سنگ را می‌کوبد روی سبزی‌ها. _ خب با مخلوط‌کن چرا نمی‌کنی؟ سبزی‌ها را از دور تخته‌ی قهوه‌ای به وسط می‌آورد. _ اینجوری یه چیز دیگه‌ست! دروغ می‌گوید. دلش تنگ شده! برای مادرش. برای مادرِ مادرش و برای تمام آن‌روزها که با آدم‌ها زیر خاک چال شده‌اند. _ یادته مادرجونو؟ یادم هست. می‌نشست گوشه‌ای از آشپزخانه و او هم دلتنگی‌اش را با سبزی‌ها مخلوط می‌کرد و سنگ را می‌سایید روی آن‌ها. بعد اشک‌هایش را مثل نمک می‌پاشید لا‌‌به‌لای غذا. برای همین است که مزه‌ی آن غذاها هیچ‌وقت تکرار نمی‌شود. هر مادر دستپخت خاص خودش را دارد چون طعم دلتنگی هر مادر، فقط برای همان مادر است. کاش من هم یک تخته و سنگ داشتم از مادرم و البته یک دختر! #چرک‌نویس‌هایم #روزمرگی‌هایم

زیاد اهل معرفی کتاب نیستم اما این کتاب تا اینجای ماه رمضانم را ساخت. به قول دوستی آیت‌الله حائری از آن دنیا یقه‌ام را گرفته و ول نمی‌کند! تا باد چنین بادا.... #تعلق #پیشنهادی #ماه_رمضان پ.ن: و چه سعادتی که اختتامیه‌ی کتاب را کنار چنین میزبانانی بودم که تجسم خط به خط کتابند.

خامه‌ی وسط شیرینی لطیفه -اگه ریاضی رو بیست بگیری می‌خرم برات! کلمات مامان مثل صدای طبل درگوشم موج برداشت. دوباره نگاهش کردم. پیراهنش را که به رنگ جگر تازه‌ی گوسفند بود و انگار خون از آن می‌چکید. کلاه سفیدش را و دست‌هایش. در یک دست بلندگوی کوچکی بود و دست دیگر رو به آسمان. درست وسط ویترین مغازه نشسته بود و نگاهم می‌کرد. حتی اگر خودم را هم به خاک و خون می‌کشیدم، ریاضی را بیست نمی‌گرفتم! -البته... مثل گربه‌ی گرسنه‌ای زل زدم به دهان مامان. - البته اگه امسال بتونی روزه‌هاتو کامل بگیری هم می‌خرم برات! چیزی مثل ترقه در دلم ترکید. این هم سخت بود اما شدنی‌تر! هنوز یک سال تا رسیدن به سن تکلیفم وقت داشتم. -اگه تا اون موقع خریدنش چی؟ مامان دستم را کشید و من مثل آدامس کش آمدم و دوباره به شیشه‌ی ویترین مغازه چسبیدم. -نگران نباش! قول مامان قوله! چند روز بعدش ماه رمضان رسید و امتحان من شروع شد. فکر می‌کردم آسان تر از ریاضی باشد اما نبود. از مدرسه که می‌رسیدم مثل خمیر شُل و چسبانی درون اتاقم وا می‌رفتم. درون شکمم ارکستر سمفونی‌ای راه می‌افتاد و حس می‌کردم کسی با داس افتاده است به جان زمینِ معده‌ام. آنقدر سوز می‌زد که مجبور می‌شدم بالشتم را محکم روی شکمم فشار دهم. دهانم تلخ می‌شد و گلو و زبانم مثل کف پایِ عزیز ترک می‌خورد. سعی می‌کردم به "آن" فکر کنم. به دست‌هایش. به صورتش که مثل خامه‌ی وسط شیرینی لطیفه بود. آب دهانم راه می‌افتاد و پرچم سفید را در معده‌ام بالا می‌برد. مامان پشتم را می‌مالید و می‌گفت: اگه سختته باز کن مامان! خب بشین ریاضی بخون دختر! وقتی به ریاضی فکر می‌کردم کسی با مداد جای جای بدنم را سوراخ می‌کرد. نه! ریاضی هرگز! کج‌دار و مریز به نیمه‌ی ماه رسیدم. باز مامان زمزمه می‌کرد: تا همین‌جاشم عالی بودی! می‌خرمش برات! دیگه روزه نگیر! قبول نکردم! حالا دیگر غرورم یقه‌ام را گرفته بود و چسبانده بودم بیخ دیوار! آبرو و حیثیت هشت ساله‌ام هم مثل دو وزنه‌ی سنگین بسته شده بودند به پاهایم. تا آخرش رفتم. آخرِ آخر. مامان تمام فامیل را پُر کرد که : دخترم امسال روزه‌هاشو کامل گرفته! تازه یه سالم داره تا تکلیفش! هر که را می‌دید می‌گفت و هرکه را نمی‌دید پیغام می‌داد. غرورم حالا یقه‌ام را رها کرده بود و جلوتر از من می‌رفت و شلنگ تخته می‌انداخت. قرار بود بعد از نماز عید فطر مراسم اهدای جایزه و قدردانی از فخر فامیل که من باشم را داشته باشیم. شب عید از خوشحالی خوابم نمی‌برد. سی شب بود که در خیالم آن لباس جگری‌اش را ناز می‌کردم و می‌خوابیدم.یعنی تا فرداشب این خیال به واقعیت پا می‌داد؟ صبح عید را زیاد یادم نیست. مریض شدم و بی‌جان. فقط سوزش چیزهایی را پشت دستم و دویدن قطره‌های خنکی را درون رگ‌هایم حس می‌کردم. حتی نفهمیدم عروسک قشنگم کِی آمد و نشست بالای سرم. حتی خارجکی خواندن و رقصیدنش هم کار ب‌کمپلکس را نکرد و من هیچ‌وقت ذوقِ داشتن عروسکم را نکردم. حالا از آن روز بیست سال گذشته است و من هربار می‌ایستم پشت ویترین مغازه‌ها و عروسک‌های دیگری با لباس‌های رنگارنگ دیگر انتخاب می‌کنم و برای رسیدن به آن خودم را بیچاره! و باز هم هربار که به آن می‌رسم درد می‌خزد دور جانم و هیچ کیفی نمی‌برم! #ماه_رمضان #چرک‌نویس‌هایم

حرف‌‌ درون سماورِ قلبم به قل قل افتاده. نمی‌گذارم همینطور سر برود. شیر را باز می‌کنم و می‌ریزمش روی چای خشک و گل‌محمدی و هل. منتظر می‌نشینم تا دم بکشد. بعد هم درون دو استکان کمر باریک می‌آورم پیش شما. خدایا یک چای مهمان من می‌شوی؟ #چرک‌نویس‌هایم پ.ن: بودن‌مان اینجا نفس‌های آخرش را می‌کشد و می‌دانم این عکس‌ها بعدا چقدر دلتنگی را مهمان قلبم می‌کند... ۱۰ فروردین ۰۲

دنیا برایتان چه مزه‌ای است؟ سوال کلیشه‌ایست اما من مدت‌هاست دارم به آن فکر می‌کنم. من نه نگاهم آنقدر رفیع است که دنیا برایم مثل علی(ع) بی‌ارزش‌تر از آب بینی گوسفندی باشد یا پست‌تر از استخوانی در دست جزامی یا حتی خوارتر از برگ جویده‌ای در دهان ملخی! و نه آنطورم که آن را شیرین‌تر از هرچیز شیرینی و لذیذترین لذیذها بدانم. تا اینجا تا اینجا که بیست و اندی سالم هست دنیا برایم مثل سوپی‌ست به وقت مریضی! سوپی که هر دفعه یک مزه‌ای دارد. گاهی تند است گاهی شور گاهی بی‌نمک و گاهی هم تلخ مثل زهر! ولی به زور قورتش می‌دهم تا بتوانم زنده بمانم و به مقصد برسم. حرکت آرام و سوزانش، گلوی بادکرده‌ام را می‌سوزاند و ردش تا مدت‌ها می‌ماند. آنقدر عمیق می‌ماند که قورت دادن آب‌دهان برایم مثل قورت دادن یک مشت میخ می‌شود. آن‌وقت‌ها هم که مزه‌اش به دلم می‌نشیند هنوز به قاشق دوم نرسیده، تمام می‌شود! و من می‌مانم با اشتهایی که دهانش باز مانده است... شاید سوپ‌های خوشمزه‌ای که تمام نشود را باید جای دیگری پیدا کنم! دنیا برایتان چه مزه‌ای است؟ #دنیا #مزه‌ی‌_دنیا #استخوانی‌در‌دست‌جذامی

همانا انسان در دنیا، تخته‌ی نشانه‌گیری تیرهای مرگ، و ثروتی است دست‌خوش تاراج مصیبت‌ها، با هر جرعه نوشیدنی، اندوهی گلوگیر و در هر لقمه‌ای، استخوان شکسته‌ای قرار دارد، و بنده نعمتی به دست نیاورد، جز آن‌که نعمتی از دست بدهد، و روزی به عمرش افزوده نمی‌گردد، جز با کم شدن روزی دیگر! پس ما یاران مرگیم و جان‌های ما هدف نابودی‌ها، پس چگونه به ماندن جاودانه امیدوار باشیم؟ درحالی‌که گذشتِ شب و روز بنایی را بالا نبرده، جز آن‌که آن را ویران کرده، و به اطراف پراکنده کند! نهج‌البلاغه حکمت ۱۹۱ #ماه_رمضان #دنیا

مامان اگر بفهمد بچه‌ها را اینطور بدون اینکه چیزی زیرشان بیندازم خواباندم، حتما یک صفت جدید به صفت‌های نامادرانه‌ام اضافه می‌کند! اما پسرجماعت باید روی زمین سفت و سرد بخوابد، مگر نه؟ یا شاید هم نباید به تور مادری می‌خوردند که همیشه دوست داشت پسر باشد و چیزهای سخت و عجیب را امتحان کند! شاید هم به هیچ‌کدامش ربطی ندارد و به همان نامادری‌ام برمی‌گردد :) پ‌.ن : البته این عکس مربوط به چرت بعدازظهر هست! دیگه اینقدرام بد نیستم😁

۱۰ روز است که زیر آسمان راه نرفته‌ام و فقط آن را از پنجره‌های دوجداره‌ی بیمارستان نگاه کرده‌ام. مثل گلی که نور را از پشت پرده ببیند و آنقدر به سمت آن خم شود تا ساقه‌اش بشکند. من اما هنوز نشکسته‌ام. خم شده‌ام. ترک برداشته‌ام اما یک لایه‌ی نازک مرا به ریشه نگه داشته است. نمی‌دانم رگم یا آنژیوکتم چه مرگش شده که قطره‌های سِرُم به جای رگ به زیر پوستم دویده است و دستم مثل متکا باد کرده است. هر چه رویش را فشار می‌دهم چیزی حس نمی‌کنم. انگار که یک تکه گوشت بی‌جان وصل شده است به من. پاهایم هم حال بهتری ندارد. وقتی راه می‌روم آب‌های زیر پوستم را حس می‌کنم و حالم بد می‌شود. دیشب از باریکه‌ی نوری که از سالن به درون اتاق خزید، خودم را درون شیشه‌ی پنجره دیدم. صورتم دراز شده بود. استخوانِ گونه‌هایم می‌خواست پوست صورتم را چاک بدهد و بیرون بپرد و زیر چشم‌هایم مثل غار تاریک و سیاهی شده بود. چیزی نشسته بود در نگاهم که مال من نبود. مثل لباسی که بپوشم و به من نیاید! دیشب به خدا می‌گفتم من حتی از ناله کردن هم خسته‌ام. از اینکه بگویم " چرا؟ " مثل ماهی کنار ساحل که دیگر مرگ را بغل کرده است و سر تا پایش را می‌بوسد. امشب اتاق خلوت است. الناز رفته است شوهرش را ببیند و فاطمه هم خوابِ خواب است. خودم را می‌کشم و به تخت می‌رسانم. راستی خدایا ردِ رنگِ من روی بومِ دنیایت می‌ماند؟ وقتی می‌خواستی مرا بکشی قلم‌مو را محکم فشار داده‌ای یا آرام؟ من می‌خواهم پُررنگ باشم. پُررنگِ پُررنگ! هدفون را درون گوش‌هایم می‌گذارم و با گوشی‌ام ور می‌روم. سدِ دلم شکسته است. از سیل بعدش می‌ترسم. دیوارهای بیمارستان از همه جهت نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند و می‌خواهند لهم کنند. نفسم جایی درون ریه‌هایم گیر می‌کند و بالا نمی‌آید. عرق از سرم می‌جوشد و درون کاسه‌ی چشم‌هایم حل می‌شود. می‌خواهم زنگ را فشار بدهم و پرستار را صدا کنم ولی مگر چه می‌کند؟ " همه چیت اوکیه! بگیر بخواب! " هوس روضه می‌کنم. روضه‌ی امام رضا. حتما بهتر می‌شوم. چشمان تارم را روی صفحه‌ی گوشی می‌چرخانم و پِلِی را می‌زنم. منتظرم تا مداحی که صدایش را دوست دارم روضه‌ی امامی که دوست‌تر دارم را بخواند. چشم‌هایم را می‌بندم. می‌خواند. " یه مدینه یه بقیعه یه امامی که حرم نداره! " این را نمی‌خواستم اما حال عجیبی نفوذ می کند به دست‌ها و پاهای باد کرده‌ام. به قلبم و به نفس‌هایم. اشک‌ها مثل واگن‌های قطار پشت هم روی گونه‌ام خط می‌اندازند. صدفِ گلویم باز شده و بغض را به بیرون پرت می‌کند. پتو را روی سرم می‌کشم. پس کریم که می‌گویند این است؟! صدا نزده می‌آید به سمتت. درخانه‌اش گدایی نکرده، طعام را پشت در خانه‌ات می‌گذارد، ها؟ #میلاد_امام_حسن_مجتبی #کریم #ماه_رمضان #دل‌نوشته

بعضی وقت‌ها خیره می‌مانم به دهانِ آدمی که نشسته جلویم. نه چشم‌هایش، فقط دهانش. یک بادکنک کوچک هم می‌افتد درون گلویم که انگار با کلماتی که از دهانش بیرون می‌آید، یک فوت درون آن می‌کند. صفِ کلمات خودم پشت بادکنک گیر می‌افتند. مثل آدم‌هایی که در صف نانوایی گیر افتاده‌اند و می‌دانند نانی به آن‌ها نخواهد رسید. صورتم چین می‌خورد. آن دهان همینطور باز و بسته می‌شود و من مثل کاغذی که گوشه‌اش آتش بگیرد، محو و محوتر می‌شوم. تک‌تک سلول‌های مغزم را می‌گردم که چه بگویم؟ چه کار کنم؟ باید یک آدم رنج‌کشیده را چطور تسلی بدهم؟ چیزی نگویم بدتر شود؟ آب دهانم را جمع می‌کنم و قورت می‌دهم بلکه بادکنک را پایین‌تر بفرستم. می‌دانم الان او است که به دهان من خیره شده است. چند کلمه را به زور از پشت بادکنک بیرون می‌کشم. " حق دارین! خدا کمک‌تون کنه! " لرزش صدایم که پرده‌ی گوش را خط می‌اندازد به کنار، جمله‌ی بهتری نبود که بگویی؟ حق دارد با خود فکر کند چقدر سرد، خودخواه و نفهم هستی. حتما می‌گوید " تا خودش نَکشه نمی‌فهمه! ". درست است که دردش هنوز به من نخورده است اما کمی که می‌فهمم. مثل کوه یخ نشسته‌ام رو به رویت اما باور کن درون من جنگلی‌ است که آتش گرفته و چند دقیقه بیشتر اگر بمانم جز آب داغی چیزی از این کوه نمی‌ماند. خب چه کار کنم؟ گاهی کلمه‌ها هم نمی‌توانند. نمی‌کشند این بار را به دوش بکشند. می‌روم هرکدام را بگیرم مثل ماهی لیز می‌خورند و در می‌روند. بعد یاد حرف استادم می‌افتم. "خودکنترلی در اتاق درمان". بعد بادکنک دیگری درون مغزم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود. من چقدر بنشینم رو به روی آدم‌ها و رنج‌هایشان را مثل آهن‌ربا جذب کنم و مثل فلز سردی لبخند بزنم یا نزنم و فقط سر تکان دهم؟ باز می‌دانم که استادم می‌گوید خودکنترلی این نیست‌ها. اصلا هر چه که هست! من از هرچیزی که کنترل دارد بدم می‌آید! من از وقتی که نمی‌توانم درونم را با کلمه‌ها جاری کنم بدم می‌آید. من از بیچارگیِ حرف‌ها بدم می‌آید! من از غوطه‌ور شدن در ترحم بدم می‌آید.... #همین

پیامبر، بگو : " پلید و پاک هرگز یکی نیستند. هرچند مبهوتِ تعداد فراوان و شوکت پلید‌ها شوید. پس ای مردم عاقل، مبادا تحت تاثیر اکثریت قرار بگیرید! بلکه دنباله‌رو آیین پاک خدا باشید تا خوشبخت شوید. آیه‌ی ۱۰۰، سوره‌ی مائده ترجمه‌ی علی ملکی ______________________ از رزق‌های خوب امروز....

از این استاد می‌ترسم. از این‌هاست که کافیست چند لحظه نگاهت کند و هرچه درد و مرض روانی داری بریزد روی دایره. سرم را انداخته‌ام پایین و ماسک را تا روی برآمدگی بینی‌ام بالا کشیده‌ام. دارد از الگوهای ارتباطی می‌گوید. با خودکارم ور می‌روم. می‌رود سراغ زبان بدنِ هر گروه. به یکی از گروه‌ها که می‌رسد، انگار با میخ کوبیده می‌شوم به صندلی. من هستم. خود خود من! و عجیب‌تر که گروه ارتباطی خوبی هم نیست. می‌خواهم همین حالا صفحه را برگردانم. سرم را بالا می‌گیرم و زل می‌زنم درون چشمان استاد. می‌گوید افسردگی و سطح بالای اضطراب آدم‌ها از حالت بدنشان پیداست. فلان مجری معروف که خودش را کشته و چند روز قبلش فیلمی از خودش در اینستاگرام گذاشته هم از حالت بدنش مشخص بود! گوشی‌ام را از زیر دفترم آرام باز می‌کنم و می‌روم سراغ فیلمی که صدهابار دیده‌ام. لحظه به لحظه‌اش را حفظم. دنبال افسردگی‌ام. روی گونه‌های برآمده‌اش. روی لبخند عمیقش. روی دست‌هایش که دست دخترش را گرفته است. استاد ادامه می‌دهد " بچه‌ها! طرف افسردگی شدید داره میاد پیشتون و میگه خوب شده، این زنگ خطره! باید چک کنید! من دیدم چه آدمایی سر سهل‌انگاری درمانگرشون پرپر شدن‌ها" زبان و گلویم مثل تنه‌ی درختی خشک است. زبانم چسبیده به سقف دهانم. هر چه را از آب دهانم که غده‌های بزاغی ترشح می‌کنند می‌بلعم تا راه گلویم باز شود. استاد دیگرم هم امروز از طوفان مغزی می‌گفت و تهش رسید به دانشجویی که سه چهار سال پیش از طبقه‌ی چهارم دانشکده‌ی انسانی خودش را پرت کرد پایین. چند بار می‌خواهم میان نیشخند استاد بپرم و بپرسم " زنده موند دیگه؟" ولی نمی‌پرسم! نمی‌کشم! دوباره سرم را می‌اندازم پایین. انگار به همین راحتی‌ها نمی‌توانم زبان بدنم را عوض کنم! سوالی تک تک درهای مغزم را باز می‌کند و محکم می‌بندد. چند وقت است مثل موریانه دارد مغزم را می‌خورد." یعنی واقعا می‌خواهم روزی روانشناس بشوم؟ یعنی می‌توانم از رنج آدم‌ها بکاهم؟ یعنی...‌ " و هزار یعنی دیگر که این روزها جوابی برایشان پیدا نمی‌کنم... #روانشناسی #افسردگی #زبان_بدن

تو حقته که تنهام بذاری... هیزم به زیر پاهام بذاری... #شب_قدر

در زمانه‌ای که بر سر اختیار داشتن یا نداشتن انسان‌ها جنگ و دعواست، من جبر می‌خواهم. من می‌خواهم تو برایم تصمیم بگیری. مگر خودم عقل ندارم؟ چرا دارم و با همین عقل ناچیزم به تو اعتماد دارم! مثل بچه‌ای که دست مادرش را گرفته و هرجا که او بکشد می‌رود. می‌دانم که در مسیر خسته می‌شوم. غُر می‌زنم به جانت. لج می‌کنم. گریه و زاری راه می‌اندازم. جنجال می‌کنم اما تو ولم نکن! اگر تو ولم کنی این بچه گُم می‌شود! باور کن کوچه‌ها و خیابان‌ها را نمی‌شناسد. نابلد است. مسیر دور و دراز است. نگذار گم بشود. هر چه که گفت تو دست‌هایش را از دستت بیرون نکش! به جایش به او صبر در مصیبت، تسلیم، رضا و یقین بده... تو را به این شب قسم.... تو را به خدایی‌ات! برنامه‌ی زندگی‌ام را خودت بچین! نگذار برنامه‌های احمقانه‌ی من پیش برود... #شب_قدر

به نام تو برای تو لیان انگار در این یک سال اولین‌بار است که خودم را در آینه می‌بینم. تارِ موهای سفید مثل اسب‌های سرکشی در دشت موهای مشکی‌ام می‌دوند. روسری را روی سرم می‌کشم و اسب‌ها را پنهان می‌کنم. انگار که نیستند. مثل زهرا که نیست. " کاش با این حالت نری!" نگاه می‌کنم به چشمانش که مثل آینه‌ای ترک خورده است. "حالم خوبه و می‌خوام که برم! " پارسال هم رفتم. دست‌های بی‌جان زهرا را گرفته بودم و زل زده بودم به تلویزیون ایستگاه پرستاری. " آخرین کودک فلسطینی که به شهادت رسیده، لیان الشاعر دختربچه 9 ساله فلسطینی است که صبح امروز بر اثر جراحات وارده در نتیجه حملات جنگنده‌های اسرائیلی به خان یونس شهید شد." گلوله‌های نگاهم را به سمت زیرنویس و مسیرهای راهپیمایی شلیک کردم. هنوز یک ساعتی وقت داشتم. بوسه‌ای چسباندم به پیشانی عرق‌کرده‌ی زهرا و چسبی هم به گوش‌ها و چشم‌هایم. نمی‌خواستم صدای سینه‌اش را که مثل قطاری هو هو می‌کرد بشنوم. نمی‌خواستم صورتش را که بیشتر و بیشتر در چاه عمیقی فرو می‌رفت ببینم. راه افتادم. وقتی که برگشتم زهرا هم نبود! دستِ لیان الشاعر را گرفته بود و با قطارش بُرده بود. شاید حالا رسیده بودند و داشتند در دشت‌های خان‌یونس می‌دویدند و آواز می‌خواندند. همان‌جا که دیگر نه گلوله‌ای‌ست برای لیان و نه داروی تحریم شده‌ای برای زهرا. #داستانک #روز_قدس #القدس_لنا https://eitaa.com/behhbook

تو را به خدا به آدم‌ها نگویید دردهایت را بغل کن و بپذیر! این مرحله‌ی آخر است! اینجا هنوز قصه‌اش را شروع نکرده است. اولین کاری که می‌کند می‌رود به جنگ با شرایط جدید. با هرچه که به دستش برسد. می‌خواهد همه چیز مثل قبل بشود. می‌خواهد آنچه دوست دارد را بدست بیاورد. حتی اگر بمیرد! واقعا حتی اگر بمیرد! بعد از مدت‌ها جنگیدن، سرش را که بالا می‌آورد، دشمن‌هایش دورش حلقه زده‌اند و دارند به حالش ریشخند می‌زنند. جای جای تنش زخم است. مثل سی‌دی پر از خراشی که دیگر فیلمی نشان نمی‌دهد. نه راه پس دارد و نه راه پیش! سپر می‌اندازد. فکر می‌کنید تمام می‌شود؟ خیر! همانطور که در غل و زنجیرِ شرایط جدید است و آن‌ها دارند روی زمین می‌کشندش، جنگ جدیدی را شروع می‌کند. با خودش و با خدایش! دلش می‌خواهد کاش جایی خدا را گیر می‌آورد و فقط می‌پرسید "چرا؟ مگر چه هیزم تری به تو فروختم؟ چرا من؟" حالا درونش هم پر از زخم است. مثل آینه‌ای که تکه تکه شود و دیگر نتوانی خودت را درون آن ببینی. مدت‌ها در این وضع هم دست و پا می‌زند. اگر در این مرحله هم سپر بیندازد، توافق‌نامه‌ای نوشته می‌شود و مجبور است زیرش را امضا کند. اما قدم به قدمِ زمینِ قلبش پُر از جنازه است. جنازه‌ی خودی. جنازه‌ی دشمن. دست و پاهای بُریده. بوی خون و ادرار مانده. مغز متلاشی شده. بوی عفونت. بوی زخم کهنه‌‌ی مرهم گذاشته شده. بوی دود. بوی خاک و بوی مرگ! دیگر چطور در این شهر که نه خانه‌ای مانده و نه آدمی قدم بزند؟ سیاهی از در و دیوار قلبش چکه چکه می‌کند. غم چنان با او عجین شده که نوزاد با سینه‌ی مادرش! نه از این غم‌ها که یک ساعت در روز دستی به سر و روی آدم بکشد! نه! فکر کن روزی هزاربار انگشت کوچک پایت گیر کند به پایه‌ی مبل و به خودت بپیچی و انگشتت را گاز بگیری. رد دندان‌هایت روی انگشتت آنقدر عمیق بماند که تا مدت‌ها محو نشود. ردِ غم همینقدر عمیق می‌ماند روی زندگی‌اش. کم‌کم نور ضعیف و بی‌جانی می‌تابد به چشم‌هایش. بستگی دارد که آن را ببیند و ردش را بگیرد یا نه! اگر طناب را بگیرد و دنبالش برود به شهری می‌رسد که از جنگ در امان است. آدم‌هایش کمی مهربان‌ترند و می‌شود آنجا زندگی کرد. می‌تواند لباس‌های پاره پاره و چرکی‌اش را دربیاورد. بگذارد آب خنک ردِ خون‌های خشک‌شده‌ی بدنش را ببرد. لباس تمیزی بپوشد. حالا اینجا وقتی گرسنگی و تشنگی‌اش برطرف شد، می‌تواند دردهایش را ببیند. بعد از مدتی بی‌اعتنایی، دوست‌شان شود. بغل‌شان کند. نوازش‌شان کند. بگوید ما قرار است سال‌ها کنار هم زندگی کنیم. بیایید با هم مدارا کنیم. بیایید دیگر باهم نجنگیم. من دیگر مردِ جنگ نیستم! حالا خورشید درست بالای سرش ایستاده است. می‌تواند گرمایش را روی پوستش حس کند. کافیست سرش را بالا بگیرد تا نگاه‌شان به هم بخورد. حالا اینجاست که او و دردهایش با هم لا به لای سبزه‌ها می‌دوند.... ____________________ سوگ چند مرحله دارد اما من سوگ را فقط در از دست دادن فرد عزیزی بر اثر مرگ نمی‌بینم. می‌توانی عزیزی را از دست بدهی در حالی که زنده است. می‌توانی لحظه‌‌ها و خاطرات و مکان‌های عزیزی را از دست بدهی! به‌نظرم هر از دست دادنِ عمیقی چنین چیزی را در انسان به وجود می‌آورد. https://eitaa.com/behhbook

این یکی دیگر با من نیست، سی تیر نیست، بیست و هشت مرداد نیست، پانزده خرداد نیست، از دستش نمی‌توانم دربروم، بروم اصفهان، مشهد، دره دیز، تبریز. این مرگ است محمود. درست بیخ زبانم نشسته. #آواز_کشتگان #رضا_براهنی _____________________ چند فاکتور من‌درآوردی دارم برای دوست داشتن یک کتاب. یکی از آن‌ها این است که چقدر کتاب مرا مجبور به فکر کرده و حالم را بد یا خوب کرده است. لحظه به لحظه‌ی کتاب حالم را خراب و خراب‌تر می‌کرد و دوستش داشتم😅

_ برای پسرم دعا کنید. یه امتحان مهمی داره! می‌دونین...دیگه داره میره! اولین‌بار است راننده‌ی اسنپی که گرفته‌ام خانم است و البته استاد! در ماشین را می‌بندم و راه می‌افتم. نگاهم می‌چسبد به کفش‌های طوسی‌ام که حالا از شدت کثیفی به خاکستری پررنگ می‌زند. زمین زیرپاهایم می‌لرزد. انگار زیر پوستم، نزدیک کاسه‌ی زانویم، کرم انداخته‌اند. چیزی وول می‌خورد. به جای زبان در دهانم یک تکه سنگ گذاشته‌اند. امروز هم نتوانستم با استاد چشم در چشم شوم. یعنی تا به دو ثانیه می‌رسید، کسی زیر چشمم کبریت می‌زد و شعله‌اش از مردمک چشمم در می‌آمد. _ ناراحتی؟ ها؟ استاد تغییر رفتار است که می‌پرسد. نگاه می‌کنم. کلمه‌ها را از چاه گلویم بالا نیامده، قورت می‌دهم. _ رفتین اون پشت قایم شدین که کلاس تشکیل نشه؟ آره؟ استاد روش تحقیق است. نگاه می‌کنم. بچه‌ها زل می‌زنند به من. سد را می‌شکنم و می‌گذارم کلمه‌ها طغیان کنند. استاد عینکش را روی نوک بینی می‌گذارد و از بالایش نگاهم می‌کند. خنده‌اش گرفته. از سادگی‌ام. خودم هم! _ خوب حرف زدی دمت گرم! کی از شرشون خلاص بشیم! کی از شر این مملکت خلاص بشیم! آب می‌خوری؟ آب می‌خواهم. تمام وجودم مثل باغچه‌ای ترک خورده است. دوباره لرز می‌افتد به جانم. سومین بار است. دندان‌هایم روی هم ساییده می‌شود. انگار درون قلبم یک تکه‌ی بزرگ یخ گذاشته‌اند. معده‌ام مشت می‌کوبد به پوست شکمم. می‌خزم زیر آفتاب. نمی‌دانم زمین است که می‌لرزد یا پاهایم؟! _ یکی از حق‌هایی که هر آدمی داره، حق اشتباه کردنه! دوباره استاد است. _ اگه اون اشتباه به قیمت جونش یا جوونیش تموم بشه چی؟ استاد نگاهم می‌کند. دوباره چشمانم را دود گرفته است. جوابش قانعم نمی‌کند! جوابش نمی‌تواند جلوی سرریز شدن لیوانم را بگیرد! _ خاله یه دستمال بخر! توروخدا... توروخدا از دانشگاه بیرون زده‌ام. سرخی غروب می‌پاشد درون چشم‌هایم. دوباره نگاهم به کفش‌های چرک‌مرده‌ام می‌افتد. باید دیگر بیندازمشان دور! صدای جیغ زنی همه را به آن طرف خیابان می‌کشاند. اتوبوس رسیده است. می‌دوم ولی نگاهم پیش زن است و جیغ ممتدش. آسمان پُر از کلاغ است. انگار بچه‌ای روی صفحه‌ی آبی آسمان، خط‌های سیاه کشیده است. سرم به چیز سختی می‌خورد. می‌پرم. پیشانی‌ام را می‌مالم. _ پاشو خانوم! جا نمونی! آسمان اینجا کلاغ ندارد. هواپیمایی از بالای سرمان می‌گذرد و خط سفیدی به دنبالش کشیده می‌شود. کجا می‌روند؟ همان‌جا که پسر راننده اسنپ می‌خواهد برود؟ یا همان‌جا که مریم آرزویش را دارد؟ سایه‌ی هواپیما روی سرم سنگینی می‌کند. سرم تیر می‌کشد. دوباره زمین زیر پایم می‌لرزد. درون ایستگاه ایستاده‌ام. آدم‌ها مثل مورچه‌هایی که دور غذا را گرفته‌اند، یکی یکی بیشتر می‌شوند. آمبولانسی آژیرکشان از جلویم رد می‌شود. آنقدر سریع که لرزه‌ی درونم را بیشتر می‌کند. خواننده درون گوشم می‌خواند " رفت یه جای دور... یه جای دور....ولی دیدش آسمون تو همه جا آبی بود..." نواری درون ذهنم گیر کرده است و می‌خواند یه جای دور.... یه جای دور.... سرم را بالا می‌گیرم. هواپیما نیست! دیگر نیست! ماشین‌ها بوق می‌زنند. بوق‌هایشان فرق دارد. ول نمی‌کنند. همگی دست گذاشته‌اند روی آن ماسماسک لعنتی! زن جیغ می‌زند. پرنده‌ی عظیمی که نمی‌دانم چیست، کبوتر سفیدی را توی هوا می‌گیرد. پسرکی کنارم سیگار دود می‌کند. هنوز پشت لبش سبز هم نشده است. معده‌ام مشت می‌زند. زمین می‌لرزد. کفش‌هایم خیلی کثیف است. کاش می‌شد همین‌جا بنشینم و عق بزنم. معده‌ام جان بکند و اسید بیرون بریزد. دلم می‌خواهد بروم یک جای دور! خودم را می‌کشانم روی نیمکتی. یاد بچه‌ها می‌افتم که منتظرم هستند. قلبم می‌نشیند سرجایش‌. زمین دیگر نمی‌لرزد. سفت و محکم شده. همین که برسم خانه کفش‌هایم را می‌شویم. کفش‌های خودم و بچه‌ها را می‌شویم. خشک می‌کنم و دوباره می‌پوشم. به محله‌مان رسیده‌ام. دلم برای بچه‌ها تنگ شده. برسم خانه. سفت بغلشان کنم. خیلی کار دارم..... خیلی! من آدم جای دور نیستم. کفشم را می‌شویم و همین‌جا می‌پوشم. آنقدر می‌پوشم تا پاره پاره شود.... #امروز

آمده‌ام تو به داد دلم برسی!

من خیلی وقت‌ها فکر می‌کنم که کاغذی مچاله‌شده گوشه‌ی سطل زباله‌ام. همان که پرتش کردی و درون سطل نیفتاد! می‌شود بلند بشوی. بازم کنی. گوشه‌ای بگذاری. شاید جایی به دردت خوردم.... می‌دانم فقط چند خط کج و کوله رویم دارم. می‌دانم! ولی از روی ناامیدی مچاله‌ام نکن. ولی درون سیاهی‌ها پرتم نکن. بنویس.... تا آنجا که تن نازک من جان دارد! خودت را.... دست‌هایت را.... به من عیدی بده! #عیدتون_مبارک🌱

کارگران مشغول کارند🥴👻 ۲/۲/۲

کاش من این خانه بودم! در دل یک دشت سرسبز که بالای سرم را ابرها و پشت سرم را کوه‌ها پُر کرده‌اند! گاهی به یک خانه هم می‌شود حسادت کرد....

ببخشید! آن تک درخت لطفا :)

امروز که تک درختی در دشتی وسیع دیدم و دلم خواست سریعا و حتما و قطعا به آن تبدیل بشوم، چیزی افتاد به جان مغزم. مثل کرمی که بیفتد به جان برگ‌های درخت. چرا یک درخت تنها؟ این خاص خواستن و تنها خواستن‌هایم از کجا می‌آید؟ دو دلیلِ احمقانه ابروهایشان را بالا انداختند و با لبخند مسخره‌شان زنگ را همزمان به صدا درآوردند! مردادی بودنم و اسمم! بله! اسمم! من مبارکه هستم! مُ با رَ که این اولین‌بار است که اینقدر مستقیم و کامل اسمم را می‌نویسم. تقریبا جز در سربرگ امتحان‌ها یا فرم‌هایی که باید به اجبار پُرشان کنم، هیچ‌جا تا به حال اسمم را کامل ننوشته‌ام! مامان می‌گوید پدربزرگم از آن دنیا اسمم را انتخاب کرده و در خواب و وسط یک مهمانی شلوغ و پر از بچه‌های قد و نیم‌قد، به مامان رسانده است. مامان هم یک دل نه صد دل عاشق این اسم شده است و بعدتر که فهمیده این اسم از القاب حضرت زهرا هم هست، دیگر عمرا نخواسته روی حرف بابابزرگ حرفی بیاورد. راستش هیچ‌وقت هم نفهمیدیم بابابزرگ دقیقا به من اشاره داشته یا دختر دیگری! مامان که می‌گوید " خودت بودی! شک نکن! " اما آدم‌ها در مواجهه با اسمم دو حالت دارند! یا مسخره‌اش می‌کنند یا خیلی خوششان می‌آید و آنقدر تکرار می‌کنند تا مثل شکلات درون دهانشان آب بشود! اگر جزو گروه اول هستید با عرض معذرت put it in! مطمئن باشید من درعرض یک ثانیه می‌توانم چیزی صد برابر خنده‌دار‌تر از اسم شما دربیاورم! باور نمی‌کنید؟ خب نکنید! چون یکی از مهمترین ویژگی "مبارکه‌ها" بلوف زدن است! همیشه‌ی خدا با گروه اول مشکل داشته‌ام! وقتی بعد از شنیدن اسمم چند بار پشت هم صدایش می‌کنند و بعد لب‌هایشان را گاز می‌گیرند که نخندند، دلم می‌خواهد بگویم " حالا اسم خودت چیه شیرینک؟" نمی‌گویم. فقط آنقدر سر تکان می‌دهم که اگر این مواقع دیواری جلویم باشد، صد در صد سوراخی به اندازه‌ی زبان درازشان درست خواهد کرد! " واقعا اسمت اینه؟ مبارکه... مبارکه.... چه جالب! " نفس عمیق می‌کشم و به سوراخ فکر می‌کنم و به بابابزرگ! بعد می‌خواهم از تقدس اسمم بگویم که پشیمان می‌شوم. می‌خواهم از معنی‌های دیگرش بگویم " فرخنده، میمون...." به میمون که می‌رسم باز هم پشیمان می‌شوم. مگر عقلم کم است که بگذارم گزیدن لب‌هایشان را رها کنند و زبان کوچک ته حلقشان بلرزد. " میمون؟" خلاصه که ریشه‌ی مثل عقاب تنها بودنم از اینجا می‌آید. کل دبستان مثل میله‌ی پرچم وسط حیاط مدرسه، تنها و خاص بودم. نیاز نبود وقتی کسی اسمم راصدا می‌کند سر بچرخانم که با من هستند یا نه؟ صد در صد با من بودند و هستند! راهنمایی و دبیرستان اوضاع بهتر بود! دو یا سه میله‌ی پرچم وسط حیاط مدرسه کاشته بودند. نگویم که چقدر اسرارآمیز دنبال آن مبارکه‌های دیگر می‌گشتم و زل می‌زدم به‌شان! " هی بدبختا! شما هم مبارکه‌این؟ مادرای شما هم خواب‌نما شدن؟" آدم‌ها در یادگرفتن اسمم هم دو دسته‌اند! یا هرگز یاد نمی‌گیرند یا حتما یاد می‌گیرند و حالاحالاها یادشان نمی‌رود! اگر مبارکه هستی نباید شر مدرسه باشی! چون اسمت کافی است که کل مدرسه انگشت اشاره‌شان را سمتت بگیرند و به رفیق‌شان سقلمه بزنند و بگویند " فک می‌کنی این دختره اسمش چیه؟ مبارکه! باورت میشه؟ " #ادامه_دارد #من_مبارکه_هستم #بگو_زبونت_عادت_کنه #جاست_دت #یه_عقاب_تنها

امروز خودم بیدار شدم. یعنی خواب کامل و کافی داشتم. یعنی با صدای نکره‌ی هشدار گوشی یا جیغ و گریه‌ی بچه‌ها بیدار نشدم که بعد هم چشمانم را مثل لامپ مهتابی‌ای که پت پت کند چند بار باز و بسته کنم تا بالاخره مژه‌های مبارکِ پلک بالا و پایین دست از هم بکشند. بعدتر هم آنقدر مغزم را بچلانم تا یادم بیاید شب است یا روز و تازه دو ساعت بود که خوابیده بودم. بعدترترش التماس کنم به زمین و زمان و بچه‌ها تا شاید فقط چند ثانیه بیشتر بخوابم و مژه‌ها را به یارشان برسانم. خلاصه امروز بخت یارم بود بعد از ؟ حتی آنقدر پیش نیامده که نمی‌دانم بعد از چه مدت؟ اما چند ثانیه از کیفِ خود بیدارشدنم نگذشت که فهمیدم چیزی درون گلویم می‌سوزد. بدنم کرخت است و سرم مثل یک تکه سنگ بزرگ سنگین است. ناراحت نشدم! دنیا همیشه برایم همینطور است. مثل شکلات بایکیت فندقی که به محض دیدنش، آب از لب و لوچه‌ام آویزان می‌شود و وقتی بازش می‌کنم، می‌فهمم فاسد است و بویش قابل تحمل نیست. چند وقت پیش به آیه‌ای از قرآن خوردم با این مضمون که اگر خوشی‌های پیاپی به شما رسید حتما در آن شک کنید! فکر کنم منظورش این است در همان هم امتحانی است یا اینکه نکند خدا ولتان کرده باشد یا.... همین که چراغ چشمک‌زنت همیشه برایم روشن است دمت گرم! همین که سرعت‌گیرهایت سرم را به سقف ماشین می‌کوبد، دمت گرم! گفته‌ام چقدر دوستت دارم اوس کریم؟ گفته‌ام تا می‌توانی شکلات بایکیت فاسد برایم بفرست؟ #همین