آفتاب تابان هنوز به میان آسمان نرسیده بود که گرمای روز به اوج خود رسیده بود.
ساعتی از روز نگذشته بود و من از کوچه پس کوچه‌های شهر حله می‌گذشتم.
در میان همهمه و شلوغی صداهای زیر و بم، شنیدم که گویا کاروانی بزرگ قرار است تا قبل از ظهر به حله برسد؛ گوش‌هایم را تیز کردم.
وقتی مطمئن شدم، سراسیمه دویدم. باید احمد را خبر می‌کردم تا مژدگانی کاروان به ما برسد.
خانه احمد چند خانه با ما فاصله داشت. به در خانه رسیدم و در را کوبیدم. احمد با نگرانی در را باز کرد. با هیجان گفتم:
- احمد، احمد، عجله کن!
احمد چشمانش درشت شده بود و با تعجب پرسید:
- کجا؟
گفتم:
- کاروانی بزرگ به سمت حله می‌آید و قبل از ظهر می‌رسد.
احمد ذوق‌زده دست‌هایش را به هم زد و گفت:
- عالی شد! اگر کاروان بزرگی باشد، چند سکه‌ای به دست می‌آوریم.
بچه‌های دیگر را هم خبر کنیم؟ گفتم:
- دنبال دردسر می‌گردی؟ سخت است! تازه باید چند سکه‌ای را که می‌گیریم قسمت کنیم.
کمی فکر کرد و راضی شد. گفتم:
- تا ظهر فرصتی نداریم. عجله کن.
بدون برداشتن آب و نان از شهر خارج شدیم.
ساعت‌ها راه رفتیم و تپه‌ها و صحراها را پشت سر گذاشتیم، اما خبری از کاروان نبود. حالا دیگر خورشید تمام و کمال در پهنای آسمان می‌درخشید. گرمای هوا و تیغ تیز آفتاب مغز سرمان را می‌سوزاند.
احمد گفت:
- محمود، مطمئنی که کاروان در راه است؟
گفتم:
- بله، مطمئنم. خودم شنیدم.
احمد پرسید:
- می‌خواهی جلوتر برویم؟
با دست تپه‌ای را نشان دادم و گفتم:
- تا آنجا برویم. اگر خبری نبود، برگردیم.
#داستان_دنباله‌دار_مرد_مهربان
🌼🍃کانال کودک مهدوی
https://eitaa.com/joinchat/1236992670C137bcab6a2
