#لیست_خرید صدای همهمه‌ی بچه‌ها اواسط شهریور ماه در سرم شروع می‌شود. من خودم را لابه‌لای دلهره‌های شهریور و شروع سال تحصیلی جا گذاشته‌ام. سال‌هاست شهریور که می‌شود، دلهره‌ی شروع سال تحصیلی در جانم خانه می‌کند. مورچه‌ها پاورچین پاورچین از گردنم بالا می‌آیند، نبض گردنم بی‌وقفه می‌کوبد. کبوتر غل و زنجیر شده‌ای که سال‌هاست در پستوی دلم حبس شده، بال‌بال می‌زند. خودش را به دیواره‌های قفس عضلانی‌اش می‌کوبد. گردش خون در رگ‌هایم چند برابر می‌شود. پاهایم بی‌اختیار راه می‌افتند و وقتی از حرکت می‌ایستند که پشت ویترین لوازم التحریری هستم. چشم‌هایم سیری‌ناپذیر شروع به کاویدن مغازه می‌کند. نگاهم به لبخندهای از ته دلِ دخترک دبستانی قفل می‌شود. - مامان از این پاک‌کن عطریا هم بردارم؟ ببین آخه خیلی قشنگه! «نه»ی خشک و کشیده‌ی مادر، دانه‌های مروارید را در چشم‌های میشی دخترک می‌نشاند. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ پرنده خیالم بال می‌گشاید، به سال‌های دور می‌رسد. دستی به موهای خرگوشی‌ام می‌کشم: - مامان، برام ازین لیوانا می‌خری؟ ببین چه جالبه، جمع می‌شه! مادرم لبخند می‌زند، از همان لبخندها که باور دارم خدا سال‌ها و ساعت‌ها برای طراحی‌اش وقت گذاشته. - آره مامان‌جان قشنگه اما ببین این‌جا‌ چی نوشتیم، دفتر، مداد، پاک‌کن، اما لیوان ننوشتیم که، لیوان مامان‌جون خریده برات. نگاهم ریز می‌شود روی لب‌های مادرم. - کدوم لیوان؟! - همون که کوچولوئه، روش عکس گل داره. گره‌ِ نشسته در پیشانی‌ام محکم‌تر می‌شود. - من ازین لیوانا می‌خوام! - باشه مامان‌جان، اگه این لیوانو برداریم، یه دفتر کم می‌شه‌ها! و من خوب می‌دانستم، آن یک دفتر از لیست خرید مادرم کم نمی‌شود. #سمیه_جهانیان در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#صَلَّی_اللهُ_عَلَیکَ_یا_جعفَرَ_بنِ_محمّد_أيُّها_الصّادِق دمغ و بی‌حوصله، افسار اسب را گرفته بود تا امام برگردد. مرد مسافر حال و روزش را که دید، گفت: «به جای تو غلامیِ امام را می‌کنم، در عوض همه‌ی مال و اموالم برای تو.» غلام دوید سمت مسجد: «می‌دانم بدِ من را نمی‌خواهید؛ اگر یک شانس بزرگ برای پولدار شدن بیاورم شما می‌گذارید؟» امام خندید: «اگر می‌خواهی برو تا به جایت آن مرد خراسانی بیاید. ولی همین‌قدر بگویم که در قیامت پیامبر به نور پروردگار چنگ می‌زند، علی به پیامبر، ما ائمه به علی، و شیعیان و خدمتگزاران‌مان به ما.» سرحال و شاداب افسار اسب را گرفته بود تا امام برگردد. #در_محضر_آفتاب #چهارده_خورشید_و_یک_آفتاب جانِ جهان خوش آمدی💐 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#یاسین با ناخن‌هایم روی رحل، ضرب ریزی گرفته بودم تا نوبتم بشود و حفظ روز را بخوانم. شیطنت پانزده‌سالگی‌ام آرامم نمی‌گذاشت و همیشه حرص معلم را درمی‌آورد. فکر دستگاه حفظی بودم که زهرا طاهری نشانم داده‌بود؛ سوغات عمه‌اش از مکه. دستگاهی که برای من با سفینه و ماشین زمان یکی بود. هم آیه را هرچندبار که می‌خواستی تکرار می‌کرد، هم صدایت را ضبط می‌کرد. اینجوری مجبور نبودی قرآن به دست، منت این و آن را بکشی که از تو حُسن حفظ بپرسند. مدام ساعت را نگاه می‌کردم تا به ده برسد؛ مرور محفوظات تمام شود و معجزه دستگاه زهرا را ببینم. قول داده بود طرز کار آن دکمه‌های زرد و قرمز و خاکستری را یادم بدهد. حتی وقتی از او خواهش کردم تا این آخر هفته دستگاه را قرض بدهد، سکوتش را نشانه رضا گرفتم. «هم صداتو ضبط می‌کنه، هم می‌تونه زیرصدای قاریْ پخشش کنه ببینی چقدر تونستی لحنو و دستگاه قرائتو دربیاری!» در سال ۱۳۸۰ که ضبط‌‌صوت‌ها اندازه یک کیف سامسونت بودند و واک‌من چیزی به لوکسی آیفون نمی‌دانم چند، جهان تصورم ظرفیت چنین تکنولوژی‌ای را نداشت. هنوز نوبتم نرسیده بود. خوانش محافظه‌کار و پر از وقف‌های مکررِ خانم‌های سن بالای کلاس، زمان را کش می‌داد. قبلا که از روی تاریخ تولد گروه‌بندی‌مان کرده بودند، کمتر مخاطب جمله «بهگام! آروم بگیر دختر!» بودم. اما از جزء دوازده به بعد یکهو قرآن‌آموزها را بر اساس تسلط بر محفوظات جداسازی کردند و من رفتم در کلاس حافظات و از زهرا طاهری و قصه‌هایش دور افتادم؛ بالا رفتن همزمان دست‌ها و ابروهایش و چشم‌های ریز قهوه‌ای که زیر عینک، براق بنظر می‌رسیدند. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ «این دستگاهو خود پادشاه عربستان به ژاپن سفارش داده بسازن. ازش صدتا بیشتر تو دنیا نیست» دنیای قرآنی او عجیب بود. مثل خبرنگاری که ستون ثابت حواشی را می‌گرداند همیشه خبرهای جالبی از قراء و مسابقات کشورهای اسلامی و جوایز داشت. من از دار دنیا یک پک دکمه‌دار سی‌عددی از نوارهای سفیدی داشتم رویش با قرمز و خط ثلث سوره‌های قرآن را نوشته بودند و تویش ابوبکر شاطری می‌خواند. هدیه معلم عربی‌ام بود برای جایزه حفظ سوره یس. هر چهارشنبه‌ قرآن و کتاب به دست، با آن عینک ته استکانی و مقنعه‌ی سیاه و بلندش تمام مدت پای تخته می‌ایستاد و یادمان می‌داد که در عربی چقدر بند و بساط لازم داریم برای دو کلمه حرف زدن. بچه‌ها توی کلاس از صبرش سوءاستفاده می‌کردند و بعد از کلاس ادای صلوات فرستادن‌های غلیظش را در می‌آوردند. همان‌ صلوات‌هایی که مختص خودش بود. با آهنگ وحی‌گونه‌ای به کلمات ساده و روان "اللهم صل علی محمد و آل محمد" عمق و تأنّی می‌داد برای من هم آدم خاص و ویژه‌ای نبود تا آن لحظه موعود. آن لحظه که حس کردم چیز عجیب و خارق العاده‌ای بالای سرم آمد و مرا زیر نور مستقیمش انداخت؛ مرا توی خودش کشید و به سفر زمان برد. مرا برد به یک سال بعد که جای نیمکت‌های فرسوده دبیرستان، نشسته بودم روی صندلی‌های آزمون ورودی به حفظ تخصصی یک‌ساله، که بوی نویی می‌دادند. همان سال بی‌زمان و بی‌تکرار عمرم. آن روز خانم صدیقی با یک ضبط توی کلاس‌مان آمد. فردا روز وفات پیامبر بود. ما تا تعطیلی مدرسه فقط اندازه ۴۵ دقیقه کلاس عربی فاصله داشتیم. به عادت همیشه مقنعه‌اش را عقب کشید و گفت می‌خواهد برایمان یک نوار قرآن با یک قاری جدید بگذارد. همه از روی فراغت «آخ جون درس بی درس» به پشتی نیمکت‌ها تکیه دادیم و کتاب‌ها را بستیم. من داشتم زانوهایم را به میز جلو تکیه می‌دادم تا بتوانم پاهایم را تاب بدهم. کلاس ما در زیر زمین بود. به پنجره‌های بالای دیوار نگاه کردم و از نور وسط روز متشکر بودم که آن دخمه را روشن کرده‌است. داشتم آرزو می‌کردم کاش دسته‌ای دستگیره‌ای چیزی داشتند تا بازشان کنیم و هوا هم داخل بیاید که شروع شد: «یس. و القرآن الحکیم. انک لمن المرسلین...» انگار یکی توی سرم با هر آیه محکم روی طبلی بزرگ می‌کوبید. طبلی که خاصیتش این بود که جهان اطرافش را با ارتعاشات بلندش فرو بریزد. آن صوت فصحای عربی، آن حروف حلقی «لقد حق القول» و «مقمحون» و بعد پرواز صدای از روی مدّ «سواء علیهم ءانذرتهم» چیزی داشت در یاخته یاخته اندامم، در دی‌ان‌ای و ژنومم تغییر می‌کرد. معنای اکثر آیات را نمی‌فهمیدم. اما طرز ادای متفاوت «فعززنا بثالث» و «تطیرنا بکم» پرده گوشم را طوری می‌لرزاند که تا آن روز تجربه نکرده بودم. با هر آیه که می‌خواند، ریشه کردن چیزی در قلبم را حس می‌کردم. وقت رسیدن به «یا حسرتا علی العباد...» بغض قاری لای کلمات پیدا بود، خیلی عربی دانستن نمی‌خواست فهم واژه‌های این آیه. دلم مچاله و جمع شد. آنقدر کوچک تا شکل و اندازه یک قطره اشک درآمد و بعد آرام چکید. داشتم گریه می‌کردم اما حتی نمی‌دانستم برای چه. اولین‌بار بود که در جوار چیزی بودم ولی همان آنْ حسرتش را داشتم: قرآن. اما می‌دانستم این عشق نبود. ✍ادامه در بخش سوم؛

✍بخش سوم؛ جلو جلو حسش می‌کردم. می‌دانستم ته این سوره چیزی هست که مرا می‌رباید و از زندگی ۱۵ سال قبلم می‌کَند و برای همیشه به کهکشان دیگری می‌برد. «فَلَا يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ ۘ إِنَّا نَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ» .آن خطاب مستقیم. آن ضمیر مفرد مذکر مخاطب. آن کَ. که تا توی کتاب‌ها و روزنامه‌ها بخوانیش هیچ معجزه و کرامتی ندارد. اما اینجا توی آیات آخر سوره یس، پیامبر هزار و چهارصد سال پیش را توی غار حرای حفره‌های قلبم زنده کرد. او حیّ و ناظر و شنوا آنجا ایستاده بود و خدا داشت مستقیما با او حرف می‌زد. نوار را با خواهش همان روز از معلم گرفتم و هزاران بار گوش دادم. شب‌ها با صوتش می‌خوابیدم و روزها اولین کار روزم فشار دادن دکمه ضبط بود. بعد از یک‌ماه یس توی قلبم بود، بدون آنکه به مصحف حتی نگاه کرده باشم. نوار را که بردم پس بدهم، خانم صدیقی یک دست روی قلبش گذاشت و با دست دیگر نوار را به من برگرداند. « ان شاءالله یه روز گوش‌مون به شنیدن تلاوت خودشون باز بشه. اون روز تازه می‌فهمیم قرآن خوندن یعنی چی. دعام کن دخترم.» از آن روز، تمام قرآن را دنبال صدای خداوند می‌گشتم که محمدش(ص) را خطاب قرار می‌دهد بالاخره صدای «صلی‌الله علی محمد، صلی‌الله علی النبی» توی کلاس پیچید و دعای آخر تلاوت را نخوانده بیرون زدم. پشت در کلاس مومنات ایستادم.دیدم زهرا هنوز دارد حفظش را تحویل می‌دهد. نگاهش به معلم بود و زیر انگشت‌هایش، گوشه جزوه‌ی تفسیر استاد فاطمیان فِر می‌خورد. وقتی آمد به بازویش زدم. «آیات امروز که آسون بود. چقدر طولش دادی» پشت چشمی نازک کرد «نکشی‌مون صدر الحفاظ! بخاطر حفظ امروز که سوره محمده اینقدر اصرار داری؟ یا میخوای مدثر رو بخونی؟» دستگاه جادویی‌اش را جلویم گرفت «حالا که قراره از تلاوت‌تون مستفیض شیم، هرچی از مسابقات "پیامبر در قرآن" بردی نصف نصف» و بعد مثل همیشه خنده‌ی روشنی کرد. دستگاه را که اندازه یک کتاب رقعی بود، روی میز طلبگی کوتاه جلویم تنظیم کردم. اسما از پشت آمد و چانه‌اش را گذاشت روی شانه زهرا. «بعدش نوبت منه‌ها. مزمل نخون خواهشا» حالا هانیه و خدیجه هم آمده بودند و حلقه تنگی دور میز تشکیل شد. اکرم با دست‌های بلندش جا برای خودش باز کرد و نچ‌نچ بچه‌ها را درآورد.«من می‌دونم چی می‌خونه. فقط ما نفهمیدیم تو عاشق اسم محمدی، یا تلاوت آیاتش، یا خودِ...» زهرا هیس کشداری گفت و حرفش را نصفه گذاشت. نوار سوره آل‌عمران را از کیف نوارهایش بیرون کشید و از من تایید گرفت که آماده‌ام؟ سر تکان دادم که یعنی دکمه ضبط را بزند. آماده بودم که بروم تا خود کوچه‌های مدینه و حس نور و گرمای آفتاب نیمروزش. در پی هوای معطر به گل‌محمدی، بروم تا مسجد پیغمبر. از روی حصیر‌های کف مسجد، از کنار اصحاب صفه بگذرم و برسم پشت مردی که دارد قرآن تلاوت می‌کند. آن سیدکَونَین، آن جان جهان که مرزی و کشوری جلودار انتشار و تکثیر خوبی‌هایش نیست. نفس گرفتم و چشم هایم را بستم و در حجاز خواندم: وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ ۚ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِكُمْ ۚ وَمَن يَنقَلِبْ عَلَىٰ عَقِبَيْهِ فَلَن يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئًا ۗ وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ من عاشق هر چیزی بودم که تو از کنارش فقط رد شده بودی‌. هر چیزی که به آن نگاه انداخته بودی. هر مصوتی که روزی بین نور دندان‌ها و لبانت گشتند و کلمه شدند. وقتی صدایم، زیر صدای قاری پخش شد، انگار من هم زیر صدای خدا داشتم محمد را صدا می‌زدم. حسی که بعد از بیست و دو سال هنوز به گریه‌م می‌اندازد. اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم #سمانه_بهگام در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#رضایت_قلبی! سمانه دستم را فشار داد: «صبر کن، بیا بیا، وایسا رنو قرمزه رد شه، بدو...» مثل هر روز از عرض خیابان رد شدیم و رسیدیم جلوی درِ مدرسه. همیشه ده دقیقه، یک ربع زودتر می‌آمدیم و تا زمانی‌که نوبتْ‌صبحی‌ها تعطیل شوند پشت درِ مدرسه جمع می‌شدیم. مسیر خانه تا مدرسه برای سمانه‌ی قدبلند و کلاس پنجمی، کوتاه بود و برای منِ کلاس اولیِ ریزه میزه، دور و خسته‌کننده. نشستم لب جدول خیابان و کیف سبز رنگم را گذاشتم جلوی پاهایم. سمانه بین بچه‌ها چشم گرداند و کوله‌پشتی‌اش را از این شانه به آن شانه جابه‌جا کرد: «رویا رو ندیدی؟» در جوابش ابروهایم را بالا انداختم که سروکله رویا و گروهی که دور خودش جمع کرده بود پیدا شد: «بریم؟» - بریم! - اینم بیارش. - نه بابا ولش کن این ریقو رو. تازه مامانشم راضی نیس. سمانه کوله‌پشتی خودش و رویا را گذاشت کنار کیفم: «مواظب‌شون باش!» - آقا! منم ببرید خب. بلند شدم و بی‌تفاوت به آفتاب کم‌جان پاییز که مستقیم چشمانم را نشانه گرفته بود، التماس کردم: «همین یه دفعه. باشه؟» دو سه هفته‌ای بود که تعدادی از بچه‌های خفن مدرسه به سرپرستی رویا، یواشکی به مادیِ پشت مدرسه می‌رفتند و از دست‌فروشی که ته مادی بساط داشت، لواشک و تمبرهندی می‌خریدند. خانم کاظمی هرگونه تردد در مادی را قدغن کرده بود و هر روز سر صف، از دست‌فروش‌ها حرف می‌زد که بچه‌ها را می‌دزدند و خوراکی‌های غیربهداشتی دارند. من خیلی می‌ترسیدم. نه از بچه‌دزدی که می‌فهمیدم الکی است و نه از خوراکی‌های غیربهداشتی. چون نمی‌دانستم چیست! من فقط نگران مامان بودم که راضی نبود غیر از مدرسه جایی بروم. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ آن روز اما تصمیمم را گرفته بودم. می‌خواستم هر طور شده با سمانه و رویا به مادی بروم. هم حسرت ملچ ملوچ خوراکی‌های غیربهداشتی به دلم نماند و هم اعتماد سمانه را جلب کنم و به مرحله بالاتر بروم. سمانه چشم‌هایش را ریز کرد: «تو نمی‌شه بیای. پول که نداری. داری؟» - نه ندارم. من فقط میام نیگا می‌کنم. - نمی‌شه دیگه. می‌گم مامانت راضی نیس. - مامان تو راضیه؟! سمانه رنگ‌به‌رنگ شد و دو سه نفر از بچه‌ها که دورمان جمع شده بودند پقی زدند زیر خنده. - باشه بیا ولی من مواظبت نیستم! دستتم نمی‌گیرم! خودت بپا نیفتی تو آبراه. کیف و کوله‌ها را پیش شمشادهای کنار جدول رها کردیم و دویدیم به سمت مادی. در تصوراتم مادیِ پشت مدرسه، با بقیه‌ی مادی‌های اصفهان فرق داشت. یک مکان خوفناک، پر از درختان بلندی که برگ‌های درهم‌تنیده‌شان آبراه وسط مادی را احاطه کرده. قحط صدا هم هست و فقط هر از گاهی یک دارکوب دِ دِ دِ دِ ایجاد صدا می‌کند. با آبراهی پر از آب خروشان و هزار مدل ماهی که توی آبش بالا و پایین می‌روند. دست‌فروش هم مثل جادوگر شهر اُز، دماغ دراز و موهای فرفری بلند دارد، با یک کلاه بدقواره‌ی سوراخ. اما مادی پشت مدرسه، دقیقا شبیه سایر مادی‌ها بود. به‌جای درخت‌های بلند چمن داشت و به‌جای دارکوب، کلاغ! آبراهش هم خشک بود و اصلاً آب نداشت. سمانه و رویا جلوی گروه راه می‌رفتند و بقیه‌ی بچه‌ها پشت سرشان. من هم آخرین نفر بودم. رویا مدام اطراف را می‌پایید که مبادا کسی از بچه‌های مدرسه ما را ببیند و به خانم کاظمی خبر بدهد. دست‌فروش سمت مقابل ما بود و برای رسیدن به او باید از پل روی آبراه رد می‌شدیم. به سرعت از پل گذشتیم و مسیر را سر پایین آمدیم. پیرمرد دست‌فروش آستین‌های پیراهن کهنه‌اش را بالا زده بود و بساطش را مرتب می‌کرد. سرِ کچل و ریش‌های بلندش هیچ شباهتی به جادوگر شهر اُز نداشت. بچه‌ها شاد و خوشحال از سر و کول بساط بالا می‌رفتند، لواشک‌ها را از هم می‌قاپیدند و تمبرهندی‌ها را تقسیم می‌کردند. یکی دو نفر همان‌جا تمبرشان را باز کردند و ملچ و مولوچ‌شان، آب دهانم را راه انداخت. ناگهان صدای سوت بلندی همه را شوکه کرد... خانم کاظمی با بلندگوی دستی آمده بود سمت مادی: «آهای! اونجا چیکار می‌کنین؟! تا سه می‌شمُرم بدویید توی مدرسه تا به حسابتون برسم. بعدش درو میبندما!» من دویدم به سمت پل که سمانه نهیب زد: «نه، نه! اون‌وری دوره. از این‌ور.» گروه رویا روانه می‌شدند داخل آبراه و از طرف دیگر بالا می‌آمدند و می‌دویدند سمت مدرسه. من هم پریدم داخل آبراه. تهش کمی گِل بود و پا در آن فرو می‌رفت. بوی گِل و لجن ته گرفته به بینی‌ام هجوم آورد. دیواره‌ی آبراه، از دیوارهای مدرسه بلندتر بود و ریشه‌ی درختها، انواع قارچ‌ها و جلبک‌ها، آن را تزیین کرده بودند. چندنفری به من تنه زدند و رد شدند و چند ثانیه بعد فقط من مانده بودم کف آبراه. کسی را نمی‌‌دیدم اما صداها را می‌شنیدم: «همه اومدن؟ کسی دیگه نیس؟ ورپریده‌ها مگه نمی‌گم نرید مادی؟» - خانوم غلط کردیم! - خانوم ببخشید! و بعد همه رفتند. ترسیده بودم و سیل اشک سدّ چشمانم را شکسته‌ بود. باور نمی‌کردم سمانه‌ی نامرد این وسط رهایم کرده‌ باشد. صدای وییییژژژ یک موتور سوار و پراکنده شدن کلاغ‌هایی که توی مادی غاز می‌چراندند، ضربان قلبم را بالا برد. بوی سیگار به مشامم می‌رسید و چهره‌ی یک بچه‌دزد سیگاری، توی ذهنم چرخ می‌خورد. دست انداختم تا به کمک ریشه‌ی در هم تنیده‌ی یکی از درخت‌ها، بالا بروم. از حالت ریشه‌ها خوشم‌ نیامده‌ بود. لیز بودند و پر از جلبک. تعداد قابل توجهی قارچ از لابلای ریشه‌ها سر در آورده‌ بود و کلی سنگ و چیزهای دیگر که جلبک‌ها تسخیرشان کرده‌ بودند. به سختی خودم را بالا کشیدم. تقریبا به چمن‌های سطح مادی رسیده بودم که کف دستم احساس سوزش و خیسی کرد. چیزی در دستم فرو رفته و خون به استقبالش آمده بود. بی‌توجه به سوزش و خونریزی بالا رفتم. چند دقیقه بعد جلوی در مدرسه بودم، با دست خونی محکم در می‌زدم و تقریبا جیغ می‌کشیدم: «درو وا کنید! مامانم راضی نیس من بیرون باشم. قلبش ناراضی بود که این‌طور شد...درو واکنید!» #نرگس_قوه‌عود در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#گاه_آید_روسپیدی_از_زغال منصور خاطرخواهی لیلا را، جواد خنده‌های فرزند چندماهه‌اش را، محمد ذوق اول مهر دخترش را، پیچیدند لای لباس‌هایشان و داخل کمد رخت‌کن گذاشتند. کلید را چرخاندند و کلاه به سرشان گذاشتند و به عمق صدها متری زمین رفتند تا روزی‌شان را از لابه‌لای زغال سنگ‌های معدن بیرون بکشند. اَبَرمردهایی که با کوه و سنگ انس داشتند و از سرِ این اُنس، حال دلشان هم مثل کوه بود؛ صبور، پر صلابت و اهل سکوت. چند ساعت بعد گاز متان می‌پیچد، قهرمان‌ها ردیف به ردیف توی اتاق رخت‌کن کنار هم آرام می‌گیرند تا خستگی همه این مدت را از تن‌شان به در کنند. #زینب_فرهمند در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#بادومِ_خونه،_پسته‌ی_خندون مهدی: «مامان میشه امسال کلاس اول نرم؟» من: «چرا؟» مهدی: «آخه امسال عقلم کمه، بذار سال دیگه برم که عقلم زیاد بشه.»😌😁 #حدیث_حاجی‌زاده در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#کاش_جواب‌ها_گم_نمی‌شدند به بشقاب‌های روی سفره نگاه می‌کنم. کنار بشقاب دخترک مواد لازانیا که از ورقه‌هایش جدا کرده، توی ذوقم می‌زند. قاشق‌ها و بشقاب‌ها را روی هم می‌گذارم: «بچه‌های غزه دارن از گرسنگی می‌میرن اونوقت بچه‌ی ما اینجوری برا غذا خوردن ناز می‌کنه.» روی صحبتم با همسرم بود که سرش در گوشی بود و غرغرهای زیرلبی‌ام را نمی‌شنید، اما نرگس غرغرهایم را به مکالمه تبدیل کرد: «واقعی میگی؟ غزه واقعیه؟» مواد گوشه‌ی بشقاب‌ها را یک‌جا کردم و گفتم: «بله واقعیه!» بچه آن‌قدر در این مدت فقط اسم و شعاری از غزه شنیده که دیگر برایش قصه شده! - خب پس چرا نمی‌ریم بهشون غذا بدیم؟ - چون نمی‌تونیم. - خب با هواپیما بریم. ظرف‌ها را توی ظرفشویی گذاشتم: «نمیشه! با هواپیما هم بخوایم بریم کمکشون، اسرائیل می‌زنه! با تفنگ، با بمب!» - چقدر اسرائیل بده! - آره خیلی بده! برای فرار از سوال و جواب‌هایی که می‌توانست تا یک ساعت با یک محتوا ولی کلمات متفاوت ادامه یابد، رو به همسرم گفتم: «فردا میری جلسه‌ت رو؟» دخترک حواسش پی جورچین پخش‌شده روی زمین رفت. خواهر کوچکش روی جورچین‌ها چنبره زده بود و داشت به من و پدرش التماس می‌کرد که برویم کمکش. حالش را نداشتم و گفتم: «بابا کمکت می‌کنه.» ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ بعد فکر کردم نکند واقعا می‌توانم به بچه‌های غزه کمک کنم و کاری انجام نمی‌دهم؟ اینکه حالش را نداشته باشم چیز عجیبی نیست، اما اگر در این قضیه فقط حال نداشتنم مانع باشد و بن‌بست‌ها ساخته‌ی ذهنم باشند، حسی شبیه چهارپایان بل پست‌تر می‌دهد! این حس نفرت‌انگیز و چندش‌آور مجبورم می‌کند دوباره مکالمه‌ام با دخترم را با دخترکِ درونم تکرار کنم: «اسرائیل نمی‌ذاره هیچ‌کس به مردم غزه کمک کنه.» کاش مکالمه با دخترم را ادامه داده بودم. آدم وقتی مادر باشد حتما جوابی برای بچه‌اش پیدا می‌کند اما برای سوال دخترکِ درونم جوابی پیدا نمی‌کنم: «چون اسرائیل نمی‌ذاره، ما دیگه نباید هیچ تلاشی بکنیم؟!» کاش جوابش پیدا می‌شد. سال پیش این موقع‌ها با قطعیت و خیال آسوده‌تری می‌توانستیم به سؤالمان جواب بدهیم و بگوییم «نمی‌شود، نمی‌گذارند، نمی‌توانیم!» اما حالا که یک سال دارد می‌گذرد و همچنان بچه‌های غزه گرسنه، ترسیده و بی‌پناهند، دیگر سخت است با این قاطعیت از نتوانستن حرف‌زدن... . #مهدیه_دهقانپور در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan