💯حتماً مطالعه شود:👇 👌) بیانِ پرسش شماره: ۱۹

*┄┄┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄┄┄* ─━━━━⊱⭕️⊰━━━━─ #پرسش شماره: ۱۹ ─━━━━⊰⭕️⊰━━━━─ ❓❔👈 آیا مباحث ادبی، می توانند بر نظرات #فقهی و همچنین نظرات #تفسیری تاثیر مستقیم بگذارند؟ 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

*┄┄┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄┄┄* ─━━━━⊱⭕️⊰━━━━─ #جوابِ پرسشِ شماره: ۱۹ ─━━━━⊱⭕️⊰━━━━─ ❓❔👈 جوابِ پرسش فوق، از مباحث گذشته روشن و واضح است لکن در این باره می توان، مصداق دیگری را مطرح نمود که ارزش و عظمت و تاثیر ادبیات عرب را نمایان کند؛ 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. ✅لینک کانال #کانال_ادبیات_عرب: 🔺 http://eitaa.com/joinchat/3330867217C71996cac28

♦️ #مقدمه: 📝از جمله موضوعات ادبی که ادباء را در مسیر تفسیر کلام متکلّم و کشف مراد او، وارد مناقشات و منازعاتی در خور، توجُّه نموده است، #مساله تعدیه به وسیله حرف جرّ #باء و تفاوت آن با #تعدیه_باب_إفعال می باشد؛ 🔍انعکاس این موضوع، منحصر در علوم ادبی نبوده بلکه بازتاب آن در بین مفسّرین در پرده برداری از آیات قرآن کریم و همچنین در میان فقهاء در مسیر استنباط های فقهی نیز دیده می شود و #حتّی اهمیّت مساله، آن چنان بوده که برخی از اساطین علم همانند 《علم الهدی سید مرتضی(رضوان الله تعالی علیه) 》را وادار به تأليف در زمینه حکم باء تعدیه نموده است. 📚رجوع کنید به تاریخ فقه و فقها از دکتر ابوالقاسم گرجی ص ۱۶۸. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👆👈 #ادامه: 🔸 بررسی کتب ادبی، مبیّن این سخن است که ادباء رسالت خود را صرفاً در تنظیم ضوابطی برای جلوگیری از خطاهای گفتاری نمی دانند بلکه آن ها برای خود رسالتی در حدّ ارائه ضوابط تفسیرِ متن و کشف مراد متکلّم و پرده برداری از اغراض و مقاصد او ترسیم کرده اند. به همین مناسبت در موارد بسیاری که دو یا چند طریق را برای ابراز یک معنی تدوین می کنند، با کاوشی بیشتر و تمسُّک به شواهد و مقامات مختلف سخن، سعی در تحصیل و تبیین تفاوت های موجود در نفس این طُرُق از جهت ابراز آن مقاصد و معانی دارند. بر همین اساس در موضوع تعدیه نیز به بررسی پرداخته اند. 📖نوشتار حاضر، در قالب 《 #سه_قسمتِ》 مختصر به بیان نظریات موجود در مورد فرق میان دو طریق فوق در تعدیه افعال می پردازد و نمونه هایی از ثمره این بحث را در تفسیر و فقه پیگیری می کند و در پایان نیز خاتمه ای در باب ارزش علوم ادبی مطرح می نماید. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

💢 #قسمت_اول: بیان نظرات 👤بنابر گفته ابن هشام در {مغنی اللبیب ذیل حرف باء}، مبرّد و سهیلی از جمله کسانی هستند که میان تعدیه باب إفعال با تعدیه به وسیله حرف جرّ باء، قائل به تفاوت می باشند به این صورت که در تعدیه باب إفعال، معتقدند فاعل با مفعول در اتّصاف به مادّه فعل، مصاحبت و همراهی نمی کنند به خلاف تعدیه به وسیله حرف جرّ باء که فاعل علاوه بر این که مفعول را متّصف به مادّه فعل می کند خود نیز متّصف به فعل می شود؛ 🗣بنابراین معنای جمله 《اَذهَبتُ زيداً》 اين است که زید را روانه کردم و فرستادم امّا معنای 《ذَهَبتُ بِزيد》 این است که او را روانه کرده و خود نیز با او رفتم و به عبارتی زید را بردم. 👆👈در مقابل نگاه فوق، ابن هشام و بسیاری از نحویُّون، این فرق را نپذیرفته و هر دوِ طریق را معادل هم می دانند. 🔺شایان ذکر است که بررسی ادلّه طرفین و نقد هر یک از آن ها از مجال بحث حاضر خارج است. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

💢 #قسمت_دوم: بازتاب تفسیری 👤زمخشری از جمله کسانی است که همانند مبرّد و سهیلی قائل به فرق میان دو طریق مزبور در تعدیه می باشد. 🔺ایشان در آیه ۱۷ سوره مبارکه بقره: 《ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ》[الآیه]، بر اساس این نگاه، فاعل را در اصل فعل با مفعول همراه و مصاحب دانسته و می فرماید: 《و الفرق بین {أذهبه} و {ذهب به} أنّ معنى {أذهبه}: أزاله و جعله ذاهبا، و يقال: {ذهب به} إذا استصحبه و مضى به معه...》. 🔰 بیان #ایراد ♦️ در اینجا ایرادی را نسبت به بیان زمخشری و همانند او مطرح کرده اند و آن این که فاعل در آیه فوق، ذات اقدس خداوند است و طبق بیان این عدّه، باید خداوند را نیز متّصف به وصف ذهاب بدانیم تا مصاحبت و همراهی در اصل فعل با مفعول حاصل گردد و حال آن که ذات اقدس خداوند از چنین اتّصافی مبرّا می باشد. 🔰 پاسخ از #ایراد فوق ♦️ایراد مذکور عمده ترین ایرادی است که از ناحیه کسانی همچون ابن هشام که فرق گذشته را قبول ندارند، وارد شده است لکن کسانی همچون زمخشری که قائل به تفاوت گذشته می باشند در پاسخ از ایراد فوق و دفاع از نگاه خود، مصاحبت و مشارکت موجود در آیه را با توجه به قرینه متّصله عقلیّه (امتناع وصف ذهاب در مورد ذات اقدس خداوند) به صورت حسّی و ظاهری معنا نمی کنند بلکه چنین تعبیری را در مورد خداوند از باب مبالغه می دانند لذا زمخشری در عبارتی کوتاه گفته است: {و المعنی: أخذ الله نورهم و أمسكه ... فهو أبلغ من الإذهاب} #یعنی به کارگیری باءِ تعدیه دلالت بر شدّت امر دارد به نحوی که هیچ گاه نور آن ها بازگردانده نمی شود. فلذا از این تعبیر در مقام تاکید و شدّت و مبالغه استفاده می شود بخلاف {أذهب الله نورهم}. 📣امّا مطابق نظر ابن هشام و کسانی که قائل به این فرق نمی باشند آیه مذکور دلالتی بر این شدّت نداشته و 《ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ》معادل {أذهب الله نورهم} می باشد. 📚برای تحقیق بیشتر مراجعه کنید به تفسیر انوار التنزیل و اسرار التاویل و همچنین تفسیر روح المعانی ذیل آیه ۱۷ سوره مبارکه بقره. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👥رفقا: 🔸همان طور که گفته شد، #بحثِ جوابِ پرسشِ شماره: ۱۹، در قالبِ سه قسمت به همراه خاتمه بیان می‌گردد؛ ✅تا کنون دو قسمت از آن سه قسمت بیان شد؛ 👆👈قسمتِ سوّمِ بحث به همراه خاتمه مانده است لذا ان شاء الله ادامه بحث روزِ #دوشنبه ارسال می شود؛ 👨‍🎓👨‍🏫دانش پژوهان با ما همراه باشند👨‍💻🧓

👏رفقا قرار بود امروز، ادامه جوابِ پرسشِ شماره: ۱۹ ارسال شود:👇

💢 #قسمت_سوّم: بازتاب فقهی 👥فقهاء در کتاب {صید و ذباحة} یکی از واجباتِ عملِ ذبح را رعایت قبله می دانند. 📝مستند آن ها در این حکم، روایات متعدّدی است که در این زمینه وارد شده است مثلاً در روایتی از امام باقر (علیه السّلام) نقل شده که حضرت فرموده اند: ✅《إذا أردت أن تذبح فاستقبل بذبيحتك القبلة》رجوع شود: وسائل ج ۱۶، ص ۲۲۶. ♦️ نحوه استنباط وجوب از این روایت به این صورت است که فعلِ 《استقبل》 صیغه امر بوده که ظهور در وجوب دارد. از طرفی این مادّه در این باب لازم بوده و بنا به گفته فقهاء به وسیله بای جارّه متعدّی شده است فلذا عبارت 《بذبیحتک》 دربردارنده مفعول این مادّه است. بنابراین حدّاقلّ نتیجه ای که به مقتضای قاعده ادبی (این که اگر فعلی متعدّی باشد نیازمند وقوع بر مفعول است) به دست می آید این است که عمل رو به قبله نمودن باید بر مفعول یعنی ذبیحه یا همان حیوانی که فاعل میخواهد آن را ذبح نماید، واقع گردد. به همین جهت فقهاء در مورد وجوبِ روبه قبله قرار دادن مذبوح اتّفاق نظر دارند. امّا در عین حال بحث دیگری را نیز مطرح کرده اند و آن این که آیا از این روایت و مثل آن می توان وجوبِ رعایتِ قبله را در مورد خود فاعل و ذابح نیز استفاده کرد یا خیر؟