🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۷۰ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 تنم سست و کرخت شده بود اما درد داشتم. برگشتم به پشت سرم به دیوار روبه رو، جایی که علی آقا ایستاده بود، نگاه کردم و با بغض گفتم: «علی جان ممنون باورم نمیشه؛ چه زود راحت شدم. تو هم باهام بیا. خواهش می‌کنم تنهام نذار! دلم برات تنگ شده!» از اتاق عمل بیرون آمدیم. علی آقا را کنارم احساس نمی‌کردم. گریه ام گرفت. اشک، جلوی چشمهایم را تار کرد. گفتم: «علی جان، این همه تحمل کردم بعد از رفتنت بغضم رو قورت دادم و جلوی اشکم رو گرفتم تا تنها یادگارت سالم به دنیا بیاد. ببین وظیفه م رو چه خوب انجام دادم. تنهام نذار! نروا من رو با خودت ببر علی. منم می‌خوام باهات بیام. به همین زودی خسته شده‌م. طاقت دوریت رو ندارم. کاش این قدر خوب نبودی! کاش اقلا اذیتم کرده بودی! یادم افتاد وقتی با او می‌خواستم به دزفول بروم گفت: «اونجا جنگه، شب و روز بمباران می‌شه، من همیشه پیشت نیستم. اونجا تنهایی تحمل داری؟» با خوشحالی گفتم آره! اقلاً اونجا زود به زود می‌بینمت. اگر در تمام دوران زندگی ام لحظات خوش و شیرینی وجود داشته باشد، بی شک همان پنج ماه و نیمی است که با علی آقا در دزفول زندگی کردیم. دی ماه سال ۱۳۶۵ بود و اوج بمباران و موشک باران دزفول و اهواز. علی‌آقا گفت: «با من می آی؟» زود گفتم: «یعنی می‌شه؟» شبانه وسایل ضروری زندگیمان را دوتایی جمع کردیم؛ چرخ خیاطی و اتو و قابلمه و بشقاب و وسایل آشپزخانه و یک چمدان لباس و خرت و پرتهای دیگر. صبح روز بعد همان وسایل ضروری را گذاشتیم پشت آهوی خردلی که در اختیارش بود و به طرف دزفول حرکت کردیم. در این بیست و هفت سال چقدر به آن روزها فکر کرده ام. اصلا هر وقت دلم هوای علی آقا را می‌کند ناخودآگاه یاد دی ماه ۱۳۶۵ و دزفول می افتم. واقعاً هم که تمام زندگی من و علی آقا همان روزها بود. لذت دیدن درختان نارنج و پرتقال، عطر دل انگیز برگهای درخت لیمو و اکالیپتوس، هوای مطبوع و فرح بخش آن زمستان تا امروز که این خاطرات را برایتان تعریف می‌کنم با من است. اصلاً آن ماه های اول بعد از شهادت علی آقا کار هر روز و هر شبم این بود؛ ساعت ها پتویی روی صورتم می‌کشیدم و بدون اینکه بخوابم چشم‌هایم را می‌بستم و آن خاطرات را مثل یک فیلم سینمایی توی ذهنم تکرار می‌کردم؛ بدون کم و کاست. اگر هم این فیلم به بهانه ورود کسی یا پیش آمدن کاری متوقف می‌شد، در ساعات بعد و در همان حالتی که گفتم سعی می‌کردم به ادامه مرور خاطراتم بپردازم. مثل آن شب در بیمارستان فاطمیه همدان. در حالتی بین خواب و بیداری که از عوارض ناشی از آمپولهای مسکنی بود که بعد از زایمان به من تزریق شده بود گفتم که دلم می‌خواست علی آقا پیشم باشد. مثل تمام زنهای زائو دلم برای همسرم پر می‌کشید. دوست داشتم او بود. عجیب دلم برایش تنگ شده بود. همان شب هم از روی دلتنگی پتوی نازک بیمارستان را که بوی بتادین و الکل و دارو می‌داد روی سرم کشیدم و چشمهایم را بستم و شروع کردم به یادآوری ماجرای ورودمان به دزفول. عاشق این تکه از خاطراتم هستم. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 سیم خاردار نفس تمجید مقام معظم رهبری از شهید چیت سازیان ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #نماهنگ #شهید_چیت_سازیان کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۷ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 در مورد تلفن هندلی هم تهدید حسن خستو را جدی گرفتیم و گفتیم مبادا خستو، بفهمد که تلفن زدن کار ما باشد و گوشمان را ببرد. با این وصف ما به کارمان ادامه دادیم و هر شب تلفن می‌زدیم و او را به عصبانیت می رساندیم. شب ها ما توی کیسه خواب‌های آمریکایی می‌خوابیدیم. حسن خستو می آمد و آنجایی زیب کیسه را با نخ و سوزن می دوخت و عملاً ما را محبوس می‌کرد. وقت نماز که می‌شد ما از او خواهش می کردیم که کیسه ها را باز کند اما او نمی پذیرفت. می‌گفتیم نماز ما قضا می شود. خلاصه با هر جان کندنی او را راضی می‌کردیم و کیسه ها را باز می‌کرد و نمازمان را می خواندیم. تصمیم گرفتیم که دیگر داخل کیسه ها نخوابیم. در هر حال ما دنبال هدفمان بودیم و آن راندن دشمن و سرکوبی او بود. بنابر این بعد از شهادت دکتر چمران که خیلی بر ما گران آمده بود، اصلا به هدفمان لطمه وارد نکرد و هدف آسیب ندید، زیرا همه ما رزمنده‌های آموزش دیده و با ابتکار شده بودیم و اگر چه فرمانده اصلی ما شهید شده بود اما آنهایی که ماندند همه فرمانده‌هان مبتکر، تلاشگر و توانمندی بودند که راه دکتر شهید را آن طوری که خودش آموزش داده بود، دنبال کردند. در ساختار جنگهای نامنظم که شهید چمران فرماندهی آن را برعهده داشت، حتی پیرمردها هم رزمنده بودند و در عملیات و شبیخونها مشارکت می‌کردند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 فیلم کمتر دیده شده از شروری که حاج قاسم سلیمانی به او امان‌نامه داد.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نماهنگ #کلیپ #سردار_دلها @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۷۸ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 یکی از دوستانم که کارمند وزارت دارایی بود قبل از نبردهای فتح المبین گفت: «به ما گفته شده اگر تا قبل از تابستان مشکل اقتصادی عراق حل نشود، این دولت سقوط خواهد کرد.» چند روز باقی مانده ماه آوریل با آنکه حال و هوای بهاری داشت، به سختی بر ملت عراق گذشت. فرمانده گردان و سایر افسران سرگرم احداث جاده ای در کوهستان بودند. تانکی در آنجا مستقر کرده بود که موقع لزوم از پناهگاه خود خارج می‌شد و توپی شلیک می‌کرد و قبل از اینکه ایرانی ها محل شلیک آتش را شناسایی کنند، بلافاصله به پناهگاه باز می گشت. ایرانی‌ها زمانی به این مسئله پی بردند که ما منطقه را ترک کرده بودیم. همزمان هیئتی از بانوان اتحادیه زنان با لباس نظامی از منطقه بازدید کردند، به اتفاق فرمانده و یکی از افسران تیپ آنها را تا خط مقدم همراهی کردیم. آنها با استفاده از دوربین‌هایی مواضع نیروهای ایرانی را زیر نظر گرفتند. آن روز ایرانی‌ها برخلاف روزهای قبل جاده بین مواضع ما و خط مقدم را زیر آتش قرار ندادند. با این همه با فرود چند خمپاره رنگ از رخسار اعضای اتحادیه پرید. نمی‌دانم هدف آنها از این بازدید چه بود. در آن روزها یگانهای جیش الشعبی وارد قرارگاه گردان شدند تا زیر نظر فرماندهی ما انجام وظیفه کنند. یکی از این یگان ها شاخه جیش الشعبی استان دیاله و در رأس آنها یک بعثی کینه توز بود که کشتار جیزان چول در منطقه خالصه کار او بود که ضمن به خاک و خون کشیدن عده ای از مسلمانان آن منطقه صدها روستا را با بولدوزرهایی به تلی از خاک مبدل ساخته بود. حضور جيش الشعبى در هر منطقه و در کنار ارتش حساسیت نظامیان را بر می انگیخت. ارتش همواره جیشی ها را به عنوان افرادی در نظر می آورد که قادر به انجام مأموریتهای محوله نیستند، این مسئله به ایرانی ها امکان میداد تا به راحتی خطوط دفاعی آنها را درهم بشکنند. برداشت نظامیان برداشتی منطقی بود، زیرا افراد جیش الشعبی اولین کسانی بودند که از صحنه نبرد می گریختند. جیش الشعبی و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی وظیفه مشابهی دارند، با این تفاوت که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی طلایه داران حملات اصلی هستند و در خطوط دفاعی عراق به راحتی نفوذ می‌کنند، در حالی که جیش الشعبی بعد از پایان نبردها جهت حراست از مواضعی که به تصرف ارتش درآمده وارد میدان می‌شوند و به طور معمول در برابر حملات ایران قادر به حفظ این مواضع نیستند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۷۱ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 شب شنبه بیستم دیماه ۱۳۶۵ بود که رسیدیم؛ هرچند آن خانه ای که توی همدان - دزفول مسیر توی ذهنم ساخته و تصور کرده بودم آن چیزی نبود که می‌دیدم. خانه ساختمانی تازه ساز و یک و نیم طبقه بود؛ بدون امکانات، در شهرکی در حاشیه شهر دزفول به نام شهرک پانصد دستگاه». زودتر از ما دوست علی آقا هادی فضلی، رسیده بود با همسر و دختر کوچکش زینب. چقدر خسته بودیم. آن شب اصلا نفهمیدیم چطور رختخوابهایمان را انداختیم و خوابیدیم. صبح زود با سروصدای علی آقا از خواب بیدار شدیم. علی آقا بعد از نماز صبح رفته بود و نان خریده بود. شلوغ می‌کرد و با سروصدا سعی می‌کرد بیدارمان کند. ما توی هال خوابیده بودیم و هادی فضلی و اهل و عیالش توی پذیرایی. بلند شدم و تند و فرز رختخوابها را جمع کردم. آقا هادی هم به کمک علی آقا آمد و سفره صبحانه را انداختند. زینب هنوز خواب بود. بعد از صبحانه، علی آقا و آقا هادی لباسهای فرم سپاهشان را پوشیدند. موقع خداحافظی پرسیدم: «کی برمی‌گردید؟» علی آقا با لهجه غلیظ همدانی صحبت می‌کرد. گفت: «معلوم نیست. سربازی هر روز می‌آد دم در اگه خرید یا کاری داشتین، بشش بگین.» وقتی علی آقا و آقاهادی در را پشت سرشان بستند و رفتند، تازه متوجه شدم چقدر در آن خانه غریبم. از روی بیکاری و شاید هم کنجکاوی شروع کردم به گشت و شناسایی خانه. دستشویی و حمام توی حیاط بود؛ سمت چپ. حیاطی بود نقلی و جمع وجور و حدودا پنجاه شصت متر. دیوارها و ساختمان آجری تازه از دست بنا درآمده بود. نور تیز خورشید چشم را می‌زد. کمی توی حیاط قدم زدم و از چهار پنج پله بالا رفتم. ایوانی کوچک و باریک بود که از آنجا وارد ساختمان می شدیم. هال نسبتا بزرگی داشت و یک پذیرایی بیست و چهار متری. آشپزخانه هیچ امکاناتی نداشت؛ نه کابینت شده بود و نه کاشی کاری، اما تا چشم کار می‌کرد از در و دیوارش خاک می‌بارید و آت و آشغال آویزان بود. ته هال سیزده چهارده پله وجود داشت که ختم می‌شد به زیرزمینی تاریک با دو تا اتاق. یکی بزرگ با پنجره ای کوچک و آن یکی کوچک و چهارگوش و تنگ با پنجره ای نزدیک سقف که باز می‌شد داخل حیاط خلوتی کوچک با دیواری بلند و پنجره ای که توی حیاط باز می شد. یک لامپ صد وات بی‌ریخت هم از سقف آویزان بود که به زور با کمک نور حیاط خلوت اتاق را روشن می‌کرد. چند روز بعد این اتاق شد اتاق من و علی آقا. خانه هنوز درست و حسابی از دست بنا بیرون نیامده بود. با فاطمه تصمیم گرفتیم تا زینب، که آن وقت یک سال و نیمه بود بیدار نشده خانه را تمیز کنیم. چادرهایمان را در آوردیم و روسریها را پشت گردن گره زدیم و سفره را جمع کردیم. دنبال جارو می‌گشتیم که صدای گرومپ گرومپ ضدهوایی ها بلند شد. فاطمه به طرف زینب دوید او را بغل کرد و دویدیم توی زیرزمین. زینب هاج و واج به ما نگاه می‌کرد. خواب زده شده بود. زد زیر گریه هر کاری می‌کردیم ساکت نمی شد. صدای گرومپ گرومپ‌ها بیشتر شد. خانه می‌لرزید. روی خاک و خل زیرزمین نشسته بودیم. از یک طرف زینب از ترس جیغ می‌کشید و گریه می‌کرد و از طرفی چون از وضعیت بیرون خبر نداشتیم می‌ترسیدیم. بیشتر از نیم ساعت گذشته بود زینب دیگر آرام شده بود، اما به دلیل گرسنگی بدقلقی می‌کرد. وقتی کمی سروصداها خوابید، رفتیم بالا. فاطمه داشت شیشه شیر زینب را می‌شست و من هم زیر کتری را روشن می‌کردم که دوباره صدای ضدهوایی‌ها بلند شد. این بار از دفعه قبل کمتر ترسیدیم با این حال دویدیم به طرف زیرزمین. نیم ساعت دیگر هم گذشت از سربازی که علی آقا گفته بود خبری نشد. این بار قبل از اینکه سر و صداها بخوابد رفتیم بالا. فاطمه شیشه شیر زینب را آماده کرد. شیرش را داد. چادر سر کردیم و آمدیم توی کوچه. با دیدن مردمی که با خیال آسوده توی کوچه رفت و آمد می‌کردند تعجب کردیم. باورمان نمی‌شد با آن همه سروصدا و ترق و تروق این مردم این قدر راحت و بی خیال زندگی کنند. کمی بالاتر، توی لواشی عده ای به صف ایستاده بودند. نانوا مردی بود قدبلند و لاغر و سیاه چرده که با مهارت خاصی چونه نان را باز می‌کرد و به نرمی تنش را به این طرف و آن طرف خم و راست می‌کرد، بالا و پایین می‌پرید و بعد با یک پرش به طرف تنور می رفت و با حرکتی موزون خمیر نازک نان را به دیواره داغ و سرخ تنور می‌چسباند. یک گاوداری هم روبه روی لواشی بود که شیر و ماست و کره محلی می‌فروخت. فاطمه با دیدن لبنیاتی خوشحال شد و من با دیدن مغازه آش فروشی سر کوچه به فاطمه گفتم: «فردا صبحونه آش می خوریم، مهمون من.» •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 عملیات ܭܝ‌ܢ̣ܠߊ‌ܨ ۵ شب قدر انقلاب اسلامی 🔸 مقام معظم رهبری حضرت ايت الله خامنه ای: « شب‌های عملیات کربلای ۵  شب‌های قدر اين انقلاب است و انس با آن باعث وارسته شدن می باشد، هر کس آن عملیات را فراموش کند نامش از اردوگاه انقلاب قلم خواهد خورد؛ لذا باید این حادثه بزرگ را زنده نگه داریم.»        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نماهنگ #کلیپ #کربلای_پنج @defae_moghadas  👈عضو شوید ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ̣ߺ ✧✧ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۸ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 حادثه پل سابله از رویدادهای مهم جنگ بود. ما بین ۸ تا ۱۰ نفر بیشتر نبودیم. تعدادی آرپی جی داشتیم و اسلحه سبک. اولا توانستیم از میان امواج سربازان دشمن سالم به سوی سنگر که در شرق رودخانه سابله بود خودمان را برسانیم. از طرفی آن قدر از استعداد و توانمندی برخوردار بودیم که فکر نکردیم دشمن با سه تیپ پیاده و زرهی آمده بود. ما چنان به جان سربازان بعثی افتاده بودیم که اجسادشان سرتاسر رودخانه، به ویژه پیرامون پل را پر کرده و روی هم انباشته گردید. در چند ساعت جنگ، به حدی ما مهارت به خرج دادیم که دشمن ناگزیر گردید تانک هایش را جا بگذارد و بگریزد. ما در طول نبردمان در محورهای مختلف به خصوص طرفهای سوسنگرد و مناطق روستایی آن که کانال می‌کندیم همه دستهای بچه ها پینه بسته بود با هر کدام از بچه ها دست می دادند می گفتند شما که جبهه رفته اید، مگز کار بنایی انجام می‌دهید؟ گاهی در زمین‌های سفت و سخت با کلنگ کار می کردیم و در آن روزهای بسیار گرم و طاقت فرسا عرق می ریختیم و کانالهایی را در می آوردیم که از آنجا ما به دشمن که با انواع سلاح مجهز بود رفته، تانک ها و نیروهایش را از میان می بردیم. گاهی وقتها ما برای این که بتوانیم دشمن را دور بزنیم جوری کار می کردیم که کانال را به عقب خط آنها می بردیم. مثلاً حدوداً یک کیلومتر کانال در می‌آوردیم و او را دور می زدیم و بعد حمله را از پشت به نیروهایش می کردیم و طبعاً تلفات فزاینده ای به او وارد می کردیم. اوایل جنگ ما همینطور با دشمن می جنگیدیم؛ چون اسلحه کافی در اختیارمان نبود. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ̣ߺ ✧✧ 🍂

🍂 حضور شاپور بختیار در جلسات پیش از جنگ صدام: ایران را از پای درآورید، عیب ندارد که یک یا دو میلیون ایرانی بمیرند! ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نکات_تاریخی_جنگ #کلیپ #نماهنگ @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 شهید احمد کاظمی و سربازان نیمه شب برای سرکشی وارد پادگان شد، سربازی را دید که سر پست خوابش برده. پتو رویش انداخت و تا آخر پست خودش جای سرباز، نگهبانی داد. با آن درجه نظامی و مقامی که داشت... ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_کاظمی #کلیپ #نماهنگ @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۷۹ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 از زمانی که یگان جيش الشعبی به منطقه قدم گذاشت تعداد مراجعه کنندگان به واحد سیار پزشکی افزایش یافت. بسیاری از آنها با ارائه گواهی پزشکی وانمود می‌کردند که از ناراحتی های قلبی، فشارخون و درد کلیه رنج می‌برند. آنها به جیش الشعبی وارد می شدند تا در کارنامه هایشان امتیازی را به ثبت برسانند و در آینده از آن استفاده کنند، از آن گذشته جلوی هرگونه عذر و بهانه را نیز سد کنند. از این طريق ضمن جلب رضایت فرماندهان حزب، خود را از خطر مرگ در جبهه مصون نگه می داشتند. روزی، فرمانده گردان طی دستوری به فرمانده یگان جیش الشعبی بر ضرورت مقاومت در برابر هرگونه حمله و عدم فرار و عقب نشینی تأکید کرد، فرمانده یگان از این سخن برآشفت و گفت: «جیشی‌ها فرزندان این مرز و بوم هستند و بر ارزش و اعتبار خود واقفند.» با اینکه آنها چند قطعه زمین کشاورزی را گرفته بودند اما آنها در راه حفظ املاک خود و نه در راه میهن مبارزه می‌کردند. در مورد نبردهای فتح المبین حادثه کشته شدن وزیر خارجه الجزایر در یک سانحه هوایی برفراز خاک ترکیه مهم به نظر می‌رسد. با اینکه عراق این حادثه را خلق کرد اما ایران را متهم قلمداد کرد، با این همه هنوز هدف از ترور او و علت سکوت الجزایر در قبال این حادثه مشخص نشده است. این حادثه مایۀ تمسخر تلخ عراقی‌ها گردید. آنها می‌گفتند که این جنگی است که حتی به میانجی ها نیز رحم نمی کند. ضياء الرحمن رئیس دولت بنگلادش در یک کودتای نظامی به قتل رسید و احمد سکوتوره رئیس دولت گینه به مرگ طبیعی از دنیا رفت. آنها عضو کمیته حسن نیت بودند و بارها به منظور میانجیگری از دو کشور در حال جنگ دیدن کردند اما دستیابی به یک راه حل مسالمت آمیز به این سادگی ممکن نبود و عراقی ها این حقیقت تلخ را درک می کردند. در این میان صدام به خود و ملت عراق وعده می داد که ارتش آن کشور پیروزمندانه بازخواهد گشت و او در جایگاه خاص از نیروهای ظفرمند سان خواهد دید. ولی این رؤیا نقش بر آب گردید و صدام که موقعیت خود را در خطر می‌دید برای نجات جان خود و ادامه حکومتش به هر دری متوسل شد تا اینکه فتح المبین دیگری، با نام بیت المقدس آغاز شد و ضربه سختی بر صدام و رؤیاهای شیرینش وارد ساخت. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۷۲ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 چند پرستار وارد اتاق شدند. پتو را از روی صورتم کنار زدند. چشمانم را باز کردم. پرستاری که جلو ایستاده بود پرسید: «حالت خوبه؟» بهت زده نگاهش کردم. انگار یک دفعه از دنیایی دیگر پرت شده بودم روی آن تخت. پرستار دومی جلو آمد و آستین پیراهن نازک صورتی ام را، که توی اتاق معاینه تنم کرده بودند، بالا داد. - مشکلی نداری؟ نمی دانستم باید چه بگویم پرستار که دید جوابی نمی‌دهم بازوبند فشارسنج را دور بازوی راستم بست و گوشی را روی گوشش گذاشت و شروع کرد به باد کردن آن و بعد چشم دوخت به جیوه روی نشانگر. کمی بعد گوشی را از گوشی را درآورد و رو به پرستار گفت «فشار هیستولیکش هشته.» پرستار اولی با تعجب نگاهی به من کرد و گفت: «پس سرمت کو؟» نمی‌دانستم چرا این چیزها را از من می‌پرسیدند. جواب ندادم. همان پرستار اولی رفت و کمی بعد با میزی چرخ دار که داخلش پر بود از دارو و تجهیزات برگشت و شروع کرد به آماده کردن سرم. پرستار دومی دفتر جلد آلومینیومی را که به نرده پایین تخت آویزان بود، برداشت و گفت: «دکتر ندیدت؟» پرستار اولی همان طور که سرم را وصل می‌کرد، لبخندی زد و گفت: «بس که پسرت همه رو خوشحال کرده، پاک مامان رو فراموش کردیم.» لبخندی زدم. وقتی پرستار سرم را وصل کرد، چند آمپول تزریق کرد توی آن آمپولها. مرا یاد نقاشی علی آقا انداخت موقعی که بیمارستان ساسان بستری بود. نقاشی پروانه ای بود که بالش تیر خورده و از آن خون می چکید. پرسیدم: - حال بچه چطوره؟ پرستار دستش را گذاشت روی شانه ام. با لبخندی آرام بخش جواب داد: «خوب شیطونیه! برا خودش همۀ بیمارستان رو گذاشته سر کار. مادرتون رفتن تو اتاق نوزادان و بچه رو بغل گرفته تا همه از پشت شیشه ببیننش. پرستار وسایلش را جمع کرد و روی میز چرخ دار گذاشت و گفت: «سرمت یه ساعت طول می‌کشه. چند تا آمپول مسکن توش ريختم. الان خوابت می‌بره.» بعد از رفتن پرستار تازه به دوروبر اتاق نگاه کردم. ساعت گرد و سفید روبه رو یک و نیم را نشان می‌داد. دلم می‌خواست بلند شوم و لامپ‌های فلورسنت سقف را خاموش کنم. هر کاری کردم دیدم توانش را ندارم. حوصله ام سر رفته بود. پس چرا مادر نمی آمد؟! چرا خوابم نمی‌برد؟ به قطرات سرم که آرام آرام توی لوله می‌ریخت و به طرف دستم سرازیر می‌شد، خیره شدم. چقدر همه جا ساکت و آرام بود به تخت خالی سمت چپم نگاه کردم. اگر علی آقا بود، یعنی امشب می‌آمد پیشم؟ یعنی می‌خوابید روی این تخت؟ یا باز در منطقه بود و عملیات؟ چقدر دلم میخواست زمان به عقب بر می‌گشت چه روزهایی داشتیم توی دزفول. یاد آن روز افتادم. سه شنبه بیست و چهارم دی ماه ۱۳۶۵. من و فاطمه داشتیم اتاقها و در و دیوار و سقف خانه را جارو می‌زدیم و گرد و غبارها را می تکاندیم اما هر کاری می‌کردیم خانه شکل خانه نمی‌شد؛ نه پرده ای داشت و نه فرش به اندازه ای که همه جا را پُر کند و نه امکانات زندگی. هر کاری می‌کردیم، هر چقدر همه جا را می سابیدیم و تمیز می‌کردیم فایده ای نداشت. نزدیک ساعت ده صبح در زدند. فکر کردیم شاید سربازی باشد که هر روز می آمد چادر سر کردم و رفتم پشت در. پرسیدم: «کیه؟» صدا نا آشنا بود گفت منم معاون علی آقا، سعید صداقتی. هنوز هم وقتی یاد آن روز و آن ماجرا می افتم با خودم می‌گویم کاش با او به اهواز نرفته بودیم، کاش اصلا خانه نبودیم و در را باز نمی‌کردم. حتماً آن وقت اوضاع زندگیمان طور دیگری پیش می رفت. اما متأسفانه در را باز کردم. هر چند همان موقع هم فکر کردم باید مقاومت کنم اما نمی‌دانم چرا مقاومت نکردم. نمی‌دانم چرا با اینکه دلم راضی به رفتن نبود، با سعید صداقتی رفتیم. پرستاری بالای سرم ایستاده بود نگاهم می‌کرد و لبخند می‌زد. پیچ سرم را چرخاند. آخرین قطرات سرم به تندی توی لوله راه گرفت. پتو را کنار زد. هر دو دستش را در هم قلاب کرد و محکم شکمم را فشار داد درد عجیبی توی دلم پیچید. پرستار بدون توجه به دردی که می‌کشیدم دوباره با هر دو دست شکمم را فشار داد. مثل مواقعی که میخواهند بیمار قلبی را احیا کنند. از درد بی اختیار داد کشیدم. پرستار پتو را روی سینه ام کشید و گفت تموم شد. ببخشید لازم بود. سری تکان دادم. سرم را از دستم بیرون آورد و آن را انداخت توی سطل آشغال. مادر با یک دسته گل وارد اتاق شد. گلها را گذاشت روی میزی که بین هر دو تخت بود. کنارم ایستاد و پرسید: «فرشته جان حالت خوبه؟ •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۴۰ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 شهید چمران یاد داده که حد اکثر نیازهای خودمان را از دشمن به غنیمت بگیریم، حتی غذا و لباسمان را از او می گرفتیم. در هر حال محورهای جنگی سوسنگرد، از محورهای اصلی جبهه بود زیرا سوسنگرد به اهواز خیلی نزدیک بود و ۵۵ کیلومتر با اهواز فاصله ندارد و در مسیر عارضه طبیعی وجود ندارد. شهید چمران و نیروهایش تلاش می‌کردند که از نفوذ دشمن به سوی سوسنگرد و حمیدیه و اهواز جلوگیری کنند. گفتم ما در زمین کشاورزی و سفت و سخت آنجا کانال در می آوردیم. ۲۲ نفر بودیم و کار را تقسیم بندی کرده بودیم. مثلاً ۵ متر ما کانال می‌کندیم و آن طرف بچه های دیگری بودند و این پنج مترها را به هم وصل می‌کردیم تا بتوانیم فاصله مورد نظر را کانال کشی کنیم. خلال شناسایی که می‌رفتیم عمده کارمان این بود که ببینیم دشمن چقدر تانک داشت؟ چه تعداد نیرو هستند، جاده شان چیست؟ مقرشان کجاست؟ همۀ جزئیات و موقعیت های نیروها را کاملاً مشخص می کردیم. هر چه مربوط به آنها بود ما آن را شناسایی و اطلاع پیدا می کردیم. شناسایی ما به حدی دقیق انجام می‌گرفت که ما حتی نوع غذای نیروهای دشمن را می دانستیم. از برنامه جنگی آنها و از اهدافشان کاملاً آگاهی داشتیم. تا عملیات فتح المبین ما با بچه های شهید چمران بودیم. در عملیات بستان (طریق القدس) حسن آقا و حمید عزیزنژاد شهید شدند. دوباره من و فدایی ماندیم و تا شب عملیات فتح المبین بودیم. بعد از آن دوباره یک گروه تشکیل دادیم. این گروه در برگیرنده حسن احمدی، رضا رسولی، محمد رضا غریبی، ابو الفضل عمرانی، محمود عمرانی و من و تعداد دیگری بودند و روی هم رفته ۲۲ نفر می رسیدیم و در تیپ کربلا، مرتضی قربانی عمل می کردیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ̣ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 یک تار موی پدر ‌ ‌ علی علیدوست قزوینی •┈••✾✾••┈• 🔻هفته مبارک بسیج از راه رسید، این هفته مبارک را به دلاورمردان بسیجی تبریک عرض می‌کنم و به همین مناسبت خاطره‌ای از مرحوم بهروز طاهرخانی این بسیجی ۱۳ ساله با «ملازم کریم» خبیث! تقدیم محضر دوستان عزیز می کنم : 🔻 یک روز از بلندگو اسم بهروز را خوندند و بهروز به مقر فرماندهی رفت و بعد از ده دقیقه برگشت، پرسیدم: چکارت داشتند؟ گفت: یکی از همسایه‌های ما آمده و به منافقین پیوسته، نامه نوشته و از من خواسته که به منافقین بپیوندم و ملازم کریم نامه را برایم خواند و گفت: نیم ساعت وقت می‌دهم تا فکر کنی و جواب بدی! حالا می‌خوام با شما مشورت کنم که جواب ملازم را چه بدهم نظر شما چیه؟ 🔻گفتم: اگه دوباره صدات کرد بگو من دلم برای خانواده‌ام تنگ شده و از غربت خسته شدم می‌خوام به ایران برگردم. گفت: اگر قانع نشد چی بگم؟ گفتم: تحمل کتک خوردن داری!؟ گفت: البته که دارم! گفتم: اگر با این حرف‌ها کوتاه نیامد بگو: من یک تار موی سفید بابام را به کل کشورهای عربی نمی دهم! با این حرف شاید کتک بخوری ولی ملازم از شما ناامید خواهد شد. 🔻ما هنوز مشغول صحبت بودیم که دوباره از بلندگو صدایش کردند و رفت ولی خیلی زود برگشت! پرسیدم: چه شد!؟ گفت: هیچی! آخری را اول گفتم؛ پرسیدم: یعنی چی!؟ گفت: هیچی! وقتی وارد اتاق شدم ملازم گفت: ها بهروز! فکرهاتو کردی، میری پیش دوستت و به مجاهدین (منافقین) ملحق می‌شوی یا نه گفتم: بله، فکر کردم باید بگم که من نمی‌رم و می‌خوام به ایران برگردم و من یک تار موی سفید پدرم را به کل کشورهای عربی نمی‌دم! ملازم وقتی این حرف را شنید در حالی‌که از غیظ داشت منفجر می‌شد از پشت میزش بلند شد و دنبالم کرد و گفت: حالا آنقدر خاک به سر کشورهای عربی شده است که تو قشمر (مسخره) با یک تار موی پدرت عوض نمی‌کنی! و دنبالم کرد من نیز پا بفرار گذاشتم و از مقر زدم بیرون بدون این‌که یک سیلی بخورم! آمدم بیرون و ملازم ماند و کید بی ثمرش! آزاده اردوگاه موصل        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄   #خاطرات_آزادگان @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۸۰ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 هنگامی که آلمانها در اوایل جنگ جهانی دوم وارد فرانسه شدند نیروهای بریتانیایی مستقر در خاک آن کشور مجبور شدند به سواحل شمالی عقب نشینی کنند. چنین تصور می شد که انگلیسی‌ها از راه دریا به جزیره بریتانیا انتقال یابند اما ناگهان در آنجا به محاصره درآمده و زیر آتش آلمانها قرار گرفتند، در نتیجه عملیات انتقال به یک کشتار واقعی تبدیل گردید. در دوران کودکی بارها این حادثه را در تاریخ جنگ جهانی دوم مطالعه کرده و جزئیاتش را همانند یک فیلم سینمایی در ذهنم حفظ کرده بودم. هنگامی که در خرمشهر به محاصره در آمدیم، بلافاصله آن مصیبت تاریخی در برابر دیدگانم مجسم گردید و از خود سؤال کردم که آیا ما نیز به سرنوشت بریتانیایی ها در دنکرک دچار خواهیم شد؟ عملیات آزادسازی خرمشهر و شکست نیروهای عراقی در این شهر تا حدودی به دنکرک شباهت داشت. با این تفاوت که ایرانی‌ها مانند آلمانها نبودند. عراق همچنان به سازماندهی نیروهای شکست خورده خود در عمليات فتح المبين ادامه می‌داد. با تفسیرهای متعددی که پیرامون تحولات آینده از رادیوهای بیگانه پخش می‌شد، چنین به نظر می آمد که نتیجه جنگ به نفع ایران تغییر یابد. رادیوی صدای آمریکا در مورد خشم صدام از ناحیۀ افسرانی که او را در تنگنا قرار داده بودند، سخن می‌گفت. در عراق نیز این شایعه که ایران در عملیات فتح المبین از کارشناسان کره شمالی استفاده کرده، بر سر زبانها افتاد، که بی شک ضد اطلاعات نظامی در این شایعه پراکنی نقش داشت، اما بعد از اینکه به اسارت درآمدم و با اسرای فتح المبین ملاقات کردم معلوم شد که نظامیان ما عده ای از سربازان چشم بادامی ایرانی را که اغلب ساکن مشهد و مناطق شرقی بودند و در لشکر ۷۷ خدمت می‌کردند را دیده و بدین‌گمان بی اساس و خنده آور دامن زده اند. با همه این شایعات بی اساس چیزی که عراقی‌ها از آن اطلاعی نداشتند. آماده شدن ایران برای شروع حمله بزرگ دیگری بود. اطلاعات واصله به استخبارات ضمن تأیید این آمادگی بر ادعاهای یکی از فرماندهان ارتش عراق که در تلویزیون اعلام کرد خسارات ایران در عملیات فتح المبین تا هفت سال قابل جبران نیست.» خط بطلان کشید. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂