...🔗3️⃣ از 5️⃣ ادامه پاسخ‌ها👇 ◀️خامساً- این پیش‌فرض که معنای نماد امری کاملاً برساختی، جعلی و قراردادی است محل مناقشه جدی است. این جملات ایشان که می‌نویسد:«اجبار به حجاب به مثابه پرچم نتیجه‌ای متضاد با ترویج عفت رسمی به دنبال داشته است. زیرا دغدغه مرکزی حفظ پاکدامنی نیست بلکه حفظ وجه نمادین است.» یا می‌گوید:«وقتی وجه نمادین پیدا می‌کند می‌تواند در سایه وجوه نمادین بزرگتر قرار بگیرد و اصالتش را از دست بدهد» به خوبی این پیش‌فرضشان را از دو سو آفتابی می‌سازد. سویه اول جایی است که معتقد است برای پدیده‌ای مانند حجاب که حسب فرض ایشان توسط حکومت به‌عنوان نماد اخذ شده است، این معنای برساختی جدای از بستر و تاریخ و تبار خود حجاب جعل شده است. سویه دوم جایی است که تغییر و چرخش از یک معنا به معنای دیگر در حجابی را که نماد شده، ممکن می‌دانند و مرادشان این است که در حجابی که نماد نیست، این چرخش ممکن نیست و این به معنای آن است که از نظرشان معنای نمادین بریده از هویت اجتماعی و تاریخ و تبار و از جمله تبار دینی نماد است زیرا اگر از نظرشان این بریدگی امکان نمی‌داشت این جعل جدید هم امکان نمی‌داشت والّا اگر این بریدگی را فرض نگرفته باشند اساساً نمی‌توانند تقابل خویش بین معنای نمادین حجاب و وجه شرعی آن را که در تاریخ حیات اجتماعی ما حضور داشته است را سامان دهند. سخن اکنون در این است که فرض این بریدگی محل مناقشه جدی است زیرا اگر این بریدگی جدی باشد باید بتوان هر پدیده‌ای را به مثابه نماد بر هر معنایی حمل نمود و حال آنکه به‌وضوح نمادها ظرفیت دلالتی محدودی دارند. بله! پدیده جعل و برساخت در حیات انسانی اعم از فردی و اجتماعی وجود دارد ولی چنین نیست که بتوان هر چیزی را دال بر هر چیزی قرار داد. این محدودیت در اموری که تبار تاریخی جدی و حضور محتشم اجتماعی و فرهنگی داشته‌اند، بسیار جدی‌تر است. نکته این است که اگر نویسنده و دیگران از حجابی که توسط جمهوری اسلامی تعقیب می‌شود معنایی نمادین دریافت می‌کنند و در این معنای نمادین ردی از حجاب به معنای شرعی نمی‌یابند لابد باید پذیرفت جمهوری اسلامی توانسته است آن همه بستر تاریخی و فرهنگی و دینی را به کناری بزند و معنایی به‌کلی دیگر را برای حجاب جعل کند. واضح است که ادعای فهم یک پدیده در بستر اجتماعی به معنای اجتماعی شدن آن است ولو این اجتماعی‌شدن شامل همه جامعه نشده باشد و همه‌گیری رخ نداده باشد. طبعاً نمی‌توانند ادعا کنند که جمهوری اسلامی از طریق یک عملیات بخشنامه‌ای و جعلی به معنای حقوقی و کاغذی و رسمی درصدد تثبیت این معنای نمادین (به‌زعم ایشان) قراردادی و برساختی است زیرا استناد ایشان در دریافتشان، سندی نیست بلکه مبتنی بر استنباط از کنش و واکنش میان حاکمیت و بستر عمومی اجتماعی در بیش از وضعیت سندی و حقوقی است. ◀️سادساً- اینکه به‌صورت ضمنی با تقابل میان امر نمادین و امر عبادی و دینی پذیرفته‌اند در نماد گردش معنایی وجود دارد ولی در امور عبادی و دینی بالاصاله چنین چیزی وجود ندارد نادرست است. خود فقه اسلامی به‌وضوح در پیشینه و تبار خود بر اساس چرخش موضوعی دست به بار کردن احکام متعدد زده است یا احکامی را برداشته است یا وضع کرده است و حتی در این چرخش پای تشخیص مکلف را به میان می‌کشد. مثلاً اگر ایستاده‌خواندن نماز ضرر داشته باشد مجوز نشسته‌خواندن داده است و اگر آب به قدر کافی برای نوشیندن نباشد، اجازه داده است که به جای آن تیمم کنند. یا فروش اسلحه به غیرمسلمانان را گاه اجازه داده و گاه رد کرده است. به این روایت جالب توجه بفرمایید: «بـه امام باقر ع گفتم: من همواره براى شاميان ابزار جنگى مى‌بردم، چون خداوند مذهب اهل بيت ع را به من شناساند، در تنگنا قرار گرفتم و با خود گفتم: ديگر براى دشمنان خدا اسلحه نمى‌برم. امام ع فرمود: برايشان اسلحه ببر؛ زيرا خداوند به وسيله شاميان دشمن ما و شـمـا؛ يـعـنى روميان را واپس مى‌زند. و سلاح به شاميان بفروش. اگر مـيـان ما و شاميان جنگ درگرفت سلاح براى آنان نبريد که هر کس دشمنان ما را با سلاح نظامى يارى کند مشرک است.»(من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج۳، ص۱۷۵، دارالتعارف، بیروت.) در این روایت آشکارا حسب معنا و بستر اجتماعی، حکم دینی مطلب و موضوع معین شده و البته این تعیین، تعیین مطلق نیست بلکه با چرخش وضعیت اجتماعی حکم هم تبدل یافته است. این موارد در اسلام اندک نیست و می‌توان الی ماشاءالله مثال عرضه نمود. بنابراین این‌که افعال دینی دارای یک معنای ثابت و یک حکم ثابت‌اند، فقط یک پیش‌فرض نادرست است. به علاوه این‌که افعال دینی فارغ از بستر اجتماعی و فرهنگی و تاریخی در دنیایی انتزاعی و در یک خلسه شخصی جاری می‌شوند هم تلقی نادرست دیگری است. ⏬

....🔗4️⃣از 5️⃣ حال به اشکالات بنایی می‌پردازیم: 👇 منشأ اشکالات بنایی دو چیز است هم اشکالات مبنایی که گذشت و هم نشناختن خود فقه اسلامی. همین دو امر است که باعث شده هم شواهد ایشان و هم استدلال‌هایی که نموده‌اند دچار مشکل باشد تا آنجا که ولو ناخواسته تا سرحد تمسک به مصادره به مطلوب و مغلطه هم پیش رفته‌اند. به چند مورد برجسته اشاره می‌شود: یکم) درباره تفاوت نظر شرع و نگاه نمادین به حجاب در موضوع زنان اهل کتاب: این تلقی که همه فقهای تاریخ تشیع یک نظر واحد داشته‌اند درست نیست. برخی فقها قائل به تفاوت جواز نگاه به زنان مکشفه مسلمان و غیرمسلمان هستند و برخی فقها چه از قدما(ابن ادریس) و چه از متأخرین(فاضل هندی) قائل به تفاوت نیستند و در نتیجه از نظر این دسته، زنان اهل کتاب هم در سرزمین اسلامی باید حجاب را رعایت کنند. از جمله دلایل کسانی که قائل به تفکیک بوده‌اند این تعلیل در روایت است که لانهم اذا نهوا لا ینتهون(یعنی اگر نهی شوند، رعایت نمی‌کنند) و حال آنکه گروه مقابل با استناد به همین تعلیل می‌تواند بگوید اگر نسبت به نهی پذیرش داشته باشند طبعاً هم رعایت حجاب از ایشان باید خواسته شود و هم این‌که دیگر نگاه به ایشان به صورت مکشفه صحیح نیست. درواقع خود این تعلیل ضرورت رعایت حجاب ایشان را اثبات می‌کند. دوم)به بحث پخش تصاویر افراد مکشفه از تلویزیون جمهوری اسلامی اشاره کرده و آن را متناقض با الزام به حجاب در عالم بیرون دانسته‌ و شاهد خویش بر تأکید جمهوری اسلامی بر تلقی‌اش از حجاب به‌مثابه نماد و پرچم دانسته‌اند و حال آنکه این مسئله به بحث فقهی تفاوت میان تصویر و خود فرد برمی‌گردد(حتی اگر آن فرد زن مسلمان باشد)؛ یعنی در فتاوای فقهی گفته شده است که عدم جواز نگاه به زنان مکشفه به تصاویر این زنان سرایت نمی‌کند. این یک فتوای فقهی است و در این فتوا تفاوتی بین فقها چه فقهای همراه و چه غیرهمراه با جمهوری اسلامی نیست. سوم) اما مصادره به مطلوب و مغالطه ولو ناخواسته آنجاست که می‌گویند: «اجبار به حجاب به‌مثابه پرچم نتیجه‌ای متضاد با ترویج عفت رسمی به دنبال داشته است. زیرا دغدغه مرکزی حفظ پاکدامنی نیست بلکه حفظ وجه نمادین است.»؛ بنابر این استدلال ،تشریع حجاب برای ترویج عفت بوده است اما چون در حجاب نمادین، این غرض دنبال نمی‌شود می‌بینیم که عفت به دست نیامده است! مشکل آنجاست که اگر با مقدمه این استدلال به سراغ زمان پیامبر ص و حضرت امیر ع یا حتی زمان خلفای عصر اول برویم دچار مشکل می‌شویم زیرا طبق فرض نویسنده که در آن زمان جمهوری اسلامی در کار نبوده است و زمان هم زمان تشریع بوده است و فلسفه عفت دنبال می‌شده و طبق فرض ایشان وجه نمادین در کار نبوده است علی‌القاعده جامعه باید به آن عفت دست می‌یافته است و حال آنکه اجرای حدود در آن زمان برای اعمال منافی عفت نشان می‌دهد که معیار ایشان بسیار تنگ‌نظرانه بوده است. درواقع نویسنده مورد بحث حجاب را شرط لازم و کافی برای تحصیل عفت پنداشته‌اند و حال آنکه اولاً حجاب شرط لازم است و نه کافی و ثانیاً در بستر اجتماعی تسهیل‌گر عفاف است نه عامل قطعی تحقق آن. اما وجه مصادره به مطلوب این سخنان آنجاست که گفته است با عملکرد جمهوری اسلامی عفاف به دست نیامده است! مسئله این است که بله عفاف صددرصدی در کار نیست کما اینکه در صدر نخستین هم نبوده است اما چه کسی روند را بررسی کرده است؟ و روند را باید با کدام معیار بسنجیم و آیا نباید وضع عفت را با کشورهای دیگر که حجاب ندارند مقایسه کنیم؟ و آیا در این بررسی نباید به بررسی تک‌بعدی اکتفاء نکنیم؟ مثلاً مقایسه ایران با یک جامعه شیعی با بافت عشایری تا چه میزان درست است؟ صرف‌نظر کردن از این شقوق و حکم سهل صادر کردن که سیاست جمهوری اسلامی باعث عدم تحقق موارد بی‌عفتی بوده یا دست‌کم باعث برچیده نشدن آن‌ها شده است، از یک جامعه‌شناس چه مسلمان، چه سکولار، چه بی‌دین بسیار عجیب است؛ درواقع صدور چنین حکم سهل‌گیرانه‌ای که تمام شقوق و پیچیدگی‌ها را کنار گذاشته است دورترین حکم از طبع جامعه‌شناسانه و فرهنگ‌شناسانه است. ⏬

...🔗5️⃣ از 5️⃣👇 چهارم)درباره تقابلی که بین وضع جمهوری اسلامی و شباهت و تفاوتش با فرانسه و قصه حجاب مورد تأکید قرار داده‌اند هم فقط به یک نکته اشاره می‌کنم و می‌گذرم و آن اینکه ایشان گویا منطق دین و قرآن را در تمسک به مبانی خصم و مخالف به کلی فراموش کرده است. اگر با مبنای ایشان بخواهیم سخن حضرت ابراهیم را با نمرودیان که از او درباره شکننده بت‌ها پرس‌وجو کردند و گفت آنان را بزرگ‌شان شکسته است! باید العیاذ بالله مورد طعن و سرزنش قرار دهیم که چرا سخن دروغ گفته است یا چیزی گفته است که صحیح نیست! طبیعی است که مسلمان فرانسوی باید به حکومت لیبرال فرانسه بگوید من بر اساس آزادی‌هایی که مدعی آن هستی باید حق برخورداری از حجاب را داشته باشم. از منظری دیگر پرسش بنیادین در قبال دولت فرانسه و بسیاری دولت‌های غربی این است که آیا آزادی بدن‌نمایی خود یک ایدئولوژی نیست و این بدن‌نمایی فاقد وجه معنایی است؟ این پرسشی است که نویسنده محترم هم شایسته است درباره آن تأمل کنند که مگر فقط حجاب دارای معناست و مگر بی‌حجابی و بدن‌نمایی به معنای فقدان معناست؟ ممکن است در پاسخ بگویند به همین خاطر من مدعی هستیم نباید دستورات دین را معناگرایانه و نمادین پی گرفت و حال آنکه باید در مقابل پاسخ داد: مسئله اینجا معنامندی و بی‌معنایی نیست بلکه انتخاب میان این معنا یا معنایی دیگر یا به تعبیر ایشان انتخاب میان این نماد یا آن نماد است. ✅خلاصه اینکه نه نماد مساوی معناست و نه معنا در گرو تخاطب است نه در فعل عبادی انسان فارغ از تخاطب حضور می‌یابد نه حوزه خصوصی می‌تواند خالی از بعد اجتماعی و پدیده‌های معنامند و معناگر اجتماعی باشد نه اینکه همواره معنای نماد بریده از وضع و ظرفیت فرهنگی، اجتماعی و بستر تاریخی و حتی وضع تکوینی نماد است. به‌علاوه در خود دین اغراض و معانی کنش‌های دین‌دار متعدد و متفاوت است و حتی گاه دچار چرخش و گردش هم می‌شود. 🔚

[Forwarded from رضا سامان] بسم الله الرحمن الرحیم ⭕️خطاهای محاسباتی در مدیریت فضای مجازی و سکوها ✍️رضا سامان 1- گاه مدیریت سکوها را صرفا در سیاستگذاری و مدیریت از بیرون می جوییم، اما سکوها بیشتر از درون خود و نحوه وجود و شیوه ساختشان تبعیت می کنند. پس در ساخت و ارکان وجودی آن باید بیشتر نگریست. 2- گاه سامان یافتن سکوها را صرفا در مقرره‌گذاری می‌جوییم اما سامان سکوها بیشتر در تربیت سکوداران یافت می شود. تربیت یعنی رفتار پدرانه، پشیبانی فکری-معنوی، ارتباط مستمر و دنبال گیری. 3- گاه مصلحان وضع موجود را در پشت میزها می جوییم؛ اما مصلحان بیشتر وسط میدان یافت می شوند. و چه بهتر آنکه مسئول هم مرد میدان باشد. 4- گاه قدرت را صرفا دست حاکمیت‌ها می دانیم؛ اما قدرت بیشتر نزد مردم است و سکو چیزی است که بیشتر به قدرت مردم تکیه دارد تا حاکمیت‌ها؛ بنابرین أ- باید از سکوها برای حاکمیت مردمی و انقلابی سود جست. ب- نباید سکوها را با وابستگی کامل به حاکمیت تضعیف کرد و ج- نباید قدرت سکوها را نادیده گرفت. 5- گاه حرکت می‌کنیم بعد فکر می‌کنیم چگونه حرکت کنیم. شاید ایجاد سکوهای مطلوب را در اصلاح سکوهای معیوب بجوییم، اما سکوها بعد از ساخته شدن، تمایل زیادی جهت اصلاح ندارند. گو اینکه آرد را تبدیل به رشته کنیم و بعد متوجه شویم که نان نیاز داریم و سختی تفکر در شیوه تبدیل رشته به نان را به جان بخریم. به عبارتی قبل از تبدیل فکر نرم به ساختار سخت، باید فکر را ساخت؛ چون ساختار بعد از پیدایش نسبت به فکر انعطاف چندانی ندارد. 6- گاه ایجاد سکوی طراز انقلاب اسلامی را در راحتی و راه ترجمه و رونوشت از سکوهای خارجی می-جوییم اما سکوی طراز در تالیف، تفکر، نوآوری و استنطاق تراث نسبت به مسائل طراحی و مدیریت سکوها به دست می آید. 7- گاه تعیین مقیاس ملی یا جهانی بودن سکو را منوط به تصمیم خود می دانیم؛ اما مقیاس سکو را وزن و قدر و قوت ایده‌ی سکو و اقامه حکیمانه ایده تعیین می کند؛ در این صورت سکوی شهری هم می‌تواند جهانی شود، چه برسد به سکوی ملی(قوت ایده امام خمینی(ره) است که حزب او و سپس ملت او و سپس منطقه و جهان را متاثر می کند.)؛ بنابرین غایت سکوی بین‌المللی نباید بهانه‌ی بهانه تراشی علیه سکوی ملی و عجله در این امر گردد. 8- گاه مسیر تولد و رشد فرهنگ در فضای مجازی را از آخر به اول می‌جوییم و با سرکوب فضاهای اولیه مومنانه، از همان اول فضای عمومی را مطالبه می‌کنیم. گو آنکه نبی مکرم (صل الله علیه و آله) در اول کار، باید مکه و شرق و غرب عالم را فتح می‌کردند. و حال آنکه فضا و فرهنگ حاکم ابتدا در امام و سپس در حزب او و سپس از طریق فراگیری فرهنگ حزب امام در میان مردم، فراگیر می‌شود. به عبارت دیگر گاه راه همه‌گیری فرهنگ و پیام انقلاب اسلامی را در عمومی‌سازی فضا می¬دانیم، و حال آنکه فضاست که قدرت عمومی¬سازی را دارد نه بالعکس. یعنی چگونگی زیست مردم را بیشتر فضا و روح حاکم می‌سازد تا آنکه مردم فضا را بسازند و ساخت فضا و فرهنگ حاکم، در اصل توسط امام و حزب اوست. کما اینکه در غرب هم فضای زیست سکو را امام سکو و پذیرندگان آغازین و حزب و ملاء او ساخته است سپس عموم مردم را تحت تاثیر قرار داده است. بنابراین حواله فرهنگ به فضای موجود عموم و سرکوب جمع های اولیه فرهنگ سازان امام ایمان، حواله فرهنگ به فرهنگ‌سازان کفر است و نه به مردم و فرهنگ‌سازان ایمان. بنابرین نیاز است قواعد و سنن دخیل در تولد، رشد و نمو و مرگ و میر فرهنگ ها را در ایجاد شبکه و سکو لحاظ کنیم. یکی از اسباب خطا در این مسئله، مقایسه خردسالی سکوهای ملی با جوانی سکوهای آمریکایی است. شاید تیک تاک مثال نقض برای این مسئله به نظر برسد؛ اما حقیقت آن است که تیک تاک فرهنگ جدیدی متولد نکرده است و امتداد فرهنگ سکوهای آمریکایی محسوب می‌شود. 9- گاه در مورد حجاب و طلاق و دیگر آسیبهای اجتماعی و کمرنگ شدن ارزش‌ها، صرفا دنبال فشار محیط‌های فیزیکی همچون خانواده و مدرسه و جمع‌های دوستانه هستیم، اما تاثیر محیط‌های مجازی و فشار سکوهای تبرج محور و ارزش زدا در آحاد مردم کمتر از فضاهای حقیقی نیست. 10- گاه اقبال و جذب مردم را در ارائه سکوهایی با فضای زرد و سخیف می‌جوییم؛ اما جذب مردم در پاسخ صحیح به نیازهایشان یافت می شود. بیچاره سکودار حریص که آخرت و دنیا را یکجا می‌بازد. 11- گاه تخاطب عمومی را تخاطب عوامانه قلمداد می‌کنیم و محتواهای غیرمتقن و سطحی به مردم می‌دهیم؛ حال آنکه مردم تشنه متقن‌ترین اطلاعات هستند. خصوصا مردم ایران که در تلاطم آشنایی با جهان و در فشار مبارزه با طاغوت به شدت مستعد و تشنه شنیدن، دیدن و فهمیدن اطلاعات متقن هستند.

12- گاه خوراک محتوایی مردم را نمی دهیم و پس از مصرف محتوای خارجی و معیوب و ایجاد ذائقه، مصرف رسانه ای آنها را ارزیابی می کنیم. ما سلام فرمانده نمی سازیم و از اینکه نوجوان یک لاابالی خارج نشین را دنبال کند، ناله می‌کنیم. ما غذای لازم را نمی دهیم و با استقبال او از غذای معیوب، می‌گوییم جوانان و نوجوانان ما از دست رفته‌اند و نتیجه می‌گیریم تخاطب خود را از واقعیت مردم و جوانان به تصویر غلطِ خودساخته خود بچرخانیم یعنی گردش تخاطب از مومن انقلابی به غیرمومن معاند. و چه خوش گفت آوینی که «ای بلبل عاشق جز برای شقایق‌ها مخوان». 13- گاه تولید محتواهای ارزشی و مفید را از اینفلوئنسر و بازیگر می طلبیم اما تولید محتوای مفید و لازم شأن علماء و متخصصین است؛ و نهایتا متعلمین آنها زمینه‌ساز نشر محتوا و علم او می‌توانند باشند. بازی نباید بازی باشد و الا بازیگری جز بازیگری و نفاق نیست و نفاق بیش از آنکه معین حق باشد، دشمن حق است. 14- گاه مشارکت حزب الله در تولید محتوا و سامان دهی فضای مجازی را در روشهای بروکراسی یا منطق بازار می جوییم؛ اما آنچه اساسی است، مشارکت مدنی اجتماعی از جنس شیدایی امت حزب الله در به خط شدن در مسیر ولایت است و منطق مالی و نظم سازمانی نیز باید به صورت حکیمانه حول آن ایجاد شود. 15- گاه ولایت را بازیگر داخل سکو می دانیم و حال آنکه سکو باید بازیگر در ذیل ولایت باشد. 16- گاه استدلال‌ها در سیاستگذاری فضای مجازی صرفا اقتصادی است؛ و حال آنکه شان اساسی و محوری فناوری و به ویژه فناوری اطلاعات، علم و فرهنگ است. و سیاستگذار باید استدلال‌های علمی و فرهنگی‌اش از استدلال‌های اقتصادی‌اش کمتر نباشد. و اساسا قدرت بیشتر از اقتصاد و سیاست، حول علم و فرهنگ ایجاد می‌شود. 17- گاه نسبت دولت و فناوری اطلاعات را در دولت الکترونیک و ارائه خدمات الکترونیکی به مردم خلاصه می کنیم؛ و حال آنکه ظرفیت سکو‌ها برای دولت‌ها، بیش از ارائه خدمات الکترونیکی و افاده به مردم، جلب مشارکت مردم و استفاده از مردم است در نظارت، اجرا و تصمیم. اولی گرچه ضروری است اما اکتفاء به آن موجب تضعیف مردم و کشور است و دومی همواره موجب قوت و رشد است. 18- گاه ریشه بی‌اعتمادی مردم را در درون مردم می‌گردیم؛ اما بی‌اعتمادی مردم به جهت بی‌اعتمادی ما به مردم است. 19- گاه برای مدیریت فضای مجازی، فیلترینگ یا عدم فیلترینگ را ارزش مطلق می‌دانیم، و حال آنکه مدیریت در حکمت و داشتن برنامه متقن و زمان‌شناسی در استفاده از چنین ابزارهایی یافت می‌شود. 20- گاه امنیت را در افزایش کنترل می‌جوییم؛ اما امنیت در افزایش ضریب عقلانیت به دست می‌آید و ضریب عقلانیت در سایه تبیین و آزادی بیان در الگویی نظیر کرسی‌های آزاداندیشی به دست می‌آید. 21- گاه در حوزه فضای مجازی، پژوهش می کنیم تا پژوهش کرده باشیم؛ و همزمان سکوداران در میدان عمل با صدها سؤال پیچیده از علوم دینی و انسانی و فنی مواجهند و جوابی نمی‌یابند. جمله پایانی اینکه مواظب باشیم در دوران انقلاب اسلامی که فناوری اطلاعات باید مثل هر فناوری دیگر، ابزار توسعه وجودی انسان و انسانیت باشد، ابزار توسعه نفس اماره و نفسانیت واقع نشود.

⚓️🚢🇮🇷 دریانوردی، تمدن و ایران 1️⃣ از 2️⃣ 📣دریانوردی و حضور فعال در عرصه تجارت و تعاملات دریایی و حتی فعالیت‌های نظامی دریانوردانه، در تمدن نوین غربی هم یک ضلع پررنگ است؛ آن‌چنان که سهمی عمیق و فراوان در تاریخ استعمار این تمدن دارد. اکنون نیز عرصه دریایی جهانی همچنان متأثر از تلاش امریکای روبه‌افول برای حفظ اقتدار خویش در عرصه دریاهاست و قدرت‌های رقیب نیز گردن‌فرازی دریایی و اقیانوسی را جدی گرفته‌اند. اما این‌ها همگی در عرصه‌ای است که حمل‌ونقل ۹۰ درصد کل تجارت جهانی در آن رخ می‌دهد. 🟩ایران اسلامی چندی است آهسته و پیوسته با درک راهبردی از اهمیت تجارت دریایی و سهم برجسته آن در اقتدار اقتصادی و امنیتی کشورها، حضور خویش را در آب‌های بین‌المللی افزایش داده است. حضور ایرانیان در آن‌سوی آب‌های فراسرزمینی و بردن آثار فرهنگی و تمدنی ایران و اسلام به کشورهای شرق آسیا با مباشرت ملوانان و تجار اهل جنوب ایران ازجمله اهالی شیراز، جزیی از تاریخ قطعی پیش‌رفت تمدن اسلامی است که آثار آن در کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا اکنون هم قابل اشاره است. بدین‌ترتیب درعمل شاهد بازگشت ایران به عرصه ویژه‌ای از حضور تمدنی هستیم که هم در پیشینه تاریخ تمدن ایرانی-اسلامی دارای عقبه است و هم در دنیای مدرن و پسامدرن امری جدی و شناخته‌شده است. ✅سفر دوردنیای ناوگروه ۸۶ ارتش جمهوری اسلامی ایران را باید با چنین زمینه‌ای فهم نمود. 🟦نکته ویژه و برجسته‌ای که در گزارش‌های فرمانده نیروی دریایی ارتش -که خودِ فرماندهی او، جلوه‌ای از همگرایی امت اسلامی در ایران ماست- از سفر دوردنیای ناوگروه ۸۶ ارتش در این ایام شنیده شد، تعاملات فعال فرهنگی در این سفر بود؛ 🟧این ناوگروه درواقع سفیر فرهنگی ما بود؛ سفارتی که نه در کنش‌های تصنعی، بلکه در خود رفتارهای عادی سربازان و افسران وطن‌مان جلوه‌گری نموده بود؛ 🔸راهنماهای شیلیایی ویژه هدایت کشتی در سواحل این کشور که ۲۴ ساعت با ناوگروه همراه می‌شوند، از نوع رفتار مؤدبانه و متدینانه و تؤام با احترام سربازان و افسران و مواجهه کریمانه ایشان در پذیرش شیوه‌نامه‌های جاری این کشور در مواجهه با عبور کشتی‌ها، تعجب می‌کنند و به‌خلاف انتظارات برساختی رسانه‌ای بوق‌های استکبار، ایرانیان را نه قومی متخاصم و با رفتاری مهاجم، که قومی اهل تعامل و رفق و لینت و از همه مهم‌تر سرشار از ادب می‌یابند. برای فهم این امر باید به خاطر آورد که دریانوردی طولانی‌مدت و بریدن از آشنایان و اقوام و تحمل سختی‌های یک سفر چندین ماهه و گاه بیش از یک‌سال، نوع دریانوردان در جهان را به رفتارهای لاابالی‌گرایانه می‌کشاند که در اوقات استراحت در کشتی‌ها و در حین بارگیری در بنادر و سواحل مختلف، خود را در قامت حضورشان در فراموش‌خانه‌هایی چون میخانه‌ و مراکز لهو و لعب و فساد آشکار می‌سازد. به لحاظ رویه‌ها نیز رفتارهای خشن و بدون ظرافت و تحمل، کمترین سطح بازتاب این فشارهاست اما دریانوردی ایرانی آن‌چنان که در آینه چشمان شیلیایی‌ها در سفر این ناوگروه منعکس می‌شود به‌کلی به خلاف این فضاهاست. با اینکه گزارش فرمانده ارتش جزییات زیادی از این انعکاس را حکایت نمی‌کرد اما روح کلی آن تعجب نسبت به ادب و متانت و آرامش و ظرافت و دینداری تمامی نیروهای حاضر در این ناوگروه بود. 🔹در برزیل برنامه‌ریزی دقیق ناوگروه برای پهلوگیری در بنادر این کشور دقیقاً در سال‌روز امضای معاهده آغاز تعاملات سیاسی و تجاری ایران-برزیل تعجب‌ها را برمی‌انگیزد،و اقامه نماز جماعت در عرصه کشتی جلوه‎‌‌ای ویژه از دینداری پیش چشم برزیلی‌ها می‌آفریند. @abbas_heidaripour

2️⃣ از 2️⃣ 🔸در کیپ‌تاون افریقای جنوبی که همین جلوه دیانت و تقید به اقامه نماز به صورت جماعت در عرشه کشتی قبل از هر کار دیگر، اقلیت شیعیان این شهر را به خود جذب می‌کند و ارتباط فعال بین ایرانیان مسافر و شیعیان مستقر را برقرار می‌کند و ایرانیان را به مسجد شیعیان می‌کشاند، اما این همه ماجرا نیست بلکه؛ 🔹در روی دیگر سکه، مهارت ایرانیان در عبور از موج‌های کوه‌وار(Mountain Waves) طوفان‌های مهیب حین عبور ناوگروه از اقیانوس برای متخصصان افریقای جنوبی به خاطر دشواری فراوانش تا سرحد باورناپذیری جلو می‌رود، اما شواهد انکارناپذیر، چاره‌ای جز سرفرودآوردن و احترام به این مهارت برایشان باقی نمی‌گذارد؛ - اذعان و بلکه تعجب و تحسین متخصصان افریقای جنوبی و حتی برزیلی‌ها نسبت به برنامه‌ریزی دقیق و مهارت فوق‌العاده ایرانیان برای دریانوردی در شرائط و مسیرهای دشوار، بیش از اینکه یک امر فنی باشد، یک پدیده فرهنگی است؛ درک این معنا که ایرانیان در دریانوردی نوین بسیار ماهر و دقیق‌اند و مطاوعه احساس‌مند نسبت بدان یک معنای فرهنگی است و نتایجی جدی در حوزه ارتباط بینافرهنگی و نفوذ فرهنگی دارد. 🔸اینکه فلان کشور منطقه خواهان پهلوگیری ناوگروه در مسیر بازگشت یا بهمان کشور منطقه خواهان حضور در مراسم استقبال بازگشت یا کشور ثالث به‌وضوح و درصمیمت تمام خطاب به فرماندهان نیروی دریایی ما بدون ایفای نقش برجسته یا فراوان در این مأموریت به‌صرف قدری همدلی خود را شریک در این مأموریت می‌داند؛ همگی و همگی نشان از نفوذیافتن بُعد فرهنگی رویکردهای تمدنی ایران در عرصه دریانوردی نوین دارد؛ و اینجا همان‌جایی است که مزیت نسبی ایران در کنش‌های تمدنی‌‌اش در آن نهفته است؛ روح فرهنگ ایرانی کنش تمدنی ایرانی را متمایز و در جهان مادی و دنیازده به اصطلاح متمدن، درخششی آشکار خواهد بخشید. این مزیت نسبی را مغتنم بدانیم و شاکرش باشیم. @abbas_heidaripour

🔰یک تقریظ؛ یک تنبیه در تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب خواندنی خاتون و قوماندان که روایت زندگی مشترک فرمانده شهید فاطمیون است، می‌خوانیم: 📌«حوادث مربوط به مهاجران افغان را که در این کتاب آمده است از هیچ منبع دیگری که به این اندازه بتوان به آن اطمینان داشت دریافت نکرده‌ام. برخی از آن‌ها جداً تاثرانگیز است»، ❓پرسشی که در ذهن شکل می‌گیرد این است که رهبر انقلاب به کدام حوادث جداً تأثرانگیز اشاره نموده‌اند؟ قطعاً رد این حوادث را باید در همان منبع مطمئن جست‌وجو کرد، به نظرم برجسته‌ترین این حوادث این است: «سال ۷۱ تا ۷۶ در افغانستان جنگ بود...این سال‌ها، سخت‌ترین سال‌های عمر ما مهاجرین بود. دولت ایران تصمیم به بازگرداندن مهاجرین گرفته بود. اصطلاحِ افغانی‌بگیر مال همین سال‌هاست. سال‌هایی که افغان‌ها را به وطن جنگ‌زده و پر از بلا و مصیبت می‌فرستادند. کامیون‌هایی می‌آمدند و همۀ دار و ندار خانواده را با هر که در خانه بود بار می‌کردند و مستقیم به مرز می‌بردند. کاری نداشتند که پدر این خانواده سر کار است یا مادر این خانواده رفته نانوایی یا بچه‌شان مدرسه است. هر کس بود و نبود را می‌فرستادند مرز. بارها پیش می‌آمد که بچه از مدرسه برمی‌گشت و می‌دید خانه‌شان خالی است و کسی نیست؛ یا مردی از کارگری برمی‌گشت و با خانۀ خالی و به‌هم‌ریخته مواجه می‌شد و همان دم سکته می‌کرد؛ یا مادری خسته و خاکی از سرِ زمین‌های سبزی می‌رسید و می‌دید اثری از زندگی و بچگک‌هایش نیست! شرایط برای افرادی که مدارک داشتند کمی بهتر بود؛ اما همان‌ها هم در تشویش، شب را صبح می‌کردند. مردها از ترس اینکه دستگیر نشوند سر کار نمی‌رفتند....ولی بعضی مدارک نداشتند؛ حالا یا بی‌تفاوت بودند یا پول نداشتند که برای تمدید بدهند. آن سال‌ها طوری بود که مردها جرأت نداشتند بیرون باشند. زن‌ها می‌رفتند بیرون و نانی می‌خریدند و برمی‌گشتند که مبادا به تور افغانی‌بگیرها بیفتند. هرآن، امکان داشت گزارش بدهند و بیایند درِ خانه و بدون بُروبَرگرد اثاث رنگ‌ورورفته‌ات را بار ماشین کنند و بفرستند مرز.» این توصیفات واقعاً جان‌سوز و تأثرانگیز و منزجرکننده است و بدترینش جایی است که می‌خوانیم:«بارها پیش می‌آمد که بچه از مدرسه برمی‌گشت و می‌دید خانه‌شان خالی است و کسی نیست؛ یا مردی از کارگری برمی‌گشت و با خانۀ خالی و به‌هم‌ریخته مواجه می‌شد و همان دم سکته می‌کرد؛ یا مادری خسته و خاکی از سرِ زمین‌های سبزی می‌رسید و می‌دید اثری از زندگی و بچگک‌هایش نیست!» 😔حال باید پرسید این کنش‌های نفرت‌انگیز که ناشی از سیاست‌های نفرت‌انگیزتر است(سیاست‌هایی که یا خودشان مشکل داشته‌اند یا ندیدن پیوست‌های فرهنگی ضروری‌شان چنین چهره کریهی از آن‌ها ساخته است) از چه آبشخور و فهمی منشعب شده است؟ چه کسانی سیاست‌گذار و دست‌اندرکار پدیدآمدن این صحنه‌ها و حوادث بوده‌اند؟ اکنون آیا شهامت لازم را برای واکاوی آن زمان و تصمیمات مرتبط با این حوادث داریم؟ __ ۱) این سیاست‌های غلط سیاست‌هایی بود که نه عمق راهبردی می‌فهمید نه پیوستگی تمدنی نه حوزه مشترک فرهنگی؛ فهم‌هایی که در سال‌های بعد به تدریج به حوزه تعاملات و سیاست‌های کشور وارد شد و عملاً تصویر دیگری از تعاملات میان ایرانیان و مهاجران سایر کشورها خلق کرد. ۲) بگذریم از اینکه فاصله دهشتناک این حوادث تأثرانگیز با معیارهای اخلاق سیاسی بلکه اخلاق انسانی نیز هشدار و تلنگری جدی است که بپرسیم مگر می‌شود از ایرانیان مسلمان چنین اموری سر بزند؟ ۳) این حوادث را باید با اخلاق و کنش‌های حاج قاسم عزیز مقایسه کرد و متوجه شد که چگونه اشراب روح معنویت و عرفان، می‌تواند حتی در تیزترین نقاط درگیری و مبارزه، ظریف‌ترین و انسانی‌ترین کنش‌های اخلاقی و بلکه معنوی را رقم بزند. ۴) اگر کسانی خواهان سنجش پیشرفت یا پسرفت اخلاقی و انسانی جمهوری اسلامی هستند باید حوادث آن سال‌ها را با آنچه مدافعان حرم در ایران و فراتر از ایران خلق کردند، مقایسه کند. ۵) اگر ایرانیانی از برخی رفتارها و ساختارهای ناپخته و ناصواب ضربه دیده‌اند و به همین خاطر با همه چیز این نظام و ساختارش مشکل حس می‌کنند، جا دارد سؤالی را از خود بپرسند، تفاوت ایشان با مهاجران افغانی در چیست؛ مهاجرانی که حوادثی این‌چنین تأثیرانگیز را از سر گذرانده‌اند، اما قهرمانانی چون «ابوحامد» را در تعامل با ایرانیان به جهان بشریت عرضه کرده‌اند؟ ابوحامد و همسرش با چه نگاهی می‌توانند بین اصل و فرع این نظام، بین این حوادث تأثرانگیز و سوگیری کلی این نظام تفکیک کنند و ایثارگر و جانفشان دست در دست آن و دل در گرو آن، به پیش روند؟ ۶) یک پرسش پایانی: آیا سیاست‌های کنونی تعامل با مهاجران(افغان یا غیرافغان) با همه بلوغی که یافته است، به سرحد مطلوبیت رسیده است یا همچنان دچار برخی افت‌وخیزهای ناصواب در این زمینه هستیم؟ @abbas_heidaripour

▪️ 📽روایتی ناب و زیبا از مهمان‌هایی که بر حضرت #امام_صادق علیه‌السلام وارد شدند و پذیرایی خاص #حضرت_صادق علیه‌السلام #سخنرانی

بررسی استدلال دکتر غنی نژاد در مورد رابطه حق حیات، تکلیف زیستن و مالکیت! شرح استدلال: خدا به انسان حیات داده است حق حیات حق بنیادین بشر است و کسی حق ندارد آن را سلب کند (به جز جایی که حق حیات دیگری را بخواهد سلب کند) انسان مکلف است این حیات را حفظ کند برای حفظ حیات باید تامین معاش کند لازمه تامین معاش حق مالکیت است دکتر غنی نژاد ادعا می کنند که این گزاره ها مبنای دینی دارد و با اسلام سازگار است! اما اسلام در این رابطه چه می گوید؟ در مقابلِ لاک نظر شهید مطهری بر این است که اگر چه حق حیات یک حق طبیعی اساسی است اما حق بنیادین بشر حق تکامل است. مطلبی که هیچ کدام از فلاسفه غرب به آن اشاره نکرده اند و انسان را در سطح یک حیوانِ دارای حیات معرفی کرده اند. همان تفاوتی که علامه جوادی آملی به آن اشاره کرده و میگوید انسان حیوان ناطق نیست بلکه حیّ متاله است! یعنی ذی حیاتی است که برای خدایی شدن آفریده شده است. خلقت او جهت دار است و این جهت همان است که فرمود: یا ایها الانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه! (انشقاق-6) فلذا اینگونه نیست که تنها تکلیف انسان حفظ حیات مادی اش باشد! بلکه اتفاقا تکلیف انسان حفظ و رشد حیات معنوی است تا آنجا که در اعلی درجه این رشد معنوی، فدا کردن جان (شهادت) اوج کمال است. وجه ممیزه حقوق در اسلام و غرب همین نکته است که حق بنیادین (و طبیعتا تکلیف بنیادین) انسان کدام است؟ هر کدام از این دو مبنا را بپذیریم امتداد آثارش تا جزئی ترین رفتارها و پدیده های فردی و اجتماعی خود را نشان می دهد. حقوق طبیعی از دیدگاه جان لاک و مرتضی مطهری ♨️ اقْتِصادِفَرهَنگی: 🇮🇷 💠 @h_abasifar

⚜ دختر و خدا! • مشرکان "فرشتگانِ آسمان" را "دخترانِ خدا" می خواندند! اما "دخترانِ زمین" را "بنده خدا" هم نمی دیدند! دخترکان یا در دخترکُشی می مردند یا در ضعف و زبونی نگه داشته می شدند که حتی از گرفتن حقوق اولیه شان عاجز بودند (وَهُوَ فِي الْخِصَامِ غَيْرُ مُبِينٍ)! • در فرهنگ مردسالار و پسرپرور، در واقع این خدا بود که زمین خورده بود؛ که "مدبّرات امر"ش، دختر خوانده می شدند! مظلومیت "دختر" و "خدا" با هم پیوند داشت! "دختر" برای "خدای دختران"؛ خدای "مردسالاران" هم "هوی" بود: "مَنِ اتَّخَذَ إِلَٰهَهُ هَوَاهُ "! اشتباه نکن این خدای زمینی، مونث را دختر خود نمی خواست، #برده_جنسی خود می خواست! خدا هم این تقسیم ناعادلانه شان را به رخ شان کشید: تِلْكَ إِذًا قِسْمَةٌ ضِيزَىٰ! اگر خدا محترم می شد، دختر هم؛ دختر عزیز می شد خدا هم! • خدا باید کاری می کرد! با جاهلیت چه بحث فلسفی کند؟! چگونه بفهماند خودش "لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ" است و فرشتگان هم "مجرد از ماده" اند و دختر و پسر ندارند؟! برای "متعمّقون"، چیزهایی گفت؛ حالا باید ذهن ها درباره دختر هم عوض می شد! خدا، "دختر پروری" کرد! قبل تر شروع کرده بود و حالا گزارش کار به جاهلیت می داد! • وقتی همه منتظر "پسرِ مسیحایی" بودند، نذر مادری (لَكَ مَا فِي بَطْنِي) را "برای خود"، "قبولِ حَسَن" کرد! اما او را "دختر" خواست! در سورپرایز تولد، وقتی مادر از دختر بودن کودکش تعجب کرد، گفت: "لَيْسَ الذَّكَرُ كَالْأُنْثَىٰ"! پسر مثل دختر نیست! (نفرمود: دختر مثل پسر نیست!) • خداوند "دخترِ برای خود" را #آزاد (مُحرّر) می خواست نه "زاد و کالا"! پس بجای "يُنَشَّأُ فِي الْحِلْيَةِ" او را "أَنْبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا" داد! فرقها دارند "نشو" با "نبات"... فاصله ها دارند "حلیه"(زیورهای عارضی) با "حُسن"(زیبایی ذاتی)...! "دخترِ برای خدا"، هم سنخ و هم سخن فرشتگان شد؛ فرشتگان، دختر نشدند اما دختران، فرشته شدند! از میوه های بهشت خورد! تو بگو اینبار "آدم"، بهشت بر زمین آورد! • "دخترِ برای خدا" حالا دیگر در "نزاع لفظی"(خصام) ، "بی زبان و عاجز" (غیر مبین) نبود! نباتش به آنجا رسید که "بیانی" رساتر از "زبان" هم میوه داد! در مخاصمه یهود لجوج علیه او و زیر سیل تهمت ها، "صبیّ در مهدش" بر پاکی او شهادت داد! مخاصمه اینقدر "بیّن" و معجزه بود که گروهی از آنسو افتاده، مولودش را "پسر خدا" خواندند! و اینبار خدا پسردار شد!!! • و خداوند این "دخترپروری" را بارها در تاریخ تکرار کرد! مریم(س)، فاطمه(س)، زینب(س)، معصومه(س) و...! ...هرجا که مظلوم می شد یا به دختران ظلم می شد! اصلا هروقت احتجاجِ مهم و خصامِ سرنوشت سازی داشت، از قبل "برای خود"، "دختری" را "أَنْبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا" می داد! بجای نشو در جلوه و زینت، رشد در حُسن و زیبایی کند! برای موقف سقیفه، موقف عاشورا، موقف عفریت مستکبر، موقف آخر الزمان... خدا با دختر از مظلومیت ها درآمد و درآورد! #روز_دختر 📝 محسن قنبریان ۱۴۰۲/۲/۳۰ ☑️ @m_ghanbarian

با اینکه از روز دختر چندی است که گذشته است ولی حیفم آمد این متن زیبا و سحرانگیز، حکیمانه و البته قرآن بنیاد استاد ارجمند محسن قنبریان را به اشتراک نگذارم. گوارایتان...

🔸 نشست نقد کتاب چیستی نحوه وجود فرهنگ 🔰 گروه فرهنگ‌پژوهی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی برگزار می‌کند: 🎙 با حضور: #سید_حسین_فخر_زارع #مسعود_اسماعیلی #مهدی_جمشیدی #علی_ذوعلم ⏰ یکشنبه 7 خردادماه 1402، ساعت 13:30 📡 ارتباط از طریق: 🌐 skyroom.online/ch/iict/farhang 🔍 مشروح خبر👇 🌐 iict.ac.ir/vfarhang #نشست 🆔 @iictchannel

🔰 استشهاد شهید مطهری به شعر: لَوْ جِئْتَهُ لَرَایْتَ النّاسَ فى رَجُلٍ/ وَ الدَّهْرَ فى ساعَهٍ وَ الْارْضَ فى دارٍ در توصیف امام خمینی ره. 🔷امام ره، تجسم خواست روح عالی همه انسان‌ها است. 🔷او عصاره زمانه ای است که نمی خواهد در منجلاب تمدن مادی غرق شود.

🌾🌿سرباز جوان مصر و غرش مجدد آتشفشان فروخفته مصریان 1️⃣چندی پیش توفیق زیارت عتبات را به همراه مجموعه‌ای از دوستان و خانواده‌ها داشتیم(رزقنا الله و ایاکم کراراً و مراراً)، در لابی هتل محل استقرار در کربلای معلی به هنگام توقف و انتظار، گذری، صحنه‌هایی از سریالی مصری به چشم می‌آمد که تلویزیون عراق پخش می‌کرد، حضور بازیگر معروف مصری عادل امام که اکنون چهره‌ای بسیار پیرتر از زمان خاطرات کودکی من در مرز ایران و عراق -که آن زمان نیز عراق عنایتی به پخش سریال‌های مصری داشت- یافته بود، برایم جالب‌ بود ولی جالب‌تر از آن، موضوع سریال بود، موضوع سریال حمله مخفیانه یک گروه نیروی مسلح مصری به اسرائیل و ضربه‌زدن به اسرائیل به فرماندهی عادل امام بود؛ این نکته که هنوز مصری‌ها عقدۀ فروخفته مقابله با اسرائیل را این‌چنین بعد از سال‌ها حتی در آثار تلویزیونی خویش زنده نگه داشته‌اند. البته تصویر سریال از مبارزه هم قدری غلوشده و اغراق‌آمیز و غیرواقعی می‌نمود اما همین میزان که خود این نبرد و ضربه‌زدن به موضوع بدل شده بود نشان می‌داد، در رؤیا و تصویر مصریان، مقابله با اسرائیل زنده و برجسته است؛ گرچه به‌شکلی فروخفته و آرزومندانه. 2️⃣این روزها که یک سرباز جوان و کم‌سن و سال مصری با رشادت تمام سه سرباز رژیم صهیونیستی را در یکی از مناطقی که اسرائیل خاطرش از آن آسوده است، به درک واصل می‌کند، و سپس خود در محاصره افتاده و به فیض شهادت نائل می‌شود و بعد شعر خواندن او در تجلیل از مقاومت که با صدایی خوش یاد شهداء و آزادگی را گرامی می‌دارد دست‌به‌دست می‌شود، باید باور کنیم روزگار ورق خورده است؛ مصر فقط هم‌غصه آن عقده فروخفته نیست؛ این عقده فروخفته اکنون لبریزشده و برون‌داد یافته است و این وضعیتی دیگر است.... 3️⃣ آرامش آن شهید جوان مصری در ایام و شاید لحظات قبل از شهادت که در فیلمش هویداست، طلیعه امری دیگر است، دلبستگی به آزادگی و مبارزه اکنون دیگر در قفس سینه مصریان نمی‌تواند حبس شود؛ او پیش از اینکه شهید شود روحش به امری بالاتر از حیات روزمره تعلق گرفته و شیدای آن شده بود. شاهد بسیار مهم دیگر تشییع جنازه همین شهید جوان مصری است که در نهایت اکرام و اعزاز با حضور بسیاری از نیروهای ارتش مصر، مذهبیون و مردم عادی، گردن‌فرازی کرده و سینه ستبر کرده‌اند. 4️⃣گاه حوادث ظاهری در یک جامعه محاکات امری عمیق در روح فرهنگ آن جامعه‌اند؛ این شهادت‌جویی و آن اکرام و حضور حکایت بازگشت جدی مصریان به عرصه مبارزه با رژیم اشغالگر قدس است. پس از این بازهم خبرهایی بسیار جدی از تحرکات فعال مصری‌ها خواهیم دید و شنید. دیگر مصر تحمل و پذیرش ماندن و انتظار را ندارد گرچه رژیم حاکم بر مصر بخواهد از ترس تبعات، این تحرکات را کنترل کند. البته خود رژیم مصر هم می‌داند که معادلات جهانی تغییر یافته است و رژیم اشغالگر در سراشیبی انحطاط قرار گرفته است، بنابراین مهار و کنترل هم چندان سفت‌وسخت نخواهد بود کمااینکه حضور نظامیان با لباس نظامی در مراسم تشییع این شهید همین را گواهی می‌دهد. 5️⃣ای کاش کسانی که به بهانه موازنۀ واقع‌بینانه! بین مقدورات و آرمان‌ها، خواسته یا ناخواسته درعمل از پس ز‌دن آرمان‌ها و کوتاه‌آمدن و تنازل سخن می‌گویند، به تجربه مصر بنگرند که اگر دست و پای ملتی آزادمنش را به بهانه واقع‌گرایی بستیم، نه چیزی دستشان را خواهد گرفت؛ آن‌چنان که می‌بینیم حاکمیت‌های سازشکار مصری چیزی برای ملت مصر به ارمغان نیاوردند و ملت مصر بیش‌ازپیش فقیر شد و نه می‌توان آزادمنشی و آرمان‌خواهی ایشان را خفه کرد؛ روزی خواهد رسید که آرمان فروخفته و آزادگی منکوب‌شده، چون آتشفشانی سربرآورد و تمام موازانه‌های حقیر دنیاگرایانه را زیرپا له کند چنان‌که اکنون صدای آتشفشان در حال بیدارشدن مصر، گوش‌های غافلان و متغافلان را آزار می‌دهد. ای کاش درس بگیریم که اگر برای مصر کمترآشنای با مکتب شهادت حسینی نمی‌توان چنین کرد، برای ایرانی که هم خود را با حریت کربلاییان معنا می‌کند و هم دل در گرو مهدویت و آرمانی متعالی دارد نمی‌توان چنین موازانه مجعول و سخیفی را توصیه نمود. ____________________ 📍ای کاش از ایران هم کسی در مراسم تشییع این جوان شهید شرکت می‌کرد و پیام‌بر درود ملت شهیدپرور ایران بر ملت شهادت‌طلب و آزادمنش مصر می‌شد...دیپلماسی بین ملت‌های مسلمان را باید بیش از این‌ها فعال کرد... @abbas_heidaripour

«دوره‌ی انفعال و بی‌تحرّکی در دنیای اسلام، با حرکت امام ره، به سمت ضعف و نابودی حرکت کرد. امروز امّت اسلامی نسبت به دوران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی و دوران قبل از امام، پُرتحرّک‌تر، فعّال‌تر، آماده‌تر، سرزنده‌تر است، اگرچه همچنان نیاز به بیشتر کار کردن در این زمینه محسوس است. مسئله‌ی فلسطین پس از آنکه به خیال صهیونیست‌ها و پشتیبانانشان یک مسئله‌ی تمام‌شده به حساب می‌آمد و دیگر بنا نبود فلسطینی مطرح بشود، با حرکت امام و تحوّل امام در سطح امّت اسلامی، به مسئله‌ی اوّل جهان اسلام تبدیل شد. امروز مسئله‌ی فلسطین، مسئله‌ی اوّل جهان اسلام محسوب می‌شود. امروز فلسطین در کانون توجّه ملّت‌های مسلمان است.» بیانات ۱۴ خرداد ۱۴۰۲ رهبر انقلاب.

🔰یادداشت فاضل ارجمند حجت‌الاسلام حمیدرضا باقری نویسنده سه جلد نخست 📚مجموعه کتاب‌های ‌حیات روح خدا(دو جلد نخست به بازار عرضه شده و جلد سوم که در چاپ‌خانه است به‌زودی راهی بازار خواهد شد، ان‌شاءالله) ✍ دیپلماسی ظریف (دیپلماسی مُعَوِّقين) ... 🔻دیپلماسی ظریف یعنی هیچ گزینه‌ای جز مذاکره وجود ندارد، چون شما باید قد دهان خودت و امکانات خودت حرف بزنی. دیپلماسی ظریف می‌گوید اگر به قدر کافی زور نداری، رجز نخوان چراکه کار بدتر می‌شود، با لبخند و صلوات هرچه می‌توانی زودتر کمتر امتیاز بده و دعوا را تمام کن. در مذاکره مساحت به قدر چندکشور را بده، تا شاید مجبور نباشی تمام کشور را بدهی. 🔻دیپلماسی ظریف همان دیپلماسی بازرگان است که روز ۲۲ بهمن وقتی حکومت نظامی شکسته شده، رژیم سقوط کرده و ارتش به ملت پیوسته و سران رژیم یا فرار می‌کنند یا دستگیر می‌شوند، هنوز مشغول مذاکره پنهانی با بختیار و سران ارتش است تا آنها راضی شوند با مسالمت و آرامش و قانونی حکومت را به او تحویل دهند! 🔻 با دیپلماسی ظریف هیچ وقت هیچ جنگ و قیامی رخ نخواهد داد و دنیا همیشه به کام حاکمان و ظالمان است، اساسا هر کس قیام کند، عاقل نیست، چون همیشه مظلوم‌ها قدر دهانشان باید حرف بزنند و دهانشان بیشتر از التماس و خواهش برای کم‌تر تجاوز شدن باز نمی‌شود. چون آنکه قیام می‌کند همیشه دست مغلوب را دارد و امکاناتش از آنکه دست غالب را دارد کم‌تر است، پس نباید قیام کند، باید مذاکره کند! 🔻 دیپلماسی ظریف، دیپلماسی همان‌هایی است که وقتی پیامبر(ص) در جرقه‌های کندن خندق، خبر از فتح ایران و روم داد به او خندیند و گفتند: دیوانه شده است، قدر امکاناتش حرف نمی‌زند! 🔻دیپلماسی ظریف، دیپلماسی همان‌هایی است که وقتی امام خمینی می‌گفت: شاه باید برود؛ به او می‌خندیدند و می‌گفتند: دیوانه شده است، قدر امکاناتش حرف نمی‌زند، شاه با این ارتش سرتاپا مسلح و با پشتوانه آمریکا مگر رفتنی است! 📌پیامبر اکرم (ص) اگر می‌خواست قدر امکانات ظاهری‌اش حرف بزند، هیچ وقت قیام نمی‌کرد. امام خمینی هم هیچ وقت نمی‌گفت: شاه باید برود. ⁉️ مگر ابراهیم وقتی یک تنه بت بزرگ را شکست، قدر امکاناتش عمل کرد؟! مگر موسی وقتی سراغ فرعون رفت، قدر امکاناتش عمل کرد؟! 📌 ابراهیم و موسی و محمد (صلوات الله علیهم اجمعین)، اگر قدر امکانات ظاهری خود حرف نمی‌زدند، چون خدای بزرگ عالم و قادر مطلق را حاضر و ناصر خود می‌دانستند و دیده‌ بودند که: 👈«كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَليلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثيرَة بِإِذْنِ اللَّهِ وَ اللَّهُ مَعَ الصَّابِرين‏» 📌مؤمن قدر امکاناتش ظاهری‌اش حرف نمی‌زند چون امکانات او همان امکانات خداست. 👈«وَ لِلَّهِ خَزَآئِنُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَٰكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَا يَفْقَهُونَ» البته کسی اگر عاقل بی‌ایمان هم باشد، قدر امکانات ظاهری‌اش، حرف نمی‌زند. مگر می‌شود قدر امکانات حرف زد و در رقابت با زورمندان پیش رفت! 👈«قُلْ مَنْ ذَا الَّذي يَعْصِمُكُمْ مِنَ اللَّهِ إِنْ أَرادَ بِكُمْ سُوءاً أَوْ أَرادَ بِكُمْ رَحْمَةً وَ لا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَ لا نَصيراً» بگو: «چه كسى مى‏‌تواند در برابر خدا از شما حمايت كند، اگر او بخواهد براى شما بد بياورد يا بخواهد شما را رحمت كند؟ و غير از خدا براى خود يار و ياورى نخواهند يافت.» 👈«قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقينَ مِنْكُمْ وَ الْقائِلينَ لِإِخْوانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنا وَ لا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلاَّ قَليلاً» (۱۸- الاحزاب) خداوند كارشكنان [و مانع شوندگان‏] شما و آن كسانى را كه به برادرانشان مى‌گفتند: «نزد ما بياييد» و جز اندكى روى به جنگ نمى‏‌آورند [خوب‏] مى‏‌شناسد. 👈 به شرح حال بپیوندید. @sharhe_hal

🔻 آرمان و امكانات!؟ ✍ #سید_عطاءالله_مهاجرانی 🗓 اعتماد، ۲۰ خرداد ۱۴۰۲ این دو گانه با رویکردی یا رهیافتی که طعم نقد تصمیم‌گیری‌ها در کشور ما را داشت، مطرح شد. روایت شد که: «ما بر اساس آرزو‌ها تصميم می‌گیریم و نه بر اساس امکانات.» در واقع دوگانه آرزو - امكانات شکل گرفت. آرزو امری خیالبافانه به نظر می‌رسد، تفسیر شد و امکانات هم به آنچه که داریم، یعنی داشته‌ها محدود شد. این گزاره آرزو-امکانات، در نخستين گام تحریفی را البته ناخودآگاهانه به همراه دارد، و آن پوشیده‌ماندن «آرمان» است. آرمان با آرزو متفاوت است. کسی که افق روشنی را در پیش روی خود می‌بیند و هدف‌گذاری می‌کند و با تمام توان به سمت هدف و یا آرمان خود حرکت می‌کند، آرزواندیش نیست. کسی که بلیط بخت‌آزمایی می‌خرید و یا می‌خرد و با خیال برنده‌شدن هفته‌ای را در خوشباشی و خوشخیالی سر می‌کند، آرزواندیش است. کسی که با جدّ و جهد از تمام توان خود برای دستیابی به هدف استفاده می‌کند، آرمان‌خواه است و کسی که حواله به تقدير می‌کند، آرزواندیش است. به روایت حافظ: قومي به جدّ و جهد نهادند وصل دوست قومي دگر حواله به تقدیر می کنند آرزواندیشی در واقع موجب بر باد رفتن امكانات می‌شود، اما «آرمان» خواهی خود رکن و بنيان امکانات است. نسبت آرمان و امكانات همانند نسبت ايمان و عمل صالح در قرآن مجید است. ما در انقلاب اسلامی، در جمهوری اسلامی و در منطقه شاهد هر دو دوگانه «آرزو اندیشی- امكانات» و «آرمان خواهی- امكانات» بوده‌ایم. یکم: پیروزی انقلاب اسلامی در کشور ما، در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷، تابلو پیروزی آرمان بر امکانات بود، وقتی كارتر و محمد رضا شاه در شب ژانویه، دهم دی ماه سال ۱۳۵۶ ، جام‌های شامپاین را به هم زدند و شاه از تبختر گردنش را راست و دماغش را بالا گرفته بود، جیمی کارتر که به همراه ۴۱۰ نفر به ایران آمده بود، در ضیافت شام گفت: « ایران به خاطر رهبری فوق‌العاده شاه در یکی از پرمخاطره‌ترین نقاط دنیا، به یک جزیره ثبات تبدیل شده. این خیلی مرهون شماست، اعلیحضرت! مرهون رهبری شما و احترام و تحسین و عشقی که مردمتان به حضرتعالی دارند.» نگاه كارتر به امكانات آمریکا در ایران و شاه بود. امکاناتی که در بعد نظامی متکی به ارتش و سیاست منطقه، ای آمریکا بود. كارتر و شاه آرزواندیش بودند، در برابر آرمان انقلاب که توسط امام رهبری شد، شکست خوردند و جزیره ثبات کارتر، نظام سلطنتی فرو ریخت. آرمان‌خواهی امام خمینی از همان روزی تبلور یافت که امام گفت: «من سینه برهنه‌ام را برای سرنیزه‌های شما آماده کرده‌ام.» دیگر روشن‌تر از این نمی‌توان تصویری برای تقابل آرمان و امکانات تبیین کرد، سینه برهنه نماد آرمان است و سرنیزه نشانه امکانات. دوم: جنگ هشت ساله عراق و ایران، بر بنیاد آرزواندیشی صدام و امکاناتی که فراهم کرده بود، آغاز شد. وقتی در روز دوم حمله عراق به ایران، در کنفرانس مطبوعاتی، خبرنگاری از صدام در باره آینده جنگ پرسید، صدام گفته بود: «جواب شما را هفته آینده در تهران می‌دهم!» آرزواندیشانی مثل شاپور بختیار و ژنرال غلامعلی اویسی در گمراهی صدام نقش داشتند. برای نخستين و آخرین بار در جنگ عراق عليه ایران هر دو پیمان ناتو و ورشو با تمام توان در خدمت عراق بودند. گمان می‌کردند، نظام جمهوری اسلامی را سرنگون می‌کنند. در برابر امکانات آنان، مردم که برای دفاع از شهرهای خود، مانند خرمشهر، حتی کلاشینکف به اندازه کافی نداشتند، شهرهایشان در برابر بمباران سنگین هوایی و موشک باران بی‌دفاع بود، متکی بر آرمان و ایمان و امید ایستادند. یک ملت به صحنه آمد. صدام حسین و حاملان رنگارنگش در سراب آرزواندیشی‌شان غرق شدند. آرمان بر آرزو و مشت بر پولاد پیروز شد. به عبارت دیگر در واقع، آرمان، آفریننده امكانات است! آرمان به سخن و سلوک انسان و یک ملت جهت می‌دهد. در حالی که آرزو، انسان را سردرگم می‌کند. می‌بایست مرز بین آرزو و آرمان را بشناسیم، تا در دام، تسلیم به وضع موجود و حرکت و یا تصميم‌گیری بر مبنای امكانات صرف نشویم. وقتی پیامبر اسلام دست بر شانه صحابی رازدان، سلمان فارسی نهاد و گفت: «سلمان از مردمی است که اگر دانش در ثريّا باشد، به آن دست می‌یابند.» این سخن بیان آرمان است و نه آرزو. چنان که فرزندان رشید و دانشمند و آفرینشگر ملت ایران در همین روزها با طراحی موشک هایپر سونیک نشان دادند، که دیگر تصور حمله به ایران هم خیال خام و آرزو اندیشانه است!

به یادداشت آتی مراجعه فرمایید 👇

◀️پیمایش انگیزه‌شناسی بانوان بی‌حجاب این پیمایش که اخیراً توسط مرکز مطالعات فرهنگی تیام انجام شده، نشان می‌دهد روند مکشفه‌شدن جامعه آماری 992 نفره ایشان در شهر تهران چگونه بوده است: 📌38.9 درصد در قبل از تیر 1401 کشف حجاب کرده‌اند. در تیر و مرداد 1401 روند، ثابت و ماهیانه 3 درصد است اما آخر شهریور 1401 و غائله موسوم به مهسا(زمان درگذشت 25 شهریورماه) که شروع می‌شود، نرخ کشف حجاب هم به میزان 0.7 درصد نسبت به دو ماه قبل افزایش نشان می‌دهد. ⚡️در مهرماه که گرماگرم حادثه است، نرخ کشف حجاب رکورد را جابجا می‌کند(21 درصد). اما در آبان ابتدا یک نزول 76 درصدی نسبت به مهرماه رخ ‌می‌دهد ولی در آذر و دی‌ماه قدری روند، افزایشی می‌گردد(در سه ماه مورد بحثِ بعد از مهرماه نرخ‌ها به ترتیب 5.1، 6.4 و 9.4 است) اما از دی‌ماه به بعد دوباره به همان 3 درصد قبل از غائله برمی‌گردد و درنهایت در اردیبهشت امسال عدد اندک 0.7 درصد را نشان می‌دهد. 🔰بدین‌ترتیب می‌توان نتایج زیر را اخذ نمود: 1️⃣ تکانه اجتماعی غائله، روند کشف حجاب را جهش می‌دهد. این در زمانه‌ای است که دستگاه‌های فعال در حوزه حجاب و عفاف به دلیل شرائط محیطی و التهاب آن و یا حتی تردید در اعمال مقررات مربوطه به وضوح پا پس کشیده‌اند. 2️⃣این جهش در ماه‌های بعد دوام نمی‌آورد و گویی دامنه اجتماعی آن به سرعت کاهش می‌یابد(از 21 به 5)، چیزی معادل 76 درصد کاهش. بی‌عملی دستگاه‌های دخیل در حوزه حجاب و عفاف و فضای ابهام‌آلود باعث می‌شود دوباره اهل تردید در کشف حجاب به آهستگی به دامنه 5.1 درصدی آبان پیوسته، عدد را در آذر به 6.4 درصد برسانند، این موضوع در دی‌ماه بدتر شده و دوباره جهشی در حد 9.4 درصد را نشان می‌دهد. 3️⃣با جمع‌شدن این پیک دوم در دل اعداد قبلی، عملاً روند نزولی از بهمن‌ماه آغاز می‌شود، خصوصا اینکه هم غائله جمع شده است هم تا حدی قصه مدارس به کنترل نسبی درآمده است. درباره این روند نزولی و حتی بازگشت به الگوی قبل از غائله می‌توان گفت؛ 4️⃣حجم همراهان با کشف حجاب به هیچ روی منطبق بر کلیت جامعه ایرانی نیست و میزان نفوذ پدیده کشف حجاب یک روند مشخص را دارد که شرائطی چون غائله مرتبط باعث تشدید آن شد، اما این تشدید به خاطر فقدان بنیاد اجتماعی نمی‌توانست هر ماه دامنه سنگینی از یارگیری اجتماعی داشته باشد و به ناچار اثر افزایشی غائله در بهمن‌ماه به طور کلی تخلیه گردید و روند، کاملاً به الگوی قبل از همه این غائله‌ها بازگشت. 5️⃣ در فروردین و سپس در اردیبهشت 1402 که قدری سخن از اجرای جدی‌تر مقررات و کنترل اجتماعی با ابزارهای نوین و حتی لایحه قانونی به میان آمده است و تا حدی انعکاس‌ها در جامعه جدی می‌شود ابتدا از دامنه کشف حجا‌ب‌ها حتی از نرخ ثابت 3 درصد قبل از غائله کاسته می‌شود و در اردیبهشت که این انعکاس‌ها جدی‌تر می‌شود، گویی بانوان مستعد کشف حجاب این انعکاس را جدی گرفته و دامنه کشف حجاب از 2.8 به یکباره تا 0.7 درصد کاسته می‌شود. ⚠️نکته بسیار مهم که از تحلیل این روند به دست می‌آید آن است که حیرت دستگاه‌های میانی و گاه بالادستی در حاکمیت در فقدان سیاست منسجم و اعلام‌شده در حوزه حجاب و عفاف یکی از عوامل اصلی شکل‌گیری نرخ‌های بالای کشف حجاب نسبت به روند معمول آن بوده است. عدد دی‌ماه 1401 و مقایسه‌اش با آذر و آبان که هنوز متأثر از شرائط غائله هستیم، شاهدی جدی بر این امر است. درنقطه مقابل حس اجتماعی مبنی بر اینکه حاکمیت در اعمال سیاست‌های کنترلی جدی است هم مدخلیتی اساسی دارد؛ این امر با روندهای ابتدای سال 1402 قابل اذعان است. بدین‌ترتیب ما با اهل تردیدی مواجه هستیم که اگر حس کنند هیچ‌گونه کنترل اجتماعی وجود ندارد به راحتی خود را وارد این جرگه می‌سازند و البته این اهل تردید هم با وضعیت کلی جامعه ایرانی منطبق نیست و حداکثر درصد اندکی از این جامعه است. پرسش اصلی این است که آیا باز می‌خواهیم به بهانه کار فرهنگی-که سخنی درخور و شایسته است- ابزارهای جدی هدایت اجتماعی همانند قانون و الزامات قانونی را وانهیم؟ @abbas_heidaripour

💡"چرا جامعه ایرانی با مداخله فرهنگی حاکمیت هم افزایی می کند؟" 🖋مهدی افراز 🔸خشکاندن جوشش های محلی، جشن های خُرد و ضیافت های خودجوش در قبال برپایی مهمانی متمرکز، خیابانی و کیلومتری غدیر، یکی از ایرادات ناصحانه ای بود که سال گذشته در نشست ها و جلسات ارزیابی مهمانی ده کیلومتری غدیر بارها از سوی ناقدین مورد طرح قرار می گرفت و این رویداد را از حیث ماهوی منافی رویکردهای مردمی و فولکلور انقلاب در ساحت فرهنگی قلمداد می نمود. 🔹این نقد با پیش فرض‌های نظری پیرامون نسبت دولت – ملت یا نسبت بخش عمومی - بخش دولتی منطقی و معقول به نظر می رسد، در واقع در شرایطی که حاکمیت با اتکا به منابع رسانه ای و هژمونیک خود در صدد خلق یک رویداد متمرکز برمی آید طبیعی است که جریان های توده ای خود را به حاشیه کشانده و ارضای تمنیات خود را در این وادی به ابزارهای رسمی واگذار می نمایند. اما رخدادهای روزهای گذشته حاکی از واکنش بسیار متفاوت جامعه ایران در مشارکت برای بزرگداشت واقعه غدیر بود. 🔸 تقریبا عمده مشاهدات و گزارشات از سراسر کشور حاکی از ضریب یافتن موضوع بزرگداشت عید غدیر در مناسبات ایرانیان شده است. مواجهه حاکمیت با این موضوع در ابعاد یک "رویداد ملی خیابانی" به صورت معناداری زمینه را برای فعال سازی استعدادهای فرهنگی ایرانی فراهم آورد. فارغ از مشارکت یدی و مالی ده ها هزار نفر در محدوده ده کیلومتری، بسیاری از روستاها، محلات، کوچه پس کوچه ها، دکان ها، بازارها، خانه ها و محافل خُرد بستری برای ابراز ارادت و عشق متمایز به ساحت امیرالمومنین شده بود. و بدین ترتیب برخلاف انتظار جامعه شناختی، واکنش انسان ایرانی به مداخله حاکمیت انفعالی و عقب نشینانه نبوده و با پیشروی او هم به میدان داری خود ضریب داده است و مناسبات خود با این سیاست را در قالبی هم افزا صورت بندی کرده است. 🔹با این فرض رواست که خود را در مقام پاسخ به این پرسش انتقادی قرار دهیم که؛ اسباب و زمینه های این عکس العمل نامتعارف چه می تواند باشد؟ به طور کلی سابقه اجتماعی ما حکایتگر گرامیداشت غیرعمومی، نحیف و طبقه ای در ازای عید ولایت بود و از ابتدای انقلاب و حتی پیش از آن، با آن که مسأله غدیر به لحاظ اعتقادی، کلامی و ایدئولوژیک جایگاه ویژه‌ و هویت بخشی در اذهان ایرانیان داشته اما هیچگاه در زمره یک جشن ملی ظهور نیافته و در واقع فاصله‌ روشنی میان فرهنگ ذهنی و فرهنگ عینی ایرانیان در ازای این سوژه برقرار بوده است. لذا تنها نیروی اجتماعی که توانایی ایجاد چنین تحولی را داشته؛ تغییر سیاست حاکمیت در تعامل با این پدیده بوده است. ▫️کارایی این سیاست از سه منظر قابل فهم است؛ 🔸منظر اول: ما در حال زیست در یک جامعه رسانه ای هستیم، در این جامعه موضوعی که واجد هویت رسانه ای نباشد قابلیت ورود به خیال اجتماعی را نخواهد داشت. این خصیصه دلالتی به برساختی شدن واقعیت ندارد بلکه نحوه تعاملات ذهنی و وجودی انسان در این جامعه به نحوی است که حضور رسانه ای را بخشی از ماهیت یک پدیده جمعی – اجتماعی می داند و در این شرایط اگر یک سوژه فاقد وجود رسانه ای باشد فاقد وجود اجتماعی خواهد بود. پرداختن به تعظیم غدیر در ابعاد یک "رویداد ملی خیابانی" زمینه ای فراهم آورد تا بشدت رسانه پذیر شود و از این رهگذر مراوده ایرانیان با این مقوله را به کلی متفاوت نماید. با این فرض اگر حاکمیت به جای این سیاست، امکانات خود را مصروف حمایت از خرده فعالیت های محلی و لوکال می نمود این سوژه هیچگاه واجد چنین هویت رسانه ای نمی شد و در ساحت رفتاری ایرانیان منشأ دگرگونی نمی گردید. 🔹 منظر دوم: این سیاست مبتنی بر استانداردهای ملی بوده است. اگر یک موضوع بخواهد در قامت یک سوژه به شادی ملی، ترس ملی، اندوه ملی یا عزت ملی مبدل شود می باید خود را در چارچوب های ملی بازتولید نماید. کلان شهر، پایتخت، میلیونی و خیابان از نمودهای ویژه امر ملی است و بعید است که یک معنا توانائی این را داشته باشد که خود را در هیئتی کوتاه یا کوچکتراز این به حد ملی برساند. 🔸منظر سوم: حاکمیت دینی در انظار عمومی ایرانیان همان نهاد اجتماعی دین است که موفق به کسب قدرت سیاسی شده و در جایگاه حکمرانی قرار گرفته لذا تعیین مناسبات جامعه با مقولات دینی و مذهبی شدیداً به سبک تعامل حاکمیت با این موضوعات وابسته است. در واقع سبک مواجهه ملت ایران با جمهوری اسلامی خارج از نسبت دولت – ملت مدرن است. جامعه ایران دینداری خود را منطبق بر تقریر حاکمیت قرار داده و با لحاظ این خصیصه طبیعی است که شدت یافتن التفات نظام حکمرانی به یک معنا یا واقعه ی دینی موجبات تشدید توجهات عمومی به آن موضوع را به همراه خواهد داشت و طبیعتاً این ملازمه در امور غیرمذهبی، غیر معنوی و غیر دینی جاری نخواهد بود. #جشن_غدیر #مهمانی_ده_کیلومتری #ایران_آینده🔽🔽 https://eitaa.com/joinchat/4069130343Cba3978c77a

🔶🔷🔶شرح یک عکس در دو حدیث ✅اول حضرت علی ع : رسول‌ خدا(ص) بر منبر خود به‌ من‌ فرمود: «خدای‌ عزوجل‌ #دوستی‌_مسکینان‌ و #مستضعفان‌ در زمین‌ را به‌ تو بخشیده‌ است؛ پس‌ آنان‌ را به‌عنوان‌ برادر گزیده‌ای، و آنان‌ تو را به‌عنوان‌ یک پیشوا برگزیده‌اند. پس‌ خوشا به‌ حال‌ کسی‌ که‌ تو را داشته‌ باشد و دربارة‌ تو سخن‌ راست‌ گوید؛ و وای‌ بر آن‌ کس‌ که‌ تو را دشمن‌ دارد و بر تو دروغ‌ بندد.» منبع ✅دوم پیامبر اکرم ص: «ای علی ....تو #ضعیفان را به‌عنوان‌ پیرو گزیده‌ ای، و آنان‌ تو را به‌عنوان‌ امام‌ گزیده‌اند. برادران‌ تو هر انسان‌ گرسنه‌ و پاکیزه‌ و کوشایی‌ است‌ که‌ در جهت‌ تو دوست‌ می‌دارد، و در جهت‌ تو دشمن‌ می‌دارد، در چشم‌ خلق‌ کوچک‌ می‌نماید و پایگاهی‌ بزرگ‌ در پیشگاه‌ خدا دارد.» منبع 🔶پابرهنگان؛ پنجره ای رو به اسلامِ مستضعفان @paberahnegan

🔰گزارش تصویری | اختتامیه چهاردهمین جشنواره فارابی ▫️آیین اختتامیه چهاردهمین جشنواره بین‌المللی فارابی با حضور دکتر محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، محمدعلی زلفی‌گل، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری و جمعی از پژوهشگران و محققان عرصه علوم انسانی و اسلامی صبح امروز دوشنبه ۱۹ تیرماه ۱۴۰۲ در مرکز همایش‌های صدا و سیما برگزار شد. ▫️در اختتامیه این جشنواره بین‌المللی که با هدف شناسایی و معرفی استعدادهای برتر در حوزه علوم انسانی و اسلامی، معرفی و ارائه آثار و نظریه‌های برتر، روش‌ها و طرح‌های جدید در حوزه علوم انسانی و اسلامی در میان اندیشمندان ایرانی و غیر ایرانی برگزار شد، حضرت آیت‌الله استاد سید یدالله یزدان‌پناه به عنوان شخصیت پیشتاز علوم انسانی و اسلامی معرفی شدند. #استاد_یزدان_پناه #جشنواره_فارابی 💢 مؤسسه آموزشی پژوهشی نفحات https://eitaa.com/nafahat_eri