eitaa logo
روز‌نوشت
563 دنبال‌کننده
669 عکس
308 ویدیو
1 فایل
✍طلبه‌ام و مبتلاء به نگارش با کپی پیست میانه‌ی خوبی ندارم. کپی از این کانال با اشاره به نام صاحبش باشد. با نقدهاتون، خوش‌حال میشم! @islamic_ethic https://eitaa.com/roznevesht http://zil.ink/roznevesht
مشاهده در ایتا
دانلود
واجب‌الوجود فیلسوف باشی، خِیر محض عارف یا اوس‌کریم عامی، چه فرقی می‌کند وقتی آرام‌ِجانِ همه‌ای. خدای مهربون، ما خیلی دوست‌تون داریم. https://eitaa.com/roznevesht
دیشب با دوستی در رابطه با موضوع جدایی و طلاق‌شان حرف می‌زدم. امروز یادم آمد که قبلا یادداشتی داشتم با همین موضوع. خواستم شما و دوستم هر دو بخوانیدش. شاید مفید باشد. ⚡️عشق با اتصال آمیخته می‌شود.آدم‌ها، جنجال‌ها به پا می‌کنند تا به یکدیگر برسند. عاشق می‌شوند و تمام تقلای خویش را در جهت ابراز عشق به کار می‌گیرند. فکر می‌کنند فوت و فن عاشقی را خوب بلدند. هر چه فدایت شوم و قربانت گردم و از این آداب عشاق می‌دانند در مسیر دوست خرجش می‌کنند. انگار در پروسه‌ی عشق، ادبیات آدم‌ها نیز متحول می‌شود. استعداد کلام و قدرت بیان عجیبی پیدا می‌کنند. به راحتی می‌توانند موسی‌وار کلمات بی‌جان را با یک حرکت تبدیل به واژه‌ای جاندار نمایند و معجزه‌ای جدید در عشق‌شان خلق کنند. اصطلاح بهار عاشقی،  توصیف مناسبی برای بیان این شیدایی‌ست. اما خدا نکند بهار دوستی‌هایشان، خزان شود؛ آن وقت است که تمام آنچه را بلد بودند فراموش می‌کنند. اصلا انگار بویی از عشق که نه، بویی از انسانیت هم نبرده‌اند. هر چه بینشان بوده برملا می‌سازند و یکدیگر را رسوای زمانه می‌کنند. از ادبیاتی که تنها واژه‌های محبت آمیز خلق میشد، حالا فقط تهمت‌ها و فحش‌ها و ناسزاها سرازیر می شود. برچسبی نیست که به یکدیگر نزنند و ملاحظه‌ای نیست که در کار یکدیگر کنند. اینها را فقط به عنوان مقدمه آوردیم تا حرف اصل کاری‌مان را بزنیم. ما آدم‌ها در اتمامِ رابطه‌ها منصف نیستیم. انصافِ انتها، همچون اخلاقِ ابتدا دارای اهمیت است. سرانجام‌ها همچون سرآغازها نیازمند احترام‌اند . تاوان پایان‌های بی‌اخلاق را نه شخص روبرو، بلکه خود ما می‌پردازیم؛ چرا که بی‌اخلاقی در انتهای کار، نوعی توهین به ابتدا و آغاز کار است، آغازی که ما انتخابگر آن بوده‌ایم. دو دوست، دو همسایه، دو همکار تا وقتی که در میدان یکدیگر بازی می‌کنند همبازی‌اند، اما کافی‌ست پای‌شان را از دایره‌ی این میدان کمی آن طرف‌تر بگذارند،  ناگهان تبدیل به دشمنی می‌شوند که تشنه به خون‌شان می‌شویم. ما آدم‌ها حافظه‌ی تاریخی‌مان در عواطف دوستانه بسیار ضعیف است. محبت‌های بذل شده در زمان صلح را فراموش می‌کنیم و تنها به بذر کینه‌های پاشیده شده در زمان جنگ می‌اندیشیم. ما آدمها پایان قشنگی از یکدیگر نمی‌سازیم . گاهی باید یک ساعتی دور از اغیار نشست و به آغازها فکر کرد و به چرایی پایان‌های بی‌اخلاق. باید به خاطر سپرد که همان خداوندی که نظاره‌گر آغازهای همراه با محبت ماست حاضر و ناظر پایان‌های بیرحمانه‌مان  نیز هست. خداوند در کتاب خویش در آیات طلاق به مردان سفارش می‌کند که یا به طرز شایسته‌ای زنان را نگاه دارید و آشتی کنید و یا آنها را به طرز پسندیده‌ای رهاسازید.(۱) گویا اهمیت رعایت اخلاق در پایان هر کار کمتر از آغاز آن نیست.تمام‌کردن‌هایِ غیرمنصفانه نشان از عدم تناسب روحی انسان دارد. آیا وقت تعادل نرسیده است؟! ۱. سوره بقره آیه ۲۳۱ https://eitaa.com/roznevesht
یک آن دل‌مان لک زد برای "حسین" همو که بدون واژه‌ هم صدای‌مان را می‌شنود.
یه جایی محمود درویش میگه: تُنسی کانک لم‌تکن... ‏فراموش می‌شوی، گویی که هرگز نبوده‌ای... حالا هی مثل اسپند رو آتیش واسه دنیا بالا و پایین بپریم! https://eitaa.com/roznevesht
کاش تا اعتراضات مسالمت‌آمیز است و تا دشمن سوءاستفاده نکرده است در حد چند کلامی هم که شده از مردم اصفهان دلجویی شود. حرف زدن و دلجویی، نشان از دیده‌شدن دارد. مسئولین، مردم را که ببینند خودبه‌خود آرامش بازمی‌گردد. https://eitaa.com/roznevesht
خدای‌مهربان‌من خیر را برای مردم شهرم مقدر نما.
این چه خوراک تبلیغاتی‌ست که برای شبکه‌های آن طرف آبی فراهم می‌کنید؟! بیش از ده روز است که مردم، کف رودخانه تحص کرده‌اند و هشدار می‌دهند تا کسی به دادشان برسد.
چگونه تو را فراموش کنم؟! قلبم بدون حضورت، کذب محض است.
کارتن‌های موزی خیلی محکم‌اند. خیلی به درد اسباب‌کشی می‌خورند. این را ما خانم‌ها بهتر درک می‌کنیم؛ چون مجبوریم چینی‌های ویترین را بعد از گردگیری، یکی‌یکی داخل کاغذ باطله‌ها بپیچیم و با احتیاط توی کارتن‌ها بچینیم؛ بعدش هم چهار طرف کارتن را با چسب پهن آب‌بندی کنیم و با یک ماژیک درشت رویش بنویسیم شکستنی‌ست و خلاص. این کار، بخشی از هویت مستاجران است. مستاجری سختی‌های خودش را دارد. تو برای یک سال یا بیشتر به این خانه دل بسته‌ای، موقع تنهایی با در و دیوارش حرف زده‌ای، روی دیوارش میخ کوبیده‌ای و قاب خاطراتت را نصب کرده‌ای، با همسایه‌ها و کوچه و محله و خیابان آشنا شده‌ای، حتی سبزی‌فروش سر کوچه هم دیگر برایت غریبه نیست؛ اما حالا مهلتت به اتمام رسیده و یک‌باره باید جمع و جور کنی و بروی. انگار کن یک سوزن نوک‌تیز بخورد به بادکنک امید آدمیزاد. روز از نو روزی از نو. مستاجری اگرچه سختی‌ها و تلخی‌‌های زیادی دارد اما یک امتیاز خوب هم دارد و آن اینکه تو به ماندن عادت نمی‌کنی؛ به تو هجرت را می‌آموزد؛ رفتن را و زیادی دل‌نبستن را؛ می‌دانی که ماندگار نیستی؛ می‌دانی چیزی از این خانه از آنِ تو نیست؛ تو نیامده‌ای که بمانی. دیدن شرایط خودت از این زاویه، تحمل سختی‌هایش را برایت آسان می‌کند. شاید تنها چیزی که می‌تواند در این شرایط سخت به ما کمک کند همین دیدن قضایا از یک زاویه‌ی دیگر است. به شکل دیگری باید به اتفاقات نگاه کرد. با لنز دوربین دیگری. آدم اگر بخواهد فقط از یک زاویه به موسیقی زندگی‌اش گوش دهد، تحمل وقت‌هایی که زندگی برایش فالش می‌خواند سخت خواهد بود. تغییر زاویه‌ی دید، مثل یک پناهگاه می‌ماند برای آدم. هر وقت زندگی به کامت نبود؛ هر وقت یک به اصطلاح هنرمند گفت که هر کس بعد از سی‌سال نتواند زندگی‌اش را تامین کند بی‌دست و پاست و تو ناراحت شدی؛ یا هنگامی که دیگری در اوج نداری مردم، تبلیغ رژیم لاغری می‌کند، تو زاویه‌ی دیدت را عوض کن و موضوع را از نگاه دیگری رصد کن. هر وقت زاینده‌رود بدون آب می‌شود، هر وقت کف رودخانه ترک می‌خورد، دلار از مرز سی‌هزار می‌گذرد، یا هر وقت از مستاجری خسته شدی، از یک زاویه‌ی دیگر نگاه کن تا کمتر رنجور شوی. 🖋زهرا ابراهیمی https://eitaa.com/roznevesht
حتی وقتی سکوت می‌کنم نامت از چشم‌هایم سرازیر می‌شود...
تو کتاب بادبادک‌باز یه جمله‌ای بود که دقیقش یادم نیست، ولی منظورش این بود که افغان‌ها وقتی برای یک نفر خیلی ارزش قائل باشند و قصدشون این باشه که برای اون شخص، همه‌کاری انجام بدهند بهش میگن "بر تو هَزار دَفعَه" آدم وقتی می‌خواد برای کسی کاری کنه، وقتی می‌خواد خدمتی در راه خدا داشته باشه، وقتی قصدش اینه که دستگیری کنه باید کارش را متصف به همین جمله کنه. اینجوری شش گوشه‌ی قلب آدم راضی میشه و می‌دونه هزار بار هم که زمین بخوره باز بلند میشه و ادامه میده. به اطرافیانتون با گفتن جمله‌ی "بر تو هَزار دَفعَه" اطمینان و امنیت بدید تا خیالشون برای همیشه راحت بمونه.
🌹 ریه‌های شهر، خالی از اکسیژن اخلاق 🔸اگرچه بالا بردن سطح آگاهی عمومی مردم در زمینه آلودگی هوا بسیار راهگشاست اما تنها راه درمان نیست، بلکه مبارزه با آلودگی هوا عزمی جدی می‌طلبد که هم مردم و هم مسئولان باید به آن توجه نمایند. 🔸 باید بپذیریم که دایره منکرات بسیار گسترده است و یکی از مهم‌ترین مصادیق منکرات عدم توجه به محیط ‌زیست و آلوده کردن هواست. 🔹 یادداشتی از خانم ابراهیمی، کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان 📝 مرسلات: dte.bz/171mo 📝 خبرگزاری ایمنا: dte.bz/171im 📝 خبرگزاری حوزه: dte.bz/171hw 📝 خبرگزاری ایکنا: dte.bz/171iq 📝 صاحب نیوز: dte.bz/171sa 📝 ندای اصفهان: dte.bz/171ne 🇮🇷 دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان 🌐 @Morsalat_ir
دو قدم مانده که پاییز به یغما برود... *کاشکی بعد پاییز، بهار می‌شد به جای زمستون
شما که نباشید، همه‌‌ی شب‌ها، یلداست.
درد نبودنت را باید از کودکان مضطرب پرسید...
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
من حسين را دوست دارم ... و این نه یک شعار، که بدن اِرْباً اِرْبایت شهادت می‌دهد به این دوست داشتن. https://eitaa.com/roznevesht
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
ترکیب غرور و غم... حضورت غرور آفرین بود و رفتنت دنیا را روی سرمان خراب کرد. https://eitaa.com/roznevesht
تمام تلاش اومانیسم یا انسان‌محوری این بود که به خیال خود به انسان خدمتی کند. پایه‌گذاران این اندیشه، اصالت را به‌جای خدا، به انسان بخشیدند و در پاسخ سوال "فلسفه خلقت چیست؟" واژه‌ی "انسان‌محوری" را به‌عنوان گزینه‌ی صحیح انتخاب کردند. آن‌هایی که به ترویج این عقیده همت گماردند، بر "خودآزاری" بشر مُهر تایید زدند؛ چرا که مشغول‌داشتن انسان به خودش، او را به راحتی از خدایش جدا کرد و این امر موجبات رنج بشر را فراهم آورد. ما امروز بیش از هر زمان دیگری به ارتباط با خداوند نیاز داریم؛ به حرف زدن با او. توجه بیش از حد انسان به خودش، او را تنها متوجه غریزه‌اش نمود و جهان با بشر تابعِ غریزه، تنها جنگلی‌ست سرد و دهشتناک. برای انسان از پا افتاده‌ی امروزی، ذکر و یاد خدا همچون چوب‌های زیربغلی است که می‌تواند با استمداد از آنها راه رفتن خویش را ادامه دهد. بر ما لازم است تا طوفان وجود خویش را، رام آرامش گفتگو با خدا کنیم. متاسفانه با وجودی که کلیددار گنجینه‌های معنوی هستیم، اما حماقت‌وار، فقر معنوی را ترجیح می‌دهیم. تسبیح را در دستانت بگیر، دانه‌هایش را میان انگشتان شست و سبابه بگذار و یکی یکی رهای‌شان کن و با هر دانه که انداختی ذکر او را به جان بخر... 🖋زهرا ابراهیمی https://eitaa.com/roznevesht
جمعه‌ها از صبح، روح‌مان پله‌پله از نردبان انتظار بالا می‌رود؛ عصر که می‌شود اما، انگار یکی نردبان را برمی‌دارد و روح‌مان همان بالا سرگردان می‌ماند. https://eitaa.com/roznevesht
یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا تسلیم شدن در برابر چیزی است که توان تغییرش را نداریم. من انگار همیشه از غم آدم‌های دور و برم سهم مشخصی دارم. صبح به صبح باید کاسه‌ی چه کنم را دستم بگیرم و سهمم را از غم اطرافیانم بردارم. چند روز پیش اپیزودی را گوش می‌کردم در رابطه با زندگی مردم در کشور گینه‌ی نو، زندگی قبیلگی با سنت‌های عجیب و غریب. مثلا سنت ساحره‌سوزی بدین معنا که معتقدند برخی از بدشانسی‌ها ریشه‌اش در وجود بعضی از آدم‌هایی‌ است که نحس‌اند و با شیاطین در ارتباط؛ آنها با همین عقیده بعضی از زنان را میان آتش می‌سوزانند برای رهایی از آنچه نحوست می‌نامندش. این اتفاق‌ها در عصری می‌افتد که آدم‌های آن قبیله موبایل به دست، از این سنت وحشیانه فیلم می‌گیرند و آن را در سوشال‌مدیا به اشتراک می‌گذارند. تصور کن میان این قبیله باشی، یکی از همان آدم‌های حاضر در مراسم، خودت شاهد سنت ساحره‌سوزی باشی، اما کاری از دستت برنیاید. می‌خواهی داد بزنی، دهانت مثل سیمان خشک شده و صدایت بیرون نمی‌آید. حس و حالم در مواجهه با غم دیگران دقیقا همین‌شکلی‌ست. اگر نتوانم کمک کنم باید تسلیم شوم و همان کاسه‌ی چه‌کنم را تا غروب سر بکشم. شب که می‌شود وزن روحم چند‌برابر می‌شود و قدرت پرواز را از دست می‌دهد. هنوز هم معتقدم یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا تسلیم شدن در برابر چیزی‌ است که توان تغییرش را نداریم. 🖋زهرا ابراهیمی https://eitaa.com/roznevesht
مادرم نگاهت که می‌کنم دلم می‌خواهد دوباره مسلمان شوم. https://eitaa.com/roznevesht
آفتاب که بالا می‌آید... دروغ می‌گویی؛ تمسخر می‌کنی؛ نردبان تملق را می‌گذاری و بالا می‌روی؛ از اسب غرور پایین نمی‌آیی؛ می‌شوی تلخ‌‌ترین آدم؛ می‌شوی مجسمه‌ی شرارت و سبعیت. آفتاب که می‌رود اما، رَج به رَج نصیحت می‌بافی و به‌زور بر تن روحت می‌کنی، غافل از اینکه این لباس، برای روحت گشاد است. روح سرکش، با نصیحت درست نمی‌شود. https://eitaa.com/roznevesht
در روایت داریم که مِراء را رها کنید حتی اگر حق با شما باشد. منظور از مِراء همان جدل و بحث بی‌مورد است در گفتگوها. کار یک صحبت دوستانه را به جنگ و بحث و جدل مَکشانیدش. برای آن‌ها که میان لحن موسیقار و نهیق حمار فرقی قائل نمی‌شوند تا خودِ صبح هم که استدلال بیاوری فایده‌ای ندارد. جنگ‌های لفظی وقتی هدف‌تان یکی‌ست، تنها باری اضافه بر دوش احساسات‌تان خواهد بود. آدم از بعضی بحث‌ها سرش سوت می‌کشد؛ اصلا دلش دیسک‌کمر می‌گیرد؛ خم می‌شود؛ می‌شکند بابت این حجم از حماقت... https://eitaa.com/roznevesht