در پاسخ پست جدید دکترظریف با ادبیات همیشگیِ سانتال مانتال و درددل گونه‌ی لجن پراکنانه اش، پست اینستاگرامی آقارسول عزیزی عضو تیم اول طلبگی‌‌مون از تناسب توان و امکانات نبی مکرم در جنگ بدر خواندنی بود. مراجعه کنید mirzaa118 لطفا بقیه بچه ها هم بیشتر قلم بزنند! اگر هم پیج اینستا یا محل انتشاری چیزی ندارند همین کانال خدمت شما با عنوان #یادداشت_رسیده منتشر میکنیم حق التالیف نمیدیم ولی حق انتشار هم نمیگیریم😊😛

1️⃣ #یادداشت_رسیده ✏ علی طهرانی علوم سیاسی دانشگاه تهران تیم سوم دانشجویی «اقرا باسم ربک الذی خلق» وقتی که از کوه حرا پایین می آمد تنها بود، به خانه که رسید، فرمود: «زملونی و دثرونی» مرا بپوشانید چه بسا استراحتی میطلبید.. «یا ایها المدثر قم فانذر» استراحت از آنِ تو نیست! چه کسی فکرش را می کرد که یک نفر اینگونه عالم را به هم بریزد؟! هزار و اندی سال بعد؛ در آن اوایل، چه کسی فکرش را می کرد که یک نفر جهان را انگشت به دهان کند، آن هم با کاغذ و قلم بیانیه! چند سال بعد؛ در حالی که در ورود سیم خاردار ممنوعیت داشتیم، جوانان خط امام جلوی قریب به ۳۰ کشور ایستادند.

گرایش تاریخی ما این است،
شما را نمی‌دانم.

اگر تاریخ گواه نبود چه داستان ها که نمی ساختید! اما معلم تاریخ زنده است و درس می دهد. حداقل دفتر تاریخ را ورق بزنید! این ادبیات را در کلاس درس شنیده بودم و در پاسخ به سوالم چنین جوابی گرفتم. امان از این تفکر ایستاده در دانشگاه! به گمانم سری به شناسنامه‌تان بزنید، اگر رد پایی از اسلام بود، ممنون می‌شویم این تابستان را وقت بگذارید و یک دوره طرح ولایت شرکت کنید، خالی از لطف نیست! مبانی هستی شناسی و معرفت شناسی‌تان نیاز به مداوا دارد! ابزار و امکانات را چه می‌بینید؟! در حیطه کاری خودتان: برجام شرح حدیث آرزوی رفیق خودتان بود، چطور آن زمان به ذهنتان نرسید که امکانات ندارید؟! شما بودید که دوره بعد هم پافشاری کردید!! اصلا اگر امکانات نداشتید چرا قبول زحمت کردید؟! شما و رفقایتان حتی همان امکانات حاضر را هم از ما گرفتید! گزارش آژانس: بیش از ۴۵۰۰ سانتریفیوژ از فردو و نطنز جمع آوری شد! امکانات دیپلماسی نداشتید، لااقل به امکانات کشور رحم می‌کردید. «نشان لیاقت» و «سکه بهار آزادی» نگذاشت برگردید! لااقل نگذاشت بر اساس باورتان عمل کنید! عینکی بردارید، مردم را ببینید و جای جای ایران قدم بزنید. امکانات و ابزار ما، ایمان ماست، غیرت ماست. کسی که میگوید: آمریکا با یک دکمه می‌تواند... قطعاً شناختی از توانمندی‌های ایران ندارد. آقای «بدیم بره»! یادتان نرود که فقط انسان های ضعیف به اندازه امکاناتشان کار می کنند! " غیرممکنها با ارادۀ ملتها، اراده ای که تبع ارادۀ خداست، اراده ای که برای خداست، ممکن می شود و محالها واقع! " صحیفه امام/ ج۱۱ / ص۳۲۳

«امیدهای متداول» با «امیدهای ایمانی» فرق میکند. ❤️امیدمتداول همین قواعد متداول و معمول ظاهری را میبیند و همین عوامل و مقدمات ظاهری. اما امیدهای ایمانی سنتهایی را میبیند که حاکم بر قواعد ظاهری است و عواملی را مشاهده میکند که خیلی متوجه نمیشوند. امید متداول میتواند حساب کند که نتیجه از کجا به دست او میرسد اگر نتواند حساب کند امید نخواهد بست اما امید ایمانی، برای نتایج من حیث لایحتسب هم قواعدی بلد است. مثلا میداند یک قاعده اقتصادی رابطه بین اراده یک امت و روزی است. که حاکم بر قواعد ظاهری است که ما میشناسیم. بین «من یتق الله» رابطه روشنی است با «یرزقه». آن هم «من حیث لا یحتسب». ❤️امیدمتداول نمیتواند توضیح دهد که امام خمینی با چه امیدی در اوج قدرت پادشاهی ایران حرکت خود را شروع کرد؟ با چه امیدی جنگ هشت ساله را مدیریت کرد. با هزار کاستی علمی و مدیریتی و ابزاری که تشکیلات تحت فرمانش داشت. اما امید ایمانی میتواند توضیح دهد. این همان امیدی است که امام گفت این راهی که درش وارد میشویم «درش شکست معنا ندارد.» هیچ نوع شکستی. امیدمتداول وضعیت احدی الحسنین یعنی دو سر برد در تمام مراحل حرکت در یک مسیر خاص را نمیفهمد اما امید ایمانی میفهمد که ممکن است مسیر را به گونه ای بروید که درش شکست معنا نداشته باشد. ❤️امید متداول درش بین درخواست و نتیجه گیری ملازمه ای نیست. چه بسا شما میل به چیزی داشته باشید اما لزوما نتیجه نگیرید. احساس یاس و انسداد اساسا جایی است که شما میل شدید به نتیجه دارید اما عوامل و زمینه ها حصول نتیجه را دور و غیر قابل دسترسی میداند. اما امیدایمانی بین درخواست و نتیجه ملازمه میبینید. ادعونی استجب لکم. شما سراپا درخواست از خدا شوید، او اراده اش را وارد عمل میکند. نگران نباشید. «اجیب دعوه الداع اذا دعان» اگر حقیقتا از او بخواهید این یعنی همه توان فکری و عملی خود را پای کار بیاورید و نگران نقصها و قصورها نباشید دیگر. او جبران میکند. او حل و فصل میکند. ❤️امیدمتداول همان است که دشمن آنچنان دقیق همه امور را در نظر میگیرد که رهبری ایران هم به او آفرین میگوید، همه امور برای او امید به حصول نتیجه را ایجاد کرده بود. امید به پیروزی. اما امید ایمانی همان است که میگوید محاسبه تو غلط بود. چون قواعد حاکمی وجود دارد که تو هیچ گاه آن را نمیبینی و در محاسبه نمیاوری. قواعدی که به عقیده و ایمان این مردم مربوط است. به مسیرشان و به سنتهای الهی. ❤️امیدمتداول با دیدن نقص این مدیر و آن مدیر، این روال غلط و آن خرده فرهنگ خطا، آن ضعف درونی و آن تهدید بیرونی، نابود میشود اما امید ایمانی دست به رفع نقصها میزند چون ریشه پیروزی را چیزی فراتر از این امور میداند. او فقط مامور به انجام تکلیف است تا جای ممکن و نتیجه را در دست اراده الهی میبیند. امید متداول با دیدن قدرتهای ظاهری و تهدیدها احساس شکست میکند و یاس و انسداد، اما امیدایمانی همه اینها را باعث اضطرار بیشتر خود نزد خدا میداند و افزون شدن فشارها را نشانه نزدیک شدن نتیجه میبیند. همان جمله ای که در اوج محاصره در جنگ احزاب مومنین گفتند که «این همان وعده ای است که خدا و رسول داده بودند و راست هم گفته بودند. » ❤️امیدمتداول معنای جمله سردار شهید ما را که گفت فرصتی که در دل تهدیدها هست در خود فرصتها نیست نمیفهمد. اصلا این را جمله ای متناقض میبیند اما امید ایمانی میفهمد و میداند شرطش آن است که نترسد و نترساند و وارد مسیر شود. ❤️امیدمتداول برای رسیدن به نتیجه چه بسا ایمانش را هویتش را عزتش را هم بفروشد اما امیدایمانی، مصلحت اندیشی میکند اما اساس دارایی خود را که نتیجه اصلی را با آن به دست میاورد نمیفروشد و کنار نمیگذارد. ❤️دوران فشار و تهدید و تحریم و سختی ها، زمانه یافتن ارزش کالای مهمی به نام امیدایمانی است. اگر نخبه ای حقیقتا اهل این مردم باشد باید این حقیقت را تبیین کند و به چشم آورد. @ali_mahdiyan

2️⃣ #یادداشت_رسیده ✏ علی عباسی مربی قرارگاه ملی انجمن اسلامی دانش آموزان #تربیت_حماسی در نقد جدایی ساحت کارکرد و ساحت آموزش(تربیت): عمدتا ساحت کارکرد به معنای جایی که محل تبلور محصول/خروجی «انسان ها» است از محل رشد/بالیدگی/ترقی فرد جدا فرض میشود. این آسیبی است که هر دوساحت را دچار اشکال میکند و این همان اشکال اصلی تربیتی است که به گلخانعه ای (غیر حماسی) وارد است. در حالی که محیط رشد و تربیت انسان اساسا یک محیط آزمایشگاهی/شبیه سازی شده که صرفا هدف آن تربیت به ما هو تربیت باشد نیست، امتحان/ابتلا که خود از مهم ترین ابزار های دستگاه ربانی است در یک محیط واقعی و از قضا کارکردی تعریف میشود. و اگر قواعدی چون تقدم جهاد بر هدایت (جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا) را از اسلوب اصلی مسیر تربیت حماسی/جهادی بدانیم، بدیهی است که محیط جهاد، محیط آزمایشگاهی و بدون کارکرد نیست، بلکه وجهه کارکرد/عایدی بر آن مستولی است. لکن عمدتا ما ساحتی بنام ساحت تربیتی تعریف میکنیم و بدون توجه به کارکرد ها و خروجی ها ممحض در امر تربیت میشویم که جای بسی شگفتی است، نهادی برای تربیت و آموزش تعریف میکنیم که خالی از خروجی قابل درک است و کیفیت پایین و عدم خروجی مناسب از مخاطبین را پای بچگی (کوچکی)شان میگذاریم در حالی که نوجوانان و جوانان مخاطب ما هستند ، و اگر چنین باید باشد پس خطابه «یا ایهاالعشرون جدوا و اجتهدوا» به مناسبت تنها یادگرفتن است؟ و کدام یاد گرفتن وقتی خرمنی برای درو نباشد عایدی ای برای سنجش؟ اساسا چند نفر از هر صد نفر از بزرگان ما با چنین الگویی پرورش یافتند؟ نهادی داریم بنام مدرسه و در آن از دانش آموز میخواهیم درس بخواند و بزرگ شود بدون آنکه بهره ای برساند و متوجه بهره اس شود. گذشته تر از امروز نهادی حتی برای آموزش طبابت به صورت مجزا وجود داشت یا اطبا حین طبابت تعلیم میدادند و دانش می آموختند؟ هرچند امروز نیز آن دانشگاه هایی برتر اند که در آموزش و رنک علمی که تولیدات دانشی مرغوب تری دارند! یا اینکه آیا معلمی به ویژه در حوزه فن به خودی خود شغل/حرفه بوده است؟ یا اغلب مردم فنون را به روش اوستا شاگردی فرامیگرفته اند؟ و کدام موفق تر بوده و مزیت داشته است؟! البته در مذمت تربیت جهادی در ادامه باید اندیشید که به فرض آدم هایی حماسی در دستگاه کارکردی - تربیتی پرورش یافتند ؛ آیا به لحاظ نهادی جامعه و حاکمیت ما قابلیت پذیرش آنها را دارد؟ ایشان که عناصری فوق عادی و به نوعی نامتجانس اند چگونه موفق به خلق حماسه میشوند؟ شاید پاسخ همین میدانی تر شدن فرایند های تربیتی باشد.. همین فضای کنکوری و نظام دانشگاهی کشور که برای فرد یک دوره حدود بیست ساله برای آموزش (محض) متصور میشود و بعد از آن تازه انتظار کار جدی از فرد میشود ، دستامد/حاصل همین نگاه است. البته اتمسفر کلی انقلاب اسلامی پس چهل واندی سال خودبه خود این محیط را فراهم آورده، لکن لازم است در اسنای این افق ما مجموعه ها و عناصر به اصطلاح تربیتی خود را برای خلق حماسه هایی بزرگ تر آماده کنیم و مگر میشود تربیتی حماسی داشت ولی حماسه خلق نکرد؟! همین فضای کنکوری و نظام دانشگاهی کشور که برای فرد یک دوره حدود بیست ساله برای آموزش (محض) متصور میشود و بعد از آن تازه انتظار کار جدی از فرد میشود ، دستامد/حاصل همین نگاه است. البته اتمسفر کلی انقلاب اسلامی پس چهل واندی سال خودبه خود این محیط را فراهم آورده ، لکن لازم است در اسنای این افق  ما مجموعه ها و عناصر به اصطلاح تربیتی خود را برای خلق حماسه هایی بزرگ تر آماده کنیم و مگر میشود تربیتی حماسی داشت ولی حماسه خلق نکرد؟ بیشتر به منظور تقریب به ذهن و باز شدن باب مباحثه، چندی سیاست راهبردی برای مجموعه های تربیتی و عناصر ذی ربط سیاهه میگردد: شاید مناسب باشد مجموعه هایی که مشغول تربیت نوجوانان و جوانان هستند برای خود ماموریتی (غیر از ساحت تربیت) کارکرد و محصولی  برای بهبودی اوضاع جامعه تعریف کنند و کم کم به آن شناخته بشوند ، این امر هم کشف استعداد ها را فراهم میکند و مانایی برای خود مجموعه به بار میآورد. این امور از حوزه غیر انتفاعی و مشارکت های مدنی و ... تا حوزه های تجاری و صنعتی و هنری و... میتواند تعریف شود (که البته در فضای رسانه امثالهم مواردی داشتیم) به همین طریق اگر باب ورود سایر مجموعه های تخصصی (غیر تربیتی) به این حوزه باز شود هم تکثر نهادی بهتری رغم میخورد (خلق مخاطب) و هم شاخص های بهره وری بالا میرود. به طور کلی از نظر نگارنده هرچه فضای تربیتی از فضای میدان/کار/عملیات جدا نباشد و این دو باهم ممزوج شوند و کمتر شاهد نهادهای متولی تربیت (جز در موارد ضرورت مثل خانواده) باشیم مناسب‌تر است..

کجایند مدافعان روی سخنم به جوانانی است که بی‌تاب فرصتی هستند تا در آن، کاری کنند کارستان؛ بخرند لبخند امام مهدی(ع) را و آباد کنند آخرت خویش را. امروز لشکر کفر و انحراف از روبرو و پشت سر با هر آنچه دارد به جان اسلام و مسلمین افتاده و درو می‌کند و پیش می‌آید. جبهه خودی بی سپاه نیست و ضرباتش کاری است؛ ولی کم است. امروز ما به مردان مردی باانگیزه و خوش‌فکر نیاز داریم که بسان مدافعان حرم از نام و نان دنیا دست بشویند و برای جان‌فشانی پا پیش گذارند و مشتاقانه، پُرتوان و ژرف، درس دین بخوانند و سپس وارد این کارزار بزرگ شوند و همان کاری را کنند که شیخ مفیدها کردند. پیوند ثبت نام حوزه علمیه جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم کربلا منتظر ماست بیا تا برویم ابوالقاسم حسین‌جانی (د. 1401 ش) 🆔 https://t.me/pishgar_ir

3️⃣ #یادداشت_رسیده ✏ مسیح جاودان طلبه مدرسه علمیه حقانی تیم اول طلبگی چشمانش را ببین ! چشمه حکمتی که سالیان است از وجودش سرچشمه گرفته و نهال #اسلام_ناب_محمدی را آبیاری می کند. آبی زلال و گوارا از اعماق هستی که همه منتهی به ذات مقدس اوست.... خود چشمه نیز اما وجودش را از آن ذات لایزال می گیرد و فانی در اوست... چشمانش را ببین ! پدری که آینده فرزند خود را با دلسوزیِ تمام، در نظر می گیرد و راه را به او نشان می دهد... فرزند یک عمر تجربه را در نگاه پدر پیر خود مشاهده می کند... پدری که همه عالم را گشته و خسته تر از او نمی توانی پیدا کنی، لکن #خدمت_به_اسلام از همه چیز نزد او مهم تر است. چشمانش را ببین ! خورشیدِ #پیامبرگونه‌ای که ابرهای غفلت را از دل ملت ها کنار زده... و نور خود را بر فطرت های پاک انسانی تابانده است..‌. خورشیدی که دل گرمیِ مستضعیفن جهان است... و نورش #نهال_امید را در قلب محرومان پرورش می دهد... چشمانش را ببین ! دریای واقع‌بینی و اراده ای که عمق آن کشتی های تمدن مادی را در خود غرق کرده... و لرزه بر اندام #ناخدا های جهان انداخته و بعد از چهل و اندی سال، هنوز از درک این پدیده پیچیده عاجز شده... چشمانش را ببین ! تیری نافذ که بر قلب دشمن فرود می آید، و مکر آنها را برباد می دهد... تیری که پیکره #اسلام_آمریکایی را زخمی و گرمای نگاهش #قطب_های_قدرت جهان را ذوب کرده است... اما من! با فراق چشمانش چه کنم! که از #دریایی بی کران .. از #خورشیدی تابنده ... از نگاه دلسوز #پدرانه ... محروم مانده! آری ... ناچارام درهمین چشم ها فانی شوم و خیال کنم...

چقدر بچه های ما طبع شاعری داشتند ما نمیدونستیم😜 یکی از یکی الحمدلله خوش قریحه تر!! توی این یادداشت هاشون داره فوران میکنه😬😅

الحمدلله رب العالمین ان شاءالله نسل پربرکت علوی مبارکت باشه پسرجان بقیه یاد بگیرند 💪 آقامحمدامین رستم پور تیم سوم دانشجویی

5️⃣ قبل از اینکه فیش مربوط به دومین سبک و مدل ذیل تربیت حماسی را به اشتراک بگذارم مایلم با توجه به سوالات عزیزانم یک نکته جدی را که شاید رفقا و مجموعه های تربیتی مختلف بارها از من شنیده باشند یادآوری کنم: مقدمتا از همه علاقه مندان به این عرصه و مربیان و میدان‌داران تعلیم و تربیت درخواست جدی دارم از مطالعه و تحصیل آکادمیک و علمیِ علوم تربیتی و روانشناختی غافل نشوند. ولو سراغ این رشته نمیروند کتب مرجع رشته یا کتب اصیل اندیشمندان و علما که در این زمینه صاحب نظر هستند را مطالعه کنند. باور کنید تربیت و مربی گری، تخصصی فراتر از تجربه های میدانی میطلبد. ما با ربات سر و کار نداریم. با انسان هایی دست و پنجه نرم میکنیم که هر کدام یک مدل، یک شخصیت، یک فرهنگ، یک بوم و یک شیوه تربیت مخصوص خودش را در خانواده تجربه کرده و از این پس هم میخواهد. با روش های واحد و سنتی و تجربه های تکراری نمی توان از پس روحیات و مخاطرات این نسل که با انواع و اقسام شبهات و حواس پرتی ها و رهزنی ها مواجه است، برآمد! به خاطر دارم در یک مجموعه ای که از متقاضیان مربی گری مصاحبه میگرفتم یکی از سوالات جدی ما از برخی عزیزان، این بود که این حرف ها را از کجا، با چه اِسناد و منبعی بلغور میکنی؟! میگفت امتحان کردم و جواب داده! وقتی یک شاخصه و متغیر بسیار ساده را تغییر میدادم و مجدد سوال را تکرار میکردم حرفی برای گفتن نداشت! التماس میکردم آقاجان بگرد دنبال مبانی و مناط پدرمادرداری که بتوانی در عین مهارت میدانی، خودت را قوی و به روز کنی. راه چاره مطالعه و تحصیل و تحقیق است! دیمی نمیشود. نکته ای که میخواستم بگویم و این مقدمه طولانی را گرفت، این بود: ما یک سلسله اصول تربیتی داریم یک سری مبانی تربیتی داریم و یک دسته عوارض تربیتی با یک مطالعه ساده از تک تک این ها تعریف مشخصی مییابید (خواستید مثال بزنم از هر کدوم و بازش کنم؟! چون خروج از موضوع است اشاره مفصلی نمیکنم. اگر حل نشد بگید جا بندازم) گاهی یک جوری فلان مسئول و فلان گرداننده عرصه تربیت، هول میکند و قاطی پاطی میکند که همه‌ی همّ و غمّش میشود پرداختن به یک عارضه تربیتی دسته چندم! در حالی که اساسا دغدغه یک مربی نباید پرداختن به عوارض باشد بلکه او عوارض تربیتی را مدیریت میکند! یعنی برنامه ریزی و برنامه سازی او باید ناظر به فرایند رشد و جا انداختن اصول تربیتی حاکم باشد و در خلالش با تنظیم برنامه ها، عوارض حاصله را با سعه صدر و به اولویت اهمیت، درمان کند! که صدالبته نیازمند زمان و صبر و اعتماد والدین گرامی‌ست. ما بارها در مواجهه با نگرانی های والدین خصوصا در مقطع متوسطه دوم بر سر عوارضی مثل گوشه گیری، به هم ریختگی، حس استقلال و... در متربیان، تضمین میدهیم پس از چندماه با تکمیل فرایندهای اصیل تربیتی به استقرار اولیه و ثبات و اصلاح دانش آموز خواهیم رسید که بدون استثناء محقق شده است. یا یک مثال دیگر که در مورد منش تربیتی همه مربیان قرارگاه ملی از زمانی که به خاطر دارم شنیده شده و مورد نقد بوده (اتفاقا و به خصوص در زمان مربی گریِ شخص دبیرکل فعلی اتحادیه، مربی خودم آقای تاریخی دوست‌داشتنی) بر سر بادکردن بچه ها و تجری و توهم بزرگی در دانش آموزان است که قابل ساعت ها مباحثه کردن، آن هم با رفرنس و منبع مشخص و نقل بزرگان است! اشکال جوگیری، بادشدن و این قبیل حرف ها یک ریزمسئله تربیتی یا همان عوارضی است که اشاره کردم. یعنی خود این اشکالات نباید مستقلا محل بحث باشد که همه تمرکز و برنامه های ما را معطوف کند! (اگر شما درگیر عوارض تربیتی در دانش آموزان شدید نه تنها درمان نمیشوند بلکه به علت محورقراردادن سرکوب آنها قطعا ایشان را بی هویت، سرخورده و ضعیف بار خواهید آورد!) خب آقا چه کنیم؟ اشکالات را رها کنیم؟ خیر! قطعا گاهی عدم توجه مربی، قصوراتی را تشدید میکند! اما باید دید ریشه در چیست؟! تربیت حماسی، هویت میدهد (که در فیش بعدی خواهم گفت) وقتی مقدمات و موخرات رو درست میکند و فرایند رشد همه جانبه را هموار میکند، ناخوداگاه آن عارضه هم درمان میشود. حتی در اتفاقات خرد مثلا من فلانی را جوگیر کرده ام. ریشه یابی کنید. میبینید تصوری که مثلا از ورود به حوزه علمیه به او داده ام اشتباه بوده. خب چه کنیم؟! زور بزنیم جوگیر نباش و محبوسش کنیم؟! ریشه و درمان، عدم شناخت حوزه در او بوده پس در یک فرایند رشد، معرفت او نسبت به حوزه را ارتقا بدهید! در این مثال هم ذات بادکردن اشکال تربیتی نیست! یک عارضه‌ی تربیتی‌ست. به قول علی عباسی عزیز‌‌‌ ما، وقتی دنبال غذای مقوی برای بچه ها میگردی و آبگوشت برایشان تهیه میکنی به خاطر نخود و لوبیایش عوارضش هویدا خواهد شد. (خب خیس کن لوبیا رو یا عرق نعنا بخور بعدش. از اول آبگوشت رو حذف کنیم یا بدون نخود و لوبیا طبخ کنیم؟! تا کجا امکان حذف صورت مسائل وجود داره؟) #تبلیغ_دانش_آموزی

از خود ایشون شنیدم میگفتند: معدود برادران عراقی که کنارم بودند اون لحظه؛ فقط منتظر بودند بگم این دست حاج قاسم نیست. طاقت شنیدن اینکه این دست متعلق به حاجی هستش در هیچکس نبود ولی وقتی حالم رو دیدند و دست حاجی رو برداشتم و بوسیدم و به چشم گذاشتم و جمع کردم که ببرم هیچ کس دیگه چیزی نپرسید! فقط همه شکسته بودند! نقل مرحوم شیخ مفید در ارشاده: عمود خيمه را كشيد و خيمه را بر زمين خوابانيد تا با زبان حال به زنان و كودكان اعلام نماید دیگر منتظر علمدار نباشند! و همه در خود فرو رفتند!

مرحوم آیت الله علی پناه اشتهاردی از اساتید به نام وقت حوزه علمیه قم در شب آخر ماه صفر ۱۴۰۹ قمری ماجرایی از ورودشان به حوزه علمیه‌ی قم به عنوان توصیه ای به مستعدین و علاقه مندان به حوزه نقل کردند که شنیدنی‌ست. ایشان فرمودند: قبل از آمدن به قم در اشتهارد تا مطوّل (از کتب حوزوي) خوانده بودم و میشنیدم که کتاب های حوزه را خود بخوانم یا خارج از فرایند حوزه محضر اساتید دنبال کنم و در کنارش به علم یا کار دیگری مشغول شوم. ولی خودم خيلي مايل بودم که به حوزه علميه قم بيايم.  ولي هر چه تلاش میکردم ممکن نمي شد و خصوصاً از نظر امور مادي در مضيقه بوديم. کثرت علاقه به حدي بود که من قبل از طلوع صبح به مسجد چهار محله مي رفتم و مخصوصاً توسل به حضرت ولي عصر (ارواحنا فداه) پيدا مي کردم و گريه و ناله داشتم و مي خواستم تا اسباب رفتنم به قم فراهم شود. نام حضرت را مي بردم و اشک مي ريختم. تا آنکه شبي در عالم رؤيا خواب ديدم من را با اين شعر امر به رفتن به قم فرمودند و وقتي بيدار شدم ديدم شعر در يادم مانده و آن اين بود: تا خود نروي به پاي خود در ره دوست تا جان نکني فداي خاک ره دوست! از اين خواب فهميدم که ماندن فايده ندارد و بايد خود براي رفتن به قم تصميم بگيرم. چون در آنجا مکتبي بود که درس مي گفتم و مخارج ما را تأمين مي کرد، همان روز آمدم خداحافظي کردم و آماده شدم که رهسپار قم گردم. هر چند التماس کردند که اگر حاجتي داري حاجتت را برآورده کنيم و بمانيد. گفتم: نه، من به لطف خدا انتخاب شده ام و براي ادامه تحصيل بايد به قم بروم. و بحمدالله موفق شدم و سال 1320 شمسي به قم آمدم. شاگردان ایشان نقل میکردند که میفرمود اگر عزم حوزه کردید آنچه موانع را برطرف میکند ایمان شما به انتخابتان است! علاقه مندی شما، انتخاب قطعی شما و تلاش برای تحقق این تصمیم، بدون شک با عنایت ولی عصر مسیر را هموار میکند. https://eitaa.com/parakande_del

عمر آدمی محدودتر از این است که بتواند بر غیراولویت ها تمرکز کند! فرصتی برای توقف و پرداختن به هیجان های کاذب نیست! باید اعتماد کنیم و انتخاب نماییم و بزرگ شویم.. این راهبرد رهبر معظم انقلاب برای تک تک ما یک سرمشق فراموش ناشدنی باشد: باید ببینیم در میان درست ها، کدام لازم است؟ در میان لازم ها، کدام لازم تر است؟ در میان لازم ترها، کدام فوری است؟ در میان فوری ها، کدام فوتی و حیاتی است؟ اول آن را بگیریم، از آنکه فراغت پیدا کردیم، بحث های بعد، و به همین ترتیب اینقدر پیش برویم تا بعد برسیم در آخر کار، به بحث هایی که اگر چه درست است اما لزومش، ضرورتش، آن اندازه ها احساس نمیشود. (طرح کلی اندیشه اسلامی/فلسفه نبوت) https://eitaa.com/parakande_del

وقتی با این دو عدد عشق دارم میحرفم حال من⬅️🏋‍♂️🤪😋 چقدر خوبن اینا! اونایی که از این آدما ندارن چی کار میکنن؟

وضعیت بچه های سال دوازدهم 😅🤪 #قرارگاه #التمهید!

امام رضا حواسش هس.. روز زیارتی مخصوص ولی‌نعمتمون، دل ما صحن و سراش. رزق زیارت با معرفت میخوایم از آقا السلام علی الامام الرئوف الذی هیج احزان یوم الطفوف.. https://eitaa.com/parakande_del

جلسه عمومیه. دعوتنامه موضوعیتی نداره. پیشنهاد میکنم اونایی که قم هستند این دو روز بیان استفاده کنند ان شاءالله

امشب شب ۲۵ ذی القعده است اعمال فردا معروف به دحو الارض رو در مفاتیح حتما رجوع کنید توصیه میکنم اگر نمیتونید همه اعمال رو انجام بدید این چندتا رو در حد توان جدی بگیرید👇 - شب زنده داری امشب در حد توانتون با محوریت دعای ابوحمزه ثمالی و مناجات خمسه عشر - روزه و غسل فردا - و زیارت نامه امام رضا علیه السلام (ترجیحا زیارت جوادیه هم در کنار زیارت معروفه وارده عنایت داشته باشید)

غروب دحو الارض رو به تماشای خورشید بی غروبِ حقیقی بنشینید و افطار کنید به شنیدن مدحش.. https://eitaa.com/parakande_del

اخرین صوت از شهید عطایی (ابوعلی) قبل از شهادت از کتب منتشرشده راجع به شهید، وصیت نامه خودنوشت شهیدمرتضی عطایی خواندنی‌ست..

چندنکته به دانش آموزان سال دوازدهمی کنکوری عزیزم [از نوع درسخون‌هاش]: ۱. خدا قوت بابت پایان امتحانات و اتمام دوازده سال زندگی در مقاطع مختلف تحصیلی با همه پستی بلندی ها، شیرینی ها و تلخی ها، محاسن و اشکالاتش. این سه ماه، گذرگاه و مرز ورود شما به یک محیط تحصیلی متفاوت و یک زیست علمی-فرهنگی جدید در دنیایی به اسم "دانشگاه" هستش. پس قطعا باید با همه ایام فراغت و تابستون هایی که بر شما گذشته و در ادامه میاد فرق کنه چون دیگه تکرار نمیشه! نکاتش بمونه بعد از کنکورتون ان شاءالله (هر چند امروز در دو سه تا گروه دوازدهمی مرتبط، به همین مناسبت نکاتی به اشتراک گذاشتم) ۲. این چند روز باقی مونده تا کنکور هر چند ناگزیر برای شما افزایش جدی ساعت های درس خوندنتون رو درپی داره اما توصیه میکنم توی همین یکی دو روز اول بعد امتحانات نهایی به یک مدل ثابتی از ساعت های درسی، استراحت در طول روز، خواب و خوراک و حتی ساعت های عبادی مثل نمازتون برسید. یعنی با توجه به شناسایی ساعت های سوخته، نیمه فعال و فعال ذهنتون و تطبیق برنامه‌تون با وضعیت ذهنی و جسمی‌ خودتون، ساعت های مشخصی در طول روز مثلا نیم ساعت بعد از ناهار، نیم ساعت مسجد هر شب و... برای استراحتتون و اختصاص وقتتون به غیر درس به صورت "ثابت" و "بدون تغییر" کنار بگذارید. اگر این کار رو نکنید یک عامل جدی برای تنظیم خودتون و اینکه چقدر پِرتی در روز دارید پریده! ۳. خب مطمئنم که میدونید ور رفتنتون با گوشی، انواع و اقسام ارتباط ها و رفیق بازی ها توی این ۲۰ روز باقی مونده باید به صفر برسه! اما یک نکته کلی بگم: هر چیزی که شما رو مشغول خودش میکنه ولو در حد تیتر یک خبر ساده تلویزیونی کیفیت درس خوندنتون رو توی اوج فشارعلمی پایین میاره. کسی در این چند روز موفقه که بتونه از ساعت هاش مفید استفاده کنه در واقع کیفیت رو در کنار افزایش کمیت ببره بالا! هر چند به تله هایی که توی ذهنتون میاد مثلا اینکه: 《 مهم اینه خوب بخونم ولو در حد دو ساعت وگرنه همه روز هم درس بخونم فایده نداره 》گوش ندید! متوسط درس خوندن شما در این روزهای باقی مونده باید حداقل ۱۰ ساعت باشه بله البته با تمرکز و کیفیت بالا! گوشی بازی و هر چیزی شبیه این یعنی ذبح کیفیت دری خوندتون به صورت ناخوداگاه! ۴. این گزاره که 《 افزایش ساعت های درسی و به این حد رسوندن فشار علمی یک شبه به دست نمیاد 》به صورت کلی درسته ولی به صورت جزئی میشه راه های جبرانی حداقل در حد توان براش تعبیه کرد! روند مثبت و مطالعه‌ی باکیفیت و یک برنامه دقیق توی این بیست روز میتونه به اندازه یک سال زحمت دوستاتون، بازدهی داشته باشه! پس به هیچ عنوان ناامید نشید و محکم این چند روز سرنوشت ساز رو جدی بگیرید. اینم بگم تازه درست بعد کنکور مصیبت ها و کارهاتون شروع میشه! افراد زیادی میشناسم که کنکور میدن و دیگه میرن استراحت و عملا استفاده نکردن از این تایم خلا مناسب برای شناخت رشته ها و دانشگاه ها اون ها رو بعد اعلام نتایج در حداقلی ترین انتخاب ها محدود میکنه! https://eitaa.com/parakande_del

👌 در دنیای نامردی ها و بی انصافی ها، #غیرت داشته باشیم!

سیدالشهدا به قربانگاه رفت تا همین حرف های مکتب تمام نشود! خباثت حاصل یک کج فهمی‌ست که دین را در ذکر هیئات و پستوهای غبارگرفته‌ی خانه ها در پس اشک گرفتن ها محصور میکند و وقاحت را با توهین به علمای اصیل و طراز ما به اوج میرساند! وظیفه‌ی حوزه علمیه‌ی انقلابی و علمای پرچمدار نهضت، بیان رسالت های نبوی‌ست که بله از زمان پیامبر به تمسخر گرفته میشده و حالاحالاها خواهد شد! https://eitaa.com/parakande_del