🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_چهارم #بخش_اول گردنم را تڪان میدهم و نگاہ خستہ ام را از جزوہ ها مے گیرم،از روے صندلے بلند میشوم و ڪش و قوسے بہ بدنم مے دهم. صداے زنگ پیام موبایلم بلند میشود،بے توجہ شروع بہ قدم زدن در اتاق مے ڪنم و نفسم را بیرون میدهم. یڪ هفتہ از تماس سمانہ گذشتہ،دو روز بعد از اولین تماسش دوبارہ با مادرم تماس گرفت و وقت خواست. مادرم سن ڪم و درسم را بهانہ ڪرد و گفت: "ازدواج براے آیہ هنوز زودہ و قصد ازدواج ندارہ! آقا پسر شما هم بهترہ دنبال دخترے باشن ڪہ از همہ لحاظ هم سطح خودشون باشہ!" سمانہ عذرخواهے و تشڪر ڪردہ بود و دیگر تماس نگرفت! دوبارہ ے صداے زنگ پیام موبایلم بلند میشود،زیر لب مے گویم:اَہ! بہ سمت میز تحریر قدم برمیدارم و موبایلم را برمیدارم. سارہ نوشته: "درسخون چرا آنلاین نیستے؟! جزوہ هاے مبانے اقتصادم گم شدہ،سریع برام عڪسشونو بفرست تا فردا همتے منو نخورہ! هیچے نخوندم،زود بفرست ها" لبخند ڪجے میزنم:سر بہ هوا! از جزوہ ها برایش عڪس مے گیرم و در تلگرام ارسال میڪنم،سریع آفلاین میشوم. این روزها دل و دماغ هیچ ڪارے را ندارم! صداے خندہ هاے پدرم و یاسین از پذیرایے بہ گوش مے رسد. بہ سمت تخت قدم بر میدارم و رویش مے نشینم،نگاهم بہ آینہ مے افتد. رنگم ڪمے پریدہ و بے حال بہ نظر میرسم،دوبارہ بہ حالت افسردگے برگشتہ ام! بہ زور دانشگاہ میروم و هر پنجشنبہ سر مزار هادے! نازنین هنوز بلاتڪلیف است،میگفت پدرش ڪمے نرم شدہ اما هنوز نمیخواهد قبولش ڪند و اجازہ بدهد بازگردد! چند بارے بہ مهدے و فرزانہ سر زدم،حالشان بهتر شدہ حداقل ظاهرشان ڪہ این را مے گوید! همتا در شُرف ازدواج است و براے دے ماہ براے جشن عقدش دعوتمان ڪردہ،برایش از صمیم قلب خوشحالم! هر چند یڪ لحظہ قلبم ناراحت شد... اصلا انگار این خبرها ناراحتم مے ڪند! از خواستگارے بدم مے آید! از لباس عروس بدم مے آید! از خرید بدم مے آید! از سفرہ ے عقد بدم مے آید! از جشن بدم مے آید! از ازدواج بدم مے آید! دلم با دیدنشان یا شنیدن نامشان ناراحت میشود،مرا یادِ سال قبل مے اندازد ڪہ روزهاے آخر اردیبهشت تنهایے،با شوق و ذوق در حال بدو بدو براے مراسم عقدم بودم! لباسے ڪہ نشان ڪردہ بودم،سفرہ ے عقدے ڪہ در نظر داشتم،ڪت و شلوارے ڪہ براے هادے انتخاب ڪردہ بودم! رنگ و چیدمان گل هایے ڪہ براے دستہ گل در نظر داشتم! چشم هایم را مے بندم و دستم را روے پیشانے ام میگذارم،حالم انگار بدتر شدہ! نفس عمیقے میڪشم و فڪر میڪنم بایر براے همتا چہ هدیہ اے بخرم! اگر هادے بود...الان با هم برنامہ ریزے و مشورت مے ڪردیم ڪہ چہ باید بخریم،هم براے همتا هم براے نامزدش! در چہ ڪارهایے ڪمڪشان ڪنیم،مطمئنم اگر بود بیشتر از همہ ذوق داشت! بیشتر از همہ در رفت و آمد و جنب و جوش براے بساط جشن عقد بود! بیشتر از همہ هواے همتا را داشت و با او شوخے میڪرد،بیشتر از همہ در ڪنارش بود! یڪ لحظہ عصبے میشوم و مشتم را روے تشڪ مے ڪوبم و با صداے خفہ اے مے گویم:نیست! نیست! بفهم نیست! خودم را روے تخت پهن میڪنم و بہ یڪ بارہ میزنم زیر گریہ! دستم را روے دهانم میگذارم و آرام هق هق میڪنم،شانہ هایم مے لرزند! نمیدانم چرا این روزها نبودش بیشتر روے قلب و ذهنم سنگینے میڪند! نمے فهمم چرا دوبارہ روح و روانم بہ هم ریختہ و بہ حالت هاے گذشته بازگشته ام! حالم را نمے فهمم! نفس عمیقے میڪشم و سریع اشڪ هایم را پاڪ میڪنم،بینے ام را بالا میڪشم. انگار براے اتمام جلساتم با سمانہ زود بود،باید دنبال روانشناس دیگرے باشم! مے نشینم و دوبارہ نگاهے در آینہ بہ خودم مے اندازم،چشم هایم ڪمے سرخ شدہ! دوبارہ بینے ام را بالا مے ڪشم،صداے زنگ در بلند میشود و چند لحظہ بعد صداے یاسین:بلہ؟! _بلہ! شما؟! سپس صداے باز شدن در حیاط مے آید،پدرم مے پرسد:ڪیہ یاسین؟! _نمیدونم! یہ پسرہ پرسید مامان و بابات هستن منم گفتم آرہ! گفت درو باز ڪن! پدرم تشر میزند:درو باید براے هرڪسے باز ڪنے؟! سپس رو بہ مادرم مے گوید:پروانه! برو تو اتاق ببینم ڪیہ؟! ڪنجڪاو از روے تخت بلند میشوم و بہ سمت پنجرہ قدم برمیدارم،صداے بستہ شدن در مے آید. شالے ڪہ روے رخت آویز است برمیدارم و روے سرم مے اندازم،میخواهم ڪمے پردہ را ڪنار بزنم ڪہ صداے روزبہ بلند میشود. _با اجازہ! خشڪم مے زند،صداے پدرم عصبے و دو رگہ است:بفرمایید! صداے سلام و احوال پرسے روزبہ با پدرم و یاسین بہ گوش مے رسد. حیرت زدہ پشت در مے ایستم،روزبہ سرفہ اے مے ڪند و مے گوید:جناب نیازے میدونم نباید تنها مے اومدم اینجا،اما بہ پاے بے ادبے نذارید! مجبور شدم تنها بیام! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_چهارم #بخش_دوم پدرم با لحن بدے مے گوید:آقاے مهندس! فڪر میڪردم مادر محترم بهتون گفتن نہ تنها من ڪہ دخترم هم راضے نیست! از شما توقع نداشتم! روزبہ سریع مے گوید:توقع چے؟! اشتباهے از من سَر زدہ؟! پدرم پوزخند میزند:توقع این وقاحت رو! هر چند بیشتر از این انتظار نمے رفت... روزبہ دوبارہ سرفہ مے ڪند:اسم خواستگارے وقاحتہ؟! صداے باز و بستہ شدن در مے آید و پشت بندش مادرم:سلام! خوش آمدید! روزبہ سریع مے گوید:سلام! ممنونم! بابت مزاحمت بے موقع و بے خبر عذر میخوام خانم! مادرم مودبانہ مے گوید:خواهش میڪنم! سپس با لحن تاڪیدے ادامہ میدهد:مهمون حبیب خداست! سریع بہ سمت ڪمدم مے روم و لباس هاے راحتے ام را با سارافون و دامنے زیتونے رنگے تعویض میڪنم و شالم را مرتب. آمدن روزبہ عصبے ترم ڪرد،چادر نمازم را ڪہ برمیدارم روزبہ مے گوید:اگہ اجازہ بدید خانم نیازے هم تو جمع مون باشن! چند ثانیہ سڪوت حڪم فرما میشود و سپس مادرم آرام مے گوید:باشہ! یڪے دو دقیقہ بعد چند تقہ بہ در میخورد و مادرم وارد اتاق میشود،همانطور ڪہ چادرش را مرتب میڪند مے گوید:چند دقیقہ دیگہ بیا! این پسرہ سریع برہ تا بابات دعوا راہ ننداختہ! عصبیہ! سپس از اتاق خارج میشود،صدایے جز نفس هاے عمیق روزبہ و سرفہ هاے عصبے پدرم بہ گوش نمیرسد! لبم را بہ دندان مے گیرم و دہ دقیقہ بعد دستگیرہ ے در را میفشارم،وارد پذیرایے میشوم‌. همین ڪہ در را مے بندم،روزبہ بہ احترامم بلند میشود و محڪم مے گوید:سلام! نگاهے بہ قامت بلندش مے اندازم،ڪت و شلوار خوش دوخت مشڪے رنگے همراہ با پیراهن نوڪ مدادے بہ تن ڪردہ! رنگ جوراب هایش را هم با پیراهنش ست ڪردہ! ڪمے موهایش را ڪوتاہ تر ڪردہ و خبرے از تہ ریش چند هفتہ قبل نیست! صورتش مثل همیشہ جدیست اما چشم هایش سرد و بے تفاوت نہ! ڪنار پایش سبد بزرگے مملو از گل هاے رز سفید رنگ جا خوش ڪردہ! روے میز ڪنار دستش هم فنجان چاے و پیش دستے اے ڪہ رویش تنها یڪ سیب سرخ رنگ بہ چشم میخورد دست نخوردہ دیدہ میشود. مادرم برایم چشم و ابرو مے رود ڪہ جوابش را بدهم،چادرم را ڪمے جلو میڪشم و نگاهم را از صورتش مے گیرم:سلام! خوش اومدین! مودبانہ مے گوید:ممنونم! سپس دوبارہ مے نشیند،پدرم چپ چپ نگاهے بہ روزبہ و سپس بہ من مے اندازد! یاسین با اخم ڪنار پدرم نشستہ و بہ روزبہ چشم دوختہ،مادرم بہ مبل ڪنارے اش اشارہ مے ڪند. با قدم هاے سست خودم را ڪنارش مے رسانم و مے نشینم،پدرم ابروهایش را بالا مے اندازد و رو بہ روزبہ مے گوید:خب! روزبہ نیم نگاهے بہ صورتم مے اندازد و نگاهش را بہ پدرم مے دوزد:میدونم نباید تنها مزاحم میشدم اما شرایط اینطور ایجاد ڪرد! وقتے همسرتون بہ مادرم گفتن رضایت ندارید و جوابتون منفیہ،از مادرم خواستم دوبارہ تماس بگیرن و وقت بخوان اما گفتن دیگہ درست نیست وقتے رضایت ندارید مزاحم بشیم! امشب هم هر چے اصرار ڪردم گفتن نمیتونن بے خبر و بے رضایت شما بیان! پدرم سریع مے پرسد:خب چرا شما تنها مزاحم شدید؟! مادرم لبش را مے گزد،روزبہ یڪے از دڪمہ هاے ڪتش را باز مے ڪند و خونسرد مے گوید:براے اجازہ گرفتن ازتون ڪہ با خانوادہ مزاحم بشم! پدرم تسبیحش را مے گرداند و نگاہ عصبے اش را بہ فرش مے دوزد:نہ من رضایت دارم نہ دخترم! روزبہ انگشت هایش را در هم قفل مے ڪند:شما حق دارید با دلیل یا بے دلیل راضے نباشید اما از من نخواید بے دلیل ڪنار بڪشم! پدرم نگاهش را بہ روزبہ مے دوزد:دلیل از این قانع ڪنندہ تر ڪہ من راضے نیستم؟! ڪہ دخترم راضے نیست؟! انگشت هایش را از هم باز مے ڪند:لطفا دلایل راضے نبودن خودتون و خانم نیازے رو بهم بگید شاید بتونم نظرتون رو تغییر بدم! مودبانہ پافشارے میڪند! پدرم پوزخند مے زند:شما چند سالتہ؟! روزبہ بدون واڪنش خاصے مے گوید:سے و یڪ سال! _دین و ایمونت چیہ؟! چقدر آدم معتقدے هستے؟! روزبہ لبخند ڪم رنگے میزند:معتقد بہ چے؟! پدرم دانہ هاے تسبیح را تند تر مے گرداند:بہ خدا و پیامبر و قرآنش! بہ اهل بیتش! روزبہ با زبان لبش را تر مے ڪند:بہ انسانیت معتقدم! پدرم اخم هایش را غلیظ تر مے ڪند:یعنے دین اسلام و مذهب شیعہ جزو انسانیت نیست؟! روزبہ خونسرد مے گوید:همچین حرفے نزدم شما از حرفم بد برداشت ڪردید! آدم مذهبے اے نیستم اما آدم بے قید و بند و بارے هم نیستم! با اعتقادات شما و خانم نیازے هم مشڪلے ندارم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_چهارم #بخش_سوم پدرم انگشت اشارہ اش را بہ سمت روزبہ مے گیرد:ولے دو تا از دلایل بزرگ من همینہ! اول بے اعتقاد بودنتون دوم اختلاف سنے شما و دخترم! دستے بہ موهایش مے ڪشد:شناختن خودم و اخلاقم و انسانیتم براتون مهم نیست؟! پدرم جدے مے گوید:براے من همین دوتا خیلے مهمہ! روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد:نظر خانم نیازے چے؟! پدرم نگاہ عصبے اش را بہ من مے دوزد،نگاهم را بہ چشم هاے روزبہ مے دوزم،سرد و محڪم مے گویم:نظر پدرم نظر من هم هست! اخم ڪم رنگے میان ابروهایش مے نشیند،مادرم براے اینڪہ جو را عوض ڪند مے گوید:چایتون یخ ڪرد! عوضش ڪنم؟! روزبہ سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد:نہ ممنون! خوبہ! سپس آرام دستہ ے فنجانش را مے گیرد و بہ لب هایش نزدیڪ مے ڪند،چند جرعہ بدون قند و شڪلات مے نوشد و دوبارہ فنجان را روے میز مے گذارد. نگاهش را میان من و پدرم مے چرخاند:میشہ یہ وقتے بدید زیر نظر شما و خانوادہ م،من و خانم نیازے با هم صحبت ڪنیم و آشنا بشیم،شاید نظرتون تغییر ڪرد! آخہ بدون شناخت ڪہ نمیشہ قطعے گفت... مادرم سرفہ اے مے ڪند و مے گوید:عذر میخوام! اما مثل اینڪہ خانوادہ ے شما هم زیاد موافق نیستن! روزبہ ڪمے پریشان مے شود،دستش را دوبارہ میان موهاے تازہ ڪوتاہ شدہ اش مے برد. _اگہ خودمو ثابت ڪنم چے؟! اگہ نظر خانم نیازے تغییر ڪنہ چے؟! پدرم محتاط نگاهے بہ من مے اندازد و رو بہ روزبہ مے گوید:اگہ بدونید آیہ قبلا نامزد داشتہ چے؟! خون در رگ هایم یخ مے زند،همچنین نگاہ روزبہ! سرد و جدے مے گوید:تقریبا میدونستم! منم یہ تجربہ ے ناموفق داشتم ڪہ خدا رو شڪر بہ ازدواج ختم نشد! بغض گلویم را مے فشارد،محڪم مے گویم:ولے براے من تجربہ ے ناموفق نیست! روزبہ پیشانے اش را بالا میدهد،بہ چشم هایش زل میزنم:ما میخواستیم عقد ڪنیم! سرش را تڪان میدهد:پس شما... نمے گذارم حرفش را ادامہ میدهد:ما نتونستیم عقد ڪنیم چون...چون... نمے توانم حرفم ادامہ بدهم،پدرم با نیش جملہ ام را ڪامل مے ڪند:چون نامزدش شهید شد! رنگ روزبہ مے پرد،چشم هایش یخ مے زنند،رگِ متورم گردنش‌ متعجبم مے ڪند! زمزمہ مے ڪند:شهید؟! پدرم محڪم مے گوید:بعلہ شهید! حالا متوجہ شدید چرا ڪار ما و شما نمیگیرہ؟! روزبہ سرفہ اے مے ڪند و چشم هاے تب دارش را بہ من مے دوزد،نگاهم را بہ فرش مے دوزم! چند ثانیه بعد بلند مے شود:اگہ اجازہ بدید فعلا مرخص بشم! بازم بابت مزاحمت و بے خبر اومدنم عذر میخوام! حالش زیاد خوب نیست! پدر و مادرم بلند مے شوند،من هم پشت سرشان! سرش را تڪان مے دهد:شب خوبے داشتہ باشید! خدانگهدار! پدرم پوزخندے میزند:خدانگهدار! میخواهد بہ سمت در راہ بیوفتد ڪہ پدرم سریع مے گوید:سبد گلتون! روزبہ مڪث مے ڪند،چند لحظہ بعد عقب گرد مے ڪند و سبد گل را بر میدارد. نگاهم بہ شاخہ گل سرخِ خشڪے ڪہ میان رزهاے سفید پنهان شدہ مے افتد! نگاهے بہ صورتم مے اندازد و رو بر مے گرداند،لبخند ڪجے میزنم! بعد از خداحافظے ڪوتاهے از خانہ خارج میشود و میرود... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 رفت و آذر و دے و بهمن و اسفند گذشت... رفت و دیگر هیچ خبرے نشد... از دروغگو بودنش بدم آمد...از ادعاے عاشقے اش... از این سہ چهار ماهے ڪہ هیچ خبرے نشد... از سستے اش بدم آمد! بیشتر از پیش از او بدم آمد! نگاهم را از حیاط مے گیرم و پردہ را مے اندازم،حال و هواے بهار در شهر پیچیدہ و حالِ من پاییزیست... قلبم ریخت آن زمانے ڪہ فهمیدم در گوشہ اے از قلبم دلم میخواست بماند...محڪم برگردد...پایم بماند... از سستے اش بدم آمد! از خودش هم... نمے دانم! روے تخت دراز میشوم و از پشت پنجرہ بہ درخت تازہ جوانہ زدہ چشم مے دوزم،آن گوشہ گوشہ هاے دلم براے ڪسے ڪہ نیست تنگ است... 🍃در این هواے بهارے شدم دوبارہ هوایے بهار میرسد اما... بهار من! تو ڪجایے؟🍃 #قاسم_صرافان ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی @tark_gonah_1

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_نــود_و_چــهارم ✍حالا دیگر روزهایِ زندگیم، معمولی و روتین نمیگذشت. پر بود از شبیه به هیچ کس نبودن. مدام حسرت میخوردم که ای کاش سرطان و مرگ، فرصتِ بیشتریِ برایِ ماندن کنار این مرد جنگ ارزانیم کند. مردی که لباسش از زره بود و قلبش از طلا.. به کمر سلاح میبست و با دست باغی از عشق میکاشت.. این بود اعجازِ شیعه، و پدر در گرمابه و گلستانش، رفاقت میکرد با ابلیس.. اسلام چیزی جز انسانیت نبود و شیعه شاهی جز علی.. علی خط به خطِ نفسهایش انسان نوازی میکرد.. چه بر پیشانیِ دوست، چه بر قلبِ دشمن. بیچاره پدر که بوته ی احساسش را سوزاند و کینه ی پر حماقت به جایش نشاند. اصلا مگر میشود علی را شناخت و دوست نداشت؟ و چیزی که در این بین سوال میشد بر لوحِ افکار، مطالبی بود که از بعضی شیعیان در مورد عدم برادری و وحدت بینِ شیعه و سنی، در شبکه هایِ اینترنتی میخواندم و تعجب، آفت میشد در جانم. مگر میشد پیرو علی باشی و رسمِ بد دهانی و آزردن بدانی؟ مگر میشد شیعه ی امیر بود و دل خنک کرد به کشتارِ مظلومانِ سنی در یمن و فلسطین و سوریه؟ اصلا مگر امکان دارد که سنگ مولا را به سینه زد و دهان باز کرد به زنازاده خواندنِ هر چه پیروِ اهل سنت است؟ دلی که علی پادشاهش باشد، زبان قلاف میکند و پنجه مشت.. علی، ابن ملجم را دایه گی کرد. پیرو اهل سنت که دیگر جای خود دارد. اگر حرامزاده ایی هم باشد از قبیله ی وهابیت است. نه مادر و برادرِ سنی من، که حب علی لقمه به لقمه در کام جانشان نشسته بود. من معنی برادری را بینِ پنجه هایِ گره خورده ی حسامِ علی پیرو، در انگشتانِ دانیالِ سنی دیدم. در بند پوتینی که هر دو گره زدند و عزم ایستادن کردن در مقابل حیوان صفتانِ داعشی. در زندگیِ من که حسامِ شیعه نجاتش داد و عملیاتی که دانیالِ سنی انجام اش.. این بود رسمِ برادریِ شیعه و اهل سنت… روزها میدویید و کام عمرم ملس میشد به شیرینیِ محبتهایِ حسام و تلخ از مرگی که عطرِ کافورش را در چند قدمی ام حس میکردم.. حسام یک روز درمیان بعد از کار، قبل از رفتن به خانه خودشان، به دیدنم میآمد و چشمه ایی جدید از محبتش را ارزانی ام میداشت. و صبورانه، صبر به خرج میداد محضِ تحملِ کج خلقی هایِ منوط به روزهایِ بی حالی و دردم. هربار که بی قراریم را میدید، صوتِ قرآنش را مسکنی میکرد بر بی تابیم.. و من قطره میشدم از فرطِ خجالت که او سالم است و جوانی هدر میدهد به پایِ نفس هایِ یکی در میانم. مردهایِ مذهبی عاشقترند اما فقط مهربانی شان گره خوردست با حجب و حیا مدتی به همین منوال گذشت و از نبض نبضِ احساسم، آذین بستم خاطراتم را تا اینکه به ایام محرم نزدیک میشدیم و به واسطه ی حضورِ پروین در خانه، مدام تلوزیون روشن بود و نوایِ عزاداری در فضا میپیچید. ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼