اگر شما به دنبال کتابی هستید که خواندن آن لذت‌بخش و همچنین الهام‌بخش باشد، "از جولیا تا زهرا" یک انتخاب عالی برای شما است.❣ تجربهٔ خواندن این داستان برای شما لحظاتی به یادماندنی و مفید خواهد بود. در این ایام خواندن این کتاب به شدت سفارش میشه. نویسنده: فاطمه پورعباس قیمت:150تومان جهت سفارش به آیدی زیر پیام دهید @bentalhasan .....🦋📚🦋..... @irttir .....🦋📚🦋.....

#پارت_24 #مُهَنّا من و احمدرضا قصد کردیم بریم گواهینامه بگیریم. جمعیتمون داشت زیاد می‌شد، به ماشین نیاز داشتیم. از جهتی که خیلی هم اهل سفر بودیم، نمی‌تونستیم به این موتور اکتفا کنیم. تو کل خانواده، من اولین زنی بودم که میخواستم گواهینامه بگیرم. من و احمدرضا پابه‌پای هم می‌رفتیم، چند ماهی طول کشید تا تونستیم رسما گواهینامه بگیریم. البته سرهنگ از هردوتای ما راضی بود، تو همه مراحل امتیاز مورد نیاز رو بدست آورده بودیم. سال۸۸ گواهینامه گرفتیم، ولی ماشین نداشتیم. از همون موقع رسما به فکر این افتادیم که ماشین بخریم. پراید به درد ما نمی‌خورد، رانندگی با اون برا احمدرضا مشکل بود. سال ۸۹ خدا یه فرزند دیگه به ما داد، ام‌البنین. سه بعد از تولد ام‌البنین، از طریق آقا محسن دوست احمدرضا ماشین خریدیم،پژو نقره‌ای. خدا کمک کرد و تونستیم پولش رو جور کنیم. از وقتی ماشین گرفتیم کارمون خیلی راحت شد، خیلی از مشکلات ما حل شد. همون سال اولین سفر رو همراه دوستای احمدرضا و خانواده‌شون با این ماشین رفتیم. تعطیلات نوروز، رفتیم لالی و همدان و کرمانشاه و تویسرکان. چهارتا خانواده بودیم، بچه‌هامون هم همسن بودند، باهم بازی می‌کردند و سرگرم بودن. اون سفر واقعا یه سفر به یاد موندنی بود برام، از دزدیدن گوشی موبایلم گرفته تا دزدیده شدن موسیر‌ها. فکر کنم این اولین سفر ما با این ماشین بود. بخاطر دارم، بخاطر مشکل کمر دردم، همراه مادرم و احمدرضا وبچه‌ها رفتیم اصفهان. اون موقع ام‌البنین یک سالی داشت. ایام ماه محرم بود، حسینیه عراقی‌ها تو اصفهان برنامه داشتن و ما مهمان ناخوانده آن حسینیه بودیم. رفتار خوب مردم اون مسجد و هئیت رو خوب یادم هست. من نذر هرساله داشتم روز هشتم محرم آش می‌پختم، اون سال خانه معلم اصفهان بودیم، همون جا تو خانه معلم آش پختم و بین مسافرا وکارکناش آش رو پخش کردیم. ده روز اصفهان بودم، برای درمان دیسک کمرم. از جهت درمانی که برای من سودی نداشت، ولی اون سفر برای بچه‌ها خیلی خوب بود. اولین بار رفتن و از نزدیک سی و سه پل و نقش جهان و زاینده رود رو از نزدیک دیدن. قبلا مشکل فقط بهار بود که پوستش به آب و هوای خوزستان حساس بود، حالا ام‌البنین هم بهش اضافه شد. البته ام‌البنین از گزیدگی یه پشه تو باغ وحش به این حال و روز افتاد. دخترا رفته بودن کنار قفسه میمون‌ها، یه پشه اونجا بچه رو نیش زد، زیر گلوی بچه، یه تبخال بزرگ و چرکین زد. هرکاری کردم این تبخال از بین نرفت. به سفارش قدیمی‌ها قورباغه خفه کردیم و روی گلوی بچه مالیدیم، اما فایده نداشت. داروهای متنوعی رو امتحان کردم، در نهایت از خاک چینی استفاده کردم، البته اونجا بهش میگن ( زِیرِ گون) یه خاک نارنجی رنگ، طبع این خاک سرده، این تنها دارویی بود که تونست مشکل بچه‌ام رو حل کنه، اما خب از همون موقع بچه پوستش حساس شد. احمدرضا تصمیم گرفت برا ارشد بخونه، با خودمون گفتیم هرجا احمدرضا قبول شد میریم، ما که بدنبال بیرون رفتن از خوزستان هستیم، این بهترین راهه. احمدرضا نهایت تلاشش رو کرد برای این امتحان. شرایط خونه رو فراهم کردم تا احمدرضا بتونه خوب درس بخونه و‌موفق بشه. حتی روز امتحان رفتم همراهش و تا آخر آزمون منتظرش موندم. یک ماه بعدش نتایج امتحان‌ها اومد، جایی قبول شده بود که فکرش رو هم نمی‌کردیم؛ ما دوست داشتیم اصفهان قبول بشه، احمدرضا دانشگاه یزد، رشته ریاضی محض قبول شده بود. تا قبل از اون نمی‌دونستیم یزد کدوم طرفه. فاطمه و بهار رو همراه ام‌البنین رو سپردم دست مادرم، من و احمدرضا و هدی رفتیم یزد تا کار دانشگاه احمدرضا رو انجام بدیم. هدف اول دانشگاه احمدرضا و هدف بعدی ما انتقال دائم بود که از خوزستان بزنیم بیرون. یک هفته تمام ما یزد بودیم، فکر می‌کردم همه مردم ایران به خون گرمی و مهمان نوازی خوزستانی ها هستند، اما اینطور نبود. حدود یازده روز ما تو پارک‌ها در به در بودیم، نه حاضر بودن خانه معلمی بهمون معرفی کنن، نه خونه‌ای میتونستیم اجاره کنیم. آخرش یه شب دم یه اورژانس خوابیدیم، یکی از آقایونی که تو اورژانس کار می‌کرد ما رو که تو این وضعیت دید، بهمون جا داد و منم اولین کاری که کردم هدی رو بردم حموم، خودم هم همین‌طور. حقیقتش خیلی از رفتار مردم اون شهر ناراحت شدم. با خودم گفتم ما اگر بخوایم انتقال دائم بگیریم اینجا، چطوری باهاشون زندگی‌کنیم؟ ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

قلبی مالا‌ مال از درد و غم دارم💔 ز دوری یار، زهمه گله دارم😔 شب‌هاست که تنهای‌تنهایم🥀 همچون گلی شکسته، میان طوفانم🖤 خدارا شاکرم، قلبی دارم هنوز اشکی برای خالی کردن وجودم دارم💔 شبتون خوش✨🌙⭐️💫 ✍ف.پورعباس

وصبح اذا تنفس قسم به صبح‌گاهان❣

❤️شماره حساب دلتون 🍁رو نداشتم تا شادی ها 🍂رو براتون واریز ڪنم 🌹رمزش رو هم نداشتم تا ❤️لااقل غمهاتون رو برداشت ڪنم 🍁ولی از خود پرداز ❤️دلم براتون آرزوڪردم ...! 🌹سلام : صبح زیبای چهارشنبه ۸آذر ماهتون پرنشاط ❤️روز و روزگاران 🍁همیشه به کام دلتون 🍁🌸ج.ر🌹🌲🍂 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

#فاطمیه بی حرمتی به مادر ۱۸ساله امضا کرد لگد زدن، به دختر 3ساله را🥺 سیلی زدن به زهرای اطهر امضا کرد، زدن کعب نی به زینب را😭 میان کوچه مادر را زمین زدن همین امر را برای خرابه نشینی امضا کردن🖤 تا آن روز کسی محاسن سفید علی را ندیده بود پس از زدن با غلاف بر دستت، پیری علی را یک شبه امضا کردند💔 ✍ف.پورعباس ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

یه چیزایی هست که فقط تو فاطمیه امضاش رو میزنن💔 میدونی مثل چی؟🥺 امضای اربعین، کربلا، باب‌القبله.

کاش خون ریخته مادر امضا کند، ساخت حرم حسن را💔 اینقدر فاطمی بودی، که همچون او بی حرم ماندی😭 میان کوچه چه دیدی؟ که هرشب بی خواب ماندی🥀

#پارت_25 #مُهَنّا بعد از ده روز ما برگشتیم خوزستان، نتونستیم اونجا خونه پیدا کنیم،نه اجاره، نه رهن. هفته آخر شهریور، همه بار و بندیلمون رو جمع کردیم تا از خوزستان بریم. نیت قلبی ما ترک خوزستان برای ابد بود. قلبم ترک برداشت، مادرم بی‌تاب بود، مدام می‌گفت، کجا میری؟ تو شهر غریب، با چهارتا بچه، کجا میخوای بری؟ سخت بود جدا شدن از خونواده برام، اما اون طرف قضیه خانواده احمدرضا بودن که خوشحال بودم دارم ازشون دور میشم. ماشین‌باربری که برامون آوردن خیلی کوچیک بود، نتونستم به بخشی از وسایلم رو ببرم، بعضی رو فروختم، بعضی رو هم به امانت دادم به مادرم که سر فرصت برگردم و ببرمشون. من و احمدرضا دل تو دلمون نبود، خیلی خوشحال بودیم؛بالاخره داشتیم به آرزومون می‌رسیدیم. از خوزستان تا یزد،حدود۱۲ساعت راهه. جدا از هرچیزی دغدغه نداشتن مکان تو کل مسیر فکر منو درگیر کرده بود. مهنا: الان که برسیم چی‌کار کنیم؟ خونه نداریم؟ احمدرضا: خدا بزرگه، یه کاری می‌کنیم. صبح روز بعد رسیدیم یزد، دخترا خواب بودن، کامیون رو یه جا براش مشخص کردیم و گفتیم اونجا بمونه، من و احمدرضا هم در به در املاکی‌ها شدیم. اما مگه خونه پیدا می‌شد؟ قیمت‌ها سرسام آور بود. بعد از کلی جستجو به خونه پیدا کردیم، صاحبخونه قصد داشت بفروشتش، قیمتش هم مناسب بود، تو یکی از شهرک‌های اطراف یزد. یه مقدار پول کم داشتیم، احمدرضا گفت بزار از پدرم کمک بخوام. من قلبا راضی نبودم، ولی خب احمدرضا زنگ زد و به پدرش ماجرا رو گفت. پدر: چقدر کم داری؟ احمدرضا:50میلیون. پدر: نگران نباش، تا آخر وقت تو حسابته، برو قول نامه رو تنظیم کن. من و احمدرضا شاخ در‌آوردیم، مگه میشه؟ همش حس می‌کردم یه چیزی هست که پدرش این همه دست و دلباز شده. صاحبخونه، خونه رو در اختیارمون گذاشت، گفت هر وقت بقیه پول رو دادید، بقیه کارها رو هم میریم انجام میدیم. دو روز گذشت خبری از پول‌ها نشد، پدرش هی امروز و فردا کرد. فهمیدیم دروغ بوده حرف‌ها، خدا میدونه اون روز چی توسرش خورده بود که این حرف رو زد. صاحبخونه فکر کرد ما سر کارش گذاشتیم، ما رو انداخت بیرون. ما هم نخواستیم مدیون این بنده خدا بشیم، هزینه آب و برقی که دو روز استفاده کردیم رو هم باهاش تصفیه کردیم. روز اول مدرسه فاطمه و بهار موقتا مدرسه رفتن، قصد داشتیم تو همون شهرک یه خونه اجاره، رهن، یا حتی بخریم، اما نشد. همون آقایی که تو اورژانس به ما جا داده بود، دخترا رو از مدرسه برده بود خونه مادرش، بهشون نهار داده بود، اجازه داده بود اونجا استراحت کنن. نهایتا بعد از چهار روز تونستیم خونه تو یزد پیدا کنیم. یه خونه سه طبقه، ما طبقه همکف و زیر زمینش رو رهن کردیم، طبقه بالا هم برا خود صاحبخانه بود که پسر صاحبخونه تازه داماد بود، قصد داشت اونجا زندگی کنه. خدا رو شکر مدرسه فاطمه و بهار هم به ما نزدیک بود. یادشون دادم پیاده برن و برگردن. فکر می‌کردم جدا شدن از خانواده و دوری برام آسون خواهد بود، اما تازه این اول سختی‌ها بود. احمدرضا صبح تاشب یا سرکار بود، یا دانشگاه. من هم با هدی و ام البنین تو خونه تنها بودم. فاطمه و بهار هم مدرسه بودن، سکوت خونه داشت دیوونه‌ام می‌کرد. نه با کسی رفت و آمد داشتم، نه کاری. می‌نشستم تو تنهاییام گریه می‌کردم. غربت سخت بود واقعا. کارم بجایی رسیده بود که حس کردم دارم افسرده میشم، بعضی رفتارهام رو خودم متوجه می‌شدم تغییر کرده. بعضا حتی حس می‌کردم روی بچه‌ها هم داره اثر میزاره، دیگه به خودم گفتم مهنا بس کن، مگه تو اولین کسی هستی که از خانواده‌اش جدا شده، چیکار داری با خودت می‌کنی؟ یه پارک نزدیک خونمون بود، هدی و ام البنین رو میبردم اونجا سرگرمشون می‌کردم، خودم هم اینجوری تو خونه کلافه نمی‌شدم. سختی‌های جدایی ما فقط همون دوسال اول بود، بعدش که احمدرضا تموم کرد درسش رو، خیلی شرایط بهتر شد. ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

و امید دارم به خدایی که این روز‌ها بیشتر از هرکسی حال مرا درک میکند💔 رویاهایم را به دستش دادم. به راستی او خداوند رویاهای محال است♥️ ظهرتون بخیر💝

#پارت_26 #مُهَنّا ام‌البنین رو تازه شیر گرفته بودم، ۱سالش بیشتر نبود که اومدیم یزد. برخلاف فاطمه و بهار که همراه ما تو یه اتاق میخوابیدن، ام‌البنین رو بعد از اینکه از شیر گرفتم همراه دخترا تو اتاق جدا میگذاشتم. خب خونه‌ای که تو خوزستان داشتیم دوتا اتاق بیشتر نبود، ناچارا دخترا با ما تو یه اتاق میخوابیدن. اما خونه‌ای که تو یزد اجاره کرده بودیم، شرایطش بهتر بود و از جهتی که هم طبقه همکف برا ما بود هم زیرزمین کار ما راحت شد. احمدرضا به دخترا قول داده بود اگه کارنامه پایان سالشون 20بشه برا اتاقشون فرش به قول معروف پرنسسی بخره. همین طور هم شد، دخترا نمره مورد قبول رو کسب کرده بودند و پدرشون سر قولش ایستاد و براشون فرش خرید. صاحبخونه ما خیلی زوج خوبی بودند، بنده‌خدا‌ها چقدر سر و صدای ام‌البنین رو تحمل کردن، گاهی وقت‌ها می‌اومدن و میبردنش پیش خودشون و آرومش میکردند. نسبت به قبل کم حوصله‌تر شده بودم، خودم حس می‌کردم قبلا خیلی بیشتر برا بچه‌ها وقت میگذاشتم، ولی این مدت بی‌حوصله شده بودم، نگرانی‌های متفاوتی داشتم. درسته که الان ما خونه داشتیم ولی اینجا برا ما نبود، ما هم که قصد برگشت به خوزستان نداشتیم. بعد از تموم شدن دوران تحصیل احمدرضا باید برمی‌گشتیم. احمدرضا همون سال دوم درخواست انتقال دائم رو داد، اما قبول نکردند. ترس و دلهره حرف مردم بود که مثل خوره به جونم افتاده بودم. دلم نمیخواست برگردم، درسته اونجا شرایطم از لحاظ اقتصادی و کار بهتر بود اما از لحاظ روحی آرامش نداشتم، تازه خودم رو به زندگی تو غربت عادت داده بودم. وقتی به مشکلاتی که با خانواده احمدرضا داشتم فکر می‌کردم، مصمم تر میشدم به موندن تو شهر غریب. خلاصه بعد از کلی بدو بدو تونستم انتقال دائم رو بگیریم. خونه‌ای که تو اهواز داشتیم رو فروختیم، مقداری پول از قبل ذخیره داشتیم، همه اینا رو جمع کردیم و رو هم گذاشتیم و پول رهن دادیم. اما خب نمی‌شد تا آخر عمر تو خونه‌ اجاره‌ای زندگی کرد؛ صاحبخونه هم قصد داشت اجاره و رهن رو بالا ببره که دیگه از عهده ما خارج بود. با راهنمایی چندتا از همکار‌های احمدرضا تو یزد، فهمیدیم اینجا آموزش پرورش به معلم‌ها پنج‌سال خونه میده، از جهتی که احمدرضا درگیر کارهای پایان‌نامه و مدرسه و تدریس بود، من افتادم دنبال خونه. اینقدر رفتم و اومدم تا نهایتا تونستم خونه رو از آموزش پرورش بگیرم، مسئولش یه آدم یه لا‌قبا بود که فکر می‌کرد از دماغ فیل افتاده، به دروغ میگفت ما خونه نداریم، در حالی که داشتن و اما میخواستن بر اساس قانون بند پ(پارتی)، یا خودشون اونجا رو بگیرن یا بدن به کسی که خودشون دلشون میخواد، اما من اینقدر پیله شدم که در آخر خونه رو داد، هرچند با اکراه این کار رو کرد. مدیر مدرسه احمدرضا خیلی آدم حسابی بود، حقیقتا تو دورانی که احمدرضا درس میخوند خیلی هوای احمدرضا رو داشت. خب تخصص احمدرضا ریاضی دبیرستان بود، خیلی سخت بود براش پایه چهارم ابتدایی اونم اتباع بخواد درس بده، ولی با کمک اون مرد احمدرضا از عهده این کار هم بر اومد. بعد‌ها هم ما با این خانواده، رفت و آمد پیدا کردیم، یه مرد و زن ساده و خدایی که یه دختر داشتن. هرچند خودشون یزدی بودن، اما از برخی فرهنگ‌های شهرشون ناراحت بودن، حقیقت بین بودن، به دنبال تعریف بی‌خودی از خودشون و شهرشون نبودن، درستش هم اینه. ما هم وقتی میخواییم از خوزستان تعریف کنیم قطعا خون گرم بودن و مهمان نواز بودن رو به همه تعمیم نمی‌دیم ولی اکثریت اینجوری هستن. هرجایی خوب و بد داره، اما کم و زیاده. حالا که انتقال ما دائم شده بود و پنج سال فرصت داشتیم تا خونه پیدا کنیم، از فرصت استفاده کردیم و افتادیم دنبال خونه. جاهای مختلفی رو گشتیم، خونه‌های مختلفی رو دیدیم، ولی به نتیجه نمی‌رسیدیم. حقیقتش ته دلمون راضی به موندن تو یزد نبود، فضای یزد بر خلاف اسم و رسمش فضای خوبی برای ما نبود. از لحاظ بی حجابی خیلی مناسب نبود، حداقل اون زمان نسبت به خوزستان بدتر بود، هرچند الان دیگه این مشکل متاسفانه فراگیر شده. از لحاظ اقتصادی هم اونجا همه چی گرون بود، یزدی ها خودشون رو تو همه چی با تهران مقایسه می‌کردن، این حرف من نبود، اینو قدیمی‌های شهر می‌گفتن که چندسال قبل یزد رو دیده بودن. تغییرات زیادی داشت این شهر. ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

#انگیزشی کسی آرام درون گوشم زمزمه می‌کند نگران برآورده شدن کدام رویایت هستی؟ آن را به من بسپار، آرام و بی‌دغدغه بخواب. من هستم❣ شب خوش✨💫✨

سلام شب خوش عزیزان❣ امیدوارم حالتون خوب باشه💝 عزیزان لازم دونستم که یه مطلبی رو به شما بگم در مورد این که میگید از یزدی‌ها بد گفتی و اینا رو کوبیدی☺️ ببینید ما تو این داستان داریم زندگی کسی رو نقل میکنیم که اونجا 11سال زندگی کرده، مستقیما با مردمش در ارتباط بوده، تو بطن جامعه یزد و اداری و غیر اداریش بوده. ممکنه دید اون فرد این باشه که یزد خوب نیست، شانسش بوده یا هر چیزی که تو اون شهر همش سختی کشیده. اما یه وقت کسی میره یزد دقیقا برعکس میبینه و مدام تعریف میکنه. ما وقتی از زبون کسی بدی جایی رو نقل میکنیم یا خوبی جایی رو صرف این نیست که این جا و مردمش همیشه خوب اند یا همیشه بد هستند. برا همه ما همچین اتفاقی هم افتاده که چنین تجربه‌ای داشتیم در خرید و فروش و زندگی روزمره حتما به این نکته توجه کنید. والا هیچ وقت قصد مدح و ذم بیش از حد از جایی یا کسی رو نداریم و تمام ملیت‌ها و قومیت‌ها به نوبه خود محترم‌اند☺️ ✍ف.پورعباس

صبح‌ها، زمانی است که ذهن ما هنوز تازه و پاک است.꧁࿇♥ این زمانی است که می‌توانیم با خواندن کتاب‌های مورد علاقه‌مان، روزمان را با انرژی و انگیزه شروع کنیم.˚₊· ͟͟͞͞➳❥ کتاب‌ها می‌توانند به ما انگیزه و الهام بدهند، مشکلات روزمره را فراموش کنیم و به دنیایی از خیال و خلاقیت فرو رویم.*•.¸♡ ♡¸.•* پس امروز، قدمی بردارید و یک کتاب جدید را شروع کنید. *•.¸♡ صبح بخیر💝

#پارت_27 #مُهَنّا مراسم شهادت حضرت معصومه نذر هرساله‌ام رو تو یزد هم رها نکردم، سال اول که مراسم گرفتیم تو یزد، فقط یه خانواده اومدن، یکی از همکلاسی‌های احمدرضا، همراه خانمش اومده بود. سال دوم چهارتا خانواده اومدن، یادم هست یکی از همکارهای احمدرضا مادرش رو هم آورده بود، خانمی لاغر اندام و پیر و قد کوتاه، با چهره‌ای دلنشین و دوست داشتنی. خب طبق عادت هرساله من به اندازه صد الی دویست نفر غذا می‌پختم، تو خوزستان هم اینکار رو می‌کردم، فکر نمی‌کردم تو این شهر کسی استقبال نکنه، علی رقم اینکه با همه در و همسایه هم سپرده بودیم،ولی خیلی نیامدن. اون خانم پیر از اول مجلس تا آخر مجلس با لهجه غلیظ یزدی منو سرزنش می‌کرد، که چرا اینقدر اسراف کردی، حالا این همه غذا رو میخوای چیکار کنی؟ خدا راضی به این همه ریخت و پاش نیست. هرچی هم میگفتم خانم این غذا برا اهل بیته، اصراف نمی‌شه راضی نمی‌شد. البته ما که زبونش رو نمی‌فهمیدیم نوه‌اش برامون ترجمه می‌کرد که مادر بزرگم همچین میگه. صبح روز بعد اون خانم پسرش رو فرستاده بود پیش احمدرضا، بهش گفته بود برو به آقا احمد بگو نذرش قبول شده، اون غذاها اسراف نبوده، نذرش رو آقا امام علی(ع) قبول کرده. ظاهرا خواب میبینه آقا امام علی اومدن خونه ما، یکی از دخترا هم میره به استقبال مولا، قصد میکنه دست آقا رو ببوسه اما آقا میگن شما نامحرمی، پدرت رو صدا کن دخترم. اینو بعدها برامون گفتن، خیلی خوشحال شدم که مهر تایید اهل بیت پای نذرمون خورد. اون حاج خانم دیگه ما رو ول نکرد، هرچند سواد نداشت اما با معجزه‌ای حافظ کل قرآن بود، حافظه‌عجیبی داشت. شماره احمدرضا رو گرفته بود، هرز چند گاهی زنگ میزد و می‌گفت بیاید دلم براتون تنگ شده. یه بار بخاطر مشغله زیاد حدود دو هفته ما به این پیرزن سر نزدیم، احمدرضا گفت: حالا بیا بریم امروز یکم سرم خلوته، اون پیرزن بیچاره کسی رو نداره، پسراش دیر به دیر بهش سر میزنن. از خونمون تا روستایی که این پیرزن زندگی می‌کرد ده دقیقه راه بود، جای کلید در خونه‌اش هم زیر یه تخته سنگی بود که کنار یه سکو که بغل خونش بود میگذاشت. خونه خیلی با صفایی بود، یه خونه کاهگلی با اتاق‌هایی که سقف طاقی دارند. خونش تو یه باغ کوچلو بود که پر از درخت انار بود، یه طویله کوچیک داشت که چندتا مرغ و خروس و یه بز رو توش نگه داری می‌کرد. وقتی وارد شدیم، پیرزن کتاب به دست بود. یه نگاهی به من و احمدرضا انداخت و خندید و گفت: نذر کرده بودم اگر بیاید یه دعای توسل بخونم، خدا رو شکر که اومدید. نمیدونم چی از ما دیده بود که برای دیدن ما نذر کرده بود. حقیقتش منم مثل مادر خودم دوستش داشتم، حالا که از مادرم دور شده بودم دیدن این پیرزن منو به آرامش می‌رسوند. وجود این خانم باعث شد ما با پسر ایشون هم که همکار احمدرضا بود رفت و آمد پیدا کنیم. راستش وقتی از خوزستان زدیم بیرون همش به خودم میگفتم اونجا ما دوست پیدا میکنیم؟ یعنی مثل اینجا که با دوستای احمدرضا میرفتیم سفر و رفت و آمد میکنیم، اونجا هم همین طور میشه؟ فکرش رو نمی‌کردم بتونیم اونجا با کسی ارتباط بگیریم و دوست بشیم. ✍ف.پورعباس 🚫کپی و انتشار به هر شکل و صورتی ممنوع ~~~~✍️🧠✍️~~~~ @taravosh1 ~~~~✍️🧠✍️~~~~

هرچقدر هم تیشه بزنیدم هرچقدر بشکنیدم هرچقدر بسوزانیدم بدانید من اصیل‌تر از آنم که نابود شوم. من قوی‌تر از قبل ادامه میدهم، من شکوفه و میشوم و به یک باره قد میکشم. گاهی بیاید تشکر کنیم از کسانی که مارا با زخم زبان‌هایشان ناراحت کردند. آخر همین‌ها بودند که به ما فهماندند ما چقدر با استعدادیم🦋 ما زیبا‌تر از آنی بودیم که دیگران به ما می‌گفتند. ما پروانه بودیم💝 ✍ف.پورعباس