🔻در تمنای #قدر_زن امروز: ✍شاید از خود بپرسیم: در آستانه شب های قدر ؛ این حرف ها و بحث ها به چه کارمی آید ؟ اما گویی در شب های قدر است که باید #قدر خود را بدانیم تا یادمان باشد که کیستیم و از عهده چه کاری می توانیم ‌برآییم؟ اگر شب قدر ، شب تقدیر است و شب اندازه زدن ها ، پس چه خوب که بدانیم‌ اندازه زن تاریخ چه قدر است؟ و مگر جز در وادی #تفکر است که می توانیم به درک قدر و اندازه زن امروز نائل شویم؟ می توان به وسعت بی نهایت خودمان واقف شویم و در گرفتاری مکر لیل و نهار روزگار ،غافل نگردیم . شاید کار مهم ما پس از شنیدن این بیانات زیبا، درنگی باشد برای نوشیدن جرعه جرعه . وچه مجالی برای #تفکر بهتر از #شب_قدر است تا باهم دیگر بیندیشیم که: 🔹️#گره های_کور جامعه امروز چیست؟ 🔹️و چه حضوری ، زن امروز را در بازکردن گره های کور تاریخ توانمند خواهد کرد؟ آن گاه می توانیم در محضر نماز و قرآن و دعا با همین درک از قدر واندازه خود حاضرشویم و این گونه هم زبان با هم ،نماز بخوانیم: 🔹️اهدناالصراط المستقیم خدایا مرا به راهی هدایت فرما که زنِ قابلِ این تاریخ در گره گشایی باشم. 🔹️و قرآن می خوانیم : ربنا هب لنا من ازواجنا و ذریاتنا قره اعین واجعلنا للمتقین اماما(۷۴فرقان) 🔹️و #جوشن_کبیر می خوانیم : ...یا دلیلی عند حیرتی... ...و یا من الیه یلجا المتحیرون... خدایا در حیرت و نمی دانم ها ، دلیلم باش . و ای آن که متحیران عالم به او پناه می برند. حکایت مادری و #حیرت ها؛ حکایت مادری و #نمی_دانم ها؛ و حکایت مادری و #گره_گشایی ها. آری مادری با حیرت و نمی دانم ها ، ولی با یقینش به کسی پناه می برد که می تواند در پناهش سکنی گزیند، خانه ای بَنا کند تا همه، اهل آن بیت شوند، این خانه #مرکز_عالم است برای اهل آن، #زن_دل_آگاه ، با جانی آزاد از تعلق ها ،همه را متعلق به این خانه می کند، آن گونه که همه آرام وقرار می گیرند ، اهل سکونت می شوند ، و نه چون مسافران وگردشگران ... #شب_قدر #حیرت #زن ✅@ziafat_andishe

از دیرباز فردوسی با لقب"حکیم" شناخته شده و حکیم هم صاحب فکر و تفکر است. پس از ورود مدرنیته به وطن، نگاه به شعر و شاعری تدریجا تفنن انگاشته شد و از حقیقت عالَم شعر دور گشتیم. شاعرانگی در زبان ظاهر می شود و زبان شعر ، حکایت سکنی گزینی شاعر در عالَمی است که عقل و علم ، کارساز امور آن نیستند . اکنون چه باید گفت که انسان امروز ساکن عالمی شده که عقل و علم همه کارو بارش را بسته و در بی عالمی خویش هر روز بی خانمان تر و سرگردان تر از قبل ،غریب و بیگانه گشته است؟ و اکنون چگونه در وضع بیگانگی و بی سکنایی بشر می توان انتطار ظهور شعر و شاعری را بکشیم؟ اگر بخواهیم بی پیرایه و ساده بگوییم باید گفت: اکنون در کجا امکان سکنی گزیدن ممکن است تا تفکر به زبان آید و شاعری متولّد گردد؟ آیا جز در #خانه، سکنی گزیدن میسر است؟ ومگر ساختن خانه از هر کسی بر می آید ؟ آیا زن همان پیامبری نیست که امروز می تواند به ما برپاکردن خانه را راه نما باشد؟ خانه ای متفاوت از آن چه که هست که آن ها خانه نیستند ، مسافر خانه هستند؛ انبار نگهداری وسایل هستند... و حال آن که خانه جایی است که در آن : زمان و وقت تلف نمی شود، هوای خانه خالی از توهمات ناشی از محاسبات امروزی و حسابگرانه است، چرا که مادر خانه چشمانش همواره رو به آسمان است و متصل به بالا، اما پایش متصل به زمین و همواره در سعی صفا و مروه زندگی خویش مشغول ، آری زمین وآسمان این خانه، به هم‌#متصل است؛ وهوای این خانه، #هوای_حیرت است و #نمی_دانم. اکنون می شود گفت : ما به دنبال شاعر نیستیم !! ما درجست وجوی#زن_شاعر_پروریم؛ که #زبان_مادری ، زبان سکنی گزیدن است؛ وزبان شاعرانگی ؛ و زبان تفکر . و فقط در پناه این زبان می توان امید وار به استواری بنیاد هستی باشیم و در فقدانش نیز جهان زیر و رو خواهد شد( شده ) زبان مادری ،همان گشایش راه بسته در وقت سخت و دشوار امروز ماست. #زبان_مادری #شاعر #تفکر #خانه ✅@ziafat_andishe