🔶 قــــوام جـــــامــــعــه اقـــتــــصـــاد اســــت امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: «و لا قوام لهم جمیعا إلا بالتجار و ذوی الصناعات» و قوامی نیست برای آنها(مردم، نظامیان، قضات، کُتاب و کارمندان) جمیعا مگر با تجارت و صاحب صناعات علامه طباطبائی می گوید: مهم ترین چیزی که جامعه ی انسانی را بر اساس خود پایدار می دارد، اقتصادیات جامعه است که خدا آن را مایه قوام اجتماعی قرار داده. (المیزان ج ۹ ص ۳۲۹) آیت الله جوادی آملی می گوید: اصل مال(اقتصاد) به منزله قوام جامعه است: «ولاتُؤتوا السُّفَهاءَ أموالَكُمُ الَّتي جَعَلَ اللهُ لَكُم قِياماً» اموال خود را، که خداوند وسیله قوام زندگی شما قرار داده، به دست سفیهان نسپارید و از آن، به آنها روزی دهید! و لباس بر آنان بپوشانید و با آنها سخن شایسته بگویید! (تفسیر تسنیم ج ۱۵ ص ۵۴۰) ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 نــســـخــه تــــوکــــل روزی پیامبر شتربانی را می بیند که شتر خود را با توکل بر خدا رها می کند؛ به امید آنکه این شتر گم نشود... و پیامبر وقتی این صحنه را می بیند می فرماید: اول پای شتر خود را ببند و بعد توکل کن: اعـــقــــل و تـــوکـــــل ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما ┄┅═✾ معنای کلمات ✾═┅┄┈ [ روی ] رخ، چهره [ خوب ] زیبا [ آیت ] علامت، نشانه، درجه اعلی هر چیزی [ آیتی از لطف ] منتهای لطف، منتهای لطافت، نهایت مهربانی [ کشف کردن ] آشکار کردن، ظاهر ساختن [ زان ] از آن [ تفسیر ] تبیین، بیان، معنا کردن، برداشت کردن ┄┅═✾ شرح ✾═┅┄┈ یک کشاورز گاهی از زمین خود مراقبت می کند و به زمین خود آب و دانه و کود می دهد و اطراف زمین خود حصار قرار می دهد، و گاهی هم کشاورز دانه و کود که نمی دهد هیچ، زمین خود را شخم می زند و آشفته می کند. ‌شما بگو که کدام به زمین لطف است؟ و کدام لطف نیست؟ هر دو لطف است چون هر دو برای مزرعه شدن زمین لازم است؛ اگر فقط آب و دانه و کود بریزد به خاک ابدا مزرعه نمی شود و اگر هم فقط شخم و شیار بزند باز تبدیل به مزرعه نمی شود و لذا هر دو ضرورت دارند، پس هر دو لطف به خاک اند، منتهی لطف یکی مثل آب و دانه دادن مشهود است و یکی مثل شخم شیار زدن مستور است؛ یعنی پنهان است و لطف بودنش را انسان بعدا می تواند متوجه شود. در گذشته زنان روستایی به لب چشمه می رفتند و ظرف های مسی را می شستند که خوب این ظرف ها چرب بود و چربی اش با آب از بین نمی رفت و بخاطر همین با شن و ماسه های اطراف چشمه ظرف را گل مالی می کردند و بعد داخل چشمه می زدند و بیرون می کشیدند که با این کار ظرف تمییز می شد و شاید بچه هایی که آنجا بودند، فکر می کردند که مادر هایشان این ظرف ها را کثیف می کنند؛ یعنی خبر نداشتند که در دل آن کثیفی، تمییزی است. و حالا شما بگویید که کدام لطف به ظرف است؟ گل مالی کردن یا زدن به آب چشمه و در آوردن؟ هر دو به یک اندازه لطف است؛ ولی بچه ها لطف را در زدن ظرف به چشمه می بینند؛ یعنی آن لطف مشهود را می بینند و می فهمند؛ ولی گِل مالی شدن ظرف را نمی فهمند. شاید گاهی هم به مادر های خود اعتراض می کنند و مادر ها هم به آنها اعتنایی نمی کنند. حالا حافظ به همین موضوع اشاره دارد و می گوید: خدایا! از آن روزی که چشم ما به جمال شما روشن شد، چهره ی زیبای شما را دیدیم و فهم و هضم کردیم، از آن روز آیتی از لطف؛ یعنی منتهی درجه ی مهربانی برای ما کشف و روشن شد. آن چهره ی زیبای تو برای ما روشن ساخت که هر چه مهربانی است اینجاست و هر چه از این وجود شما سَر می زند جزء مهربانی چیز دیگری نمی تواند باشد، همانطوری که از شکر جزء شیرینی سَر نمی زدند و از ماه جزء نور سَر نمی زند: جز لطف و جز حلاوت خود از شکر چه آید جز نور بخش کردن خود از قمر چه آید از آن روز در برداشت های ما جزء لطف و خوبی نمی بینی؛ یعنی هر اتفاقی که در زندگی برای ما رخ می دهد چون به امضای اوست و چون او نخواهد نمی شود و چون او هم در منتهی درجه ی لطف است، پس آن چیز را لطف و مهربانی می بینیم، ولو لطف و مهربانی بودنش را نفهمیم؛ ولی هر چیزی که ما نفهمیم دلیل بر نبودن نیست چون تازه مثل کودکی شده ایم که مادرش دارد ظرف ها را گِل آلود می کند و نمی فهمد که چرب و آلودگی های دنیا را دارد تمییز می کند و قدری صبوری می خواهد که به چشمه برسد و براق بشود. و به همین معنا در روایتی آمده است: وَ سَأَلَهُ رَجُلٌ عَنِ الْجَوَادِ- فَقَالَ(ع)إِنَّ لِكَلَامِكَ وَجْهَيْنِ فَإِنْ كُنْتَ تَسْأَلُ عَنِ الْمَخْلُوقِينَ- فَإِنَّ الْجَوَادَ الَّذِي يُؤَدِّي مَا افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْهِ- وَ الْبَخِيلَ مَنْ بَخِلَ بِمَا افْتَرَضَ اللَّهُ- وَ إِنْ كُنْتَ تَعْنِي الْخَالِقَ فَهُوَ الْجَوَادُ إِنْ أَعْطَى وَ هُوَ الْجَوَادُ إِنْ مَنَعَ- لِأَنَّهُ إِنْ أَعْطَاكَ أَعْطَاكَ مَا لَيْسَ لَكَ وَ إِنْ مَنَعَكَ مَنَعَكَ مَا لَيْسَ لَكَ- فردی از امام کاظم پرسید: جواد و بخشنده کیست؟ فرمود: پرسش تو دو وجه دارد، اگر از مخلوقین می پرسی، به راستی فرد بخشنده فردی است که آن مقدار که خدا بر او واجب ساخته می پردازد، و فرد بخیل و فرومایه کسی است که در پرداخت واجبات الهی بخل می ورزد؛ و چنانچه منظورت بخشندگی خالق است، پس او چه عطا کند و چه دریغ ورزد [در هر دو صورت] بخشنده است؛ زیرا اگر عطایت فرماید، آنچه از تو نیست به تو بخشیده، و چنانچه از تو باز دارد، آنچه از تو نیست دریغ داشته. #نور_ماه #غزلیات_حافظ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

●━━━━━━─────── ⇆ㅤ ◁ㅤㅤ❚❚ㅤㅤ▷ㅤㅤ ↻

با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی آه آتشناک و سوز سینه شبگیر ما ┄┅═✾ معنای کلمات ✾═┅┄┈ [ سنگین ] از جنس سنگ، بسیار سخت [ در گرفتن ] اثر کردن [ در گیرد ] اثر کند [ آتشناک ] آتشین، از جنس آتش [ شبگیر ] فراگیرنده تمام شب [ آه شب گیر ] یعنی آه و سوزی که تمام شب را فرا گرفته باشد ┄┅═✾ شرح ✾═┅┄┈ دل عاشق از جنس شیشه است؛ شکستنی است و زود می شکند. عاشق دل رقیق و نازکی دارد، برخلاف معشوق که دل او سنگین است؛ یعنی از جنس سنگ سخت است و به همین راحتی ها نمی شکند و به همین راحتی ها نرم و رام نمی شود. البته این هم راز خودش را دارد چون معشوق با دل سنگین و بی اعتنای خودش می خواهد عاشق را محک بزند که حقیقتا آیا عاشق صادقی است یا نه؟ و به همین خاطر به همین راحتی ها توجه و اعتنا نمی کند و بر همین اساس چنین دلی داشتن برای معشوق نقص نیست و بلکه یک سنگ محک برای روشن ساختن نقص و کمال عاشق است؛ برای اینکه روشن بکند این عاشق در عشق خودش ناقص است یا نه؟ حافظ می گوید: شود آیا که یک شبی آه سوزان ما که شبگیر است؛ یعنی از سَر شب تا صبح فرا گرفته، در دل معشوق که به این راحتی ها اعتنا نمی کند، اثر و تأثیر کند و به چشم او بیاید و صدق ما برای او روشن بشود و ما را عاشق صادقی تلقی کند...؟ می شود آیا......؟ #نور_ماه #غزلیات_حافظ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________