ترتیل قرآن کریم صفحه۱۷ قاری قرآن ؛ سعدالغامدی

‏🌷بسْمِ اللَّهِ الـرَّحْمَنِ الـرَّحِيمِ «ترجَمِـہ تَحْتُ اللّـ؋ظےقرآن کَریم» 🌟مترجم:آقای کریم بخشایش ✅#ترجمه_قرآن_صفحه17 ✅سوره مبارکه #بقره

#اذکار هفته https://eitaa.com/zandahlm1357

هر روز با امام رضا @zandahlm1357 @HashtominEmam آرشیو مطالب صفحه هرروز با امام رضا (ع)

عيسي (ع) متن حديث عيسي عليه السلام ۱- الراوندى باسناده عن ابن أورمة عن احمد بن خالد الكرخى عن الحسن بن ابراهيم عن سليمان الجعفى قال: قال أبوالحسن الرضا عليه السلام: أتدرى بما حملت مريم؟ قلت: لا، قال: من تمر صرفان أتاها به جبرئيل عليه السلام. ۲- الراوندى بإسناده عن ابن اُورمة عن محمّد بن أبى صالح عن الحسن بن محمّد بن أبى طلحة قال: قلت للرضا عليه السلام: أيأتى الرسل عن الله بشى ء، ثمّ تأتى بخلافه؟ قال: نعم، إن شئت حدّثتك، و إن شئت أتيتك من كتاب الله تعالي جلّت عظمته (اُدْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدّسَةَ الّتى كَتَبَ الله لَكُمْ) الآية، فمادخلوها و دخل أبناء أبنائهم، و قال عمران: إنّ الله وعدنى أن يهب لى غلاماً نبيّاً فى سنتى هذه و شهرى هذا، ثمّ غاب و ولدت امرأته مريم، و كفّلها زكريا، فقالت طائفة: صدق نبىّ الله، و قالت الآخرون: كذب، فلمّا ولدت مريم عيسي عليه السلام، قالت الطائفة الّتى أقامت علي صدق عمران: هذا الّذى وعدنا الله. ۳- الراوندى باسناده إلي ابن أورمة عن الحسن بن علىّ عن الحسن بن الجهم عن الرضا عليه السلام قال: كان عيسي عليه السلام يبكى و يضحك و كان يحيي عليه السلام يبكى و لايضحك و كان الّذى يفعل عيسي أفضل. ۴- الصدوق قال: حدّثنا أبوالعباس محمّد بن إبراهيم بن إسحاق الطالقانى رضى الله عنه قال: حدّثنا أحمد بن محمّد بن سعيد الكوفى قال: حدّثنا علىّ بن الحسن بن علىّ بن فضال عن أبيه قال: قلت لأبى الحسن الرضا عليه السلام لم سمّى الحواريّون، الحوارييّن؟ قال: أمّا عند الناس فإنّهم سمّوا حواريّين لأنّهم كانوا قصّارين يخلصون الثياب من الوسخ بالغسل، و هو اسم مشتقّ من الخبز الحوار، و أمّا عندنا فسمّى الحواريّون، الحوار لأنّهم كانوا مخلصين فى أنفسهم و مخلصين لغيرهم من أوساخ الذنوب بالوعظ و التذكير قال: فقلت له: فلم سمّى النصاري نصاري؟ قال: لأنّهم كانوا من قرية اسمها ناصرة من بلاد الشام نزلتها مريم و نزلها عيسي عليه السلام بعد رجوعهما من مصر. ۵- الكلينى عن الحسين بن محمّد عن معلّى بن محمّد عن الوشّاء قال: سمعت الرضا عليه السلام يقول: قال عيسي بن مريم صلوات الله عليه للحواريّين: يا بنى إسرائيل لاتأسوا علي ما فاتكم من الدنيا كما لايأسى أهل الدنيا علي ما فاتهم من دينهم إذا أصابوا دنياهم. عيسي (ع) ۱- راوندي به إسناد خود از ابن اورمه، از احمد بن خالدكرخي، از حسن بن ابراهيم، از سليمان جعفي، از ابوالحسن الرضا (ع) كه آن حضرت فرمود: آيا مي‌داني مريم چگونه باردار شد؟ گفتم: خير، فرمود: از خرمايي كه جبرئيل برايش آورد۱. ۲- راوندي به إسناد خود از محمد بن اورمه، از محمد بن ابي صالح، از حسن بن محمد بن ابي طلحه كه گويد: به امام رضا (ع) گفتم: آيا ممكن است پيامبران چيزي از نزد خدا آورده و سپس خلاف آن صورت گيرد؟ فرمود: آري، اگر بخواهي به تو باز گويم و اگر بخواهي از كتاب خداي تعالي و بلند مرتبه برايت حديث كنم (به سرزمين مقدس كه خداوند براي شما مقرر گردانيده وارد شويد) ۲، اما آنان وارد نشدند و فرزندان فرزندان شان بدان درآمدند ، عمران گفت: خداوند به من وعده نمود پسري پيامبر در اين سال و در همين ماه مرا ارزاني دارد، سپس پنهان شد و همسرش مريم را به دنيا آورد و زكريا عهده دار او شد، گروهي گفتند: پيامبر خدا راست گويد و ديگران گفتند: دروغي بست. اما چون مريم عيسي (ع) را به دنيا آورد همان گروه معتقدان به راست گويي پيامبر گفتند: اين وعده اي است كه خداوند به او داده بود۳. ۳- راوندي به إسناد خود از ابن ارومه از حسن بن علي، از حسن بن جهم، از امام رضا (ع) نقل كند كه حضرتش فرمود: عيسي (ع) مي‌گريست و مي‌خنديد و يحيي (ع) نيز مي‌گريست، ولي نمي خنديد اما آنچه عيسي (ع) مي‌كرد، برتر بود۴. ۴- صدوق گويد: ابوعباس محمد بن ابراهيم بن اسحاق طالقاني ما را حديث كرد كه احمد بن محمد بن سعيد كوفي گفت: علي بن حسن بن علي بن فضال از پدرش بر ما حديث كرد و گفت: به ابوالحسن الرضا (ع) گفتم: چرا حواريين، حواريين خوانده شدند؟ فرمود: مردم ايشان را حواري ناميده اند زيرا گازراني بودند كه با شست و شو چرك از لباسها بر مي‌گرفتند و اين واژه از (الخبز الحوار) (نان سفيد) مشتق شده است، ولي ما برآنيم حواريين از آن جهت بدين نام خوانده شدند كه داراي روحي پيراسته و با پند و يادآوري، پاك كننده ديگران از هر پليدي بودند، گفت: پس به حضرتش گفتم: چرا نصارا، نصارا خوانده شده اند؟ فرمود: زيرا از روستايي به نام ناصره از كشور شام بودند كه مريم (ع) و عيسي پس از بازگشت شان از مصر در آن سكونت گزيدند۵. ۵- كليني از حسين بن محمد از معلّا بن محمد، از وشاء نقل نمود كه گفت: شنيدم امام رضا (ع) مي‌فرمود: عيسي بن مريم صلوات الله عليه به حواريين گفت: اي بني اسرائيل بر آنچه از دنيا از دست مي‌دهيد اندوه مخوريد كه اهل دنيا بر آنچه از دين خود از دست مي‌دهند، اندوه نمي خورند آنگاه كه به دنياي شان دست يابند۶.

منبع حديث ۱- قصص الأنبياء ۲۶۶. ۲- مائده /۲۱. ۳- قصص الأنبياء ۲۱۴. ۴- قصص الأنبياء ۲۷۳. ۵- علل الشرايع ۱/ ۸۰-۸۱. ۶- أصول كافى ۲/ ۱۳۷. #دانستنیهای امام رضا علیه السلام https://eitaa.com/zandahlm1357

📺برنامه گامی به سوی ظهور 🔢 بخش نوزدهم 📚استاد نصوری تعجیل در فرج امام زمان عج صلوات اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم 🌹🌹🌹🌹 https://eitaa.com/zandahlm1357

💠 سلسله مباحث #آیات_مهدوی 2 ❇️ آیه مهدوی مربوط به جزء 2 قرآن کریم 🎤 با توضیحات حجت الاسلام و المسلمین #استاد_محمدرضا_نصوری ( معاونت محترم ارتباطات و تبلیغ مرکزتخصصی مهدویت قم و مدیر بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) )

هنر آن است ڪه بمیرے پیش از آنڪه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند ڪه چنین مرده‌اند... .......: @zandahlm1357

🔷 اگر مدتی است که روزمرگی غبار بر قلبتان انداخته و اشکتان برای امام و شهدا جاری نشده، این کلیپ را ببینید و آن را برای پدر، مادر یا دیگر بزرگان خودتان پخش کنید تا یاد آن روزها بیفتند و یک بار دیگر قلبشان با کاروان عاشورا پیوندی حسینی یابد. ♦️وقتی شهید آوینی و یارانش در خیابان های تهران علت گریه یک خانم در هنگام بدرقه رزمنده ها را می پرسند و او پاسخی می دهد که حتی ما را نیز در عصر حاضر شرمنده می کند... 🔸برشی از مستند روایت فتح: قسمت «چه کسی از جنگ خسته شده است؟»

📗بخش هایی از کتاب #علی_زیباترین_سروده_هستی اثر شهید چمران قسمت 1⃣

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

نفوذ علم الهی و عدم عبث بودن خلقت چه، «القدر»: ما قضی و حکم به الأمر ؛ و نیز از مشاهده این آثار متفاوته در وجود خود عالم شوند به: « أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَاطَ بِکُلِّ شَیْ ءٍ عِلْمًا [۲] »، یعنی علم او نافذ بر تمام است که هر یک را بر حسب پاداش و استحقاق اعمال خود جزای حسنه و سیئه می‌دهد. کما قال تعالی: « وَ نَبْلُوکُم بِالْشَّرِّ وَ الْخَیْرِ فِتْنَةً [۳] »، یعنی ما مبتلا می‌نمائیم شما را به وصول خیر و شرّ فتنه ای اختباراً و انتباهاً. لعلّکم یتذکّرون ؛ یعنی شاید متنبّه شوید که شما مربوب و مصنوع و در تحت تصرّف و تربیت رب و صانعید. و بدانید که: « وَ مَا خَلَقْنَا السَّمَآءَ وَ الاْءَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا بَاطِلاً [۴] »، یعنی عبث و بلانتیجه « ذلِکَ ظَنُّ الَّذِینَ کَفَرُواْ [۵] »، چنان که جاحدین و جاهلین و غافلین به مبدأ چنان گمان می‌نمایند که خلقت سماء و ارض از روی عبث، و محض اتفاق است، « وَ قالُوا ما هِیَ إِلاَّ حَیَاتُنَا الدُّنْیَا نَمُوتُ وَ نَحْیَا وَ مَا یُهْلِکُنَآ إِلاَّ الدَّهْرُ [۶] ». ---------- [۲]: ۵ - همان. [۳]: ۱ - سوره مبارکه انبیاء، آیه ۳۵. [۴]: ۲ - سوره مبارکه ص، آیه ۲۷. [۵]: ۳ - همان. [۶]: ۴ - سوره مبارکه جاثیه، آیه ۲۴. .......: 📚✍ #شرحی بر صحیفه سجادیه میرزا ابراهیم سبزواری وثوق الحکماء https://eitaa.com/zandahlm1357

تفسیر آیه تحدی زمخشری در کشاف، در تفسیر آیه «B وَ إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِمّٰا نَزَّلْنٰا عَلیٰ عَبْدِنٰا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ... [۱] »، می‌گوید: «من مثله» متعلق به سوره و صفت آن است. این سوره ای که چنین است. مرجع ضمیر «من مثله» یا «مما نزلنا» یا«عبدنا» است. البته ممکن است «من مثله» متعلق به «فاتوا» و مرجع ضمیر «عبد» باشد. پس جارو مجرور یا متعلق به «فاتوا» است یا صفت برای سوره، و در هر دو صورت ضمیر در «مثله» یا به «مما نزلنا» عود می‌کند ویا به «عبدنا»، لذا چهار صورت پیش می‌آید. البته زمخشری تعلق به «فاتوا» و عود ضمیر به «مما نزلنا» را پذیرفته است. ---------- [۱]: ۱) - بقره، ۲۳. در تفسیر فخر رازی نیز آمده است: اگر به عبدنا برگردد معنا چنین است: سخنی را بیاورید که همانند پیامبر باشد که کتاب ناخوانده قرآن آورد. اگر متعلق مِمّٰا نَزَّلْنٰا باشد پس سوره ای را بیاورید که در فصاحت مانند آن سوره از قرآن باشد. اکثراً مرجع ضمیر را مِمّٰا نَزَّلْنٰا دانسته اند و وجوهی این قول را تقویت می‌کند. ۱- در این صورت مطابق سایر آیات تحدی است. ۲- بحث در مُنزَل است پس ضمیر هم باید راجع به آن باشد. ۳- اگر ضمیر به قرآن برگردد، یعنی مردم از آوردن مانند قرآن عاجز هستند و اگر متعلق به عبد باشد یعنی کس دیگری مانند پیامبر وجود ندارد. ۴- اگر مرجع ضمیر قرآن باشد معجزه بودنش از نظر فصاحت و بلاغت آشکار شود. ۵- اگر مرجع قرآن باشد معلوم می‌شود صدور آن از شخصی بی سواد محال است... #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه....👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_246 و قال عليه‌السلام احْذَرُوا نِفَارَ النِّعَمِ‌ فَمَا كُلُّ‌ شَارِدٍ بِمَرْدُودٍ. امام عليه السلام فرمود: از فرار كردن (و رميدن) نعمت‌ها برحذر باشيد كه هر فرارى بازنمى‌گردد.

شرح و تفسير نعمت‌ها را از خود رم ندهيد! امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه دربارۀ از دست رفتن نعمت‌ها هشدار مى‌دهد و مى‌فرمايد:«از فرار كردن (و رميدن) نعمت‌ها برحذر باشيد كه هر فرارى بازنمى‌گردد»؛ (احْذَرُوا نِفَارَ النِّعَمِ‌ فَمَا كُلُّ‌ شَارِدٍ بِمَرْدُودٍ) . «نِفار» به معنى فرار كردن و «نِعَم» جمع نعمت است، بعضى آن را به فتح نون و به معنى حيوان چهارپا مانند گاو و گوسفند و شتر دانسته‌اند و «شارد» به معناى حيوان فرارى است. در اين گفتار حكيمانه، امام عليه السلام نعمت‌ها را تشبيه به حيوانات اهلى سودمند كرده كه گاه فرار مى‌كنند، فراركردنى كه هرگز به چنگ نمى‌آيند و توصيه مى‌فرمايد كه قدر نعمت‌ها را بدانيد، شكر آن را به جا آوريد، از فرصت‌ها استفاده كنيد و از نعمت‌هاى الهى بهره گيريد. به يقين،«جوانى» از آن نعمت‌هايى است كه وقتى فرار كرد هرگز بازنمى‌گردد، بايد جوانان از آن بهره گيرند و علم و آداب و فضايل اخلاقى تحصيل كنند كه همۀ اين‌ها در جوانى امكان‌پذير است. به گفتۀ شاعر عرب: فَتَراكَضُوا خَيْلَ‌ الشَّبابِ‌ وَ بادِرُوا اَنْ‌ تَسْتَرِدَّ فَإنَّهُنَّ‌ عَواري بر اسب‌هاى جوانى سوار شويد و با سرعت برانيد (و خود را به مقصد برسانيد)- مبادا گرفته شوند و براى هميشه از دست بروند، زيرا اين مركب‌ها عاريتى هستند. سلامتى جسم، يكى ديگر از آن نعمت‌هاست كه در بسيارى از موارد هنگامى كه گرفته شد بازنمى‌گردد و يا اگر بازگردد به شكل اوّل نخواهد بود. انسان سالم قادر بر هر كار مثبتى است؛ ولى هنگامى كه سلامتى از دست رفت عجز و ناتوانى جاى آن را خواهد گرفت به خصوص بيمارى‌هايى كه در سنين بالا انسان را مبتلا مى‌كنند، مصداق بارز همين مطلب است. امنيت نيز يكى ديگر از نعمت‌هاى بزرگ است؛ انسان در محيط‍‌ امن قادر به انجام دادن هر كار خوبى است؛ امّا بسيار ديده شده با تزلزل امنيت، سال‌ها ناامنى و آثارش باقى مى‌ماند و به‌زودى بازنمى‌گردد. كوتاه سخن اين‌كه تمام نعمت‌ها اعم از نعمت‌هاى فردى يا اجتماعى، مادى يا معنوى، همواره در معرض زوالند؛ زوالى كه گاه امكان بازگشت در آن هست و گاه زوالى است كه هرگز امكان بازگشت ندارد. البته چيزى كه باعث رميدن نعمت‌هاست در درجۀ اوّل، ناسپاسى است؛ همان چيزى كه در حكمت ٢٤٤، امام عليه السلام به آن اشاره فرمود كه هر نعمتى حقى دارد، كسى كه حق آن را ادا كند خداوند آن را افزون مى‌سازد و هركس در اداى حق نعمت كوتاهى نمايد آن را در معرض زوال قرار خواهد داد. بعضى از شارحان نهج البلاغه مسئلۀ خارج شدن آدم و حوا را از بهشت، يكى از مصاديق همين گفتار حكيمانۀ مولا دانسته‌اند. جد و جدۀ ما براثر ترك اولى‌ و ناسپاسى براى هميشه از بهشت خارج شدند و به دنيايى كه پر از مشكلات و ناراحتى‌هاست گام نهادند؛ نعمتى بود كه بعد از رميدن، به آن‌ها و فرزندانشان بازنگشت (البته حساب بهشت و آخرت حساب ديگرى است). در روايتى از امام على بن موسى‌الرضا عليه السلام خطاب به يكى از اصحابش چنين مى‌خوانيم: «إِنَّ‌ النِّعَمَ‌ كَالْإِبِلِ‌ الْمُعْتَقَلَةِ‌ فِي عَطَنِهَا عَلَى الْقَوْمِ‌ مَا أَحْسَنُوا جِوَارَهَا فَإِذَا أَسَاءُوا مُعَامَلَتَهَا وَ إِنَالَتَهَا نَفَرَتْ‌ عَنْهُمْ‌؛ نعمت‌ها همچون شترى است كه مهار و بسته شده است. مادامى كه صاحبانش با آن خوش‌رفتارى كنند در جايگاه خود مى‌ماند ولى هنگامى كه بدرفتارى نمايند (اى بسا مهار خود را پاره و) از آن‌ها فرار كند». ١ شيخ حرّ عاملى رحمه الله در وسائل الشيعه در كتاب امر به معروف و نهى از منكر بابى تحت عنوان «وُجُوبُ‌ حُسْنِ‌ جَوارِ النِّعَمِ‌ بِالشُّكْرِ وَ أداءِ الْحُقُوقِ‌» نوشته و روايات متعددى در اين زمينه آورده است. در آيۀ شريفۀ «إِنَّ‌ اللّهَ‌ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ‌ حَتّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ‌» ؛خداوند سرنوشت قومى را تغيير نمى‌دهد مگر آن‌كه آنان آنچه را در خودشان است تغيير دهند». ٢ نيز اشاره‌اى به اين مطلب ديده مى‌شود.