🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_ششم #بخش_اول با ترس از پشت شیشہ بہ داخل چشم مے دوزم. روزبہ ڪتش را بہ دست مهندس تقوے مے دهد و بہ سمت شهاب مے رود! دستش را مے گیرد و با عجلہ بہ سمت در پشتے مے بردش...فرزاد سریع بہ دنبالش مے رود! مضطرب بہ سمت ڪوچہ مان راہ مے افتم... با قدم هاے بلند خودم را نزدیڪ ڪوچہ مے رسانم ڪہ یاسین با عجلہ بہ سمتم مے دود و گوشہ ے چادرم را محڪم‌ میان مشتش مے گیرد. چشم هایش ترسیدہ اند:چے شدہ آبجے؟! چرا دوییدے بیرون؟! دستش را مے گیرم:هیچے یاسین! _مگہ من بچہ ام جواب سر بالا میدے؟! پوفے میڪنم:الان اصلا حوصلہ ے یڪے بہ دو ڪردن ندارما! چند نفر از همسایہ ها ایستادہ اند و متعجب بہ نقطہ اے خیرہ شدہ اند! لبم را بہ دندان مے گیرم و از میان شان عبور میڪنم،یاسین هم پشت سرم مے آید. روزبہ یقہ ے پیراهن شهاب را گرفتہ و بہ دیوار چسباندہ! فرزاد سعے دارد از هم جدایشان ڪند! شهاب خونسرد ایستادہ و لبخند ڪجے ڪنج لبش دیدہ میشود! خوب میداند این حالتش آدم را بیشتر عصبے مے ڪند! صورت روزبہ را نمے بینم،بلند مے گوید:شهاب! خوب میدونے من با بقیہ یہ فرق بزرگ دارم! اگہ بخواے با منم بازے ڪن مے سوزنمت! سپس یقہ اش را رها مے ڪند و انگشت اشارہ اش را بہ سمتش مے گیرد:پس بڪش ڪنار! شهاب پوزخند میزند:خیلے براش جوش میزنے! فرزاد سریع مے گوید:بس ڪن دیگہ! حداقل حرمت نون و نمڪے ڪہ باهم خوردیمو نگہ دار! سپس با آرامش رو بہ روزبہ ادامہ میدهد:همہ دارن نگاہ میڪنن! تو پاساژ نمیدونے چہ ولولہ اے افتادہ؟! آبرومون رفت! ڪارمندا دارن پچ پچ میڪنن! روزبہ دستش را میان موهایش مے برد و نفس عمیقے میڪشد. شهاب نگاهش را بہ من مے دوزد،تنم یخ مے زند! مے ترسم جلوے همسایہ ها حرف نامربوطے بزند یا اسمے از من ببرد! سرفہ اے مے ڪنم و سریع ڪلید را در قفل در مے چرخانم و وارد حیاط میشوم،یاسین را هم داخل میڪشم،در را نیمہ مے بندم و مے ایستم. ڪمے از صورت شهاب و فرزاد را مے بینم،روزبہ همچنان پشت بہ من ایستادہ. صداے مادرم از پشت سر مے آید:بہ چے نگاہ میڪنے؟! نفس بلندے میڪشم و سرم را برمے گردانم:هیچے! دعوا شدہ! ابروهایش را بالا میدهد:از ڪے تا حالا وایمیسے دعوا تماشا مے ڪنے؟! دوست ندارم شهاب را ببیند و داغ دلش تازہ شود،نگاهے بہ بیرون مے اندازم،روزبہ بہ طرفم سر بر مے گرداند اما نگاهم نمے ڪند! فرزاد دستش را روے شانہ اش مے گذارد:الان برات آب میارم! یڪم هوا بخور بعد بیا داخل! اخم غلیظے تحویل شهاب مے دهد:بهترہ برے! اگہ بخاطرہ حرف بابام نبود... حرفش را ادامہ نمے دهد،محڪم با دست بہ تخت سینہ ے شهاب مے ڪوبد:بہ اندازہ ے ڪافے بہ زندگے همہ مون گند زدے! خب تموم شد برو! حالت چشم هاے شهاب ترسناڪ میشود،سریع در را مے بندم. مادرم اخم غلیظے تحویلم مے دهد و چیزے نمے گوید،سریع رویش را بر مے گرداند و وارد خانہ میشود. نفسم را با شدت بیرون میدهم،یاسین با اخم نگاهم مے ڪند! توجهے نمے ڪنم و چادرم را از روے سرم برمیدارم،صداے زنگ‌ موبایلم بلند میشود. نگاهے بہ نام تماس گیرندہ مے اندازم،نام یلدا روے صفحہ نقش بستہ! دوبارہ موبایل را داخل جیبم مانتویم برمے گردانم،حوصلہ ے بیست سوالے ندارم! گردنم را تڪان میدهم،صداے شڪستن استخوان هایش حالم را جا مے آورد! وارد خانہ میشوم،مادرم با حرص مشغول خورد ڪردن هویج است! بہ سمتش مے روم و روسرے ام را برمیدارم،همانطور ڪہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم مے گویم:بدہ من خورد میڪنم! بدون اینڪہ نگاهم ڪند جواب میدهد:نمیخواد! مے خندم:بہ قول خودت دیگہ بیست سالمہ! تمام هنرم تو آشپزے نیمرو و املت پختنہ! جوابے نمیدهد،مانتویم را از تنم در مے آورم و صندلے رو بہ رویے اش را عقب میڪشم. _سر چے بحثشون شدہ بود؟! گلویم را صاف مے ڪنم و جوابے نمے دهم،هویج بیچارہ را رها مے ڪند و چشم هایش را بہ صورتم مے دوزد:سر تو؟! _اختلاف بین خودشون بود! _بین خودشون شامل تو نمیشہ؟! _نہ! نمیشہ! پوفے مے ڪند:خدا عاقبتونو ختم بہ خیر ڪنہ! دوبارہ بہ جان هویج مے افتد! _فرزانہ زنگ زدہ بود! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:خب! آهستہ مے گوید:میپرسید تو برنامہ ے خاصے براے دومین سالگرد هادے ندارے؟! گفت یہ سرے بهشون بزنے! انگشت هایم را در هم قفل میڪنم:هنوز یہ ماہ موندہ! تو چے گفتے؟! _گفتم بهش میگم! _خب چرا بہ خودم زنگ نزد؟! خورد ڪردن هویج تمام میشود،چاقو را روے تختہ ے چوبے میگذارد. با دقت نگاهم میڪند:چون برنامہ ریزے براے سالگرد هادے بهونہ بود! برات خواستگار پیدا ڪردن! اخم هایم در هم مے رود:براے من؟! _آرہ براے تو! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_ششم #بخش_دوم پوزخند میزنم:تو زحمت افتادن! جدے مے گوید:انقدر سوال و جوابش ڪردم تا گفت ڪہ میخواستن بیان خواستگارے یڪتا،حاج مهدے تو رو معرفے ڪردہ! گفتہ مورد بهترے هم هست! منم گفتم لازم بہ لطف شما نیست،آیہ اگہ بخواد ازدواج ڪنہ مورداے خوبے هستن! حتے یہ خواستگار سمج دارہ! بلند مے خندم،متعجب نگاهم میڪند! میان خندہ مے گویم:منظورت مهندس ساجدیہ؟! اون ڪہ رفت پشت سرشم نگاہ نڪرد! پشت چشمے برایم نازڪ مے ڪند:جدے باش! قهقهہ مے زنم:غیر از اینہ؟! اگہ غیر از اینہ اون خواستگارو بهم نشون بدہ! _شرط میبندم برمیگردہ! خودم را بہ آن راہ میزنم:ڪے؟! _عمہ ت! مے خندم و چیزے نمے گویم،لبخند ڪم رنگے میزند:آیہ جان! هادے آقا بود! خوب بود! همہ چیز تموم بود! اما رفت! دو سال گذشتہ! نمیخواے بہ فڪر آیندہ ت باشے؟! جدے میشوم:آیندہ فقط تو ازدواج ڪردن خلاصہ میشہ؟! _نہ! ولے تا حد زیادے آرہ! نفس عمیقے میڪشم و انگشت هایم را در هم قفل مے ڪنم. _نگو ڪہ دلت نمیخواست برگردہ؟! _تو و بابا ڪہ راضے نیستید! این حرفا براے چیہ؟! لبخند ڪم رنگے میزند:بابات از سر لجبازے راضے نیست و بهونہ میارہ،من از سر منطق راضے نیستم! منطقم میگہ اعتقاد نداشتنش مشڪل میشہ! شاید تا یہ حدے بشہ ڪنار اومد ولے تا یہ حدے! میگہ باهات ڪنار میاد اما نمیتونہ! یہ مرد سے و دو سالہ نمیتونہ شور و توقعات عاطفے و هیجانے یہ دختر بیست سالہ رو برآوردہ ڪنہ! خانوادہ ش راضے نیستن،شاید بگہ مهم خودمم تو میخواے با من زندگے ڪنے اما از سر خطبہ ے عقد بہ بعد همہ ے ڪس و ڪارش بہ تو مربوط میشن! میشن خانوادہ ے دومت! خانوادہ اے ڪہ نمیخوانت! اما از یہ طرف هم محڪم بودن و ادب و علاقہ ش رو تحسین میڪنم! درستہ باید عاقلانہ تصمیم گرفت اما بہ اندازہ ے عقل،عشق هم مهمہ! هر دوتاش باید ڪنار هم باشہ! یہ عشق عاقلانہ! مردے ڪہ دوستت نداشتہ باشہ،مردے ڪہ ابراز علاقہ بلد نباشہ،مردے ڪہ نتونہ بهت محبت ڪنہ هر چقدر هم خوب باشہ بعد از یہ مدت خستہ میشے! میدونے چرا؟! سرم را تڪان میدهم:چرا؟! _چون زن مثل گُلہ! باید نور ڪافے بهش برسہ و خوب آبیارے بشہ! باید خوب مراقبش بود وگرنہ پژمردہ میشہ! اون نور ڪافے و آبیارے ابراز علاقہ و محبت مَردشہ! مردے ڪہ نتونہ بهت محبت ڪنہ و رسم عاشقے براے زنو بلد نباشہ پژمردہ ت میڪنہ! طبیعت زن اینہ! برعڪس مرد ڪہ دوست دارہ عملے بهش‌ ثابت ڪنے دوستش دارے زن باید روزے هزار بار بشنوہ ڪہ میخوایش! ڪہ دوستش دارے! ڪہ برات مهمہ! این تمام زندگے نیست مامان جان! فقط عشق ڪافے نیست اما نصف زندگے عشقہ! نفس عمیقے میڪشد:فڪر روزبہ رو از سرت بنداز! بیشتر از این تو ذهنت بهش پر و بال ندہ! تو هنوز خیلے جوونے و وقت دارے! چیزے در دلم تڪان مے خورد! دستش را روے دستم مے گذارد:گفتم نصف زندگے عشقہ،نصف دیگہ ش هم منطق و تفاهمہ! هم سطح بودنہ! هم فڪر و همراہ بودنہ! منتظرش نباش! حتے اگہ برگشت ردش ڪن! نمیدانم چرا بغض گلویم را مے فشارد؟! جدے مے گویم:من ڪہ گفتم جوابم منفیہ! منتظرش نیستم! آرام مے خندد:امیدوارم! چند ثانیہ اے بہ عمق چشم هایم نگاہ میڪند،طاقت نمے آورم و سرم را پایین مے اندازم. آهستہ میپرسد:اگہ منتظرش نیستے پس این بغ ڪردنو ترس تو چشمات چیہ عزیزم؟! آدم ڪہ از نبودن و نیومدن ڪسے ڪہ نمیخوادش نمیترسہ! میترسہ؟! بغضم را آزاد میڪنم:میدونے مامان؟! _چیو؟! _فڪر ڪنم همہ ے ڪاراش الڪے بود! اشڪ صورتم را مے پوشاند،بینے ام را بالا میڪشم:شهاب ازش خواستہ بود منو استخدام ڪنہ و نزدیڪش باشم! دستم را گرم مے فشارد:بہ درڪ! چرا گریہ میڪنے؟! هق هق میڪنم:نمیدونم! از روے صندلے بلند میشود و ڪنارم مے ایستد،محڪم مے گوید:پاشو! با دست اشڪ هایم را پاڪ میڪنم و مے ایستم،چند تار مو جلوے دیدم را مے گیرند. مادرم محڪم در آغوشم مے ڪشد و آرام ڪمرم را نوازش میڪند:از سرت بندازش! بینے ام را بالا میڪشم و قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سر میخورد:تو سرم نیست! از نمایش بازے ڪردنش ناراحت شدم! نفس عمیقے میڪشد و چیزے نمیگوید،دستش روے موهایم مے لغزد. سرم را روے شانہ اش میگذارم و چشم هایم را مے بندم. قلبِ خستہ ام ڪمے شڪستہ... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 یلدا لبخند تصنعے اے تحویلم مے دهد و مے گوید:یہ هفتہ ست هرچے زنگ میزنم جواب نمیدے؟! لیوان شربت را مقابلش مے گذارم:زیاد حالم خوب نبود! محتاط نگاهم مے ڪند:من آدم فوضولے نیستم! نمیخوام بپرسم یہ هفتہ پیش چرا اون بحث پیش اومد،یہ پچ پچایے بین بچہ هاے شرڪت بلند شدہ! نفسم را بیرون میدهم:مردم همیشہ حرف براے زدن دارن! دنبال بهونہ ان ڪہ متاسفانہ این بهونہ ناخواستہ بهشون داد شد! لیوان شربتش را برمیدارد:آرہ! از اون روز مهندس ساجدے خیلے بهم ریختہ بود! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 @tark_gonah_1

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_ششم #بخش_سوم فرداش وقتے شنید... حرفش را ادامہ نمیدهد،ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:چے شنید؟! ڪمے از شربتش مے نوشد:هیچے بابا! _ڪے چے گفتہ؟! مردد نگاهم میڪند:یڪے از بچہ هاے شرڪت داشت پشت سر تو و مهندس حرف میزد،مهندسم تا شنید درجا اخراجش ڪرد! دستم را روے پیشانے ام میگذارم:خداے من! یہ مسئلہ ے ڪوچیڪ چقدر بزرگ شد! لیوان را روے میز میگذارد:اگہ از بچہ هاے شرڪت ڪسے بهت زنگ زد و چیزے گفت توجہ نڪن! دنبال داستان و چرت و پرت گفتنن میدونے ڪہ! البتہ... باز حرفش را ادامہ نمیدهد،با دقت نگاهش میڪنم:یلدا چیزے شدہ؟! نگاهش را بہ چشم هایم مے دوزد:سہ چهار روزیہ از مهندس ساجدے هیچ خبرے نیست! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:دو سہ روز بعد از روز افتتاح آقاے محسن ساجدے،پدر مهندس! _خب! _اومد شرڪت! گفت آقا روزبہ چند روز میرہ مرخصے و آقا فرزاد مسئول همہ ے ڪاراست! بچہ ها چند بار بہ مشڪل برخوردن هرچے زنگ زدن موبایل مهندس خاموش بود! آقا فرزاد ڪمڪشون ڪرد ولے تو مدیریت نمیتونہ مثل برادر بزرگترش باشہ! گردنم را تڪان میدهم،در این چند روز بہ این ڪار عادت ڪردہ ام! بے توجہ بہ حرف هایش مے گویم:شربتت گرم شد! عوضش ڪنم؟! سریع مے گوید:نہ! نہ! خوبہ! سپس لیوانش را برمیدارد و چند جرعہ مے نوشد،صداے زنگ موبایلم بلند میشود. موبایلم را از روے میز برمیدارم و بہ شمارے ناشناس چشم مے دوزم. مردد جواب میدهم:بلہ؟! صداے ظریف دخترانہ اے مے پیچد:سلام آیہ جان! صدایش آشناست،در ذهنم در حال جستجو هستم ڪہ صاحب صدا را پیدا ڪنم ڪہ خودش مے گوید:آرزو ام! خواهرِ... ادامہ نمیدهد! گلویم را صاف میڪنم:خوبے عزیزم؟! صداے شیرینش با خجالت زمزمہ مے ڪند:ممنون خوبم! زنگ زدم ڪہ...ڪہ شمارہ مو داشتہ باشے! یعنے...یعنے اگہ دوست دارے باهم در ارتباط باشیم! صداے ڪسے مے آید،سریع مے گوید:من باید برم! خدافظ! متعجب مے گویم:خداحافظ! موبایلم را از گوشم جدا مے ڪنم و سریع شمارہ اش را ثبت! دلم شور مے زند... براے... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 از اتوبوس پیادہ میشوم،با عجلہ از خیابان عبور میڪنم تا خودم را بہ دانشگاہ برسانم ڪہ ماشینے برایم بوق میزند. نفس نفس زنان سر بر میگردانم ڪہ ماشین روزبہ را میبینم! از دہ روز پیش ڪہ آن اتفاق در پاساژ افتاد دیگر ندیدمش! شیشہ ے سمت رانندہ پایین مے آید،چهرہ ے جدے روزبہ را مے بینم،دو سہ متر با من فاصلہ دارد. میخواهم رو برگردانم ڪہ مے گوید:ڪارت دارم! زیاد طول نمیڪشہ! توجهے نمے ڪنم،بند ڪیفم را محڪم در دست میگیرم و رو بر مے گردانم ڪہ صداے باز و بستہ شدن در ماشین بلند میشود. صدایش را از پشت سرم مے شنوم:اون روز هرچے دلت خواست گفتے حالا اومدم جوابتو بدم! بہ سمتش بر مے گردم،در چند قدمے ایستادہ. پیراهن آبے روشنے با شلوار جین تیرہ پوشیدہ همراہ با ڪتانے هاے مشڪے! تیپے ڪہ ڪمتر مے زند! همیشہ تقریبا رسمے و سادہ بودہ! یڪ دستش را داخل جیب شلوارش مے برد،بوے خوبے مے دهد! با سر بہ ماشین اشارہ مے ڪند:چند دقیقہ بیشتر وقتتو نمیگیرم! بہ اندازہ ے چند دیقہ حرف زدن برام احترام قائل نیستے؟! مردد نگاهم را میان روزبہ و ماشینش مے چرخانم. بدون اینڪہ بہ صورتش نگاہ ڪنم مے گویم:هر حرفے دارید همین جا بگید! ابروهایش را بالا میدهد:اینجا؟! فڪر نڪنم برات خوب باشہ! نفسم را بیرون میدهم و بدون حرف بہ سمت ماشینش راہ مے افتم‌. با قدم هاے بلند ڪنارم راہ مے آید و سریع در ڪمڪ رانندہ را برایم باز میڪند! معذب روے صندلے مے نشینم و مضطرب نگاهے بہ خیابان مے اندازم‌. روزبہ هم سوار میشود و سوییچ را مے چرخاند،نگاهے بہ پشت سر مے اندازد و فرمان را مے چرخاند. ماشین با سرعت زیادے حرڪت مے ڪند و مستقیم مے رود،نگاهم بہ پاڪت خالے سیگار "وینستون لایت" ڪہ روے داشبورد جا خوش ڪردہ مے افتد! بوے عطرش در تمام ماشین پیچیدہ،روزبہ نگاهے بہ بستہ ے سیگار مے اندازد و دستش را بہ سمت داشبورد دراز مے ڪند و پاڪت سیگار را برمیدارد. پاڪت را مچالہ و بہ سمت صندلے عقب پرت میڪند! چند ثانیہ بعد ماشین را گوشہ ے خیابان پارڪ مے ڪند،نفس عمیقے میڪشد و نیم رخش را بہ سمتم بر مے گرداند. بے توجہ بہ رو بہ رو و رفت و آمد ماشین ها خیرہ میشوم. صداے بمش مے پیچد:من در جریان اختلاف شهاب و پدرت نبودم! آرہ! شهاب خواست استخدامت ڪنم اما چیزے نگفت! پوزخند میزنم:شمام همینطورے حرفشو قبول ڪردید؟! _نہ! گفت یہ فرصت بهت بدم تا خودت ڪم بیارے و برے! گفت با پدرت اختلاف دارے و اینطورے میخواے نشون بدے میتونے مستقل باشے. از طرفے براے اذیت ڪردن پدرت ڪہ با شهاب و فرزاد مشڪل داشتہ و اذیتشون میڪردہ بد نیست! من هیچ قصد و نیتے از استخدام ڪردنت نداشتم! نقشہ اے هم در ڪار نبود! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_ششم #بخش_چهارم اگہ تو این چند ماہ هیچ خبرے ازم نبود براے این بود ڪہ میخواستم... مڪث مے ڪند،سرم را بہ سمتش بر مے گردانم. سیاهے چشم هایش را بہ چشم هایم مے دوزد:خانوادہ م راضے نمیشدن بیان خواستگارے! در واقع مادرم زیاد راضے نبود! تقریبا راضے شون ڪردم میخواستم بعد از مراسم سالگرد نامزد سابقت براے خواستگارے رسمے بیام! گیج نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:فڪر نڪن مردد شدم! فقط میخواستم با خودم ڪنار بیام و خانوادہ مو راضے ڪنم! پوزخند میزنم:برام مهم نیست! سرم را بر مے گردانم،میخواهم در را باز ڪنم ڪہ مے گوید:چند روز بہ سالگردش موندہ؟! در را باز میڪنم و دوبارہ بہ سمتش سر بر مے گردانم:نمیفهمم! واقعا این اختلافے ڪہ بین مون هست رو نمے بینید؟! لبخند ڪجے میزند:چے ازم میدونے جز اینڪہ اعتقادات قوے مذهبے ندارم؟! _همین خیلے بزرگہ! جدے نگاهم مے ڪند:نہ انقدر بزرگ ڪہ مانع بشہ بہ دستت بیارم! خون در صورتم مے دود،با اخم رو بر مے گردانم ڪہ مے گوید:میتونیم همو بشناسیم! میتونیم تفاهم داشتہ باشیم و سازش ڪنیم! میتونیم ڪنار هم باشیم! چرا ازم فرار میڪنے؟! در را تا آخر باز میڪنم و پیادہ میشوم،صدایش مے آید:ماہ بعد با خانوادہ م میام خواستگارے! دست از لجبازے بردار! برق چشمات پر رنگ تر شدہ! در ماشین را مے بندم و نگاهش نمے ڪنم! ماشین را روشن مے ڪند. بدون هیچ حرف دیگرے مے رود... دلم آرام مے گیرد... از آن روز ڪہ یلدا گفت خبرے از روزبہ نیست نگرانش شدم! حرف هایش بوے صداقت مے دهند... ❤️زان شبے ڪہ وعدہ ڪردے روز بعد روز و شب را می‌شمارم روز و شب❤️ #مولانا ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی @tark_gonah_1

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_نــود_و_شـشـم ✍باید آماده میشدم آماده برایِ گذراندنِ روزهایی از جنسِ نبودنِ حسام. او راست میگفت، من همسر یک نظامی بودم و باید یاد میگرفتم، تحملِ دوری اش را.. کاشِ فرشته ی مرگ هم در کنارم می نشست وصبوری می آموخت محضِ نگرفتنِ جانم. آن شب وقتی الله اکبر نمازش را سر داد، رویِ تخت چمپاتمه زدم و تماشایش کردم. جانمازش را گوشه ی اتاقم پهن کرد و در حالیکه آستین هایِ لباسش را پایین میآورد رویِ سجاده ایستاد. در مدت کوتاهی که میشناختمش، هیچ وقت ندیدم نمازش غیر از اول وقت خوانده شود. صدایش زدم حسام.. چرا واسه خووندن نماز انقدر عجله داری؟ به سمتم برگشت. صورتش هنوز نم داشت و موهایِ خیسش، رویِ پیشانی اش ریخته بودند لبخندی بر لب نشاند چایی تا وقتیکه داغه، میچسبه.. همچین که سرد شد از دهن میوفته.. نمازم تا وقتی داغه به بند بندِ روحت گره میخوره.. بعدشم، الله اکبرِ اذون که بلند میشه؛ امام زمان اقامه میبنده اونوقت کسایی که اول وقت نماز میخوونن، انگار به حضرت اقتدا کردن و نمازشون با نماز مولا میره بالا .. آدم که فقط نباید تو جمع کردنِ پول و ثروت، اقتصادی فکر کنه.. اگه واسه داراییِ اون دنیات مقتصد بودی، هنر کردی.. با خنده سری تکان دادم او در تمامِ جزئیات زندگیش، عملیاتی و حساب شده حرکت میکرد الحق که مرد جنگ بود.. هوسانه از تخت پایین آمدم و به سمت در رفتم دو دقیقه صبر کن.. منم میخوام باهات نماز بخوونم.. باید رسم تجارت ازت یاد بگیرم، استاااااد.. با لحنی پر خنده، (چشمی ) کشدار گفت و من برایِ گرفتنِ وضو از اتاق خارج شدم. جلویِ آینه مقنعه ی سفید و گلدار، سر میکردم و ادکلن میزد و حسام تسبیح به دست به دیوار تکیه داده بود و لبخندی دلنشین تماشایم میکرد خانوم.. عجله کن دیگه.. این فرشته ها دیوونم کردن.. یکی از اینور شماره میده.. یکی از اونور هی چشمک میزنه.. بدو تا آقاتونو ندزدین.. از حرفهایش به خنده افتادم و در حالیکه چادر سر میکردم پرسیدم والا ما خودمونو کشتیم تا روز عقد نفهمیدیم چشمای آقامون چه رنگیه.. خیالم راحته، از آقامون، آّبی گرم نمیشه.. بی بخاره بی بخااار ریز ریز میخندید عجب.. پس بگو، خانووم داشتن خودشونو میکشتن و ما بی خبر بودیم.. خب میگفتی.. دیگه چی؟ به سمتش برگشتم، دست به کمر زدمو اخمی ساختگی بر صورتم نشاندم تا حالا اونِ رویِ خانومتونو دیدین یا یه چشمه اشو نشون تون بدم.. صدای خنده اش بلد شد و دست بر گونه اش کشید والا هنوز خانوممون نشده بودی؛ دو تا چشمه اشو نشونمون دادی دیگه وای به حالِ الان.. ولی سارا خانوم خدایی دستتون خیلی سنگینه هاا.. اون روز تو حیاط وقتی زدی زیر گوشم، برق سه فاز از کله ام پرید.. اصلا فکرشم نمیکردم، نیم وجب دختر انقدر زور داشته باشه سپس با انگشت اشاره ایی به سینه اش کرد این یادگاری تونم که جاش حسابی مونده.. بعد از اون ماجرا، هر وقت تو آینه جایِ کنده کاریتونو میبینم، کلی میخندم.. میگم من هی سالم میرم سوریه و هی سالم برمیگردم، دریغ از یه خط.. اما ببین نیم مثقال جنسِ لطیف چه بلایی سرم آورده آخه.. چنان زَدَتمَ که تا عمر دارم یادم نره چه روزهایِ سختی بود، اما به لطفِ خدا و دوستیِ این مرد، همه اش گذشت معجونی از خجالت و خنده به صورتم هجوم آوردند هنوز آن سیلی و برش رویِ سینه اش را به خاطر داشت. به سمت جانمازم رفتم و کمی عقب تر از سجاده یِ حسام، پهنش کردم بلندشو جنابِ امیرمهدی.. بلند شو که ظاهرا زیادم سر به زیر نیستی.. پاشو نمازمونو بخوونم تا این فرشته ها بدبختم نکردن.. با تبسم مقابلم ایستاد و پیشانی ام را بوسید خیالت تخت.. از هیچ کدومشون شماره نگرفتم.. تا حوری مثه سارا خانوم دارم، اونا به چه کارم میان آخه..؟ چقدر ساده بود سارایِ آلمان نشین، که عشق را در روابطِ بدونِ مرز با جنس مخالف میدید. ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼