توضیحات #حسین_شریعتمداری پیرامون یادداشت ناصحانه اش درباره #آیت_الله_سیستانی #ادب_و_عقلانیت_انقلابی @rozaneebefarda 🔻🔻🔻 🔸مدیر مسئول روزنامه کیهان طی یادداشتی چنین نوشته است: ▪️یادداشت اینجانب در کیهان روز شنبه (۵ مهرماه ۹۹) که با توجه به انگیزه نگارش آن، عنوان "برخاسته از ارادت " را بر تارک خود داشت و از دلشوره‌ای نسبت به بخشی از بیانیه دفتر حضرت آیت الله سیستانی درباره نظارت سازمان ملل بر انتخابات پارلمانی عراق حکایت می‌کرد، بازتاب گسترده‌ای درپی داشت و با برداشت‌های متفاوتی روبرو شده است که کماکان نیز ادامه دارد. از این روی توضیح پیش روی را ضروری می‌دانم. ◽️استناد اینجانب در یادداشت مورد اشاره به متن فارسی بیانیه‌ای بود که دفتر حضرت آیت الله سیستانی در باره ملاقات معظم له با خانم "جینین هینیس پلاسخارت ”نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل متحد منتشر کرده بود. برداشت نگارنده از بیانیه یاد شده آن بود که حضرت ایشان خواستار نظارت مستقیم سازمان ملل بر انتخابات آینده عراق شده اند. 🔸خوشبختانه #دفتر حضرت آیت الله سیستانی (دام عزّه) درپی انتشار یادداشت کیهان #توضیحی_ارائه_کرد که نشان می‌داد برداشت اینجانب با واقعیت فاصله داشته است و حضرت ایشان آنگونه که در بیانیه دفتر معظم له آمده است خطاب به نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل فرموده اند " باید در مراحل مختلف برگزاری آن (انتخابات) روند شفافیت مراعات شود و نظارت بر آن به صورت جدی و با همآهنگی بخش مربوطه در هیئت سازمان ملل متحد صورت پذیرد ". ◽️در ادامه آمده است که بیانیه یاد شده از نظارت بر انتخابات توسط سازمان ملل سخن نمی‌گوید، بلکه از هماهنگی نظارت با ضوابط سازمان ملل سخن می‌گوید و معنای آن این است که نظارت صرفاً از سوی عراقی‌ها صورت می‌گیرد، ولی ویژگی اشخاص ناظر و ضوابط اعمال شده در اجرای انتخابات با ضوابط سازمان ملل همخوان باشد تا جای هیچ گونه اعتراض و ایراد از طرف بعضی گروه‌های ذی ربط در صحت انتخابات وجود نداشته باشد . ◾️همانگونه که ملاحظه می‌شود منظور ایشان هم‌خوانی نظارت با ضوابط سازمان ملل بوده است و نه نظارت سازمان ملل بر انتخابات عراق. از این روی برداشت اینجانب از نظر حضرت آیت الله سیستانی با آنچه ایشان فرموده بودند هم خوانی نداشته است که به خاطر این خطای ناخواسته از محضر معظم له پوزش می‌خواهم و امید آن که عذر تقصیر اینجانب را بپذیرند. 🔳و، اما، در این وجیزه اشاره به سه نکته را ضروری می‌دانم؛ ۱ ــ بعد از انتشار یادداشت کیهان، مسئولان و شخصیت‌های بلند پایه عراق، از جمله آقایان رئیس جمهور، نخست وزیر، رئیس دستگاه قضائی، رئیس مجلس، آقای نوری مالکی، آقای حیدر العبادی و … با صدور بیانیه‌های جداگانه به حمایت از حضرت آیت الله سیستانی برخاستند و ضمن ابراز ارادت به ساحت مقدس مرجعیت، اینجانب و یادداشتی را که نوشته بودم، به شدت محکوم کردند. اعتراض حضرات را می‌پذیرم و جایی برای خُرده گیری نمی‌بینم، ولی آنچه در این میان حائز اهمیت است و درخور تقدیر، اتحاد و یکپارچگی مسئولان محترم عراق در دفاع از مرجعیت و حمایت از معظم له است که به یقین، برای مردم شریف عراق امید آفرین و برای دشمنان اسلام نا امید کننده و رنج آور خواهد بود و از این روی بایسته شکر. ۲ ــ برخی از منتقدان، یادداشت نگارنده را #توهین_آمیز نامیده اند که #اتهامی_ناروا و #به_دور_از_انصاف است، چرا که تواضع نسبت به ساحت حضرت آیت الله سیستانی و عرض #ادب و ابراز #ارادت به ایشان در سطر سطرِ یادداشت یاد شده موج می‌زند و اینجانب به باور قلبی و نه تشریفات ظاهری، از جایگاه برجسته و قابل تقدیر و احترام ایشان یاد کرده ام. به عنوان مثال ــ و فقط یک نمونه از آن میان ــ تاکید داشته ام که " با توجه به جایگاه برجسته و قابل احترام حضرت آیت الله سیستانی، این سازمان ملل است که برای توجیه صلاحیت خود به تائید حضرت ایشان نیاز دارد و نه ایشان به سازمان ملل". نسخه‌های فراوان روزنامه کیهان به وضوح نشان می‌دهند که همواره از اقدامات حضرت آیت الله سیستانی با تقدیر یاد کرده ایم و مخصوصاً نقش ایشان در حفظ استقلال عراق را ستوده ایم. ۳ ــ شماری هر چند اندک نیز با اشاره به حضور حضرت آیت الله سیستانی در عراق و اینکه معظم له یکی از مراجع بزرگوار عراق هستند، به نگارنده اعتراض کرده اند که چرا درباره ایشان سخن گفته‌ای؟! در این خصوص گفتنی است مرز‌های جغرافیائی اگرچه معتبر و قابل احترام هستند، ولی نمی‌توانند جدا کننده امت یکپارچه اسلامی از یکدیگر باشند. آیت الله سیستانی متعلق به جهان تشیع است که گستره‌ای فراتر از این کشور و آن کشور دارد و به ایران و عراق و لبنان و سوریه و پاکستان و … محدود نمی‌شود. @rozaneebefarda

در ستایش #عقلانیت و #ادب #ژورنالیسم_اسلامی به بهانه #یادداشت_ناصحانه جناب #حسین_شریعتمداری 💥اختصاصی @rozaneebefarda 🔻🔻🔻 یادداشت مورد اشاره، برخاسته از ارادت و لبریز از ادب و عقلانیت بود و البته بیش از هر چیز قدرت نفوذ #ژورنالیسم_انقلابی را به رخ کشید؛ آنجا که منتقدان نویسنده به جای نقد به محتوا، اغلب به #فحاشی و #تهمت و #توهین متوسل شدند! مواجهه یکپارچه رسانه ای و سیاسی با این #یادداشت_ناصحانه که از موضع یک فرزند مجاهد به پدر پیر میدان دار سیاست اسلامی در عراق نوشته شده بود، نشانگر فعال شدن بهنگام اتاق های عملیات روانی در تهران، بغداد، نجف، قم، لندن و واشنگتن بود و از این رو در شناسایی زنجیره #غرب_اندیشان برکات زیادی برای جریان انقلابی به دنبال داشت! وقتی #شفقنا و #BBC و رسانه های غربگرای عراقی و چهره های سیاسی عراقی و وزارت خارجه ایران ( #ظریف و سخنگویش)، تا #مسیح_مهاجری و سایر #برجامیان، همه برای تودهنی زدن به نویسنده یک یادداشت منطقی و مطالبه گرانه (فضلا از منتقدانه بودن)، به خط می شوند، حتماً یک جای کار می لنگد! اگر این جماعت بر سر استیفای منافع ملی عراق و ایجاد وحدت در برخورد با فساد اقتصادی و سیاسی و حفظ امنیت عراق اینقدر وحدت به خرج می دادند، حتما حالا آنجا گلستان شده بود! وانگهی! حوادث آینده نه چندان دور نیز میزان واقعی ارادت سیاسیون عراق به مرجعیت اعلی را نشان خواهد داد.(این پیش بینی تلخ تلویحی را در خاطر داشته باشید تا بعد) حاج حسین شریعتمداری با نوشتن این دو یادداشت هم تأثیر کلام و منطقش را به رخ کشید و هم ظرفیت سیاسی و اخلاص و حسن نیتش را نشان داد. انشالله به یاران شهیدش ملحق شود. اما این #برجامیان_عاشق آمریکا که شیخ شان انتقاد به معصوم(ع) را هم جایز می دانست، بیش از هر زمان دیگری رسوا شدند و نشان دادند در میدان سیاست، به سان کودکی لجوج، در پی چنگ انداختن به حیثیت این و آن اند و هنگام صدور فرمان سایبری، مهار زبان و قلم را همچون فردی مسلوب الاراده رها می کنند و به عواقب و ضوابط دنیوی و اخروی مواضع شان چندان توجهی ندارند! حالا خوب است حضرات اعتدالی و اصلاحاتی با مرور به کارنامه شان، به مخاطبان فهیم و فرهیخته ایرانی نشان دهند که چند نمونه از این نوع مواجهه را در تاریخ ژورنالیسم روشنفکری عرفی مسلک غرب اندیش ایرانی سراغ دارند؟! خوب است برخوردهای شان با بزرگان را مقایسه کنند با مواجهه آکنده از عقلانیت و ادب حاج حسین شریعتمداری، تا عیار هر دو طرف عیان شود! همین حالا که ساعتی از انتشار یادداشت نگذشته، برجامیان با تمسک به حربه #تحریف و #تقطیع، بدون درج توضیحات کامل یادداشت، تنها بخشی از یادداشت که حاوی عذرخواهی بود را منتشر و برجسته سازی کرده اند و نشان دادند غیر از دفاع از حیثیت محترم مرجعیت اعلا، اغراض دیگری را پی گرفته اند که لازمه اش، ترس و تزلزل از افشای حقیقت است! اگر آنان انصاف داشتند و از اخلاق رسانه ای بهره مند بودند، چرا باید از بازنشر متن کامل شریعتمداری طفره روند؟! از همه اینها که بگذریم، حالا باید منتظر #واکنش پدرانه شخص آیت الله سیستانی و نمایندگان رسمی ایشان نسبت به این یادداشت معقول و محترمانه باشیم. در ماجرایی که با عملیات رسانه ای چندجانبه غربگرایان، در کوتاه زمانی دامنه بین المللی یافته، انتظار برخورد کریمانه و اخلاقی مرجعیت اعلی با اقدام ستودنی حسین شریعتمداری، چندان دور از ذهن نیست. حوادث روزهای آتی، همه چیز را روشن می کند! @rozaneebefarda

بسم الله النور 🔸تا سیه‌روی شود هرکه در او غش باشد (۱) از زمانی که خبر اتفاقات #حظیره منتشر شده، جریان #فتنه‌طلب این خط خبری را دنبال کرده‌اند: #تندروها مراسم بزرگداشت #شهید_صدوقی را به #آشوب کشیدند و سخنرانی را #ناتمام گذاشتند. آیا این روایت صادقانه است یا #تحریف واقعیت؟ پیش از این، روایت خود را از آن حادثه نوشته‌ام. (https://eitaa.com/jorenush/142) اکنون می‌خواهم گزارشی تحلیلی و دقیق‌تر از آن ارائه دهم و نظری بر مبانی داشته باشم تا روایت صادقانه از مغرضانه شناخته شود. چنان‌که در گزارش پیشین آوردم، سخن #مسیح_مهاجری مقدماتی داشت و نتایجی. او مقدمات خود را گفت و تصریح کرد که از این مطالب #نتیجه می‌گیرد که ... . و نتایج را یک‌یک برشمرد. کسانی که با سخنوری آشنایند یا اقلاً پای سخن سخنوران نشسته‌اند می‌دانند که یک سخنرانی مذهبی از خطبه‌ی اولیه، بیان مقدمات، نتیجه‌گیری و دعای پایانی تشکیل می‌شود. مهاجری در آن شب، همه‌ی این اجزاء را به کمال ادا کرد و ناگاه منبر را وانگذاشت. او بیش از سی دقیقه بدون هیچ مزاحمتی سخن گفت و از بیان روایت و مثال‌زدن و قصه‌گفتن و بیان خاطره نیز فروگذار نکرد. او چنان سخن را طول داد که برخی حضار که بنا بر عادت مجالس سنتی یزد، توقع سخنانی کوتاه‌تر داشتند، برخاسته و رفتند. پس سخنرانی مهاجری، #ناتمام رها نشد. شاهد این مدعا، صوت سخنرانی آن شب است که به‌زودی تقدیم می‌شود. اما آیا آشوبی رخ داد؟ گاهی ممکن است کسی یا کسانی از سر مخالفت با شخص سخنران، از ابتدا به قصد برهم‌زدن مجلس او اقداماتی انجام دهند، بدون آن‌که به محتوای سخنان او توجهی کنند. و این اقدام، می‌تواند حرکاتی خارج از آداب مجلس خطابه باشد. این چنین اقدامی، برهم‌زدن مجلس سخنرانی و ناپسند و محکوم است؛ چنان‌که رهبر معظم انقلاب نیز در مواردی متعدد از آن نهی کرده‌اند؛ مواردی چون شعار دادن علیه سید حسن خمینی در مراسمات سالگرد رحلت امام خمینی یا هجمه به علی لاریجانی در ۲۲ بهمن ۹۱ در قم. اما آیا سوال و اعتراض همواره چنین است؟ منحصر کردن واکنش مستمعان نسبت به سخنان خطیب، به یکی از دو صورتِ "سکوت مطلق" و #آشوب، خود، مغالطه‌ای است که راه صواب را که همانا شنیدن منتقدانه و #پرسش‌گری_آزاد مبتنی بر #ادب است، به فراموشی می‌سپرد. رهبر معظم انقلاب در این باره چنین نوشته‌اند: "من‌ عمیقا متأسفم‌ که‌ برخی‌، میان‌ مرداب‌ «سکوت‌ و جمود» با گرداب‌ «هرزه‌گویی‌ و کفرگویی‌»، طریق‌ سومی‌ نمی‌شناسند و گمان‌ می‌کنند که‌ برای‌ پرهیز از هر یک‌ از این‌ دو، باید به‌ دام‌ دیگری‌ افتاد. حال‌ آن‌که‌ انقلاب‌ اسلامی‌ آمد تا هم‌ «فرهنگ‌ خفقان‌ و سرجنبانیدن‌ و جمود» و هم‌ «فرهنگ‌ آزادی‌ بی‌مهار و خودخواهانه‌‌ی غربی‌» را نقد و اصلاح‌ کند و فضایی‌ بسازد که‌ در آن‌، #آزادی_بیان‌، مقید به‌ «#منطق‌ و #اخلاق‌ و #حقوق معنوی‌ و مادی‌ دیگران‌» و نه‌ به‌ هیچ‌ چیز دیگری‌، تبدیل‌ به‌ فرهنگ‌ اجتماعی‌ و حکومتی‌ گردد و حریت‌ و تعادل‌ و عقلانیت‌ و #انصاف‌، سکه‌‌ی رائج‌ شود." حال با این تفصیل، آیا نباید پرسش‌گری مودبانه و منطقی را پس از آن‌که خطیب کلام خود به کمال رسانید، از حقوق مستمعان دانست؟ و آیا آن‌چه گذشت چیزی جز طرح چند پرسش ساده با حفظ قواعد منطق و ادب بود؟ و آیا سیره‌ی شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی- که مهاجری مدعی پیروی اوست- جز شنیدن سخنان و حتی اعتراضات مخاطبان ولو از فراز منبر بود؟ ملاحظه‌ی دیگر آن‌که، آیا خطیب نباید در کلامش از قواعد #منطق و #اخلاق پیروی کند و #حقوق مستمعین- که از مهم‌ترین آن‌ها حقِ شنیدن سخن صواب و نه تدلیس و مغالطه و اغواگری از سخنران است- را مراعات نماید؟ و آیا اگر کسی پس از کمال‌یافتن بیان خطیب، دانست که از فراز منبر، سخن ناحق به مخاطبان القاء می‌شود، نباید به اعتراض مودبانه و منطقی سخن رانَد؟ و باید #تبیین حقیقت و سپس #نهی_از_منکر را به کناری نهَد؟ https://eitaa.com/jorenush/145