🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_ششم #سوره_ی_دهم #بخش_اول همانطور ڪہ در قابلمہ را برمیدارم،موبایل را میان گوش و شانہ ام قرار میدهم. عطرِ خوشِ خورشت فسنجان زیر بینے ام مے پیچد،مطهرہ مے گوید:خیالت راحت! ڪامل انجامش دادیم! حتے خانوادہ ے ستارہ خواستن تو خرید همراهشون باشیم و ڪمڪشون ڪنیم. نمیدونے آیہ! چقدر ذوق داشتن و دعاتون ڪردن! البتہ هیچ اسمے از تو و هادے نیاوردم! همونطور ڪہ خودت خواستے! لبخند پر جانے میزنم:دستت طلا! ڪلے زحمت ڪشیدے! _خواهش میڪنم! انگار خودمم بہ همچین ڪارے احتیاج داشتم،ڪارے ڪہ حالمو خوب ڪنہ! خدا خیرت بدہ! قاشق را داخل خورشت مے برم و ڪمے از خورشت برمیدارم:از طرف من از آقا محمدحسینم ڪلے تشڪر ڪن! پر انرژے مے گوید:چشم! من دیگہ ڪم ڪم برم یڪم بہ سر و روے زندگیم برسم! تو ڪاراتو انجام دادے عروس خانم؟! همانطور ڪہ خورشت را فوت مے ڪنم جواب میدهم:آرہ! ولے یڪم استرس دارم! مے خندد:استرس چے؟! حالا چے پختے؟! _زرشڪ پلو با مرغ و فسنجون! _ایووووول! چہ ڪدبانو شدے! خورشت را مے چِشَم و مے گویم:الان از خورشت فسنجونم خوردم،براے دفعہ ے اول انگار خوب شدہ! ایراد نگیرن؟! مے خندد:نہ بابا! مادرشوهرت با ازدواجتون سرِ دستپخت مزخزفت ڪہ مخالف نبودہ! البتہ توصیہ میڪنم سریع زنگ بزن از رستوران غذا سفارش بدہ وگرنہ مادرشوهرت همینو بهونہ میڪنہ راے شوهرتو میزنہ! مے خندم:نَمیرے تو! _والا! یڪم از غذاهاتونو بفرست خونہ ے ما ڪہ اصلا حوصلہ ے آشپزے ندارم. خونہ مونم شبیہ میدون جنگہ! در قابلمہ را میگذارم و بہ سمت یخچال مے روم. _چشم مادرشوهرت روشن! چہ عروسے براے پسرش گرفتہ! شلختہ! تنبل! جیغ میڪشد:ساڪت شوآ! تازہ زندگے دانشجوییہ چہ توقعے دارے؟! توام اولشہ گرمے! بذار دوماہ دیگہ بگذرہ دیگہ حوصلہ ت نمیڪشہ چاے دم ڪنے چہ برسہ بخواے براے مهمونات چند نوع چند نوع غذا درست ڪنے! انقدرم وقت منو نگیر! بذار بہ زندگیم برسم! اَہ! قهقہ میزنم،مطهرہ هم خندہ اش مے گیرد. دوبارہ تشڪر میڪنم و بعد از خداحافظے،تماس را قطع میڪنم. موبایل را از میان گوش و شانہ ام برمیدارم و گردنم را تڪان میدهم و مے گویم:آخیش! در یخچال را باز میڪنم و ڪلم و ڪاهو و خیار و گوجہ فرنگے را بیرون میڪشم. سہ هفتہ از ازدواج من و روزبہ گذشتہ،هفتہ ے اول ازدواجمان براے ماہ عسل بہ شمال رفتیم و سپس سیل دعوت ها براے پاگشا ڪردنمان شروع شد! هر شب خانہ ے یڪے از اقوام ما یا روزبہ بودیم،بعد از اتمام مهمانے ها تصمیم گرفتیم اولین مهمانے رسمے خانہ ے مان را برگزار ڪنیم و خانوادہ هایمان را دعوت ڪنیم‌. مادرم اصرار داشت براے ڪمڪم بیاید اما قبول نڪردم،میخواستم خودم همہ ے ڪارها را انجام بدهم و ڪدبانوگرے ام را نشان بدهم! هر چند شاید این چیزها براے محسن و سمانہ اهمیتے نداشت! نزدیڪ عروسے،مهدے پولے ڪہ هادے پس انداز ڪردہ بود بہ حسابم انتقال داد. با اجازہ ے مهدے و فرزانہ،پس انداز هادے را براے جهیزیہ ے خودم استفادہ نڪردم و تصمیم دیگرے گرفتم. البتہ روزبہ هم تمایلے نداشت با پس انداز هادے جهیزیہ بگیریم! مطهرہ و محمدحسین خانوادہ اے را معرفے ڪردند ڪہ توان مالے نداشتند و نمے توانستد جهیزیہ ے دخترشان را فراهم ڪنند. همہ ے پول را بہ حساب محمدحسین انتقال دادم و خواستم بدون اینڪہ هیچ اسمے از من و هادے ببرد،پول را براے تهیہ ے جهیزیہ بہ آن خانوادہ بدهد. ظرف سالاد و تختہ ے چوبے و چاقو را روے میز ڪوچڪِ گردِ سفید رنگ میگذارم. یڪے از صندلے هاے چوبے را عقب میڪشم و مینشینم،نگاهے بہ دور تا دور خانہ مے اندازم و با ذوق لبخند میزنم. رنگ سفید دیوارها خانہ را بزرگتر نشان میدهد،مبلمان راحتے آبے ڪاربنے و شیرے چشم را مے نوازد. سعے ڪردیم دڪور خانہ خیلے خلوت و مڪمل از رنگ هاے روشن باشد. مشغول پوست ڪندن خیار میشوم ڪہ صداے باز و بستہ شدن در اتاق خواب مے آید. سر بر مے گردانم و نگاهے بہ راهروے ڪوچڪے ڪہ راہ اتاق خواب هاست مے اندازم. روزبہ همانطور ڪہ با حولہ ے ڪوچڪ سفید رنگے موهایش را خشڪ میڪند بہ سمت آشپزخانہ مے آید. سریع میگویم:عافیت باشہ! لبخند میزند:سلامت باشے! وارد آشپزخانہ میشود و بہ سمتم مے آید،همانطور ڪہ صندلے مقابلم را عقب مے ڪشد مے گوید:خستہ نباشے عزیزم! روے صندلے مے نشیند،میگویم:درموندہ نباشے! نگاهے بہ گاز مے اندازد و بو میڪشد:چہ بویے راہ انداختے! سریع میگویم:یڪم بچش ببین خوب شدہ؟! مے خندد:حتما خوب شدہ! مامان و باباے من از اون مادرشوهر و پدرشوهرا نیستن ڪہ از دستپخت عروسشون ایراد بگیرن! شانہ اے بالا مے اندازم:خداڪنہ! با شیطنت نگاهم میڪند و چیزے نمے گوید،ڪمے بعد ظرف سالاد را بہ سمت خودش مے ڪشد و همانطور ڪہ چاقو و خیار را از دستم مے گیرد میگوید:من درست میڪنم! تو برو آمادہ شو! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_ششم #بخش_دوم ابروهایم را بالا میدهم:بلدے؟! پیشانے اش را بالا میدهد و مثل پسربچہ ها مے گوید:یاد مے گیرم! از خدا خواستہ از پشت میز بلند میشوم و با لبخند دندان نمایے میگویم:میدونے ڪہ مهربون ترینے؟! بلند مے خندد:آرہ! فقط این موقع ها! بہ سمت ظرف شویے مے روم و دست هایم را مے شویم،با حولہ تند تند دست هایم را خشڪ میڪنم. بہ سمت روزبہ بر مے گردم و پشتش مے ایستم،همانطور ڪہ با حولہ اے ڪہ روے سرش انداختہ موهایش را آرام خشڪ میڪنم،میگویم:همیشہ مهربون ترینے! تڪہ اے خیار داخل دهانش میگذارد و مے جود. _نظرت قبلا این نبود! مے خندم:خب تو شرڪت مهربون نبودے! تڪانے بہ گردنش مے دهد و مے پرسد:راستے! اون جزوہ ها چیہ ڪف اتاق گذاشتے؟! تازہ یادم مے افتد! جواب میدهم:جزوہ نیستن! نذرے ان! متعجب مے پرسد:نذرے؟! سرم را تڪان میدهم:اوهوم! دو سہ روز دیگہ ماہ محرم شروع میشہ با مطهرہ تصمیم گرفتیم یہ سرے از بخش هاے زندگے امام حسین و شهدایے ڪہ تو دهہ ے اول یہ شب بہ نامشونہ جمع ڪنیم و چاپ ڪنیم‌. با یہ سرے از تحریفات عاشورا و جواب بہ شبهہ ها! تڪہ اے خیار بہ سمتم مے گیرد و مے گوید:آفرین! خانم فعال اجتماعے،فرهنگے و مذهبے! خیار را از دستش مے گیرم و مردد مے پرسم:دور و بر خونہ مون هیات نیست؟! چند لحظہ سڪوت مے ڪند و سپس مے گوید:نمیدونم! لبم را بہ دندان مے گیرم و با لحن نرمے مے گویم:مثلا براے شب سوم محرم،یہ سرے احادیث و روایت از ائمہ راجع بہ دخترا جمع ڪردیم و میخوایم با عروسڪ تو هیات پخش ڪنیم. بہ نظرت ایدہ ے خوبیہ؟! سرے تڪان میدهد:آرہ ایدہ ے خوبیہ! از نذرے هاے الڪے و با اسراف ڪہ خیلے بهترہ! متعجب پیشانے ام را بالا میدهم:نذریاے الڪے؟! نفس عمیقے میڪشد:آرہ! همین دیگاے نذرے اے ڪہ بالاسرش ڪلے بد همدیگہ رو میگن و اذیت میڪنن! یا براے چشم و هم چشمے و خودنماییہ! لبخند میزنم:اون نذرے جاے خودش،نذرے فرهنگے ام جاے خودش! حرفت درستہ اما همون نذریا رو اڪثرا با ڪلے عشق و پولے ڪہ جمع میڪنن براے امام حسین میدن! نفس عمیقے میڪشد:راجع بہ هزینہ ڪردنش چیزے نگفتم! هرڪس آزادہ هرطور دلش میخواد پولشو خرج ڪنہ! منظورم این بود اخلاص ندارن! یعنے اڪثرا عملشون متفاوت با اعتقاداتشونہ! پوزخندے میزند و ادامہ میدهد:خیلیاشون فڪر میڪنن بهشتو خریدن! آرام حولہ را روے موهایش میڪشم:بہ بهشت اعتقاد دارے؟! آرام مے خندد،سپس سرش را بلند میڪند و بہ صورتم چشم مے دوزد. _آرہ بہ بهشت و جهنم اعتقاد دارم! دوبارہ مشغول خُرد ڪردن خیار میشود،حولہ را از روے سرش برمیدارم و بہ سمت اتاق خواب میروم. وارد اتاق میشوم و جزوہ ها را از روے زمین برمیدارم،ڪمے سنگین هستند! یاعلے اے مے گویم و جزوہ بہ بغل از اتاق خارج میشوم،نفس نفس زنان بہ سمت آشپزخانہ راہ مے افتم. روزبہ ڪنجڪاو نگاهم میڪند،جزوہ ها را روے ڪابینت چوبے میگذارم و مے گویم:بہ نظرت گوشہ ے برگہ ها رو پانج ڪنم و با ربان نازڪ سبز رنگ برگہ ها رو بہ هم وصل ڪنم و پاپیون بزنم قشنگ میشہ؟! روزبہ نگاهش را بہ صورتم مے دوزد:آرہ! با ذوق ادامہ میدهم:بہ نظرت تو خیابونم میتونیم پخش ڪنیم؟! رو جزوہ ها یہ گل رزم بذاریم! نگاهش را بہ داخل ظرف مے دوزد:آرہ فڪر خوبیہ! با مطهرہ میخواید برید هیات؟! سڪوت میڪنم،دلم میخواهد بگویم دوست دارم با تو بروم! ناراحتم ڪہ همراهے ام نمے ڪنے! اما بہ جایش فقط مے گویم:آرہ! سرفہ اے مے ڪند:خوبہ! میخواهم ڪمے از اعتقاداتم برایش بگویم! بگویم دلم میخواهد ساعت ها از اعتقاداتمان صحبت ڪنیم و من از تو چیز تازہ اے یاد بگیرم و تو از من چیز تازہ اے! بگویم دوست دارم با همین مهربانے ات یڪ آدم معتقد و مذهبے بشوے! دل و روحت پاڪ است! ناخالصے ندارے! لبخند دلبرانہ اے میزنم و با ناز میخوانمش:روزبہ؟! جواب میدهد:جانم! آب دهانم را فرو میدهم و دستم را زیر چانہ ام میزنم:دلم میخواد راجع بہ اعتقاداتم باهات حرف بزنم! یعنے دلم میخواد باهم بحث ڪنیم! طرز فڪر و اعتقادمونو بگیم! سرش را بلند میڪند و مهربان نگاهم میڪند:خب حرف بزن عزیزم! در دلم مے گویم"چطور وقتے تو نمیتونے راجع بہ مسائل اعتقادیم حرف بزنے و ڪلے مطلب بهم یاد بدے؟! چطور وقتے نمیتونے هم پام بیاے؟!" جزوہ را برمیدارم و حدیثے ڪہ در اولین صفحہ درج شدہ بلند میخوانم: "پيامبر اڪرم صلّے اللہ عليہ و آلہ فرمودند: اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤمنينَ لا تَبْرَدُ اَبَداً" روزبہ چیزے نمے گوید،معنے فارسے حدیث را میخوانم: "براى شهادت حسين،حرارت و گرمايى در دلهاى مؤمنان است كہ هرگز سرد و خاموش نمى شود!" ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltaniii

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_ششم #بخش_سوم نگاهم را از جزوہ مے گیرم و رو بہ روزبہ مے گویم:امروز مصداق این حدیثہ مگہ نہ؟! بعد از گذشت هزار و چهارصد سال ببین با چہ شور و عظمتے براے امام حسین مراسم عزادارے میگیرن! روزبہ نفس عمیقے میڪشد و جوابے نمیدهد! لبم را بہ دندان مے گیرم و ادامہ میدهم:اولین بار ڪہ امام حسینو شناختم شیش هفت سالہ م بود! مامان بزرگم یہ مریضے سخت گرفتہ بود! بابام اون روزا میخواست برہ ڪربلا و منو نورام قرار بود همراهش بریم! بابام خیلے مامان بزرگمو دوست دارہ،بہ مامان بزرگم گفت میرم پیش امام حسین براے اینڪہ شفاتو بگیرم! منو نورا زیارت اولے بودیم،نشد با بابا بریم ڪربلا! بابا تنها رفت و چند روز بعد برگشت،نمیدونم چے شد ڪہ یهو بابام گفت بریم مشهد! ماہ محرم بود،راهے مشهد شدیم! حال مامان بزرگم بدتر شدہ بود،مامانم خستہ بود موند هتل،مریم و نساء ام پیشش موندن. منو نورا دنبال بابام راہ افتادیم رفتیم حرم،چادر گل گلے اے ڪہ مامان بزرگم برامون دوختہ بود سر ڪردہ بودیم. امام رضا رو خیلے دوست داشتیم! بچہ بودیم چیز زیادے از اخلاق و زندگیش نمیدونستیم ولے خیلے دوستش داشتیم! با ذوق و خندہ وارد حرم شدیم،مستقیم رفتیم صحن انقلاب. همیشہ مے دیدم خیلیا تو حرم گریہ میڪنن،ولے من هیچوقت گریہ م نمے گرفت! آروم میشدم! همین ڪہ وارد حرم میشدم انگار هیچ غم و غصہ و مشڪلے تو زندگیم نداشتم! با نورا مے گفتیم و مے خندیدیم،نورا تند تند میگفت بریم حرم از امام رضا چے بخوایم! لیست آرزوهاشو برام میگفت! وارد صحن ڪہ شدیم بابام مستقیم رفت سمت پنجرہ فولاد! منو نورا نشستیم رو فرش رو بہ روے پنجرہ فولاد و گنبد،نورا چشماشو بستہ بود و تند تند آرزوهاشو میگفت و از امام رضا میخواست برآورده شون کنه! منم ساڪت نشستہ بودم ڪنارشو بہ گنبد زل زدہ بودم،یڪم بعد یڪے از خادماے حرم اومد ڪنارمونو پرسید چرا تنها نشستیم؟! میدونیم مامان و بابامون ڪجان؟! نورا سریع با انگشتش بابا رو نشون داد و گفت منتظریم بابامون بیاد. خادمہ بهمون یہ شڪلات داد و خوش آمد گفت،پرسید براے چے اومدیم مشهد؟! نورا گفت بابام اومدہ شفاے مامان بزرگمو بگیرہ! خادمہ دست منو نورا رو گرفت و برد ڪنار پنجرہ فولاد،بہ من گفت آقا رو بہ امام حسین قسم بدہ خواستہ تو رو رد نمیڪنه! مخصوصا ڪہ تو پاڪ و بے گناهے! متعجب نگاش میڪردم،از تو جمعیت رد شدیم و نزدیڪ پنجرہ فولاد رسیدیم. زیر دست و پاے جمعیت داشتم لہ میشدم اما چسبیدہ بودم بہ پنجرہ فولاد و ساڪت سرمو چسبوندہ بودم بہ میلہ ها! هے داشتم فڪر میڪردم چطور باید با امام رضا حرف بزنم؟! چے بگم؟! چطور جملہ بندے ڪنم؟! آخرش هیچے بہ ذهنم نرسید فقط آروم گفتم:امام رضا تو رو امام حسین! همین ڪہ از مشهد برگشتیم حال مامان بزرگم خوب شد! روزبہ لبخند تصنعے اے تحویلم مے دهد و مے گوید:همیشہ سلامت باشن! چند ثانیہ بعد بہ چشم هایم خیرہ میشود و مے گوید:از همسایہ ها پرس و جو میڪنم ڪجا هیات دارن،همین جا راحت برے! گوجہ فرنگے درشتے برمیدارد و با دقت مشغول خورد ڪردنش میشود. جزوہ ها را برمیدارم و بہ سمت اتاق ڪوچڪترے ڪہ بہ عنوان اتاق ڪار انتخاب ڪردہ ایم مے روم. وارد اتاق میشوم،ڪف اتاق پارڪت قهوہ اے روشن است،پنجرہ اے بزرگ سمت راست قرار دارد و باعث میشود اتاق همیشہ روشن و پر نور باشد. میز سفید رنگے همراہ صندلے مشڪے رنگے سمت چپ قرار دارد. دور تا دور اتاق قفسہ هاے سفید رنگ چوبے ڪتاب قرار دارد. بہ سمت میز مے روم و جزوہ ها را رویش میگذارم. نفس عمیقے میڪشم،از بے تفاوتے روزبہ نسبت بہ حرف هایم ڪمے ناراحت شدم! نباید خستہ بشوم و دست بڪشم! موهایم را روے شانہ ام مے اندازم. با قدم هاے ڪوتاہ از اتاق خارج میشوم،روزبہ با دقت مشغول خرد ڪردن گوجہ فرنگے هاست! با لبخند نگاهش میڪنم،سنگینے نگاهم را ڪہ احساس مے ڪند سر بلند مے ڪند،ظرف سالاد را نشانم میدهد و مے پرسد:خوب خرد ڪردم؟! زیاد درشت یا ریز نیست استاد؟! وارد آشپزخانہ میشوم و بالاے سرش مے ایستم،نگاهے بہ داخل ظرف مے اندازم و جدے مے گویم:براے دفعہ ے اول بد نیست مهندس! این را ڪہ مے گویم صداے اذان از داخل ڪوچہ بہ گوش مے رسد،بہ قابلمہ هاے غذا اشارہ مے ڪنم و مے گویم:میشہ حواست بہ غذاها باشہ تا من نماز بخونم؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد و مے گوید:برو خیالت راحت! از آشپزخانہ خارج میشوم،وضو میگیرم و بہ اتاق خواب مشترڪمان میروم. سجادہ ام را رو بہ قبلہ پهن میڪنم و چادر نماز را سر. قامت مے بندم و با آرامش شروع بہ نماز خواندن میڪنم،بہ رڪعت آخر نماز مغرب مے رسم‌. بہ رڪوع ڪہ مے روم صداے باز و بستہ شدن در اتاق مے آید و عطرِ روزبہ مے پیچد! بہ سجدہ مے روم،گوشہ ے چادرم ڪشیدہ میشود! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_ششم #بخش_چهارم سربلند میڪنم و بہ سجدہ ے دوم میروم،همین ڪہ پیشانے ام را روے مُهر میگذارم گوشہ ے چادر نمازم را مے بوسد و مے گوید:همینطورے دوستت دارم! همینطورے دوستم داشتہ باش! چند ثانیہ بعد دوبارہ صداے باز و بستہ شدن در اتاق بلند میشود... سورہ ے دهم نازل شد! آرامشِ قبل از طوفان! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ آن شب پدر و مادرم و یاسین،بہ همراہ آقاجون و محسن و سمانہ و فرزاد بہ خانہ ے مان آمدند. مهمانے بہ خوبے و با خوش صحبتے هاے آقاجون برگزار شد. سہ روز بعد فرزاد بہ قصد ادامہ تحصیل راهے آلمان شد. زندگے ام شڪل جدیدے گرفتہ بود و بے بهانہ لبخند میزدم یا مے خندیدم! ذوق و شوق زیادے براے اینڪہ بہ خودم و خانہ مان برسم داشتم و با وجود سنگینے درس ها اصلا ناراحت یا خستہ نبودم. خصوصا ڪہ روزبہ ڪمڪم میڪرد و هوایم را داشت. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ نگاهے بہ اطراف مے اندازم و سپس بہ منو! این اولین بارے است ڪہ همراہ روزبہ بعد از محرمیت بہ ڪافہ آمدہ ام‌. چند دقیقہ اے میشود پشت میز نشستہ ایم و ڪافے من منتظر است سفارش بدهیم. روزبہ خونسرد،بدون حرف دستش را زیر چانہ اش زدہ و بہ چشمانم چشم دوختہ! آخر طاقت نمے آورم و خودم منو را باز میڪنم،جدے مے پرسم:چے میخورے؟! من ڪہ قهوہ میخورم! سریع مے گوید:منم! مے پرسم:توام قهوہ مے خورے؟! با لبخند جواب مے دهد:آرہ! منو را مے بندم و با تاڪید مے پرسم:پس بگم دوتا قهوہ فرانسہ بیارہ؟! جدے مے گوید:نہ! متعجب مے پرسم:مگہ نگفتے قهوہ میخورے؟! _آرہ چشماتو گفتم! قهوہ ے من چشماے توئہ...خوابو خستگیو از سرم مے پرونہ! چشم هایم را مے بندم و با ذوق مے گویم:روزبہ! بہ جاے "جانم" جواب مے دهد:آیہ! تو با دنیا برام برابرے...! در دلم ڪیلو ڪیلو قند آب میشود،انگار دیگر خوشبخت ترین دخترِ روے زمینم... همہ چیز آرام و عاشقانہ است... درهاے خوشبختے بہ رویم باز شدہ بود،البتہ من اینطور فڪر میڪردم... دوستش نداشتم...عاشقش بودم! نامش را گذاشتہ بودم "دار و ندار" پ.ن۱:جامع احاديث الشيعه،جلد دوازدهم،صفحه ی 556 ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltaniii

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_صـد_و_شـشـم ✍آن نیمه شبِ پر هیاهو، من فقط اشک ریختم و حسام زبان بازی کرد محضِ آرام شدنم و دانست که گفته اش آتش زده بر وجودم و به این آسانی ها خاموش نمیشوم وقتی الله اکبرِ اذان صبح، همه را ساکت کرد، چشم بستم و با ذره ذره ی وجودم بی صدا فریاد زدم که دعایم را پس میگیرم و عهد بستم با فقیرنوازِ کربلا ، که اگر امیرمهدیم به سلامت راهی ایران شود بیخیالِ جوانه هایِ یکی در میانِ موهایم، بزم عروسی بپا کنم و رخت سفیدش را به تن. حس گول خورده ایی را داشتم که تمامِ زندگی اش را باخته و آنقدر زار زدم که حسام، پشیمان از آمینی که خواسته بود پا به پایم اشک ریخت و طلب بخشش کرد اما من به حکمِ کودکی که بادبادکش را نسیم برده باشد، لجبازانه به رسم دلخوری و قهر، مُهر بر دهان زدمو بی جواب گذاشتم کرور کرور عاشقانه هایش را.. بعد از نماز صبح مرا به هتل رساند. خواستم بی توجه به حضورش راه رفتن به داخل را بگیرم که دستم را کشید سارا خانوم.. میدونم دلخوری.. قهری اما فقط یه دقیقه صبر کن ، بعد برو.. دست در جیب شلوار نظامی اش کرد و جعبه ایی کوچک درآورد پام که رسید به زمین کربلا براتون خریدم.. یه انگشتره.. همه جا تبرکش کردم.. چرا من هیچ وقت به او هدیه نداده بود؟ انگشتر را از جعبه خارج کرد.. یک نگین سبز و خوش رنگ روی آن میدرخشید.. دستم را بلند کرد و انگشتر را روی انگشتم نشاند وقتی فهمید م دارین میاین کربلا، دادم اسممو پشتِ نگینش بکنن.. تا همین جا بهتون بدم.. یادگاری منو شب اربعین.. دستم را میانِ پنجه اش فشرد و سر به زیر انداخت حلالم کن بانو.. جملاتش سینه ام را سنگین میکرد و نفسم را سنگین تر.. نمیتوانستم پاسخ بدهم.. خشمی پر از دوست داشتن وجودم را میسوزاند.. دانیال آمد و من عصبی از تنها مردِ نا تمامِ روزهایِ عاشقیم به سردی خداحافظی کردم و از او جدا شدم.. وقت رفتن، چشمانش غم داشت و با حبابی پر از آه نگاهم میکرد.. اما نه.. حقش بود که تنبیه شود.. باید یاد میگرفت، هرگز با عاشقانه هایِ یک زن بازی نکند. رویِ پله های ورودی هتل ایستادم، سر چرخاندم تا یکبار دیگر ببینمش. ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼