🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_هشتم #سوره_ی_نهم #بخش_اول خودڪار را بہ گوشہ ے لبم میچسبانم و نگاهم را بہ دیوار میدوزم. صداے خندہ ے امیرمهدے و یاسین از اتاق ڪنارے مے آید،نفس عمیقے میڪشم‌ و چشم هایم را میبندم. بہ چند ساعت پیش فڪر میڪنم،بہ روزبہ! بہ حرف هایش! بہ رفتارش! هنوز شخصیتش برایم ڪمے مجهول است اما انسان خوبے بہ نظر میرسد! انسانے ڪہ ذاتش خوب است و پتانسیل معتقد شدن را دارد!میتوان تغییرش داد! مریم مے خواندم:آیہ! نمیاے شام؟! سپس بلند ادامہ میدهد:یاسین و امیرمهدے! بازے بسہ! چشم هایم را باز میڪنم و خودڪار را از لبم جدا! ڪتاب را میبندم و خودڪار را روے میز میگذارم،یاعلے اے مے گویم و از پشت میز بلند میشوم. دستے بہ موهاے بافتہ شدہ ام میڪشم و از اتاق خارج میشوم،حسام بہ سفر رفتہ و قرار است مریم و امیرمهدے چند روزے پیش ما بمانند. مریم همانطور ڪہ ظرف اردور خورے پر از ترشے را روے میز میگذارد نگاهم میڪند:چہ عجب از اتاقت اومدے بیرون! یہ وقت ڪمڪ نڪنے! لبخند دندان نمایے میزنم:باز اومدیو قلدوریاتو شروع ڪردے خواهر بزرگ! سپس بہ سمت آشپزخانہ میروم،مادرم مشغول ڪشیدن برنج در دیس است. همین ڪہ من را میبیند ڪنجڪاو نگاهے بہ صورتم مے اندازد و دیس برنج را بہ دستم میدهد. لبخندے تحویلش میدهم و بہ سمت میز غذاخورے میروم و دیس برنج را روے میز میگذارم‌. مریم با سلیقہ بشقاب ها و قاشق و چنگال ها و لیوان ها را چیدہ. پارچ آب را هم وسط میز میگذارد و با لبخند عجیبے نگاهم میڪند. چشم هایم را گرد میڪنم:چرا تو و مامان یہ جورے نگام میڪنید؟! میخندد:چہ جورے؟! _یہ جور عجیب! ظرف خورشت را بہ دستم میدهد:من ڪہ طور عجیبے نگات نڪردم! پشت چشمے برایش نازڪ میڪنم‌. _آرہ! گوشام مخملیہ! مریم بلند میخندد و چیزے نمیگوید،پدرم جدے وارد آشپزخانہ میشود و پشت میز مینشیند‌. سریع ظرف خورشت را ڪنار دستش میگذارم و رو بہ مادرم میگویم:دیگہ چیزے نیست؟! مادرم همانطور ڪہ داخل بشقاب تہ دیگ میگذارد مے گوید:نہ عزیزم! فقط بگو یاسین و امیرمهدے ام بیان شروع ڪنیم! سرے تڪان میدهم و از آشپزخانہ خارج میشوم،مقابل اتاق یاسین مے ایستم،اتاقے ڪہ تا مدتے پیش اتاق نورا بود! چند تقہ بہ در میزنم و سپس در را باز میڪنم،امیرمهدے و یاسین پشت ڪامپیوتر نشستہ اند و بازے میڪنند. ابروهایم را بالا میدهم:درس ڪہ نمیخونید! گرسنہ تونم نمیشہ؟! امیرمهدے سریع بلند میشود و بہ سمتم مے دود:من گشنہ م شد خالہ! یاسین بدون توجہ میگوید:این مرحلہ رم رد ڪنم میام! دست امیرمهدے را میگیرم و همراہ هم بہ سمت آشپزخانہ راہ مے افتیم‌. امیرمهدے دستم را رها میڪند و بہ سمت میز مے دود،پدرم میپرسد:پس یاسین ڪو؟! همانطور ڪہ صندلے ڪنار مادرم را عقب مے ڪشم جواب میدهم:دارہ بازے میڪنہ! گفت میاد! روے صندلے مے نشینم،مادرم دیس برنج را مقابلم میگذارد. تشڪر میڪنم و مشغول برنج ڪشیدن میشوم،ڪمے از خورشت روے برنجم مے ریزم‌. میخواهم قاشقم را پر ڪنم ڪہ مادرم‌ نگاهے بہ من و سپس بہ پدرم مے اندازد:امروز دوبارہ خانم ساجدے تماس گرفت! دستم خشڪ میشود،بدون اینڪہ سر بلند ڪنم گوش هایم را بہ مادرم مے سپارم! پدرم میگوید:اے بابا! میگفتے چندبار باید بگیم نہ؟! _میگہ پسرش اصرار دارہ یہ وقت خواستگارے بهشون بدیم! منم گفتم دوبارہ با شوهرم و دخترم حرف میزنم فردا بهتون خبر میدم! پدرم همانطور ڪہ غذایش را مے جود میگوید:بازم میگم نہ! لازم هم نیست زنگ بزنے خبر بدے! هروقت خودش زنگ زد بگو ما جوابمون قطعے منفیہ! آب دهانم را فرو میدهم و سر بلند میڪنم،نگاهے بہ مریم ڪہ مثلا مشغول غذا خوردن است مے اندازم و سپس بہ پدرم! بیخیال غذایش را مے خورد! مادرم نگاهش را بہ من مے دوزد:نظر تو چیہ؟! هول میشوم،لبم را بہ دندان مے گیرم و مے پرسم:من؟! همہ ے نگاہ ها روے من میخڪوب میشود،مادرم جدے سرش را تڪان میدهد:آرہ تو! پسرہ ڪہ منو نمیخواد! تو رو میخواد! لبم را رها میڪنم:چے بگم خب؟! _میخواے فردا خودت با مادرش حرف بزنے بگے نظر خودت منفیہ؟! تنم یخ مے زند،نگاهم را بہ بشقابم مے دوزم و زمزمہ وار میگویم:یہ بار وقت دادن براے خواستگارے ڪہ ایرادے ندارہ! پدرم متعجب میگوید:چے؟! دوبارہ آب دهانم را فرو میدهم:میشہ ازشون بخواید یڪم صبر ڪنن! الان قطعے نمیتونم بگم! پدرم با حرص میگوید:یعنے چے نمے تونے قطعے بگے؟! مگہ نمیگفتے نہ؟! چیزے نمے گویم،مریم مودبانہ میگوید:خب بابا جان! یہ بار بیان خواستگارے ڪہ اتفاقے نمے افتہ! اصلا چرا شما مخالفے؟! پدرم بلند میگوید:میدونے پسرہ چند سالشہ؟! سرم را بلند میڪنم،مریم نگاهے بہ من مے اندازد:بلہ! مگہ جارے خودم ملیحہ نیست؟! ملیحہ بیست و پنج شیش سالشہ،حمید داداش حسام سے و هشت نہ سالشہ! بہ خدا ڪہ خوشبختن! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_هشتم #بخش_دوم البتہ ما ظاهر زندگے آدما رو مے بینیم ولے انگار مشڪلے ندارن و از صدتا جوون ڪہ همسن و سال همدیگہ ان،خوشبخت ترن! پدرم پوزخند میزند:ملیحہ خانم تون ڪہ سہ چهار سال دیگہ رسید بہ سے سال و شوهرش شد نزدیڪ پنجاہ سال میفهمہ! اصلا بگیم اختلاف سنے شون هیچے! پسرہ خدا و پیغمبر سرش نمیشہ! آرام میگویم:نگفت خدا و پیغمبر سرش نمیشہ! پدرم چپ‌ چپ نگاهم میڪند،گونہ هایم رنگ میگیرند! _پس چے سرش میشہ؟! _هم خدا! هم آدمیت! پدرم سرش را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و میگوید:شیطان كہ راندہ گشت بہ جز یڪ خطا نكرد خود را براے سجدہ ے آدم رضا نكرد شیطان هزار مرتبہ بهتر ز بے نماز این سجدہ بر آدم و آن بر خدا نكرد! سرفہ اے میڪنم:شیطان همہ ے ڪاراش نمایش و ادا بود! اگہ واقعا خدا رو عبادت ڪردہ بود بے چون و چرام حرف خدا رو قبول میڪرد و بہ آدم سجدہ میڪرد! خیلیام دقیقا تو همین حالت شیطانن!فقط براے رفع تڪلیف و نمایش و ریا! مریم پوزخند میزند و زمزمہ میڪند:براے ما ڪہ نماز و روزہ ش بہ راهہ چہ گلے بہ سرمون زدہ؟! پدرم نگاہ خشمگینش را بہ مریم میدوزد،سپس بہ من! _حرف اول و آخرم همینہ! من بہ آدمے ڪہ اعتقاد ندارہ دختر نمیدم! سرم را تڪان میدهم:نہ اعتقاد بدون انسانیت معنا دارہ! نہ انسانیت بدون اعتقاد! ڪسے ڪہ ذاتش خوب بشہ قطعا میشہ معتقدش ڪرد! یڪ تاے ابرویش را بالا میدهد:تو از ڪجا میدونے ذاتش خوبہ؟! شانہ اے بالا مے اندازم:نگفتم میدونم! وقتے شناخت زیادے ازش ندارم از ڪجا بدونم؟! فقط گفتم میشہ بهشون وقت خواستگارے داد و شناختشون! مادرم چشم غرہ اے نثارم میڪند و میگوید:غذاتونو بخورید!از دهن افتاد! پدرم انگشت اشارہ اش را بالا مے گیرد و تڪان میدهد:سعے ڪن حتے بہ این پسرہ فڪرم نڪنے!تمام! نفس عمیقے میڪشم و بدون حرف با غذایم بازے میڪنم،دو سال و نیم قبل بہ ازدواج وادارم ڪرد و حالا بہ ازدواج نڪردن! همانطور ڪہ قاشقم را روے برنجم میڪشم میگویم:براے مام اینطورے اومدہ دیگہ! همہ متعجب نگاهم میڪنند،قاشق را داخل دهانم میبرم و بہ زور محتویاتش را قورت میدهم!باید صبر ڪنم تا مهدے خبر بدهد! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 نگاهے بہ اطراف مے اندازم و با لبخند میگویم:هر دفعہ میام اینجا انگار فرق میڪنہ! مطهرہ همانطور ڪہ قاشقے چاے داخل قورے مے ریزد میگوید:والا تغییرے نڪردہ! راستے! براے افطار باید بمونیا! محمدحسین شرڪت میمونہ افطارے دارن! روے مبل لم میدهم و صورتم را بہ سمت ڪولر میگیرم،چشم هایم را میبندم:چقدر بہ افطار موندہ؟! _یڪ ساعت! پوفے میڪنم و چیزے نمیگویم،امروز حسابے ضعف ڪردم! یڪ ماہ از آن شبے ڪہ مادر روزبہ تماس گرفت گذشتہ،مادرم فرداے آن شب با سمانہ تماس گرفت و گفت تصمیم مان تغییر نڪردہ و عذرخواهے ڪرد! مادرم گفت مثل اینڪہ سمانہ ناراحت شدہ و سر سنگین برخورد ڪردہ،سہ چهار روز بعد مهدے تماس گرفت و گفت بہ بهانہ ے نزدیڪے بہ امتحانات موبایلم را خاموش ڪنم و بہ هیچ عنوان تا نگفتہ روشن نڪنم! هرچہ پرسیدم گفت بہ وقتش میگوید! تاڪید ڪرد تمام راہ هاے ارتباطے اے ڪہ روزبہ میتواند با من داشتہ باشد را ببندم و ڪاملا عادے برخورد ڪنم! انگار نہ انگار رابطہ یمان از رئیس و منشے بودن در شرڪت فراتر رفتہ! گفت اگر در راہ دانشگاہ هم دیدمش یا جایے دیگر اهمیتے ندهم و اگر خواست صحبت ڪند بگویم وقت ندارم و مودبانہ راهم را ڪج ڪنم و بروم! بہ تمام حرف هایش گوش ڪردم،دو سہ هفتہ اے میشود موبایلم را خاموش ڪردہ ام و طورے دانشگاہ میروم و میایم ڪہ روزبہ نتواند جلوے راهم سبز شود! زیاد هم بیرون از خانہ آفتابے نمیشوم،دو سہ ساعت پیش مطهرہ تماس گرفت و خواست بہ خانہ اش بیایم تا ڪمے صحبت ڪنیم! چشم هایم را باز میڪنم و رو بہ مطهرہ میگویم:ڪمڪ نمیخواے؟! لبخند میزند:نہ تنبل خانم!‌ قبل از اینڪہ بیاے سوپمو بار گذاشتم،لوبیا پلوم رو هم آمادہ ڪردم! میخندم:چہ ڪدبانو شدے! پشت چشمے نازڪ میڪند:بودم! _بر منڪرش لعنت! از آشپزخانہ بیرون مے آید و ڪنارم مے نشیند،دستے بہ موهایش میڪشد و مے پرسد:چہ خبر؟! ابروهایم را بالا میدهم:از وقتے رسیدم فڪر ڪنم دفعہ ے چهارم پنجمہ اینو مے پرسے! خبر سلامتیت،نزدیڪے بہ امتحانا و دود و آلودگے و گرما و در حال مرگ بودن! مے خندد:چہ خبراے خوبے! سر حال اومدم! نفسے مے ڪشد و ادامہ میدهد:انگار باید بے مقدمہ بپرسم! _چے رو؟! لبش را ڪج مے ڪند و بہ دندان مے گیرد،چند ثانیہ بعد لبش را رها مے ڪند و مے پرسد:با روزبہ بیچارہ چے ڪار ڪردے؟! متعجب نگاهش میڪنم:یعنے چے؟! نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے نثارم مے ڪند! _دو سہ روز پیش بهم زنگ زد سراغ تو رو میگرفت! صاف مے نشینم و مے گویم:خب! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_هشتم #بخش_سوم _بیچارہ معلوم بود مرددہ! میگفت چند روزہ هرچے بهت زنگ میزنہ موبایلت خاموشہ و نمیتونہ پیدات ڪنہ! پرسید ازت خبرے دارم یا نہ گفتم حالت خوبہ! گفت باهات ڪار واجب دارہ،اینم پرسید میدونم چرا موبایلتو خاموش ڪردے یا نہ گفتم والا منم نمیدونم! لبم را بہ دندان مے گیرم،ادامہ میدهد:محمدحسینم یڪم حساس شدہ بود چرا بہ من زنگ زدہ! منم مجبور شدم بگم ازت خواستگارے ڪردہ و بے خبرہ! چشم هایم را باز و بستہ میڪنم،مطهرہ ڪنجڪاو نگاهم میڪند. میدانم دوست ندارد چیزے بگویم ڪہ حساس بشوم و روے تصمیمم اثرے بگذارد! روے مبل دراز میڪشم و میپرسم:میشہ تا اذان بخوابم؟یڪم ضعف ڪردم! سرش را تڪان میدهد و بلند میشود،با لبخند نگاهم میڪند:اگہ جوابت مثبتہ بعد یڪم ناز ڪردن بهش راہ بدہ! اگہ جوابت منفیہ معطلش نڪن و یہ ڪلام بگو نہ! بلاتڪلیف نگهش ندار! بدترین حالت توے عشق بلاتڪلیفیہ! لبخند تلخے میزنم:مسئلہ اینہ خودمم بلاتڪلیفم! چشم هایم را مے بندم،مطهرہ دیگر چیزے نمے گوید! روے مبل جا بہ جا میشوم و فڪر میڪنم،این چند هفتہ بے خبرے از او چقدر برایم سخت گذشت! و همچنان ادامہ خواهد داشت! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 با استرس نگاهم را بہ مهدے میدوزم،سعے میڪنم متوجہ عجلہ و استرسم نشود! خونسرد و لبخند بہ لب قورے دمنوش را برمیدارد و فنجان شیشہ اے را پر از دمنوش دارچین مے ڪند. روز عید فطر تماس گرفت و گفت جایے باهم قرار بگذاریم و صحبت ڪنیم. لبخند شیطنت آمیزے بہ لب دارد،فنجان را مقابلم مے گذارد و نگاهے بہ اطراف ڪافے شاپ مے اندازد. _لاغر شدے بابا جان! لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم:بخاطرہ ماہ رمضونہ! پیشانے اش را بالا میدهد و فنجان را بہ لب هایش مے چسباند:فقط بخاطرہ ماہ رمضون؟! _بلہ! _ڪہ اینطور! ڪمے از دمنوشم مے نوشم و مے پرسم:فرزانہ جون خوبہ؟! سرش را تڪان میدهد:خدا رو شڪر خوبہ! ڪلے سلام رسوند! تو خوبے؟! _الحمداللہ منم خوبم! خونسرد تڪہ اے از ڪیڪ وانیلے اش را مے خورد و سڪوت مے ڪند. دوبارہ فنجان را بہ لب هایم مے چسبانم و ڪمے از دمنوشم مے نوشم. مهدے بہ صورتم خیرہ میشود و بے مقدمہ مے گوید:فردا موبایلتو روشن ڪن! فنجانم را روے میز میگذارم و ڪنجڪاو نگاهش میڪنم،لبخند عجیبے میزند:بہ اندازہ ے ڪافے بے خبرے ڪشیدہ! گونہ هایم رنگ مے گیرند،سرم را پایین مے اندازم و بہ میز چشم مے دوزم. مے خندد:میدونم روت نمیشہ بپرسے چرا این همہ مدت طول ڪشید! اما لازم بود! اول براے اینڪہ باید ڪامل تحقیق میڪردم و زیر نظرش مے گرفتم‌! دوم براے اینڪہ ببینیم این آقا چقدر تو رو میخواد و با سختیا و بے خبریا ڪنار میاد! مضطرب سرم را بلند میڪنم،لبخندش عمیق تر میشود:بہ زور تونستم آدمے رو بذارم ڪہ هم تو شرڪت زیر نظرش داشتہ باشہ هم بیرون از شرڪت! هیچ چیز بدے تو گذشتہ ش و الانش پیداش نڪردم! باید مطمئن میشدم دارم دست ڪے مے سپارمت! ظاهرا آدم خوبیہ! نہ اهل زهرمارے و زن بازے و چشم چرونیہ نہ چیزاے دیگہ! مثل اینڪہ جوون خوش نام و خوبیہ! اخلاق و سابقہ ے بدے ندارہ! با آدماے حسابے ام میگردہ و اهل رفیق بازے نیست! این دوماہ ڪلا زیر ذربینم بودہ،خانوادہ شم خانوادہ ے سرشناس و با ڪمالاتے ان! اگہ بخوام در ڪل بگم... مڪث میڪند،آب دهانم را با شدت فرو میدهم! ادامہ میدهد:از نظر من تایید شدہ ست! نہ ڪامل! ولے تا حد زیادے تاییدش میڪنم! اگہ میگم ڪامل تاییدش نمیڪنم بخاطرہ اختلاف سنے و اختلاف عقیدہ هاتونہ! میتونہ لیاقتتو داشتہ باشہ! میتونم بهش بسپارمت! دلم گرم میشود،لبخند خجولے میزنم و مے گویم:بابت ڪمڪ و زحمتاتون ممنونم! پدرے رو در حقم تموم ڪردید! دستش را روے دستم مے گذارد و آرام مے فشارد:باز خوب فڪر ڪن! اگہ بہ یقین رسیدے میتونے باهاش بسازے و براے یہ عمر بخوابش جواب مثبت بدہ! اگہ نہ...محڪم بگو نہ حتے اگہ دلت مخالفہ! جوابے نمیدهم! تڪہ اے از ڪیڪش مے خورد:اگہ بهت زنگ زد محترمانہ و سرد بگو خانوادہ شو بندازہ جلو! همین! نہ یہ ڪلمہ بیشتر نہ ڪمتر! اگہ گفت خانوادہ ش اقدام ڪردن چون خانوادہ ے تو اجازہ ے خواستگارے ندادن و دیگہ نمیتونہ توقع داشتہ باشہ خانوادہ ش اقدام ڪنن بگو این دفعہ اجازہ ے خواستگارے میدید! فقط خواستگارے! نگو جوابت مثبتہ یا منفے! محڪم مے گویم:چشم! نگاهے بہ پشت سرم مے اندازد و با خندہ مے گوید:سریع چاے و ڪیڪتو بخور بریم تا نیومدہ دعوامون ڪنہ! ابروهایم را بالا مے اندازم:ڪے؟! _آقا روزبہ! بے اختیار سر بر مے گردانم،روزبہ را مے بینم ڪہ چند میز آن طرف تر نشستہ و با اخم بہ ما زل زدہ! پیراهن آبے ڪم رنگے همراہ با شلوار ڪتان سورمہ اے پوشیدہ،تہ ریش گذاشتہ و موهایش را ڪمے بلند ڪردہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_هشتم #بخش_چهارم فڪش منغبض شدہ،من را ڪہ مے بیند اخم هایش از هم باز میشوند! صورتم گُر مے گیرد! سریع صورتم را بر مے گردانم و انگشت هایم را درهم قفل میڪنم! صداے روزبہ را از پشت سر مے شنوم ڪہ ڪافے من را صدا میڪند. مهدے آخرین جرعہ ے دمنوشش را مے نوشد:ڪم ڪم بریم؟! سرے تڪان میدهم و بلند میشوم،ڪیفم را روے دوشم مے اندازم و همراہ مهدے قدم برمیدارم. سعے میڪنم بہ روزبہ نگاہ نڪنم،سنگینے نگاهش را احساس میڪنم. از ڪنارش ڪہ عبور میڪنم باز همان بوے خوش در بینے ام مے پیچد! در دلم مے گویم:"چند صباحیست قلبِ من برایت آشفتہ شدہ...خیلے آشفتہ!" همراہ مهدے از ڪافہ خارج میشویم و عطرِ هم پشت سرمان مے آید! همین ڪہ سوار ماشین میشویم،عطر مے پرد! مهدے ڪہ ماشین را روشن مے ڪند،از پشت شیشہ ے پنجرہ مے بینمش. با اخم ڪم رنگے همراہ با لبخندے ڪم رنگ تر نگاهم میڪند،میخواهم رو برگردانم ڪہ لب هایش را ڪشدار حرڪت میدهد! حرڪات لب هایش را میخوانم! "آشفتہ تم!" سریع رو بر میگردانم و نگاهم را بہ نقطہ اے نامعلوم مے دوزم،در دلم جوابش را میدهم. "من بیشتر!" سورہ ے نهم میانِ برقِ چشم هایمان نازل شد! آشفتگے یا عشق! انگار همہ چیز دارد رو بہ راہ میشود! ❤️تماشا مے شوے آیہ بہ آیہ در قنوت من تویے شرط و شروطِ من،اگر گاهے مسلمانم❤️ #سید_حمیدرضا_برقعے ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_نــود_و_هـشـتـم ✍آن مرد رفت؛ وقتی که باران نمیبارید، آسمان نمی غرید و همه ی شهر خواب بودند، به جز من.. حالا آن مرد در عراق بود و همه ی قلبم خلاصه میشد در نفسهایش.. روزها به جانماز و صدایِ مداحیِ پخش شده از تلوزیون پناه میبردم و شبها به تسبیحِ آویزان از تختم. هر چند روز یکبار به واسطه ی تماسهایِ دانیال با حسام، چند کلمه ی پر قطع و وصل، با تکه ی جدا شده ام، حرف میزد و او از سرزمینِ بهشت میگفت. اینکه جایم خالی ست و تنش سالمت.. اما مگر این دل آرام میشد به حرفهایش؟ هروز چشمم به دریچه ی تلوزیون و صحنِ عاشور زده ی امام حسین بود و نجوایی صدایم میزد که بیا.. که شاید فرصت کم باشد.. که مسیرِ بین الحرمین ارزش تماشا دارد.. عاشورا آمد؛ و پروینو فاطمه خانم نذری پزان شان را به راه انداختند.. عاشورا آمد و دانیالِ سنی، بیرق عزا بر سر در خانه زد و نذرهایِ پسرِ علی(ع) را پخش کرد.. عاشورا آمد و مادرِ اهلِ تسنن ام، بی صدا اشک ریخت و بر سینه زد.. علی و فرزندانش چه با دلِ این جماعت کرده بودند که بی کینه سیه پوشی به جان میخریدند؟ حسین فرزند علی، پادشاه عالم باشد و دریغش کنند چند جرعه آب را؟ مگر نه اینکه علی، نان از سفره ی خود میگرفت و به دهانِ یتیمانِ دشمن مینهاد؟این بود رسم جوانمردی؟ گاه زنها از یک لشگر مرد، مردتر میشوند به روزهایِ پایانی محرم نزدیک میشدیم و من بیقرار تر از همیشه، دلخوش میکردم به مکالمه هایِ چند دقیقه اییم با حسام. حسامی که صدایش معجونی از آرامش بود و من دلم پرمیکشید برایِ نمازی دو نفره.. و او باز با حرفهایش دل میبرد و مرا حریصتر میکرد محضه یک چشمه دیدنِ صحن و سرایِ حسین.. پادشاهی حسین، کم از پدرش علی نداشت و عشقش سینه چاک میداد مردان خدا را.. حالا دیگر تلوزیون تمرکزش بر پیاده روی ِ اربعین بود. پیاده روی که چه عرض کنم، سربازیِ پا در برابرِ فرمانِ دل.. دیگر هوسانه هایم به لب رسیده بود و چنگ میکشید بر آرامش یک جا نشینی ام هوا رو به تاریکی بود و دانیالِ سرگرم کار با لب تاپش به سراغش رفتم و بدون مقدم چینی حرف دلم را زدم میخوام اربعین برم کربلا.. یعنی پیاده برم با چشمانی گرد شده دست از کار کشید چی؟ خوبی سارا جان؟ بدونِ ثانیه ایی تردید جمله ام را تکرار کردم و او پر شیطنت خندید آهاااااان … بگو دلت واسه اون حسامِ عتیقه تنگ شده داری مثه بچه ها بهانه میگیری صبر کن یه ساعت دیگه بهش زنگ میزنم، باهاش حرف بزن تا هم خیالت راحت شه ، هم از دلتنگی دربیای چرا حرفم را نمیفهمید دلتنگ امیرمهدیم بود، آن هم خیلی زیاد..باید میرفتم اما نه برایِ دیدنِ او.. اینجا دلم تمنایِ تماشا داشت و فرصت کم بود.. با جدیدت براش توضیح دادم که هواییِ خاکِ کربلا شدم، که میداند مریضم و عمرم کوتاه.. که نگذارد آرزویِ به ریه کشیدنِ تربت حسین به وجودم به ماند.. که اگر نروم میمیرم.. و او با تمامِ برادرانه هایش، به آغوش کشیدم و قوتِ قلب داد خوب شدنم را و گوشزد که شرایطم محیایِ سفری به این سختی نیست و کاش کمی صبوری کنم.. اما مگر ملک الموت با کسی تعارف داشت و رسم صبر کردن را میدانست نه پس لجبازانه پافشاری کردمو از حالِ خوشم گفتم و اینکه باید بروم.. و از او قول خواستم تا امیرمهدی، چیزی نفهمید و او قول داد تا تمام تلاشش را برای رسیدن به این سفر بکند و چقدر مجبورانه بود لحنِ عهد بستن اش.. روزها میگذشت و من امیدوارانه چشم به در میدوختم تا دعوت نامه ام از عرش برسد و رسید.. گرچه نفسم بند آمد از تاخیرش، اما رسید. درست در بزنگاه و دقیقه ی نود منِ شیعه و دانیالِ سنی.. کنارِ هم.. قدم به قدم.. دو روز دیگر عازم بودیم و دانیال با ابهتی خاص سعی کرد تا به من بفهماند که خستگی ام در پیاده روی اربعین، مساویست با سوار شدن به ماشین و حرفی رویِ حرفش سنگینی نمیکند.. پروین مخالفِ این سفر بود و فاطمه خانم نگران.. هر دو تمامِ سعی شان را برایِ منصرف کردنم، به جریان انداختند و جوابی نگرفتند حالا من مسافر بودم. ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼