🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت232 مرتضی پتو و تشک می آورد و به هر کس می دهد اما آن ها باز هم یک جا نشسته اند‌. حق دارند... از دست دادن آقاجان، که همگی مان شیفته‌ی او بودیم کم نبود! فاطمه بخاطر ورجه وورجه کردن هایش یک گوشه خوابش می برد. پتو را رویش می کشم و بالشت را زیر سرش می گذارم. زینب و محمدحسین هم از بی خوابی حرص شان درآمده و نق می زنند. دلم برایشان می سوزد، آن ها چه گناهی کرده اند؟ باید بهشان برسم‌. دست شان را می گیرم و روی پایم آن قدر تاب شان می دهم که بخوابند. سجاده‌ را رو به قبله پهن می کنم تا اندکی آرامش بگیرم‌. میان نماز گاهی احساساتم زمین می خورد و گریه می کنم. توی قنوت از خدا می خواهم به همگی مان صبر زینبی عنایت کند. سرم را از شرمندگی به پایین می اندازم و از روی خجالت دعا می کنم اگر لایق شهادت و راهی که آقاجان رفته است، خداوند نگاه لطفش را به من بیاندازد. سر از سجاده برمی دارم و غرق در لذت نماز می شوم‌. با افتخاری وصف ناپذیر می گویم: _اشهد ان لااله‌الاالله و اشهد ان محمد الرسول الله و... بعد از نماز احساس می کنم کشتی آرامش بر دریای قلبم پهلو گرفته است. روی سجاده خوابم می برد که احساس گرم شدن می کنم. وقتی چشم باز می کنم، مرتضی را می بینم که رویم پتو می کشد. با دیدن چشمان بیدارم می گوید: _بیدارت کردم؟ ببخشید. خواهش میکنمی به گوشش می رسانم و پتو را بیشتر به خودم می چسبانم. اندکی تا صبح استراحت می کنم که با صدای مادر از خواب بلند می شویم. بهانه های مادر شروع شده است و میخواهد به قبرستان برویم. تازه اندکی از سپیده‌ی صبح بالا آمده و آفتاب دامنش را همه جا پهن نکرده است‌. بالای سر بچه ها نشسته ام و بهشان خیره نگاه می کنم. دستی به سر هر دوشان می کشم و ذوق مادرانه ای زیر پوستم می دود. سفره‌ی صبحانه هم پهن می شود اما کسی میل به غذا ندارد. مادر لباس سیاه می پوشد و دم در خانه می نشیند. به خاطر دل مادر، مانتوی سیاه به تن می کنم هرچند که فکر میکنم آقاجان راضی نیست. بچه ها را به همسایه می سپارم و جلوتر من و مرتضی راهی می شویم. سنگ قبر را می گیریم و مرتضی وسایل لازم برای نصبش را آورده است. شاگرد، پیرمرد سنگ فروش هم با ما می آید‌. جمله‌ی امام را می خوانم که با خط سفید در دل سنگ حک شده. امیدوارم هر آن کس با خواندن این جمله آن را میان دلش حک کند. ماشین آقا محسن بعد از ما می ایستد‌. دست هایم شروع به لرزیدن می کنند. مدام نفس می کشم تا بر خود چیره شوم اما فایده ندارد! بغض هر لحظه جایش را در گلویم بیشتر می کند. نمی دانم آن آرامش به کجا فرار کرد! فقط این را می دانم که قلبم بی تاب آقاجان است. نمی دانم طاقت می آورم خاک مزارش را ببینم؟ امیدوارم وقتی که قبرش را در آغوش می گیرم در همان جا دیگر نباشم. باز دلم شور بچه ها را می زند و گیر دنیا می شود. ثانیه ها کند حرکت می کنند و با حرکت شان لحظه به لحظه دلتنگی مان را سر می برند‌. یک قدم به جلو برمی دارم و با نگاهم صد قدم به عقب، تا ببینم حال مادر چطور است. انگار هنوز باورش نشده که دیگر سید مجتبی نیست که در گوشش از خدا زمزمه کند. دیگر کسی نیست که غرغرهای زهرا خانم را با یک لبخند بشوید و ببرد. مرتضی جلوتر از همه حرکت می کند. گاهی متوجه می شوم زیر چشمی مرا می پاید. از میان قبرها می گذرم و با دیدن هر نشانی قلبم می ایستد و با خواندن نام غریبه ای دوباره قلبم به تالاپ و تلوپ می افتد. گاهی مرتضی در برداشتن گام تعلل می کند که باعث می شود نفسم بگیرد که الان است خاک آقاجان را ببینم. تمام انتظار ها با ایستادن مرتضی به سر می رسد. همگی بهم نگاه می اندازیم که مادر پیش می آید‌. با بهت به مرتضی خیره می شود و می پرسد: _قبر سید کجاست؟ میان دو مزار خاکی می ایستد و خوب کندوکاو می کند. وقتی جوابی نمی یابد؛ اشاره می کند: _اینه؟ یا نه... اونه؟ مرتضی به شاگرد پیرمرد می گوید سنگ را با احتیاط زمین بگذارد. به قبری اشاره می کند و با لرزش شانه هایش همگی مان مایوس می شویم. مادر چادرش را جلوی صورتش می گیرد و به آرامی کنار خروارها خاک می نشیند. دستی به خاک ها می کشد و سنگ ها را از روی قبر دور می کند. #ادامه_دارد #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینا‌رفعتی‌(آیه)

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت233 سرش را روی قبر می گذارد و لب می زند: _پس اینجا خوابیدی! خیلی خب سید مجتبی، آروم بخواب. آخرین باری که دیدمت مثل همیشه خجالتم دادی. چقدر به دستو پام افتادی که زهرا جان، من شوهر خوبی برات نبودم و حلالم کن. اون موقع وقت نشد بهت بگم. سید مجتبی، تو بهترین انتخابم بودی‌. با تو من فهمیدم دین یعنی چی، خدا یعنی چی! با تو فهمیدم لقمه‌ی حلال سر سفره یعنی چی. فدای تو بشم که اینقدر آروم خوابیدی. تویی که غرغرهای زهرا رو به جون خریدی. من کوتاهی کردم حاجی! اگه کم کاری بوده، بدون اون من بودم که کم کاری کردم. آره... اون روز هم مثل همیشه نتونستم بقچه‌ی دلمو برات باز کنم. ولی این بغض سر باز کرده و عذاب وجدان دست از من کوتاه نمی کنه، ای کاش میتونستم یک بار دیگه به تماشای چهره‌ی نورانیت بشینم. با حرف های مادر های های گریه می کنیم. غم جان سوز میان کلامش آویزان دل مان شده و برای خالی کردن اش مجبور به ریختن اشک هستیم. _عزیز دل زهرا... حالا که بی خداحافظی رفتی فقط یه چیزی ازت میخوام. حلالم کن سید مجتبی! سیاهی چادر مادر در میان غبار خاک گم می شود. به طرفش می روم و سرش را از روی خاک بلند می کنم. مادر سرش را کنج شانه هایم می گذارد و خاموش اشک می ریزد. صدای گریه های لیلا بلند می شود و خودش را به ما می رساند. در میان جمعیت گاهی به گوشم می رسد کسی حسرت می خورد و پشیمان است. این کلمات قلبم را شعله ور می کند. وظیفه‌ی خودم می دانم که چند کلامی در مورد آقاجان بگویم. مادر را به لیلا می سپارم و بالای مزار آقاجان می ایستم. سر بلند می کنم و می بینم جمعیتی دورمان هستند. در میان جمعیت چشمم به حاج حسن و حمیده می افتد. حمیده با دیدن من سر تکان می دهد و اشکهایش را پاک می کند. چادرم را جلوی صورتم می گیرم و صدایم را به گلو می اندازم. _ممنون از شما عزیزان که تشریف آوردین و دل ما رو تسلی دادین. من با دلی پر از بغض و زبانی مصمم می خوام چند کلامی از پدرم بگم. پدر من مردی بود با روحی بزرگ و قلبی رئوف... در تمام طول زندگیش یک بار ناشکری از او ندیدیم با این که وضع مالی خوبی نداشتیم. او نه تنها یک پدر بلکه یک معلم و راهنما بود. ما از تک تک لحظات زندگیش و حتی نفس کشیدن هاش درس گرفتیم. پدر من مردی بود با آرمان های امام خمینی و تفکری اسلامی و اراده‌ای شکست ناپذیر. او بارها از طرف ساواک دستگیر شده بود اما وقتی می شنید ساواک ما رو هم اذیت میکنه، بیشتر نگران ما بود تا خودش! عقیده و ایمانی که امروز دارم همش دست رنج پدرمه! ما هیچ وقت پشیمون نیستیم و اگر خودش هم بود بارها همین راه رو انتخاب می کرد. شهادت انتخاب پدرم بود و خوشحال هستیم که به انتخابی که لایقش بود رسید. شهادت هنر مردان خداست و چه باک از مرگی که از عزل و ابد ستایشش می کنن؟ ما باید به حال خودمون گریه کنیم که گوشه نشینی در چاردیواری معصیت هستیم. پدر من عاشق امام و انقلاب بود پس نباید اندکی پشیمونی به دل راه داد. تنها خواسته ای که پدرم در عوض خونی که ریخته شده اش داره، این هستش که حمایت از ولایت فقیه رو آویزه‌ی گوشمون کنیم! حتی یک قدم هم از امام جلو و عقب برنداریم. ما حسرت ندیدن چهره‌ی پدرمون یا حسرت به خاک سپردنش رو میتونیم تحمل کنیم ولی نمیتونم روزی رو تحمل کنیم که حسرت انقلاب مون رو بخوریم. جاده‌ی انقلاب با خون ها باز شده، پس یادمون باشه روی خون شهیدی پا نگذاریم. با خدای خودمون عهد ببندیم که لحظه ای در آرمان هامون شک نکنیم. سنگینی چشم ها را روی خودم احساس می کنم و چادرم را محکم تر می گیرم. زیر چشمی به واکنش ها نگاه می کنم. خیلی ها با چشمان سرخ اما پر از غرور نگاهم می کنند. مادر بلند می شود و مرا در آغوشش پرت می کند و زیر گوشم می خواند: _الحق که دختر سید مجتبی هستی! تا زمانی که روی خاک ها سیمان می زنند و سنگ را نصب می کنند همان جا هستیم. جمعیتی که آمده بودند، متفرق می شوند و حمیده به من نزدیک می شود. تقریبا خیلی وقت می شود که ندیدم اش و محکم او را بغل می گیرم. او با فوران احساسات مرا به آغوشش می فشارد و تسلیت می گوید‌. لبخند عفیفانه ای روی زاوایای چهره اش می نشاند. _احسنت ریحانه سادات! چه حرفایی زدی! گونه های شرم گرفته ام به سرخی می زند. مرتضی پیش می آید و با افتخار نگاهش را میان قد و بالایم تقسیم می کند. از این که با حیا و بسیار ساده حرفم را گفته ام راضی است. مادر روی سنگ آب می ریزد و دستش را حرکت می دهد. نگاهم بدجور به دستانش معتاد شده. دستانش در مقابل اسم شهید می لرزد. قطره اشکی سُر می خورد و میان آب می چکد. آفتاب به بالای سرمان رسیده و وقت رفتن است. محمد دارد مادر را راضی می کند تا برخیزد. طول می کشد تا دل همگی رضا دهد و به خانه برسیم. شرمنده‌ی خانم همسایه می شوم و از دیر آمدن مان خجالت زده #ادامه_دارد #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست

♥️بسم الله الرحمن الرحیم♥️ "روزانه" 🌸یک صفحه قرآن کریم به نیت شهیدفیروزآبادی و ظهور حضرت مَهدی(عج)🌸 #قرآن_کریم صفحه۱۴۷ •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

#رفیق_شهیدم💖 رفیــق شهــید یعنے در میان غصـه هاۍ زندگے یڪ نفر باشد ڪـه آرامت ڪند.. 🌷 •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

🍂 حنانه جانم دراین برگ ریزان پاییزی شکوفاشدن 🍁6سالگیت🍁 راگل باران می کنیم🌸 .. مطمئن باش بابا حتما تو جشن تولدت پیشت هست مطمئنم وجودشو حس میکنی🌸 الان حتمابابای مهربونت از آسمونا تورو میبینه و تو دلش کلی قربون صدقه دختر نازش میره😌♥️ ومیگه ان شاالله عروسیت دخترم🎈 دلت نشکنه حنانه جان که بابات نیست..! بابات قهرمانه🍃.. امیدواریم زیر سایه امام زمان(عج) و نگاه پرمِهر بابات همیشه موفق و سلامت باشی✨ تولدت مبارک نورچشم ما✨💛 •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

#ثواب_یهویی📿 [ همین الان برای شفای همه بیماران به خصوص بیمار مورد نظر ۸ تا صلوات به نیت آقا امام رضا(ع) بفرستیم ]💛🌸 •••♡•••

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت234 آفتاب به بالای سرمان رسیده و وقت رفتن است. محمد دارد مادر را راضی می کند تا برخیزد. طول می کشد تا دل همگی رضا دهد و به خانه برسیم. شرمنده‌ی خانم همسایه می شوم و از دیر آمدن مان خجالت زده هستم. محمد حسین و زینب خودشان را به چادرم آویزان می کنند و ملودی خنده هایشان روحم را نوازش می کند. شامی که دیشب درست کرده ام را به همراه کمی دمپختک به عنوان ناهار آماده می کنم. مجبورم تک تک افراد را به نشستن سر سفره دعوت کنم. خودم برای مادر لقمه می پیچم و به دستش می دهم. هر بار که لقمه را پس می زند دل من را آزار می دهد. آخرین باری که بی اعتنایی را تحویلم می دهد، برایش می گویم: _بخور فدات شم! اگه نخوری ناراحت میشم. اخم پیشانی ام محو می شود و مادر لقمه ای به دهان می گذارد. ذوق در دلم کیلو کیلو ذوب می شود! مرتضی به بچه ها غذا می خوراند. بعد از غذا مادر رو به همگی مان می گوید: _اینجا که کسو کاری نداریم. من برمی گردم مشهد و یه مراسمی اونجا میگیریم. فقط موندم چجوری به خانم جان بگیم... طفلی، سید مجتبی که دامادش نبود! پسرش بود و همدم و عصای دستش بود. لیلا با دست های پوشیده از کف اش در جواب مادر می گوید: _آره... سخته... شانه به شانه‌ی هم ایستاده ایم و لیلا برایم از روزهایی می گوید که پدر بخاطر نبود من خانم جان را آرام می کرده! این حجم از گنجینه‌ی صبر در هر کسی تعبیه نمی شود! حالا که موشکافانه به کارهای آقاجان خیره می شوم می فهمم هیچ کارش بی حکمت نبود! حتی نفس هایش هم حکم ساعت ها کلاس درس را برایمان داشت. عصر هنگامی که بچه ها را سرگرم می کنم متوجه می شوم لیلا، مادر را صدا می زند. مادر گفتن لیلا مصادف می شود با صدای قیژ در! دستش روی در مانده است و با نگرانی از من می پرسد: _مامانو ندیدی؟ به بچه ها نگاهی گذرا می کنم و جواب می دهم: _نه! من تموم مدت پیش اینا بودم. لیلا فاطمه را صدا می زند و سوالش را می پرسد اما او هم اظهار بس اطلاعی می کند. کم کم ترس خودش را در دلم جا می کند. میان مادر گفتن هایم مرتضی را هم صدا می زنم. اما خبری نیست! شستم خبردار می شود هر چه هست، این دو نفر باهم هستند. دوان دوان خودم را به کوچه می رسانم و از زن های محل که در حال پچ پچ هستند، بریده بریده می پرسم: _سلام! شما شوهر و مادر منو ندیدین؟ چند نفری از میان جمع شانه‌ی بی اطلاعی بالا می اندازند اما یکی شان در جوابم می گوید: _والا من داشتم آشغالا رو می برم که دیدم آقاتون با مادرتون از خونه اومدن بیرون. نفسی از روی آسودگی می کشم و تشکر کنان به خانه برمی گردم. صدای لیلا میان باغچه و حوض کوچکمان می چرخد. جلو می روم و شانه هایش را با سر انگشتانم لمس می کنم: _نگران نباش لیلا، همسایه میگه مامان با مرتضی بیرون رفته. _آقامرتضی کجا رفته خب؟ بی اطلاعیم را تبدیل به کلمه‌ی نمی دانم می کنم و پسش می دهم. زینب با پاهای کوچکش خودش را به ایوان می رساند و از ترس این که از پله ها نیافتد، به طرفش حرکت می کنم و دستانم را دور کمرش حلقه می کنم. تنور آغوشم با وجود او گرمای مهر به خود می گیرد و همان طور که در بغلش گرفته ام کلی قربان صدقه اش می روم. لیلا که بدجور دلواپس مادر شده است؛ میان حیاط زیر انداز پهن می کند. کمرش را به بالشت تکیه می دهد و چای را به لبش نزدیک می کند‌. _ولی ریحانه خوشم اومد! _از چی؟ _از این که یه سخنرانی مفصل در مورد بابا کردی دیگه! نمیدونی چقدر روی اعصابم راه می رفتن اینای که چرت سرهم می کردن. حق را با کمال احترام تقدیمش می کنم که صدای در ما رو به خود می خواند. مادر با چهره ای که به گرد غم نشسته است وارد می شود. رو به لیلا سفارش می کند: _همین حالا وسایلتونو جمع کنین که بریم مشهد. دلیل این همه عجله‌ی مادر را نمی فهمم. یک لحظه گمان می کنم شاید مرتضی کاری کرده که او را رنجانده اما باز صرف نظر می کنم و می گویم نه! مرتضی نمیتواند از برگ گل به مادر بیشتر بگوید. با قدم های بلندم خود را به او می رسانم. _چیزی شده مامان؟ همان طور که از پله ها بالا می آید در جوابم می گوید: _نه مادر! چیزی نشده. _آخه از کسی ناراحتین؟ چشمانش رنگ بی تفاوتی می گیرند. _وا نه! _پس چرا میگی میخواین برین؟ _میخواین برین نه! میخوایم بریم. مادر جان، هر چی بگذره وضع بدتره. یکی باید به چشمای منتظر خانم جان بگه که دیگه... بغض به گلویش چنگ می اندازد و دانه های اشک از آسمان چشمش فرو می ریزند. بازو اش را میان دستم می گیرم و باهم وارد می شویم. آقامحسن دست از صحبت کردن با محمد می کشد و دو هر شان به مادر نگاه می سپارند. زینب با دیدن او به طرفش می دود و سریع روی زانوهای مادر می نشیند. مادر هم تبسمی شیرین تحویلش می دهد و موهایش را ناز می کند. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت235 محمد کلاهش را از زمین جدا می کند و بی مقدمه به طرف در می رود. مادر صدایش می کند و از حرکت باز می ایستد. _محمد! محمد با تردید می ایستد و به طرف مادر قدم کج می کند. دو زانو مقابل می نشیند و با بغض نهفته در گلویش، می گوید: _جانم. _وسایلتو جمع کن فردا میریم مشهد. بابد اونجا هم مراسم بگیریم و مقدمات آماده کنیم. دلم نمیخواد برای پدرت سنگ تموم نزاریم. حیف... حیف که دوری ازش... چشمه چشمانش جوشیدن می گیرد. راست می گوید، دوری از مزار آقاجان سخت است. سخت است عزیزت را نبینی و آن وقت سنگ قبری هم نباشد که با دیدنش دلت بلرزد. گاهی دوست داری همان یک تکه زمین باشد برای رفع دلتنگی بی پایاب... روی سنگ قبر آب بریزی و بالای سرش قرآن و دعا بخوانی. دلت به این خوش است که مهر دلت گوشه ای آرام خفته است که تو بالای سرش هستی. من هم اگر تهران نبودم دق می کردم از این جدایی اجباری. ظاهراً تصمیم مادر برای گرفتن یک مراسم آبرومند جدی است که فردای آن روز به همراه دو ماشین راهی مشهد می شویم. دایی بعد از سال ها دوری باری دیگر چشمش به گنبد طلایی آسمان مشهد می افتد. دلتنگی چاقوی کندی است که از قفا آدمی را سر می برد. من بارها طعم این شوکران تلخ را چشیده ام و مزه اش بدجور به دهانم چسبیده. با رسیدن به مشهد مادر آرام و قرار ندارد. خودش زودتر از همه برای مراسم آستین بالا می زند‌. دایی می رود تا خانم جان را از دره گز بیاورد. لحظه ای دلشوره دست از سرم برنمی دارد و خیلی دلواپس خانم جان هستم. پیرزن بیچاره پس نیافتد خوب است! آقا محسن به دنبال مسجد محل می رود و برای دو روز بعد برنامه مان را اعلام می کند. تا عصر خبر گوش به گوش می چرخد و سیل پارچه های تسلیت شروع می شود. همسایه ها به تنهایی برای پدر حجله شهادت می گذارند. تا شب دیوار خانه پر شده است پارچه های تسلیت... شب که دلم می گیرد می خواهم دور از چشم همه کمی با خودم خلوت کنم. بی اختیار به طرف در می روم و با دیدن دیوار پر از نوشته بیشتر دلم می گیرد. یادم می آید جوان تر که بودم یکی از همسایه هایمان بر اثر بیماری فوت کرد. آن همسایه کس و کاری نداشت و بخاطر اخلاق تند اش هم کسی برایش پارچه نزد. اما آقاجان پارچه‌ی بلندی با هزینه‌ی زیاد سفارش داد و با کمک محمد روی دیوار شان نصب کرد. زن همسایه از این که به فکر شان بودیم خوشحال شد. پدر برای مراسم ختم هم خیلی کمک آن زن کرد. وقتی از او پرسیدم چرا همچین کاری می کند، آخر همسایه اخلاق بدی داشت. اول تذکر داد که پشت سر مرده حرف بدی نزنم و دوم با لبخند زیبایش تعریف کرد که پارچه که بزنیم رهگذری که رد می شود فاتحه ای، صلواتی یا خدا بیامرزی می گوید و روح آن مرده شاد می شود. اگر من این کار را نکنم حق همسایگی را به جا نیاوردم. همسایه اگر بد هم باشد باز هم همسایه است و باید حقش را ادا کرد. بخاطر همین مرامش است که هیچ کس از او بدی ندید. همه‌ی کوچه و حتی چند کوچه‌ آن طرف تر از خبر شهادتش بسیار ناراحت شدند. هنوز چشمم به پارچه ها است که در میان نسیم رقصان می شوند. چند نفر از همسایه ها با دیدنم شوکه می شوند و حال و احوال می کنند. بعضی ها هم شهادت پدر را تسلیت می گویند و می روند چمدان خاطرات را بدون بستن رها می کنم و به خانه وارد می شوم. مادر لیست مهمان هایی که باید دعوت شوند را می نویسد و همان شب به چند نفرشان زنگ می زند. گاهی سعی دارد بغض را در گلو خفه کند اما موفق نمی شود و جوبیار اشک از گونه هایش روان است. با شنیدن صدای برخی دوستان پدر که یاد او را برایش تازه می کنند، بیشتر بی تابی می کند اما دست بردار نیست. حتی حاج حسن را هم دعوت می کند. شب، خانم جان به خانه می رسد. پیرزن با دیدن من به مویه می افتد و به زبان محلی می خواند: _یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور... قد خم می کنم و در آغوشش جا می گیرم. اشک ها در آغوشم می ریزد و زمزمه ها می کند. _دلم روشن بود برمیگردی دختر! آخ خدا جواب دعاهای مادر و پدرتو داد. الحمد الله که سالمی. با خم شدنش پیش پایم ناراحت می شوم. سریع دست هایش را می گیرم و بوسه ای به آن می زنم. _این چه کاریه خانم جان! تو رو خدا بلند شین. با دستان ترک خورده اش گونه هایم را لمس می کند و همراه با بغض می نالد: _وایستا خوب نگات کنم. آخ نمیدونی چقدر سر سجاده از خدا خواستم که برگردی. مادر پیش می آید و او را به بغل می گیرد. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت236 خانم جان همانطور که می رود، دست دراز می کند و مرا می خواند ‌. دستان چروکیده اش را می گیرم و باهم وارد خانه می شویم. نمی گذارد لحظه ای از کنارش دور شوم. محکم دست هایم را به دستانش گره زده و در صورتم دقیق می شود. دایی را هم طرف دیگر اش نشانده و یکی در میان قربان صدقه مان می رود. مادر کمی تن صدایش را بالا می برد تا خانم جان بشنود. _خانم جان، شوهر ریحانه رو دیدی؟ آقامرتضی رو دیدی؟ خانم جان صورتش را جمع می کند و با چشمانی تنگ می پرسد: _شوهر؟ نه... ندیدم. مرتضی از اتاق دیگر وارد می شوم و من هم به طرفش قدم برمی دارم. قاب چهره اش در چشمانم هویدا می شود و مادر با اشاره ای به مرتضی می گوید: _اینم داماد من. مادر، آقامرتضی ایشونن. خانم جان نگاهی به سراپای مرتضی می اندازد و برای این که چشمان کم سوی اش او را بهتر ببینند، دست به زانو می گیرد و برمی خیزد‌. با کمان قد خمیده اش به مرتضی می رسد. لبخند محجوبانه ای از پس چارقد گل گلی اش می زند و به او خوش آمد می گوید. بالاخره با وساطتت مادر، خانم جان دل از من می کند و برای کمک در پهن کردن سفره می روم. هنگامی که سفره پهن می شود، خانم جان غیبش می زند! به همگی می گویم من به دنبالش می روم و تمام اتاق ها را می گردم. در میان کلاف سرگردمی قدم برمی دارم که خانم جان با صدایش مرا می خواند. توی سالنی که منتهی می شود به دو اتاق، ایستاده. به چادر های مادر که روی جا لباسی صف کشیده اند، دستی می زند: _مادر، به نظر این قهوه ای رو بردارم یا مشکی؟ شانه بالا می اندازم و می پرسم: _چیزی شده خانم جون؟ همه که بتونم محرمن! چادر چرا؟ سرش را به پایین سوق می دهد و با لبخند گونه هایش گل می اندازد. بعد با دستان چروکیده اش که گرد مهر و تجربه بر آن نشسته است، دو چادر را برمی دارد. _نگفتی، کدوم؟ حدس می زنم هنوز نتوانسته با مرتضی کنار بیاید. آخر زن های قدیم خلق و خوی شان کمی متفاوت است. خانم جان عادت کرده توی خانه هم روسری سر می کند! قهوه ای را برایش انتخاب می کنم و روی سرش می کشم‌. از اتاق بیرون می آیم و او بالای سفره می نشیند. با جمع شدن سفره، بچه ها را برمی دارم و به اتاق می برم تا بخوابانم. خانم جان با عصای لرزانش به اتاق وارد می شود و با دیدن بچه ها از نوزادی مادر و دایی یاد می کند. گاهی اوقات ریز ریز می خندیم که از ترس بیدار شدن شان خنده مان را می خوریم‌. وقتی لب های خندان خانم جان را می بینم دلم نمی آید بعد این که کمی به آرامش رسیده، طوفان نبود پدر ویرانش کند. صبح بعد از نماز روی سجاده نشسته ام و به یاد پدر دعای عهد می خوانم. در احوالات روحانی سیر می کنم که صدای تق تق در بلند می شوم. تا می خواهم برخیزم متوجه ‌ی صدای گام هایی می شوم که به طرف در می رود. دانه های تسبیح را با سر انگشتانم لمس می کنم و ذکر الله اکبر زیر لب سر مس دهم که صدای جیغ از حیاط بلند می شود. چادر روی سرم را به خود می چسبانم و گذاشتن پایم به روی موزائیک های حیاط، دلم می لرزد. زن همسایه بدن خمیده‌ی خانم جان را زیر دست گرفته و او را صدا می زند. مادر بی معطلی خودش را به او می رساند و آوای ناله بر روی خانه سایه می اندازد. به بالای سر خانم جان که می رسم قلبم از شدت تپش انگار می خواهد بیرون بپرد. با این حال کنارش زانو می زنم و کمی بعد با کاسه ای آب برمی گردم و آب به صورتش می پاشیم. چشمانش با هاله ای از رنج و دلتنگی باز می شود. لبخند تلخی به روی لب های ترک خورده اش می نشیند و لب می زند: _سید مجتبی رفت؟ زن همسایه با استرسی که لحنش را تکان می دهد؛ تعریف می کند: _روم سیاه زهرا خانم! بخدا اگه میدونستم بهشون تسلیت نمی گفتم. مادر اشک هایش را از گونه هایش محو می کند. همانطور که خم شده است و دست به زیر سر خانم جان برده، لب می زند: _ممنون، کار ما رو راحت کردین. لنگ لنگان خانم جان را به دوش می کشم و وارد خانه می شویم. حالا دایی، مرتضی و محمد هم بیدار شده اند و دور خانم جان حلقه زده اند. اندوه بر دل هایمان تار تنیده و در حال تسخیر آن است. خانم جان لب می گزد و افکارش را به زبان می چرخاند: _این پارچه ها که زده بودن برا سید مجتبی بوده؟ مشت محکمی هواله‌ی سینه اش می کند و ادامه می دهد: _من فکر کردم برای برگشتن کمیلو ریحانه است! او... اون حجله رو بگین! اونم مال سید مجتبی بود؟ ای بمیرم برات سید مجتبی، مثل جد غریبت تو خاک غربت دفن شدی. وای سید مجتبی، کفنت کردن یا مثل اربابت بی کفن شدی؟ آتش دلمان با حرف های خانم جان زبانه می کشید. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینا‌رفعتی‌(آیه)

♥️بسم الله الرحمن الرحیم♥️ "روزانه" 🌸یک صفحه قرآن کریم به نیت شهیدفیروزآبادی و ظهور حضرت مَهدی(عج)🌸 #قرآن_کریم صفحه۱۴۸ •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

○بعضی انسانها به زمین آمده اند تا زمین قابل تماشا شود... ○آمده اند که تاریخ؛ شکوه شرافت و آزادگی شان را به نظاره بنشیند... ○آمده اند تا آبرو و اعتبار دنیا باشند اصلا زمین، از آمدن بعضی انسانها به خود می بالد... و #حاج_قاسم عزیز ما یکی از همین انسانها بود.. #سردار_شهیدم •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

🔻آیت‌الله بهاءالدینی: مقام حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها فوق‌العاده‌ است؛ اگر ایشان امضاء کند، همه امضاء می‌کنند #حضرت_مادر♥️ •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

#ثواب_یهویی📿 [ همین الان ۱۰ تا صلوات هدیه کن به شهید عبدالرحیم فیروزآبادی ] 💙💌 •••♡•••

✍آیت‌الله‌مصباح‌یزدی🌱 اگـر تمـام باقیمـانـده عمرمان را تسبیح دست بگیریم و بـه خاطر همیـن نعمت ( #امام_خامنه_اي ) شکرگزاری کنیـم ؛ نمےتوانیـم حقش را ادا کـنیم‼️ سلامتیشون‌صلوات❤️ •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

شرط اول قدم آن است که | ♥️مجنون | باشی... #استوری / #پروفایل •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت237 بیشتر به روضه هایش می گریستیم. انقدر صدای مان بلند می شود که بچه ها با گریه ما از خواب برمی خیزند. مرتضی وقتی حال بدم را می بیند بلند می شود تا آن ها را آرام کند. به کنجی از خانه پنهان می برم. دمخور با دلتنگی هستم و آتش دلم شعله ور تر می شود. خانم جان دست هایش را دراز می کند و تکان می دهد: _آخ کمرمونو خم کردی سید مجتبی! اشک های خانم جان غیرقابل کنترل است. جوری اشک از چشمانش سُر می خورد که انگار نه تنها داماد بلکه پاره‌ی تنش را از دست داده. روز مراسم آقا جان از غریبه و آشنا به مسجد آمده اند. هر کس از خوبی های آقاجان چیزی می گوید و خیلی ها هم پای ما اشک می ریزند. دم در مسجد ایستاده ام که زنی به همراه دو بچه وارد می شود. با دیدن عکس پدر آن هم دم در اشک از گونه هایش پایین می ریزد. به من که می رسد، دستش را روی شانه ام می گذارد و می گوید: _شما دختر آقاسید هستین؟ بله ام مصادف می شود با تعریف و تمجید های او. نگاهش را در چهره ام می چرخاند و لب می زند: _خدا بیامرزتشون. عجب مرد دست به خیری بودن‌. ما خونمون جنوب شهره اما ایشون بخاطر بچه هام تمام راه رو هر هفته میامدن و برامون خوراکی و میوه می گرفتن. بعدا که اومدم خونتون رو دیدم فهمیدم ایشون وضعیت مالی شون بهتر از ما نبوده اما کم برامون نمیزاشتن. تا پایان مراسم چند نفر دیگر هم از کارهای پسنیدیده‌ی آقاجان برایم گفتند. من که سه سال نبودم هیچ، مادر که همیشه با آقاجان بوده هم نمی دانسته و حالا متوجه می شویم که او چه کارها که برای رضای خدا انجام نداده است‌. روضه خوان از اباعبدالله می خواند و دلم به سوی گنبد کربلا پر می کشد. بعد از پاک کردن آخرین قطره‌ی اشک احساس میکنم صبری به کنج دلم سنگینی می کند. حالا دیگر با بی تابی دلم را خون نمی کنم. خانم جان غش کرده و چند خانمی دورش را گرفته اند. به سمتش می روم و می گویم یکی آب قند بیاورد. زنی به کاسه‌ی آب در دستانش اشاره می کند و دستم را داخل آب می برم و قطراتی روی لب ها و گونه های خانم جان می ریزم. آب قند را توی دهانم می ریزم که به حال می آید و ذکر حسین را از سر می گیرد. به زور راضی اش می کنم قرص زیر زبانی اش را قورت بدهد. بعد از رفتن مردم به اطرافم نگاه پرت می کنم. مادر و خانم جان بی رمق گوشه ای نشسته اند و سر در گریبان هم فرو برده اند. مادر زیر لب چیزی می گوید و خانم جان ریز ریز اشک می ریزد. با لیلا کمک می کنم تا خرما های باقی مانده را توی کارتون هایش برگردانم. خادم مسجد وقتی مرا می بیند پیش می آید و تسلیت می گوید. تشکر می کنم که ادامه می دهد: _از این به بعد جای سید مجتبی میون مسجدیا خیلی خالیه. خدا بیامرزدش عجب مرد بزرگی بود. با این حرف های شیشه‌ی اشک زیر چشمان درشت لیلا لرز می کند و دانه اشکی فرو می پاشد. دستم را روی دستش می گذارم و با لبخندی تلخ دلداری اش می دهم. مرتضی کارتون ها و وسایل باقی مانده را در صندوق عقب جا می دهد و به خانه برمی گردیم. پارچه های سیاه از همان ابتدا سایه غم را روی خانه می اندازند. هیچ کس حال ندارد و گوشه ای زانوی غم بغل می گیرد. فاطمه با چهره‌ ای گرفته به طرفم می آید و با بغض گیر کرده‌ در گلویش می گوید: _خاله؟ راسته مامانم میگه، آقاجون دیگه برنمی گرده؟ یعنی دیگه نمیاد با من بازی کنه؟ لب ور می چینم و هاله‌ی اشک پرده‌ی چشمانم را در خود می گیرد. سرش را میان دستانم می گیرم و بوسه ای به موهای بسته شده اش می زنم. _خاله جون، آقاجون رفته پیش خدا. ازون بالا میتونه ما رو ببینه. تازه اگه دیگه باهات بازی نکنه میتونه ازت نگهداری کنه. به حالت قهر رویش را از من می دزد و می گوید: _من نمیخوام آقاجون ازم مراقبت کنه. من میخوام مثل قدیما با من بازی کنه و باهم تو باغچه گل بکاریم. سر انگشتانم لپ های تپل اش را لمس می کند. دوست ندارم دل بچه را بشکنم. _خب با من توی باغچه گل بکار. آقاجونم ازون بالا برای دختر خوشگلش دست میزنه. اگه دختر خوبی باشی میتونی آقاجونو توی خواب ببینی. اون وقت خود آقاجون بهت میگه که همیشه باهاته ولی تو نمی بینیش. مرتضی محمدحسین و زینب را به دستم می دهد و خودش می رود تا به همراه دایی برای ناهار فردا فکری کنند. زینب از این که در آغوشم است خوشحال به نظر می رسد. دست هایش را روی صورتم می کشد و مامان صدایم می کند. محمدحسین با دیدن زینب در بغلم، حس حسودی اش گل می کند. هر دوتایشان را روی زانو ام می نشانم و برایشان شعر می خوانم. بعد هم با فاطمه اتل متل بازی می کنیم و خنده بر لب های کوچک شان نقش می بندد. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینا‌رفعتی‌(آیه)

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت238 آن روز هم با تمام سنگینی اش می گذرد. نزدیکی های ظهر برای سرکشی به آشپزخانه به همراه مرتضی روانه‌ی مسجد می شوم. همه چیز خوب است، مادر بهترین ها را برای مراسم پدر خواسته. از آشنایان، غریبه ها و فامیل هایی که در نیشابور و دره گز داریم برای ناهار دعوت می کنیم. همه چیز آبرومند پیش می رود. غذاهایی هم که اضاف می آید من و مرتضی به نیابت از آقاجان به محله های فقیر نشین می بریم. همه چیز دست به دست هم داد و زمان همچون برق و باد از پیش چشمانم دور شد. ثانیه ها شتابان سوار بر قطار زمان شده و برایم دست تکان دادند. روزهای داغ اول انقلاب مصادف شده بود با بهمن و اسفند یخبندان. کم کم نوای اولین سال نو در زیر بیرق اسلام همه جا را پر کرد. آن سال شکوفه ها هم رنگ دیگری به خود گرفته بود . در اولین بهار اسلامی، مردم خانه های دل را تکان دادند و در کنار سفره‌ی هفت سین علاوه بر قرآن، عکس شهدا هم قاب شد. چشمان پدر از پشت شیشه‌‌ی قاب همچون چشمه ای زنده می جوشید. هوای تهران مطبوع بود و باران های بهاری روی سر مردم جا می گرفت. صبح یازدهم فروردین دست بچه ها را گرفتم و به پایگاه جمع آوری رای ها رفتیم. ساعتی با بچه و در گرما ایستادم تا نوبتم شد. رنگ آبی جوهر، روی انگشت سبابه ام حاصل سرخی خون هزاران شهید بود. خون های سرخی که ریخته شد تا مرد و زن، محجبه و بی حجاب در صف بایستند و با این رنگ آبی، مهر تایید به بیرق اسلام بدهند. فردای آن روز نتایج رفراندوم اعلام شد. نود و نه و سی یک درصد مردم رای آری را به پای پرچم اسلام ریختند. مرتضی در حال گوش دادن به اخبار بود و رادیو را به طرفم گرفت و حرف های امام را شنیدم: _من به ملت بزرگ ایران که در طول تاریخ شاهنشاهی، که با استکبار خود آنان را خفیف شمردند و بر آنان کردند آنچه کردند، صمیمانه تبریک می‌گویم… صبحگاه ۱۲ فروردین – که روز نخستین حکومت الله است – از بزرگترین اعیاد مذهبی و ملی ماست. ملت ما باید این روز را عید بگیرند و زنده نگه دارند. روزی که کنگره‌های قصر ۲۵۰۰ سال حکومت طاغوتی فرو ریخت و سلطه شیطانی برای همیشه رخت بر بست و حکومت مستضعفین که حکومت خداست به جای آن نشست. سر از پا نمی شناختم کمی بعد وقتی مرتضی در سپاه پاسداران استخدام شده بود باز هم خوشحال شدم. هیچ گاه یادم نمی رود که با جعبه ای شیرینی وارد خانه شد و با شادی فریاد زد: _ریحانه کجایی؟ همانطور که ظرف می شستم هراسان به طرفش آمدم و پرسیدم: _چی شده؟ سلام! جواب سلام را سریع داد و جعبه را باز کرد. شیرینی زبان برداشتم و همانطور که گاز بردم، سوال کردم: _نگفتی برای چیه؟ به محمد حسین و زینب هم شیرینی داد و گفت: _سپاه استخدام شدم! آن روزها اوایل انقلاب بود و هنوز سپاه روزهای اولش را می گذارند. مرتضی روزها تا ظهر در سپاه کار می کرد و تا شب دنبال کار چاپ و مسافرکشی بود چون حقوقی از طرف سپاه نداشت. اما با این حال بدون هیچ چشم داشتی تمام تلاشش را در آن جا می کرد‌. سختی آن روزها در دهانم می چرخید و من بیشتر از این که نگران پر بودن یخچالم باشم، نگران تن خسته ای بودم که آخر شب روی فرش می افتاد. زینب نازهای دخترانه اش برای پدرش شروع می شد و مرتضی به سختی برای شان وقت می گذاشت. تابستان از راه می رسد. فصلی که درختان بار سنگین خود را به زمین می گذارند. مزارع پر از گندم های زرد رنگ می شود که مانند خورشید می درخشند. این دومین تابستان است که هندوانه را در تنهایی قاچ می کنم و به دهان می گذارم. مرتضی به کردستان رفته تا کردهای بی پناه را از چنگال پلید کومله ها۱ و کمونیست ها در آورد. گاهی آن قدر دلتنگش می شود که دوست دارم ساعت ها بگریم اما به خودم امید می دهم و با انداختن سکه ای در صندوق صدقات کمی خودم را آرام می کنم. محمد حسین را به زور از توی کوچه می آورم و دوچرخه ای را که پدرش برایش خریده گوشه ای می گذارم. زینب کنارم نشسته و با عروسک هایش خاله بازی می کند. در حال گوش دادن به غرهای محمدحسین هستم که صدای در بلند می شود. دایی کمیل با عجله وارد می شود و بعد از احوال پرسی سریع اصل مطلب را می گوید: _پاشو ریحانه، الان وقتشه! به دستپاچگی دایی نگاه می کنم و می پرسم: _وقت چیه؟ _مگه نگفتی میخوای خانم مرادی رو ببینی؟ ______________ ۱. سازمانی کمونیست در کردستان ایران است. این گروه از جمله گروه‌های مسلحی بود که همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی، به همراه دیگر مسلحین در منطقه کردستان ایران دست به عملیات های مسلحانه زد. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت239 با یادآوری ماجرا سریع باشه ای می گویم و می روم تا لباس عوض کنم. چادرم را روی سرم می اندازم که محمد حسین جلوی پله ها راهم را سد می کند و با غیض بچگانه ای می گوید: _مامان تو رو خدا بزار برم با بچه ها بازی کنم. تن اش را از جلویم کنار می زنم. _نه محمد حسین! گفتم که، نه! _آخه چرا؟ _چون که بسه! یک ساعت رفتی بازی کردی دیگه! مگه بابا نگفت تو مرد خونه ای؟ باید کنار آبجیت باشی تا برگردم. محمد حسینم نزدیک چهار سالش است اما با شنیدن حرفم بهانه گیری نمی کند. به دنبال دایی راه می افتم و ماشین اش جلوی موسسه‌ی قرآنی می ایستد. پیاده می شوم و به دایی می گویم بماند. وارد حیاط آموزشگاه می شوم. حوض فیروزه ای رنگ و درختان توی باغچه فضا را شاداب کرده اند. در حال دید زدن حیاط هستم که صدای زنی توجه ام را جلب می کند: _کاری داشتین خانم؟ برمی گردم تا صاحب صدا را پیدا کنم. خانم چادری از پشت ساختمان ظاهر می شود. صورت استخوانی و اندام لاغرش از پس چادر هم معلوم است. تیله های خاکستری رنگش، همچون دو ماه در آسمان چشمانش است. فکر کنم از تعریف های دایی باید خود خانم مرادی باشد. با عجله لبخندی روی لبانم می نشیند. نگاهم را میان زمین و آسمان می چرخانم و همراه دست پاچگی می گویم: _من اومدم برای دختر و پسرم کلاس ثبت نام کنم. بدون هیچ فکری این حرف بر زبانم جاری می شود. لبانش کشیده می شود و با روی خوش مرا به اتاق مدیر راهنمایی می کند. مدیر، زنی میانسال است با هیکلی درشت و عینک های ته استکانی! خانم مرادی کنارم می نشیند و به مدیر می گوید: _این خانم اومدن بچه شونو ثبت نام کنن. مدیر سری تکان می دهد: _عه؟ خوبه! بچه تون چند سالشه؟ _یکم دیگه چهار سالشون تموم میشه. خانم مرادی نگاهش را به من می سپارد و با لحن رضایت بخشی لب می زند: _من بچه های چهار تا پنج سال رو آموزش میدم. خلاصه توی بد مخمصه ای می افتم و توی رودربایستی مجبور می شوم نام بچه ها را بنویسم. البته وقتی با خودم فکر می کنم می بینم بد هم نشد! اتفاقا توفیق اجباری نصیب مان شد تا بچه ها را قرآنی بار بیاوریم. خانم مدیر و مرادی مرا تا دم در راهنمایی می کنند و می روند. سر کوچه، سوار ماشین دایی می شوم و تصوراتم را از خانم مرادی کنار هم می چینم. دایی امان نمی دهد و با پا گذاشتن من توی ماشین مرا سین جین می کند. _خب چیشد؟ چطور بود؟ اول قیافه ام طوری نشان می دهم که خوشم نیامده و بعد با خنده می گویم: _نه خوشم اومد! سلیقت خوبه دایی! دایی که از حالات چهره ام رنگش عوض می شود. با نگرانی زبان می چرخاند: _وای ریحانه! فکر کردم چی شده که قیافه تو اینجوری کردی! خب... خوبه! خدا رو شکر که خوشت اومده. _البته علف باید به دهن بزی شیرین بیاد. دایی دست می گذارد روی زانوم و با شادی همانطور که مشغول روشن کردن ماشین است، می گوید: _شیرین میاد، تو فقط دعا کن. حالا بیا یه شیرینی بت بدم. هر چه اصرار می کنم هنوز نه به بار و نه به دار، اثری ندارد. دایی خیلی غرق خیال بافی شده و پیش پیش خطبه‌ی عقدش را هم برای خود خوانده! با جعبه ای از شیرینی خامه ای برمی گردد. _کامتو شیرین کن دایی. دستم را روی چشم می گذارم و لب می زنم: _ای به چشم، ولی به یه شرط! _چی؟ _بهم بگو از کجا باهاش آشنا شدی؟ لپ هایش گل می اندازد انگار که کلی سیلی خورده است. گوش هایم در انتظار شنیدن به سر می برد که دایی لب می گشاید: _راستش خواهر دوستمه. یه بار داشتیم از ماموریت برمی گشتیم که من رسوندمش. آبجیش رو دم در دیدم و یه نگاه... از حجب و حیای دایی خنده ام می گیرد. _بله! یه نگاه کردی و عاشق شدی! تا خود خانه دایی حرفی نمی زند اما از چشمانش حیا می بارد. حال دایی را می توانم لمس کنم، آخر من هم عاشقم... من هم قریب به چهار سال و نه ماه است که دلم خلاصه شده در قامتی مردانه و صورتی مظلوم که تزئین شده به ریشی ملقب به ریش بسیجی! آخ که بدجور آسمان دلم هوای مرتضی را بهانه کرده. با ایستادن دایی جلوی خانه نگاهم را از حلقه‌ی نقره‌ی توی دستم می گیرم‌. حلقه ای که اگر چه از طلا کم دارد اما از عشق و محبت هیچ چیز کم ندارد! از دایی خداحافظی می کنم و قول می دهم بیشتر به او در شناخت خانم مرادی کمک کنم. دایی که حرکت می کند، متوجه‌ی محمدحسین می شوم که توی کوچه با بچه ها در حال مسابقه دادن است. سعی دارم آتش خشمم فروکش کند و به طرفش گام بر دارم. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)

♥️بسم الله الرحمن الرحیم♥️ "روزانه" 🌸یک صفحه قرآن کریم به نیت شهیدفیروزآبادی و ظهور حضرت مَهدی(عج)🌸 #قرآن_کریم صفحه۱۴۹ •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

‏به این فکر میکردم چرا نمیاد اونی که باید بیاد؟ به این نتیجه رسیدم شاید نیستیم اونی که باید باشیم...! + ببخش اگه به جایِ سرباز ، سربارت بودم(:💔 #اللهم‌_عجل‌_لولیک‌_الفرج •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

•|💌|• نگزارید غبارهاى فراموشى [ که عمداً گاهى این غبارها را میخواهند بر روى این خاطره‏‌هاى گرامى بپاشند و قرار بدهند ] روى این خاطره‏‌هاى گرامى را بگیرد . از نام شهید و از افتخار به شهید هرگز غفلت نکنید ...‼️ #حضرت‌آقا 💛• #خاطرات‌شهدا 🙃🦋• •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

#پیشنهاد_مشاهده🌱👌 📹 🍃شهوت #شهادت را بخُشکانید❗️ 🎙 به روایت #حاج_حسین_یکتا🌷 •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

‏گرچه خاکی ست، ولی مرقد او کعبه ماست نام آن گرچه بقیع است، ولی عرش خداست :) #دوشنبه_های_امام_حسنی 🍃 #امام_حسنی_ام 💚 •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

شهـــدا🕊 ما جا مانده ایم! وا مانده ایم 😔 حواستان هست⁉️ ما اینجا گیر کرده ایم💔 دقیقا وسط سه راهی گناه و غفلت و پوچی😔... | 🌿#رفیق_شهیدم | •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•