#رمان #روزگار_من #نویسنده_انار_گل #قسمت_بیست_پنجم_اخر #قسمت_پایانی همه دست به دست هم کارهای مراسم فردا رو انجام دادیم و اماده بودیم... با دکتر محسنم هماهنگ کردیم که بهمون کمک کنه همه وارد بیمارستان شدیم ... محسن تو اتاقش روی تخت دراز کشیده بود و قران میخوند دکتر و عمو وارد اتاق شدن دکتر ـ سلام اقا محسن ما حالش چطوره؟؟. شکر خدا به لطف شما هر روز بهتر از دیروزم ... خب خدارو شکر ، اقا محسن امروز باید یه معاینه کلی و عکس برداری از جراحت و نخات بشه ، اماده ای که؟؟؟ بله دکتر شما امر کنید عمو به کمک پرستار محسن و روی ویلچر نشوندن بعد از اتاق خارج شدن ، عمو یه لحظه از محسن جدا شد و به ما خبر داد که محسن و بردن ماهم سریع وارد اتاق شدیم یه صندلی و میز برای عاقد و یه صندلی هم برای من و بقیه که روش بشینیم ... جلوی صندلی ماهم چون میز نبود یه صندلی گذاشتیم و روش قران .. از سفره و تزئینات عقدم خبری نبود همه چیز کاملا ساده بود من همون لباسی که تو مراسم عقدم با عباس تنم بود و پوشیده بودم چادر مشکیم و از سرم در اوردم زن عمو همون چادر سفیدی که اون شب خاستگاری برای زینب اورده بودن و سرم کرد.... همه روی صندلی نشستیم و منتظر محسن بودیم تقریبا بعد نیم ساعت در اتاق باز شد پرستار محسن و وارد اتاق کرد محسن با دیدن ما شکه شد همین طور مات مارو تماشا میکرد عمو ویلچرو گرفت و محسن و اورد کنار صندلیی که من روش نشسته بودم بنده خدا محسن بدون اینکه چیزی بگه فقط تماشامون میکرد ولی انقدر هیجان زده و خوشحال شد که یدفعه دستشو گرفت جلوی چشماش و از خوشحالی میخواست گریه کنه با دستش گوشه ی چشماشو فشار داد تا در حضور ما اشک نریزه بعد یه نگاهی به هممون انداخت و گفت راستش نمیدونم چی بگم خیلی شکه شدم بعد سرشو انداخت پایین و گفت من بعد مجروح شدنم خیلی ناراحت بودم همش با خودم خود خوری میکردم که من به عباس قول دادم که حامی و مراقب همسرش باشم اما حالا خودم تو وضعیتیم که یکی باید ازم مراقبت کنه خیلی برام سخت و ناراحت کننده بود که منم یه مشکل و سختی تازه رو دوش فرزانه خانم باشم مگه یه خانم چقدر میتونه رنج کش باشه با این حال خیلی شرمندم دختر عمو😔😔😔😔 نویسنده 📝 انارگل🌹 📝 @ghayeeeb12 بامــــاهمـــراه باشــید🌹 @zoje_beheshti

نه اقا محسن این حرف و نزنید شما خیلی به گردن من لطف دارین منم باید در مقابل بزرگواری که در حق ما کردین یه جوری جبرانش کنم منم در هر شرایطی قدم به قدم کنارتون هستم . اینو قول میدم ... محسن خیلی خوشحال شده بود همه اماده شدیم تا عاقد عقدو جاری کنه زینب عکس عباس و کنار قران روی صندلی گذاشت مامان و معصومه خانم عباس و بغل من و فاطمه رو بغل محسن دادن . همه سکوت کردیم خطبه عقد جاری شد داشتم زیر لب دعا میخوندم سری اول جوابی ندادم بار دوم خطبه جاری شد اما اینبار یه نگاه به محسن انداختم بعد خیره شدم به عکس عباس و گفتم با اجازه ی بزرگترای مجلس و همین طور با اجازه ی همسر شهیدم فرشته ی زندگیم که این زندگی جدیدمو مدیون ایشون هستم بلـــــــــه .... با جواب دادن من همه صلوات فرستادن و اومدن جلو بهمون تبریک گفتن ... محسن فاطمه رو بوسید منم عباس و .. بعد منو محسن به هم خیره شدیم و لبخند زدیم . دکترا و پرستارها هم برای تبریک وارد اتاق شدن اقای دکتر دستشو رو شونه ی محسن گذاشت و گفت بهت تبریک میگم اقا داماد خوشبخت بشین .... ممنون اقای دکتر منم بابت تمام مراقبت هایی که ازم کردین ازتون ممنونم خدا خیرتون بده.... دکتر ـ انجام وظیفه بود حالا تو این روز خوب که همه خوشحالین منم یه خبر خوب برای اقا محسن دارم ... محسن یه نگاه به دکتر انداخت و ازش پرسید چی اقای دکتر؟؟؟ اقا محسنه ما ، امروز مرخص هستن و میتونن برن خونه اینم برگه ترخیصشون... واای ممنون خیلی خوشحال شدم واقعا تو بیمارستان خسته شده بودم .... بعد اینکه چندتا عکس انداختیم مرتضی و عمو به محسن کمک کردن تا حاضر بشه همه اون شب خونه ی عمو برای شام دعوت بودیم به محسن جریان شناسنامه رو گفتم کلی ذوق کرد قرار شد فردا بیفتیم دنبالش... خونه ی مرتضی پسر عموم دو طبقه بود قرار شد ما طبقه پایین بشینیم من خودم خونه داشتم اما دلم نمی یومد تو خونه ای که منو یاد خاطرات عباس میندازه زندگی کنم .... چون اون خونه فقط مخصوص عاشقانه هایه من و عباس بود کارهای اسباب کشی رو با کمک همه تموم کردیم ... زندگی من و بچه ها کنار محسن شروع شد ... نویسنده 📝 انارگل🌹 📝 @ghayeeeb12 بامــــاهمـــراه باشــید @zoje_beheshti

خیلی مراقب محسن بودم اصلا اجازه نمیدادم که خیلی کارهای سنگین انجام بده .... محسن عاشق بچه ها بود اکثر اوقات تو خونه وقتشو کنار بچه ها میگذروند... مامانمم زود زود بهمون سر میزد ... تو یکی از روزها دکتر اومد خونمون تا یه سری به محسن بزنه هردو تو پذیرایی نشسته بودن منم براشون چایی اوردم و کنارشون نشستم .... یه خورده از وضعیت محسن حرف زدیم .. دکتر گفت: خب اقا محسن اگه همین جور پیش بره و مراقب خودت باشی ان شاالله زودتر خوب میشی ... اقای دکتر من تا همین جاشم مدیون خانمم هستم درست مثل یه بچه مراقب منه ... عالیه . پس باید بهشون افتخار کنی ... الان خدارو شکر که میبینمت خیلی بهتر شدی پس همین طور ادامه بده... اقای دکتر اگه خوب بشم میتونم دوباره برم سوریه؟؟؟ با این حرف محسن خشکم زد بدنم لرزید یاد حرفای اون شب عباس افتادم که چجوری خبر اعزامشو داد من فکر میکردم محسن دیگه نمیخواد بره ... بدونه اینکه چیزی بگم فقط نگاهش میکردم ... دکتر: اقا محسن پس تو فکری که زود خوب بشی و بری جنگ اره؟؟؟ بله اقای دکتر ...این یه تکلیف به گردنمه باید انجامش بدم دکتر یه نگاهی به من انداخت و رو به محسن گفت اما تو که تازه ازدواج کردی و بچه کوچیک داری دوباره میخوای بری پس تکلیف اینا چی میشه؟؟ محسنم نگاهشو چرخوند سمت من و گفت اقای دکتر اینا مهمترین چیز من تو زندگی هستن اما هدف ما دفاع از حرمه بی بی هست البته همسرم منو درک میکنه ... منم اون لحظه تو عمل انجام شده قرار گرفته بودم و نمیتونستم پیش دکتر برخلاف نظر محسن حرفی بزنم اما دستم میلرزید دوباره دلشوره اومده بود سراغم خدایا بازم تنهایی نصیبم میشه اونم با دوتا بچه خدایااا خودت کمکم کن من دیگه طاقت ندارم .... دکتر عینکشو از جیبش در اورد و پاک کرد بعد گذاشت چشمش از پشت شیشه عینک به محسن خیره شدو اروم گفت چیزی بهت میگم اما میخوام ناراحت نشی ... بفرمایید اقای دکتر: ببین اقا محسن من به شما گفتم خوب میشی اما دیگه نمیتونی فعالیت های جهادیت و تو خارج از کشور انجام بدی شرایط جنگ سنگینه و برات خطر داره و من به عنوان دکتر این اجازه رو نمیدم نه تنها من بلکه فرماندهان خودتم اگه وضعیت پزشکیتو ببینن اصلا قبول نمیکنن... محسن با شنیدن این حرف ناراحت شد و سرش و انداخت پایین خیلی بهم ریخته بود... دکتر از جاش بلند شد دستشو گذاشت رو شونه محسن و اروم گفت پسر خوب تو به اندازه کافی تلاشت و کردی پس غصه نخور... خدا حافظ دکتر اینو گفت و رفت منم پشت سرش رفتم تا بدرقش کنم بعد از بدرقه اومدم پیش محسن دیدم که ناراحته چیزی بهش نگفتم و رفتم تو اشپزخونه خواستم یه خرده تنها باشه محسن چند روزی بود که تو خودش بود خیلی غصه میخورد که دیگه نمیتونه بره سوریه .... گاهی سر نماز گریه و التماس میکرد به خدا ...منم داغون میشدم وقتی ناراحتیشو میدیدم ... اصلا نمیدونستم چیکار کنم تا اروم بشه ...شب اصلا خوابم نمی برد به محسن فکر میکردم انقدر بیدار موندم که اذان صبح شد نمازمو خوندم سر نماز یه دفعه یه چیزی اومد تو ذهنم . نمازمو که تموم کردم دوییدم اتاق پیشه محسن که داشت نماز میخوند نویسنده 📝 انارگل🌹 📝 @ghayeeeb12 بامــــاهمـــراه باشــید🌹 @zoje_beheshti

رفتم کنارش نشستم تا نمازش تموم بشه ... تموم که شد در حالی که جانمازشو جمع میکرد گفتم قبول باشه اقایی... ممنون خانمم ... چیزی شده انگار میخوای چیزی بهم بگی درسته.؟ اره از کجا فهمیدی؟؟ خب عزیز دلم از حالتت مشخصه اونجور که با عجله اومدی کنار من .... اهااا...محسن جان یه فکری اومد تو ذهنم امیدوارم که مخالفت نکنی ... جانم بگو عزیزم... میگم تو الان بخاطر اینکه نمیتونی بری جهاد خیلی ناراحتی بعدشم محسن جان مگه جهاد حتما باید جنگیدن و تو خاک سوریه باشه ... چی میخوای بگی فرزانه... میخوام بگم که تو میتونی جهادتو ادامه بدی اونم تو خاک ایران ... متوجه نمیشم چی میخوای بگی!!! ببین تو میتونی همین جا به خانواده و بچه های مدافعین و شهدا خدمت کنی ... الانم احتمالا باز میپرسی چجوری گوش کن تا بگم من فکر همه جاشو کردم خونه من و عباس همینجور مونده داره خاک میخوره ... میتونیم اونجارو یه موسسه خیریه برای خانواده شهدا بسازیم خب اینم یه جور جهاده دیگه تازه شم منم میتونم سهیم بشم ... محسن یه خرده رفت تو فکر بعدش با یه لبخند بهم گفت فرزانه خانم افرین به این هوشت ... منم با خوشحالی گفتم پس موافقی ... اره خانمم از فردا شروع میکنیم بسم الله... صبح از مامان خواستم بیاد پیشه بچه ها ماهم با محسن و مرتضی افتادیم دنبال کارا ... این موضوع رو با خانواده عباسم در میان گذاشتم خیلی ازم استقبال کردن ... خدایا شکرت که همه چی داشت خوب پیش میرفت... کارهای جزئی رو انجام دادیم فقط مونده بود کارهای ساخت و ساز و تغییرات بنا... محسن تو اتاق کنار بچه ها بود منم تو اتاق بغلی روی صندلی نشسته بودم دفتر خاطراتمو از کشوی میز در اوردم و شروع کردم به نوشتن ... امروز یک سال از به دنیا اومدن بچه های عباس میگذره ..من فرزانه مقدم بعد از این همه اتفاقهایی که مسیر زندگیمو عوض کرده خدا رو بخاطر همه چیز حتی شهادت همسر سابقم شکر میکنم .چون اونو به ارزوش رسوند و بنده مخلص خودشو گلچین کرد و امانتی که نزد ما بود رو پس گرفت .. من و محسن تلاشمون اینه امانت های عباس رو به بهترین وجه ممکن پرورش بدیم و .....امروز قراره مرکز پرورش فکری فرزندان شهدای مدافع رو که مکانش خونه من و عباسه افتتاح کنیم و اسم این مکان و به یاد همسرم شهید عباس محمدی میزاریم محسن اومد کنار دراتاق فرزانه اماده ای بریم ... بله اقایی... دفترو بستمو گذاشتم تو کشو چادرمو سرم کردم محسن عباس و بغل کرد و منم فاطمه رو ... هردو با گفتن بسم الله و توکل بر خدا از خونه خارج شدیم ... ادامه زندگی من و محسن با خوشی در کنار بچه ها و خدمت به خانواده شهدا گذشت وخیلی از این فعالیتمون راضی بودیم ...عباس و فاطمه الان پنج سالشونه و من بچه دو ماهه محسن و باردارم... و همچنان خدارو شاکرم بخاطر این زندگی از تو هم ممنونم عباسم فرشته زندگیم ... پــــــــــــــایــان نویسنده 📝 انارگل🌹 📝 @ghayeeeb12 بامــــاهمـــراه باشــید🌹 @zoje_beheshti

🌺🌺🌺بسم رب الحسین🌺🌺 مصاحبه با نویسنده رمان 👈روزگارمن 🗣 سلام علیکم ✋ لطفا خودتون رو معرفی بفرمایید： انارگل🌹 هستم انگیزتون از نوشتن این رمان چی بود!؟ راستش من به عشق شهدا قلم به دست شدم و هدفم این بود که بتونم از طریق رمانهام به همه ی جوانان و هم وطنام کمک کنم و بهشون اگاهی بدم و خوشبختانه خیلی تأثیر گذار بود و عده زیادی بعد خوندن رمان بنده متحول شدن و این بزرگترین امتیاز برای من بود رمانتون سیر تحول یه زندگی بود ؛آیا واقعیت هم داشت؟یا فقط تخیلی است؟ رمان من مخلوط حقیقت و تخیلات ذهن خودم هست چند رمان تابحال نوشتید؟ دو رمان در مجازی که یکی روزگار من هست که به پایان رسید و دومی دو خواهر هست که در حال تایپ هست و به صورت انلاین برای مخاطبام گذاشته میشه حرفی با نویسنده ها یا کسانیکه میخواهند نویسنده بشن ： دوستان عزیزم نوشتن حرمت داره چون با این کار داریم استعداد و فرهنگ و تربیت خانوادگی خودمون رو در قالب نوشتن به اجرا میگذاریم پس دقت کنید و چون عده ی زیادی خواننده نوشته ها هستن سعی کنید اموزنده و تاثیر گذاری مثبت داشته باشه نکته آخر؟!یا توضیح درباره رمان؟! تمامی رمان های من در درجه ی اول به تصویر کشیدن مشکلات جوانان و اگاهی انان در درجه ی دوم نشان دادن عشق های پاک مذهبی و واقعی و در اخر رمانهام هم نشان دادن فداکاری خانواده شهدا و مدافعین باتشکر از شما💕

#رمان #روزگار_من #نویسنده_انار_گل #قسمت_اول https://eitaa.com/havase/3321 #قسمت_دوم https://eitaa.com/havase/3330 #قسمت_سوم https://eitaa.com/havase/3339 #قسمت_چهارم https://eitaa.com/havase/3347 #قسمت_پنجم https://eitaa.com/havase/3357 #قسمت_ششم https://eitaa.com/havase/3365 #قسمت_هفتم https://eitaa.com/havase/3377 #قسمت_هشتم https://eitaa.com/havase/3387 #قسمت_نهم https://eitaa.com/havase/3399 #قسمت_دهم https://eitaa.com/havase/3408 #قسمت_یازدهم https://eitaa.com/havase/3422 #قسمت_دوازدهم https://eitaa.com/havase/3432 #قسمت_سیزدهم https://eitaa.com/havase/3452 #قسمت_چهاردهم https://eitaa.com/havase/3460 #قسمت_پانزدهم https://eitaa.com/havase/3480 #قسمت_شانزدهم https://eitaa.com/havase/3489 #قسمت_هفدهم https://eitaa.com/havase/3505 #قسمت_هجدهم https://eitaa.com/havase/3513 #قسمت_نوزدهم https://eitaa.com/havase/3530 #قسمت_بیستم https://eitaa.com/havase/3539 #قسمت_بیست_یکم https://eitaa.com/havase/3557 #قسمت_بیست_دوم https://eitaa.com/havase/3565 #قسمت_بیست_سوم https://eitaa.com/havase/3573 #قسمت_بیست_چهارم https://eitaa.com/havase/3581 #قسمت_بیست_پنجم_اخر #قسمت_پایانی https://eitaa.com/havase/3588 ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

ان شاءالله از فردا رمان جدید گذاشته میشه🙏

❤️به نام خداوند بخشنده مهربان❤️

سلــــام از امروز رمان نشانی عاشقی رو میــــذارم😍😍

#رمان #نشانی_عاشقی #قسمت_اول #نــــویســـنده_یاسمـــین_مهرآتیـــن چادرم رو روی مقنعه ی آبی رنگم جابه جا میکنم مقنعه ام رو جلو میکشم و دسته کیفم رو که روی شونم جا خشک کرده بالا و پایین میکنم چشمانم رو میبندم و سعی میکنم خودم رو آروم کنم .–‌از چی میترسی روشن؟ این انتخاب خودت بوده و به خاطر همینم الان اینجا هستی آفرین دختر خوب! الان میری داخل کلاس،و هیچ اتفاقی هم نمیفته من میدونم تو قوی تر از این هستی که به خوای به خاطر حرف چندتا جوجه تیغی به خودت بلرزی لبخند ساختگی روی لبهام میشونم و در کلاس رو باز میکنم به جمعیتی که توی کلاس نشسته نگاه سطحی میندازم چند تا دختر و پسر که تمام جمعیت کلاس رو تشکیل دادند دور هم جمع شدن و صدای خنده هاشون کلاس رو پر کرده -وای خدا این ازون چیزی که من فکر میکردم بدتره از قیافه هاشون معلومه که همه اونورین یکی نیست به من بگه آخه دختر خــــوب تورو چه به دانشگاه هنر اومدن تو باید میرفتی معارف میخوندی تو کجا و شاگردای اینجا کجا همشون صد و هشتادرجه با تو فرق دارن.... نفسم رو با حرص بیرون میدم سرم رو پایین میندازم و به سمت نیمکت یکی مونده به آخر که ظاهرا خالیه راه میفتم اون چند تا دانشجو اونقدر سرگرم صحبت هستند که هنوز هم وجود من رو حس نکردن... همین بهتر ڪه هیچوقت نفهمن من اینجام تمام وجودم پر از استرسه به ساعتم تک نگاهی میندازم  پنج دقیقه دیگه کلاس شروع میشع و من همچنان از درون در حال لرزیدنم خدایـــا!ببین من چه بنده ی خوبیم.... حواست بهم باشه ها... جامدادیم رو از تو کیفم بر میدارم و همانا بیرون اومدن و جامدادی و همانا خالی شدن تمام محتویاتش روی زمین ....😫 توی دلم میگم خدایا ممنون که این همه هوام رو داشتــی با حرص به  وسایلی که پخش زمین شدن خیره میشـــم سنگینی نگاه این قوم اجوج مجوج رو روی خودم حس میکنم و همین باعث میشه که به خودم اجازه ی سر بلند کردن ندم... همونطور که سرم پایینه گوشه چادرم رو بالا میکشم و مشغول جمع کردن وسایلم میشم.... احساس میکنن هر لحظه ممکنه این دانشجو ها منو با نگاشون قورت بدن جمله یکی از پسرا باعث میشــه تمام دنیا روی سرم اوار بشه -عذرا خانوم کمک نمیخوای .... و بعد از اون صدای بلند خنده هیچی نمیگم و از این همه درد و غم فقط به گاز گرفتن گوشه چپ لبم اکتفا میکنم... سعی میکنم ناراحتیم رو توی چهره ام نشون ندم... از سر جام بلند میشم و به سمت نیمکتم حرکت میکنـــم تک نگاهی به جمعیت ده دوازده نفره کــه من رو تحت نظر دارن میکنم و دوباره نگاهم رو ازشون میگیرم و روی نیمکتم میشینم وسایلم رو  با خونسردی تمام از توی کیفم در میارم و روی دسته کوچیک نیمکت میذارم ای بابا اینا چرا دست از سر من برنمیدارن آدم فضایی که ندیدن عجبا.... منتظر شنیدن متلک بعدی بودم که با اومدن مرد تقریبا میانسالی داخل کلاس که احتمالا استادمون بود همه چیز رو فراموش کردم همه ی بچه ها متفرق شدن و به سمت نیمکت هاشون رفتن استاد با صدای بلندی سلام کرد ... روی صندلی مختص به خودش نشست هنوز تک و توکی از بچه ها نگاهشون رو به من دوخته بودن سعی کردم اصلا بهشون فکر نکنم استاد لیست حضور و غیاب رو برداشت و شروع به خوندن اسم بچه ها کرد سحر جاویدی سامان باقری اسامی تموم شد خواستم که خودم رو معرفی کنم که یڪی از دخترا زودتر از من دست به کار شــد ــ استاد شاگرد جدید داریـــــم. همیشه از ادمای چاپلوس متنفر بودم و هستم استاد با کنجکاوی دنبال من گشت و بعد از پیدا کردن من لبخندی روی لبش نقش بســـت من هم لبخندی زدم اما حرف استاد باعث شد لبخند روی لبهام بمــاسه! ـــ چرا خودتو جلد کودی دخترم.... چرا اینا ایجورین از کوچیک تا بزرگشون با من لجه ای خدا توی این شهر غریب خودت یه دادم برســــ دوست داشتم جوابش رو بده بدم اما مغزم تهی از حرف بود برای همین به سکوت اکتفا کردم حتما الان داره به من مثل یه کیس انتقادی نگاه میکنه که هر چقد دلش خواست میتونه دربارش بحث کنه استادــ خب نمیخوای خودتو معرفی کنی؟ با صدای بلند و خشک گفتم ــ روشنا غفوریان سرش رو تکون داد و اسم منو توی دفتر کلاسی جاداد از سر جاش بلند شد وشروع کرد به درس دادن توی طول درس دادنش هر از چند گاهی یه متلک بارم میکرد که همهرو بیجواب گذاشتم ذهنم خالی از حتی یک کلمه بود نگاهی به ساعتش انداخت و گفت ــ خب بچه ها کلاس تموم شد توی دلم هزار مرتبه خدا رو شــکر کردم.. بعد از خارج شدن استاد از کلاس یکی از دخترا به سمت نیمکت من اومد کمی به چهره اش دقت کردم این که همون دختر چاپلوسه هست این  یکی دیگه چی میخواد میشه یع سوال بپرسم؟ منـ ــ بپرس ـــ چرا چادر میپوشی همه کلاس به ما خیره شده بودن. از جام بلند میشم و همینطور که دارم از کنارش رد میشم میگم ـ چون که باارزشم با صدای بلند میگه ــ اوهـــــوع ! تو هم که فقط شعار بلدی به سمت در میرم و دست گیره رو محکم فشار میدم دوباره صدای همون دختر توی گوشم میپیچه ـ

ـ موفق باشی روموبرنمیگردونم و میگم ـ موفق هستم! ــ مامــــــان! اون چادر عربی من کوش؟ مامانم اخم هاشو توی هم میکنه و به سمت من میاد دلم از چهره ی عبوسش میگیــره من رو از نگاه تخس دیگران هیچ باکی نیست اما اینکه مادرم هم اینطور باهام رفتار میکنه یکم سخته..  با همون اخم همیشگیش چادرم رو برام میندازه و من اونو توی هوا می قاپم از روی زمین بلند میشم و کیفم رو بر میدارم به مادرم نزدیک تر میشم و بهش خیره میمونم همین طور بهش زل زدم که صدای بلندش  باعث شد مثه برق زده ها از جا بپرم ــ خب دختر چه اصراریه حتما چادر بپــوشی میتونی بدون چادر هم میتونی با حجاب باشی ــ مامان تو رو خدا بس کــــن بخدا بخاطر این چادر آبروی تو جلوی هیشکی نمیره! همینطور که به سمت در میرم چادرم روی سرم میذارم در رو باز میکنم که مادرم با لحنی ناراحتی میگه ــ چرا اینقدر زود میری؟ یه ساعت دیگه باید اونجا باشیا لبخند روی لبم نقش میبنده و میگم ــ اگه بخوام تو خونه نمازم رو بخونم باید تا اذان صبر کنم و دیر میشه؛برای همین میرم همون جاها یه مسجدی چیزی پیدا میکنم که نه نمازم عقب بیفته نه کلاسم منتظر شنیدن جوابی نمیمونم و از خونه خارج میشم ترجیح میدم مسیر رو با خط برم دو تا ایستگاه قبل از دانشگا پیاده میشم تا بتونم توی راه یه مسجد پیدا کنم و نمازم رو بخونم تمام کوچه ها و خیابون ها رو میگردم اما دریغ از یه مسجد با ناراحتی سرم رو پایین میندازم و مشغول راه رفتن میشم دنبال راه چاره ای میگردم که یک دفعه جرقه ای به ذهنم میزنه با خوشحالی مسیرم رو عوض میکنم بعد از طی کردن چند کوچه به مقصدی خواستم میرسم سرم رو بالا میارم و به تابلویی که نصب شده نگاهی میندازم ــ پارک شقایق به داخل پارک میرم و گوشه ای که دور از دید دیگران هست رو برای پهن کردن جانمازم انتخاب میکنم کیفم رو کنار دستم میزارم و شروع به خواندن نمازم میکنم. بعد ازاتمام نماز جانمازم رو برمیدارم و توی کیفم میذارم. و با سرعت به سمت دانشگاه راه میفتم اکیپی که اونروز توی کلاس جمع بودن حالا توی محوطه دانشگاه میز گرد زده بودن.خواستم بی توجه از کنارشون رد شم که صدای یکی از اونها منو متوقف کرد ــ بچه ها آخوندمون اومد ... و بعد خنده ی بی وقفه ؛برای چندمین بار دلم شکست بغضی که چند ماهی توی گلو رخنه کرده بود رو شکستم خوشبختانه چون پشتم به اونها بود اشکهام رو ندیدن  در ورودی تا کلاسم رو با آخرین سرعت طی کردم خدا رو شکر کسی توی راهرو ها نبود باخیال اینکه کسی هم توی کلاس نیست با آخرین توان در کلاس رو باز کردم هیچ درکی از اطرافم نداشتم دررو محکم بستم و بهش تکیه دادم صدای ضجه مانندی از ته وجودم بیرون اومد.بعد از چنددقیقه اشکام رو پاک کردم و خواستم برم سمت نیمکتم که یکهو سرجام خشکم زد پسری ته کلاس نشسته بود و باتعجب به من خیره شده بود.اب دهانم رو قورت دادم و با تعجب و اضطراب نگاهش کردم.اینوتاحالاندیده بودم . میتونم همین الان اعتراف کنم بدشانس تر از من توی دنیا نیس که نیست پسر یه جزوه توی دستش داشت و درحال رونوشت گرفتن ازروش بود.نفسم رو با لرزش بیرون میدم و به سمت یکی از نیمکت ها میرم پسرهم نگاهش روازمن میگیره اما اون علامت سوال توی چشماش رو باتمام وجودم درک میکنم بعد تقریبا پنج دقیقه بقیه ی دانشجوهاهم وارد کلاس میشن... یکی از پسرا با صدای بلند میگه ــ به !آقا نیما! نوشتی جزوه هارو! همون پسری که چنددقیقه پیش توی کلاس بود از جاش بلند شد گفتـ ـ بله نوشتم باسپاس! یکی از دخترا با خنده گفت ــ اوه اوه چه لفظ قلم! پس اسمش نیما بود...؛خنده ای میکنه و به جمع اونا ملحق میشه.یکی از دخترا چشمش به من میفته و با خنده میگه ــ راستی آخوند کلاسمونو بهت معرفی نکردم...؛اعصابم خورد خورد بود تاحالا هرچی سکوت کردم بسه! با اخم بهش خیره میشم و میگم ــ حرف دهنتو بفــهم! همشون با تعجب به سمت من برگشتند مشت هام رو محکم فشردم تا اشکهام بیرون نیان هر آن ممکن بود بزنم زیر گریه اخم هام رو غلیظ تر کردم و روم رو برگردوندم.خدا روشکر تا اومدن استاد حرف دیگه ای نزدن.استاد درحال درس دادن بود و من در حال فکر کردن به غصه هام. هیچی از حرفاش نمیفهمیدم تنها دستم رو زیر چونه ام گذاشته بودم تا نگاهش به من میفتاد سرم تکون میدادم.تو حال و هوای خودم بودم که یکهو گفت ـــ خانوم روشنا غفوریان و نیما بصیری با تعجب گفتم ــ چی؟؟ نگاهی به من انداخت و گفت ــ باهم کارتون رو تحویل میدین دهنم قفل شده بود،منظورش رو نفهمیدم؛ ـ،خب معلومه میخای گوش ندی و بفهمیـ؟؟ کلاس تموم شد و بچه ها دوتا دوتا کنارهم جمع شدن وسایلم رو برداشتم و توی کیفم گذاشتم و خواستم از جام بلند شم ک پام محکم تو پایه ی صندلی خورد درد بدی تو تمام وجودم پیچید که از زور اون درد چشمهام رو محکم بستم! بعد از چند لحظه چشمام رو باز کردم و خواستم برم که همون پسره نیما جلوم ظاهر شد. آخه  تو این وضعیت چی از جونم میخادـ؟ با لبخند گفتـ

ـ خانوم غفوریان؟ لبخند لبخندی ساختگی میزنم و میگم ــ بله با خنده گفتـ ــ،سالمید؟ و بعد به پام اشاره کرد . اخم هام رو توی هم کردم و با لحن جدی گفتم ــ کارتون؟ لبخندش رو قورت داد و گفت ــ خب قرار شد ماباهم  کار نقاشی روی شیشه رو تحویل بدیم دوست داشتم کلاسورش رو از دستش بگیرم یکی بکوبم تو سر اون و یکی تو سر خودم با تعجب گفتم ــ چی؟  گفت ــ مگه سر کلاس گوش نکردین؟استاد گفت ما باید باهم کارمون رو تحویل بدیم... ــ تو روحش.... نیماــ چیزی گفتینـــ؟   ـ نمیشه من با یه خانوم باشم؟ به جمعیت کلاس اشاره کرد و گفت ـــ فکر نکنم هیچ دختری تمایل داشته باشه... راست میگفت همه دخترا جوری با پسرا مچ شده بودن که انگار یار دیرینه شون رو پیدا کردن حالم خیلی خراب شد . از سرجام بلند شدم و گفتم       ــ خیله خب باشه.... ــ پس،شمارتون رو بدین... ــ برای چی؟؟   ـ خب برای اینکه بهتون زنگ بزنم که کی کارمون رو  انجام بدیم سرم رو پایین انداختم و گفتم ـ شما چه روز هایی میاین دانشگاه ــ خب پنج شنبه و سه شنبه و شنبه سرم رو تکون دادم و گفتم ــ خب پس شنبه و پنج شنبه تو دانشگاه یه کاریش میکنیم ! ــ ولی به هر حال باید باهم هماهنگ کنیم تا.... وسط حرفش پریدم و گفتم ــ باشه ! تو خود دانشگاه هماهنگم میکنیم بدون اینکه نگاهم رو از پایین بردارم از کلاس خارج شدم... ادامه دارد عصر ساعت 18❤️ @zoje_beheshti