@soltannasir { پاسخ به سوالات 132} { سخنی دیگر در باب پیوند اسطوره و دین 10} { عطارد در نقش وزیر و پایان فرمانروایی شمس 6} ادامه ...👇 {...چو بیند که آن کار از حد گذشت همه داور از راه ایزدان بگشت بیاید همان دیو وارونه راه کشانش برد آن زمان پر گناه بردشان ابر دوزخش بسپرد ابا اهریمن زود مژده برد چنین گفت زرتشت اسفنتمان که خود داوری پاکی و غیب دان چو پرسم ازین گفته بر من گشای ز مهر و دُرُج ها تو بر من نمان کدام است گناه و عظیم و گران به من بازگوی ای خدای جهان ... در ابیاتی دیگر ، ناظم به شرح شش گناه بزرگ که توبه و آمرزش ندارد ، یا شش مهر دروج می پردازد . «در وصف سروش ایزد فرماید » زراتشت گفتا که پروردگار بزرگ و تواناهی و کردگار کنم خواست از لطفت ای بی نیاز که پرسم دگر باره احوال راز سروش اشو را سپردی چه کار به من برگشا راز پروردگار بگفتا که دادم سروش اشو که تا جمله خلقان بدارد نکو سپردم به او سر به سر من جهان سراسر همه جملهٔ بندگان نگهدار باشد همه بنده را بدارد خلایق ز هر بد نگاه بفرمودش تا شبی هفت بار بگردد به گرد جهان استوار که بنده بود هم چو طفلی ز شیر نگهبان بنده بُود بی نظیر زراتشت ، برگو تو با مردمان که باشند درین فکر روز و شبان که از بنده خواهد سروش اشو سر شب سروش یشت خواند نکو به هر خانه ای چون بخوانند اگر سروش یشت را پس درست ای پسر گزندی رسد اندران خانه دان نبیند سود و رسد شادمان تو برگو زراتشت اسفنتمان همه جمله خلقان روی جهان کسی چون بخوابد به خواب گران به پنداست اهریمن بدگمان فرستد یکی دیو خوار و نژند که تا مردمان را کُند ناپسند بیابد همان دیو اندر جهان فریبد ابر خواب او مردمان بیاید ابر صورت خواب شان رُباید دل از خلق جهان ابر چهرهٔ زن نمایان شود بر خلق شاد و خندان شود چو دانند سراسر همه بندگان که این دیو وارونهٔ بدگمان بخواهد رباید تن بنده را کند نطفه از جسم آدم جدا چو از خواب بیدار گردد کسی که بر جامه اش نطفه بیند بسی اوستا اگر خواند اندر زمان بیاید زمن پور روشن روان به روزی که آید همان رستخیز که آید ابرجان شیطن گریز بر او یکی پور آرد پدید شود جسم و جانش ازو آرمید نخواند اگر او اوستای خواب بماند روانش به جور و عذاب همانست که یک دیو را ناگهان یکی بچه آرد زتو در جهان همان دیو بچه بیارد برون نگه داردش بهر هم چو روان یکی دیو هم چون بیارش کشد که کوهی جهان را به دم در کشد روان چون رسد بر سر چینود بیاید دوان دیو وارونه بد روان را بگیرد به سهم و جفاه که فرزند توام ای پدر جای خواه پدر چون که بر روی فرزند دید بترسید بر جای خود بنگرید سر چینود کرده یک دم نگاه کشیدش همان دیو بر جایگاه زراتشت بر گوی با بنده ها که تا دور باشند از این گناه ... ابیات دنباله دربارهٔ دیوها و اغفال مردم توسط آنان است که پس از مرگ ، چون روانان این گونه گناهکاران بر سر چینود پل رسند ، پیش از داوری توسط ایزدان : مهر ، سروش و رشن ، آن دیوان که آنان را از راه درست و بهدینی باز داشته اند ، به استقبال شان می آیند . «در وصف رشن ایزد فرماید» زراتشت پرسید ای غیب دان بزرگ و توانا و هم راز دان به من برگُشا راز آن رشن را که اندر چه کار است آن رهنما جوابش چنین داد یزدان بدو که بشنو تو زرتشت پاک اشو سپردم من این کار با رشن داد که بر راستی کوشد کار داد بُود معتمل او به البرز کوه ابل جمله امشاسفندان گروه چو خورشید و مهر و سروش اشو ز اشتاد پاکیزه و نیک خو روان کسی چون در بامداد رسد اندر آن جا به صدق مراد دل مهر دارد بدو داوری کُند مهر با آن روان داوری بایستد همان رشن در دم به پای برآرد ترازوی میزان به پای اگر کرفه اش بیشتر از گناه بهشت برین اش دهند جایگاه دگر چون گنه آیدش بیشتر مقام روانش بُود در سقر اگر هر دو همسر بر آید بدان دهندش مقام او به همستکان [برزخ] تنافور [وزن] کرفه زیاده بود همان جای او بر گروثمان [بهشت] شود همین رشن کوشد ابر راستی نکوشد به کژی و از کاستی مداوای رشن است یکسر چنان که باشند روانان همه شادمان بخواهند روند در بهشت برین نشینند شادان به گاه زرین ز رشن ایزد است این چنین کارها بیاید بدانند همه بنده ها ز گفتار رشن ات به پایان رسید دو گوشت به فرورد باید شنید } ادامه دارد ... #مهر #دروج #گناه #چینود #دیو #شمس #عطارد #امشاسفند #سروش #رشن @soltannasir 🌞🌝