♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . مرد گفت بایستم و دوبارہ صداے باز شدن درے آمد! این بار گفت داخل بشوم چند قدم بہ سمت جلو برداشتم و مردد دم‌ پایے هایم را درآوردم. پایم روے موڪت زبرے قرار گرفت. _میتونے چشم بندتو بردارے! سپس در بستہ شد! نفس عمیقے ڪشیدم و بے رغبت چشم بندم را برداشتم. زیر پایم موڪت ڪهنہ اما تمیزِ خاڪسترے رنگے پهن بود. آرام نگاهم را بالا بردم. دیوارهاے اتاق،هم رنگ موڪت بودند اما ڪمے روشن تر. هم قد و قوارہ ے همان سلول قبلے بود فقط تمیز تر و روشن تر. همین! تڪیہ ام را بہ دیوار دادم. نگاهے بہ در و دیوار انداختم و گفتم:اونجا ڪجا بود؟! اینجا ڪجاس؟! بے اختیار ذڪرے ڪہ خان جون بعد از نمازهایش زمزمہ مے ڪرد را بلند خواندم! _یا فارجَ الهَم و ڪاشفَ الغَم... اے گشایش دهندہ ے دل تنگِ بندگان و برطرف سازندہ ے غم از دل ها! •♡• سہ روز از نقل مڪانم مے گذشت،خبرے از اعتماد نبود. هیچڪس بہ سراغم نمے آمد،فقط مرد دیگرے جاے آقاے محمودے را گرفتہ بود و هر وعدہ برایم غذا مے آورد و مے رفت. هر روز صداے نالہ و فریاد بہ گوشم مے رسید. صداهایے ڪہ دیگر شدہ بود سوهان روحم و گاهے اشڪم را در مے آورد! گاهے در بین شان صداے جلز و ولز تن از شدت برخورد سیم ڪابل برق را تشخیص مے دادم! گاهے هم صداے شڪستہ شدن استخوان! وقتی نمے توانستم طاقت بیاورم،دست هایم را روے گوش هایم مے گذاشتم و بلند بلند سورہ هایے ڪہ از قرآن حفظ بودم مے خواندم تا نشنوم! جانے براے مقاومت در برابر غذا خوردن نداشتم اما چند قاشق ڪہ میخوردم معدہ ام غذا را پس مے زد. انگار مے دانست این نان از خون و زحمت مردم است! دلتنگ حاج بابا و صورت جدے اش بودم،دلتنگ مامان فهیم و ریحانہ ے معصومم! حتما وقتے از مدرسہ بازگشتہ و خون انارها را ڪنار حوض دیدہ مثل گنجشڪ لرزیدہ و در خودش جمع شدہ! دلتنگ خانہ بودم،اتاقم،بوے چاے هل دار و نان تازہ اے ڪہ حاج بابا مے گرفت و این اواخر گاهے امیرعباس! دلتنگ نور و هواے آزاد! دلتنگ عمو باقر و لبخند هاے مهربانش،صحبت هاے خالہ ماہ گل راجع بہ ازدواج محراب و الناز و عمارت ڪوچڪ سفید رنگ ڪہ قرار بود دختر حاج فتاح عروسش بشود! بیشتر از همہ دلتنگ محراب! حتے بیشتر از حاج بابا و مامان فهیم و ریحانہ دلتنگش بودم! خیلے بیشتر... دلتنگ و دل نگران... نمے دانم چقدر از روز چهارم گذشتہ بود و ساعت چند بود ڪہ در باز شد. اما مے دانستم وقت ناهار و شام نیست! ڪنجڪاو نگاهم را بہ در دوختم،مردے قدبلند و چهارشانہ میان چهارچوب در نمایان شد. صورتش تراشیدہ بود و نگاهش سرد! از لحنش تنم یخ زد! _پاشو! آب دهنم را فرو دادم و بلند شدم. ڪمے از در فاصلہ گرفت،تردیدم را ڪہ دید گفت:یالا بیا بیرون! متعجب نگاهش ڪردم و بہ در نزدیڪ شدم. دم پایے هایم را بہ پا ڪردم و دنبال مرد راہ افتادم. نور ڪمے در فضا موج میزد با این حال براے منے ڪہ چشمم بہ تاریڪے عادت ڪردہ بود غنیمت بہ شمار مے آمد! لخ لخ ڪنان دنبال آن مرد قدم بر مے داشتم. خوب بہ در و دیوار نگاہ ڪردم،اینجا برایم آشنا بود! از راهرو ڪہ گذشتیم و وارد راهروے دیگرے شدیم مطمئن شدم در ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے هستم و مقصدمان دفتر اعتماد است! حدسم درست بود دو سہ دقیقہ بعد مقابل اتاق اعتماد بودم. مرد چند تقہ بہ در زد،صداے اعتماد آمد:بلہ؟! مرد در را باز ڪرد و نگاهے بہ داخل اتاق انداخت! _قربان! آوردمشون! صداے اعتماد بہ گوشم خورد:میتونے برے! مرد خودش را ڪنار ڪشید تا من وارد بشوم. آب دهانم را با شدت فرو دادم و وارد اتاق شدم. در پشت سرم بستہ شد،خواستم حرفے بزنم ڪہ نگاهم بہ محراب افتاد! ڪم ماندہ بود قلبم از سینہ بیرون بزند و چشم هایم از حدقہ! این جا چہ مے ڪرد؟! لب هایم لرزید اما صدایے از گلویم خارج نشد! نزدیڪ میز اعتماد ایستادہ بود و با حرص لبش را مے جوید! Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_پنجم . چهرہ اش آشفتہ بود و لباس تنش ڪمے شلختہ! شلوار مشڪے رنگے بہ پا داشت و پیراهن چروڪِ آبے رنگے بہ تن! من را ڪہ دید لبش را رها ڪرد و حرص را بہ چشم هایش داد. سیب گلویش لرزید،خواست بہ سمتم قدم بردارد ڪہ اعتماد گفت:بهترہ همین جا وایسے! اشڪ بہ چشم هایم هجوم آورد،خواستم دهان باز ڪنم ڪہ اعتماد گفت:خانم نادرے! این آقا میگن ڪہ اون اعلامیہ ها رو ایشون تو اتاقتون جاسازے ڪردہ بودن! هاج و واج بہ محراب خیرہ شدم،او هم خیرہ ے من بود! خیرہ ے صورت و تن نزارم! نگرانے و حرص در چشم هایش موج میزد! اعتماد جملاتے گفت ڪہ متوجہ نشدم. صداے چشم هاے محراب ڪہ اجازہ نمے داد صداے دیگرے بشنوم! چشم هایش بلند گفتند: "این چہ سر و وضعیہ دختر حاج خلیل؟! تو ڪہ شهرہ بودے بہ خوش پوشے و مرتب بودن!" اشڪ دیدم را تار ڪرد اما شنیدن صداے نگاهش ڪہ چشم نمے خواست! دل میخواست! ڪہ این روزها هرچہ نداشتم،دل را خوب داشتم! دل داشتم ڪہ اینجا بودم! باز گفت: "این صورت تڪیدہ و چشماے گود افتادہ برا توئہ؟! این لباے ترڪ خوردہ و صورت ترسیدہ برا توئہ؟! باهات چے ڪار ڪردن؟!" اجازہ ندادم اشڪ از چشمم خارج شود. اعتماد ڪہ دید توجهے بہ حرف هایش نداریم بلند شد و بہ سمت محراب رفت. چند قدم بہ سمتشان برداشتم ڪہ ناگهان محراب در یڪ حرڪت ڪلت جیبے اعتماد را از ڪمرش آزاد ڪرد و بہ سمت پیشانے اش گرفت! ڪلت را محڪم نگہ داشتہ بود،با حرص گفت:اگہ تڪون بخورے یا بہ ڪسے خبر بدے میرے اون دنیا! اعتماد خونسرد پوزخند زد:اینجا جاے این گنگستر بازیا نیس بچہ جون! محراب هم پوزخند زد:اون شب تو خونہ ت یہ چشمہ شو نشون دادم! ڪلہ خراب تر از اون چیزے ام ڪہ فڪرشو بڪنے! سپس نیم نگاهے بہ من انداخت و ادامہ داد:ڪہ اگہ نبودم اینجا نبودم! با من میاے بیرون! رایحہ صحیح و سالم از اینجا میرہ بیرون بعدش منو تو میمونیم! اعتماد ابرو بالا انداخت:و اگہ این ڪارو نڪنم؟! محراب لبخند ڪجے زد:بدم نمیاد یہ لجنے مثل تو رو بڪشم! من ڪہ پام اینجا وا شدہ بذار ڪشتن یہ آدم ڪشِ رذلم بیاد روش! بہ خودم آمدم و فریاد زدم:دارے چیڪار میڪنے؟! بدون این ڪہ از اعتماد چشم بگیرد جواب داد:ڪارے ڪہ درستہ! تمام تنم مے لرزید:اون ڪلتو پسش بدہ! ڪارو بدتر نڪن! بے توجہ بہ من ڪلت را بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند و پشت سرش ایستاد. دست دور گردنش انداخت و با خشونت گفت:را بیوفت! میخوام ببینم چقد براے دوستات مے ارزے! سپس با سر زانو محڪم بہ پشت پایش ڪوبید. اعتماد گفت:فقط دارے گور خودتو میڪنے! محراب عصبے خندید و جوابے نداد. در را باز ڪرد و اعتماد را بہ سمت جلو هل داد. سرش را بہ سمت من برگرداند:چرا وایسادے؟! بجنب دیگہ! اشڪم طاقت نیاورد و مقابل چشم هایش زانو زد! صدایم مے لرزید:نمیام! دارے با جونت بازے میڪنے! خیرہ نگاهم ڪرد:جونمو از دست بدم برام آسون ترہ تا... آب دهانش را با ادامہ ے جملہ اش فرو داد. صداے چند مرد نزدیڪ شد. در هرج و مرج بودند و بہ محراب مے گفتند حماقت نڪند! نگاهش را از صورتم گرفت و ڪلت را محڪم تر بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند! . Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_اول . محراب عصبے خندید و جوابے نداد. در را باز ڪرد و اعتماد را بہ سمت جلو هل داد. سرش را بہ سمت من برگرداند:چرا وایسادے؟! بجنب دیگہ! اشڪم طاقت نیاورد و مقابل چشم هایش زانو زد. صدایم مے لرزید:نمیام! دارے با جونت بازے میڪنے! خیرہ نگاهم ڪرد:جونمو از دست بدم برام آسون ترہ تا... آب دهانش را با ادامہ ے جملہ اش فرو داد. صداے چند مرد نزدیڪ شد. در هرج و مرج بودند و بہ محراب مے گفتند حماقت نڪند! نگاهش را از صورتم گرفت و ڪلت را محڪم تر بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند! لحنش جدے شد و سرد:وقتو تلف نڪن! این راہ،برگشت ندارہ! اعتماد خندید:براے تو نہ ولے براے خانم نادرے... محراب اجازہ نداد جملہ اش تمام بشود. _بهترہ دهنتو ببندے! زبان سرخ،سرِ سبز میدهد بر باد! سپس سر من فریاد ڪشید:را بیوفت! گوش هایم لرزید و همراهش تنم! آب دهانم را فرو دادم و بہ سمتش قدم برداشتم. ڪنارش ڪہ رسیدم گفت:باید سریع بدویے! سرم را تڪان دادم و دم پایے هایم را در آوردم. _جلوتر از من برو! گنگ نگاهش ڪردم. در آن شرایط لبخند زد:عادت ندارم ڪسیو پشت سرم جا بذارم! جلو باشے بهترہ! سپس بلند طورے ڪہ همہ بشنوند رو بہ اعتماد گفت:بہ آدمات بگو اسلحہ شونو بذارن زمین و راهو باز ڪنن. اگہ بذارن بے دردسر از اینجا رد بشیم زندہ میمونے وگرنہ فاتحہ تو بخون! اعتماد خونسرد جواب داد:ڪیو از چے میترسونے بچہ جون؟! نگاهم بہ بیرون اتاق افتاد،چهار فردِ مسلح در راهرو ایستادہ بودند و اسلحہ هایشان بہ سمت محراب و اعتماد بود. محراب نگاهے بہ من انداخت و اسلحہ را از ڪنار شقیقہ ے اعتماد پایین ڪشید. _اسلحہ هاتونو میذارین رو زمین یا به گولہ حرومش ڪنم؟! آن چهار نفر بدون توجہ بہ محراب نزدیڪ شدند. متعجب بہ دستش خیرہ شدم،ناگهان اسلحہ را بہ سمت پاے اعتماد گرفت و شلیڪ ڪرد! پلڪ هایم پرید،مات و مبهوت بہ پاے غرق در خون و گلوے اعتماد ڪہ بہ فریاد باز شد،خیرہ شدم. _چے...چے ڪار ڪردے؟! جوابے نداد،صورت اعتماد از درد جمع شد. نالہ اے ڪرد و فریاد ڪشید:دیونہ ے زنجیرے! این بار محراب بے خیال گفت:میگے بڪشن ڪنار یا با مغزتم همین ڪارو ڪنم؟! انتخاب با خودت! صدایے از بیرون پرسید:چے میخواے؟! محراب بہ من اشارہ ڪرد ڪہ جلوتر بروم،ڪرخت و بدحال بہ سمتش قدم برداشتم و ڪنارش ایستادم. با سر بہ من اشارہ ڪرد:بیرون بردن ڪسے ڪہ بے گناہ اینجاس! مرد اسلحہ اش را پایین گرفت:مملڪت قانون دارہ پسر جون! اوضاع رو بیخ دار تر نڪنے! محراب پوزخند زد:ڪدوم قانون؟! ڪدوم مملڪت؟! مگہ گذاشتین مملڪتے بمونہ! ببین آقاے نسبتا محترم! اگہ واسہ هر حقے ڪہ تو و بالادستیات ازمون گرفتین،هر آزادے اے ڪہ ازمون حبسش ڪردین و تن و سر لختے رو بہ اسم آزادے تو دهنمون ڪوبیدین،هر مظلومے ڪہ بے گناہ خونشو ریختین ڪوتاہ اومدیم اما براے ناموسمون ڪوتاہ نمیایم! جرم این دختر اینہ ڪہ همڪار شما ازش خوشش اومدہ و بهش جواب نہ دادہ! ڪدوم قانون همچین اجازہ اے بہ شما دادہ؟! الان وقتو حوصلہ ے نطق ندارم،اگہ میخواین آدمتون زندہ بمونہ اسلحہ هاتونو بدینو راهو باز ڪنین. بذارین بے سر و صدا بریم! وگرنہ من از شڪنجہ و مردن هیچ ترسے ندارم! بہ ما یاد دادن مرگمون،دلپسندتر از زندگے ڪردنمون باشہ! مردے ڪہ جلوتر از همہ ایستادہ بود دندان قروچہ اے ڪرد و بلند گفت:اسلحہ ها رو زمین! مردے از پشت سر نزدیڪش شد و گفت:اما قربان... فریاد زد:گفتم اسلحہ ها رو زمین! این احمق،ڪلہ شق تر از ایناس ڪہ بذارہ خودشو اعتماد زندہ بمونن! سپس با اخم بہ محراب خیرہ شد،عرق سرد روے تنم نشست. هر چهار نفر کلت هایشان را آرام روے زمین گذاشتند،محراب نفسش را بیرون داد و بہ یڪے از آن ها اشارہ ڪرد:تو! هر چهارتا اسلحہ رو با پات هول بدہ جلوے پاے من! مرد مردد و خشمگین کلت ها را با پایش بہ سمت مان سوق داد. محراب آرام گفت:برو جلو! اسلحہ ها رو بردار! فاصلہ ت با ما یہ قدم باشہ! سرم را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان دادم و از ڪنار اعتماد گذشتم. همین ڪہ جلوے اعتماد ایستادم از پشت سر گفت:میخواے شریڪ حماقتاے این بشے؟! آب دهانم را فرو دادم و چیزے نگفتم. با احتیاط ڪلت ها را از روے زمین برداشتم. افرادے ڪہ در راهرو ایستادہ بودند پراڪندہ شدند و ڪنار ایستادند. صداے محراب جدے بود و محڪم. _حرڪت ڪن! حواست بہ اطراف باشہ! نفسم را بیرون دادم و اولین قدم را برداشتم،پاهایم روے موزاییڪ هاے سرد بالا و پایین شدند. نفسم در سینہ حبس شدہ بود،از نزدیڪ هر ماجمور ساواڪے ڪہ رد میشدم قلبم از سینہ بیرون میزد و دوبارہ سر جایش بر مے گشت! صداے نفس هاے ڪشدار و بے رمق اعتماد هم شدہ بود سوهان روحم! ڪلت ها را محڪم بہ قفسہ ے سینہ ام چسباندہ بودم! 🍃 @Ayeh_Hayeh_Jonon 🍃 بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🌸🍃 •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_دوم . نمیدانم چقدر طول ڪشید تا از آن راهروے سیاہ و پر خون رد بشویم،براے من ساعت ها طول ڪشید! نہ ساعت ها نہ! بہ اندازہ ے سال ها! بہ اندازہ ے تمام هجدہ سال عمرم! بہ اندازہ ے قطرہ قطرہ خون هایے ڪہ روے آن موزاییڪ ها چڪہ ڪردہ و در گلوے زمینِ زندان جمع شدہ بود! نور خورشید ڪہ بہ چشم هایم تابید،دلم ڪمے گرم شد. حیاط خلوت بود و بے عابر. با راهنمایے محراب بہ سمت در بزرگ پستہ اے رنگ رفتم. درے ڪہ روز اول،با پاے خودم از چهارچوبش عبور ڪردم. نگهبان متعجب نگاهمان ڪرد،خواست اسلحہ اش را از ڪمرش آزاد ڪند ڪہ اعتماد نالید:خسروے! درو باز ڪن! نگهبان سرے تڪان داد و قفل در را باز ڪرد،محراب اسلحہ را بہ سمتش گرفت و گفت:اسلحہ تو بذار زمین! مرد با ڪمے مڪث ڪلت را از ڪمرش باز ڪرد و روے زمین انداخت. محراب رو بہ من گفت:اسلحہ رو با پات سر بدہ بیرون در! سرم را تڪان دادم و سریع با پایم ضربہ اے نثارش ڪردم ڪہ نزدیڪ در افتاد. بہ نگهبان زل زد:روتو برگردون! دستا رو سر! مرد خواست قدمے بہ سمت مان بردارد ڪہ محراب ڪلت را بہ سمتش گرفت و نزدیڪ پایش شلیڪ ڪرد! مرد غرید! محراب اخم ڪرد:روتو برگردون! یالا! نیومدم خالہ بازے! اعتماد لب زد:دارے خودتو این دخترو بدبخت میڪنے! نگهبان پشت بہ ما ایستاد و دست هایش را روے سرش گذاشت. محراب با سر بہ سمت دیوار پشتے اشارہ ڪرد،شانہ بالا انداختم ڪہ "یعنے چے؟!" حرڪت لب هایش را خواندم. _اونجا منتظرتن! خواستم بگویم "پس تو چے؟!" ڪہ صدایے از داخل ساختمان پیچید،صدا هر ثانیہ نزدیڪ و نزدیڪتر مے شد. محراب با حرص اما آرام با ڪلت بہ بازویم ضربہ اے زد و گفت:منتظر چے اے؟! این همہ راہ نیومدم ڪہ دوبارہ برگردے اون تو! گیج پرسیدم:پس...پس تو چے؟! حصار دست هایش را دور تن اعتماد تنگ تر ڪرد،عرق روے پیشانے اش نشستہ بود و ڪمے نفس نفس میزد. مضطرب نگاهے بہ پشت سر انداخت و گفت:فقط سریع برو! دارن میان! مردد بہ سمت در رفتم،اشڪے روے گونہ ام لغزید. حالم را ڪہ دید،اخم هایش در هم رفت. _اتفاقے نمیوفتہ البتہ اگہ بجنبے! کلتا رو بذار رو زمین! کلت ها رو روے زمین گذاشتم،بغض صدایم را لرزاند:محراب! یعنی آقا محراب! من... انگشت اشارہ اش را روے بینے اش گذاشت:هیس! وقت براے حرف زدن زیادہ! اشڪ دیدم را تار ڪرد:مطمئنے؟! چشم هایش خندیدند:شڪ ندارم! برو! بغضم را قورت دادم و سرم را تڪان،از چهارچوب در عبور ڪردم. چادرم را جمع ڪردم و زیر بغلم زدم. با تمام توانے ڪہ داشتم بہ سمت ڪوچہ پشتے دویدم. نگاهے بہ پشت سرم انداختم،در با شدت بستہ شد و صداے تیرے آمد! قلبم همراہ پاهایم از حرڪت ایستاد،نفس نفس میزدم. در آن هواے سوزناڪ،عرق از سر و رویم چڪہ میڪرد. خواستم بہ سمت ساختمان ڪمیتہ برگردم ڪہ صداے بوق ماشینے باعث شد سر برگردانم. پیڪان نارنجے رنگے ڪہ روے پلاڪش رنگ پاشیدہ شدہ بود،ڪنارم ترمز ڪرد. مردے ڪہ صورتش را با شال مشڪے رنگے پوشاندہ بود بلند گفت:بدو بالا رایحہ! متعجب سر خم ڪردم،چشم هایش شبیہ چشم هاے امیرعباس بودند! لب زدم:پسرعمہ؟! بے توجہ گفت:بدو بالا! سریع در سمت ڪمڪ رانندہ را باز ڪردم،همین ڪہ داخل ماشین نشستم صداے باز شدن در زندان و فریاد مردے بہ گوشم خورد. _ایست! امیرعباس سریع فرمان را چرخاند و دور زد. چند متر بیشتر نرفتہ بودیم ڪہ صداے برخورد گلولہ با بدنہ ے ماشین باعث شد جیغ بڪشم. صداے امیرعباس بالا رفت:آروم باش! سرتو بدزد! سپس سرعتش را بیشتر ڪرد،صداے شلیڪ گلولہ ے دیگرے بلند شد. دوبارہ بغضم سرباز ڪرد. سر برگرداندم تا پشت سرم را ببینم. خاڪ و دود بلند شدہ بود. دو مرد اسلحہ بہ دست پشت سرمان مے دویدند! چند ثانیہ بعد از دیدم محو شدند،بے اختیار هق هق ڪردم. لڪنت گرفتہ بودم:مِح...محراب...چے...چے میشہ؟! امیرعباس پوفے ڪرد:نگران نباش! سرم را بہ پنجرہ تڪیہ دادم و دستم را روے دهانم گذاشتم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 @zeinabiha2

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🌸🍃 •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_سوم . صداے نفس عمیق ڪشیدنش در ماشین پیچید. _گریہ ڪن! گریہ ڪن آروم میشے! انگار منتظر همین جملہ بودم ڪہ دوبارہ هق هقم را از سر بگیرم. با هر دوست صورتم را پوشاندم و نگرانے هایم را زار زدم. دردهایم را،دلتنگے هایم را،عشقم را زار زدم... هرچہ میگذشت،اشڪ هایم بیشتر میشد و داغ دلم شعلہ ور تر! امیرعباس سڪوت ڪردہ بود و بہ صداے فین فینم گوش مے داد. نمیدانم چند دقیقہ گذشت ڪہ گفت:خیلے مَردہ! این را ڪہ گفت دست هایم را ڪنار زدم و بہ صورتش خیرہ شدم. بینے ام را بالا ڪشیدم،صدایم همچنان مے لرزید:چرا ڪمڪش ڪردے؟! چرا گذاشتے این آشوبو بہ پا ڪنہ؟! شما دوتا عقلتونو از دست دادین! شال را از دور صورتش آزاد ڪرد و نیم نگاهے بہ صورتم انداخت. _چون مثل برادرتم! چون نبودے حال دایے خلیلو زن داییو ببینے! چون ریحانہ نشستہ گوشہ ے اتاقت زانوے غم بغل ڪردہ! چون غیرتم نمیذاش بذارم اون تو بین اون همہ ڪثافت بمونے! محرابم طاقت این چیزا رو نداش! مخصوصا ڪہ فڪ میڪرد خودش مقصرہ ڪہ این مشڪلا برات پیش اومدہ! منو دایے و حاج باقر بہ هر درے زدیم ازت خبر بگیریم نشد. ڪمر دایے خم شد! هیچوقت داییو آشفتہ و از پا افتادہ ندیدہ بودم. دو روز بعد از این ڪہ بردنت،محراب برگشت. اما هیچ خبرے ازش نبود،از خالہ ماہ گل شنیدم ڪہ گفتہ تا تو رو برنگردونہ رو ندارہ داییو زنداییو ببینہ! اون لحظہ گفتم مرحبا بہ غیرتش! بہ قول مامانم حقا ڪہ خونِ آذرے تو رگاشہ! سہ چهار روز بعد از برگشتنش،اتفاقے تو ڪوچہ دیدمش. یهو جلومو گرفتو گفت تو ڪمیتہ یہ رابط دارن ڪہ گفتہ تو ڪمیتہ نبودے تازہ یڪے دو روزہ بردنت اونجا. گفت میخواد بہ بهونہ ے لو دادن یہ سرے اطلاعات و افراد برہ ڪمیتہ پیش ڪسے ڪہ باعث دستگیرے تو شدہ. گفت میرم پیشش هرطور شدہ رایحہ خانمو مے بینم ڪہ بتونم فراریش بدم. حافظ نیس ڪہ ڪمڪم ڪنہ،یڪیو همراهم میخوام ڪہ وقتے رایحہ خانمو فرستادم بیرون ڪمڪ ڪنہ یہ مدت برہ یہ جاے امن تا آبا از آسیاب بیوفتہ! باید خیلے بے غیرت مے بودم ڪہ قبول نمے ڪردم! زار زدم:تڪلیف محراب چے میشہ؟! زندہ نمے ذارنش! میفهمے چے ڪار ڪردین؟! _مرد براے روزاے سختہ! نگران نباش! سرم داشت منفجر میشد،نگاهم ڪہ بہ جادہ افتاد چشم هایم گرد شد. از شهر خارج شدہ بودیم! متعجب پرسیدم:داریم ڪجا میریم؟! نفسش را بیرون داد:یہ جایے دور از تهران! بہ نیم رخش خیرہ شدم:تبریز؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان داد:نہ! ڪاشان! _ڪاشان؟! ما ڪہ ڪاشان آشنا نداریم! لبخند زد:محراب دارہ! بہ من و دایے اطمینان داد ڪہ خانوادہ ے مطمئن و آبرو دارے ان! بہ رو بہ رو خیرہ شدم:حاج بابا و مامان فهیم خبر دارن؟! _آرہ! یہ سرے وسیلہ و خوراڪے هم برات جمع ڪردن تو صندوق عقب ماشینہ! _عمو باقر و خالہ ماہ گل چے؟! با ڪمے مڪث جواب داد:نمیدونم! نفسم را با حرص بیرون دادم،خودم را روے صندلے مچالہ ڪردم. امیرعباس با لحنے نرم گفت:گشنہ ت نیس؟! تو داشبورد یڪم آجیل هس! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم. مردد پرسید:خیلے اذیتت ڪردن؟! جوابے ندادم،سڪوتم را ڪہ دید دیگر سوالے نپرسید. چشم هایم را بستم،چند دقیقہ بعد طاقت نیاورد و گفت:یادتہ اون روز ڪہ برگشتیم تهران تو حیاط خونہ تون زخم و زیلے بود؟! بے حال لب زدم:هوم! _چندتا از دوستاش ڪتڪش زدہ بودن! چون حاضر نشدہ بود مغازہ هاے مردمو آتیش بزنہ! اینو همون شب از دایے شنیدم. از جنم و مرامش خوشم اومد! چندبار خواستم باهاش رفاقت ڪنم اما ازم دورے میڪرد! تو همین چند روز فهمیدم تو هر شرایطے میتونہ از پس خودش بربیاد! پوزخند زدم:بہ قیمت اشڪ و آہ خالہ ماہ گل منو ڪشیدے بیرون؟! تنها بچشہ! مردد گفت:اتفاقے نمے افتہ! دیگر چشم هایم طاقت نیاوردند و بہ خوابے عمیق فرو رفتند. خوابے ڪہ در این چند روز از چشم هایم فرار ڪردہ بود،خوابے از سر ناتوانے... از سر خستگے...از سر بے جانے... •♡• ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 @zeinabiha2

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . با ترمز ماشین و صداے امیرعباس هراسان چشم باز ڪردم. _رایحہ خانم! صدامو مے شنوے؟! گنگ نگاهش ڪردم،انگار حالم را فهمید ڪہ گفت:رسیدیم! ڪاشانیم! خوابت برد،یادتہ؟! سرم را تڪان دادم،شقیقہ هایم تیر مے ڪشید. دستم را روے پیشانے ام گذاشتم،آرام گفت:میتونے پیادہ بشے؟! نفسم را بیرون دادم:آرہ! در ماشین را باز ڪرد و پیادہ شد،نگاهے بہ اطراف انداختم. هوا گرگ و میش بود،در ڪوچہ اے باریڪ و خلوت بودیم‌. بہ سمت چپم سر برگرداندم،دیوارے ڪاهگلے و در چوبے اے با عظمت در چشمم نشست. امیرعباس ڪلون در را ڪوبید و چند لحظہ بعد صداے زنی پیچید:بلہ؟! امیرعباس گلویش را صاف ڪرد:امیرعباسم حاج خانم! رفیق محراب! چند لحظہ بعد در باز شد و زنے ریز نقش نمایان. چادر گل گلے اش را ڪیپ گرفتہ بود،در ماشین را باز ڪردم تا پیادہ بشوم. همین ڪہ پاهاے برهنہ ام را روے زمین خاڪے گذاشتم چشم هایم سیاهے رفت... ‌. Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_اول . _دخترم! صدامو مے شنوے؟! با صداے نازڪ ناآشنایی‌ پلڪ زدم،تمام تنم درد مے ڪرد‌. گرماے دستے را روے پیشانے ام احساس ڪردم. _هنوز تب دارہ! صداے مسن مردانہ اے گفت:مرضیہ جان! دیدے ڪہ آقاے دڪتر گفت حالش خوبہ فقط باید استراحت ڪنہ! حالا شما عین عجل معلق بالا سر طفلڪ واسادے ڪہ چے؟! _میدونے چند ساعتہ پلڪاشو وا نڪردہ؟! _از دست تو زن! من ڪہ هرچے بگم باز بہ صراط خودتے! بے رمق چشم هایم را باز ڪردم،زن مسنے بالاے سرم نشستہ و بہ سمت راست چشم دوختہ بود. روسرے سفید گلدارش بوے گلاب میداد،بہ زور لب زدم:من ڪجام؟! صداے مردانہ اے ڪہ صورتش را نمے دیدم گفت:بفرما! بیدار شد! سر زن بہ سمت من برگشت. صورت لاغرے داشت و چشم هاے درشت مشڪے. ڪنار چشم هایش چروڪ افتادہ و لب هایش باریڪ بود. چهرہ ے معمولے و نگاہ تیزبینے داشت! لبخند زد:بیدار شدے دختر جون؟! میدونے چند ساعتہ خوابیدے؟! خواستم سر بلند ڪنم ڪہ گفت:تڪون نخور! جون ندارے ڪہ! از روے تخت بلند شد و بہ چشم هایم خیرہ. _از دیروز عصر خوابے! یادتہ جلو در از حال رفتے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم‌. _دڪتر آوردیم بالا سرت فشارتو گرفت و سرم و چندتا آمپول بهت زد. چندتا داروام برات نسخہ ڪرد! خیلے تب داشتے از دیشب بالاسرتم،بندہ خدا پسرعمہ تم تا ظهر بالا سرت بود. یڪم پیش از خستگے بیهوش شد! صداے مردانہ اے نزدیڪ شد:بسہ مرضیہ خانم! بذار سرپا بشہ بعد بہ حرف بگیرش! بندہ ے خدا یہ ڪلمہ پرسید ڪجاس،ماشاللہ شما تا آخرش رفتے. زن اخم ڪرد:حاج حسین! ماشاللہ شما خودتم خوش حرف شدے! سپس بہ سمت در رفت،بے اختیار لبخند زدم. مرد مسنے با قدے متوسط و مو و ریش سفید نزدیڪم شد. عصاے چوبے اے در دست داشت و عباے شڪلاتے اے بہ دوش. لبخند زد:سلام! خوبے دخترم؟! سریع دستم را تڪیہ گاہ تنم ڪرد و نشستم. _سلام! ممنون! ڪنار تخت روے زمین نشست:بہ ڪلبہ ے حقیر ما خوش اومدے! این مرضیہ خانم ما یڪم خوش حرفہ! البت این ویژگے مختص اڪثر خانماس! حالت بهترہ؟ لبخندم تلخ شد:چے بگم؟! نفس عمیقے ڪشید:میفهمم حالتو! متعجب نگاهش ڪردم ڪہ ادامہ داد:پسرعمہ ت گفت با محراب چے ڪار ڪردن. میفهمم عذاب وجدان دارے ولے محراب ڪاریو ڪرد ڪہ هر مردے براے ناموسش میڪنہ! ناموس ڪہ فقط مادر و خواهر و زن آدم نیس! براے مردِ ایرانے همہ ناموسشن! چہ برسہ بہ محرابِ خوش غیرت! محرابِ با معرفت! محرابِ آقا! محرابے ڪہ حڪم برادر بزرگترتو دارہ! سرم را پایین انداختم،پس حالم را نمے فهمید! سڪوتم را ڪہ دید گفت:استراحت ڪن باباجان! الان میگم مرضیہ خانم برات یڪم غذا بیارہ! سرم را بلند ڪردم و لب زدم:باعث زحمت شدم! بلند شد:شما رحمتے! ڪنجڪاو بودم بدانم چگونہ با محراب آشنا شدہ و چہ سَر و سِرے باهم دارند اما رو نداشتم بپرسم. از طرفے فڪر و خیال براے حال محراب،نایے برایم نگذاشتہ بود. دلم میخواست زودتر امیرعباس را ببینم و فڪرے براے محراب بڪنیم. اگر اتفاقے براے محراب مے افتاد... قلبم فشردہ شد،اشڪ در چشم هایم چمبرہ زد‌‌. دستم را مشت ڪردم و روے قفسہ ے سینہ ام گذاشتم. با صداے مرضیہ خانم اشڪ را پس زدم:بهترے؟! شانہ بالا انداختم،تازہ متوجہ فضاے اتاق شدم. اتاقے حدود بیست متر،با دیوارهاے سفید رنگ ڪہ با ظرافت گچ برے شدہ بودند. پشت سرم پنجرہ ے قدے بزرگے ڪہ تنہ اش مستطیلے شکل و سرش هلالے بود با شیشہ هاے رنگے آبے،لاجوردے،زرد،سبز و قرمز قرار داشت. فرش دست باف زیبایے مطابق رنگ شیشہ هاے پنجرہ وسط اتاق پهن شدہ و جلوہ ے خاصے بہ اتاق دادہ بود. جز ڪمد ڪوچڪ و تختے ڪہ روے آن نشستہ بودم اتاق اثاث دیگرے نداشت. مرضیہ خانم سینے ڪوچڪ چوبے اے ڪنار پایم گذاشت،ڪاسہ ے چینے گل سرخے ڪہ از سوپ پر بود چشم هایم را خیرہ ڪرد. نگاهے بہ صورتم انداخت و گفت:میتونے بخورے یا ڪمڪت ڪنم؟! معذب گفتم:ممنون خودم میتونم. سرے تڪان داد و سینے را روے پایم گذاشت،خودش در جاے قبلے سینے نشست‌‌. وقتے دید شروع به خوردن نمے ڪنم پرسید:چرا نمیخورے؟! _شما نمیخورین؟! خندید:اوہ! وقتے تو خواب بودے سہ چهار وعدہ غذا خوردیم! لبخند ڪم جانے زدم و قاشق را برداشتم. قاشقم را ڪہ پر ڪردم گفت:خانوادہ ت یہ سرے رخت و لباس و خوراڪے برات گذاشتن،همہ رو گذاشتم تو ڪمد‌. _لطف ڪردین! مزاحمتون شدم! _مراحمے! اتفاقا برا منو حاج حسین بد نشد! ڪنجڪاو نگاهش ڪردم و قاشق را داخل دهانم بردم. _آخہ خیلے وقتہ تنهاییم! هر ڪدوم از بچہ هامون رفتن پے ڪار و زندگے خودشون‌. دخترم راہ دورہ،داشتم از تنهایے غم باد مے گرفتم! این حاج حسینم از وقتے سنش رفتہ بالا یڪم بد عنق شدہ! سپس بدون این ڪہ من چیزے پرسیدہ باشم سریع اضافہ ڪرد:نڪہ فڪ ڪنے بداخلاقہ ها!حاج حسین و اخلاق و دست خیرش! @Ayeh_Hayeh_Jonon بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_دوم . یہ ڪاشون بہ اسمش قسم میخورہ. اما پیریہ دیگہ! خودش صُب بہ صُب پا میشہ میرہ پاے داراے قالے،من میمونم و این خونہ ے در اندش! آہ غلیظے ڪشید:تا سہ چهار سال پیش منم گاہ و بے گاہ پاے دار قالے مے شستم اما دیگہ حاج حسین نذاش! از سر خاطرخواهے و سلامتیم! سپس بہ قالے اے ڪہ روے زمین پهن بود اشارہ ڪرد و گفت:اینم باهم بافتیم! ابروهایم را بالا انداختم و سوپ را قورتم دادم:یعنے شما و حاج حسین؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:آرہ! فڪ ڪنم سال اول ازدواجمون بود! ڪمے مڪث ڪرد و ادامہ داد:تقریبا چهل سال پیش! لبخند زدم:خیلے قشنگہ! _چشمات قشنگ مے بینہ! نگاهے بہ ڪاسہ ے سوپم انداخت و ادامہ داد:بدہ بازم برات بڪشم! متعجب رد نگاهش را گرفتم،ڪاسہ ے سوپم خالے بود! شرمگین نگاهش ڪردم:دستتون طلا! انقد خوشمزہ بود تند تند خوردم! از روے تخت بلند شد و سینے را از روے پایم برداشت. با خندہ گفت:هم این سوپ خوشمزہ بود هم تو گرسنہ! الان یہ ڪاسہ دیگہ ام برات میڪشم. سریع گفتم:نہ! نہ! سیر شدم! اخم ڪرد:از سر تعارف دروغ نگو دختر! دروغ گناهیہ ڪہ هم این دنیا بلاگیرت میڪنہ هم اون دنیا! لب گزیدم،از اتاق خارج شد و پنج دقیقہ بعد آمد. دوبارہ سینے را روے پایم گذاشت و سر جاے قبلے نشست. _خب تو از خودت بگو! آقا محراب ڪہ چند روز پیش زنگ زد فقط گفت یہ مهمون عزیز برامون میفرستہ. لب هایم را براے لبخندے تصنعے ڪش دادم:چے بگم؟! _وا! چے باید صدات بزنم؟! از لحنش خندہ ام گرفت:رایحہ! رایحہ ام! _آرہ پسرعمہ ت گفت! خندہ ام شدت گرفت:شما ڪہ مے دونین چرا مے پرسین؟! _ڪہ صداتو بشنوم! پاڪ خودتو باختیا! رنگ و رو برات نموندہ. نفس عمیقے ڪشیدم،پرسید:چند سالتہ؟! درس میخونے؟! _هیجدہ! بعلہ! با چشم هایش بہ ڪاسہ ے سوپ اشارہ ڪرد:بخور از دهن افتاد. چشمے گفتم و قاشقے سوپ خوردم. مرضیہ خانم سوال هایش را از سر گرفت:پدر توام مثل حاج باقر بازاریہ؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم:بلہ! همون ڪنار حجرہ ے عمو باقر. _پس توام با فرش و قالے ناآشنا نیستے! _بگین نگین! شما همین جا حجرہ دارین یا فرشاتونو میفرستین تهران؟ _هر دو! از روے تخت بلند شد و یاعلے اے گفت. _من میرم بساط شامو آمادہ ڪنم،سوپتو خوردے برو یہ دوش بگیر. گفتم وسایلت ڪہ تو ڪمدہ،حموم و دستشویے همین بیرون ڪنار اتاقتہ. این طبقہ ڪسے نمیاد راحت باش. تشڪر ڪردم،مرضیہ خانم ڪہ از اتاق بیرون رفت سوپم را با ولع بیشتر خوردم و از تخت پایین رفتم. در ڪمد را باز ڪردم،دو چمدان روے هم افتادہ درونش جاے گرفتہ بودند. چمدانے ڪہ ڪوچڪتر بود را با تقلا پایین ڪشیدم و بازش ڪردم. داخلش ڪتاب هاے درسے ام بودند و چند دفتر و خودڪار. مقدارے پول و آجیل و خشڪبار هم ڪنارشان بود. در چمدان را بستم و ڪنار ڪمد گذاشتم،چمدان بزرگتر را باز ڪردم. محتویاتش لباس و ڪمے وسایل خردہ ریز بود. حولہ و سارافون بلندے بیرون ڪشیدم و بہ سمت در رفتم. احساس میڪردم فشارم افتادہ اما از بوے عرق و خونے ڪہ میدادم داشت حالم بد میشد. در اتاق را باز ڪردم،راهروے نسبتا بزرگے مقابلم قرار داشت و دو اتاق. بہ سمت چپم نگاہ ڪردم و بہ سمت در رفتم. دستگیرہ ے در را فشار دادم. وارد راهروے ڪوچڪے شدم ڪہ در چپ و راستش دو در قرار داشت. در سمت راست باز ڪردم و سرڪ ڪشیدم،حمام بود. نفس آسودہ اے ڪشیدم و دوش آب را باز ڪردم،فڪر نمے ڪردم روزے از دیدن حمام آنقدر خوشحال بشوم! بعد از دوش گرفتن با احتیاط بہ اتاق بازگشتم،سینے روے تخت نبود. سریع لباس پوشیدم و روسرے بلندے سر ڪردم. سر و صدایے از طبقہ ے پایین نمے آمد،آرام از پلہ هاے فرش شدہ پایین رفتم. وارد سالن بزرگے با معمارے سنتے شدم،دیوارهاے سالن مثل طبقہ ے بالا سفید و گچ برے شدہ بودند اما بسیار باشڪوہ و چشم نوازش تر! دور تا دور سالن را پنجرہ هاے قدے هلالے شڪل با شیشہ هاے رنگے احاطہ ڪردہ بودند. زمین با فرش هاے دست باف زینت شدہ و دیوارها با نقاشے هاے مینیاتورے! چشم هایم برق زد،نگاهم بہ گوشہ ے سالن افتاد. حاج حسین ڪنار یڪے از پنجرہ ها نشستہ و ڪتاب مے خواند. آرام گفتم:دوبارہ سلام! چشم هایش را از ڪتاب گرفت و سر بلند ڪرد:علیڪ سلام باباجان! چرا اومدے پایین؟! _حالم خوبہ! گفتم بیام ڪمڪ مرضیہ خانم! _مهمون و ڪمڪ؟! ابرو بالا انداختم:یعنے یڪے دو روز اینجام؟! متعجب نگاهم ڪرد:فڪ نڪنم! یڪم بیشتر! لبخند زدم:پس مهمون نیستم! البتہ جسارتا! ڪسے مهمونہ ڪہ یڪے دو روز هوار میشہ رو سر صاب خونہ! نہ چندین و چندین روز! بلند خندید:ماشاللہ بہ این زبون! حالا شما یڪے دو روز ڪار نڪن تا حڪم مهمونیت تموم بشہ! _آخہ _آخہ و ولے و اما ندارہ! بیا اینجا! ●@Ayeh_Hayeh_Jonon● بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_سوم . سرے تڪان دادم و بہ سمتش قدم برداشتم،رو بہ رویش دو زانو نشستم. ڪتابش را بست و روے پایش گذاشت.ح چشم هایش نگران بودند:آقا امیرعباس سیر تا پیاز ماجرا رو برام گفت! بندہ خدا از دیروز یہ ڪلہ بیدار بود همین چندساعت پیش از خستگے خوابش برد. این مدت ڪہ اینجایے بهترہ بیرون درنیاے،قرارہ چند روز یہ بار خانوادہ ت از تلفن عمومے باهات تماس بگیرن. لبم را بہ دندان گرفتم:از آقا محراب چیزے نگفت؟! نگاهش را بہ ڪتاب دوخت:نہ والا! توڪل بہ خدا! گنگ نگاهش ڪردم:چیزے شدہ؟! سریع سرش را بلند ڪرد:نہ! بے خبریم! فعلا فقط باید دعا ڪنیم! _غیر از دعا باید یہ ڪار دیگہ هم انجام بدیم! با صداے امیرعباس سر برگرداندم،چشم هایش پف ڪردہ و خستہ بودند. همانطور ڪہ بہ سمت مان مے آمد پرسید:خوبے؟! _آرہ! خستہ نباشے! لبخند تلخے زد:از خوابیدن؟! ڪنار حاج حسین نشست. _از رانندگے! حاج حسین رو بہ امیرعباس گفت:میخواستے یہ چیزایے بگے! الان ڪہ رایحہ خانمم هس! امیرعباس نفسش را با شدت بیرون داد و مردد زبان باز ڪرد:امشب را میوفتم سمت تهران. باید برگردم هرطور شدہ حافظو بڪشونم تهران! دوست محراب! ڪنجڪاو پرسیدم:چرا؟! لبش را با زبان تر ڪرد:محراب میگفت تو ساواڪ رابط دارن و با چندتا ڪلہ گندہ ارتباط! یہ جورایے بهشون خط دادہ ولے حاضر نشدن براے تو ڪارے ڪنن ڪہ لو برن اما مطمئنا براے محراب یہ ڪارے میڪنن. محراب از خودشونہ چندسالہ پا بہ پاشونہ! نور امیدے در دلم تابید:مطمئنے امیر؟! یعنے براش ڪارے میڪنن؟! سرش را تڪان داد:آرہ حتما! فقط باید یہ چند روز دست نگہ داریم! مضطرب گفتم:اگہ تو این چند روز... نگذاشت ادامہ بدهم،تردید را ڪنار گذاشت و مطمئن گفت:مطمئنم با سابقہ ے محراب ڪار خاصے نمیڪنن تا چندتا اسم و آدرس از زیر زبونش بڪشنح بیرون! میتونہ معطلشون ڪنہ! بهم گفت چندتا از آدماے سازمان خواستن دم بہ تلہ بدن و پشیمون شدن و خیلے از بچہ هاشونو گرفتن و ڪشتن. یہ آمارایے ازشون دارہ ڪہ میتونہ شڪ بہ دل همڪاراشون بندازہ تا یہ مدت وقت بخرہ! باز پرسیدم:مطمئنے؟! بہ جاے امیرعباس،حاج حسین گفت:آرہ دخترم! محراب بچہ نیس ڪہ! اونطور ڪہ بہ امیرعباس گفتہ از دوازدہ سیزدہ سالگے تو این خطاس،راہ و چاہ ڪارو بلدہ ڪہ یہ جورے همہ چیو جمع و جور ڪنہ ڪہ بہ جاے بدتر،بد سراغش بیاد! نگران لب زدم:ان شاء اللہ! امیرعباس رو بہ حاج حسین گفت:حالا نوبت شماس حاجے! نگفتین محرابو از ڪجا میشناسین؟! حاج حسین لبخند زد:نقل چهار پنج سال پیشہ! این مرضیہ خانم ما حالش بد شدہ بود هرچے دڪتر بالا سرش آوردم افاقہ نڪرد،آخر سر راهے تهران شدیم. سرتونو درد نیارم تو جادہ چندتا از خدا بے خبر جلومونو گرفتن. ماشین و هرچے پول و چیز قیمتے همراهمون بود گرفتنو بردن. وسط بیابون من موندم و مرضیہ خانم ڪہ دور از جونش شروع ڪردہ بود بہ اشهد خوندن. چندتا ماشین رد شدن اما براے ڪمڪ اعتماد نمے ڪردن. حالا اون لحظہ ام بہ غرورِ زپرتے ما برخوردہ ڪہ براے خودمون حاجے اے هستیم،تو ڪاشون اسم و رسمے داریم وسط جادہ همہ فڪر میڪنن گدا یا راهزنیم! نزدیڪ شب شد،از بدحالے مرضیہ خانم گریہ م گرفتہ بود. یهو خدا این آقا محرابو انداخت سر راہ ما! بدون هیچ حرفے ما رو سوار ماشین ڪرد و بردمون بیمارستان‌. همہ ے مخارج دوا و درمون مرضیہ خانمو داد. مرضیہ خانم ڪہ از بیمارستان مرخص شد بہ ضرب و زور دسِ ما رو گرف برد خونہ ے حاج باقر! دو سہ روز مهمون سفرہ شون بودیم،هیجدہ نوزدہ سالش بود اما از منِ هفتاد سالہ مردتر! مردونگے ڪرد در حق من و مرضیہ خانم. شمارہ شونو گرفتم،همین ڪہ رسیدم ڪاشون چندبرابر پولے ڪہ خرج ڪردہ بود برداشتم برگشتم تهران. هرڪارے ڪردم پولو ازم نگرف،از من اصرار از اون انڪار! آخر گفت حاجے بهم برخورد! من از قلبم مایہ گذاشتم نہ از جیبم! میخواے از جیبت براے قلبم مایہ بذارے؟! این حرفش دهن من پیرمردو بست! گفتم هرطور شدہ یہ روزے از قلبم برات جبران میڪنم مرد! این مدت گاهے بهمون سر یا زنگ میزد تا سہ چهار روز قبل ڪہ زنگ زد میتونم یہ مهمون عزیز براتون بفرستم؟! عزیز از این بابت ڪہ عین خواهر ڪہ نہ! خودِ خواهرمہ حاجے! باید یہ مدت خیلے مراقبش باشین! گفتم بہ روے چشمم! قدمش سر چشم من و مرضیہ خانم! بغض بہ گلویم چنگ انداخت،نہ از بابت تعریف هایے ڪہ از محراب ڪرد! از بابت این ڪہ برایش "خودِ خواهرش" بودم نہ حتے "عین خواهرش"! مرضیہ خانم نزدیڪمان شد،سفرہ ے ترمہ اے ڪنارمان پهن ڪرد و گفت:بفرمایید سر سفرہ! سریع از جا بلند شدم،خواستم دنبالش بروم ڪہ جدے پرسید:شما ڪجا؟! _ڪمڪ شما! _نمیخواد دختر جون! تازہ یہ ذرہ جون گرفتے ڪہ دو تا قدم بردارے! ● @Ayeh_Hayeh_Jonon ● بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . حاج حسین بلند خندید:بیا بشین رایحہ جان! مرضیہ خانم ما یڪم رڪ و تندہ! از رو محبتشہ! سرم را خم ڪردم و ڪنار سفرہ نشستم،حاج حسین بہ ڪمڪ مرضیہح خانم رفت. امیرعباس ڪنارم نشست و گفت:رایحہ خانم! این مدت خیلے مراقب باش! براے احتیاط بہ خونہ زنگ نزن شاید تلفن شنود بشہ! خودمون با تلفن عمومے چند روز یہ بارح زنگ میزنیم. _حاج حسین گفت! _ظاهرا آدماے خوبے ان،خودشونو مدیون محراب میدونن اما اگہ احساس ڪردے مشڪلے هس یا اذیت میشے بگو سریع میام دنبالت میبرمت تبریز! خندیدم:باشہ خان داداش! تو فقطح اوضاع تهرانو راستو ریس ڪن! ابرو بالا انداخت:تهران یا محراب؟! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،سرم را پایین انداختم و مشغول بازے با گوشہ ے روسرے ام شدم‌‌. _هر دو! تهران براے برگشتن من،آقا محراب براے دلِ عموباقر و خالہ ماہ گل! اگہ خدایے نڪردہ چیزے بشہ من و مامان و حاج بابا یہ عمر شرمندہ ے خالہ و عمو باقر میشیم. جملہ ام ڪہ تمام شد حاج حسین ظرف ها را آورد،با دقت جلوے من و امیرعباس بشقاب و قاشق و چنگال گذاشت‌. سپس رفت و با لیوان و تنگ دوغ و سبزے خوردن بازگشت. نفس نفس زنان سر سفرہ نشست و گفت:آشپزخونہ تو حیاطہ،یہ پیادہ روےح اساسے میڪنیم! امیرعباس گفت:باعث زحمت شدیم! _نہ بابا جان! این چہ حرفیہ؟! مرضیہ خانم سینے بہ دست نزدیڪمان شد،سینے را پایین سفرہ گذاشت. دو ڪاسہ ے بزرگ ڪہ پر از ڪوفتہ هاے ڪوچڪ بودند وسط سفرہ گذاشت. سپس دیس برنج زغفرانے و ظرف خورشت را میان ڪاسہ ها جاے داد. رو بہ روے من نشست و گفت:بفرمایین غذاے ڪاشونے! حاج حسین بشقابم را برداشت و چند ڪفگیر برنج برایم ڪشید. سپس ظرف خورشت را مقابلم گذاشت. نگاهم بہ خورشت افتاد محتویاتش لوبیا سفید و گوشت بود. عطر خیلے خوبے داشت! مرضیہ خانم گفت:بخور خوشمزہ س! خورشت گوشت و لوبیاس! چند قاشق خورشت و لوبیا روے برنج ریختم،مرضیہ خانم ابرو بالا داد:حاج حسین! یکم دیگه براش بریز ناز میڪنہ! حاج حسین چشمے گفت و برایم یکی دو کفگیر برنم ریخت. معذب تشڪر ڪردم و چند قاشق خوردم. حاج حسین همانطور ڪہ براے مرضیہ خانم برنج مے ڪشید گفت:از این ڪوفتہ هامونم بخورین. خیلے خوشمزہ س! اسمش ڪوفتہ ے آب سماقہ! من و امیرعباس با خجالت و به زور ڪمے غذا خوردیم و تشڪر ڪردیم. بعد از اتمام غذا با ڪلے اصرار،ڪمڪ ڪردم تا مرضیہ خانم سفرہ را جمع ڪند و ظرف ها را بشوریم. ڪمے بعد امیرعباس خداحافظے ڪرد و بہ سمت تهران راہ افتاد. امیرعباس ڪہ رفت دلم گرفت! ترسیدم! حس ڪودڪے را داشتم ڪہ پدر و مادرش را گم ڪردہ و ماندہ بود میان دو غریبہ! مرضیہ خانم براے خواب بہ اتاقم آمد که تنها نباشم تا در خانہ یشان جا بیوفتم! چراغ ها را ڪہ خاموش ڪرد ترسم بیشتر شد،براے خودم،براے محراب،براے حاج بابا و مامان! حتے براے الناز،طفلڪے یڪ بار محرابح را دید و سر میز شام نگاهش خریدارانہ شد! حتما منتظر بود خالہ ماہ گل زنگ بزند و وقت بگیرد براے خواستگارے! منتظرِ محرابے ڪہ شبیہ مرد رویاهایش بود!ح قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم چڪید و روے بالشت افتاد. نفس عمیقے ڪشیدم،صداے مرضیہ خانم بلند شد:نخوابیدے؟! آرام گفتم:نہ! _خوابت نمے برہ؟ _نہ! فڪ ڪنم چون جام عوض شدہ بد خواب شدم!ح _عادت میڪنے دختر! دو سہ شب اولش سختہ! همہ چے اولش سختہ! قطرہ ے اشڪ دیگرے روے گونہ ام نازل شد. سایہ ے مرضیہ خانم را دیدم ڪہ بلند شد،حضورش را ڪنارم احساس ڪردم‌. دستش را روے بازویم گذاشت:غربت سختہ عزیزم! میفهمم! آدم ڪہ ڪنارِ آدمش نباشہ تو غربتہ! میخواد تهرون باشہ یا ڪاشون! یا اون ور دنیا! این را ڪہ گفت بغضم طاقت نیاورد و شد هق هق! سرم را روے پایش گذاشت و موهایم را نوازش ڪرد‌. _گریہ ڪن عزیزکم گریہ ڪن! نذار بغض ڪوہ بشہ تو سینہ ت! دیشب ڪہ نالہ میڪردے و هذیون میگفتے پسرعمہ تو آقا حسین میگفتن از سر خستگے و ترسیہ ڪہ تو اون خراب شدہ ڪشیدے! اما من گفتم نہ! دردش یہ چیز دیگہ س! دردش محرابیہ ڪہ دارہ اسمشو زیر لب صدا میزنہ! بہ دامن پیراهنش چنگ زدم و بے اختیار گفتم:اگہ بلایے سرش بیاد من چے ڪار ڪنم؟! _هیس! زبونتو فقط بہ حرف خیر باز ڪن! هقم هقم شدت گرفت:زجرڪشش میڪنن! دارہ درد میڪشہ! من میفهمم مرضیہ خانم! _آخ دخترڪ من! براے دلِ عاشق چارہ اے جز صبر نیس! ڪہ صبر و درد ڪشیدنشم شیرینہ! •♡• روزها از پے هم میگذشت و درد قلب من بیشتر مے شد. نگرانے هایم بیشتر،بغض هایم بیشتر،اشڪ هایم بیشتر... دو سہ روز از رفتنم بہ ڪاشان گذشتہ بود ڪہ حاج حسین گفت امام را مجبور ڪردہ اند از عراق برود! امام بہ فرانسہ رفتہ و در دهڪدہ ے نوفل لوشاتو مستقر شدہ بود. Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_پنجم . چند روز بعد ڪارمندان و نویسندگان روزنامہ هاے ڪیهان و اطلاعات هم اعتصاب ڪردہ بودند‌. چهلم شهداے هفدهم شهریور هم باشڪوہ برگزار شدہ بود،اما در ڪرمان مردمے ڪہ در مسجد جامع براے گرامے داشت شهداے هفدہ شهریور جمع شدہ بودند توسط ڪولے هاے اجر شدہ از طرف مامورین لباس شخصے،مورد حملہ قرار گرفتہ بودند‌. هر بار از رادیو و زبان حاج حسین خبرهاے متفاوتے بہ گوشم میخورد. بہ جز خبرے ڪہ منتظرش بودم! مامان فهیم و حاج بابا چندبارے تماس گرفتند و ڪوتاہ صحبت ڪردیم. مامان فهیم گفت روے دیدن خالہ ماہ گل را ندارد اما خالہ مدام بهشان سر میزند،حال مرا مے پرسد و ابراز دلتنگے میڪند! بعد از ماجراے آن روز،مامورین ساواڪ بہ خانہ ے ما و عمو باقر حملہ ڪردہ و همہ جا را گشتہ بودند. هربار از حال محراب مے پرسیدم مامان طفرہ مے رفت! حاج حسین و مرضیہ خانم مدام دور و برم بودند،حیاط بزرگ و مملو از گل محمدے یشان شدہ بود پناهگاہ من! مرضیہ خانم نمے گذاشت زیاد تنها بمانم و بہ قول خودش فڪر و خیال درستہ قورتم بدهد! مرا پاے دار قالے اش مے برد،مے گفت ڪنار اجاق گاز بایستم و آشپزے یاد بگیرم،مے گفت برایش ڪتاب بخوانم و مجلہ حل ڪنم. باهم سیر ترشے مے گذاشتیم و ترشے لیتہ،گل هاے محمدے مے چیدیم و در گلدان ها با وسواس جا مے دادیم. بہ توصیہ ے مرضیہ خانم براے سلامتے محراب و رها شدنش چلہ ے زیارت عاشورا گرفتہ بودم‌‌. مرضیہ خانم مے گفت:دلِ عاشق پاڪہ! جا واسہ ناپاڪے ندارہ! آدم عاشق تو بغل خداس! آخہ عشق رحمتیہ ڪہ خدا بہ بندہ هاے نظر ڪردہ ش عطا مے ڪنہ! الطاف الهیہ! موهبتہ! چلہ ے زیارت عاشورا رد خور ندارہ،میگن تو این چهل روز هیچ گناهے نڪنین محالہ حاجتتون برآوردہ نشہ! توام ڪہ الان پاڪے و عاشق! آدمے ڪہ هم پاڪہ هم عاشق میتونہ درگوشے هرچے ڪہ میخواد بہ خدا بگہ. خدا بهش درجا میدہ! هر روز ڪہ زیارت عاشورا مے خواندم،بغض مے ڪردم،در خودم مے پیچیدم،اشڪ مے ریختم و نالہ مے ڪردم ڪہ دلِ خدا برایم بسوزد! بیست روزے گذشتہ بود ڪہ امیرعباس تماس گرفت و گفت خبر گرفتہ اند محراب در زندان ڪمیتہ است و زندہ! همین! شاید براے دل من فقط همین را گفت و سر و تہ خبر را زد ڪہ دل آشوب تر نشوم! باز همینش هم براے من جاے شڪر داشت. دوم آبان بود ڪہ رادیو اعلام ڪرد بہ مناسبت تولد شاهنشاہ تعدادے از زندانیان سیاسے مورد عفو قرار گرفتہ اند و روز سوم آبان آزاد مے شوند. از شنیدن این خبر سر از پا نمے شناختم،هر لحظہ منتظر بودم امیرعباس تماس بگیرد و بگوید محراب آزاد شد! اما سہ روز گذشت و هیچ خبرے نشد. دل نگران و بے فڪر شمارہ ے خانہ ے عمہ را گرفتم. امیرعباس جواب داد:بلہ؟! صدایم لرزید:الو! داداش! صدایش رنگ تعجب گرفت:الو! رایحہ؟! تویے؟! _آرہ! چرا چند روزہ بهم زنگ نزدے؟! _آخہ...خبرے خاصے نشدہ ڪہ زنگ بزنم! قلبم از هم پاشید! _یعنے...یعنے از آقا محراب هیچ خبرے نشدہ؟! نفسش را با حرص بیرون داد:نہ! عصبانے شدم،صدایم را بالا بردم:امیر! یہ چیزے شدہ ڪہ بہ من نمے گے! خندید،مصنوعے! _چے بشہ دیونہ؟! مطمئن باش هر خبرے بشہ سریع بهت زنگ میزنم! با حرص گفتم:باشہ! اگہ تا چند روز دیگہ خبر دُرُس و حسابے بهم ندے پا میشم میام تهران! سپس بدون این ڪہ منتظر حرفے از جانب او باشم،گوشے تلفن را گذاشتم‌. •♡• شش روز از سوم آبان گذشت و امیرعباس تماس نگرفت،از تهران خبر رسید ڪہ ڪارڪنان شرڪت نفت هم اعتصاب ڪردہ اند و رژیم را فلج! اصلے ترین منبع درآمد حڪومت راڪد شدہ بود. ڪمبود واضح بنزین و سوخت قدرت ارتش را نشانہ گرفتہ بود. روز نهم آبان سالروز تولد ولیعهد،آیت اللہ طالقانے و آیت اللہ منتظرے دو تن از قدیمے ترین مبارزان سیاسے،پس از مدت ها حبس آزاد شدند. روز پانزدهم آبان امیرعباس تماس گرفت و گفت روزهاے سیزدهم و چهاردهم در تهران غوغا بودہ! روز سیزدهم نزدیڪ دانشگاہ تهران بین مردم و ارتش درگیرے رخ دادہ بود. بین مردم،دانش آموزان ڪم سن و سال هم بودہ اند‌. فرداے آن روز تهران بہ آتش ڪشیدہ شده بود. مردم هرچیزے ڪہ نشانہ اے از حڪومت داشت را بہ آتش زده بودند. سینماها،بانڪ ها،مشروب فروشے ها،ڪابارہ ها و قمارخانہ ها! گویے مب خواستند شهر را با آتش تطهیر ڪنند! گفت اوضاع تهران آشفتہ است و نا بہ سامان! شریف امامے استعفا دادہ و حواس ها پرت چیزهاے مهمتر شدہ! قرار شد چند روز بعد خبر بدهد ڪہ پنهانے براے چند روزے بہ تهران برگردم تا اگر اوضاع عادے بود بمانم. هشت روز بعد امیرعباس تماس گرفت و گفت وسایلم را جمع ڪنم و با اتوبوس بہ تهران برگردم‌. Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚

♥️📚♥️📚♥️ 📚♥️📚♥️ ♥️📚♥️ 📚♥️ ♥️ #عشقینه 🍃 | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_ششم .ح براے احتیاط نمے خواست خودش بیاید،قرار شد حاج حسین تا اتوبوس تهران همراهے ام ڪند و ساعتے ڪہ بہ تهران مے رسم حافظ به دنبالم بیاید و پنهانے من را بہ خانہ برساند. دل توے دلم نبود،با ڪمڪ مرضیہ خانم چمدان هایم را بستم‌. مرضیہ خانم یڪ چمدان پر از گلاب و مربا و عرق هاے مختلف بہ بارم اضافہ ڪرد. قول گرفت زود بہ زود بہ دیدنشان بروم و قالے اے ڪہ بعد از سال ها بہ نیت من شروع ڪردہ،خودم از او بگیرم. بعد از ڪلے گریہ در آغوش مرضیہ خانم و تشڪر از محبت هایش همراہ حاج حسین از خانہ خارج شدم‌. در عرض یڪ ساعت سوار اتوبوس شدم و با بغض و دلتنگی از حاج حسین خداحافظے ڪردم‌. نزدیڪ غروب بہ تهران رسیدم،حافظ منتظرم بود‌. سریع چمدان ها را از دستم گرفت و در صندوق عقب ماشین جا داد. حالت چهرہ اش جدے بود و سرد،از محراب ڪہ پرسیدم گفت نگران نباشم! حالش خوب است! سوال پیچش که کردم گفت دوستان با نفوذشان ڪارهایے ڪردہ اند و بہ زودے میتوانم محراب را ببینم‌. پس حرف مرضیہ خانم بے راہ نبود! حاجت چلہ ے زیارت عاشورایم را گرفتہ بودم! با ذوق بہ تهرانم خیرہ شدم و با تمام وجود هوایش را نفس ڪشیدم! چند دقیقہ بعد مقابل در خانہ پارڪ ڪرد،دل توے دلم نبود تا حاج بابا و مامان فهیم را در آغوش بگیرم! با عجلہ از ماشین پیادہ شدم،خواستم بہ سمت در بروم ڪہ حافظ گفت:رایحہ خانم! ڪسے خونہ نیس! نگران بہ سمتش برگشتم:چیزے شدہ؟! لبخند مطمئنی زد:نہ! یڪے از بازاریاے بہ نام فوت ڪردہ اڪثر اهل محل رفتن مجلس ترحیم! _خدا رحمتش ڪنہ! ڪے؟! همانطور ڪہ بہ سمت در خانہ ے عمو باقر مے رفت جواب داد:حاج اڪبرے! ڪلیدے از جیبش درآورد و قفل در را باز ڪرد. بہ سمتم برگشت:بفرمایین! متعجب نگاهش ڪردم:میرم خونہ ے عمہ م! مگہ خالہ ماہ گل نرفتہ؟! ابرو بالا انداخت:نیستن! روے دیدن خالہ ماہ گل را نداشتم،مردد بہ سمت حافظ رفتم‌. ڪلید را بہ دستم داد و گفت:شما تشریف ببرین داخل،چمدوناتونو میذارم تو حیاطو میرم. تشڪر ڪردم و بہ سمت ایوان رفتم،با تنے لرزان از پلہ ها گذشتم و وارد راهرو شدم. بہ زور لب زدم:خالہ ماہ گل! صدایے نیامد،چند قدم جلوتر رفتم. _خالہ؟! رایحہ ام! ناگهان صداے امیرعباس را از اتاق سمت راست شنیدم:بیا تو! متعجب سرعت قدم هایم را بیشتر ڪردم و بہ سمت اتاق رفتم‌. در اتاق باز بود،امیر عباس پشت بہ من نزدیڪ تخت دونفرہ اے ڪہ وسط اتاق قرار داشت ایستادہ بود‌. بہ سمتم برگشت و لبخند زد:سلام! رسیدن بہ خیر! پیشانے ام را بالا دادم:سلام! تو اینجا چے ڪار مے ڪنے؟! ڪمے از تخت فاصلہ گرفت،نگاهم بہ فردے ڪہ روے تخت دراز ڪشیدہ بود افتاد..‌بہ محراب‌... . Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 بہ قلمِــ🖊 #لیلےسلطانی🍃 ♥️📚