شيخ، عارف كامل، شاه‏‌آبادى -روحى فداه- مى‏‌فرمود: بايد انسان در وقت #ذكر؛ مثل كسى باشد كه كلامْ دهن طفل مى‏‌گذارد و #تلقين او مى‏‌كند، براى اينكه او را به زبان بياورد و همينطور انسان بايد ذكر را تلقين #قلب كند؛ و مادامى كه انسان با زبان ذكر مى‏‌گويد و مشغول تعليم قلب است، #ظاهر به #باطن مدد مى‏‌كند؛ همين كه زبان طفل قلب باز شد، از باطن به ظاهر مدد مى‏‌شود چنانچه در تلقين طفل نيز چنين است: مادامى كه انسان كلام دهن او مى‏‌گذارد او را مدد مى‏‌كند؛ همين كه او آن كلام را به زبان اجرا كرد، نشاطى در انسان توليد مى‏‌شود كه خستگى سابق را برطرف مى‏‌كند پس در اول، از #معلم به او مدد مى‏‌شود و در آخر، از او به معلم كمک و مدد مى‏‌شود #انسان اگر مدتى #مواظبت كند در #نماز و #اذكار و #ادعيه به اين ترتيب، البته #نفس عادى مى‏‌شود، و اعمال عبادى هم مثل اعمال عاديه مى‏‌شود كه در #حضور_قلب در آنها محتاج به رويّه نيست، بلكه مثل امور طبيعيه عاديه مى‏‌شود #سرالصلوة - #امام_خمینی(ره) ص ۲۳