🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهارم #سوره_ی_نهم #بخش_اول مضطرب بہ خودم در آینہ خیرہ شدہ ام،باورم نمیشود امروز روزبہ و خانوادہ اش بہ طور رسمے براے خواستگارے ام مے آیند! پدرم از آن روزے ڪہ تماس گرفت و گفت ڪہ روزبہ و خانوادہ اش براے خواستگارے خواهند آمد،با من سر سنگین شدہ! مادرم واڪنش خاصے نشان نداد و گفت تنها خوشبختے و خوشحالے ام برایش اهمیت دارد! اگر بہ این نتیجہ رسیدہ ام ڪہ ڪنار روزبہ خوشبختم،دیگر حرفے ندارد و همہ جورہ باید پاے انتخابم بمانم! نفسم را با شدت بیرون میدهم و زمزمہ میڪنم: اللّهُم غَیِّر سوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِڪْ! خدایا حال بدِ ما را بہ حال خوبِ خودت تغییر بدہ...! از آینہ دل میڪنم و آب را باز میڪنم،مشتے آب روے صورتم مے پاشم. سپس شیر آب را مے بندم و از سرویس بهداشتے خارج میشوم. یاسین روے زمین نشستہ و بے حوصلہ بہ نقطہ اے چشم دوختہ. مثلا قهر ڪردہ! نہ بخاطرہ خواستگارے! براے اینڪہ پدر و مادرم در مدرسہ ے فوتبال ثبت نامش نڪردہ اند! مادرم در آشپزخانہ مشغول چیدن میوہ ها و شیرینے هاست،از پدرم هم خبرے نیست! نگاهے بہ ساعت مے اندازم،عقربہ ها روے ساعت پنج توقف ڪردہ اند. هنوز تا آمدنشان خیلے ماندہ! وارد اتاقم میشوم،لباس هایے ڪہ چند روز پیش براے امشب خریدم،روے تخت جا خوش ڪردہ اند! شومیز سادہ ے سفید رنگے بہ همراہ سارافون و دامنے نیلے رنگ. یڪ لحظہ دلم مے گیرد! هیچ خبرے از شور و حال براے امشب در خانہ نیست! نہ غرغرهاے یاسین! نہ خندہ ها و شوخے هاے نورا! نہ تحڪم هاے پدرم و لبخندهاے ڪم رنگش! نہ توصیہ ها و دستور دادن هاے مادرم! پوزخند میزنم و زمزمہ میڪنم:چہ غریب دارے عروس میشے! تنها ڪسانے ڪہ ذوق داشتند مهدے و همتا و یڪتا بودند! از دیروز چندبار تماس گرفتند و گفتند اگر ڪارے دارم تعارف نڪنم و بگویم! ڪاش میشد براے مراسم امشب دعوتشان ڪرد! روے تخت مے نشینم و زانوهایم را بغل مے گیرم،چشم هایم را مے بندم و لبخند ڪم رنگے میزنم. هیچگاہ مثل امروز تا این حد از این خانہ خستہ نشدہ بودم! همہ ے ناراحتے ها را میگذارم ڪنار،مهم از این بہ بعد است! از این بہ بعد ڪہ #او را دارم! از این بہ بعد ڪہ طعم خوشبختے و آرامش را خواهم چشید... 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕 شانہ را میان موهاے بلندم میڪشم و با اضطراب لبم را مے جوم،ساعت هفت و نیم است. پدرم تازہ بہ خانہ آمدہ و با چهرہ اے عبوس در پذیرایے نشستہ. ڪش سرم را برمیدارم و موهایم را دم اسبے مے بندم،شومیز و سارافون و دامن مرتب در تنم نشستہ اند. با وسواس مقدارے ڪرم برمیدارم و روے صورتم مے مالم،روسرے سادہ ے نیلے رنگم را هم برمیدارم و مدل لبنانے مے بندم. چند تقہ بہ در میخورد،بلند مے گویم:بفرمایید! در باز میشود و مادرم در چهارچوب در پیدا،نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد. _آمادہ اے؟! سرم را تڪان میدهم:بعلہ! سرے تڪان میدهد:چادرتم بردار بیا تو آشپزخونہ ڪمڪم! لبخند ڪم رنگے میزنم:چشم! چادرم را از روے تخت برمیدارم و از اتاق بہ همراہ مادرم خارج میشوم،یاسین را نمے بینم‌. رو بہ مادرم مے پرسم:پس یاسین ڪو؟! مادرم وارد آشپزخانہ میشود:تو اتاقشہ! قهر ڪردہ! پدرم مشغول خواندن مجلہ است و توجهے بہ ما ندارد،وارد آشپزخانہ میشوم و چادرم را روے صندلے میگذارم. مادرم سینے نقرہ اے رنگے روے ڪابینت میگذارد و فنجان ها و نعلبڪے هاے شیشہ اے را مرتب داخل سینے مے چیند. آرام مے پرسد:مطمئنے دیگہ؟! روے صندلے مے نشینم و انگشت هایم را در هم قفل میڪنم:مطمئنم! نگاهے بہ صورتم مے اندازد:من ڪہ از خدامہ با دل خوش برے و خوشبخت بشے! هرچے ام ڪہ باید میگفتمو گفتم! امیدوارم از انتخابت پشیمون نشے! چیزے نمے گویم،چند دقیقہ بعد یاسین وارد آشپزخانہ میشود و با اخم مے گوید:من گشنمہ! مادرم جدے مے گوید:سرت سلامت ڪہ گشنتہ! خب چے ڪار ڪنم؟! میخواستے بیاے سر میز شامتو بخورے! یاسین نگاهے بہ من مے اندازد و مے پرسد:غذا موندہ؟! نگاهے بہ قابلمہ مے اندازم:آرہ! برات بڪشم؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد:خودم میڪشم! بشقاب و قاشقے برمیدارد و براے خودش غذا میڪشد،سپس بشقاب غذا بہ دست بہ سمت اتاقش میرود. از روے صندلے بلند میشوم،میخواهم ظرف شیرینے را ڪنار سینے بگذارم ڪہ صداے زنگ در بلند میشود. در دلم غوغا بہ پا میشود! پدرم نفس عمیقے میڪشد و بہ سمت آیفون میرود. سریع چادرم را برمیدارم و روے سرم مے اندازم،چند ثانیہ بعد در باز میشود. پدرم براے استقبال بہ حیاط مے رود،مادرم با سر اشارہ میڪند:بیا! مضطرب و خجول دنبالش راہ مے افتم،ڪمے بعد پدرم بہ همراہ محسن و پیرمردے وارد میشود. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهارم #سوره_ی_نهم #بخش_دوم پشت سرشان هم سمانہ و فرزاد مے آیند،محسن با من و مادرم سلام و احوال پرسے مے ڪند. سپس بہ پیرمردے ڪہ ڪنارش ایستادہ اشارہ مے ڪند و مے گوید:آقاجون،پدرم هستن. گفتیم چون مراسم رسمیہ،بزرگتر هم با خودمون بیاریم! آقاجون گرم با با من و مادرم احوال پرسے میڪند،قد متوسطے دارد و چهار شانہ است،ڪت و شلوار خوش دوخت مشڪے رنگے همراہ با پیراهنے قهوہ اے رنگ بہ تن ڪردہ. همہ ے موها و ریش هایش یڪ دست سفید شدہ اند،چهرہ ے مهربان و نگاہ نافذے دارد. جعبہ ے شیرینے را بہ دستم مادرم میدهد و نگاهے بہ اطراف مے اندازد،مے گوید:انگار من مزاحم شدم! نباید بدون هماهنگے مے اومدم! مادرم سریع مے گوید:این چہ حرفیہ؟! مراحمید! والا پدر و مادرِ من خیلے سال پیش فوت شدن،اقوام همسرم هم اڪثرا یزد هستن. ان شاء اللہ براے بلہ برون و مراسما دعوتشون میڪنیم. آقاجون سرے تڪان میدهد:خدا رحمتشون ڪنہ! مادرم تشڪر مے ڪند و تعارف مے ڪند بنشینند،سمانہ بہ سمتمان مے آید. لبخندے مهربان روے لبش نشستہ،مانتوے بلند فیروزہ اے رنگے همراہ با روسرے آبے روشن بہ تن ڪردہ. با مادرم روبوسے میڪند و بہ سمت من مے آید،دستم را آرام مے گیرد و مے فشارد. سریع سلام میدهم و خوش آمد مے گویم،گونہ هایم را مے بوسد و آرام مے گوید:امیدوارم ما بزرگترا اشتباہ ڪردہ باشیم! خوشبخت بشید عزیزم! محڪم مے گویم:ممنون! لبخندش پر رنگ تر میشود و بہ سمت مبل ها مے رود و ڪنار فرزاد ڪہ ساڪت و جدے نشستہ،مے نشیند. نگاهم را بہ در مے دوزم،خبرے از روزبہ نیست! محسن سریع مے گوید:تو ڪوچہ جا نبود،روزبہ رفت ماشینو تو خیابون پارڪ ڪنه‌. چند لحظہ بعد روزبہ وارد خانہ میشود،ڪت و شلوار سورمہ اے سادہ اے همراہ با پیراهن شیرے رنگ بہ تن ڪردہ. موهایش را مرتب و سادہ آراستہ و صورتش را شش تیغہ زدہ! چشم هاے مشڪے رنگش برق مے زنند! سبدے از گل هاے رز منیاتورے سفید و قرمز،در دست دارد! بلند مے گوید:سلام! پدر و مادرم جوابش را مے دهند،نگاهش ڪہ بہ من مے افتد لبخندش پر رنگ تر میشود و گرم تر! زمزمہ وار مے گوید:سلام! حالتون خوبہ؟! خجول نگاهم را از صورتش مے گیرم و جواب میدهم:سلام خوش اومدید! آرام بہ سمتم مے آید و سبد گل را بہ سمتم مے گیرد،همانطور ڪہ سبد را از دستش مے گیرم مے گویم:خیلے ممنون! سنگینے نگاهش را احساس میڪنم! آرام مے گوید:خوبے؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و چند قدم بہ سمت عقب برمیدارم‌. بہ سمت پدرم مے رود و دستش را دراز مے ڪند،پدرم بے میل دستش را مے فشارد و خوش آمد مے گوید. با اشارہ ے مادرم بہ سمت آشپزخانہ میروم،چند لحظہ بعد یاسین هم بہ جمع مے پیوندد. سبد گل را روے میز میگذارم،صداے آقاجون بلند میشود:خب! بدون مقدمہ و ڪش دادنِ مجلس بریم سر اصل مطلب! محسن بهم گفت این دوتا جوون بہ تفاهم رسیدن و همدیگہ رو میخوان. اگہ میشہ بہ آیہ خانم بگید بیان تو جمع،صحبت هاے اصلے رو شروع ڪنیم! پدرم سرفہ اے مے ڪند:بلہ این دوتا جوون همدیگہ رو میخوان! ولے ما هیچ تمایلے نداریم! نہ خانوادہ ے ما نہ خانوادہ ے شما! محسن مے خندد:این چہ حرفیہ جناب نیازے؟! ما ڪہ گفتیم بہ انتخاب روزبہ احترام میذاریم و با این ازدواج موافقیم! ڪے بهتر از آیہ جان؟! پدرم جدے مے گوید:شاید شما راضے شدہ باشید ولے ما نہ! سمانہ سریع مے گوید:همہ ے ما آرزوے خوشبختے بچہ هامونو داریم،نزدیڪ یڪ سال هرڪارے ڪردیم و هرچے گفتیم نتیجہ اے نداشت! بهتر نیست بہ جاے ابراز ناراحتے و مخالفت براشون دعاے خیر ڪنیم و خوشبختے شونو بخوایم؟! مادرم بلند مے گوید:درست مے فرمایین! بہ قولے میگن هرچے قسمتہ! حالا ما هے نخوایم و نذاریم اگہ خدا بخواد میشہ! نخواستن ما دیگہ اهمیتے ندارہ! آقاجون مهربان مے گوید:دقیقا! هر چے خدا بخواد همون میشہ و بندہ هاش ڪارہ اے نیستن! دیگہ از این بحث بگذریم! مادرم بلند مے گوید:آیہ جان! چایے رو بیار! محتاط قورے چاے را برمیدارم و یڪے یڪے فنجان ها را با وسواس پر میڪنم. یاسین وارد آشپزخانہ میشود و ظرف شیرینے را برمیدارد،نگاهے بہ صورتم مے اندازد و چشمڪ میزند:چہ خوشگل شدے! لبخند پر رنگے میزنم:برو بچہ جون! سینے را برمیدارم و بہ سمت پذیرایے راہ مے افتم،یاسین هم پشت سرم مے آید. همہ ے نگاہ ها بہ من دوختہ میشود،تنها فرزاد نگاهش را بہ فرش دوختہ. رنگ پریدہ و بد حال بہ نظر مے رسد! سردتر از همیشہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltan

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهارم #بخش_چهارم نگاهے بہ روزبہ مے اندازد و با لبخند عجیبے مے گوید:مبارڪت باشہ! در پناہ حضرت زهرا و امام رضا خوشبخت بشید! برقِ چشم هایش ضربان قلبم را بالا و پایین میڪند! نگاهش میڪنم و در دل میخوانم: "وَلا اَرے لِڪَسْرے غَیرَڪَ جابِراً" وَ براے دلشڪستگے ام،جبران ڪنندہ اے جز #تو نمے بینم... تو همان جبران ڪنندہ اے هستے ڪہ خدا برایم فرستادہ... جبران ڪنندہ ے تمامِ این بیست و یڪ سال سختے! آرام ڪردنِ این طوفان! شدہ اے جانُ،شیرین در تنم نشستہ اے... شدہ اے عشقُ،در قلبم نشستہ اے... شدہ اے آرامشُ،در زندگے ام نشستہ اے... در دل خدا را صد هزار مرتبہ شڪر میڪنم،براے آمدنش،براے بودنش،براے ماندنش... 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕 نگاهم را بہ آیات سورہ ے نور دوختہ ام،روزبہ ڪنارم نشستہ و نگاهش را بہ قرآن دوخته‌. همتا و یڪتا تور سفید رنگے بالا سرمان گرفتہ اند و شقایق،دخترخالہ ے روزبہ قند مے سابد. در عرض چند روز مراسم بلہ برون را گرفتیم و آزمایش و خریدهاے عقد را انجام دادیم. بهترین روزهاے زندگے ام را مے گذراندم،روزبہ برعڪس ظاهر و رفتارش در شرڪت بے اندازہ مهربان و با محبت رفتار مے ڪرد و گاهے هم شیطنت میڪرد! خجالت ڪشیدن هاے من و شیطنت هاے روزبہ! نگاهے بہ سفرہ ے عقدمان مے اندازم،با سلیقہ من و نازنین چیدہ شدہ! سفرہ ے براق سفید رنگے ڪہ تمام چیزهایے ڪہ رویش چیدہ شدہ اند سفید و صورتے ڪم رنگ هستند! دور تا دور سفرہ گل هاے رز منیاتورے صورتے و سفید چیدہ شدہ اند،مقابل آینہ ے بزرگے ڪہ درونش تصویر من و روزبہ نقش بستہ،ظرف بزرگ شیشہ اے قرار گرفتہ درونش مملو از گلاب است! گل برگ هاے صورتے درونش تلو تلو مے خورند و شمع هاے ڪوچڪ بہ رویشان نور ڪم رنگے مے پاشند. عطر گل ها و گلاب در فضا پیچیدہ،نبات هاے سفید رنگے ڪہ در ظرف دیگرے ڪنار ظرف گلاب قد علم ڪردہ اند بیشتر جلوہ نمایے میڪنند. مانتوے سادہ ے سفید رنگے بہ تن ڪردہ ام ڪہ تنها در بالا تنہ اش شڪوفہ هاے ڪوچڪ صورتے رنگ ڪار شدہ،چادر سفید رنگم هم با نقش گل هاے ریز و براق شیرے رنگ تزئین شدہ و تاجے از رزهاے صورتے روے سرم نشستہ! روزبہ هم جدا از ڪت و شلوار مشڪے رنگش،رنگ پیراهنش را با تمے ڪہ من دوست دارم و انتخاب ڪردہ ام ست ڪردہ! عرق روے پیشانے ام نشستہ،استرس عجیبے دارم توام با خوشحالے اے وصف ناپذیر! قلبم آرام و قرار ندارد! همہ دور تا دورمان ایستادہ اند و با لبخند در سڪوت تماشایمان میڪنند. نفس عمیقے میڪشم و دوبارہ نگاهم را بہ قرآن میدوزم و در دل صلواتے میفرستم. یاد حرف چند روز قبل روزبہ مے افتم! "وقتے بشینیم پاے سفرہ ے عقد همہ چیز فرق میڪنہ! بناے ما سازشہ آیہ! نہ تغییر! یعنے تو دارے بہ این روزبهے ڪہ همینطور میشناسے بلہ میگے و من بہ آیہ اے ڪہ همینطور میشناسم! ما همدیگہ رو همینطورے قبول ڪردیم! نہ من مجبورت میڪنم اونطورے ڪہ میخوام بشے و دست از اعتقادات بڪشے نہ تو بخواہ منو مجاب ڪنے اونطور ڪہ میخواے باشم! ما همینطور همو میخوایم و قبول ڪردیم آیہ! همیشہ اینو یادت باشہ و نخواہ تغییرش بدے! منم نمیخوام!" عاقد براے بار سوم مے گوید:دوشیزه خانم آیہ نیازے! براے بار سوم مے پرسم. آیا وڪیلم شما را با مهریہ ے معلوم بہ عقد دائم آقاے روزبہ ساجدے دربیاورم؟!" نفس در سینہ ام حبس میشود،سخت تر و شیرین تر از این #بلہ گفتن هم داریم؟! نساء با خندہ مے گوید:عروس زیر لفظے میخواد! سمانہ با لبخند بہ سمتم مے آید و جعبہ ے ڪوچڪے بہ دستم مے دهد و مے گوید:مبارڪت باشہ! لبخند میزنم و تشڪر میڪنم،چند ثانیہ بعد نفسم را بیرون میدهم و محڪم مے گویم:با اجازہ ے پدر و مادرم و عمو مهدے و فرزانہ جون بعلہ! همین ڪہ جملہ ام بہ پایان مے رسد،همہ صلوات مے فرستند و سپس محڪم ڪف مے زنند و تبریڪ مے گویند. قرآن را مے بندم و خجول لبم را مے جوم،عاقد از روزبہ هم بلہ را مے گیرد. چند ثانیہ بعد،مریم حلقہ ها را ڪہ داخل یڪ شاخہ گل سفید رنگ هستند بہ سمتمان مے آورد. شاخہ گل را مقابل روزبہ مے گیرد و بہ شوخے مے گوید:بفرمایید دوماد ڪوچیڪہ! این را ڪہ مے گوید حسام پوزخند میزند و بلند مے گوید:والا آقا روزبہ یڪے دوسالہ م از من بزرگترہ! ایشون داماد بزرگ حساب میشن! مریم چشم غرہ اے نثار حسام مے ڪند و سریع مے گوید:حسام خیلے خون گرم و شوخہ! روزبہ بدون توجہ حلقہ را برمیدارد و نگاہ مهربان و خندانش را بہ من مے دوزد. لب هایش را از هم باز میڪند:اجازہ هست؟! لبم را بہ دندان مے گیرم و دست چپم را مقابلش،آرام انگشت هاے ظریفم را میان دستِ مردانہ اش مے گیرد! ذوب میشوم از از این برخورد،گونہ هایم گل مے اندازند و دستم گرم میشود! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهارم #بخش_پنجم روزبہ با احتیاط حلقہ سادہ اے ڪہ تنها یڪ نگین متوسط دارد،داخل انگشتم مے ڪند. صداے ڪف و سوت دوبارہ بلند میشود،نگاهے بہ انگشتم مے اندازم و میخواهم دستم را عقب بڪشم ڪہ روزبہ نمے گذارد و دستم را محڪم تر مے گیرد! لبم را محڪم تر مے گزم و سرم را پایین مے اندازم،مریم شاخہ گل را بہ سمتم مے گیرد:یالا دیگہ! سر بہ زیر حلقہ ے سادہ ے روزبہ را برمیدارم،روزبہ با خندہ دست چپش را عقب مے ڪشد و مے گوید:زیر لفظے میخوام! مادرم خندان جعبہ ے مشڪے رنگے ڪہ با پاپیون قرمز رنگ بستہ شدہ بہ سمت روزبہ مے گیرد و مے گوید:اینم زیر لفظے ما! روزبہ جعبہ را مے گیرد و تشڪر میڪند،سپس دست چپش را مقابلم مے گیرد. نگاهے بہ چشم هایش مے اندازم و سپس با احتیاط حلقہ اش را دستش میڪنم. همین ڪہ حلقہ اش را دستش میڪنم،دست چپم را میان دست چپش مے گیرد. نگاهش را بہ حلقہ ام مے دوزد و لبخند میزند،با انگشت شصتش آرام حلقہ ام را نوازش میڪند‌. یڪ بارہ سرش را بلند مے ڪند و چشم هاے آرامش را بہ چشم هایم مے دوزد. زمزمہ میڪند:دیگہ تا ابد براے من شدے! دوبارہ حلقہ ام را نوازش میڪند و ادامہ میدهد:آیہ ے من! اشڪ شوق در چشم هایم حلقہ میزند،لبخندش پر رنگ تر میشود:آیہ ے روزبہ! ❤️تو آیہ ے ایمان من بودے ایمان بہ تو یعنے تمام من آدم توو این دنیا فراوونہ بت باش،از جنس پرستیدن❤️ #لیلا_یزدے پ.ن:و بالاخرہ بہ هم رسیدن😍 ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltanii

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_صـد_و_چـهارم ✍دستم را محکم گرفته بود و به دنبال خود میکشاند. البته حق داشت، هجوم جمعیت انقدر زیاد بود که لحظه ایی غفلت، گم ات میکرد. من در مکانی قرار داشتم که ۲۴ میلیون عاشق را یکجا میمهانی میداد. حسام به طرف گروهی از جوانان رفت و دستم را به نرمی رها کرد. چند مرد جوانان حسام را به آغوش کشیدند و با لهجه ایی خاص سلام و احوالپرسی کردند. حسام، من را که با یک قدم فاصله پشتش ایستاده بودم به آنها معرفی کرد و رو به من گفت این برادرا از موکب علی بن موسی الرضان.. از مشهد اومدن.. بچه هایِ گلِ روزگارن پس مشهدی بودند. آرام سلام کردم و شال و چادرم را کمی جلو کشیدم. پیراهن حسام خاکی رنگ بود و شلوارش نظامی. از کم وکیف کارها پرسید و یکی از پسرها با ادب و صمیمیتی خاص برایش توضیح میداد سید جان.. همه چی ردیفه.. ساعت یازده و نیم حرکت میکنیم.. خانوما رو اونور جمع کردیم تا برادرا دورشون حلقه بزنن.. انشالله شما و خانمتون هم تشریف میارین دیگه چقدر لذت داشت، خانم امیرمهدیِ سید بودن.. حسام سری به نشانه ی تایید تکان داد و ما حرکت کردیم. امیرمهدی جمعیتی از خانومها را نشانم داد. کمی تردید در چشمانش بود ساراجان.. خانوومم.. مطمئنی که میتونی بری داخل؟ یه وقت حالت بد نشه.. فشار جمعیت خیلی زیاده هاا و من با روی هم گذاشتن پلکهایم، اطمینان را به قلبش تزریق کردم. خانومها در چند صف چسبیده به هم ایستادند.. طنابی به دورشان کشیده شد و زنجیره ایی ازآقایان اطرافشان را گرفتند. یکی از آن مردها حسام بود که پشت سرم ایستاد. و مجددا زنجیره ایی جدید از مردهای جوان پشت سر حلقه ی امیر مهدی و دوستانش تشکیل شد شور عجیبی بود. هیچ چشمی، جز حرم یار را نمیدید و دلبری نمیکرد.. تمام نفسها عطر خدا میدادند و بس میلیمتر به میلیمتر حرکت میکردیم و به جلو میرفتیم. حسی ملسی داشتم.. حسام نفس به نفس حالم را جویا میشد و من اشک به اشک عشق میدیدم و حضورِ پروردگار را.. سیل مشتاقان و دلدادگان به حدی زیاد بود که مسیر چند دقیقه ایی را چند ساعته طی کردیم.. ساعت یازده و نیم به سمت داخل حرم حرکت کردیم و ساعت سه نیمه شب پا در حریم گذاشتیم. چشمم که به ضریح افتاد، نفسم بند آمد بیچاره پدر که تمام هستی اش را کور کرد.. مگر میشد انسان بودو از فرزند علی متنفر؟ اشک امانم را بریده بود و صدایِ ناله و زاری زوار؛ موسیقی میشد در گوشم اینجا دیگر انتهایِ دنیا بود.. من ملوانی را در عرشه ی کشتی دیدم که طوفان را رام میکرد و دریا را بستر آسایش اینجا همه حکم ماهیانِ طالبِ توری را داشتند که سینه میکوبند محضِ صید شدن و حسین، رئوف ترین شکارچیِ دنیا بود ماندنمان به دقیقه هم نکشید که در مسیر گام برداشتنهایِ آرام ومورچه ایی مان به طرف خروجی دیگر حرم متمایل شد..چند مرتبه فشار جمعیت، قصد از هم پاشیدنِ دیوارِمردانِ نگهبانِ اطرافمان را داشت و موفق نشد.. ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼