🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوم #سوره_ی_نهم #بخش_اول روزبہ لبخند ڪم رنگے میزند،با آن چهرہ ے اخم آلود و عصبے! از آن لبخندهایے ڪہ باید برایشان مُرد! _بهت گفتہ بودم؟! با صداے لرزان مے پرسم:چے رو؟! زمزمہ مے ڪند:تو آیہ ے جنون منے! چشم هایم را باز و بستہ میڪنم،نفسم در سینہ حبس شدہ! دستے بہ موهاے مرتبش مے ڪشد و مے گوید:گفتم بیاے رو در رو جوابمو بدے! دقیقا یہ سال و چند روزہ از وقتے ڪہ فهمیدے بهت علاقہ دارم گذشتہ! جوابت بعد یہ سال چیہ؟! یہ ڪلمہ جواب بیشتر نمیخوام! آرہ یا نہ؟! نفس ڪشدارے مے ڪشم و سرم را پایین مے اندازم! محڪم مے گوید:تردید نمیخوام! یہ جواب قاطع و محڪم بده! یا آرہ یا نہ! جوابے نمیدهم و با برگے ڪہ جلوے پایم افتادہ،بازے میڪنم! نفس عمیقے میڪشد،خیلے عمیق! _آرہ یا نہ؟! لبم را بہ دندان مے گیرم و باز جوابے نمیدهم! لبم را رها میڪنم،میخواهم بہ سمت خانہ راہ بیوفتم ڪہ مقابلم مے ایستد. آرام مے گوید:جواب ندادے! گفتن یہ ڪلمہ انقدر سختہ؟! چشم هایم را مے بندم و آرام مے گویم:آرہ! چند قدم بہ سمت عقب برمیدارم و چشم هایم را باز میڪنم،بہ زور لب هایم را از هم باز میڪنم:جَ...جوابم... بے تفاوت نگاهم میڪند و انگشت اشارہ اش را زیر بینے اش میڪشد. نفسم را با شدت بیرون میدهم:مثبتہ! چشم هایش برق مے زنند،آب دهانم را فرو میدهم و سریع روے بر مے گردانم. با قدم هاے بلند از پارڪ خارج میشوم و از خیابان رد میشوم،نفس نفس زنان وارد ڪوچہ میشوم. رو ندارم حتے لحظہ اے سر برگردانم و نگاهش ڪنم! یاد چند ثانیہ پیش ڪہ مے افتم،خون در صورتم مے دود! دوبارہ با سرعت راہ مے افتم و نزدیڪ خانہ مے رسم. راست مے گفتند! #عشق هیچ جورہ تفاوت و منطق سرش نمے شود! هیچ جورہ! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 آبے بہ صورتم مے زنم و نفسے تازہ میڪنم،صداے صحبت ڪردن فرزاد از سالن بہ گوش مے رسد. چند ثانیہ بعد از سرویس بهداشتے خارج میشوم،فرزاد ڪنار مبل ایستادہ و با موبایلش صحبت میڪند‌. متفڪر مے پرسد:خب الان چے ڪار ڪنم؟! _اے بابا! _تقصیر خودشہ! نگاهش بہ من مے افتد،سریع سرش را پایین مے اندازد و ادامہ میدهد:بہ خدا درگیر ڪاراے شرڪتم! نمیدونید اینجا چقدر سرم شلوغہ! یہ پام ایرانہ یہ پام آلمان! تو این شرایطم ڪہ نمیتونم مامان و بابامو تنها بذارم! از مقابلش رد میشوم و ڪنار اُپن مے ایستم،خبرے از سمانہ نیست! فرزاد دستے بہ موهایش مے ڪشد و مے گوید:ببینم چے ڪار میڪنم! یڪم زمان میخوام! واقعا الان سرم شلوغہ و اوضاع بہ هم ریختہ س! چند ثانیہ مڪث میڪند و سپس آرام مے خندد:از دست شما! _چشم! التماس دعاے ویژہ! خدانگهدار! تماس را قطع مے ڪند و زمزمہ وار مے گوید:اے خدا! سپس موبایل را داخل جیب شلوارش مے اندازد،نگاهے بہ من مے اندازد و مے گوید:مامان داشت با بابا حرف میزد ڪہ یڪے از بیماراش تماس گرفت! رفتہ تو اتاقش باهاش صحبت ڪنہ! سرے تڪان میدهم و چیزے نمے گویم،از ڪنار مبل ها عبور مے ڪند و وارد آشپزخانہ میشود‌. در یڪے از ڪابینت ها را باز مے ڪند و بلند مے گوید:اے بابا! سپس درش را مے بندد و نگاهے بہ آشپزخانہ مے اندازد. مردد مے پرسم:راجع بہ چے میخواستید باهام صحبت ڪنید؟! نگاهش را بہ میز غذاخورے مے دوزد و مے گوید:راجع بہ چهار سال پیش! یہ سرے چیزا هست ڪہ شما ازشون خبر ندارید! میخواستم همون چهار سال قبل بهتون بگم اما نشد! یعنے... حرفش را ادامہ نمیدهد،ڪنجڪاو نگاهش میڪنم،دست بہ سینہ میشود! _بہ هر حال الان ڪہ دیگہ روزبہ پیشمون نیست بهترہ بگم! اما سر فرصت! _نگران شدم! خب راجع بہ چیہ؟! سرش را تڪان میدهد:روزبہ! بعید میدونم چیزے بهتون گفتہ بودہ باشہ! یڪ جورے میشوم،دست هایش را از دور قفسہ ے سینہ اش آزاد میڪند:بهترہ پدر و مادرم راجع بہ نصف ماجرا چیزے ندونن! بین خودمون باید بمونہ! الانم ڪہ تا اسم روزبہ رو بیارے،بہ هم مے ریزن! اگہ فردا وقتتون آزادہ یہ جا قرار بذاریم! سریع مے گویم:آرہ! ڪجا؟! شانہ اے بالا مے اندازد:نمیدونم! هر جا ڪہ راحتید! فقط ساعت چهار بہ بعد باشہ ڪہ بعد از شرڪت بیام! سرم را تڪان میدهم:باشہ! بدون حرف دیگرے از آشپزخانہ بیرون مے آید و بہ سمت اتاقش مے رود. من مے مانم و یڪ دنیا نگرانے و سوال! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بعد از آن شب ڪہ روزبہ را در پارڪ دیدم،همہ چیز را بہ مادرم گفتم. این ڪہ بہ روزبہ علاقہ مندم و برایم انسان محترم و قابل قبولیست! مادرم شروع ڪرد بہ نصیحت ڪردن،حرف هایے ڪہ در این مدت بارها شنیدہ بودمشان! چند روز بعد نازنین خبر آشتے ڪامل با خانوادہ اش را داد،تنها خبرے ڪہ بعد از مدت ها خوشحالم ڪرد! عروسے همتا هم نزدیڪ بود و یڪتا مدام میخواست ڪنارشان باشم،میگفت همتا درگیر همسر و مراسم عروسے اش شدہ و زیاد نمیتواند ڪمڪش ڪند. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوم #بخش_دوم با شوق و ذوق براے ڪارها همراهے اش میڪردم،از آن شب بہ بعد زندگے رنگ دیگرے گرفت! انگار تمام سختے ها و خاطرات بد گذشتہ از بین رفتہ بودند،وجودش یڪ تنہ براے حالِ خوبم،براے مرهم شدن روے زخم هایم،براے روحم،براے خندہ هاے بے دلیلم ڪافے بود! یڪ تنہ آمدہ بود همہ ے زندگے ام بشود! نہ تماسے داشتیم،نہ پیام میدادیم،نہ یڪدیگر را میدیدیم اما همین ڪہ میدانستم،یڪ نفر دلش را گرہ زدہ بہ دلم برایم ڪافے بود! عروسے همتا بہ بهترین شڪل ممڪن،برگزار شد. سمانہ با مادرم تماس گرفتہ و گفتہ بود دیگر دست ما بزرگترها نیست و این دو نفر براے باهم بودن اصرار دارند! مادرم خواست بہ بهانہ ے ماہ محرم و صفر دوماہ دیگر هم صبر ڪنند شاید فرجے بشود و بتوانند من و روزبہ را قانع ڪنند! ماہ محرم و صفر هم گذشت،نہ من راضے شدم نہ روزبہ! محسن،پدر روزبہ با پدرم صحبت ڪردہ و خواستہ بود بہ انتخاب من و روزبہ احترام بگذارند و ڪمڪمان ڪنند! پدرم زیر بار نمیرفت،چشم هایم را بستہ بودم و فقط محبت روزبہ را میدیدم! فقط عشقش را! هیچ ارتباطے باهم نداشتیم اما پدرم موبایلم را گرفت و گفت حق ندارم تنها بہ دانشگاہ بروم! خودش مسئول رفت و آمدم شد،مدتے بعد خستہ شد و گفت سر ساعت تماس میگیرد با یڪے از رانندہ هاے آژانس محلہ مے روم و مے آیم! با تمام سخت گیرے ها،ناراحت نبودم! روحیہ ام بہ ڪل تغییر ڪردہ بود! روزبہ چندین بار بہ دیدن پدرم رفت،اما هرڪارے ڪرد پدرم ڪوتاہ نیامد! بہ اواخر آذرماہ رسیدہ بودیم،پاییزے ڪہ برایم رنگ و بوے دیگرے داشت! بند ڪیفم را روے شانہ ام تنظیم میڪنم و ڪنار میوہ فروشے مے ایستم،نگاهے بہ میوہ ها مے اندازم و بہ سمت سبد سیب ها میروم. دو سہ ساعت پیش عمویم تماس گرفت و گفت امشب بہ تهران مے آیند. مادرم عصبے از دیر خبر دادنشان،مشغول آمادہ ڪردن شام شد و مرا براے مقدارے خرید فرستاد. نایلونے برمیدارم و مشغول سوا ڪردن سیب هاے سرخ میشوم،دو سہ دقیقہ بعد صاف مے ایستم. همین ڪہ سر بر مے گردانم،روزبہ را مے بینم ڪہ لبخند بہ لب در چند قدمے ام ایستادہ! متعجب نگاهش میڪنم،موهایش از آخرین بارے ڪہ دیدہ بودم ڪوتاہ تر شدہ و تہ ریشش پر تر! لبخندش را عمیق تر مے ڪند:امروز ڪلا در حال ڪشیڪ دادن بودم! فڪر ڪنم همین روزاست ڪہ از شرڪت اخراجم ڪنن! سریع نگاهم را از صورتش مے گیرم،همانطور ڪہ بہ سمت پرتقال ها مے روم مے پرسم:شما اینجا چے ڪار میڪنید؟! _چقدر از دیدنم خوشحال شدے! لبخند ڪم رنگے میزنم و آرام مے گویم:دوست ندارم تا قبل از عقد رابطہ مون فراتر از این چیزے ڪہ هست برہ! حتے بہ اندازہ ے یہ زنگ زدن! جز موارد ضرورے! جدے مے گوید:منم بہ خواستہ ت احترام گذاشتم و تا الان نہ بهت زنگ زدم نہ پیام دادم نہ خواستم ببینمت! بخاطرہ همینم امروز بہ جاے اینڪہ چند ساعت سر خیابانتون وایسم،نپرسیدم بیرون میرے یا نہ؟! بے اختیار لبخندم پر رنگ تر میشود:آفرین! _خوبے؟ پرتقال درشتے برمیدارم و نگاهم را بہ آن مے دوزم:شڪر خدا! ڪنارم مے ایستد:منم خوبم! پرتقال دیگرے برمیدارم:الحمداللہ! با لحن مهربانے مے گوید:امان از این سر سختیت! نفس عمیقے میڪشد و مے پرسد:خبرے نشدہ؟! یعنے پدرت چیزے نگفتہ؟! مڪث میڪنم:نہ! بہ شوخے مے گوید:سر سختے تو بہ پدرت رفتہ یا سر سختے پدرت بہ تو؟! خندہ ام مے گیرد،اما سعے میڪنم جلویش را بگیرم! _هر دو! سوا ڪردن پرتقال ها هم تمام میشود،بے مقدمہ ڪیسہ هاے پرتقال و سیب را از دستم مے گیرد. لبخند از ڪنج لب هایش نرفتہ! با سر بہ خیابان اشارہ میڪند:میشہ بریم ڪافہ یہ قهوہ بخوریم؟! باید راجع بہ این قضیہ مفصل صحبت ڪنیم! منظورم راضے ڪردن پدرتہ! بہ ڪیسہ هایے ڪہ در دست دارد اشارہ میڪنم:الان ڪار دارم! ڪلے مهمون قرارہ بیاد! همانطور ڪہ بہ سمت صندوق مے رود و با لحن دستورے مے گوید:منتظرم! جلوے صندوق مے ایستد و ڪیسہ هاے سیب و پرتقال را بہ دست صندوق دار میدهد تا وزن ڪند. زیر چشمے نگاهش میڪنم،شلوار پارچہ اے مشڪے رنگے همراہ با پیراهنے سورمہ اے تیرہ بہ تن ڪرده‌. نگاهے بہ ساعت نقرہ اے رنگش مے اندازد و ڪیف پولش را در مے آورد‌. سریع بہ سمتش مے روم و از ڪیفم چند اسڪناس بیرون میڪشم،اسڪناس ها را روے ترازو میگذارم. روزبہ متعجب نگاهم میڪند،همانطور ڪہ ڪیسہ ها را برمیدارم مے گویم:بابام اینطورے راضے نیست! چند لحظہ در فڪر فرو مے رود،چند ثانیہ بعد بہ صورتم چشم مے دوزد و مے گوید:بابات ڪہ اینجا نیست! بہ سمت در راہ مے افتم:من ڪہ اینجا هستم! میدونم ڪہ راضے نیست! ڪنارم قدم برمے دارد و چیزے نمے گوید،وارد خیابان ڪہ میشویم مے گوید:دنبالم بیا! ڪیسہ ها رو بدہ! خودم را عقب میڪشم:سنگین نیستن! خودم میارم! سرش را تڪان میدهد:بدہ من! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltaniii

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوم #بخش_سوم سپس دستش را بہ سمتم دراز میڪند،مُردد نگاهش میڪنم. با خجالت مے گویم:اینجورے دلم صاف نیست! لطفا از پدرم اجازہ بگیرید بیاید خونہ مون صحبت ڪنیم! آرام مے خندد:اگہ میدونستم چطورے باباتو راضے ڪنم و اجازہ بگیرم ڪہ اینجا نبودم! یڪهو غصہ روے قلبم سنگینے میڪند،یڪهو نگران میشوم! نگرانِ نبودنش! نگران نداشتنش! نگرانِ این ڪہ آخر این همہ صبر و ڪشمش بشود هیچ! بشود نداشتن روزبہ! مے ترسم! بغض گلویم را مے فشارد! تازہ میفهمم چقدر وابستہ اش شدہ ام،چقدر بودنش برایم مهم است! اگر نباشد... نہ! لحظہ اے هم نمیتوانم فڪر ڪنم آخر تمام این دلتنگے ها و دورے ها بشود هیچ! نگاهم را بہ دست هایش مے دوزم و دستہ هاے ڪیسہ ها را میان انگشت هایم مے فشارم! _انگار ڪل دنیا میخوان ڪہ من و ... مڪث میڪنم،چہ سخت است #تو خواندنش! لبخند ڪجے میزند:ڪہ...؟! آب دهانم را قورت میدهم،آهستہ نجوا میڪنم:ڪہ من و تو مالہ هم نباشیم! و چہ بد خون در صورتم مے دود! عشق،خجالتے ترت میڪند! میخواندم:آیہ! بے اختیار بہ چشم هایش زل میزنم‌،نمیدانم فهمید یا نہ! ولے از زمانے ڪہ نام ڪوچڪم را صدا زد،عاشقِ اسمم شدم! طورے این سہ حرفِ،الف و ے و ہ را ادا میڪرد ڪہ گویے وردِ معجزہ آساست براے بے تابے هاے قلبم! _ڪل دنیا نخواد مالہ من باشے! تو میخواے یا نہ؟! این مهمہ! نفس در سینہ ام حبس میشود! صداے گروپ گروپ قلبم دیوانہ ام میڪند! دلبرانہ ادامہ میدهد:همہ ے دنیا یہ طرف! تو طرفِ من باش! بے اختیار چشم هایم را مے بندم و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:هستم! با لحن نرمے مے گوید:دوست داشتن از چشمت راہ افتادہ! بے اختیار مے خندم،چشم هایم را باز میڪنم و ڪیسہ ها را روے زمین میگذارم. سریع با دست اشڪم را پاڪ میڪنم و مے گویم:بیشتر از این ازم نخواہ! حتے اگہ چند سال طول بڪشہ! نمیتونم! نمیتونم الان باهات بیام ڪافہ! اخم ڪم رنگے میڪند:پس اون دفعہ ڪہ با سامان... میان حرفش مے دوم و سریع مے گویم:اون موقع فرق داشت! پیشانے اش را بالا میدهد:چہ فرقے؟! نگاهم را بہ زمین مے دوزم:حس خاصے نداشتم ڪہ مرتڪب اشتباہ یا گناہ بشم! میخواستم فقط حرفاتو بشنوم و قاطعانہ بگم نہ! اما الان...الان...درست نیست! نفس ڪشدارے میڪشد:باشہ! تاڪسے ڪہ میتونم برات بگیرم؟! ڪیسہ ها رو از روے زمین برمیدارم و با خندہ مے گویم:هنوز یڪم خرید دارم! خودم بر مے گردم! چهرہ اش دلخور است! سرد مے گوید:باشہ! سعے میڪنم درڪ ڪنم! سرم را تڪان میدهم:ممنون! دوبارہ بہ سمت میوہ فروشے راہ مے افتم و مے گویم:خداحافظ! نگاهے بہ ساعتش مے اندازد و با لحنِ دستورے شیرین میگوید:با تاڪسے برگرد! خداحافظ! زمزمہ میڪنم:باشہ! از آن "باشه" هایے ڪہ دلپذیرتر از "چَشم" گفتن است! روزبہ بے میل سوار ماشینش میشود و میرود،با خوشحالے توام با نگرانے مشغول ادامہ ے خریدم میشوم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 خودم را در آینہ نگاہ میڪنم،روسرے مشڪے رنگم را مدل لبنانے بستہ ام‌. رنگ پوستم بہ زردے مے زند و زیر چشم هایم گود افتادہ. چادرم را روے سرم مے اندازم و ڪشش را دور سرم تنظیم میڪنم. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوم #بخش_چهارم دستے بہ شڪم بر آمدہ ام میڪشم و ڪیفم را برمیدارم،از مادرم خداحافظے میڪنم و از خانہ خارج میشوم‌. شب گذشتہ شام را در ڪنار سمانہ و محسن و فرزاد بودم،با فرزاد براے امروز قرار گذاشتیم تا صحبت ڪنیم. آژانس جلوے در منتظرم ایستادہ،سوار ماشین میشوم و آدرس را میدهم. از پشت شیشہ بہ ریزش برف خیرہ میشوم،چرا این زمستان تمام نمیشود؟! شاید هم عمر من در زمستان ماندہ! بیست دقیقہ بعد ماشین جلوے رستوران پارڪ مے ڪند،ڪرایہ را حساب میڪنم و پیادہ میشوم. نگاهے بہ داخل رستوران مے اندازم،ڪمے شلوغ است! نمیدانم چرا اینجا قرار گذاشت؟! نہ وقت ناهار است نہ شام! سرفہ اے میڪنم و وارد رستوران میشوم،چشم مے چرخانم و فرزاد را میبینم ڪہ انتهاے سالن پشت میزے دو نفرہ نشستہ و مشغول تماشاے فضاے بیرون از پنجرہ است! از کنار میز و صندلے ها عبور میڪنم و در چند قدمے اش مے ایستم. آرام مے گویم:سلام! خونسرد سر بر مے گرداند و بلند میشود. _سلام! بفرمایید! با دست بہ صندلے رو بہ رویے اش اشارہ مے ڪند،تشڪر میڪنم و مے نشینم. بعد از احوال پرسے مے گویم:خب بریم سر اصل مطلب! براے شنیدن حرفاتون اینجام! سرش را تڪان میدهد:درستہ! چیزے میل ندارید؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم:نہ! بہ گارسون اشارہ مے ڪند فعلا بہ سمت میزمان نیاید،نفسے میڪشد و نگاهے بہ ساعتش مے اندازد. مردد بہ چشم هایم‌ نگاہ میڪند و مے گوید:میخوام راجع بہ چهارسال پیش صحبت ڪنم! از خیلے چیزا ڪہ ازشون خبر ندارید! سڪوتو بیشتر از این جایز نمے بینم! اما قول بدید یہ سرے از حرفایے ڪہ میزنم بین خودم بمونہ! سرم را تڪان میدهم:قول میدم! برگہ هایے از داخل ڪیفش بیرون میڪشد و مقابلم مے گذارد. _همہ چیز از اینا شروع شد! متعجب بہ برگہ ها خیرہ میشوم! تاریخشان براے حدود پنج سال پیش است! میخواهم چیزے بگویم ڪہ سریع مے گوید:روزبہ ڪامل در جریان بود! گیج میشوم و دوبارہ نگاهم را بہ برگہ ها مے دوزم! ارتباط این برگہ ها را با حرف هایے ڪہ فرزاد میخواهد بزند نمیفهمم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_صـد_و_دومــ ✍دیدنِ حسام آن هم درست در نقطه ی صفر دنیا، یعنی نهایت عاشقانه ها.. دستم را گرفت و به گوشه ایی از خیابان برد. و من بی صدا فقط و فقط در اوج گنگیِ شیرینم تماشایش کردم. خستگی در صورت و سفیدیِ به خون نشسته ی چشمانش فریاد میزد.. راستی چقدر این لباس های نیمه نظامی، مَردم را پر جذبه تر میکرد دوستش داشتم، دیوانه وار.. ایستاد بالبخندی بر لب و سری کج شده نگاهم کرد خب حالا دیگه جواب منو نمیدی؟؟ حساب اون دانیالو که بعدا صاف میکنم اما با شما کار دارم.. به اندازه تمامِ روزهایِ ندیدنش، سراپا چشم شدم. از درون کیسه ی پلاستیکی که در دستش بود، پارچه ایی مشکی بیرون آورد و بازش کرد. چادر بود،آن هم به سبک زنان عرب لبخند زد اجازه هست؟ باز هم مثل آن ساق دست. اینبار قرار بود که چادر سرم کند؟ نماد تحجر و عقب ماندگیِ برایِ سارایِ آلمان نشین …؟ چادر را آرام و با دقت روی سرم گذاشت و آستین هایش را دستم کرد یه قدم به عقب برداشت و با تبسمی عجیب تماشایم کرد. سری تکان داد خانوم بودی.. ماه بانو شدی.. خیلی مخلصیم، تاج سر.. خوب بلد بود به در مسیری که دوست داشت، هدایتم کند. بدون دعوا.. بدون اجبار.. بدون تحکم.. رامم کرده بود و خودم خوب میدانستم.. و چه شیرین اسارتی بود این بنده گی برای خدا.. و در دل نجوا کردم که ” پسندم هر چه را جانان پسندد” این که دیگر تاج بندگی بود روبه رویم ایستاد. شال را کمی جلوکشید و آرام زمزمه کرد شما عزیز دلِ حسامیااا.. راستی، زبونتونو پشتِ مرزایِ ایران جا گذاشتین خدایی نکرده؟ خندیدم نه.. دارم مراعاتِ حالِ جنگ زدتو میکنم.. صورتش با تبسمهایِ خاص خودش، زیباتر از همیشه بود خب خدا رو شکر.. ترسیدم که از غم دوریم زبونتون بند اومده باشه.. که الحمدالله از مال من بهتر کار میکنه.. چادرم را کمی روی سرم جابه جا کردمو نگاه به تنِ پوشیده شده ام انداختم اونکه بله، شک نکن. راستی داداش بیچارم کجاست..؟ این چرا یهو غیب شد؟ یه وقت گم وگورنشه.. دستم را گرفتم به طرف خیابان برد نترس.. بادمجون بم آفت نداره.. اونو داعشیام ببرن؛ سرِ یه ساعت برش میگردونن.. میدونه از دستش شکارم، شما رو تحویل دادو فلنگو بست.. فشار جمعیت آنقدر زیاد بود که تصورِ رسیدن، محال مینمود.. کمی ترسیده بودم و درد سراغِ معده ام را میگرفت حسام که متوجه حالم شد در گوشه ایی مرا نشاند همین جا بشین میرم برات آب بیارم.. اینجا این وقت سال اینجوریه دیگه.. دستش را کشیدم و او کنارم نشست نمیخواد.. الان خوب میشه.. چیزی نیست.. کاش میشد حداقل از دور چشمم به ضریح پسرانِ علی میافتاد. این همه راه آمدن و هیچ؟ بغض صدایم را بم کرده بود یعنی هیچ جوره نمیشه بریم تا من بتونم ضریحشونو ببینم؟ دستم را میانِ مشتش گرفت نبینم گریه کنیااا.. من گفتم میبرمت،پس میبرم.. امشب، شبِ اربعینه.. خیلی خیلی شلوغه.. تقریبا ۲۴میلیون زائر اینجاست از همه جای دنیا اومدن، تک تکشونم مثه شما آرزوشونه که حداقل فقط چشمشون به ضریح آقا بیوفته.. پس یه کم صبر کن امشب بچه های موکب علی بن موسی الرضا خانوما رو میبرن واسه زیارت ان شالله با اونا میبرمت داخل.. قول و قولهایِ این مرد، مردانه تر از تمامِ مردانه هایِ جهان بود. با دانیال تماس گرفت و مکان دقیق مان را به او گفت. کاش میشد که نرود میخوای بری؟ نرو بیسکوییتی از جیبش بیرون آورد و باز کرد بخور.. باید برم، ناسلامتی واسه ماموریت اینجاما.. اما قول میدم امشب خودمو بهت برسونم.. باید دوتایی با هم بریم واسه زیارت آقا.. کلی حاجت دارم که تو باید واسم بگیریشون نفسی عمیق وپرسوز کشیدم من کجایِ عاشقیِ این بچه سید قرار داشتم که لیاقت پا درمیانی داشته باشم. ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼