پشیمانی مگر از اینکه با من مهربان بودی؟
پشیمانی که با من سال‌ها هم‌آشیان بودی؟

به سمت روشنایی، صبح را پرواز می‌کردیم
پشیمانی از اینکه در مسیر آسمان بودی؟

از آن احساس، از آن آشنایی، شوقْ گل می‌داد
میان آن‌همه بیگانه، با من هم‌زبان بودی

چه پیش آمد دلت یک‌باره از من روی‌گردان شد؟
زمانی این من -این آشفته را- آرامِ جان بودی

به رنگ آفتاب و گل، به چشمم جلوه می‌کردی
در اوج آسمان، تصویری از رنگین‌کمان بودی

هزار امّید از لبخندهایت سهم من می‌شد
برایم در دلِ این شهر کوچک، یک جهان بودی

در اینجا هیچکس غیر از تو حالم را نمی‌فهمید
همیشه با من و احساس من، هم‌داستان بودی

هزاران واژه را با آب و گل پیوند می‌دادم
مرا انگیزه‌ی این شعرهای ناگهان بودی!

رصد می‌کردم آن دریای شورانگیز را هر روز
چقدر آن فصل‌ها در چشم‌هایم دلْسِتان بودی

جنون، با یک بیابان شوق، می‌شد گردن‌آویزم
تو سهم شاعری از عشق‌های باستان بودی...