موسیقی متن داستان #یکی_مثل_همه۳

بسم الله الرحمن الرحیم 💞 #یکی_مثل_همه۳💞 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی 💥 «قسمت چهارم» 🔰منزل شادی شادی با این که اولین بچه گوهرخانم نیست اما مونس واقعی اوست. یک دختر دبیرستانیِ بی‌حاشیه که مثل همه بی‌حاشیه‌ها و مظلوم‌ها مورد بی‌توجهی برادران و خواهران و هم‌کلاسی‌هایش قرار می‌گرفت. اما به طور خاصی راه خودش را میرفت. نمازش را می‌خواند. دخترچادری مدرسه‌شان بود. اهل کتاب و مطالعه بود. و بزرگترین تفریحش کتاب خواندن برای سلطنت و مملکت و گوهر در عصرها به همراه یک عصرانه و دورهمی زنانه بود. یک روز که عصر کلاس داشت، آماده شد و از خانه زد بیرون. از کوچه‌شان که خارج شد، دید با کمال تعجب، در مسجد صفا باز است و دو تا آقا در حال پیاده کردن ریسه‌های رنگی از ماشین هستند. همین طور که داشت عبور میکرد، با این که هیچ‌وقت سر و چشمش را به اطرافش نمی‌چرخاند، اما یک لحظه نگاهی به داخل مسجد انداخت. دید یک خانم جوانِ چادری ایستاده و با یک آب‌پاش، در حال آب‌پاشی در حیاط مسجد است. به راهش ادامه داد و رد شد و رفت. دو سه ساعت دیگر که کلاسش تمام شده بود و در حال برگشتن از کلاس بود، دوباره باید از جلوی مسجد رد میشد. این‌بار دید که یک مداحی ملایم و قشنگ درباره میلاد امام زمان از بلندگوی دستی (نه بلندگوی مسجد) در حال پخش است و آن دو آقایی که دیده بود، به همراه دو سه تا پسر نوجوان دیگر در حال نصب ریسه‌ها از این طرف کوچه به آن طرف کوچه هستند. شادی رفت آن دستِ کوچه تا به مسجد نزدیک‌تر شود. دوباره نگاه به مسجد انداخت. دید آن خانمِ جوان در حال جارو زدن مسجد است. دلش خواست برود داخل و با آن خانم سلام و حال و احوال کند. شاید هم مغناطیسِ اخلاصِ عاطفه او را به داخل مسجد کشاند. جلوتر رفت و سلام کرد. عاطفه دید که یک دختر خانم چادری و مهجبین جلویش ایستاده و مودبانه سلام میکند. هنوز با او هم حرف نشده بود که فقط با دیدنش خستگی از جان عاطفه بیرون رفت. -سلام از ماست خانم. حال شما؟ -ممنون. شما خوبین؟ -قربان شما. شما این محل زندگی میکنین؟ -آره. کوچه بغلی. وسط کوچه. درِ سومی که قرمزه ما هستیم. -به‌به. پس یه جورایی با هم همسایه‌ایم. -چطور؟ مگه خونه شما کدومه؟ -ما کوچه بعد از شماییم. روبروی خونه همون دو تا خانمی که با هم زندگی میکنند. -آهان. روبروی خونه مملکت خانم و سلطنت خانم! -جالبه. ماشاءالله چه اسامی پرُاُبهتی! هر دو با هم خندیدند. شادی گفت: «نکنه شما عاطفه خانم هستین؟» عاطفه تعجب کرد و گفت: «آره. اسم منو از کجا میدونین؟» شادی که نمی‌توانست جلوی خنده‌اش بگیرد جواب داد: «از یه خانم پُراُبهت شنیدم.» دوباره با هم خندیدند. دخترند دیگر. به ذره‌ای محبت و هم‌کلامی با هم، قربان صدقه هم می‌شوند و ریزریز می‌خندند و خوش می‌گذرانند. شادی گفت: «اگه در مسجد بسته باشه، اشکال داره؟ آقایون اینجا کار دارند؟» عاطفه خانم گفت: «چطور مگه؟ نه ... اشکال نداره.» شادی گفت: «میخوام چادرمون در بیاریم و راحت‌تر جارو کنیم. اینجوری راحت‌تریم.» عاطفه خیلی از این حرف شادی خوشش آمد. فهمید که نخیر! مثل این که در آن محله، ادم حسابی هم پیدا میشود. رفت دمِ در مسجد و به آقافرشاد گفت: «من درو میبندم که با دوستم راحت‌تر اینجا رو جارو کنیم. اگه خواستید بیایید داخل، در بزنین.» این را گفت و آمد داخل و در را بست. #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

تا در را بست، شادی چادرش را درآورد. عاطفه هم همین‌طور. دید شادی فورا آستینش را زد بالا و رفت یک جارو برداشت و اندکی آن را خیس کرد و شروع کرد. عاطفه هم روحیه‌اش چندبرابر شد و دوباره به جاروکردن پرداخت. حدودا نیم ساعت جارو زدند. هر از چند دقیقه با هم حرف میزدند و بیشتر با هم آشنا میشدند. -عاطفه خانم! اینجا قراره اتفاقی بیفته؟ -آره ... البته امیدوارم. رفتیم صحبت کردیم و یه روحانی قراره بیاد اینجا نمازجماعت و کارای فرهنگی انجام بده. -خیلی عالیه. من تا حالا ندیدم اینجا نمازجماعت داشته باشه. بیشتر مجلس ترحیم برگزار میشه. روحانی کی میاد برای نمازجماعت؟ -از ظهر اومده بنده خدا. من و آقافرشاد ایستادیم پشت سرش و اولین نمازجماعت خونده شد. -رفتن و دوباره برای شب برمیگردن؟ -نه. همین جاست. همون آقایی بود که نرده بون گرفته بود و داشت به آقامون کمک میکرد. همون آقا روحانی جدید اینجاست. -واقعا؟ فکر نمیکردم. پس چرا لباس نداشت؟ منظورم لباس آخوندیه. -اونم به وقتش. نیم ساعت دیگه گذشت و عاطفه و شادی کل حیاط مسجد را کردند مثل دسته گل. یک ربع بیست دقیقه بیشتر به اذان نمانده بود که شادی رو به عاطفه گفت: «من یه کاری دارم، میرم خونه و برای نمازجماعت برمیگردم.» -باشه عزیزم. برو. شادی خداحافظی کرد و چادرش را پوشید و در را باز کرد و رفت. وقتی او رفت، کار آقافرشاد و داود هم تمام شده بود و ریسه‌ها را در کوچه، جلوی مسجد چسبانده بودند. از سر و وضع آنها داشت خاک و خُل می‌ریخت. یاالله گفتند و رفتند داخل مسجد. با ورود آنها به مسجد، پنج شش تا بچه با سر و وضع ساده و کوچه‌ای هم با آنها وارد مسجد شدند. فرشاد و داود، اول رفتند سر و وضعشان را تکاندند و تمیز کردند. سپس وضو گرفتند و برای نمازجماعت آماده شدند. آقافرشاد با گوشی همراهش یک صوت قرآن دانلود کرد و گذاشت پشت بلندگو! داود هم رفت سراغ بخاری تا ببیند اصلا کار میکند یا نه؟ موقع اذان شد. یک اذان خیلی زیبا از موذن‌زاده از بلندگوی مسجد پخش شد. هم‌زمان با پخش اذان، داود برقِ ریسه‌ها را زد و کل کوچه، از لامپ‌های رنگارنگ و قشنگ روشن شد. اصلا حال و هوای قشنگی در آن کوچه و آن ساعات پیدا شده بود. مردم رد میشدند و نیم نگاهی به مسجد می‌انداختند. عده‌ای رد میشدند و میرفتند. چند نفر هم که بیشتر کسبه محل بودند، وضو گرفتند و به داود و فرشاد پیوستند. اولین نماز جماعت می‌خواست برگزار بشود. داود یک عبای ساده‌اش را با خودش آورده بود و همان را به دوش انداخت. اما مگر میشود نمازجماعت در مسجد برگزار بشود و سه چهار تا پیرزن هم در آن طرف پرده ایستاده باشند اما مُکَبّر(نوجوانی که اقامه نماز را میگوید) نداشته باشند؟ داود نگاهی به اطرافش انداخت. احمد و صالح هم نبودند که یک نفرشان تکبیر بگوید. پنج شش تا بچه‌ای هم که بودند، در حال دویدن در مسجد بودند و اصلا در آن حال و هوا نبودند. داود تقریبا ناامید شده بود و میخواست نمازش را شروع کند که یک لحظه نگاهش به چشمان یک پسر بچه حدودا یازده ساله قفل شد. پسری با غایت باریک و دبستانی با شلوار ورزشی کهنه و یک کلاه بافتنی سیاه به سر. داود همین طوری و اصلا بدون این که بداند و بشناسد، دستش را به نشان تعارفِ بلندگو برای گفتن تکبیر به طرف آن نوجوان تکان داد. اولش نیامد. تا این که فرشاد هم متوجه شد و به تبعیت از داود، با لبخند به آن نوجوان گفت: «بیا آقاپسر! بیا بلندگو رو بگیر و اقامه بگو! بیا ماشالله!» اول مشخص بود که خیلی تردید دارد اما یک چیزی ... نمیدانم شاید هم یک کسی ... به پای او دستور داد و او را کشاند به طرف صفِ نمازجماعت پنج شش نفره و بلندگو را برداشت. داود به خیال این که«خب خدا را شکر. یک مکبر هم گیرمان آمد و تا بقیه بچه ها هم در کارهای مسجد مشارکت کنند خدا کریمه!» رو به قبله، چشمانش را یک لحظه بست و دست روی سینه اش گذاشت و «السلام علیک یااباعبدالله الحسین» گفت و لحظه بعد، دستانش را تا گوش‌هایش بالا آورد و گفت «الله اکبر» خب الان قاعدتا باید آن نوجوان بگوید «الله اکبر. تکبیره الاحرام.» و بقیه هم با شنیدن تکبیره الاحرامِ مکبّر، نماز را شروع کنند. اما با کمال تعجب و ناباورانه، یک صدای نامفهوم از دهان و حنجره آن نوجوان خارج شد که کمی شبیهِ گفتن«الله اکبر» بود! داود که نمازش را بسته بود و میخواست سوره حمد را آغاز کند، یک لحظه خشکش زد! فرشاد هم چشمانش شد ده تا! اما نماز را شروع کرد تا نمازجماعت خراب نشود. بقیه هم حالشان خیلی تفاوتی با حال داود و فرشاد نداشت. #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

داود، حمد و سوره را تمام کرد. اواخر سوره کوثر بود که ذهنش مشغول شد و نمیدانست که آن بچه چطوری میخواهد بگوید «الله اکبر ... رکوع» تا این که سوره را تمام کرد و به رکوع رفت و شنید که آن نوجوان دوباره با یک صدای مبهم از ته گلو و حرکت لب و دهانش، صدایی از خود درآورد. بالاخره سه رکعتِ نماز مغرب تمام شد. با همان کیفیت رکعت اول. و با همان وضعی که آن نوجوان، تکبیر گفت. فرشاد حواسش به داود بود و میخواست ببیند داود چه میکند؟ اما دید داود هیچ عکس العمل خاصی از خود نشان داد و پس از خواندن تعقیبات، بلند شد و خود را برای نماز عشاء آماده کرد. آن پسرک هنوز بلندگو دستش بود و هیچ نوجوان دیگری، با این که از گوشه کنار به او نگاه میکردند و شنیدن صدای مبهم او از پشت بلندگو برایشان تازگی داشت، اما کاندید برای گفتن اقامه نشدند. نماز دوم هم گذشت و سلام و تعقیبات را گفتند و قبل از این که داود سر از سجده شکر بردارد، آن نوجوان بلندگو را گذاشته بود زمین و رفته بود. بعد از این‌که مردم رفتند، عاطفه خانم دید که شادی با یک سبد پشت سر او نشسته. رو به شادی کرد و گفت: «سلام. قبول باشه. کی اومدی؟» شادی همین طور که سجاده کوچکش را جمع میکرد با عاطفه دست داد و گفت: «خدا قبول کنه. رفتم این سبدو با داداشم آوردیم.» عاطفه نگاهی به آن سبد کرد و با تعجب پرسید: «سبد؟ سبدِ چی؟» شادی سبد را جلو آورد و باز کرد. عاطفه دید یک فلکس چایی با یک ظرف پر از شامی کباب و یک ظرف دیگر پر از سبزی تازه و گوجه و خیارشور با خودش آورده است. شادی گفت: «اینا رو مامانم سلام رسوند و گفت ببخشید اگه کم هست.» ما که فقط تصورش را کردیم، دلمان خواست و کلی کیف کردیم. چه برسد به عاطفه که آنجا بود و دید که چقدر خوش و خوشمزه و باصفا و به موقع، خدا شادی به آنها رسانده. -وای دستت درد نکنه شادی جون! چرا زحمت کشیدی؟ -نه بابا. چه زحمتی. گفتم خسته‌این. خستگی در کنین. -وای عالیه. نمیدونی چقدر ضعف داشتم. راستی کو داداشِت؟ بگو اونم بیاد داخل. -خیلی ممنون. اون رفت نون تازه بگیره بیاره. -دستش درد نکنه. به خدا راضی به زحمت نبودیم. نمیدونی چقدر آقامون و حاج آقا خوشحال میشن. شادی چون درس داشت و مامانش گفته بود زود برگرد، از عاطفه خداحافظی کرد و رفت. عاطفه سفره کوچک یکبار مصرف را در گوشه سبد درآورد و انداخت روی زمین و سفره را چید و به فرشاد گفت: «این سفره را دوستم آورده. مامانش زحمت کشیده. رزق امشبمون خدا را شکر خیلی خوشمزه است. من میرم اون ور. شما بیایید اینجا بشینین. تا شروع میکنین، داداشِ دوستم رفته نون تازه بخره. الان میاد.» داود و فرشاد تا چشمشان به سفره و بو و بَرَنگ شامی و سبزی تازه خورد، ذوق زده شدند. هنوز شروع نکرده بودند که یک صدایی از پشت سر داود به صورت مبهم شنیده شد. چیزی مثل «سلام. بفرمایید.» تا برگشت و پشت سرش را دید، همان نوجوانی بود که اقامه گفت. دو تا نان داغ و تازه دستش بود و جلوی داود گرفت. داود که انگار داشت حواریونش را پیدا میکرد، به جای گرفتن نان، دست کوچک آن نوجوان را گرفت و به آرامی و لبخند، به طرف خودش کشید. پسرک قدم قدم به داود نزدیک و با او چهره به چهره شد. داود نان را از او گرفت و او را کنار سفرش نشاند. هنوز دستش در دست داود بود. اینقدر چشمانش معصوم و نگاهی نجیب و وجودش گرم بود که داود را گرفت. فرشاد دید داود کف دستش را جلوی پسرک گرفت و با خوش‌رویی گفت: «میتونی اسمتو با نوک انگشتت بنویسی کفِ دستم؟ میخوام بدونم میتونم حدس بزنم که چی نوشتی؟» پسرک لبخند زد و با نوک انگشتش، کفِ دست داود نوشت: «مهربان!» اسمش مهربان بود. داداش شادی خانم. پسر یکی مانده به آخرِ خانواده که میشِنید اما از نظر گویایی مشکل داشت و قادر به حرف زدن نبود. نیم ساعت بعد، فرشاد و عاطفه خدافظی کردند و به خانه‌شان رفتند. داود اما در مسجد ماند و میخواست بیشتر با آن محله آشنا شود. وقتی فرشاد و عاطفه سوار موتور شدند و می‌خواستند بروند، سر و کله آرش با موتورش پیدا شد که میخواست از آنجا رد شود و به مغازه ساندویچی سروش برود. وقتی چشمش به یک خانم و آقا خورد که از مسجدِ متروک آنجا خارج شدند، حواسش به آن طرف رفت. و وقتی سر و شکل کوچه و نورِ ریسه‌ها و آب و جاروی جلوی مسجد را دید، بیشتر تعجب کرد اما جلب توجه نکرد و به آرامی از کنار موتور فرشاد عبور کرد و رفت. اما آن رفتن، قطعا بدون سوسه آمدن و بی‌خیال شدن و درمیان نگذاشتن با غلامرضا و سروش نبود... رمان #یکی_مثل_همه۳ ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour

🌀قسمت‌های رمان #یکی_مثل_همه۳ 🔺قسمت‌اول https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16363 🔺قسمت دوم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16379 🔺قسمت سوم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16400 🔺قسمت چهارم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16411 🔺قسمت پنجم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16426 🔺قسمت ششم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16449 🔺قسمت هفتم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16461 🔺قسمت هشتم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16476 🔺قسمت نهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16488 🔺قسمت دهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16509 🔺قسمت یازدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16523 🔺قسمت دوازدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16539 🔺قسمت سیزدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16554 🔺قسمت چهاردهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16576 🔺قسمت پانزدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16590 🔺قسمت شانزدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16606 🔺قسمت هفدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16624 🔺قسمت هجدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16639 🔺قسمت نوزدهم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16661 🔺قسمت بیستم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16681 🔺قسمت بیست‌ویکم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16703 🔺قسمت بیست‌ودوم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16715 🔺قسمت بیست‌وسوم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16732 🔺قسمت بیست‌وچهارم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16745 🔺قسمت بیست‌وپنجم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16756 🔺قسمت بیست‌وششم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16767 🔺قسمت بیست‌وهفتم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16783 🔺قسمت بیست‌وهشتم https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16806 🔺قسمت بیست‌ و نهم (قسمت آخر) https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour/16832 ♦️این لیست تکمیل است.

اینم تقدیم با احترام👆☺️ دیگه چقدر هواتون داشته باشم

#تجمع_پاستور #چند_لحظه_تامل ✍ حجت‌الاسلام حدادپور جهرمی ۱. وقتی شما ثابت در جایی ایستاده باشی و با سر دادن شعار از طریق بلندگو، اسباب اختلال در نظم عمومی فراهم کنی، یک نفر می‌فرستند تا تذکر بدهد. ۲. وقتی یکی دو بار به شما تذکر می‌دهند و از شما می‌خواهند که متفرق شوید. اگر رفتید که هیچ، اما اگر پافشاری کردی و همچنان ایستادی و مدام شعار بدهی، بالاخره به سراغت می‌آیند. ۳. وقتی آمدند سراغت، و همچنان شما و اطرافیانت شعار بدهی، و صدا به صدا نرسد، حتی اگر به شما دست نزنند، با حالتی که به کسی تعارف میکنی و میخواهی راه را نشانش بدهی، شما را به طرفی راهنمایی می‌کنند. ۴. در اینجا اگر شما پافشاری کنی و نروی، دستت را می‌گیرند و میکِشند. اگر رفتی که هیچ، اما اگر نرفتی و او همچنان تو را کشید، اینجا کشمکش شکل می‌گیرد. ۵. او مأمور است و معذور و دارد کارش را میکند. اما شما چه؟ همان غیرروحانی و درس ناخوانده حوزوی که سال‌ها در مجازی و حقیقی برایت کلاس و دوره امر و نهی گذاشته و گفته اگر امر و نهی نکنی، تو در مقابل تمام خون‌های به ناحق ریخته شده انبیا و اولیا مسئولی، تا جایی که حتی گفته همین خودِ تو که امر و نهی نمیکنی، مانع ظهور هستی، آیا دلیل شرعی و قانونی برای متفرق نشدن و همچنان پافشاری کردن و نرفتنت به تو یاد داده؟ اصلا چنین دلیلی وجود خارجی دارد؟! ۶. وقتی دستت خالی است و هیچ حجت شرعی و قانونی برای پافشاری علیه مأمور دولتی و انتظامی نداری، بدترین حالتش این است که با او درگیر شوی و اگر تو را هُل داد، تو هم او را هُل بدهی و با کف گرگی و کَله و حرکت رزمی، مأمور معذور انتظامی را که دارد به وظیفه‌اش عمل کند، بزنی!! ۷. خب قطعا زورت به آن مأمور نمی‌رسد و کشمکشی که مسببش بودی، منجر به خونی شدن سر و صورت و محاسن مبارکت می‌شود. دقیقا آنجاست که خواهران و برادرانی که اطرافت هستند، و از دو ساعت قبلش دوربین به دست، منتظر وقتش هستند، بالاخره وقتش می‌رسد و از شما در حالات مختلف عکس و فیلم می‌گیرند و در حسینیه ایتا منتشر می‌کنند و زمین و آسمان ریسمان می‌کنند که الا یااهل العالم! ناهی از منکر را زدند! چه نشسته اید که آمر به معروف را مانند مقتدایش حسین علیه السلام در خونش کردند و سرش را شکستند. (حالا همان آمر بزرگوار، حرکت جودو روی مأمور معذور پلیس انجام می‌داد!) ۸. حالا تصور کنید که اگر از دماغ همان اعزه‌ای خون می‌آمد که بلندگو دست گرفته بود و شعار سرمیداد، و یا زبانم لال ماموری به طرف بانویی رفته بود که جلوی ماشین مردم ایستاده و به کاپوت آن مشت می‌کوبید و آن بانو را فقط هل داده بود، و یا بدتر از آن اگر مادری که پوشیه زده و نمی‌دانم با چه مجوز و یا درایتی با بچه خردسال در بغلش، مشتش را گره کرده و در نزدیک ترین صحنه به کشمکش مردان شعار میداد، زبانم لال اگر مویی از سر آن مادر و فرزند دلبندش کم میشد، چه اتفاقی می‌افتاد؟ دقت کنید لطفا، سوال حساسی است؛ اولا وایرال کردن آن عکس‌ها در مجازی علی الخصوص حسینیه ایتا چه بازتاب زشت و زننده و منفی داشت؟ ثانیا مسئول آن خون چه کسی بود؟ آیا آن دکتر برادر عزیز غیرمتخصص دینی که گفت مانع ظهوری اگر نهی از منکر نکنی، پیدایش می‌شود و اصلا خون را گردن میگیرد؟ و یا آن برادران بسیار عزیزی که صندلی گذاشتند و ردیف هم در قم نشستند و بالا و پایین نظام را در مسئله حجاب با شیلنگ چهارده میلی شستند و خشک کردند، گردن میگیرند؟ حاشا و کلا که احدی از آن دلبران حتی به خود زحمت عیادت بدهند! نهایتا خوراک چرب و چیلی علیه نظام پیدا می‌کنند تا باز هم بکوبند و از احساس غیرت دینی مردم ساده دل نهایت سواستفاده را بکنند. ۹. حالا یک قدم برویم بالاتر. شما تصور می‌کنید این جماعت اگر کتک خورد، که معتقدم نخورد و فقط متفرق شدند، به فرض اگر کتک خورد و یا همان هایی که برایش زبانم لال گفتم رخ بدهد، دیگر کار تمام است؟! نه به جان عزیزتان. تازه کار حضرات شروع میشود. فاز بعدی را اسمش می‌گذارند *حرکت آتش به اختیار* و از این عبارت نورانی رهبر حکیم انقلاب سواستفاده می‌کنند و خودشان به جای نهادهای مربوطه تصمیم می‌گیرند و به جان مردم می‌افتند و با به فضاحت کشیدن عبارت *حرکت انقلابی* رأسا به پاکسازی فضای جامعه می‌خواهند اقدام کنند. چنانچه این را در دهان بعضی خانواده‌های شهدا گذاشتند و کلیپش آمد بیرون و گفتند اگر تا تابستان جلوی مردم را نگیرید، با کفن به کف خیابان خواهیم آمد. همین قدر خودسر و تصور فراقانونی و بااعتماد به نفس! ۱۰. بنده همان کسی هستم که از روی تخت بیمارستان در ایام کرونا مقاله فتنه عظمی را نوشتم و خطر واکسن ستیزان را که تندترین شعارها علیه رهبری و بیت حضرت آقا و دلسوزان نظام سرمیدادند، گوشزد کردم. بفرمایید. ملاحظه کنید. دقیقا همان ها دوباره ریخته اند کف خیابان اما ... این اما خیلی مهم است... ادامه این پست👇

اما با پشتیبانی ادمین های سوپرانقلابی که که فقط یک ردیف صندلی می‌گذارند و هر کدام یک ربع حرف می‌زند و سرتاپای نظام‌را در قم و در جوار فاطمه معصومه سلام الله علیها میشورد. بعدش مردم فقط بغض کنند و بگویند اللهم عجل لولیک الفرج؟ فقط مشت گره کنند و بگویند مرگ بر اسراییل؟ بعدش دست اهل و عیال را بگیرند و بروند صفائیه و یک فلافل دو نان بزنند؟ خرسند باشند که چقدر قشنگ حرف زدید؟ قطعا از این خبرها نیست. بلکه زن با بچه ای که در بغل دارد، هم جلوی مأمور دولت و نیروی انتظامی می‌ایستد و جیغ و داد و شعار می‌دهد و هم جلوی چند تا سلیطه پاچه پاره که یادش رفته قلاده را به جای دهان سگش به دهان کثیف خودش بزند می‌ایستد و با خوش خیالی نهی از منکرش میکند! آن بانوی عزیز با بچه شیرخوار در بغل، همان که شما یک عالمه حرف‌های نسنجیده به خوردش دادید، هر اتفاقی برایش بیفتد، می‌گذارد پای روضه رباب و علی اصغر شش ماهه! جواب این کج فهمی را چه کسی میدهد؟ جواب شکسته شدن قبح نیروی انتظامی و ماموران دولتی در چشم و اذهان امت را چه کسی میدهد؟ میدانید بازی را که شروع کردید، تهش کجاست؟ اصلا متوجهید که سر از چه هرج و مرجی در‌می‌آورد؟ خدا به دادتان برسد من با آن کسانی که تجمع کردند و نظم عمومی را بهم ریختند و فورا از خودشان عکس گرفتند و فرستادند فضای مجازی، با آنان صحبتی ندارم. روی سخنم با پشت پرده‌هایی است که اگر گناهشان بیشتر از اتاق فکر سران فتنه و ایادی و عوامل شورش ز‌ز‌آ نباشد، کمتر نیست. خود دانید. #عقلانیت_دینی #تفسیر_به_رای_ممنوع #دمیدن_بر_آتش_زیر_خاکستر_ممنوع #تشویش_اذهان_عمومی_ممنوع #تحریک_احساسات_پاک_دینی_مردم_ممنوع #افراط_و_تفریط_ممنوع #مراقب_دینتان_باشید #لطفا_نشر_حداکثری ✍ کانال #حدادپور_جهرمی @Mohamadrezahadadpour

موسیقی متن داستان #یکی_مثل_همه۳

بسم الله الرحمن الرحیم 💞 #یکی_مثل_همه۳💞 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی 💥 «قسمت پنجم» 🔰مسجد صفا کلا مسجد باید کَس و کار و شلوغ‌کُن داشته باشد. مسجدی که کَس و کار شیطون و یا غُد داشته باشد به مراتب از مسجدی که هیچ کس و کاری ندارد، بهتر است. چون آن غُدها حداقل به خاطر ارضای غد بودنشان هم که شده، برو و بیایی میکنند و بالاخره هر کدام که یک گوشه مسجد را بگیرد، کم‌کم مسجد آباد میشود. اما امان از مسجد مهجور! امان از مسجدی که یه گوشه افتاده باشد و کسی نگاهش نکند. داود در مسجد صفا، برخلاف مسجدالرسول خیلی تنها بود. اینقدر تنها که آن مسجد حتی خادم نداشت. فقط یکی از کسبه محل، کلید مسجد دستش بود و هر کس کار داشت و یا میخواست مجلس ترحیم بگیرد، کلید را از او میگرفت و بعد از اتمام کار، دوباره به او برمیگرداند. اسم آن کاسب که مغازه خواربارفروشیِ کوچکی داشت، اوس کرامت بود. کرامت کمتر از هفتاد سال سن داشت. انسان خوبی بود اما از آن خوب‌ها که فقط تا وقتی اوضاع خوب است، خوب هستند. و الا کلا میزد زیر همه چیز و درِ مسجد را قفل میکرد و میرفت و کسی هم جرات نداشت تا خودِ اوس کرامت سرِ خُلق نیامده، برود و درباره مسجد با او صحبت کند. اعصاب و سکناتش چیزی بود در حد بابای بزرگوار شادی خانم، بلکه اندکی هم از اون داغان تر. داود و فرشاد و عاطفه توانسته بودند حیاط و کوچه مسجد را تمیز و نو نوار کنند و پرچم و ریسه بکشند. اما فضای صحن مسجد خیلی به هم ریخته و کثیف بود. داود نگاهی به ساعتش انداخت. دید ساعت شش و نیم صبح است. یک چفیه به سر انداخت و دو طرفش را از پشت گردنش رد کرد و مثل خانم‌هایی که موقع گردگیری، روسری‌شان را میبندند، شد و بسم الله گفت و شروع به مسجدتکانی کرد. از جارو زدن فرش‌ها و گوشه‌های صحن گرفته تا گردگیریِ همه پستی و بلندی‌های آنجا. کار پیش نمیرفت. این را کسانی می‌فهمند که با محلی برخورد کرده باشند که سالها چرک و گرد و خاک روی آن نشسته. مخصوصاً دست تنها اصلا کار جلو نمیرفت. تا نزدیکی‌های اذان ظهر. نیم ساعت مانده به اذان ظهر، داود وضو گرفت و در مسجد را باز کرد و یک آب‌پاشی مختصر کرد و رفت نشست پشت بلندگو! بلندگو را روشن کرد و شروع کرد و به حالت ترتیل، قرآن خواند. از اول قرآن شروع کرد. میخواست به جای صوتِ نوار و کلیپ ضبط شده، صدای ملایمِ پخش زنده قرآن در محوطه مسجد پخش شود. کم‌کم سر و کله سه چهارتا کسبه محل و چهار پنج تا پیرزن پیدا شد. اما قبل از همه آنها داود تا سر چرخاند، دید مهربان هم آمده و همان نزدیکی نشسته و دارد به داود نگاه میکند. داود لبخندی زد و دستش را به نشان سلام بالا آورد و سلام کرد. مهربان هم لبخندی زد و دستش را بالا آورد و مثلاً جوابش را داد. نزدیک اذان بود. داود اذان را گفت و نماز را شروع کرد و مهربان هم اقامه گفت. هنوز داود سر از سجده برنداشته بود که تا برگشت، دید هیچ کس نیست. همه رفته بودند. حتی مهربان هم رفته بود. داود با خودش گفت: «فرداشب شب نیمه شعبانه و جشن داریم. این که نشد. هیچ کس نیست که بهش بگیم پاشو بیا جشن! پس من چطوری اطلاع رسانی کنم؟!» در همین افکار بود و داشت عبایش را تا میکرد که صدای سلام شنید. تا رو به آن طرف چرخاند، دید مهدوی است. خوشحال شد و همدیگر را در آغوش کشیدند. وقتی می‌خواستند بنشینند، مهدوی گفت: «تنها نیومدم. خانمم و بچه ها هم اومدن.» داود نگاه به پشت سر مهدوی انداخت و دید زینب خانم و دختراش هم اومدند. اما یک نفر دیگر هم به همراه آنان است. معمولا داود سرش پایین بود اما وقتی او را دید، جا خورد و لحظه‌ای مکث کرد. الهام بود که با مهدوی و زینب خانم آمده بود. داود با همگی سلام و علیک کرد و تعارفشان کرد که بنشینند. چون هوا سرد بود، همگی همانجا در صحن، کنار سجاده داود نشستند. مهدوی گفت: «داود چرا اینجا؟ پاشو بیا مسجد ما! مردم سراغتو می‌گرفتن.» داود گفت: «اونجا خونه شماست. من مهمون بودم. خدا رو چه دیدی؟ شاید اینجا شد خونه ما!» مهدوی لبخندی زد و گفت: «ایشالله! ولی چقدر کثیفه ماشالله! چند وقت درش بسته بوده؟» داود پیچ و تابی در قیافه اش افتاد و با حالتی که انگار دلش می‌خواست بزند توی سر مهدوی به او گفت: «مثلا دو روزه اینجا را دارم تمیز میکنم و این شده! از صبح تا حالا ننشستم رو زمین. اون وقت آقا میگه چقدر چرک و کثیفه!» #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

زینب خانم و الهام سرشان را انداخته بودند پایین و از کَل‌کَل مهدوی و داود خنده‌شان گرفته بود. مهدوی گفت: «دستت درد نکنه‌ها اما فکر کنم بیشتر باید تلاش کنی. اینجوری فایده نداره. اینجوری باشه، کسی تو رو نمیگیره‌ها! حالا باز هر جور صلاحه.» داود که از این خوشمزگیِ مهدوی داشت فشارش زیر و بالا میشد، جواب داد: «والا وقتی مجرد بودی، کُل اموراتت گردن من و احمد و صالح بود. به قرآن اگه دست به سیاه سفید میزدی. ریشِت هم ماشالله بلند بود و جرأت نمی‌کردیم بگیم پاشو چایی دم کن! جرأت نداشتیم بگیم پاشو یه شب حداقل ظرفا رو بشور! بگذریم. چه خبر؟» مهدوی خنده‌اش را کرد و سپس رو به زینب خانم گفت: «به کُل تکذیب میکنم. به این شایعات و حواشی گوش ندید! اینا همش میخوان منو دچار حاشیه کنند. من خیلی هم پسر خوبی بودم و هستم و خواهم بود.» بعدش رو به طرف داود کرد و گفت: «ناهار که نخوردی! هان؟» داود دید زینب خانم و الهام دارن سفره میندازند. ولی دید سفره معمولی و صاف و ساده و مثل سفره شامی کباب شادی خانم و عاطفه نیست. دید یک ظرفِ قورمه سبزی و دو تا دیسِ برنج، با سلفونی که روش کشیده بودند، بعلاوه دو سه تا کاسه کوچولو و قشنگِ سالاد گذاشتند تو سفره. زینب خانم با همان وزانت و خواهرِ بزرگتری‌اش گفت: «وقتی فهمیدیم که شما اینجا مستقر هستید، گفتیم هم به شما سر بزنیم و هم اگه کاری از دستمون برمیاد، درخدمت باشیم.» داود خیلی عادی اما با حالت تعجب و انکار پرسید: «بزرگوارید. فقط جسارتا ینی آقای مهدوی هم اومدند اینجا کار کنند؟» مهدوی دوباره خنده‌اش گرفت و گفت: «تا من بعد از ناهار یه چرت میزنم و براتون دعا میکنم، شماها با قوت و قدرت به کارتون ادامه بدید.» زینب خانم گفت: «وقتی میومدیم، با الهام خانم هم تماس گرفتیم و از مامانشون اجازه گرفتیم که با ما باشن.» خب این حرف ساده ای به نظر میرسید اما دنیایی از مفاهیم و ایهامات داشت. این حرف زینب خانم یعنی «الهام خبر نداشته و ما بهش گفتیم و ازش خواستیم که بیاد. لذا شما یابو برت نداره که فکر کنی خبری هست و الهام در به درت هست و اصلا ما به خاطر دل الهام پاشدیم اومدیم اینجا! تازشم؛ از مامانش اجازه گرفتیم و حتی ممکن بود اجازه نده و اما به احترام ما اجازه داده و...» داود سرش را پایین انداخت و آرام گفت: «ممنون! خوش آمدید.» مهدوی که کلا آن روز آمده بود که داود را اذیت کند، زیر لب، جوری که فقط داود بشنود گفت: «قابل نداشت.» داود هم نگاهی به مهدوی کرد و سرش را به نشانِ «بالاخره که بعداً من و تو تنها میشیم. حالا از صبر استراتژیک من سواستفاده کن و هی حرف بزن!» تکان داد و همگی به خوردن ناهار مشغول شدند. داود به چشم خودش دید که خدا سه تا فرشته را در چهره مهدوی و زینب و الهام برای او فرستاده بود. از بس بندگان خدا تا غروب زحمت کشیدند و همه جا را کردند مثل دسته گل. نیم ساعت مانده بود به غروب، عاطفه و فرشاد وارد مسجد شدند و آنها را دیدند. داود آنها را به هم معرفی کرد. کلاً مذهبی جماعت، مخصوصا نسل‌های جوان‌تر وقتی همدیگر را می‌بینند انگار سالهاست که همدیگر را می‌شناسند. خیلی گرم و صمیمی و خودمانی با هم حال و احوال میکنند. بعد از اندکی خوش و بِش، مهدوی گفت: «بریم که منم به جماعت مسجدمون برسم. داود کاری نداری؟» خداحافظی کردند و رفتند. البته فقط نرفتند. بلکه تکه‌ای از الهام را هم با خودشان برداشتند و سپس رفتند. چون الهام دلش آنجا بود و فقط تن و بدنش با زینب خانم و مهدوی از آنجا برداشت و رفت. الهام آن روز حتی یک کلمه هم با داود هم حرف نشد. با این که خیلی دلش می‌خواست اما خب. قشنگ نبود و مناسبتی هم نداشت که دو تا نامحرم در مسجد با هم حرف بزنند. فقط موقع سلام و خداحافظی و هفت هشت ده بار وسط کار و تمیزکردن مسجد، از دور چشمش به داود خورد. 🔰مغازه ساندویچی سروش از عصر شروع به آماده کردن مغازه میکرد. از یکی دو ساعت قبل از مغرب مشتری‌ها کم‌کم سر و کله‌شان پیدا میشد تا تقریبا ساعت 11 و بعضی شبها تا ساعت 12. بعد از آن، یا غلامرضا و آرش به مغازه او می‌آمدند و یا اگر آنها پیدایشان نمیشد، سروش کرکره را میکشید و به قهوه‌خانه خشایار دولول میرفت. آن شب با آنها نشست. هر کدامشان شروع به کشیدن قلیانِ طعمِ خودش کردند و وسط آن دود و دم با هم حرف میزدند. آرش: «سروش از آهوشنگ خبری نشد؟» #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

سروش: «نه. گفته تو پیام نده. گفته هر وقت خواستم خودم واتساپ پیام میدم.» آرش: «تو که همیشه آنلاین نیستی. اگرم باشی، همیشه که فیلترشکنت وصل نیست. چیکار میکنی پس؟» سروش: «لازم نکرده این چیزا رو یادم بدی. حواسم هست.» غلامرضا: «یکی دو شب دیگه میشه سرِ هفته! بنظرتون بازم شیتیل میده؟» سروش: «نمیدونم اما اگه بده، چه شود!» آرش: «راستی یه چیزی دیدم. حواستون به مسجدی که زدیم ترکوندیمش هست؟» سروش با تعجب گفت: «هیس. آرومتر بابا. حواسمون به چی باشه؟» آرش: «دیروز که رد میشدم، دیدم درش بازه و ریسه کشیدن و آب جارو کردن و برو و بیا و ...» سروش با لحنی عادی جواب داد: «خب باز باشه. ریسه بکشن. این شبا همه جا ریسه کشیدن و آب جارو کردند. حساس نشو!» غلامرضا دود زیادی را از دماغ و گوش و دهانش بیرون داد و رو به سروش با عصبانیت گفت: «از بس گاگولی تو! نمیفهمی. خب اگه هوشنگ بگه دوباره از اون مسجد فیلم بفرستین، چیو میخوای بفرستی؟ میخوای از ریسه و جشن و تزیینش فیلم بگیری؟» بعدش رو به آرش کرد و گفت: «خبریه؟ اون مسجد که سالی دوازده ماه تعطیل بود. چی شد یهو عزیز شد؟» آرشِ از خدا بی‌خبر سرش را نزدیک‌تر آورد و گفت: «صبح که رفتم از مغازه اوس کرامت سیگار بگیرم، ازش پرسیدم. گفت یه آخوند اومده و با دو سه نفر دارن مسجدو تمیز میکنن و قراره جشن بگیرن و از این جور حرفا. پرسیدم موقتی اومده؟ میخواد بعد از جشن بره؟ گفت فکر نکنم! گفت شاید بخواد بمونه. همچین حرفی زد. نمیدونم دیگه.» غلامرضا خیلی تو فکر رفت. آرش دوباره وزه کرد: «کافیه فقط یه کلیپ از جشنِ اون مسجد بیاد بیرون. میخوام ببینم بعدش جیگر دارین که تو چشم هوشنگ نگا کنین و بگین شیتیل بده!» غلامرضا دوباره با حرفِ آرش گُر گرفت و گفت: «راس میگه این راسو! مگه بعیده؟ یهو میبینی هوشنگ به یکی دیگه گفته برو از اونجا فیلم بگیر ببینم این سه تا لاشی راس گفتن یا نه؟ هان؟ نمیشه ینی؟» آرش: «چرا. اصلا بعید نیست. چیکار کنیم حالا؟» سروش که وقتی غلامرضا و آرش خیلی حرف میزدند، مغزش قفل میشد، ندانست که آن لحظه چه بگوید؟ اما یهو گفت: «بذارین اگه هوشنگ گفت، یه فکریش میکنیم. شاید دام باشه و بخوان دوباره ما رو بکشونن اونجا!» خب این حرف از عقل سروش بزرگتر بود. به خاطر همین، غلامرضا و آرش حرفی نزدند و فقط نگاش کردند. تا این که هوشنگ در واتساپ به سروش پیام داد. نمیشد آنجا و وسط آن دود و دم کانکت شد. فورا سه نفرشان رفتند برون و وقتی ده دوازده متر از قهوه‌خانه دور شدند، با هوشنگ تماس تصویری گرفتند. هوشنگ که انگار آن شب هم حالش خوب بود گفت: «وقتی شما سه تا رو میبینم، یاد جوونیای خودم و رفیقام میفتم. راستی... از اون مسجده چه خبر؟ دیدین چه کولاکی تو فضای مجازی کردین؟» سه تاشون خندیدند و خر کیف شدند. غلامرضا گفت: «بازم جایی... کاری... موردی... چیزی باشه در رکابتیم مَشتی.» هوشنگ که اطرافش دو سه تا دختر با سر و وضع بسیار نامناسب بودند و گاهی با آنها شوخی میکرد، گفت: «فرداشب، شب جشنه. شب جشن آخونداست. میخوام یه کار کوچیک کنین و یه شیتیل بزنین به جیب و حالشو ببرین!» سه نفری صورتشان را به گوشی نزدیک‌تر کردند. 🔰خانه سلطنت و مملکت سلطنت و مملکت بعضی کارها را با هم انجام میدادند. مثل پاک کردن حبوبات و یا تمیز کردن سبزی و یا آب و جاروی خانه. در حال پاک کردن سبزی بودند و هم‌زمان داشتند آخرین تحولات محله و سر و وضع و زندگیِ همسایه‌ها را آنالیز و داده‌هایشان را بروز می‌کردند که در زدند. سطلنت دستی به زانو و دست دیگرش به زمین گرفت و بلند شد و در را باز کرد. دید شادی است. خوشحال شد و گفت: «سلام دختر! خوبی؟» شادی معمولا مانتو و مقنعه ساده‌ به سر داشت. وضع مالی پدر و مادرش طوری نبود که بتواند مثل بقیه دختران و همکلاسی‌هایش مدام رنگ عوض کند. البته اخلاقش هم طوری نبود که مثل بقیه هم‌سالانش تیپ بزند. با لبخند به سلطنت خانم سلام کرد و گفت: «سلام خاله. ممنون. مزاحم شدم که بگم فرداشب تو مسجد جشنه. گفتن به همه بگین. شنیدم یکی از علما هم دعوتند. نمیدونم کی اما میگن خیلی آدم بزرگیه. مامانم گفت به شما بگم که هم خودتون بیایید و هم به بقیه بگید که بیان.» خب همین یک توصیه نیم خطِ گوهرخانم کافی بود که در کسری از ساعت، صغیر و کبیر و احیا و اموات محله خبردار بشوند. مخصوصا با روشی که سلطنت و مملکت داشتند. به هر کس می‌رسیدند نمی‌گفتند «فرداشب جشنه و تشریف بیارین!» بلکه می‌گفتند: «فرداشب جایی نریا. پاشو بیا مسجد. فهمیدی یا دوباره بگم؟ اگه نیایی و بگی یادم رفته، باور نمیکنما. به آجی و ننه و همه کَس و کارت هم بگو!» فقط این نبود. بلکه بعدش سوال میکرد تا ببیند درست متوجه شده یا نه؟ میپرسید: «آفرین. خب حالا بگو ببینم گفتم کِی؟» #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

آن بنده خدا با احتیاط و استرس جواب میداد: «فرداشب دیگه!» -کجا؟ -مسجد. همین مسجد صفا. مگه نه؟ -تنها میایی؟ -نه سلطنت خانم! مگه از جونم سیر شدم؟ -خب شروع کن از همین حالا به همه بگو! حتی راوی که عاطفه خانم باشد روایت کرده که از عصر تا حوالی مغرب، مملکت خانم حال بیرون رفتن از خانه را نداشت و مثل دیده‌بانِ ارتش سرخ چین، رفته بود بالای پشت بام و هر جنبنده‌ای که از کوچه رد میشد و او را میدید، از همان بالای بام او را صدا میکرد و به او میگفت و تعهد آبرویی از طرف می‌گرفت که خودش و خاندان و عشیره‌اش در جشنِ مسجد که گفتن یه آخوندِ گنده میخواد بیاد که اسمشو نمیدونم، شرکت کنند! خود شادی هم در مدرسه و کلاسشان اعلام کرد. عاطفه و فرشاد هم به همکاران و هر کسی که دم دستشان بود گفتند. این‌ها بعلاوه این که داود از دو روز قبل از جشن، بساط چایی و دمنوش آویشن درِ مسجد به راه انداخته بود و با مداحی زیبایی که پخش میشد، خود به خود حواس همه به آن طرف جمع میشد. داود شب قبل از مراسم برای صالح و احمد زنگ زد. اول با صالح حرف زد. صالح حرف‌هایی را که از آمال و آرزویِ نهفته در اعماقش حکایت داشت زد و گفت: «والا داداش! من فرداشب سه چهارجا دعوتم. پاکتمم که سنگینه و فکر نکنم بتونی صِله (هدیه ای که به مداحان و شاعران میدهند) بدی! عدل همین فرداشب که تو مراسم داری، دو سه تا هم پخش زنده دارم. فکر کنم دور و برای سحر بتونم بیام یه مناجات ریز بخونم و زود برم.» داود که صالح را بزرگ کرده بود و او را بهتر از والدینش می‌شناخت، جوابش را این‌طور داد و گفت: «وقتی مجبور شدی فرداشب شام مهمونمون کنی، متوجه میشی که دیگه واسه من کلاس نذاری؟ چه جِلافتا! پخش زنده و هفت هشت جا مراسم؟!» صالح پرسید: «حتی به غلط؟ حتی به شوخی؟» داود جواب داد: «بله که حتی به شوخی! صالح مگه من با تو شوخی دارم. راستی، فرداشب دو تا شعر سنگین رنگین بخونیا. آبرومون جلوی حاجی خلج و مردم نبری! صالح موقع خوندن، بالا و پایین نپریا! مگه زیر پات فنر گذاشتن که موقعی که جوگیر میشی، بالا و پایین میپَری؟» صالح با گفتن«صدات نمیاد. نمیشنوم چی میگی! خُبالا ببینم میتونم اوکی کنم بیام یا نه؟» خودش را از دست داود راحت کرد و گوشی را به احمد داد. احمد گفت: «داود! عمامه‌ات آماده است. دادم نجفی (مدلی خاص و زیبا از پیچیدن عمامه) برات پیچیدند. ما کی بیاییم؟ از امشب بیاییم؟» داود گفت: «ناسلامتی شماها صاب‌خونه‌این. نباید مثل مهمونا بیایید و برید.» احمد گفت: «خیلی خب. باشه. راستی تبلیغات چیکار کردی؟» داود گفت: «چهره به چهره یه چیزایی اعلام شده. حالا ببینیم دیگه میشه چی کار کرد؟ خدا به خیر بگذرونه. احمد همین حالا پاشین با صالح بیاید که کلی کار داریم.» صالح گوشی را محکم از دست احمد کشید و گفت: «راستی داود! پوستر مراسم معمم شدنت رو دیدی که احمد برات درست کرده؟ با علم به این که می‌دونستیم راضی نیستی و جهت خنک شدن دل خودمون گفتیم یه پوستر بزنیم و بدیم همه بچه ها استوری کنند!» داود با تعجب و باصدای بلند گفت: «چی؟!! پوستر معمم شدن دیگه چه صیغه ای هست؟ صالح بگو که داری شوخی میکنی! بگو جان داود!» 🔰خانه الهام الهام روی مبل نشسته بود و داشت اینستا را چک میکرد که یهو پوستر خاصی توجهش را جلب کرد. دید نوشته «مراسم میلاد مسعود امام عصر ارواحنا فداه. به همراه سخنرانی حضرت آیت الله خلج و مداحی برادر صالح! به همراهی برنامه معنوی تلبس حجت الاسلام داودِ... به جامه مقدس روحانیت.» الهام فورا به مادرش گفت: «مامان! داود فرداشب میخواد معمم بشه. چه بی خبر؟» المیرا خانم که داشت لباس‌هایی را که شسته بود مرتب میکرد گفت: «جالبه. تا حالا ندیدم وسط جمعیت، کسی لباس آخوندی بپوشه. مگه داود لباس نداشت؟» الهام که همچنان تو شوک بود و فکر نمیکرد به همین زودی قرار باشد داود معمم بشود جواب داد: «پارسال به صورت موقت لباس آخوندی پوشیده بود. میخواد رسمیش کنه و دائم آخوند بشه.» المیرا خانم یک تکان محکم به لباسی که دستش بود داد و گفت: «باباتم امشب یا دم دمای صبح میاد. راستی رسم نیست ما رو دعوت کنن؟» الهام که حال خاصی داشت و نمیدانست خوشحال باشد یا غمگین، گفت: «نمیدونم. اون شب خواهرش گفت میخواد معمم بشه اما حرفی از نیمه شعبان و این چیزا نزد! چه میدونم والا.» اصلا انگار خدا یک رفاقت خاصی با الهام داشت. یک جورایی صدای دلش را میشنید که قابل وصف نیست. چون همان طور که داشت بقیه استوری دوستان داود را میدید که تبلیغ مراسمش کرده بودند و زیرش پیام تبریک و گل و بلبل نوشته بودند، یهو دید هاجر (خواهر داود) دارد به گوشی‌اش زنگ میزند. با هیجانی که تهِ صورت هیجان‌زده‌اش یک خنده ریزی دارد، به المیرا خانم گفت: «مامان! مامان! آبجیش داره زنگ میزنه!» رمان #یکی_مثل_همه۳ ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour

💎 فصل اول #یکی_مثل_همه را از اینجا👆 آغاز کنید

#ارسالی_مخاطبین 👇☺️😊

🔹بنظرم شادی جذب آخوند دیوید سابق میشه و عاشق دل باختشم یا حسادتش گل می‌کنه و... یا یه پا طیب خان میشه 🔹سلام فقط تستای حاج خلج و داوود که با لبخند ملیح رد می‌کنه مشتاق برخورد شادی و الهام و ارازل اوباش محل صفا هستیم!!😕😂 🔹سلام حاج آقا طاعاتتون قبول . امشب در داستان شما دیدم وقتی آدمای ناسالمی مسجد رو آتیش میزنن افراد سالم باید اونو از قبل آبادترش کنن . مثل وقتی که شبهه به دین وارد میکنن و اهل دین با جواب دادن به شبهه پایه های دین رو محکمتر میکنن . این از خصوصیات دین ماست که هرچی بخوان بهش ضربه بزنن استوارتر میشه .خداروشکر 🔹سلام استاد از این دست آقا داوود بازم داری که من بتونم واسه مسجد محلمون بگیرم خودم بله قربانش هستم منتها این مسجد تو مازندران /بابل /روستای موزیگله خیلی جدی منتظر پیامتون هستم التماس دعا 🌹🌺🌼 🔹حاج حقیقتا بیشتر از اینکه بخوام از الهام و آقا داوود بخونم داخل داستان بیشتر دوست دارم از اون سه تا رفیق و مغازه ساندویچی بخونم یه حسی باحالی بهم میده عجیب.... 🔹سلام . شب بخیر و نماز روزه هاتون قبول درگاه حق باشه ان شا الله. خیلی ممنونم بابت رمان یکی مثل همه ۳ . تو داستان ، اون جایی که حاج آقا خلج به داوود میگه تبلیغ خیلی مهمه. خب این حرف ، حرف غلطی نیست. ولی من به عنوان یک جوان نسل جدید ، درستی اعمال و رفتار قشر مذهبی خیلی بیش تر روم تأثیر میزاره . خیلی برام مهمه طرف خوش اخلاق باشه. جانب حق و عدالت رعایت کنه. انصاف داشته باشه و... خلاصه رفتار و اعمال خودش بهترین تأثیر رو میزاره. حقیقت اش حاج آقا من هر سری میام طرز فکرم رو نسبت به قشر مذهبی عوض کنم یک چیزی پیش میاد. همیشه با سخت گیری های نا به جاشون تند روی هاشون بی انصافی ها شون و... من پشیمان شدم. اول این که میان به پوستر الهام و داوود گیر می دهند. من نمی دونم آخه ایراد این پوستر چیه ؟ نکنه حضرات مسلمان با دیدن این پوستر تحریک شدند ؟ یا می ترسند اسلام به خطر بیفته ؟ بعدش که میان به الهام میگن دریده. دقیقاً تعریف شون از دریدگی چیه ؟ مگه الهام بنده خدا پاچه ی چه کسی رو گرفته که بهش میگن دریده ؟ چه بی حیایی کرده که همچین حرفی بهش می زنند ؟ لازم نیست تبلیغات و کار فرهنگی بکنند همین که با رفتارها شون مارو از هر چی دین و مذهبه منزجر نکنند خودش خیلی زیاده. می دونم لحن ام خیلی تنده ولی دیگه از دست این رفتارها شون خسته شدم. 🔹اصل جنسه چقدر عالی بود لبخند خاصی رو لبم نشست و چند لحظه ای مکث 🔹سلام حاجی از قسمت سوم اینجور برمیاد که ازاین سه نفر حداقل یکی دوتا شون بر میگردن به سمت خدا😜 ولی داود شهادتش قطعیه خوش به حال ننه باباش که به واسته شهادت دیویدشون میرن محضر اقا جان شاید الهام خانومم ببرن باخودشون و چه پایانی بهتر از این. ایشالا شهادت رزق همه دوستان 🔹سلام طاعات قبول حاج آقا فکر میکنم درقالب داستان طنز وعاشقانه واجتماعی قرار است اتفاقهای مهمی رخ بده که قسمتی از ان امنیتی هست .فقط فرقش با بقیه مستندها از اول با استرس شروع نشد.البته بهتر اعصابمون راحت تره.خیر ببینید برادر . 🔹سلام جناب جهرمیه بزرگوار. من بارها بهتون پیام دادم و دریغ از یه عکس العمل. قصه ی یکی مثل همه هم‌مثل بقیه ی قصه هاتون آدمو میخ کوب میکنه رو صفحه ی گوشی. و اصلا دوس نداره تموم بشه.. ولی افسوس اینم مثل بقیه داستانها تموم میشه. من از پایان خوشم نمیاد. 🔹سلام حاج آقا ما نفهمیدیم شما معمم هستید ، کوچه بازاری هستید ، خانم خانه دار ، دکتر ، پرستار ، دختر جوان ، پسر علاف و استاد حوزه و دانشگاه و یا .... اما آنقدر زیبا کلام هر قشر را در داستان بیان می کنید که آدم لذت می بره و خودش را در دل داستان و اون محل و زمان حس می کنه . درود بر شما که با داستان های واقعی درس اخلاق می دهید . ان شا الله تندرست و سلامت باشید و به یاری خداوند متعال عاقبت بخیر. ممنون 🔹سلام علیکم با آرزوی قبولی طاعات و عبادات داود با شادی ازدواج میکند 🔹سلام حاج آقا خوبین طاعات و عبادات قبول حاجی برعکس بقیه من فکر نمیکنم شهادت تو کار باشه حسم میگه این سه تا جذب داود میشن و آدم میشن آخ قیافه ی هوشنگی مشنگی دیدن داره و بعد اینکه اصلاااااااا در مورد دوستان یه فکر دیگه میکردم توقع نداشتم اینهمه قضاوت و بی ادبی در مورد الهام خانم رو توی نظرات دوستان ببینم واقعا زشته و خییییییییلی خییییییییلی متأسف شدم إن شاءاللّه که آقا داود و الهام خانم حلالمون کنند چقدددددرررر راحته دل شکستن 🔹سلام حاج اقا پیوستگی پیامهای دوستان بعد از اتمام هرقسمت داستان شما وابراز احساسات ونقطه نظراتشون برای من جذابیت رمان راهم چندین برابر میکنه . دراین جمع یه حس خوب خانوادگی نسبت به دوستان دارم و وااقعا از پیامهای زیباشون لذت میبرم ومخصوصا قسمت قبل که پیامها خ باحال وخنده دار بود🙏

🔹سلام طاعات و عبادات قبول گفته بودین منتظر پارت جدید نظرات هستین ولی نظرات من که همیشه گم و گور میشه و توی کانال نمیاد ولی اشکال ندارد من بعد از هر قسمت نظرمو میدم. شخصیت شادی و فرشاد و عاطفه قابل تامل هست شادی که سن و سال کمی داره گر چه به لحاظ زندگی در محله نه چندان خوب و خانواده پر جمعیت ی جورایی برخلاف مسیر آب حرکت کرده ولی حس خوبی نسبت بهش دارم اما به فرشاد و عاطفه یکم مشکوکم با توجه به اینکه هر دو شاغلن و تحصیلکرده میتونستن ی آپارتمان خیلی کوچولو در ی جای خوب کرایه کنن و اینکه هنوز از راه نرسیده سمت حاج آقا خلج رفتن برای فعالیت در حالیکه زن و مرد شاغل زمان عصر رو برای کار خانه و خرید و تهیه غذا برای شب و روز بعد میگذرونن خلاصه که تا اینجای قصه به اینا مشکوکم. جالبه وقتی داستانهای شما رو میخونم میرم تو فاز هرکول پووارو😂😂😂😂 🔹سلام چندتا چیز درمورد این قسمت😊 موسیقیش منو میبره به خاطراتم هربارمی رسم به مملکت وسلطنت می خندم یبارم نشد که بخونم وچندتا چیز یادنگیرم باروح وروان مخاطبانتون خوب آشناهستین ما رو وارد اون فضا می کنید واردحس خوب اونجا می کنید یک آرامش دوست داشتنی بما میدین تا میاییم باآسودگی ازاین حس لذت ببریم سروکله سروش اینا پیدا میشه واسترس میگیریم باشخصیتهای خوب داستان هاتون همچین بامحبت برخوردمیکنید وازشون حرف میزنیدکه آدم حسادت می کنه 🔹سلام حاجی شادی بعضی کارهاش دقیقا یاد بچگیا و نوجوانی‌ خودم ميندازه همین معصوم و آرون و بی سر صدا یادش بخیر چقد خوب و پا ک و بی آلایش بودیم چقد خوب 🔹حاجی بنده که نظرات کابران رو نه یک بار شاید ده بار بخونم کنار بعضیاشون دوست داری بشینی فقط حرف بزنن فقط گوش بدی...حرفای مادران و پدرانه اس بعضیا رو میخونی لذت میبری بعضی های دیگه حرفاشون عین یک برادر یا خواهر بزرگ تر پر از حرفه اصن هم قضاوت نمیشی. ما نمیخونیم و رد بشیم بریم فقط... کاملا درس میگیرم این دفعه من اصن نمیدونم چرا این دفعه یه برکت خیلی خاصی تو این رمان هست🌹 ایشالله یه روزی ما حسرت به دل نمونیم وشما با این به قلم بسیار گیرا از ش شهدایی برامون بگید که آرزومون هست ازشون خیلی چیزا بدونیم و بفهمم نه صرفا شهدای شاخص 🌹🌹 شهدای مظلوم و بسیار گمانم🌹🌹 🔹سلام رمان یکی مثل همه پر از حس زندگیه ،آدم با خوندنش حالش خوب میشه، محله های قدیمی ادمهایی که دلشون بهم نزدیکه ،دوستانی که اعتقاداتشون مثل همه واز کنار هم بودن لذت میبرن ،دلم نمیخواد تموم بشه واین حال خوب رو از دست بدم ،ممنونم از شما جناب حدادپور جهرمی 🔹سلام حاج آقا نماز و روزتون قبول آخه مگه میشه یه داستان به ظاهر ساده هر لحظه اش غافلگیر کننده باشه داستان انقدر جزئی نوشته شده که به شخصه هر لحظه شو میتونم تصور کنم قلمتون مانا هرشب فقط منتظرم که شما پارتای جدید رو بزارید خداقوت 🔹سلام حاجی خوش قلم✏️✏️✏️ افکارتان پاینده و مانا ... یه کم دلشوره گرفتم .... یه جوری از شادی حرف میزنین که انگار شیخ داوود میخواد جذبش بشه🥺🥺🥺 واااااااااااای اگه بشه الهام چی ؟؟؟؟ این وسط شادی کجا بود؟؟؟؟؟ انگار ظاهر و باطنش به داوود بیشتر میخوره 🤭🤭🤭🤭 یه کم نگرانم .... 🔹سلام حاج آقا طاعات عباداتتون قبول باشه ان شاءالله شروع رمان تا این لحظه عالی🤩👌 یعنی رمان و که میخونم با تمام وجود خودم رو در تمام صحنه ها میبینم یه گوشه وایساده داره همه رو نگاه می‌کنه و میخواد بره کمک اونجایی که نوشتین کلا مذهبی ها وقتی هم دیگه رو میبینن انگار که سال هاست هم و میشناسن😂👌 راجع به رمان هم با اجازتون یه نظر کوچولو بدم من فکر میکنم پسر فلافل فروش عجیب عاشق شادی میشه و به خاطر رفت و امدش به مسجد کلا آدم میشه و داوود همه رو هدایت میکنه😊👌 📌و اما یه نکته مهم حاجی تو رو خدا زودتر این داوود و الهام عقد کن دوتایی با هم مسجد و آباد کنن چه معنی داره هنوز محرم نشدن 😫 اینقدر بدم میاد از این پسر مذهبی ها خودشون و هلاک میکنن برای زن گرفتن وقتی که میبینن اوضاع خوبه دختر و میزارن تو خماری و میرن تا دو سه ماه نمیان😒😒 پایان لطفا داوود بمونه هم ما رو سرگرم کنه هر سری یه رمان توپ نوش جان کنیم 😍👌 هم بمونه ذخیره ی امام زمان و شهادت در رکاب آقا 🔹سلام قبول باشه. یهو استرسم گرفت نکنه شب جشن نیمه شعبان مسجدو با همه مهمونا و مردمش بترکونن. داوود اینقدر خوبه که کمتر از شهادت واسش کم لطفیه ولی مردم و زن و بچه ها 😱😱 کاش محمد زودتر پیداش بشه 🔹صحن مسجد،دم مغرب دل ما را بردی مومنه بادل غصبی؟(مومن و یک دل غصبی) چه نمازی احسنت 😏 🔹گفتمش عاشقتم🌻 گفت محبت دارید:😒 ای به گور پدر آنکه ادب یادش داد...🤦‍♀

🔹سلام، نماز و روزه‌هاتون مقبول. تشکر بابت داستان یکی مثل همه ۳، لذت وصف نشدنی از خوندن کتاب‌های شما واقعاً در دو خط پیام جا نمیگیره. فقط بگم دعاگوتون هستم بابت اطلاعات نابی که در داستان‌های شما نصیبم شده. شخصیت داوود رو خیلی می‌پسندم هر چند که بیشتر مخاطبان برخورد مقدماتی ایشون رو سرد توصیف کردند اما من فکر میکنم چون الهام خانم معرفی شدن و پسند دست اول خود آقا داوود نیست کاملاً طبیعیه این رفتارها. البته ناگفته نماند که شاید چون خودمم یه ورژن از روحیات آقا داوود رو دارم پس کامل تأییدشون میکنم :) انتظار یک بیدارشدگی مجدد در یه اثر جذاب با قلمی گیرا از استاد حدادپور جهرمی مهمان رمضان کریم ماست. تشکر از همت‌تون. عاقبتمون بخیر. التماس دعا. 🔹یعنی کل داستان شما یه طرف نظر مخاطبان یه طرف موفق باشید قلمتان عالیییییی من هرشب از زمان ابومجد هرچی میخونم برا آقام تعریف میکنم و همش میگه اینا چیه میخونی خودتو دیوونه کردی مارو هم دیوونه کردی همش خون تفنگ قتل جنایت داعش و.... دیشب گفتم نه این عاشقانه است 😂 🔹به نظرم اینایی که میگن الهام اعتقادش ضعیفه و یا لیاقت شهادت نداره از کانال بندازید بیرون.چون از رمان ها و کتابهای شما هیچی یاد نگرفتن. فقط خودشون رو میبینن و فقط فکر میکنن خودشون مسلمونن 🔹همیشه میگم اونقدر در داستانها تون سر به سر خواننده گانتون گذاشتین که دیگه چیزی در چنته ندارید همه دستتون رو میتونن بخونن😅باز دوباره میبینی زهی خیال باطل یه چیزی ازذهن شما تراوش میکنه به عقل جن نمی‌رسه 🤕🤕 خدا می‌دونه باز آخر این داستان میخواد چی بشه من هنوز تو هنگ ابومجد موندم راستش دخترم تازه داستان رو تموم کرده آثار حیرت زدگی درش هویداست 😂 🔹سلام ووقت بخیر حاج آقاخیلی زیادم ازروحانیاتعریف نکنیدحالاازتوهزارتایکی مثه داوودمیشه درست ولی خیلی دخترای مجرددارن رمانتونومیخونن یه وقت خدایی نکرده فک نکنن طلبه هااستغفرالله پیغمبرن وعاشق این جماعت بشن چون این قشرزودازدواج میکنن وهمه ام خوب نیستن خدانیاره دختری به لباس یه طلبه اعتمادکنه وموردسوء استفاده قراربگیره به نظرمن اصلابه نامحرم جماعت نزدیک نشیم چه طلبه وچه غیرطلبه حتی برای یه سوال پرسیدن یامشاوره گرفتن.من طلبه میشناسم که چندین ساله تواین راهه ولی ازدخترمجردمردم سوءاستفاده کرده به چشمای خودم دیدم وحاضرم قسم بخورم.یه جوری رمان روپیش نبرین که خانوماخیلی اعتمادشون بیشترشه به حوزویاودورازجون براشون اتفاقی بیفته بخصوص قشرمذهبی که بیشترتومساجددررفت وآمدن واکثراهم مجردوسن بالاترا 🔹عققققق به داوود پسره ی نچسب جهان دهمی 🔹سلام حاج آقا طاعات قبول پدر من معمم هستند و باعث افتخامه و لحظه عمامه بستن رو قشنگ توضیح دادید برای من که از بچگی عاشق اون لحظه بودم که پدرم صدامون کنه بیاید عمامه ببیندیم حال دلم خوب شد و رفتم به دوران کودکیم همیشه ازشون میپرسم چطور اینجور با نظم میبیندن انگار بین چین ها خط کش گذاشتی ما از بچگی مادرمون یاد داده بهمون عمامه حرمت داره بهش دست نزنید جای مشخصی داره و این مادره که فرمون زندگی دستشه تا بچه ها رفتار درستی داشته باشن مامانم عمامه پدرمون رو با دقت میشورن صاف و مرتب پهن میکنن تا چروک نشه یاد گرفتیم به لباس پیغمبر احترام بذاریم و خداروشکر میکنیم از وجود همچنین پدر و مادری 🔹ماه رمضونی کانالتون خیلی جذاب تر شده آدم دلش میخواد بیاد تو کانالتون فرش بندازه بشینه با یه ظرف تخمه فقط پیامارو بخونا 🔹 خدا قوت میگم اول به خودتون دوم به قلمتون که لامصب انگار قلم نیست سینما سه بعدیه😁 من تا الان بالای ده پونزده تا از رمان های شما رو خوندم.به نظر من وجه مشترک همه‌ی این رمان ها و کتاب ها و فداکاری این همه شیر پاک خورده و کینه توزی یه عده نقطه چین همشون بر میگرده به یک کلمه‌ی مقدس به اسم،خانواده. یه پیام هم واسه‌ی اون دوست عزیز دارم که می‌گفت حدس میزنم این دارو دسته‌ی هوشنگ هدایت بشن؛برادر/خواهر آقای جهرمی که از ابو مجد تربیت یافته یکی از خبره ترین نیروهایMI6،نفوذی ساخت هدایت کردن اینا که یه شوخیه🥱 🔹از تعریف وتمجید قلمتونو داستان هاتون فاکتور میگیرم فقط نظرم رو درموردیکی مثل همه میگم واونم اینه که اومجا داستان که گفتید سروش لب به نجسی نمیزنه همین نجاتش میده وبه شادی میرسه ان شاءالله 🔹فکر میکنم ترکیب شادی خانن و سروش بسیار متفاوت تر از ترکیب منصور و هاجر خانم باشه به خاطر تفاوت های منصور و سروش و شادی خانم و هاجرخانم .دید مثبتی به علاقه سروش دارم و فکر می کنم از دامن شادی خانم به معراج میره... توصیه ای دوستانه:منتقدین الهام خانم لطفا یکی مثل همه۱ رو کمی دقیق تر بخونیم.اشاره شد پیج خصوصی و تنها با مخاطبین خانمه😌

🔹سلام و‌نور آقا داوودتون بدجوری دلش گیره الهام خانمه فقط رو‌نمیکنه یا بهتر بگم به بدترین شکل ممکن رو میکنه... از آدم هایی که با دخترای مردم این طوری رفتار میکنن متنفرم البته باز دم دیوید خان گرم که میرن خواستگاری و ازدواج میکنن. راستی حاجی حجاب استایل حرف درستی برای الهام خانم بالاخره تو یکی از قسمتها چند تا عکس و لایو اینستا و...داشت. و ممنون از آقا داوودتون که بهش نگاه نکرد ولی رفت خواستگاری دختری که باهاش تو‌کار فرهنگی و...هم پا بود. و در آخر حتما قسمت هایی مثل الهام میخواست بگه چرا نمیایید عقدمون کنید و...رو بذارید این حرفا برای بک عده ازقشر مذهبی واقعا لازمه شاااید از داستان شما به چیزایی یاد گرفتند. 🔹سلام حاج آقا داستان یکی مثل همه ،هم دقیقا مثل بقیه آثارتون ،بسیار بسیار زیبا ست و بعضی جاهایش غیر منتظره من که آنقدر در دلم به ابو مجد، فحش و ناسزار گفتم الآنم شرمنده که چقدر زود قضاوت کردم و ترجیح میدم در مورد سه تا لات داستان نظر ندم چه کسانی بودن که تا لحظات آخر بد زندگی کردن و یه لحظه نظر خدا بر اینه که هدایت بشه و چه کسانی که تا آخر عمر تسبیح چرخوندن و جا نماز آب کشیدن ولی در لحظه آخر ریسمانشون پاره شد، تمام حرفم اینه نه فقط الهام و داوود بلکه تموم انسانها همیشه زیر ذره بین دیگران هستند حتی اگه راست راه بریم میگن چرا راست راه رفته چپ راه بری همینطور، فقط اینو بگم داستانهای شما رو، بیشترش رو خوندم خیلی کمک میکنن که دور و اطراف رو بشناسی، به هر کسی اعتماد نکنی ، سریع با کسی که تازه آشنا شدی جیجی باجی نشی و سفره دلت رو باز نکنید من که خیلی سریع دوست میشدم و سریع راز دلم رو میگفتم الان خیلی با احتیاط پیش میرم و اینو بگم تقریبا دیگه خیلی با کسی گرم نمی‌گیرم روزه و نمازه تون مقبول درگاه حق 🔹سلام حاج اقا یه جوری مخاطبین تون از داوود حرف می زنن انگار معصوم بودن ایشون، و یه جوری از الهام بد میگن انگار خدان و الهام اجازه رشد و بهتر شدن نداره خب الهام خانم در مسیر رشد و پیشرفت هست و تازه تونسته تو این مسیر دست خیلی ها رو بگیره خدا ( و البته جناب نویسنده ) هم مزدش رو دوست داره با داوود بهش بده و اما داوود همچی تموم قصه خب قرارهست با یه دختر پول دار خوش صورت و سیرت ازدواج کنه و مزد سالها تنهایی و مجاهدت هاش رو بگیره البته اگر جناب نویسنده بگذاره یه آب خوش از گلوی این دوتا جوون و ما مخاطب ها پایین بره 🔹سلام خداقوت. قبول باشه. موسیقی متن یه استرسی به آدم میده، یه کشمکش حسابی و پر از التهاب، که دل آدم رو شور میندازه...یکی گفت آرامش میده ، من واقعا از این موسیقی آرامش نگرفتم. بیشتر استرس گرفتم...که انتهاش به یه حس پیروزی و سربلندی و اقتدار می رسه. داستان هاتون رو دوست دارم...قطعا این سه تا ارازل یه دردسری درست میکنن برا داوود اما بعید می‌دونم که حداقل این قسمت شهید بشه!! 🔹سلام و قلمتون پر نوووور با موسیقی یکی مثل همه ی ۳ دارم متن داستان رو میخونم... این موسیقی یجوریع وقتی داستان تموم میشه تا چن دیقه همینجور ب یه نقطه خیره میشم و دوباره مغزم داره داستانو مرور میکنه و ۱۰۰۰ تا قصه برای آخرش در نظر میگیره... حس باحالیه... 🔹سلام حاجی اسم مملکت نشنیده بودیم که به لطف شما شنیدیم 😅 آقا بنظرم این سلطنته باید تو وزارت اطلاعات استخدام بشه، لامصب تو سه سوت بیوگرافی آدم رو به دست میاره مگه میشه مگه داریم😅 حالا بگو این اطلاعات به چه دردت میخوره که اینقد خودت رو به زحمت میندازی زن 😅 حالا جدای از اینا نظرات مخاطبین رو ک خوندم و بعضیا میگن که داود بی احساسه و این حرفا بنظر من که اصلا اینطور نیست اتفاقا داود خیلی هم با احساسِ و به موقش نشون میده ،چون پسری که تا حالا تو این باغا نبوده یکم درمورد این چیزا بخواد حرف بزنه خجالت میکشه و طبیعیه، بعدش هم هاجر و نیلوفر نزده میرقصن وای به روزی که داود بخواد یه حرفی با چاشنی عشق بزنه 😅 درمورد الهام و داود هم اینکه بنظرم خیلی هم به هم میان ، دوتاشون هم امروزی هستن و خوب با بقیه ارتباط میگیرن هم خشک و اهل افراط و تفریط نیستن اتفاقا بنظرم این زوج میتونن با کمک هم خیلی کارا انجام بدن 😇 🔹به نظرم شادی آرزوی مذهبی هاست که باشن یا دخترشون یاهمسرشون اینطورباشه براهمین نیومده طرفدار زیادی پیداکرده وامثال الهام حتی بین مذهبیا صورتی معرفی میشن براهمین تردید میاره 🔹یه چیز جالب متوجه شدم یک نویسنده هر چقدر خودش عمیق تر یا به قولی پربار تر باشه ، نوشته هاش هم پربارتره بعضی داستانا و فیلمارو آدم میبینه،فقط از لحاظ ظاهری جذابن و محتوا ها شبیه همدیگه ،جوری راحت میتونه آدم پیش بینیش کنه ولی وقتی یک نویسنده رو عقیده و فکر و خلاقیتش( حتی من میگم شخصیتش) کار کنه واقعااااااا نوشته هایی از ذهنش به دنیا میان که شبیهش رو نمیشه پیدا کرد