شریف لک زایی: جامعه اسلامی جز با حضور مردم ایجاد نمی‌شود عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی گفت: جامعه مطلوب اسلامی جز با حضور مردم شکل نمی‌گیرد و البته حضور رهبر لازم ولی ناکافی است؛ چیزی که در انقلاب اسلامی هم از سوی امامین انقلاب به آن اشاره شده است. به گزارش ایکنا، شریف لکزایی؛ عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۰ بهمن ماه در هم‌اندیشی «مردم علیه پوپولیسم» گفت: نقش پررنگ و حضور چشمگیر مردم در انقلاب اسلامی و بعد جمهوری اسلامی، محل تامل، تبیین و تدقیق است البته نام جمهوری اسلامی از ابتدا هم محل مناقشه بوده است و امروز هم این مناقشه تداوم دارد و وقتی از امام در این باره می‌پرسند، می‌فرمایند مراد من از جمهوری همان جمهوری است که در همه جا وجود دارد. وی افزود: به نظر بنده جمهوریت در همه دنیا، یک وجود بیشتر ندارد یعنی جمهوری ما که با ایران اسلامی پیوند خورد از لحاظ وجودی با همه جمهوری‌هایی که در همه جا هست واجد ویژگی‌های یکسانی است ولی آنچه که بین این جمهوری‌ها، تمایزاتی را ایجاد می‌کند، وجه ماهیتی است که هر کدام از آن‌ها دارند مانند جمهوری اسلامی در ایران یا جمهوری‌های لیبرال دموکراسی در غرب. وی با بیان اینکه وجه برجسته این جمهوری آن است که فردی چون امام که با مسائل فلسفی آشنایی کاملی دارند به این مسئله ورود کرده‌اند، افزود: آنچه که به صورت عام از مفهوم جمهوری برداشت می‌شود نوع خاصی از حکومت است که مردم نقش اساسی و مهمی در تعیین سرنوشت کشورشان دارند، به تعبیر دیگر، یکی از ابزارهای مهم این جمهوری‌ها آن است که مردم مستقیم یا غیرمستقیم مناصبی را در اختیار افراد خاص و برگزیده قرار می‌دهند تا آنها کشور را اداره کنند. عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با بیان اینکه فرمایش امام ناظر به این مسئله است که مردم می‌توانند در سرنوشت خودشان مؤثر واقع شوند، تصریح کرد: پرسش اولیه در این باره آن است که آیا جامعه مطلوب اسلامی توسط افراد خاصی پدید می‌آید و مردم باید منتظر باشند این جامعه پدید آید و از مواهب آن استفاده کنند یا اینکه خود مردم در ایجاد آن نقش دارند؟ و حضورشان به آن خلق و هستی می‌بخشد. حضور مردم در عرصه سیاسی ضروری است. وی تاکید کرد: با نگاه امام به عنوان استاد فلسفه اسلامی، براساس حکمت متعالیه، جامعه اسلامی باید واجد نظام فلسفی و فلسفه سیاسی مخصوص به خود باشد ولی عینیت و تحقق آن حتما با حضور مردم محقق خواهد شد و راهی جز این نیست. لک زایی اضافه کرد: دستگاه‌های فلسفی، پایه‌های بنیادی و مهم را برای حرکت مطلوب جامعه ایجاد می‌کنند که در انقلاب اسلامی ایران، حکمت متعالیه این نقش را ایفا کرد و امام براساس فلسفه سیاسی حکمت متعالیه هدایت و رهبری جامعه را بر عهده گرفتند. وی تاکید کرد: مردم با آگاهی و کاربست این معرفت به سمت ایجاد جامعه مطلوب حرکت کرده و خلق و هستی به جامعه اسلامی می‌دهند و وقتی خیرات در این جامعه بسط یافت و تعاون مؤثر بین مردم و طبقات مختلف شکل گرفت به این معناست که امور عمومی در جامعه توسط مردم انجام می‌شود که در برخی موارد مستقیم و در مواردی هم غیرمستقیم است و بر این اساس یعنی حمایت و حضور مردم، جامعه به سمت آرمان‌شهر مطلوب حرکت می‌کند. دولت نبوی؛ نمونه موفق جامعه اسلامی عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با بیان اینکه اگر بخواهیم وجه حضور مردم را در خلق یک جامعه جدید مورد توجه قرار دهیم اولین شاهد و نمونه، تاسیس اولین دولت اسلامی توسط پیامبر(ص) است، گفت: دولت پیامبر(ص) با وجود قلت مسلمین، با حضور مردم در یثرب شکل گرفت و این یک نمونه موفق از حضور مردم و ایجاد یک پدیده و نظم جدید بوده است. البته در ادامه در نگاه‌های شیعه وجه تاریخی غیرموفقی هم به خاطر عدم تداوم حضور مردم را سراغ داریم که سبب شد تا بعد از وفات پیامبر(ص) انحراف ایجاد شود و بعد از علی(ع) هم به علت عدم حمایت مردم، ائمه(ع) موفق به تشکیل حکومت اسلامی نشدند. لک زایی بیان کرد: در دوره معاصر هم نمونه موفق آن را در پیروزی انقلاب اسلامی با رهبری امام و حضور مردم و سیل نخبگان عرصه‌های مختلف شاهدیم و در هشت سال دفاع مقدس هم این مسئله تداوم یافته است. از نظر بنده، این وجه فلسفی به فلسفه جسمانی‌الحدوث برگشت دارد که می‌توان به بحث جدیدتری در ادامه آن بپردازیم که همان بحث جسمانی‌الحضور است که از واقعیت عینی حضور مردم سخن می‌گوید.

وی با بیان اینکه روحانی‌الحضورِ ارزش‌های مطرح شده در انقلاب باعث پیدایش جمهوری اسلامی و استقلال و آزادی شد، اظهار کرد: در بحث سفر چهارم اسفار عقلیه هم می‌توانیم این امتداد را شاهد باشیم یعنی حکیم الهی جز با حضور در بین مردم نمی‌تواند سفرهای چهارگانه عقلانی خود را سپری کند؛ در اینجا حضور مردم و حمایت از رهبر مطرح است و البته اکنون که نظام اسلامی شکل گرفته باید زمینه نهادمندی حضور مردم، ایجاد و نیروی انسانی لازم هم تربیت شود. حضور مردم در انقلاب، امری اساسی است عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی تصریح کرد: جامعه مطلوب اسلامی جز با حضور مردم شکل نمی‌گیرد و البته حضور رهبر لازم ولی ناکافی است؛ چیزی که در انقلاب اسلامی هم به آن از سوی امامین انقلاب اشاره شده است این است که حضور مردم، اساسی است و امروز هم به این تداوم حضور نیاز داریم. لک زایی افزود: تجربه ملاصدرا این است که وقتی او از امکان حمایت مردم و نخبگان بهره ندارد و حتی از حمایت‌های دو استاد خود یعنی شیخ بهایی و میرداماد بهره‌مند نیست مرکز علمی خود را در اصفهان رها می‌کند و به کهک پناه می‌برد و ۱۵ سال هم طول کشید تا دستگاه معرفتی خود را تبیین کند. وی تاکید کرد: اما در عصر جدید، حضرت امام(ره) گرچه در دهه ۴۰ و در آغاز فعالیت خود به تبعید ۱۵ ساله رفتند ولی وقتی فضا فراهم و موانع برطرف شد، رنگ و بوی دیگری گرفت و جسمانی‌الحضوری مردم که رخ داد امکان رهبری و ایجاد انقلاب هم فراهم شد لذا امام با رهبری حکیمانه خود و براساس جسمانی‌الحضوری مردم، انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی را رقم زدند. چاره‌ای جز نقش‌دادن به مردم نیست لک زایی با بیان اینکه در مباحث حکمی و سیاست متعالیه ما چاره‌ای از اینکه به مردم بپردازیم و به آنان نقش بدهیم نداریم، توضیح داد: این مسئله در دوران انقلاب اسلامی، نظریه‌پردازی هم شده است و حتی در کنار جسمانی‌الحضوری در امتداد جسمانی‌الحدوثی، بحث حرکت جوهری ارادی هم در اینجا وارد می‌شود یعنی اگر بخواهیم فضای متفاوتی در جامعه شکل بگیرد و تدام یابد، حضور مردم می‌تواند باعث گشایش بیشتر و رونق فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی شود و پیشرفت‌های بیشتری را شاهد باشیم. https://iqna.ir/00HbmT

🔸رسانه فکرت برگزار می‌کند: ☑️ جمهوری متعالیه 🔻بررسی نسبت آزادی و مردم در انقلاب اسلامی با حضور: 👤 دکتر شریف لک زایی عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی 👤مجری کارشناس: حسین کاوه، پژوهشگر علوم سیاسی ⏰ پنج‌شنبه ۱۲ بهمن، ساعت ۱۶ 🏢 قم، خیابان هنرستان، ساختمان فکرت. 📍لوکیشن 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی 📲وبگاه| فکرت |مدرسه فکرت https://eitaa.com/shariflakzaei

🔸#گزارش_تصویری ا #انتخابات 📍هم اکنون در حال برگزاری... ☑️جمهوری متعالیه 🔻بررسی نسبت آزادی و مردم در انقلاب اسلامی با حضور: 👤 دکتر شریف لک‌زایی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی 👤مجری کارشناس: حسین کاوه، پژوهشگر علوم سیاسی 📍فایل صوتی وگزارش متنی این نشست به‌زودی منتشر خواهد شد. 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی 📲وبگاه| فکرت |مدرسه فکرت

بالاخره زمستان، از راه رسید. تهران، ۱۳ بهمن ۱۴۰۲ https://eitaa.com/shariflakzaei

زمستان تهران ۱۳ بهمن ۱۴۰۲ https://eitaa.com/shariflakzaei

بسم الله الرحمن الرحيم؛ حبیب از زبان حبیب؛ قسمت اول من [حبیب دلها؛ «سردار شهید حاج حبیب لک زایی»] هفت يا هشت سالگي وارد مدرسه شدم. در آن زمان سنّ ورود به مدرسه مثل الان هفت سالگي بود، اما چون افراد برايشان ميسر نبود که از هفت سالگي به مدرسه بروند، از دوازده، سيزده سالگي وارد مدرسه مي‏شدند. براي همين بعضي از کساني که هم‏کلاسي من بودند پانزده، شانزده سالشان بود و محاسن داشتند! دختر خانمی هم به مدرسه مي ‏آمد كه به سن تکليف رسيده بود و شايد چهارده ساله بود. البته اگر هم قانون به اين افراد اجازه ادامه تحصيل نمي‏داد، در شناسنامه تاريخ تولدشان را تغيير مي‏دادند تا بتوانند به مدرسه بيايند و مدرسه آنها را پذيرش کند. بعد همين بچه‏ ها از ابتدايي به راهنمايي مي‏رفتند لذا در مقطع راهنمايي هم کساني بودند که حدود بيست و دو سال سن داشتند! محل زندگي ما (روستاي “اديمي” كه الان شهر شده است و نیمروز نامیده می شود) دبيرستان نداشت. دو دبستان داشت ـ دبستان سپاهي دانش و دبستان اديمي ـ و يک مدرسه راهنمايي. دبستان اديمي و راهنمايي در يک محوطه قرار داشتند، اين طرف دبستان بود و آن طرف راهنمايي. هر پايه ‏ای هم دو يا سه کلاس داشت. هر کلاسي هم ممکن بود تا چهل نفر دانش آموز داشته باشد که همه کلاس‏ها مختلط بود؛ هم در دبستان و هم در راهنمايي. من سه کلاس اول، دوم و سوم ابتدايي را در “دبستان سپاهي دانش” در خود اديمي خواندم. دبستان سپاهي دانش نزديک منزل ما بود که البته چون زمين‏ هاي اطرافش خالی بود، آن موقع به نظر مي‏رسيد که دور است اما الان که فکر مي‏کنم مي‏بينم که به خانه ما نزديک بود. سپاهيان دانش افراد تحصيل‏کرده‏ اي بودند که بايد دو سال سربازي خود را به عنوان معلم خدمت مي‏كردند. لباس سربازي و لباس فرم آنها تا جايي که خاطرم هست، كلاه لگني و كت و شلوار قهوه ‏اي تيره و کفش بود. بعد از “انقلاب سفيد” يا “انقلاب شاه و ملت” اين جريان رواج پيدا کرد و اسمشان سپاهي دانش بود. کلاس‏هاي چهارم، پنجم و ششم را هم در “دبستان اديمي” خواندم؛ همين‏ جايي كه الان آموزش و پرورش اديمي قرار دارد. آن زمان ابتدايي تا کلاس ششم بود. بعد هم وارد راهنمايي شدم. راهنمايي هم تا کلاس 9 داشت؛ يعني کلاس هفتم و هشتم و نهم. اول تا سوم راهنمايي را هم در همين دبستان اديمي خواندم که محل راهنمايي هم بود و کمي از منزل ما دورتر بود.ساعت کار مدرسه هم دو شيفته بود؛ يعني هم صبح و هم بعد از ظهر. از هشت صبح تا يازده، بعد تعطيل مي‏شد و دوباره از ساعت دو بعد از ظهر تا چهار عصر. من درسم خوب بود. معلم‏ها هم تعدادشان کم بود. بيشتر معلم‏ها، قرآن بلد نبودند لذا قرآن کلاس خودمان و يک کلاس ديگر را من درس مي‏دادم. درس‏هاي ديگرمان هم رياضي، فارسي و علوم بود. در کلاس دوم و سوم تعليمات ديني هم داشتيم و اگر معلم نمي‏ آمد من به بچه ‏ها درس مي‏دادم. گاهي اوقات هم معلم در دفتر مي ‏نشست و از من مي‏خواست که درس بدهم. معلم‏ها هم مرد بودند و هم زن. معلم‏ها معمولاً از شهر مي ‏آمدند و سرويس داشتند. آن موقع جاده خاكي بود که يک ماشين جيپ كوچك سرويس معلم‏ها بود و آنها را از شهر به روستا مي‏ آورد. سه، چهار تا معلم بيشتر نداشتيم که ديپلم داشتند. با اينکه معلم‏هاي خانم، مقنعه و چادر نمي ‏پوشيدند و حجاب نداشتند اما احساس مي‏كردم بين آنها هم آدم حسابي پيدا مي‏شود. عده كمي هم از معلمين خانم بودند که مقنعه و چادر و حجاب داشتند؛ ولي منزوي و گوشه‏ گير بودند. الان فكر مي‏كنم اينطور نبود که خودشان به اين باور رسيده باشند که حجاب داشته باشند بلکه تحت تأثير خانواده ‏هايشان حجاب داشتند. برخي هم كت و دامن داشتند و برخي هم مسايل اسلامي را رعايت نمي‏كردند. از ساعت يازده که مدرسه تعطيل مي‏شد تا ساعت دو، معلم‏ها چون نمي‏توانستند به شهر برگردند؛ در روستا خانه کرايه مي‏کردند. گاهي اوقات يک معلم خانم و آقا با هم يك خانه مي‏گرفتند و كسي هم اين كار را بد نمي‏دانست و چيزي نمي‏گفت. گاهي اوقات با هم واليبال بازي مي‏كردند. همانطور که گفتم معلم‏ها مسائل شرعي را رعايت نمي‏کردند. کت و دامن و جوراب مي‏پوشيدند؛ بدون روسري يا مقنعه. آن هم در روستا که همه لباس محلي بلند مي‏پوشيدند و با اين لباس خواهي نخواهي کاملاً حجاب داشتند. صبح‏ها من قبل از معلم‏ها مدرسه مي‏رفتم. زنگ را كه مي‏زديم و بچه‏ ها به صف مي‏شدند، قرآن صف صبح‏گاه را مي‏خواندم. بعد هم مي‏رفتيم کلاس. وقتي من مي‏گفتم زنگ را بزنند يکي از بچه ‏ها با چكش روي يك تكه آهن مي‏زد؛ اين زنگ آن موقع بود. دعا هم مي‏خوانديم. آخر دعا يادم هست كه “خدا، شاه و ميهن” داشت. کادر اداري مدرسه هم مدير، معاون (ناظم)، دفتردار و خدمتگذار بودند.

حبیب از زبان حبیب؛ قسمت دوم آنچه به بهانه « ایام الله دهه فجر» می خوانید سرگذشت حبیب دلها؛ «سردار شهید حاج حبیب لک زایی» است که پیش از این در کتاب «حبیب از زبان حبیب» منتشر شده است.

حبیب از زبان حبیب؛ قسمت دوم مدير حالت تشريفاتي داشت و ناظم همه كاره بود. البته مدير و ناظم اصلاً هيچ زحمتي به خودشان نمي‏دادند و کوچک‏ترين تلاشي براي تربيت بچه‏ها نمي‏کردند. فقط چهارم آبان كه روز تاج‏گذاري شاه بود، سخنراني مي‏كردند. آن هم تمامش تعريف و تمجيد از پهلوي بود. تعريف و تمجيد از انقلاب سفيد كه فقط اسمش را مي‏شنيديم و چيزي از آن نمي‏دانستيم؛ غير از اينكه مي‏فهميديم اسم ديگرش انقلاب شاه و ملت است! هيچ اطلاعات ديگري درباره آن نداشتيم و كسي هم بلد نبود كه لااقل از او بپرسيم. مدارس آن موقع با الان اصلاً قابل قياس نيست. آن موقع محروميت خيلي زياد بود. آن قدر محروميت بود که قابل مقايسه با حالا نيست. الان اديمي خودش اداره آموزش و پرورش دارد. چندين دبستان، راهنمايي و دبيرستان دارد؛ براي پسران و دختران جدا. تعداد زيادي معلم دارد با مدرک ليسانس و فوق ليسانس. آن زمان اينها نبود. آن موقع در مدارس، بهداشت وجود نداشت؛ نه بهداشت محيط و نه بهداشت فردي. چيزي به نام سرويس بهداشتي، کتابخانه و يا نمازخانه وجود نداشت. حياط مدرسه خاکي و ناهموار بود؛ مدرسه بزرگ بود. داخل مدرسه خار و بوته داشت. آسفالت نبود. پر از خار و خاشاك و ناهمواري بود. باران كه مي‏آمد همه جا پر از گل مي‏شد. در يک کلام مي‏توانم بگويم که آن زمان چيزي به نام “زيبايي” وجود نداشت. چون برق نبود، لامپ و پنکه و کولر هم وجود نداشت. بخاري نفتي هم که بود، ممکن بود روشن شود، ممکن هم بود روشن نشود. کلاس‏ها پنجره نداشت، اگر پنجره داشت و شيشه ‏اش مي‏شکست، کسي شيشه ‏اش را درست نمي‏کرد. ديوارها گلي بود و اگر مي‏شکست، شکسته مي‏ماند. مثل الان نبود که ديوار مرتب باشد. سرايدار دائم نداشتيم و وقتي مدرسه تعطيل مي‏شد همه مي‏رفتند. سطح تحصيل و ميزان آگاهي مثل الان نبود. آن موقع فقر خيلي بيشتر هويدا بود. تنبيه بدني هم خيلي رايج بود. بچه ‏هايي كه درس نمي‏خواندند حسابي كتك مي‏خوردند؛ با شلنگ، يا چوب درخت گز و يا خط كش بزرگ. گچ هم مثل الان قالبي و استاندارد نبود، مثل قلوه سنگ بود. تخته سياه چوبي داشتيم که روي ديوار نصب شده بود. البته خدا را صد هزار مرتبه شكر، تخته پاك كن داشتيم! در مدرسه سرويس بهداشتي درست كرده بودند اما آفتابه نداشت. به مدير مدرسه پيشنهاد دادم به جاي پول‏هايي که اينطور خرج مي‏کنيد ـ منظورم جريان کندن پولي بوته ‏ها و تقديم مجاني آنها به خدمتگذار مدرسه بود ـ چند تا آفتابه بخريد. مدير که فکر کنم يا ديپلم داشت يا سيکل، گفت: “بلند شدي از طويله آمده‏اي اينجا و حالا براي ما تكليف تعيين مي‏كني؟” گفتم: “درست مي‏گوييد. من آمده‏ام که اينجا تربيت بشوم؛ لذا چون مي‏خواهم تربيت بشوم لازم است اين سرويس‏ها راه‏ اندازي بشود، تا ما تميز و مرتب و با طهارت باشيم”. عصباني شد و به من تشر زد كه برو دنبال كارت. يادم هست که مدير، با هزينه مدرسه، كارگر استخدام كرده بود تا بوته‏ ها و خارهايي که در محوطه خاکي مدرسه بود را جمع آوري كند. بعد كه آن كارگر بوته‏ ها را جمع كرده بود، مدير همه آنها را داده بود به خدمتگذار مدرسه. من به رييس مدرسه در قالب اعتراض گفتم: “پول دادي به كارگر تا خارها را جمع كند، بعد هم مفتي دادي به خدمتكار مدرسه. خوب از اول به خدمتكار مي‏گفتي که خارها و بوته ‏ها را براي خودش جمع كند”. آن موقع دوم يا سوم راهنمايي بودم. کار ديگري که انجام دادم اين بود که سيمان آورده بودند تا زمين واليبال را آماده كنند. ما مي‏ديديم كه كاري انجام نمي‏شود، اما سيمان‏ها كم مي‏شود. به مدير مدرسه اعتراض كردم و گفتم: “چرا روز به روز سيمان‏ها كم مي‏شود؟ شما كجا را درست مي‏کنيد که ما نمي ‏بينيم؟” اين بار هم ناراحت شد و داد زد كه: “به تو چه ربطي دارد؟!” کار ديگرم اين بود که اسم معلم‏هايي را كه غايب مي‏شدند، مي‏نوشتم؛ بعد هم رسماً يک دفتر درست کردم و حضور و غياب معلمين را ثبت مي‏کردم. البته مدرسه بر حضور و غياب معلمين نظارت داشت، به اين شکل که يك دفتري داشتند که بايد حضور و غياب معلمين در آن ثبت مي‏شد و خود معلم‏ها آن را امضا مي‏کردند، اما وقتي يک معلم بعد از يک يا چند روز غيبت مي‏آمد، آن چند روزي را هم كه نبود امضا مي‏كرد. من چون به دفتر رفت و آمد داشتم آن دفتر را هم نگاه مي‏کردم و مي‏فهميدم که براي خودشان حاضري زده‏ اند. البته گاهي اوقات هم اتفاق مي‏افتاد که خودم نتوانم به مدرسه بروم، در اين ميان آنها از فرصت استفاده مي‏کردند و با طعنه مي‏گفتند: “تو که حضور و غياب ديگران را کنترل مي‏کني، چرا خودت غيبت کردي؟” من جواب مي‏دادم: “من كه غايب مي‏شوم، خودم از درس عقب مي‏مانم و دودش فقط به چشم خودم مي‏روم و فقط خودم ضرر مي‏کنم اما معلمين كه غايب مي‏شوند دانش آموزان ضرر مي‏كنند. چرا به معلم‏ها چيزي نمي‏گوييد؟”

تمدید زمان دریافت چکیده و اصل مقالات 💠 انجمن علمی مطالعات جهان اسلام با همکاری مراکز علمی و دانشگاهی ایران و عراق برگزار می‌کند: 🔸️نخستین کنگره بین‌المللی اربعین و آینده علمی فرهنگی جهان اسلام ◀️ محورها - اربعین و دیپلماسی علمی ایران_عراق - اربعین و حکمرانی علم در آینده ایران و عراق - اربعین و دانشگاه اسلامی در افق تمدن نوین اسلامی - اربعین و بازخوانی نظام آموزشی ایران و عراق - اربعین و نظریه‌پردازی علوم انسانی_اسلامی - فرصت‌های علمی و فرهنگی اربعین حسینی در همگرایی جهان اسلام ⏰ دریافت چکیده: 20 بهمن‌ماه ⏱️ دریافت مقاله: 20 اسفندماه 🕰️ اختتامیه: اسفند‌ماه ۱۴۰۲ در ایران و اردیبهشت ۱۴۰۳ در عراق 🖌️ از اساتید و پژوهشگران دعوت می‌شود جهت شرکت در کنگره، چکیده و اصل مقالات خود را به آدرس arbaeen@aiws.ir ارسال نموده و جهت کسب اطلاعات بیشتر با شماره تماس 09138947292 آقای فاطمی تماس بگیرند. ️ 🔹️ انجمن علمی مطالعات جهان اسلام

#معرفی_کتاب #اختصاصی 👆👆 📗«رهیافت حکمی به انقلاب اسلامی» ✍️نویسندگان: دکتر نجمه کیخا، دکتر شریف لک زایی 🖍شهید بهشتی و شهید مطهری تاکید دارند که انقلاب اهداف سیاسی، اجتماعی و اقتصادی نیز داشته؛ اما بُعد اساسی و اصلی انقلاب اسلامی فکری و فرهنگی است. #کتابخوانی #دهه_فجر #انقلاب_اسلامی 📚 #دوستان_کتاب https://eitaa.com/joinchat/504889710C40f1629af6 ✔️ دوستی با «دوستانِ کتاب» دریچه‌ای به سوی زندگی اندیشمندانه

🔸#تیزر ا #انقلاب_اسلامی ☑️ انقلاب اسلامی و مسئله آزادی 👤 دکتر شریف لک‌زایی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ✔️اگر در مباحثی مانند آزادی، عدالت، دولت، قدرت، مشروعیت، امنیت و مفاهیم کلیدی و اساسی که ما در حوزه فلسفه سیاسی با آنها درگیر هستیم واجد نظریه‌ای باشیم، خیلی بهتر می‌توانیم ابعاد آن را بشکافیم و در مناسبتی که ایجاد می شود، با ارجاع به آن زندگی را پیش ببریم و زیست اجتماعی را سامان بدهیم. ما فقدان نظریه آزادی را پس از انقلاب اسلامی احساس می‌کنیم. ➕این گفت‌وگو را از «یـوتـیـوب» و «آپـارات» فکرت تماشا کنید. 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی وبگاه| فکرت |مدرسه فکرت ا رادیو فکرت

حبیب از زبان حبیب؛ قسمت سوم براي اين حرفم پاسخي نداشتند. مورد ديگر اين بود که زمستان بود. مدرسه راهنمايي هم فقط در اديمي وجود داشت. دانش ‏آموزاني بودند كه از روستاي”لورگ باغ”، روستاي”دوازده سهمي” و ... مي ‏آمدند و مجبور بودند براي رسيدن به مدرسه از درياچه هامون عبور كنند. گاهي اوقات اگر آب زياد بود با توتن [نوعی قایق محلی] مي ‏آمدند و گاهي اوقات هم از جاهاي كم عمق عبور مي‏كردند و خيس مي‏شدند. آنها صبح مي ‏آمدند و چون راهشان دور بود، بعد از اتمام كلاس‏هاي صبح نمي‏رفتند و براي كلاس عصر که چهار تا شش بود، در مدرسه مي‏ماندند و غروب برمي‏گشتند. صبح‏هاي سرد زمستان اين دانش آموزان پس از اينكه از آب عبور مي‏كردند، خيس مي‏شدند و تا وقتي که پياده مي‏آمدند و به مدرسه مي‏رسيدند تقريباً يخ مي‏زدند. در مدرسه هم بخاري نداشتيم. البته داشتيم، اما مدير و مسئولين مدرسه از نفت‏ها استفاده شخصي مي‏كردند و لذا كلاس سرد بود. از طرف ديگر شيشه‏ هاي كلاس هم شكسته بود و كسي آنها را درست نمي‏كرد. من چند نکته را اينجا پيگيري کردم و رفتم به مدير گفتم صبح‏ها بخاري‏ها را روشن كنيد كه بچه‏ ها مخصوصاً اين بچه‏ هايي كه از “لورگ باغ” مي ‏آيند، خيلي سردشان است. دوم هم اينکه براي اين پنجره ‏هايي که شيشه‏ هايشان شکسته، شيشه بگذاريد و يا حداقل پلاستيك بزنيد، تا بچه‏ ها سرما نخورند. موقعيتم هم بين بچه ‏هاي مدرسه خوب بود و بچه ‏ها از من طرفداري مي‏کردند و هر چه من مي‏گفتم، مي‏گفتند درست است و حمايت مي‏کردند. بعد متوجه شدم که مدير مدرسه به رئيس آموزش و پرورش شهر زابل گفته شش، هفت نفر از بچه ‏ها ما را اذيت مي‏کنند و مي‏گويند گچ‏ها خوب نيست، کلاس‏ها خوب نيست و از اين حرف‏هاي بي ‏ربط. در حالي که ما گفته بوديم براي پنجره ‏ها شيشه بگذارند يا بخاري‏ها را روشن کنند که بچه ‏ها سرما نخورند؛ آن وقت اينها رفته بودند و به رئيس آموزش و پرورش اين حرف‏ها را گفته بودند. رئيس آموزش و پرورش هم به مدرسه آمد و براي ما سخنراني کرد و يک مقداري هم تهديد کرد. ظاهراً رئيس آموزش و پرورش آمده بود که همين موضوع را بررسي کند، چون آنها به رئيس گفته بودند همه دانش آموزان تابع اين چند نفر شلوغ کننده هستند. رئيس به دانش آموزان گفت: «شما نبايد مدير مدرسه را اذيت کنيد. اين چه حرف‏هايي است که گفته ‏ايد مثلاً کلاس بايد اين طور باشد، نظافت نمي‏شود، اين گچ‏ها به درد نمي‏خورد و بايد براي ما گچ کاغذي بياوريد تا دست‏هايمان اذيت نشود و ... .» که بچه ‏ها اعتراض کردند و گفتند اين حرف‏هايي که تو مي‏گويي دروغ است. بحث سر اين مطالب نيست. چون همه بچه ‏ها با هم حرف مي‏زدند، هم‏همه شد و رئيس آموزش و پرورش گفت: «يک نفر به نمايندگي از بقيه حرف بزند تا من بفهمم چه مي‏گوييد». دانش ‏آموزان هم گفتند فلاني حرف بزند؛ يعني من. به من گفت بلند شو! من هم بلند شدم. پرسيد قضيه چيست؟ من گفتم ما گفته ‏ايم که بخاري‏ها را روشن کنيد تا اين بچه ‏هايي که از لورگ باغ مي‏ آيند و براي آمدن به مدرسه بايد از آب عبور کنند سرما نخورند. مطلب دومي هم که گفته‏ ايم اين بوده که شما مي‏توانيد همين الان نگاه کنيد و ببينيد که همه اين پنجره ‏ها، شيشه ‏هايشان شکسته است، هوا هم سرد است، بخاري‏ها هم روشن نيست، خوب بچه ‏ها از سرما يخ مي‏زنند؛ ما گفته ‏ايم بخاري‏ها را روشن کنند. توالت‏ها را هم شما برويد و نگاه کنيد، من گفته ‏ام چند تا آفتابه آنجا بگذارند تا بچه ‏ها تميز و با طهارت باشند. البته سرويس‏ها هم چهار پنج تا «کوله» بود نه اينکه سرويس بهداشتي باشد؛ چون همان طور که قبلاً گفتم چيزي به نام زيبايي در مدرسه‏ هاي آن روز وجود نداشت. رئيس آموزش و پرورش گفت: «باشد! شما بياييد دفتر که بيشتر صحبت کنيم». من هم رفتم دفتر. من که رفتم، پنج، شش نفر از دوستانم را هم صدا زدند که آمدند. من ديدم که رئيس چيزي نگفت و بلند شد و راهش را گرفت و رفت. اما در دفتر يادداشتي نوشته بود که متوجه شدم نوشته: «اين چند نفر را چون اخلال گر هستند به مدرسه راه ندهيد و به همراه وليّشان بفرستيد اداره آموزش و پرورش تا تکليفشان معين شود؛ اگر نامه آوردند به مدرسه راهشان بدهيد اگر هم نامه نياوردند به مدرسه راهشان ندهيد». يعني با من حرف نزد که هيچ، در دفتر معاون مدرسه هم همين مطالب را نوشت و رفت. به بچه ‏هايي که منتظرم بودند قضيه را گفتم که رئيس با ما حرف نزد و تازه چنين يادداشتي هم نوشته و ما را به اخلال‏ گري متهم کرده است. بچه‏ ها وقتي جريان را فهميدند مي‏خواستند مدرسه را تعطيل کنند و همه ‏شان همراه ما به اداره آموزش و پرورش بيايند.

حبیب از زبان حبیب؛ قسمت چهارم من نمي‏دانم چطور به ذهنم رسيد، مثل اينکه کسي به من الهام کند و بگويد به بچه ‏ها بگو مدرسه را تعطيل نکنند، من هم مانع تعطيلي مدرسه شدم. بعد که فکر ديدم اگر ما مدرسه را تعطيل مي‏کرديم، آن وقت کسي در اخلال‏ گري ما شک هم نمي‏کرد و همه مي‏گفتند اينها واقعاً اخلال گر هستند. لذا به بچه‏ ها گفتم شما مدرسه را تعطيل نکنيد تا ما برويم ببينيم چه مي‏گويند. ما هشت نفر رفتيم شهر و چون گفته بود با وليّتان بياييد، خوب من هم بايد به پدرم مي‏گفتم که همراهم بيايد. به نظرم رسيد که اگر به پدر بگويم ممکن است نيايد. بنابراين به پدرم نگفتم. پدرم آن موقع مسجد حکيم بود و آنجا درس مي‏خواند. «علي محمدي رئوف» که رفيقم بود و الان هم هست، برادرش سرباز و مشغول آموزش بود. او به من گفت من به برادرم مي‏گويم بيايد. من هم گفتم حالا که تو به برادرت مي‏گويي بيايد به برادرت بگو وليّ من هم باشد. قرار بود که ما ساعت يک برويم دفتر رئيس آموزش و پرورش. سه چهار نفر از بچه‏ ها که مي‏خواستيم با هم ساعت يک برويم آموزش و پرورش، يکي پدرش را آورده بود، يکي پدر بزرگش را و قبل از اينکه ساعت يک بشود رفته بودند دفتر رئيس آموزش و پرورش. آنجا که مي‏روند رئيس به آنها مي‏گويد من همشهري شما هستم و با اينها صحبت کرده‏ ام اما اين بچه‏ ها اخلال‏ گري کرده ‏اند لذا من گفته‏ ام که شما بياييد و تعهد بدهيد که دوباره اخلال ‏گري نکنند. آنها هم، تعهد داده بودند. حالا ما يا هشت نفر بوديم يا شش نفر، آنجا سه چهار نفر تعهد دادند و از جمع ما کم شدند. ما هم بي خبر از همه جا که يکي از بچه ‏ها آمد و جريان را براي ما تعريف کرد. او خودش هم تعهد نداده بود و يواشکي از دفتر رئيس آمده بود بيرون. اسمش «عباسعلي لطفيان سرگزي» بود که الان در جهاد کشاورزي زابل مشغول به کار است و من گاهي اوقات در زابل مي‏بينمش. يکي ديگر از بچه ‏ها «موسي ناتوان» بود که معلم است. يکي همين آقاي علي محمدي رئوف بود که جانباز بازنشسته سپاه است. يکي ديگر از بچه‏ ها ـ اسم کوچکش الان يادم نيست اما فاميلش ـ «پودينه» بود که از اهالي خود اديمي بود. خلاصه لطفيان سرگزي از دفتر مي ‏آيد بيرون و من را پيدا مي‏کند و جريان را مي‏گويد. ما هنوز نرفته بوديم آموزش و پرورش و منتظر بچه‏ ها بوديم. لطفيان به ما گفت فهميديد چه شده است؟ گفتيم نه. گفت ما زودتر و بدون شما رفتيم آموزش و پرورش؛ همين که رفتيم آنجا رئيس به پدرها و پدربزرگ‏هاي ما گفت من همشهري شما هستم اما اين بچه ‏ها اخلال کرده‏ اند، تعهد کتبي بدهيد که دوباره اخلال نکنند و برويد. آنها هم همه تعهد دادند، من هم يواشکي فرار کردم و آمدم بيرون. با خودم گفتم عجب کاري شد! و احساس کردم که حالا کار ما سخت شده است. چون آنها تعهد داده بودند ما هم که مي‏رفتيم شکار مي‏شديم. ما هم که رفتيم ديديم همين حرف را گفت. «رضا محمدي رئوف» برادر علي محمدي رئوف سرباز بود و گفت که اختيار هر دوي اينها با من است و من وليّ هر دوشان هستم. رئيس آموزش و پرورش مي‏گفت شما تعهد بدهيد و برويد. آقاي رضا محمدي رئوف هم مي‏گفت شما اول اخلالشان را بگو تا ما در جريان قرار بگيريم و هم اينها را ـ مثلاً ـ تنبيه کنيم و هم تعهد بدهيم و هم مراقب باشيم که دوباره اخلال نکنند. مذاکره ما سه چهار ساعت طول کشيد و در نهايت هم به نتيجه نرسيديم و رفتيم. البته بعضي از معلم‏ها هم از ما حمايت مي‏کردند. شب رفتيم خانه يکي از معلم‏ها خوابيديم. من بودم با علي محمدي رئوف و عباسعلي لطفيان سرگزي؛ سه نفر بوديم. فاميل يکي از معلم‏هايمان آقاي «مير» بود، فاميل يکي هم آقاي «پودينه» بود؛ الان هم هر دوشان هستند و با من هم خيلي رفيق‏ اند. ما شبش را رفتيم خانه آقاي مير خوابيديم. حالا يک چيز جالبي برايت بگويم. آقاي مير اول ما را برد خانه پدر خانمش، چون خانمش تازه بچه ‏دار شده بود و آنجا جا نبود، خانمش را که تازه بچه ‏دار شده بود آورد خانه پدر خودش، ما را هم فرستاد خانه خودشان. خيلي با ما خودماني بود. تعدادي از معلم‏ها هم مي‏گفتند که ما حمايت مي‏کنيم و ما را نصيحت هم مي‏کردند. صبح روز بعد دوباره رفتيم آموزش و پرورش و مذاکره کرديم تا بعد از ظهر شد. اينجا ديگر ما وليّ نداشتيم و خودمان سه نفر بوديم. رئيس اداره دوباره به ما گفت شما متهم به اخلال هستيد و بايد تعهد بدهيد تا به شما نامه بدهم که برويد مدرسه.

🔸#تیزر ا #انقلاب_اسلامی ☑️ انقلاب اسلامی و مسئله آزادی 👤 دکتر شریف لک‌زایی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ✔️اگر در مباحثی مانند آزادی، عدالت، دولت، قدرت، مشروعیت، امنیت و مفاهیم کلیدی و اساسی که ما در حوزه فلسفه سیاسی با آنها درگیر هستیم واجد نظریه‌ای باشیم، خیلی بهتر می‌توانیم ابعاد آن را بشکافیم و در مناسبتی که ایجاد می شود، با ارجاع به آن زندگی را پیش ببریم و زیست اجتماعی را سامان بدهیم. ما فقدان نظریه آزادی را پس از انقلاب اسلامی احساس می‌کنیم. ➕این گفت‌وگو را از «یـوتـیـوب» و «آپـارات» فکرت تماشا کنید. 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی وبگاه| فکرت |مدرسه فکرت ا رادیو فکرت

🎧 #صوت ا #انتخابات ☑️ انقلاب اسلامی و مسئله آزادی 👤 دکتر شریف لک‌زایی؛ عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی 📲وبگاه| فکرت |مدرسه فکرت

📍رونمایی از جلد شماره چهارم مجله خردورزی 🖌 نقاشی جلد: آرش فروغی ➖ پیش‌خرید به‌زودی آغاز خواهد شد... 📍مجله خردورزی: @kheradvarzi_com

«قصة الكاظم تظل قصة عجيبه» ▪️السلام على المعذب في قعر السجون السلام على الغريب المسموم. #پست_موقت #استشهاد_الامام_الكاظم 🔻منظاری ایرانی؛ منظری عربی @Arabworld2023

📋 ارائه فصل "آزادی" کتاب سیاست بهشتی 👤 دکتر شریف لک‌زایی (عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی) 🗓 ۱۷ بهمن، ساعت ۱۸:۳۰ (تا ساعاتی دیگر) 📍 از کانال آپارات اندیشه بهشتی @andishebeheshti

ارائه دکتر شریف لک‌زایی هم اکنون در حال پخش است https://www.aparat.com/andishebeheshti/live