1⃣ ما معمولا معنی #جهاد_نفس که اتفاقا بزرگتر از #جهاد_نظامی است را اشتباه فهمیده‌ایم. بعضی از ماها فکر می‌کنیم #جهاد_اکبر این است که انسان به اصلاح نفس #خود مشغول شود، پس اصلاح اجتماع و درگیری با طاغوت می‌شود: #جهاد_اصغر این اشتباه به خاطر این است که ما #هویت انسان را منحصر در #هویت_فردی او می‌دانیم. در حالی‌که اگر هر انسان، هویت‌های متعددی دارد، جهاد نفس‌های او هم متعدد می‌شود؛ #نفس او هم متعدد می‌شود؛ #معرفت_نفس او هم متعدد می‌شود. 2⃣ گاهی #خودسازی با ملامت‌های نفس لوامه اتفاق می‌افتد. گاهی انسان غفلت را به‌جایی می‌رساند که ناگهان به‌خود می‌آید و بر خود نهیب می‌زند، خود را ملامت می‌کند، تا نجات پیدا کند؛ «قَدْ اَتَيْتُكَ يا اِلـهي بَعْدَ تَقْصيري وَاِسْرافي عَلي نَفْسي ... لااَجِدُ مَفَرّاًمِمّا كانَ مِنّي» ✳️ حال که هویت اجتماعی هم بخشی از نفس انسان است، بیدار کردن نفس لوامه اجتماع هم #جهاد_نفس است. 🕯 و شهیدی که در میدان نبرد با باطل، با مظلومیت و معصومیت خود، وجدان رو به خواب جامعه‌ای را بیدار کرده، بین جهاد اصغر و اکبر جمع کرده است. #تربیت_هویتی #فرهنگ_تربیت #فقه_تربیت #سرپرستی_تربیت #شهید_آرمان_علی‌وردی #شهید_عجمیان Eitaa.com/S_h_taba

⏳از قدیم یه بحث مفصلی بین متکلمین و فلاسفه وجود داشته و هنوز هم ادامه داره: ▪️ #فلاسفه میگند که ریشه‌ای‌ترین انگیزه انسان در کارهاش، رسیدن به #منفعت برای خودشه؛ من تا نفعی در کاری برای خودم نبینم اقدام به اون کار نمی‌کنم. ▫️ #متکلمین هم این منطق رو خودپرستی می‌دونند و میگند: ریشه‌ای‌ترین انگیزه‌های انسان، میل به پرستشه و مومن، هر کاری که می‌کنه، برای #پرستش خداست. 🔳 بعد فلاسفه می‌گند این پرستش هم برای نفع بردن خودشه. اگه نفعی برای من نداشته باشه، انجامش نمی‌ده. حتی مادری که برای فرزندش #ایثار می‌کنه، بخاطر خودش و خوشحالی خودشه. 🔲 بعد متکلمین قبول نمی‌کنند و همون حرف قبلی رو تکرار می‌کنند و خلاصه هرکدوم همین مطلب رو پِنجاه بار تکرار می‌کنند تا خسته شند.😉 خلاصه‌ی بحث این دو بزرگوار اینه که: آیا طینت ما بر پایه کسب منفعت سرشته شده یا بر پایه پرستش؟؛ پایه گازسوزیم یا بنزین‌سوز؟😁 من کاری به این دعوای گیج کننده ندارم. سؤال من اینه که: 🔍انگیزه حرکت هر چه که باشه، اون «من» که دنبال انگیزه حرکتش می‌گردید، محدوده‌ش چیه؟ آیا فقط منافعی که به من فردی برگرده می‌تونه برای انسان انگیزه‌سازی کنه؟ یا اون من قابل توسعه است و می‌تونه از #فرد گسترده تر باشه؟ 📝 [منظورم از فرد: خود انسان است به‌تنهایی؛ حقیقتی از انسان که جز خودش کس دیگه‌ای در اون جا نمی‌شه] 💡به نظر میاد ما مجبور نیستیم بگیم که اون من انگیزه‌ساز، فقط شامل منافع تک نفره فردی باشه. بلکه انسان #تعلقاتی داره و رشد و بهره‌مندی چیزها یا کسانی که بهشون تعلق داره می‌تونه به او انگیزه فعالیت بده. 🙄 کاری نداریم به اون دعوای فیلسوف و متکلم که هر کدوم این انگیزه و تلاش رو چجوری تحلیل میکنند؟! به هر حال! محدوده‌ی اون من که منافعش حرکت دهنده انسان است رو؛ #تعلقات او معلوم می‌کنه. ❗️یعنی من انسان قابل گسترشه؟! بله! البته؛‌ قابل گسترش دانستن من انسان، نباید فردیت و #استقلال انسان‌ها رو نفی و انکار کنه. 👥تعلقات انسان، یک #حقیقت_جدیدی در کنار فردیتش درست می‌کنه که منافع این حقیقت، میتونند محرک او باشند. 🔅 بهترین اسم برای این حقیقت جدید؛ #هویت است. 👤 #هویت یعنی مجموعه تعلقات انسان که منافع اونها می‌تونند انگیزه‌ساز حرکت او باشند. 🌀انسان حقیقتی داره به نام هویت؛ که با گسترش تعلقاتش قابل گسترشه: به‌خاطر تعلق به یک جمع، #هویت_جمعی پیدا می‌کنه و برای منافع اون جمع تلاش میکنه. به خاطر تعلق به یک خانواده؛ #هویت_خانوادگی پیدا می‌کنه و ... 👤فرد مستقل بودن و وحدت داشتن هر انسان و کثرت داشتن انسان‌ها، قابل انکار نیست. اما قرار نیست که تعلقات، فردیت من رو کم و زیاد کنند؛ تعلقات، هویت من رو کم و زیاد می‌کنند: 🔆 أيُّها النّاسِ ، إنَّما يَجمَعُ النّاسَ الرِّضا و السُّخطُ (نهج‌البلاغه) ........ ان‌شاءالله ادامه دارد #فقه_تربیت #تربیت_هویتی #معنای_هویت #معرفت_نفس #سرپرستی_تربیت #خودشناسی #تربیت #انیمیشن_خانه Eitaa.com/S_h_taba

وقتی ترانه‌اش رو با این جمله شروع کرد: «میاد اون روزی که ما در اورشلیم»، مکثی کرد و من رو در چالش فرو برد؛ چالشی که اون میخاست نه، اما به شدت به این چالش برخوردم که «چه خواهد گفت؟» میخاستم ببینم او برای سفر به اورشلیم چه آرزویی دارد؟ چالش داغ من به سرعت و بعد از چند ثانیه یخ کرد و او در کمال خونسردی اینطور ادامه داد: «به کوچه پس کوچه ها سر بزنیم»!! نابود شدم. یعنی همین؟! سرزدن به کوچه و پس‌کوچه‌ها! به این کاری ندارم که چرا با خودش فکر کرده که در این سال پنجاه و هفتی باید ساواکی شود و مجیزی را برای #قصاب_غاصب بازخوانی کند؟ سؤال من از این است که چرا اینقدر مضحک و سرد؟! آری! استخدام هنر در موضوعی که نه هنرمند و نه مخاطب، رؤیایی در موردش ندارند به همین اندازه مضحک است و مشمئز کننده. دقیقا به همان اندازه که با #نصیحت کردن، بخواهی کسی رو متقاعد کنی که از رؤیاهاش دست برداره. #انتظار، آرمان و رؤیا، مهمترین شکل دهنده «#هویت» است و کار مربی و نهاد تربیت، «پرورش و تربیت هویت». حالا که وزیدن #طوفان_الاقصی دل‌بستگی‌های وجدان‌های بیدار به رؤیاها و آرمان‌های تمدن غربی رو به باد داده، بهترین زمان است برای ساخت هویتی مشترک در میان همه آزادگان و مستضعفین جهان. ما اگر از این فرصت برای ساخت چنین هویتی استفاده کردیم، پیروز این جنگیم. نه فقط در سرزمین های اشغالی، بلکه در قلوب آزادگان جهان و امت‌های مسلمان. در قلب آن نوجوان عرب که در میان خطبه‌های نماز جمعه، برمی‌خیزد و خطبه ضد صهیونیستی می‌خواند و جوانان مصری که فریاد «یا نصرالله یا حبیب! اضرب اضرب تل ابیب» سرمی‌دهند. متن کامل رو اینجا بخونید.

یکی از دوستان، ترانه‌خوانی یکی از اغتشاشگران رو برام فرستاده بود که از خواندن برای #زندگی و #آزادی، رسیده بود به ستودن #رژیم_کودک_کش_صهیونیستی. اینکه سجده کردن بر شیطان بزرگ چگونه عقل و فهم رو از این جماعت زائل کرده که به ستایش سیاه‌ترین اعمال جنایتکارترین انسان‌ها آن هم در سیاه‌ترین روزهای تمدن غربی تن داده‌اند، زاویه نگاه خوبی است. اما آن ترانه از جهتی دیگر من رو به خودش مشغول کرد. وقتی ترانه‌اش رو با این جمله شروع کرد: «میاد اون روزی که ما در اورشلیم»، مکثی کرد و من رو در چالش فرو برد؛ آخه ذهنم به تلاطم افتاد از بس که با خودم فکر کردم: «چی میخاد بگه»؟ آیا میخاد بگه: «بریم تو قدس نماز جماعت بخونیم» یا «بریم و صخره معراج رو زیارت کنیم»؟!! در بهترین حالت عایا خواهد گفت «بریم و در کنار دیوار ندبه دعا کنیم»؟! چالشی که اون میخاست نه، اما به شدت به این چالش برخوردم که «چه خواهد گفت؟» میخاستم ببینم او برای سفر به اورشلیم چه آرزویی دارد؟ چالش داغ من به سرعت و بعد از چند ثانیه یخ کرد و او در کمال خونسردی اینطور ادامه داد: «به کوچه پس کوچه ها سر بزنیم»!! نابود شدم. یعنی همین؟! سرزدن به کوچه و پس‌کوچه‌ها! البته حق هم دارند. وقتی فرودگاه بن گورین غلغله شده است از یهودیانی که در حال فرار از اورشلیم و سرزمین‌های اشغالی‌اند، این بیچاره‌ها چه رؤیایی می‌توانند داشته باشند برای سفر به اسرائیل و اورشلیم؟ به این کاری ندارم که چرا با خودش فکر کرده که در این سال پنجاه و هفتی باید ساواکی شود و مجیزی را برای #قصاب_غاصب بازخوانی کند؟ سؤال من از این است که چرا اینقدر مضحک و سرد؟! آری! استخدام هنر در موضوعی که نه هنرمند و نه مخاطب، رؤیایی در موردش ندارند به همین اندازه مضحک است و مشمئز کننده. دقیقا به همان اندازه که با #نصیحت کردن، بخواهی کسی رو متقاعد کنی که از رؤیاهاش دست برداره. حتی مضحک‌تر است از رفتار ما و نظام تربیتی ما، که ساخت آرمان‌ها و رویاهای کودک و جوانمان رو به فرهنگ و تربیت غرب سپرده‌ایم و بعد تلاش می‌کنیم تا مالباخته‌ای که تمدن مادی، رویا و انتظارش رو (یعنی بزرگترین داشته‌اش رو) دزدیده، به جهاد و دینداری و آرمان‌های نظام اسلامی دعوت کنیم. لااقل نظام تربیتی ما و مربی یا هنرمند ما، خودش آرمان و آرزوی زیستن با اولیای الهی در زمان ظهور رو داره. اما این بیچاره، واضح است که خودش هم تا دیروز، هیچ رؤیایی که به خاطر آن آرزوی سفر به اسرائیل داشته باشد، در سیاهه آرزوهایش نبوده. #انتظار، آرمان و رؤیا مهمترین شکل دهنده «#هویت» است و کار مربی و نهاد تربیت، «پرورش و تربیت هویت». تلاش ما هم برای دعوت دل سپردگان به آرمان‌های غربی به همان اندازه موثر خواهد بود که تلاش این بدبخت برای ایجاد میل در سفر به اورشلیم. و حالا که وزیدن #طوفان_الاقصی دل‌بستگی‌های وجدان‌های بیدار به رؤیاها و آرمان‌های تمدن غربی رو به باد داده، بهترین زمان است برای ساخت هویتی مشترک در میان همه آزادگان و مستضعفین جهان. ما اگر از این فرصت برای ساخت چنین هویتی استفاده کردیم، پیروز این جنگیم. نه فقط در سرزمین های اشغالی، بلکه در قلوب آزادگان جهان و امت‌های مسلمان. در قلب آن نوجوان عرب که در میان خطبه‌های نماز جمعه، برمی‌خیزد و خطبه ضد صهیونیستی می‌خواند و جوانان مصری که فریاد «یا نصرالله یا حبیب، اضرب اضرب تل ابیب» سرمی‌دهند و در قلب آن آزادگان فیلیپینی و هلندی که آزادی فلسطین از بحر تا نهر را مطالبه می‌کنند. بگذریم! بقیه ترانه رو هم با همین دست فرمون ادامه داد: «من بی دین تو یهودی با مسلمون و بهایی‌های شهر، می‌شینیم دور یه میز ساز می‌زنیم می‌گیم و می‌خندیم و شادی‌کنون، کنارش شراب شیراز می‌زنیم می‌رسه روزی که ما از اسرائیل، تا ایران بدون ترس سفر کنیم» اصلا رفتن به اورشلیم یا با یک یهودی بر سر یک میز نشستن برای توی بی دین چه جذابیتی داره؟ آرزوی ساز و شراب زدنت رو می‌فهمم. اما آرزوی سفر از (یا حتی به) اسرائیلت رو کجای دلم بذارم؟ آیا خودت صدای خالی بودن این مشک رو نمی‌شنوی؟ خالی بودن از یک قطره آرزوی واقعی. دست و پا زدن برای ایجاد میل به آرمانی این چنین تهی، تنها یک پیام دارد؛ ناامیدی از تحقق رؤیاهای قبلی. همان‌طور که بمباران وحشیانه بیمارستان‌ها و زنان و کودکان در غزه یک پیام دارد؛ عصبانیت و احساس شکست و دست نیافتن به اهداف #افضل_الاعمال_انتظار_الفرج #برای_فرزندانمان_رؤیا_بسازیم https://eitaa.com/s_h_taba