دست‌هاي تمنا نويسنده: علي جعفري پنجره را باز كرد نسيم ملايمي كه از دشت ميگذشت خنكاي صبحگاهياش را در وجودش ريخت. نفس عميقي كشيد. برگشت و به دار قالي نگريست كه آن طرفتر به ديوار تكيه داشت. نزديك رفت و به نيمه بافته شده قالي دست كشيد. گويا ميخواست لطافت گلهايي كه روزها بابت به وجود آوردنشان زحمت كشيده بود را لمس كند. به گلولههاي رنگ وارنگ نخ كه از بالاي دار قالي آويخته شده بود نگريست و به نيمه بافته نشده قالي. به گلهايي كه بايد از سر انگشتانش هنرمند او بر تارهاي قالي وجود مييافتند. به گلهايي كه او بايد ميكاشت. به طرح قالي نگريست. در ميان قالي، بايد نقش دو پرنده را ميبافت كه عاشقانه يكديگر را مينگريستند. لحظهاي خيالش پرگشود و خود را در نظر آورد. سوار بر اسبي سپيد در ميان دشتي سرسبز كه دهانه اسب او را مردي جوان ميكشيد. به خود آمد و به اطراف اطاق نگريست. مادر نبود. سرخي شرم بر گونههايش گل انداخت. دست برد و شروع به بافتن كرد. مادر گفته بود اين قالي را نخواهند فروخت و اضافه كرده بود « اين قالي جهيزه توست ». و او كوشيده بود بهترين قالي را كه ممكن است، ببافد. ذهنش مشغول آينده بود و دستانش، تند تند رنگهاي گوناگون را بر تارهاي قالي مينشاندند زرد، قهوهاي، سبز، آبي، دست برد و رشته نخ قرمز را گرفت و كشيد. ناگهان دردي تند و سريع در وجودش پيچد. گويي همه وجودش را يكباره آتش زدند. خود را به هم كشيد. دستانش در تارهاي قالي گره خوردند. فريادي خفه از لاي دندانهاي بهم فشردهاش بيرون خزيد. گلوله نخ قرمز از روي دار قالي فرو افتاد. قل خورد و تا نزديكيهاي در اتاق پيش رفت و پشت سر خود خط باريكي از نخ قرمز كشيد. چشم باز کرد و مادر را ديد که بر بالين او نشسته است. دکتر رفته بود ولي سفارش کرده بود هر چه سريعتر او را براي آزمايش به تهران ببرند. در نگاه مادر پريشاني را خواند. کوشيد بخندد. « خوب ميشم, چيزي نيست ». مادر لبخندي زد. لبخندي که در آن رد پاي اندوه و غصه نمايان بود. مادر به حرفهاي دکتر فکر ميکرد که تأکيد کرده بود: « اگر دير عمل بشه ممکنه هر دو کليهاش از کار بيفتد ». درد در رگهايش ميخزيد. کوشيد برخيزد. نتوانست. « بايد ببريمت تهران دکتر گفته ». دخترک سر برگرداند و به قالي نيمه تمام نگريست. گلوله نخ قرمز هنوز کنار در بود. سايه‌هاي مبهم از مقابل ديدگانش ميگذشتند. لحظاتي طول کشيد تا توانست چهره چروکيده و شکسته مادر را بشناسد. مادر لبخندي تلخ زد. « دکترا ميگن خوب ميشي ان شاءالله » و رويش را برگرداند. اما تکان شانههايش و صداي خفه هق هق گريهاش چيزي ديگر ميگفت. سه سال گذشته بود و پس از سه بار عمل جراحي دکترها قطع اميد کرده بودند. دکترها ميگفتند « رودههايت عفونت کرده و کليههايت از کار افتاده است، تا آنجا که بتوانيم کمکت ميکنيم، بقيهاش با خداست ». سه سال درد و رنج از مقابل چشمانش گذشت. حالا ديگر ضعيف شده بود. قالي نيمه تمام همچنان بر دار مانده بود و خاک گلهاي قرمز قالي را پوشانده بود و پرندههاي نيمه تمام قالي به نظر مرده ميرسيدند. باد گرمي که از شيشه اتوبوس به داخل ميوزيد، چهرهاش را نوازش ميداد. انديشههاي پراکندهاي در ذهنش ميلوليد. اسب سپيد گلهاي قالي دشت سرسبز، گلوله نخ قرمز، مادر و دردي ک در اين سه سال هميشه و همه جا همراهش بود و حالا که ديگر به انتهاي خط رسيده بود. دکترها قاطعانه گفته بودند که ديگر از آنها کاري ساخته نيست. مادر گريسته بود و خود او هم. و حالا ميرفتند به پابوس آقا، امام رضا (ع). اتوبوس ايستاد و در مسير نگاه دخترک، گنبد نوراني حرم، خود را به چشم او کشاند. زير لب زمزمه کرد: « السلام عليک يا علي بن موسي الرضا (ع). حرم در نور غريب و با شکوهي غوطهور بود. نسيم شبانه بوي گلاب را به مشامش رساند. کنار در ايستاد و رو به گنبد منور حرم سر خم کرد و زير لب سلام گفت. درد در وجودش پيچيد. کنار در نشست و سر را زير چادرش فرو برد. دو قطره اشک از ژرفاي وجودش جوشيد و روي گونههايش خط کشيد. سربرداشت. از پس قطرههاي اشک، گنبد طلايي حرم با شکوهتر مينمود. لحظهاي نشست و به گنبد چشم دوخت. مردم از کنارش ميگذشتند ولي او هيچ کس را نميديد. چشمانش فقط گنبد را ميديدند و تنها خود او ميدانست که بر دلش چه ميگذرد. برخاست و نفسي را که در سينه حبس کرده بود، رها کرد. پشت پنجره فولاد، آن چه ديد فوج بيشمار جمعيت بود که هر يک به نوعي خود را دخيل بسته بودند. به آرامي از ميان آنان گذشت و پشت پنجره ايستاد. بر پنجره مشبک، نخها و تکه پارچههاي بيشماري گره خورده بود و ققلهاي ريز و درشتي به حلقههاي مشبک پنجره پنجه افکنده بودند. انگشتانش بر پنجره مشبک قفل شد. سر را بر پنجره گذاشت و اجازه داد، قطرات اشک ناخودآگاه از درونش بجوشند.

بيهيچ شرمي به گريه افتاد. کنار پنجره فولاد رو به ضريح نشست و چادرش را بر کشيد. صداي خفه هق هق گريهاش در لابهلاي مناجات و ذکرخواني ديگران گم شد. نميدانست چه قدر در آن حالت بود تا خوابش برد. نميدانست خواب ميبيند يا بيدار است. دو زن و يک مرد کمي دورتر از او نشسته بودند. فراموش کرده که کجاست. هيچ چيز را به خاطر نميآورد. گيج بود و دردي که در وجودش ميپيچيد قدرت هر گونه تفکري را از او گرفت. صدايي شنيد. گويا کسي با او صحبت ميکند. « برخيز ». سر تکان داد « نميتوانم ». يکي از دو زن رو به مرد کرد: « برادرم، رضا، کمکش کن ». از درد به خود پيچيد. سر به پايين داشت و از زير چادر، تنها پاهاي مرد را ميديد که پيش آمدند و دست مرد که بر سرش کشيده شد. نوري از مقابل چشمانش گذشت و همه چيز در نوري شديد غرق شد. چشم گشود. صداي ذکر و مناجات هنوز به گوش ميرسيد. نميدانست چقدر خوابيده است. به ياد مادرش افتاد که ممکن است از تأخير او نگران شده باشد. به خوابي فکر کرد که ديده بود و ناگهان دريافت که ديگر هيچ دردي در وجودش نيست. لحظاتي گذشت تا از بهت و حيرتي که در آن غوطهور بود، بيرون آيد. همه چيز را به ياد آورد، آن زنان و آن مرد را و صدايي را که گفته بود، « برادرم، رضا، کمکش کن ». پنجههايش در پنجره ضريح قفل شدند. سر بر ضريح گذاشت و بيمحابا و بلند بلند گريست. گريهاي سرشار از شادي و عشقي عظيم. ديگر هيچ دردي نبود که آزارش دهد. در خيالش گلهاي سرخ قالي در دشتهاي سرسبز با نسيم تکان ميخوردند و دو پرنده بر شانهاش آواز ميخواندند و او همچنان ميگريست. .......: #دانستنیهای امام رضا علیه السلام https://eitaa.com/zandahlm1357

اخلاق امام ابن ابي الحديد معتزلي يكي از علماي بزرگ اهل سنت مي‌گويد: علي بن موسي الرضا عليه السلام داناترين، باسخاوت ترين و بزرگوار ترين مردم از جهت اخلاق و رفتارهاي انساني بود. [۸]. احترام به مردم ابراهيم بن عباس مي‌گويد: هرگز نديدم كه امام رضا عليه السلام با سخن خود كسي را برنجاند و سخن كسي را قطع كند، تا اينكه سخن خود را تمام بكند، و هرگز حاجت كسي را كه توان اداي آنرا داشت رد نمي كرد. [۹]. [صفحه ۱۵] #فضايل_سيره_امام_رضا_(ع)#عالم_آل_محمد در آثار استاد علامه حسن زاده https://eitaa.com/zandahlm1357

🚨عصبانیت استاد از ازغدی از دانشجویی که از بختیار دفاع کرد: 🧐 شما کتاب نمی خونی چه کارت باید کرد ؟ شما که کتاب نمی‌خونی باید محکومت کنن به کتابخونه و ۲۳ تا کتاب بخونی و نمره بالای ۱۵ بگیری ، زیر ۱۵ قبول نیست تا دیگه درباره بختیار این طوری صحبت نکنی ۴ طرح ویژه‌ای که آمریکایی‌ها برای ترور امام خمینی (ره) داشتند چه بود؟ @zandahlm1357

🎬 قسمت: شصت و هفتم 👇👇👇👇👇👇 قابل توجه اعضاء محترم این مجموعه از فایلها تاریخشون به روز نیست @zandahlm1357

🍂 لشکر صاحب الزمان (عج) 🔸 با نوای حاج صادق آهنگران لحظه شماری می کند لشگر صاحب زمان که رمز حمله بشنود یورش برد به دشمنان... @zandahlm1357 ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄

🍂 🔻 #پنهان_زیر_باران 4⃣1⃣ سردار علی ناصری حدود دو ماه از کار رسمی و جدی مان در هور گذشته بود. روزی آقا محسن به اتفاق چند نفر دیگر آمدند به قرارگاه نصرت. من بودم و حمید رمضانی، حاج عباس هواشمی و علی هاشمی. جلسه ای تشکیل شد و باز آقا محسن ریز شد و سؤالات دقیق و فنی از ما کرد. بعد از آن اضافه کرد: . آقای ناصری، من می خواهم برویم و این منطقه را ببینم! مو بر تنم راست شد. با حالت خاصی گفنم .آقا محسن! گفت: - خودم می خواهم ببینم! - گفتم: شما هر ابهامی دارید، سؤال بکنید، من جوابتان را می دهم. - نه! لازمه خودم هم ببینم. در آن جلسه، برادرها غلام پور، رشید، امین شریعتی، محمد باقری، عزیز جعفری و ... نیز بودند. علی هاشمی با دستپاچگی گفت: . آقا محسن، چی می خواهی؟ من خودم می روم! اصرار بی فایده بود. غلام پور و رشید هم اصرار کردند؛ اما فایده ای نداشت. آقا محسن جفت پاهایش را در یک کفش کرده بود و اصرار داشت که خودش برود و منطقه به آن پرخطری را از نزدیک بررسی کند. علی هاشمی و من و غلام پور از جلسه بیرون آمدیم. علی هاشمی همین طور که بر آشفته و ناراحت قدم می زد، به غلام پور گفت: تو کاری بکن. اینجا ماهیگیر های عراقی زیادند و چه بسا جاسوس های عراق باشند. هر لحظه امکان درگیری وجود دارد. اما تلاشها همگی شکست خورد و آقا محسن سرانجام گفت: خودم باید بروم شما هم نیایید، خودم می روم! . ناچار همگی با اکراه و اضطراب پذیرفتیم. چاره دیگری نداشتیم. می دیدم علی هاشمی در حال قبض روح شدن است. غلام پور آمد و علی را کمی آرام کرد و گفت: - تدابیری اتخاذ کن تا مسائل امنیتی رعایت شود. _______ * بعدها وقتی به تهران رفتم، برادر جعفری مرا نزد آقا محسن برد. مرا که دید. خیلی مهربانی کرد. از جمله گفت: در جلسات هرگاه آنتن در می آوردیم، یاد احسنت نو می افتادیم و می خندیدیم. در اغلب جلسات آنتن دار، به یاد تو بودیم. 🔅 پیگیر باشید @zandahlm1357

توصیف عبادات امیرالمؤمنین (علیه السلام) از زبان ضرار معاویه به «ضرار بن ضمره» گفت: علی[علیه السلام] را برای من توصیف کن. گفت: علی (علیه السلام) را در بعض مواقف دیدم که در تاریکی شب، در محراب عبادت ایستاده بود. ریش خود را در دست گرفته و همانند انسان مارگزیده به خود می‌پیچید و زار زار می‌گریست و می‌فرمود: ای دنیا! از من دور شو! آیا به سوی من می‌آیی؟ وقت تو نیست! هیهات! غیر مرا فریب بده! من به تو نیاز ندارم! تو را سه طلاقه کردم! زندگی تو، کوتاه و ارزش تو، کم و آرزوی من نسبت به تو، اندک است. آه از کمی توشه و طول سفر و مقصد بزرگ و دشواری‌های جایگاه! [۲] ---------- [۲]: . نهج البلاغه ۴/۱۶ کلمه قصار ۷۷؛ الامالی الصدوق ۷۲۴؛ حلیة الابرار ۲/۲۱۱؛ بحار الانوار ۳۳/۲۵۰. #هفتمین_زیارت #فاطمه_سادات_درچه_ای https://eitaa.com/zandahlm1357

عداوت، صلح حکیمی گوید: ساده ترین چیز، داخل شدن در دشمنی است و مشکل ترین چیز برطرف کردن دشمنی است. غیبت، تمسخر نیز گوید: وقتی کسی نزد تو کسی را مورد سرزنش قرار داد، بدان تو هم دومین تن هستی که مورد ملامت قرار می‌گیری. چاپلوسی کسی که بیش از خودت تو را بالا ببرد، از او بترس. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه تدبر در قرآن @zandahlm1357

در ادامه.....👆👇