یک آیه در روز
841) 📖فَرِحينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِ
.
3⃣ «فَرِحينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ»
🔺در این آیه شهدا توصیف شدهاند به «فرحناک بودن» یعنی در اوج شادی بسر بردن؛ آن هم به خاطر آنچه خداوند بدانها داده است؛
🔻اما در آیات دیگر،
▫️از طرفی، خداوند از قول طرفداران حضرت موسی ع فرحناک بودن قارون را مذمت میکند و از اومیخواهد که جزء «فرحین» نباشد: «إِذْ قالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْفَرِحينَ» (قصص/76)
▫️و از طرف دیگر، خداوند کسانی را که به آنچه از جانب خداوند بدانها داده شده «خوشحال» و «فَرِح» میشوند، را در معرض عذاب دانسته است: «حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً» (انعام/44)؛ و چنین انسانهایی را مذمت کرده است « وَ إِذا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِها» (روم/36)
⁉️بالاخره شاد بودن در منطق قرآن خوب است یا خیر⁉️
💠نکتهای در #انسانشناسی : #شاد بودن در قرآن
به نظر میرسد دو آیه هست که پاسخ این سوال را واضح میکند:
🔹یکی اینکه شاد بودنی که تخطئه شده است، شاد بودنِ بناحق است:
«ذلِكُمْ بِما كُنْتُمْ تَفْرَحُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ بِما كُنْتُمْ تَمْرَحُونَ» (غافر/75)؛
یعنی #شادی به خودی خود خوب یا بد نیست❗️
اگر انسان در مسیر درست باشد و آنجا که سزاوار است شاد شود، این قطعا مطلوب و خوب است؛
اما در جایی که انسان بر اثر رسیدن به امر باطلی شاد میشود این شادی، چون شادی زودگذر است و عاقبتش عذاب خواهد بود، شادی مطلوبی نیست؛ مانند شادی ناشی از گناهان؛ کسی که گناهی انجام میبرد در آن لحظه لذتی میبرد و ظاهرا شاد میشود؛ اما خود او اگر از پشت پردهها و باطن عملش خبر داشته باشد، بشدت ناراحت خواهد شد.
🔹دوم اینکه انسان بفهمد که چیزی که خدا به او داده، و از جانب اوست و ا آن را در مسیر الهی به کار میبرد، واقعا ایجاد شادی میکند:
«قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ» (یونس/58)
نه چیزی که خودش به دست آورده است و مایه غرور و سرکشی او میشود:
«فَلَمَّا جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَرِحُوا بِما عِنْدَهُمْ مِنَ الْعِلْمِ وَ حاقَ بِهِمْ ما كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ» (غافر/83)؛
بله،
همه چیز از سوی خداست،
اما وقتی کسی به این «از سوی او بودن» توجه نمیکند، بلکه صرفاً به بهرهمندی خودش توجه و بدان فخرفروشی می کند، شادیای است که با بدبختی او توام خواهد شد:
«وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ، هود/10؛ لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ، حدید/23)
♦️شاید در یک کلام بتوان گفت:
🔻 آن شادیای مذموم است که افقش زندگی دنیا باشد:
«وَ فَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلاَّ مَتاعٌ» (رعد/26)
🔺و آن شادیای مطلوب و حقیقی است که ابدی باشد؛ و تنها چیزی ابدی است که وجهه الهی داشته باشد و به خدا منسوب شود:
«كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ، وَ يَبْقى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ» (الرحمن/26-27)
@Yekaye