🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد #سوره_ی_نهم #بخش_اول چند دقیقہ بعد صداے سمانہ باعث میشود تنم یخ بزند! _من آیہ جانو از پارسال مے شناسم،یہ مدت مے اومد پیش خودم! مادرم متعجب مے پرسد:پیش شما؟! سمانہ بلند مے گوید:بلہ! روانشناس هستم! سڪوت سنگین تر میشود،بے اختیار از روے صندلے بلند میشوم. صداے پچ پچ هایے از سالن بہ گوش مے رسد،مشتم را میفشارم و دندان هایم را روے هم مے سابم! راضے نیست و تمام قد براے ڪنار زدن من آمدہ! آن هم با نقطہ ضعف هایم! چند لحظہ بعد مادرم با لحنے خندان مے گوید:پس آیہ جون پیش شما مے اومدن؟! نمیدونستم مشاورش شما هستید! ڪمے آرام مے گیرم،مادرم اجازہ ے تاختن در این میدان را بہ سمانہ نمے دهد! صداے سمانہ مے آید:بلہ! مادرم مے گوید:اوایلے ڪہ نامزد آیہ شهید شد خیلے بہ هم ریخت! خب هرڪس دیگہ اے هم بود بہ هم میریخت! پدر روزبہ با لحنے نرم مے گوید:بلہ! آسون نیست! ما براے شهدا و خانوادہ هاشون احترام ویژہ اے قائلیم و در جوار شما بودن باعث افتخارمونہ! مادرم تشڪر مے ڪند و ادامہ میدهد:هادے جان براے خودش ڪم ڪسے نبود! چہ از نظر ظاهرے و اخلاقے و اعتقادے! چہ از نظر خانوادگے و موقعیت اجتماعے و مالے! روحش شاد! تو همون مدت ڪمے ڪہ بہ عنوان داماد تو خانوادہ ے ما بود جز خوبے ازش چیزے ندیدیم! آیہ رو هم خیلے دوست داشت! رفتنش براے همہ مون سنگین بود! راستے! نامزد آقا روزبہ چرا ازشون جدا شدن؟! همہ ے این تعریف و تمجیدها از هادے،براے این بود ڪہ هادے را بر سر خانوادہ ے ساجدے بڪوبند! ڪہ ما باهم خوب بودیم و هادے شهید شدہ،اما حتما روزبہ عیب و ایرادے داشتہ ڪہ نامزدش رهایش ڪردہ! شبیہ میدان جنگ و قدرت نماییست تا خواستگارے! پدر روزبہ مے خندد:تفاهم نداشتن و زود متوجہ این قضیہ شدن! البتہ اون دختر خانم هم آمادگے ازدواج رو نداشتن! پدرم بلہ اے مے گوید و دوبارہ سڪوت برقرار میشود! چند دقیقہ بعد پدر روزبہ مے پرسد:عروس خانم تشریف نمیارن چایے معروفو بیارن؟! پدرم بہ مادرم مے گوید:پروانہ! آیہ رو صدا ڪن! چند لحظہ بعد مادرم وارد آشپزخانہ میشود،نفسش را با حرص بیرون مے دهد و چادرش را مرتب میڪند. اخم غلیظے ابروهایش را بہ هم گرہ زدہ! آرام و با حرص میپرسد:تو میرفتے پیش روانشناس و بہ من نمے گفتے؟! دستم را روے پیشانے ام میگذارم:فقط چند جلسہ بود! بخاطرہ افسردگیم! سینے را با حرص روے میز میگذارد:وایسا اینا برن! سریع چایے رو بیار! نفس عمیقے میڪشم و در دل آیت الڪرسے میخوانم تا آرام باشم! فنجان هاے شیشہ اے را روے سینے مے چینم و با دقت قورے چاے را بہ ترتیب بالاے سرشان میگیرم. چاے را ڪہ مے ریزم،سینے را بلند مے ڪنم و از آشپزخانہ خارج میشوم‌. نگاہ همہ روے من دوختہ میشود،سعے میڪنم بہ سمانہ نگاہ نڪنم! جدے بہ سمت پدر روزبہ مے روم و سینے را مقابلش مے گیرم،لبخندے میزند و تشڪر مے ڪند. همانطور ڪہ فنجان چایے را برمیدارد نگاهم مے ڪند! بہ سمت سمانہ مے روم. فنجان چاے را برمیدارد و تشڪر مے ڪند،نگاهم را بہ صورتش مے دوزم. سنگینے نگاهم را ڪہ احساس مے ڪند،سر بلند مے ڪند! بے اختیار اخم میڪنم،واڪنشے نشان نمے دهد! صاف مے ایستم و بہ سمت روزبہ مے روم،لبش را بہ دندان گرفتہ و سرش را پایین انداختہ! انگار خون،خونش را مے خورد! سینے را مقابلش مے گیرم:بفرمایید! سرش را بلند مے ڪند،همانطور ڪہ فنجان چایے را برمیدارد مے گوید:خیلے ممنون! سینے را بہ پدر و مادر هم تعارف میڪنم و با اجازہ ے پدرم روے مبل مے نشینم. پدر روزبہ رو بہ پدرم مے گوید:خب دیگہ بریم سر اصل مطلب! قبل از این ڪہ پدرم دهان باز ڪند مادرم سریع مے گوید:عذر میخوام اما باید بگم ڪہ نہ من نہ پدر آیہ رضایت نداریم! این جلسہ هم فقط براے احترام بہ پافشارے پسرتون برگزار شدہ! مثل اینڪہ شما هم راضے بہ این ازدواج نیستید؟! پدر روزبہ ابروهایش را بالا میدهد:چے بگم؟! واقعیتش اوایل راضے نبودم اما الان مشڪلے ندارم! بہ خواستہ ے پسرم احترام میذارم! بیشتر همسرم موافق این ازدواج نیست،ڪہ خب با توجہ با شغل و تجربہ ش دلایلش منطقیہ! مادرم ابروهایش را بالا میدهد:منظورتون اینہ ڪہ همسرتون فقط بخاطرہ تجربہ ے ڪارے شون و علمشون راضے نیستن؟! پدر روزبہ جواب میدهد:بلہ! مادرم نگاهے بہ سمانہ مے اندازد و مے گوید:با عرض معذرت! اما اگہ همسر شما خیلے تو ڪارشون وارد بودن و بهش تعهد داشتن،تو شروع همچین جلسہ ے حساسے ڪہ دو طرف راضے نیستن سریع نمیگفتن دختر من بہ عنوان بیمار پیششون میرہ! اسرار بیمارشونو حفظ مے ڪردن! هر چند ڪاملا مشخص بود ایشون بہ قصد و براے تحقیر دختر من این حرفو زدن! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد #بخش_دوم سمانہ سریع با لحنے نرم مے گوید:خانم نیازے! گاهے آدم مجبور میشہ بین دوتا مسئلہ یڪے شو انتخاب ڪنہ! منم ترجیحم اینہ بین روانشناس بودن و مادر بودن،مادر بودنو انتخاب ڪنم و هر طور شدہ بہ پسرم براے انتخاب درست ڪمڪ ڪنم! از نظر من،آیہ دختر خوب و خانمیہ! من با آیہ مخالف نیستم! با انتخاب پسرم مخالفم! همینطور انتخاب آیہ! نہ دختر شما مورد بدیہ نہ پسر من! اما این دو نفر آدم همدیگہ نیستن! بہ خدا قسم اگہ بہ جاے روزبہ،فرزاد اینجا نشستہ بود من از صمیم قلبم راضے و خوشحال بودم! چون میدونستم هم آیہ مطابق معیار و اعتقادات فرزادہ،هم فرزاد مطابق معیار و اعتقادات آیہ ست! میدونم شما هم با حرف من موافقید!شمام دلیل مخالفتتون اختلاف سنے و اعتقادے این دو نفرہ!غیر از اینہ؟! پدرم جدے مے گوید:درستہ! سمانہ نگاهش را بہ من میدوزد،با لحنے مهربان میگوید:آیہ جان! من ڪہ هر چے بہ روزبہ میگم نمے شنوہ! واقعا امام علے بہ جا گفتہ آدمے ڪہ بیش از حد بہ چیزے علاقہ مند بشہ ڪر و ڪور میشہ و عیباشو نمے بینہ! روزبہ دارہ سے و دو سالو تموم میڪنہ تا چشم بہ هم بزنے وارد دوران میانسالے شدہ! نمیتونہ خیلے از نیازاے عاطفے و هیجانے تو رو برطرف ڪنہ! اقتضاے سنشہ عزیزم! بہ همون منوال روزبہ نمیتونہ با یہ سرے اخلاقاے تو ڪنار بیاد! پدر روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد و با لحنے نرم رو بہ سمانہ مے گوید:بچہ ڪہ نیستن! خودشون سبڪ و سنگین میڪنن! همہ ے عواقبش هم پاے خودشونہ! نگاهش را میان من و روزبہ مے چرخاند و ادامہ میدهد:من آنچہ شرط بلاغست با تو می‌گویم تو خواہ از سخنم پند گیر و خواہ ملال...! آشفتہ میشوم،نگاهم را بہ فرش مے دوزم. عقلم مے گوید "نه" و قلبم مے گوید "آری"! پدر روزبہ سرفہ اے مے ڪند و مے گوید:بهترہ اجازہ بدیم آیہ جان و روزبہ یڪم بیشتر باهم در ارتباط باشن و بعد تصمیم بگیرن! نظر شما چیہ جناب نیازے؟! پدرم نفسش را بیرون میدهد:والا دلم رضا نیست! شمام ڪہ زیاد راغب نیستید! وصلتے ڪہ بخواد اینجورے سر بگیرہ واے بہ حال ادامہ و انتهاش! بندِ دلم پارہ میشود! سرم را بلند میڪنم و نگاهم را بہ روزبہ مے دوزم. رگ گردنش ورم ڪردہ و با اخم بہ فرش خیرہ شدہ،سرش را تڪان میدهد و نگاهش را بہ پدرم مے دوزد. _شما میتونید تضمین ڪنید اگہ دخترتون با یہ جوون هم سن و سال خودش و مذهبے،ازدواج ڪنہ خوشبخت میشہ؟! اگہ میتونید تضمین ڪنید من میڪشم ڪنار! چون... حرفش را ادامہ نمیدهد،پدرش تشر مے زند:روزبہ! پدرم پوزخند میزند:نمیتونم تضمین ڪنم اما بہ قطع مطمئن ترم اگہ با ڪسے هم سطح و هم فڪر خودش ازدواج ڪنہ احتمال خوشبختیش بیشترہ و با ازدواج با شما احتمال پشیمون شدنش بیشتر! سرم را تڪان میدهم،نہ مے توانم بگویم نہ،نہ میتوانم قاطعانہ بگویم بلہ! روزبہ با صدایے خش گرفتہ مے پرسد:نظر خانم نیازے ام همینہ؟! همہ ے نگاہ ها روے من میخڪوب میشود،ذوب میشوم زیر نگاہ ها! آب دهانم را قورت میدهم و مے گویم:نظرے ندارم! روزبہ محڪم مے گوید:یعنے تردید دارید! نفس عمیقے مے ڪشد و ادامہ میدهد:بابت مزاحمت عذر میخوام! سپس نگاهش را بہ پدر و مادرش مے دوزد:بریم؟! سمانہ سرش را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و بلند میشود،پدر روزبہ هم با ناراحتے مے ایستد. بہ سمت پدرم مے رود و ڪلے عذرخواهے مے ڪند،چند دقیقہ بعد روزبہ بہ همراہ پدر و مادرش مے رود! آنقدر سریع ڪہ یادش مے رود دستہ گل و شیرینے اش را ببرد! گیج و غمگین نگاهم را بہ ظرف میوہ ے دست نخوردہ و فنجان هاے چاے لب نزدہ مے دوزم! رفت... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 روزها از پے هم مے گذشت،پدرم براے اینڪہ مثلا فڪر و خیال روزبہ را از سرم بیاندازد موبایلم را گرفت! چند روز بعد از مراسم خواستگارے،چند روزے بہ یزد رفتیم و خانہ ے مادربزرگم ماندیم. مرداد ماہ و شهریور با دلگیرے و بے حوصلگے گذشتند،فڪر میڪردم اگر از روزبہ دور باشم این حس و حال از بین میرود اما انگار اشتباہ مے ڪردم! روز بہ روز دلتنگے ام بیشتر مے شد! روزبہ در نظرم،حڪم یڪ مرد را داشت! حڪم یڪ تڪیہ گاہ! حڪم یڪ عشق! با شروع مهر ماہ و ترم جدید،پدرم موبایلم را پس داد! اما ڪم و بیش مراقبم بود!بہ خیالشان همہ چیز تمام شدہ بود! دو هفتہ ے اول مهر ماہ با دلگیرے پاییز گذشت،پایم را روے برگ خشڪ زرد میگذارم و نفسم را خستہ بیرون میدهم! صداے خش خشش ڪمے حالم را جا مے آورد! بند ڪولہ ام را روے دوشم جا بہ جا میڪنم و آرام قدم برمیدارم،بہ زور سارہ را دست بہ سر ڪردم تا تنها بہ خانہ برگردم! از دانشگاہ دور میشوم و پیادہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم،هواے دلگیر حالم را بدتر ڪردہ! چند قدم ڪہ برمیدارم،ماشینے از پشت سر برایم بوق میزند. متعجب سر بر میگردانم،ماشین روزبہ را میبینم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد #بخش_سوم قلبم بہ تپش مے افتد،بے اختیار لبخند میزنم اما سریع خودم را جمع و جور میڪنم! ماشین ڪہ نزدیڪتر میشود وا میروم!فرزاد پشت فرمان نشستہ! دلم بہ یڪ جورے میشود،از ذهنم مے گذرد نڪند اتفاقے براے روزبہ افتادہ! بے اختیار چند قدم بہ سمت ماشین برمیدارم،چهرہ ے فرزاد درهم است! چند ثانیہ بعد از ماشین پیادہ میشود و نگاهش را بہ گوشہ ے چادرم مے دوزد. چشم هاے مشڪے اش برق خاصے دارند! پیراهن نوڪ مدادے اے همراہ با شلوار جین تیرہ بہ تن ڪردہ. در ماشین را مے بندد و بہ سمتم قدم بر مے دارد،مضطرب نگاهش میڪنم. سرفہ اے مے ڪند و مے گوید:سلام! سرم را تڪان میدهم:سلام! شما اینجا چے ڪار میڪنید؟! اتفاقے افتادہ؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد،مردد مے گوید:باید باهاتون صحبت ڪنم! آب دهانم را فرو میدهم:راجع بہ چے؟! سڪوت مے ڪند،نفسم را با حرص بیرون میدهم. انگشت هایش را در هم قفل مے ڪند و چند قدم نزدیڪتر میشود. من من ڪنان مے گوید:خُ...خب! نفسش را با شدت بیرون میدهد،ناگهان سرش را بلند مے ڪند و بے هوا بہ چشم هایم زل مے زند:راجع بہ علاقہ م بہ شما! زمان مے ایستد! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 با صداے سمانہ بہ خودم مے آیم،با لبخند نگاهم مے ڪند و مے گوید:خیلے وقتہ خوردن ڪردن ڪاهو و خیار و گوجہ رو تموم ڪردے! متعجب نگاهے بہ مقابلم مے اندازم و مے گویم:اِ! آرہ! سمانہ همانطور ڪہ از آشپزخانہ بیرون مے رود مے گوید:برم یہ زنگ بہ محسن بزنم ببینم ڪے میاد! سپس از آشپزخانہ خارج میشود،نفس عمیقے میڪشم و پاهایم را تڪان میدهم‌. میخواهم از روے صندلے بلند بشوم ڪہ فرزاد وارد آشپزخانہ میشود،معذب سر جایم مے نشینم و ظرف ها را مرتب روے هم مے چینم. فرزاد نگاهے بہ سالن و سپس حیاط مے اندازد و با گفتن با اجازہ اے پشت میز مے نشیند. لبش را بہ دندان مے گیرد و با گوشہ ے رومیزے بازے مے ڪند! مثل آن روز بعد از ڪلے تردید،ناگهان سرش را بلند مے ڪند و بے هوا بہ صورتم خیرہ میشود! آرام مے گوید:یادتونہ چهار سال پیش...چهار سال پیش گفتم بهتون علاقہ مندم؟! تنم یخ میزند،عصبے میشوم! سرد و با حرص مے گویم:بلہ! ڪہ چے؟! حوصلہ ے حرف شنیدن و حرف زدن ندارم! سپس سریع از پشت میز بلند میشوم،سرش را تڪان میدهد:واقعیتش... صداے زنگ موبایل باعث میشود حرفش را ادامہ ندهد! "ببخشیدی" مے گوید و بلند میشود،همانطور ڪہ از پشت میز بلند میشود جواب میدهد:جانم حاجے؟! سپس از آشپزخانہ خارج میشود،نفس راحتے میڪشم و نگاهم را بہ عڪس روزبہ مے دوزم ڪہ روے دیوار جا خوش ڪردہ! حالم از آن ربان مشڪے بہ هم میخورد! عق میزنم و بہ سمت سرویس بهداشتے مے دوم! عق میزنم،جهانِ بدون تو را... 💔اى بہ راهت لب هر پنجرہ يك جفت نگاہ من چرا اينقدر از آمدنت مايوسم؟💔 #بهروز_ياسمى ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_صـد ✍اتوبوس به نجف نزدیک میشد وضربان قلب من تپش به تپش بالا میرفت. اینجا حتی خاکش هم جذبه ایی خاص و ویژه داشت. حالِ بقیه ی مسافران دست کمی از من نداشت.. تعدادی اشک میریختند.. عده ایی زیر لب چیزی را زمزمه میکردند. و نوایِ مداحیِ مردِ تپل و چفیه به گردنِ نشسته در جلویِ اتوبوس این شور را صد چندان به جانم تزریق می نمود. حس عجیبی مانند طوفان یک به یک سلولهایم را می نوردید و من نمیداست دقیقا کجایِ دنیا قرار دارم. طعمی شیرین، شاید هم ملس.. اصلا نمیدانم. هر چه که بود کامم داشت مزه ی آُسمان را میچشید.. در این بین حسام مدام تماس میگرفت و جویای مکان و حالمان میشد. بماند که چقدر اصرار به حرف زدن با مرا داشت و من حریصانه صبوری میکرد. نمیدانم چقدر از رسیدنمان به آن خاکِ ابری میگذشت که هیجانِ زیارت و بی قراری، جان به لبم رساند و پا در یک کفش کردم که بریم به تماشایِ سرایِ علی.. اما دانیال اصرار داشت تا کمی استراحت به جان بخریم و انرژی انباشته کنیم محضه ادامه ی راه که تو بیماری و این سفر ریسکی بزرگ.. مگر میشد آن حجمه از تلاطم عاشقی را دید و یک جا نشست؟ اینجا آهن ربایِ عالم بود و دلربایی میکرد.. هر دلی که سر سوزن محبت داشت، سینه خیز تا حریم علی را میدویید.. ما که ندیده، مجنون شدیم. راستی اگر در خلافتش بودیم دست بیعت میدادیم یا طناب به طمعِ گرفتنِ بیعت به دورش میبستیم؟ این عاشقی، حکمش بی خطریِ زمان بود یا واقعا دل اسیرِ سلطان، غلامی میکرد؟ نمیدانم.. اما باید ترسید.. این خودِ مجنون، اسم جانِ شیرین که به میدان بیاید، لیلی را دو دستی میفروشد.. حرفهایِ دانیال اثری نداشت و مجبور شد تا همراهیم کند. هجوم جمعیت آنقدر زیاد بود که گاه قدمهایِ بعدیم را گم میکردم. از دور که کاخِ پادشاهی اش نمایان شد.. قلبم پر گرفت و دانیال ساکت چشم دوخت به صحنِ علی.. با دهانی باز ، محو تماشا ماندم. اینجا دیگر مرزی برایِ بودن ، نبود.. اینجا جسم ها بودند، اما روح ها نه.. قیامت چیزی فراتر از این محشر بود؟ در کنارِ هیاهیویِ زائرانی که اشک میرختند و هر کدام به زبان خودشان، امیر این سرزمین فقیر نشین را صدا میزدند، ناگهان چشمم به دانیال سنی افتاد که بی صدا اشک از گوشه ی چشمانش جاری میشد و دست بلند کرده زیر لب نجوا میکرد.. در دل قهقه زدم ، با تمام وجود.. اینجا خودِ خدا حکومت میکرد.. بیچاره پدر که با ذ نفرت از علی ما را به عرصه رساند و حالا دختری مرید و پسری دلباخته ی امیرالمومنین رویِ دستانش مانده بود.. و این یعنی ” من الظلمات الی النور” طی دو روزی که در نجف بودیم گاه و بیگاه به زیارت محبوس شده در زنجیره ی زائران، آن هم از دور رضایت میدادم و درد دل عرضه میکردم و مرهمِ نسخه پیچ ، تحویل میگرفتم. حالا دیگر دانیال هم بدتر از من سرگشته گی میکرد و یک پایِ این عاشقی بود. با گذشت دو روز بعد از وداع با امیرشیعیان که نه، امیر عالمیان.. به سمت کربلا حرکت کردیم.. با پاهایی پیاده، قدم به قدمِ جنون زده گان حسینی.. ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼