eitaa logo
هجرت|د. موحد|dr.mother8
16.8هزار دنبال‌کننده
2.2هزار عکس
250 ویدیو
18 فایل
مادرانگی هایم..... 🖊️هـجرتــــــــــــ مادر پزشک / #مامان_پنج_فرشته @movahed_8 تصرف در متن ها ممنوع 😢😊 نشر بدون منبع (لینکهای انتهای متن) فاقد رضایت شرعی و اخلاقی نویسنده (در راستای رعایت سنت اسلامی امانت داری و حفظ حقوق دیگران💕)
مشاهده در ایتا
دانلود
اعتراف کنید 😈😈😅 @hejrat_kon
این به اون در 😜 @hejrat_kon
همراه باشید با ختم قرآن
🖋هـجرٺــــ بله https://ble.im/hejrat_kon ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8
🖋هـجرٺــــ بله https://ble.im/hejrat_kon ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8
﷽ ---- بالاتر از عالی چیزی نیست‌! بعد از "تو فوق‌العاده ای!"، "نقاشی‌‌ت عالی شده!" چی میشه به بچه گفت؟ و کودک تلاش کنه که به چه چیز بالاتری برسه؟ و های ما گاهی بیش از حد، یا بهتر بگم، نادرسته. بله؛ نقاشی، کاردستی، دست‌خط، شعر یا اولین غذای مستقل فرزندمون خیلی خوب شده. اما با یک تشویق اغراق‌آمیز -یا نه، واقعاً از دل برآمده- ادامه کار چیه؟ کودک کار خودش رو به خوبی انجام داده، یک محصول زیبا ایجاد شده، حالا کارِ درست من والد چیه؟ تحسین؟ و تحسین؟ و باز هم تحسین؟ با چند جمله تکراری؟ عالیه😍بهت افتخار میکنم😊بهترینی👍؟ خب شاید خیلی بد نباشه🤔 ولی…کافی نیست! روش برتر، و روش ** نیست! حتی گاهی…محدودکننده است! خب! "من بهترینم! من بهترین دست‌خط کلاس رو دارم! من هنرمند بزرگی هستم! من مؤدب ترین بچه روی زمینم! من خلاق ترین بچه کل مدرسه‌ام! من نابغه‌ام!" و بعد؟؟ این جملات متداول روزمره دنیای ما، راهی رو برای بچه‌ها باز میکنه یا یک ماجرا رو تموم میکنه؟ بعد از یک نقاشی فوق‌العاده‌ی بی‌نظیر، چی هست؟ یک نقاشی بی‌نظیرتر؟ و مدام افزایش غلظت تحسین؟ 🌱🌿 راستش بنظر، بهتره که" " رو جایگزین تشویق های کلی کنیم اون چیزی که میبینیم رو ** کنیم، نه ** 🌱 -: مامان، نقاشی‌م رو ببین! -: اوووم😍 یه طوطی اینجاست! با پرهای رنگارنگ، شبیه همون چیزی که تو جنگل هست! که به دقت طراحی و رنگ‌آمیزی شده؛ تناسب سر و بدنش نظرم رو جلب کرد! خب، با یه زمینه خلاقانه از رنگین کمان های تودرتو… وای! یه لحظه آرزوکردم اونجا باشم و سُرسره بازی کنم! 🌱 "تو خیلی راست‌گو و شجاع هستی😍" ❌ "از ته دل خوشحال شدم که وقتی پرسیدم کی لیوان شربت رو ریخته رو فرش، گفتی من؛ این کار شجاعت زیادی میخواد😊" ✅ 🌱 توصیف نتیجه، موفقیت یا موقعیت، به کودک پیام مهمی میده: دقت و دیده شدن جزئیات! یک توجه واقعی+پرهیز از غلو برای دل خوش کنی! یعنی دقیقا همون * ادامه راه* علاوه براین وقتی به جای توصیف، یک تشویق کلی میکنیم ناچار عیوب کار رو نادیده گرفتیم. همچنین گاهی تو تشویق اغراق‌آمیز، کودک رو دچار اضطراب پنهان میکنیم: ما: "تو بخشنده و مهربون ترینی عزیزم😍" ذهن کودک: "من هیچ وقت حق ندارم وسیله ای رو به دوستم ندم😥 من همیشه باید مهربونی کنم😰" اضطرابِ فاصله گرفتن از اونچه که والد گفته یا تصویر کرده، به کودک فشار میاره. اون نمیتونه همیشه "ترین" یا صاحب همیشگی خرواری صفت خوب باشه! و نکته آخر: اهل گل و گلدون میدونن: بیشتر گیاهان در اثر آبیاری زیاد ازبین میرن. تشویقهای بیش ازحد و مخصوصاً اغراق آلود مارو میپوسونه. 🖋هـجرٺــــ بله https://ble.im/hejrat_kon ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8 با استفاده از کتاب "کودک خانواده انسان"
فاستبقوا الخیرات 6273811151875876 مریم موحدی‌نیا پیشاپیش قبول باشه🌷 مهلت واریز فقططط تا پنجشنبه ۲۷ آبان
صلی الله علیک یا اباعبدالله 🖤 @dr.mother8 @hejrat_kon
🖋هـجرٺــــ بله https://ble.im/hejrat_kon ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8
دعاگو....
🖋هـجرٺــــ بله https://ble.im/hejrat_kon ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8
﷽ ---- که باشی یک جایی میفهمی گیر افتاده ای. گیر چیزی که سال ها فکر میکردی میشود از آن فرار کنی، میشود بیخیالش باشی، میشود خودت را بزنی به آن راه... مادر که باشی میبینی از هر راه که بروی میرسی به خودت... خودت....... مادر که باشی یکهو میبینی روزگار دست گرفته و نشسته جلویت. رویت را هرطرف هم که بکنی، همان طرف -آینه به دست- ظاهر میشود. مادر که باشی میبینی راه فراری نداری؛ همه‌ی دوروبرت پر شده از مادر که باشی میبینی اخلاق هایی که فکر میکردی میشود بی‌صدا رویش سرپوش گذاشت تا کسی نبیند، خلق و خوهایی که پنهان میکردی و میگفتی حالا آنجا بماند بدون اصلاح، چه میشود مگر؟!، ناپسندهایی که فکر میکردی میشود بی آزار تلنبار کرد یک گوشه، همه یکهو مجسم می‌شوند در قامت فرزندانت! تمام زندگی ات را پر میکنند از نمایش خودت! خودی که اغلب انکارش کرده بودی؛ حداقل گوشه‌هایی اش را... آن جاهایی که دوست نداشتی و پسندت نبود اما همت اصلاح هم نداشتی! میخواهی بگو اثر توارث و ژن ها میخواهی بگو تربیت و اثر رفتار و محیط، حالا این تویی و آینه هایت! تویی و تصویر و تجسم انکار شده هایت تویی و تربیت نشده هایت... آینه های قدی ات نه تنها شکستنی نیستند بلکه هرروز بلندتر میشوند و بیشتر خودت را نشان خودت میدهند مخصوصاً آن گوشه‌های پنهان شده را فراموش شده یا انکار شده را... مادر که باشی، در خلوت سهمگین میان خودت و خودت، هر روز تلنگر میخوری که چقدر خود واقعی ات میتواند ناراحتت کند، عصبانی ات کند، تندی کند، دلت را بشکند، ملاحظه و مراعات را کنار بگذارد، متوقع باشد، خشمش را به بلوغ نیافته ترین شکل بروز دهد، زور بگوید، درک نکند، توی چشم‌هایت نگاه بکند و دروغ بگوید،.... مادر که باشی، در سی و سه سالگی هم که شده، *هر روز یادت میفتد چقدر باید ادب شوی...* باید ادب شوی... 😰 پی‌نوشت: قصد نشر انرژی منفی ندارم، اما واقعیت تلخ سازنده ایست که جاریست در دنیای والدگری 🖋هـجرٺــــ بله https://ble.im/hejrat_kon ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8