#اباعبدالله
#توحیدی
#خاص
➖انتخاب امام حسین علیه‌السلام از میان دو گزینه
🛑...عَنْ عَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ أَعْيَنَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ:
«أَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى النَّصْرَ عَلَى الْحُسَيْنِ ع حَتَّى كَانَ مَا بَيْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ خُيِّرَ النَّصْرَ أَوْ لِقَاءَ اللَّهِ فَاخْتَارَ لِقَاءَ اللَّهِ تَعَالَى.»
🔰از امام باقر (علیه‌السلام) نقل شده است:
«خداوند نصرت و پیروزی (بر دشمن) را بر امام حسین (علیه‌السلام) فرو فرستاد تا اینکه میان آسمان و زمین رسید (متوقف شد.)
آن‌گاه به ایشان اختیار داد که از میان "نصرت" یا "دیدار خداوند" (یکی را) انتخاب کند.
پس ایشان دیدار خداوند را برگزید.»
📚: الكافي، ج۱، ص۲۶۰
#اباعبدالله
#حدیث_روضه
➖ شدت ظلم و مصیبت بر اهل البیت علیهم‌السلام
🛑وَ اَللَّهِ لَوْ أَنَّ اَلنَّبِيَّ تَقَدَّمَ إِلَيْهِمْ فِي قِتَالِنَا كَمَا تَقَدَّمَ إِلَيْهِمْ فِي اَلْوِصَايَةِ بِنَا لَمَا زَادُوا عَلَى مَا فَعَلُوا بِنَا
🔰 امام سحاد علیه السلام:
به خدا قسم اگر پیامبر خدا آن طور که به این مردم دربارهٔ ما سفارش کرده بود، راجع به قتل ما سفارش می‌کرد اینان بیش از این ظلمی که الان به ما کردند نمی‌توانستند بیشتر ظلم کنند.
📚:اللهوف ج۱ ص۱۹۶
#اباعبدالله
#اهل_بیت
#توحید
#امامت
#عرفانی
#خاص
#هدف_خلقت
#تربیتی
بحار الأنوار :عنه عليه السلام : خَرجَ الحسينُ بنُ عَليٍ على أصحابِهِ فَقالَ : أيّها النّاسُ ، إنّ اللّه َ عزّ و جلّ ذِكْرُهُ ما خَلقَ العِبادَ إلاّ لِيَعرِفوهُ ، فإذا عَرفُوهُ عَبَدوهُ ، فإذا عَبَدوهُ اسْتَغنَوا بعِبادتِهِ عن عبادةِ ما سِواهُ . فقالَ لَه رجلٌ : يا بنَ رسولِ اللّه ِ ، بأبي أنتَ و اُمّي فما معرفةُ اللّه ِ؟ قالَ : معرفةُ أهلِ كلِّ زمانٍ إمامَهُمُ الّذي يَجبُ علَيهِم طاعتُهُ .[بحار الأنوار : 23 / 83 / 22 .]
بحار الأنوار :امام صادق عليه السلام فرمود : امام حسين بر اصحابش وارد شد و فرمود : اى مردم! خداوند عزّ و جلّ بندگان را نيافريد مگر تا او را بشناسند. چون او را شناختند بپرستندش و چون او را بپرستند از پرستش جز او بى نياز مى شوند. مردى عرض كرد: اى فرزند رسول خدا! پدر و مادرم فدايت بادا! شناخت خدا چيست؟ فرمود: شناخت اين است كه مردم هر روزگار، امام و پيشواى واجب الطاعه خود را بشناسند
#اهل_بیت
#اباعبدالله
#زیارت
عنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام مَا مِنْ أَحَدٍ یَوْمَ الْقِیَامَهِ إِلَّا وَ هُوَ یَتَمَنَّى أَنَّهُ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَمَّا یَرَى لِمَا یُصْنَعُ بِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ مِنْ کَرَامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ
از امام صادق علیه السلام روایت شده است: هیچ کس نیست در روز قیامت مگر اینکه آرزو می کند ای کاش امام حسین علیه السلام را زیارت کرده بودم آن هنگامی که می بیند که با زوار امام حسین علیه السلام چه می‌کنند، چقدر نزد خداوند مورد کرامت واقع می‌شوند.وسائل الشیعه/ ج14/ص424
#اباعبدالله
#اربعین
امام صادق علیه السلام:
إنَّ السَّماءَ بَكَت عَلَى الحُسَينِ عليه السلام أربَعينَ صَباحا بِالدَّمِ، و إنَّ الأَرضَ بَكَت أربَعينَ صَباحا بِالسَّوادِ، و إنَّ الشَّمسَ بَكَت أربَعينَ صَباحا بِالكُسوفِ وَ الحُمرَةِ؛
آسمان تا چهل روز، بر حسين عليه السلام خون گريست و زمين تا چهل روز، با [وزش بادِ] سياه گريست و خورشيد تا چهل روز، با گرفتگى و سرخ شدن گريست.
بحار الأنوار: ج ٤٥، ص ٢٠٦،
#اباعبدالله
#حدیث_روضه
#امام_زمان
#منتقم
«فإنّ الحسین علیه السّلام لمّا قتل عجّت السّماوات و الأرض و من علیهما و الملائکة فقالوا یا ربّنا ائذن لنا فی هلاک الخلق حتّی نجدّهم عن جدید الأرض بما استحلّوا حرمتک و قتلوا صفوتک».
زیراکه چون حسین کشته شد، آسمان‌ها و زمین‌ها و آن چه در آسمان و زمین است و ملایکه به درگاه خدای تعالی ناله کردند و عرض کردند: ای پروردگار ما! اذن فرمای ما را در هلاک این خلق تا آن‌ها را از روی زمین براندازیم. چراکه این‌ها حرمت تو را حلال داشتند و خون برگزیده تو را ریختند.
«فأوحی اللّه إلیهم یا ملائکتی و یا سمواتی و یا ارضی اسکنوا ثمّ کشف حجابا من الحجب فإذا خلفه محمّد و اثنی عشر وصیّا ثمّ اخذ بید فلان القائم من بینهم، فقال: یا ملائکتی و یا سمواتی و یا ارضی بهذا انتصر؛ قالها ثلاث مرّات».
پس خدای به سوی ایشان وحی فرمود که ای ملایکه من! و ای آسمان‌های من! و ای زمین من! آرام باشید. آن گاه حجابی از حجاب‌های ملکوت برگرفت. پس ناگهان در
پشت آن پرده، محمد و دوازده وصیّ او بودند. آن گاه خدا دست آن را که در میان ایشان ایستاده بود، گرفت. پس سه بار فرمود: ای ملایکه من! و ای آسمان‌های من! و ای زمین من! به این ایستاده که دست او را به دست قدرت خود گرفته ام، از برای این مقتول مظلوم، انتقام کشم.
[العبقری الحسان فی احوال مولانا صاحب الزمان (عج) - جلد ۱، صفحه ۷۷]
#مهدویت
#اهل_بیت
#اباعبدالله
#کربلا
(عنکبوت/ ۶۷)
الباقر (علیه السلام)- خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَرْضَ کَرْبَلَاءَ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ الْکَعْبَهًَْ بِأَرْبَعَهًٍْ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ وَ قَدَّسَهَا وَ بَارَکَ عَلَیْهَا فَمَا زَالَتْ قَبْلَ خَلْقِ اللَّهِ الْخَلْقَ مُقَدَّسَهًًْ مُبَارَکَهًًْ وَ لَا تَزَالُ کَذَلِکَ حَتَّی یَجْعَلَهَا اللَّهُ أَفْضَلَ أَرْضٍ فِی الْجَنَّهًِْ وَ أَفْضَلَ مَنْزِلٍ وَ مَسْکَنٍ یُسْکِنُ اللَّهُ فِیهِ أَوْلِیَاءَهُ فِی الْجَنَّهًِْ.
امام باقر (علیه السلام)- خداوند تبارک‌وتعالی بیست‌وچهار هزار سال پیش از خلقت کعبه، زمین کربلا را آفرید و آن را مقدّس و مبارک قرار داد و پیوسته اینگونه باقی است تا خدای متعال آن را بهترین زمین بهشت و بهترین منزل و مسکن اولیای خود در بهشت قرار دهد.
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۴
بحار الأنوار، ج۹۸، ص
#اباعبدالله
#کربلا
(عنکبوت/ ۶۷)
السّجّاد (علیه السلام)- اتَّخَذَ اللَّهُ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ حَرَماً آمِناً مُبَارَکاً قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ اللَّهُ أَرْضَ الْکَعْبَهًَْ وَ یَتَّخِذَهَا حَرَماً بِأَرْبَعَهًٍْ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ وَ إِنَّهُ إِذَا زَلْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی الْأَرْضَ وَ سَیَّرَهَا رُفِعَتْ کَمَا هِیَ بِتُرْبَتِهَا نُورَانِیَّهًًْ صَافِیَهًًْ فَجُعِلَتْ فِی أَفْضَلِ رَوْضَهًٍْ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّهًِْ وَ أَفْضَلِ مَسْکَنٍ فِی الْجَنَّهًِْ لَا یَسْکُنُهَا إِلَّا النَّبِیُّونَ وَ الْمُرْسَلُونَ أَوْ قَالَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ فَإِنَّهَا لَتَزْهَرُ بَیْنَ رِیَاضِ الْجَنَّهًِْ کَمَا یَزْهَرُ الْکَوْکَبُ الدُّرِّیُّ بَیْنَ الْکَوَاکِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ یَغْشَی نُورُهَا أَبْصَارَ أَهْلِ الْجَنَّهًِْ جَمِیعاً وَ هِیَ تُنَادِی أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَهًُْ الطَّیِّبَهًُْ الْمُبَارَکَهًُْ الَّتِی تَضَمَّنَتْ سَیِّدَ الشُّهَدَاءِ وَ سَیِّدَ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهًْ.
امام سجّاد (علیه السلام)- خداوند متعال بیست‌وچهار هزار سال قبل از اینکه زمین کعبه را خلق کند و آن را حرم قرار دهد زمین کربلا را آفرید و آن را حرم امن و مبارک گرداند، و هرگاه حق تعالی بخواهد کره‌ی زمین را لرزانده و حرکت دهد (شاید کنایه از قیامت باشد) زمین کربلا را همراه تربتش درحالی‌که نورانی و شفّاف است بالا برده و آن را در برترین باغ‌های بهشت قرارداده و بهترین مسکن در آنجا می‌گرداند و در آن جز انبیاء و مرسلین (علیهم السلام) ساکن نمی‌شود. این زمین بین باغ‌های بهشت می‌درخشد همان طوری که ستاره‌ی درخشنده بین ستارگان نورافشانی می‌نماید، نور این زمین چشم‌های اهل بهشت را تار می‌کند و با صدایی بلند می‌گوید: «من زمین مقدّس و طیّب و پاکیزه و مبارکی هستم که سید الشّهداء و سرور جوانان اهل بهشت را در خود دارم».
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۴
بحار الأنوار، ج۹۸، ص
#اهل_بیت
#اباعبدالله
#کربلا
(عنکبوت/ ۶۷)
الباقر (علیه السلام)- الْغَاضِرِیَّهًُْ هِیَ الْبُقْعَهًُْ الَّتِی کَلَّمَ اللَّهُ فِیهَا مُوسَی بْنَ عِمْرَانَ (علیه السلام) وَ نَاجَی نُوحاً (علیه السلام) فِیهَا وَ هِیَ أَکْرَمُ أَرْضِ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ مَا اسْتَوْدَعَ اللَّهُ فِیهَا أَوْلِیَاءَهُ وَ أَنْبِیَاءَهُ فَزُورُوا قُبُورَنَا بِالْغَاضِرِیَّهًْ.
امام باقر (علیه السلام)- غاضریّه مکانی است که خداوند متعال در آنجا با موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) تکلّم نمود و با حضرت نوح (علیه السلام) مناجات کرد، این زمین کریم‌ترین و شریف‌ترین بقاع روی زمین بوده و اگر این معنا نبود هرگز خداوند متعال اولیاء و انبیایش را در آن به ودیعه نمی‌گذارد، پس بر شما است که قبور ما را در غاضریّه زیارت کنید.
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۶
مستدرک الوسایل، ج۱۰، ص
#توحیدی
#اهل_بیت
#اباعبدالله
#کربلا
(عنکبوت/ ۶۷)
الصّادق (علیه السلام)- الغاضریه من تربه بیت المقدس: عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَضَّلَ الْأَرَضِینَ وَ الْمِیَاهَ بَعْضَهَا عَلَی بَعْضٍ فَمِنْهَا مَا تَفَاخَرَتْ وَ مِنْهَا مَا بَغَتْ فَمَا مِنْ مَاءٍ وَ لَا أَرْضٍ إِلَّا عُوقِبَتْ لِتَرْکِهَا التَّوَاضُعَ لِلَّهِ حَتَّی سَلَّطَ اللَّهُ الْمُشْرِکِینَ عَلَی الْکَعْبَهًِْ وَ أَرْسَلَ إِلَی زَمْزَمَ مَاءً مَالِحاً حَتَّی أَفْسَدَ طَعْمَهُ وَ إِنَّ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ وَ مَاءَ الْفُرَاتِ أَوَّلُ أَرْضٍ وَ أَوَّلُ مَاءٍ قَدَّسَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَبَارَکَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا فَقَالَ لَهَا تَکَلَّمِی بِمَا فَضَّلَکِ اللَّهُ تَعَالَی فَقَدْ تَفَاخَرَتِ الْأَرَضُونَ وَ الْمِیَاهُ بَعْضُهَا عَلَی بَعْضٍ قَالَتْ أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَهًُْ الْمُبَارَکَهًُْ الشِّفَاءُ فِی تُرْبَتِی وَ مَائِی وَ لَا فَخْرَ بَلْ خَاضِعَهًٌْ ذَلِیلَهًٌْ لِمَنْ فَعَلَ بِی ذَلِکَ وَ لَا فَخْرَ عَلَی مَنْ دُونِی بَلْ شُکْراً لِلَّهِ فَأَکْرَمَهَا وَ زَادَ فِی تَوَاضُعِهَا {وَ زَادَهَا لِتَوَاضُعِهَا} وَ شَکَرَهَا اللَّهُ بِالْحُسَیْنِ (علیه السلام) وَ أَصْحَابِهِ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) مَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ رَفَعَهُ اللَّهُ وَ مَنْ تَکَبَّرَ وَضَعَهُ اللَّهُ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- صفوان جمّال از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: «خداوند تبارک‌وتعالی برخی از زمین و آب‌ها را بر بعضی دیگر برتری داد، پاره‌ای تفاخر و تکبّر نموده و تعدادی از آن‌ها ستم و تعدّی نمودند. از این رو آب و زمینی نماند مگر آنکه به خاطر ترک فروتنی وخشوع در برابر خدای متعال مورد عتاب و خطاب الهی واقع شد. تا آنجا که خدای متعال مشرکین را بر کعبه مسلّط کرد و به زمزم آبی شور وارد نمود تا طعمش فاسد گردید. ولی زمین کربلا و آب فرات اوّلین زمین و اوّلین آبی هستند که خداوند متعال آن‌ها را مقدّس و پاکیزه نمود و برکت به آن‌ها داد و سپس به آن زمین فرمود: «سخن بگو! به آنچه خدا تو را به آن فضیلت داده که همه‌ی زمین‌ها وآب‌ها بر یکدیگر فخرفروشی و تکبّر کردند. در این هنگام زمین کربلا به سخن آمد و گفت: «من همان زمین مقدّس الهی هستم که خدای متعال آن را مبارک گردانیده و شفا را در تربت و آب من قرار داد، هیچ فخری نکرده بلکه در مقابل آن کس که این فضیلت را به من داده فروتن و ذلیل می‌باشم، چنانچه بر زمین‌های دون خود نیز فخر نمی‌کنم بلکه خدا را شکر و سپاس می‌کنم». پس خداوند متعال به‌واسطه‌ی امام حسین (علیه السلام) و اصحابش آن سرزمین را مورد اکرام قرار داد و در تواضع و فروتنی و شکرش افزود». سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «کسی که برای خدا تواضع و فروتنی کند حق تعالی او را بلند می‌کند و کسی که تکبّر نماید وی را پست و ذلیل خواهد نمود».
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۶
کامل الزیارت، ص