eitaa logo
شاگردان امام‌صادق علیه‌السلام
422 دنبال‌کننده
949 عکس
241 ویدیو
155 فایل
دانش آموختگان‎ مکـتب امام صــادق(علیه السلام)
مشاهده در ایتا
دانلود
📜 مبانی ۲ 🔹 در نگاه الهی، حرکت انسان به سوی سعادت، یک و است. آن سعادتی که انسان در مسیر الهی دنبال می‌کند، حقیقتی است که در توسعه یافتن محقق می‌شود. به این معنا که هرچه انسان از منیت‌ها و تنگناهای وجود خود دست برداشت و دیگران را نیز از خود دانست، این فرد رشد یافته و و ارتقای وجودی پیداکرده است. 🔹 بنابراین باید گفت که اساسا با و محقق می‌شود؛ و تنها در صورتی که برای انسان اتمام حجت شد که هیچ فرد دیگری با او به سوی خدا نمی‌آيد، می‌تواند آن‌هم از روی اضطرار و ناچاری حرکت فردی داشته باشد؛ بنابر این در ، آنچه اصل است، و است. 🔹 در بستر محقق می‌شود و از این جهت، سیر انسان یک حیثیت جمعی و بعد اجتماعی پیدا می‌کند. لذا یکی از ویژگی‌های تشکیلات اسلامی، و تربیت نفوسی است که در محقق می‌شود. 🔹 براساس آنچه در بحث بیان شد، حاکم در یک تشکیلات و تبعیت از رهنمودهای یا دستوراتی که در تشکیلات داده می‌شود، روابط حقیقی را میان افراد یک تشکیلات برقرار می‌کند، فرد تبعیت کننده نسبت به فرد تبعیت شونده، نسبت ماموم به امام را پیدا می‌کنند و هرچه این تبعیت بیشتر شود، اتحاد و یگانگی بیشتر می‌شود. ◇【 @emam_sadegh_boj 】◇
📜 🔹 در نگاه الهی، انسان به‌سوی ، یک #جمعی و است. آن سعادتی که انسان در مسیر الهی دنبال می‌کند، حقیقتی است که در توسعه یافتن محقق می‌شود. به این معنا که هرچه انسان از منیّت‌ها و تنگناهای وجود خود دست برداشت و دیگران را نیز از خود دانست، این فرد، رشد یافته و و ارتقای وجودی پیداکرده است. 🔹 مسیر الهی و مسیر دین، حقیقتاً یک سیر و است. نشستن و گوش کردن صرف نیست؛ بلکه رفتن و رسیدن است. تلاش انبیاء و اولیاء در طول تاریخ، سفر و بوده است، تکان دادن و بردن بوده است نه نشستن و گفتن. علاوه بر این، این حرکت هم فردی نیست بلکه است. 🔹 انبیاء و اولیاء نمی‌خواستند فقط خودشان به‌عنوان یک فرد حرکت کنند و به نتیجه برسند، بلکه برمی‌گردند که دیگران را همراه خود ببرند. انبیاء و اولیاء دین آمده‌اند تا این را شکل دهند. اگر بنا بر حرکت فردی بود این بزرگان هم نباید برای و ما می‌آمدند. لذا تمام دستورات دین این و را در خود دارد. 🔹 بنابراین باید گفت که اساساً با و محقق می‌شود؛ و تنها درصورتی‌که برای انسان اتمام حجّت شد که هیچ فرد دیگری با او به‌سوی خدا نمی‌آید، می‌تواند آن‌هم از روی اضطرار و ناچاری حرکت فردی داشته باشد. در ، آنچه اصل است، و است. ◇【 @emam_sadegh_boj 】◇
ادامه.. 🔹 برای دیگران در حقیقت رشد و تعالی و یافتن خود آن شخص است چراکه در این صورت حرکت کل حرکت او نیز محسوب می‌شود! جمع حرکت افراد نسبت به حرکت فردی او به‌مراتب بیشتر خواهد بود. پس کردن برای جمع و همراه کردن خود با جمع به معنای اتلاف توان نیست. بلکه کسی که توان بالایی دارد درواقع آن جمع محسوب می‌شود و نقش کاروان را دارد که دیگران به‌واسطه حرکت او و در مسیر او سیر می‌کنند. 🔹در این صورت نه‌تنها توان فرد توانمند‌تر به هدر نرفته است بلکه اثر آن در سیر او به سمت سعادت مضاعف شده است. میزان توفیقی که او با شکل دادن به این و به دست می‌آورد با توفیقی که با همین توان در کار فردی خود به دست می‌آورد قابل‌ مقایسه نیست. اگر شخصی که تندرو و توانمند است، بداند که همراه کردن دیگران اگرچه در ظاهر به نظر می‌رسد کاهش یافتن سرعت حرکت او است، امّا در حقیقت، سرعت او را افزایش می‌دهد، دیگر احساس نمی‌کند که در این مسیر متضرّر می‌شود. 🔹 در این صورت عمل این فرد فقط آن عملی نیست که از شخص او و با همین توان جسمی و بدنی و ظاهری، مستقیماً و مباشرتاً صادر می‌شود، بلکه حقیقت انسان اوست نه بدن او و حقیقت عمل مربوط به روح انسان است. به باطن روحانی آن و مربوط به عالم نیّات است «إنَّمَا الأَعمَالُ بِالنِّیّات» به میزانی که من او توسعه پیدا کند و دیگران را هم شامل شود، روح انسان توسعه پیداکرده است و لذا به همین اندازه عمل او توسعه پیداکرده است. 🔹 بنابراین، دین‌داری یک است و تأثیر و یک فرد در همه افراد محقق می‌شود و درواقع، حرکت به سمت خداوند متعال یک حرکت واحدی است که همه افراد باهم در حال حرکت در این مسیر هستند. رابطه ایمانی و مؤمنین یک حقیقت واحدی است که روح جمعی ایجاد می‌کند؛ و این جمعی حاصل از اتّحاد مؤمنین که خود را در مؤمنین نشان می‌دهد، پشتوانه عظیم معنوی و حقیقی است که همه افراد را در این حرکت کاروانی امداد می‌کند. ◇【 @emam_sadegh_boj 】◇