شيخ، عارف كامل، شاه‏‌آبادى -روحى فداه- مى‏‌فرمود: بايد انسان در وقت #ذكر؛ مثل كسى باشد كه كلامْ دهن طفل مى‏‌گذارد و #تلقين او مى‏‌كند، براى اينكه او را به زبان بياورد و همينطور انسان بايد ذكر را تلقين #قلب كند؛ و مادامى كه انسان با زبان ذكر مى‏‌گويد و مشغول تعليم قلب است، #ظاهر به #باطن مدد مى‏‌كند؛ همين كه زبان طفل قلب باز شد، از باطن به ظاهر مدد مى‏‌شود چنانچه در تلقين طفل نيز چنين است: مادامى كه انسان كلام دهن او مى‏‌گذارد او را مدد مى‏‌كند؛ همين كه او آن كلام را به زبان اجرا كرد، نشاطى در انسان توليد مى‏‌شود كه خستگى سابق را برطرف مى‏‌كند پس در اول، از #معلم به او مدد مى‏‌شود و در آخر، از او به معلم كمک و مدد مى‏‌شود #انسان اگر مدتى #مواظبت كند در #نماز و #اذكار و #ادعيه به اين ترتيب، البته #نفس عادى مى‏‌شود، و اعمال عبادى هم مثل اعمال عاديه مى‏‌شود كه در #حضور_قلب در آنها محتاج به رويّه نيست، بلكه مثل امور طبيعيه عاديه مى‏‌شود #سرالصلوة - #امام_خمینی(ره) ص ۲۳

[ غفلت از آفت درون ] نگاهى كه فراتر از #ظاهر باشد، عيب‌هاى #باطن را هم می‌بيند چرا بايد هميشه به فكر درمان جسم بود و از آفات روان غفلت كرد؟ #دل نيز #كور می‌‏شود، همچون ديده دل نيز #كدر و غبارآلود می‌شود، مثل آينه غبار گرفته دل هم بسته و #قفل میگردد، مانند در اينجاست كه اگر بسته‏‌دلان، سنگدلان، كوردلان و تيره‌‏دلان ندانند كه دچار چه آفت و گرفتار چه دردى شده‌‏اند، اين خود، بزرگ‏ترين درد و خطرناك‏ترين بيمارى است چه می‌‏توان كرد با دلى كه هيچ زاويه‌‏اى از آن، پذيراى نور حقيقت نيست؟ گاهى می‌‏شود با اراده و تصميم‌ى جدّى، با آب‌توبه #صورت‌جان را جلا داد و #ديده‌دل را شفّاف ساخت و زنگارهاى دل را زدود و قلب را نيز، آنگونه كه جامه‏‌هاى چرك را می‌شوييم، شست و تميز ساخت و نگذاشت رسوبات هواى #نفس و غبار غفلت بر آن بنشيند و سيماى فطرت را زير لايه‏‌هاى ضخيم بی‌خبرى بپوشاند كسانى كه گرفتار #دل می‌شوند، بی‌اختيار در راه‌هايى نامطلوب می‌‏افتند چه شگفت‏‌انگيز است #دنيای‌دل ! اگر #اميرِ آن نباشى #اسيرش می‌‏شوى و اگر #خدا را مهمانش نسازى، #شيطان آن را اشغال میكند و در دلت به زاد و ولد و توليد مثل می‌‏پردازد و آنگاه، #قلبِ تو پايگاه ابليس و مركز رشد هوس می‌شود ص ۲ از ۶