. بهیار عراقی را آوردند و گفت از ترس این جور شده و بی اعتنا او را برگرداندند. عدنان با همان تبختر خاصش گفت: «ما که کاری نکردیم اصلاً نگذاشتند کاری بکنیم!» فکر کنم منظورش نائب ضابط بود که نگذاشت خیلی تندروی کنند. عدنان ادامه داد: اصلاً تنبیهی که توش چند نفر از پا در نیاید که نمی‌شه اسمش رو تنبیه گذاشت. اینا هیچ‌کدومشون طوریش نشده. در این جا اشاره ای هم به من کرد و گفت: «آخه این احمد عربستانی نحیف مردنی نباید زیر شکنجه ها بمیره، چطور زنده بیرون آومده؟! خوشبختانه کار با همین سخنرانی غرا تمام شد و جان سالم به در بردم. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #یازده کانال حماسه جنوب/ ایتا http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 یادش بخیر روزهای تمرین و نرمش و ورزش گرگ و میش هوا، در سرمای صبح پوتین به پا، گتر کرده و مرتب به‌صف می‌شدیم و در جلو چادرهای گرم و نرم، منظم می‌ایستادیم و با چند "از جلو نظام، خبردار"، خواب و خماری از سرمان می‌افتاد و بطرف میدان صبحگاه حرکت می‌کردیم. با روبرو شدن با دیگر گروهان‌ها سلام گروهانی می‌دادیم و جواب گروهانی می‌شنیدیم و حالی می‌کردیم و در جای خود می‌ایستادیم. یاد گرفته بودیم برای هر حرکت و هر کاری، شعاری داشته باشیم که از آن شعوری برداشت شود و فیضی نصیبمان کند. شعارِ بعد از هر خبرداری "یارب، قو علی خدمتک جوارحی" بود و "یا حسین" بود و "حسین منی ان من حسین". شعارهای دویدن، دفتر چهل برگی می‌شد و با شعار "حیدر، حیدر" شور می‌گرفتیم و چفیه‌ها را در هوا می‌چرخانیدیم و جان می‌گرفتیم. اشعار شوخ طبیعی و نکته پرانی‌ها جای خود داشت و چنان فضا را تلطیف می‌کرد که دل کندن را از آن حال سخت می‌نمود. چقدر این روزها.. از آن همه شور و شوق جوانی فاصله گرفته‌ایم و.. »» —–✺✺✺—– «« ای بوسه‌ات شراب‌و، از هر شراب خوشتر ساقی اگر تو باشی، حالم خراب خوشتر بی تو چه زندگانی؟ گر خود همه جوانی ای با تو پیر گشتن، از هر شباب خوش تر http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 حکایت دریادلان قسمت سی‌و‌پنجم نوشته : احمد گاموری ┅┅┅┅❀🕸❀┅┅┅┅ 🔹 اعزام نيرو از قُم! یک روز سرباز عراقی داخل آسایشگاه آمد و گفت: احمد، بیا بیرون. بلند شدم و بیرون رفتم. گفتم: بله! با من کاری دارید؟جوابی نداد. جلو رفت و گفت: بیا. پشت سرش رفتم تا اینکه دیدم چند نفر سرباز که هر کدام در دست شان وسیله ای دارند، وسط حیاط ایستاده اند. وقتی به آنها رسیدم، یکدفعه شروع به زدن کردند. ضربات کابل، باتوم و چوبدستی بود که بر بدنم می نشست. همان جا متوجه شدم که چند روز انفرادی بودن در انتظارم است. وقتی که مراحل شکنجه طی شد و به سلول رفتیم، از سرباز نگهبان پرسیدم: چرا مرا به اینجا آورده اند؟ او گفت: به ما خبر داده اند که تو یگران را تحریک می کنی تا علیه ما تبلیغ کنند. بیراه نمی گفت؛ ما افرادی را که به لحاظ اطلاعات، قدرت سخنرانی و فن بیان در سطح خوبی بودند و از نظر اعتقادات مذهبی و وضعیت روحی قوی داشتند، شناسایی می کردیم و به آسایشگاه ها و حتی اردوگاه های دیگر می فرستادیم. مثلاً با فرمانده ایرانی اردوگاه هماهنگ می کردیم و فرمانده هم او را به عنوان اغتشاشگر و برهم‌زننده نظم اردوگاه به عراقی ها معرفی می کرد و می گفت: دیگه جای او اینجا نیست و از آن ها می خواست که او را به اردوگاه دیگری تبعید کنند. او نقش مبلّغ را داشت و سعی می کرد در مسائل شرعی و اخلاقی راهنمای دیگران باشد. کم کم عراقی ها بو بردند و کمتر اجازه جابجایی می دادند. چندین مرتبه هم گفتند که شما در اردوگاه یک جمهوری اسلامی راه انداخته اید و حتی اواخر می گفتند که باز هم می خواهید از «قُم» نیرو اعزام کنید! •⊰┅┅❀•❀┅┅⊰• ادامه دارد #حکایت_دریادلان http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

خُب سؤال من این است چرا مردم آلمان و فرانسه ندانند که دولتهایشان در دوران آن هشت سال چه کردند با ملّتی به نام ملّت ایران؟ چرا ندانند؟ الان نمیدانند، و این کوتاهی ما است. الان دنیا این تصویر روشنِ شفّافِ رسوا‌کننده‌یِ نظام سلطه را که ما به وجود آورده‌ایم، در مقابل خودش نمیبیند؛ چرا؟ این کوتاهی ما است و ما باید تلاش کنیم در این زمینه.  ما در ادبیاتمان، در سینمایمان، در تئاترمان، در تلویزیونمان، در روزنامه‌نگاری‌مان، در فضای مجازی‌مان بسیاری از کارها را باید انجام بدهیم درباره‌ی دفاع مقدّس که انجام نداده‌ایم؛ هر جا هم که انجام دادیم و متعهّدانه انجام دادیم، ولو در حجم کم و نسبت به مجموع کاری که باید انجام بدهیم، اندک [بوده] امّا تأثیرگذار بوده. همین فیلم اخیر آقای حاتمی‌کیا در سوریه، در هر جایی که پخش شد، مورد استقبال قرار گرفت؛ چرا در اروپا پخش نشود؟ چرا در کشورهای آسیا پخش نشود؟ چرا مردم اندونزی و مالزی و پاکستان و هندوستان ندانند که چه اتّفاقی در این منطقه افتاده و ما با چه کسی طرف بودیم؟ این تازه مال این قضایای اخیر است؛ اهمّیّت و عمق و گسترش قضایای دوران دفاع مقدّس بمراتب بیشتر از اینهاست. #رهبری است.http://eitaa.com/joinchat/77۷2045509634Cf4f57c2edf

🍂 #نکات_تاریخی_جنگ 🔻 ارتش، قبل و بعد از انقلاب ┄┅═✼✿‍✵✦✵✿‍✼═┅ 🔹 حسنی سعدی: روز ۱۵ اسفند ماه سال ۱۳۵۷، که حضرت امام (ره) فرمان دادند ارتشیان به پادگان برگردند. تقریبا، بیشتر افسران بالباس شخصی آمدند؛ زیرا، در آن زمان، فرماندهان رده بالا، همه مطرود شده و رفته بودند، یعنی برخی اعدام، برخی دستگیر و تعدادی هم کنار گذاشته شده بودند؛ بنابراین، عناصری که برگشتند غالبا، با لباس شخصی به پادگانها آمدند، یعنی کسی به آن ترتیب درجه نمی زد. بعد از پیروزی انقلاب، آن آزادی را که می گفتند برای ارتش پدید آمده بود و ارتش از آن فضای پیش از انقلاب، آن فضای آماده باش‌ها، انضباط و آن نظمی که در آن زمان، بر این ارتش حاکم بود و کسی جرئت نفس کشیدن نداشت، نجات پیدا کرده بود و ارتشیان آزاد شدند و بیشتر از ملت، نفس راحتی کشیدند و آزادی واقعی را احساس کردند. هنگامی که آنها به پادگانها برگشتند، انتخاب فرماندهان از سوی شوراهایی در داخل یگان‌ها انجام گرفت، یعنی از رده گردان به بالا شورا تشکیل شد. افراد شورا درجه داران و افسران هر یگان بودند که البته، تعداد درجه داران بیشتر بود. این شوراها فرماندهان را انتخاب می کردند؛ بنابراین، سیستم و شیرازه فرماندهی در یگانها کلا از هم پاشید، یعنی آنهایی که از پیش فرمانده بودند، طی دوره فرماندهی شان، نظم و انضباطی برقرار یا اگر یک نفر غیبت کرده بود و او را تنبیه کرده بودند، الان باید حساب پس می دادند، یعنی هر کسی که به آنجا می آمد، به محض اینکه فرمانده خود را می دید، يقه او را می گرفت.. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 یازده / ۶۷ خاطرات پروفسور احمد چلداوی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔹 شهادت محمدرضا رضایی کم کم به رمضان سال ۶۶ نزدیک می‌شدیم که بعثی ها مدعی شدند یکی از اسرا برای شان خبر آورده که محمدرضا رضایی بسیجی مشهدی توی جبهه سربازان عراقی زیادی را کشته است. محمدرضا را بردند. ما همگی داخل آسایشگاه بودیم و نمی دانستیم چه بلایی دارند سر او می‌آورند. ظاهراً علی آمریکایی، شکنجه گر اصلی بود. آنها بعد از آنکه تمام بدن محمدرضا را زیر کابل سیاه کردند، او را داخل حمام بردند و آب جوش روی بدنش ریختند، جوری که پوست بدنش کنده شده بود و بعد یک قالب صابون داخل دهانش گذاشته و فشار داده بودند تا خفه شود. مجتبی، بسیجی همدانی می‌گفت که گوشت بدن محمدرضا بر اثر کشیده شدن به دیوار حمام چسبیده بود. آنها پیکر این شهید بزرگوار را روی سیم خاردارها انداختند و از آن عکس گرفتند تا وانمود کنند حین فرار کشته شده است. مسعود سفیدگر بسیجی قهرمان اهوازی می‌گفت که ما را بیرون آوردند تا جنازه شهید را به آیفا منتقل کنیم. ما هم جنازه را با احترام و با حالت تشییع به سمت آیفا حرکت دادیم. بعثی ها عصبانی شدند و ما را با کابل می‌زدند تا جنازه را با بی احترامی ببریم و داخل آیفا پرتاب کنیم. ما تا لحظه آخر با احترام پیکر محمدرضا را به آیفا منتقل کردیم و توجهی به شکنجه های بعثی ها نکردیم. آن اسیری که محمدرضا را متهم کرده بود، تا همین اواخر کتک میخورد و بعثی ها به بهانه های واهی او را کتک می زدند. آری! چوب خدا بود که صدا نداشت. اولین رمضان ماه مبارک رمضان سال ۱۳۶۶ در تابستان گرم تکریت از راه رسید و با خود حال و هوای خاصی آورد. باورمان نمی‌شد که بتوانیم بی دردسر روزه بگیریم. ولی در کمال تعجب عراقی‌ها هیچ مخالفتی نکردند و مقداری هم تسهیلات فراهم آوردند. از جمله این که غذای روزه دارها را در یک وعده بعد از ظهرها یکجا می دادند و خودمان غذا را به دو قسمت تقسیم می‌کردیم. بخشی را در افطار می‌خوردیم و بخش دیگر را برای سحر نگه می‌داشتیم. وقت اذان مغرب را از تاریکی هوا حدس می زدیم. اول نماز را اقامه می کردیم و بعد دعای معروف ماه مبارک رمضان را می‌خواندیم. ... اللهم رد كل غريب، اللهم فك كل اسير ... این دعا حال و هوای خاصی به سفره افطار غریبانه اسارتی ما می داد. حال و هوائی که سالهاست پای سفره های افطار رنگین بعد از اسارت هرگز آن را تجربه نکرده ام. على ابلیس هم به ادعای خودش روزه می‌گرفت یا حداقل تظاهر به روزه داری می کرد. یک روز هم که دسته جمعی بچه ها را شکنجه می کرد با تبختر جاهلانه ای گفت بذار گناه روزه دارها گردنم بیفته». او جلادی بود که در شقاوت بی نظیر بود و عامل اصلی شهادت محمدرضا رضایی هم او بود علاوه بر آن، بچه ها می گفتند که او عامل اصلی شهادت کورش قاسمی هم هست. عبد الكريم ياسين هم یک روز صبح آمد و با لحنی بچه گانه خودش را لوس کرد و به من گفت: امروز روزه گرفتم. بعد از ظهر دیدم دارد سیگار می‌کشد. من چیزی نگفتم خودش گفت که نتوانسته ادامه بدهد. نکته مهم این بود که اگر چه نفس روزه گرفتن ممنوعیت قانونی نداشت اما این وسیله ای بود تا بتوانند بچه های مذهبی مقید را شناسایی کنند. اصولاً هر کسی که روزه می گرفت "دجال" یا دوست خمینی معرفی می‌شد. بعدها هم اگر خلافی ولو کوچک از او می دیدند به شدت تنبیهش می‌کردند. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #یازده کانال حماسه جنوب/ ایتا http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 عبدالمهدی يك خوابی ديده بود. بعد از آن به سفارش يكی از علمای اصفهان به محضر آيت‌الله بهجت شرفياب شد تا خوابش را به ايشان بگويد. آقا هم دست روی زانوی عبدالمهدی گذاشته و می‌گويند جوان! شغل شما چيست؟! همسرم گفته بود طلبه هستم. ايشان فرموده بودند: بايد به سپاه ملحق بشوی و لباس سبز مقدس سپاه را بپوشی. آيت الله بهجت در ادامه پرسيده بودند اسم شما چيست؟ گفته بود فرهاد. (ابتدا اسم همسرم فرهاد بود) ايشان فرموده بودند حتماً اسمت را عوض كن. اسمتان را يا عبدالصالح يا عبدالمهدی بگذاريد. آيت‌الله بهجت فرموده بودند: شما در تاجگذاری امام زمان (عج) ‌به شهادت خواهي رسيد. شما يكی از سربازان امام زمان (عج) هستيد و هنگام ظهور امام زمان(عج) با ايشان رجوع می‌كنيد. وقتی عبدالمهدی از قم برگشت خيلی سريع اقدام به تعويض اسمش كرد. عبدالمهدی كاظمی با لباس سبز سپاه به جمع مدافعان حرم پيوست. عبدالمهدی در شب تاجگذاری امام زمان(عج)‌ همان طور كه آيت‌الله بهجت فرموده بودند به شهادت رسيد. ۲۹ دی ماه سال ۱۳۹۴ بود. عبدالمهدی با اصابت موشك كورنت به آرزويش رسيد. وقتی خبر را شنيدم، بال بال می‌زدم كه پيكرش را ببينم. آخر خيلی دلم برايش تنگ شده بود. گفتم عبدالمهدی به حاجتت رسيدی. بعد از شهادتش خواب ديدم كه پشت سر امام زمان(عج) می‌رود و از اينكه در كنار امام حسين (ع) است، بسيار خوشحال بود. می‌گفت من زنده‌ام فكر نكنيد كه مرده‌ام هيچ وقت ناشكری نكنيد. هر مشكلی داشتيد من برايتان حل ميكنم. 🔹 همسر شهید http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 نگاه شهید باقری به ولایت فقیه ولایت فقیه شده شعار... از میلیشیای منافقین هم بدتر شدیم! ولی‌فقیه یعنی اگه از فرمانش عقب موندی، نمازت بدرد نمی‌خوره! #شهید_حسن_باقری #جهاد_تبیین #کلیپ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 حکایت دریادلان قسمت سی‌و‌ششم نوشته : احمد گاموری ┅┅┅┅❀🕸❀┅┅┅┅ 🔹 طعم آزادی! سال ۶۷ بود و تقریباً یک سال از رفت و آمد صلیب سرخ در اردوگاه ما می گذشت. یک روز عراقی ها حدود سی نفر از بچه های کل اردوگاه را که نسبت به بقیه جراحات حادی داشتند و اکثراً قطع عضو بودند جدا کردند و به عنوان مبادله با اسرای عراقی مجروح در ایران از اردوگاه بردند. از این وضعیت خوشحال بودیم که حداقل چند نفر طعم آزادی را می چشند و دوباره ایران را می بینند. اما بعدها از طریق بچه هایی که برای مداوا به بیمارستان الرشید رفته بودند متوجه شدیم که از آن جمع سی نفره، فقط هشت نفرشان مبادله شده اند و مابقی از جمله مقدم که از ناحیه هر دو زانو مجروح بود به اردوگاه رمادی۹ منتقل شدند. گویا آن ها از فیلترهای بعدی که عراقی ها گذاشته بودند، رد نشده و به اردوگاه دیگری منتقل شده بودند. •⊰┅┅❀•❀┅┅⊰• ادامه دارد #حکایت_دریادلان http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 یازده / ۶۸ خاطرات پروفسور احمد چلداوی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔹 امجد حسن مسن‌ترین نگهبان عراقی بود و فقط او را از بین همه عراقی ها در حال نماز دیدم. مابقی نگهبانها فقط ادعای اسلام داشتند و هیچ وقت ندیدم حتی یکی از آنها نماز خوانده باشد. این نگهبان با سنی بالای چهل سال هنوز به عنوان گروهبان وظیفه در ارتش عراق خدمت میکرد. امجد حسن آدم خوش قلبی بود و خیلی کم در تنبیه بچه ها شرکت می کرد و وقتی هم که می‌زد ضرباتش نسبت به بقیه نوازش به حساب می آمد. بعثی ها هم از نحوه تنبیه او خنده‌شان می‌گرفت و او را به خاطر این نحوه شکنجه مسخره می‌کردند. یک روز امجد صدایم کرد و گفت: «من و خانوادم همگی سنی مذهب هستیم، اما خیلی به اهل بیت احترام میذاریم. اسم پدرم هم حسن است که نام فرزند امام علی علیه السلام است». یک روز بعثی ها بهانه کردند که یکی از اسرا برایشان خبر برده که آشپزها به یکی از آسایشگاه ها غذا بیش تر می‌دهند تا آنها از نظر جسمی تقویت شوند. قرار است در یک روز مشخص شورش کرده و به شما حمله کنند. با این بهانه آشپزها به طرز وحشیانه و غیرقابل توصیفی شکنجه شدند. با اتو کف پای حسن آشپز اصفهانی را سوزاندند او میخواست سینه خیز از دست آنها فرار کند، ولی نتوانست. سایر آشپزها هم به شدت شکنجه شدند. حسن تا اواخر اسارت قادر نبود روی پایش راه برود و تا مدت ها بچه ها او را این طرف و آن طرف می‌بردند و کارهایش را انجام می‌دادند. این حادثه به عاشورای اول اردوگاه ۱۱ معروف شد. بعد از حادثه عاشورای اول، برای زهر چشم گرفتن از اسرا چند نفر را به بهانه ای به محوطه اردوگاه بردند. افسر بعثی دستور داد همگی از پنجره بیرون را نگاه کنیم تا به زعم خودش درس عبرتی باشد، بعد دستور شکنجه آن چند نفر را صادر کرد. افسر بعثی رو به اسرا گفت: «هرکی هوس مخالفت به سرش بزنه از این بلاها سرش میاد. بعد همگی آسایشگاهها را تفتیش کردند و دو سه نفر را به بهانه این که قاشق‌هایشان تیز است از بند یک بیرون بردند و آنها را هم شکنجه کردند. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #یازده کانال حماسه جنوب/ ایتا http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂