❓چرا امام حسین (ع) ناگهان در صحنه کربـــــــلا تنها شدند ؟ ❗️راز و رمز دگردیسے مردم کــــوفه چه بود ؟ ⁉️چرا از میان یک لشکر و سپاه، یکی حـر درآمد و دیگرے ابن سعــد؟ ⚫️چرا امام حســـــین (ع) با این که مردم کوفه را مے شناختند، باز هم دعوت آنان را پذیرفتند؟؟ ✔️پاسخ بسیارے از شبهات در... #نامیــــــرا عاشقانه اے عمیق و تکان دهنده از کربــــلا ....📚 〰〰〰〰〰〰

#رمان_نامیرا #بخش_اول بسم رب الحسین🖤 بیابان تفدیده و نور لرزان خورشید ظهر، بر دشت ترک خورده و هرم سوزان باد☀️ ، خاک داغ و رمل های دور دست را بر سر و صورت عبدالله می پاشید و حرکت اسب خسته اش می کرد. ام وهب که در کجاوه ای روی شتر🐫 نشسته بود، پارچه ی رنگ باخته را کنار زد. نگاهی به اطراف و نگاهی به عبدالله انداخت که جلوتر از او در حرکت بود، خواست بگوید؛ آب! امّا نگفت. حتی به مشک عبدالله هم امیدی نداشتو با ناامیدی صبورانه، دوباره پرده را انداخت. عبدالله یکباره ایستاد و رو به کجاوه بازگشت. صدای برنیامده ی ام وهب را شنیده بود؟ شتر ام وهب گویی آموخته اسب عبدالله بود که ایستاد و در پی او، هشت سوار زره پوشیده و شمشیر و سنان و سپر آویخته در هلالی شکسته، منتظر ماندند. عبدالله به شتر نزدیک شد و پرده ی کجاوه را کنار زد و گفت: « مرا صدا زدی ؟ » ام وهب که می دانست از آب خبری نیست، گفت: « نه » عبدالله تشنگی جاری در نگاه ام وهب را می دید. شرمنده گفت : « راهی تا فرات نمانده، به زودی همگی سیراب می شویم. » ام وهب با لبخندی ترک خورده، به عبدالله نگریست تا نگرانی اش را بکاهد؛ تا او پرده را بی اندازد و به سواران اشاره کند که؛ حرکت می کنیم! و دوباره به راه افتادند. *** تا افق خاکستری، جز خار و خاشاک نبود. انس بن حارث کاهلی به نماز ایستاده بود؛ در میان گودالی طبیعی که در کنارش تک خیمه ای کوچک در باد داغ دشت خشک می لرزید. در رکوعش، موی بر شانه ریخته اش با ریش بلند و یک دست سپیدش، یکی می شد. در سجده اش صدای فریاد مردان خشمگین و چکاچک شمشیرها و زمین کوب سم اسبان رمیده و هرم آتش و شیون زنان و کودکان و خروش رود، دور و نزدیک می شد. به سجده که رفت، انگار چنان برخاک افتاده بود که هرگز برنخواهد خاست. برخاست بی آنکه عبدالله و همران خسته اش را ببیند که تکیده به او نزدیک می شدند؛ تا رسیدند و گرد تک خیمه را گرفتند و عبدالله از اسب پایین آمد و کنار گودال چشم در چشم انس ایستاد تا او موج حیرت از دیدن پیرمردی تنها در بیابانی خشک و دور افتاده را در نگاهش بفهمد؛ که ندید و نفهمید. عبدالله منتظر ماند تا نماز انس به پایان رسید. حالا عبدالله رامی دید؛ خونسرد و بی هراس، بعد سوارانی رار که گرد خیمه اش را گرفته بودند و حالا یکی شان پیاده شده و کنار عبدالله ایستاد. عبدالله پرسید: « پیرمرد! تو وامانده ای یا در راه مانده؟ » « هیچ کدام. مقیم هستم » عبدالله به تسخّر خندید و به پیرامون اشاره کرد که جز دشت سوزان هیچ نبود؛ و گفت : « مقیم؟! در این جهنم؟! تنها و بی کس؟! » انس گفت: « اینجا جهنم نیست که تکه ای از بهشت است و من تنها نیستم، در انتظار یارانی مانده ام که بزودی می رسند و من امید دارم و یاری مرا بپذیرند. » و از جا بلند شد. عبدالله از سخنان انس سر در نیاورد. نگاهی به سوار همراهش انداخت. او نیز ابرو انداخت و لب آویخته کرد که یعنی من هم سر در نمی آورم.عبدالله رو به انس برگشت و گفت: « نیازی نیست از ما بترسی و یاران نداشته ات را به رخ ما بکشی! ما نه از مشرکانیم نه حرامی. » انس بی آنکه به عبدالله نگاه کند، از گودال بیرون آمد و گفت: « ترسی از شما ندارم، چه مشرک باشید، چه حرامی یا مسلمان؛ چرا که به زودی مشرکان و حرامیان و مسلمانان هم پیمان می شوند تا در همین بیابان و همین گودال بهترین بنده خدا و فرزند رسولش را بکشند و برکشته اش پای فشانی کنند. » و به سوی خیمه رفت تا باز هم عبدالله و سوار با حیرت به یکدیگر نگاه کنند. سوار گفت: « گمان می کنم تیغ آفتاب عقلش را زائل کرده و دیگر از یاری ما بی نیاز شده است. » « اگر هم چنین باشد، به یاری ما نیازمندتر است. » عبدالله به دنبال انس تا جلو خیمه رفت و گفت: « بسیار خوب پیرمرد، گمان کن ما همان یارانی هستیم که در انتظارشان مانده ای، اگر یاری می خواهی بگو تا یاری ات کنیم. » انس سر بلند نکرد. گفت: « شما از این سو آمده اید، اما از آن که من در انتظارش هستم از آن سو می آید؛ از حجاز. » « حجاز؟! » سوار گفت: « شاید خودش می خواهد به حجاز برود، اما نمی تواند. » عبدالله جلو خیمه رسید و رو انس کرد: « اگر می خواهی به حجاز بروی، آن اسب تا حجاز تو را می رساند. یا اگر پناهی می خواهی که در آن آسایش داشته باشی، با ما همراه شو تا در کوفه پناهت دهیم. » انس با لبخندی سرد سر تکان داد و وارد خیمه شد. عبدالله مستأصل مانده بود. صدایش را بلندتر کرد: « یا قرص نانی که سیرت کند، هرچه بخواهی دریغ نداریم، جز آب که خود به آن نیازمندیم. » بعد نگاهی به ام وهب انداخت که پرده ی کجاوه را کنار زده بود و آنها را می نگریست. ام وهب گفت: « اگر خیری از ما نمی خواهد، رهایش کنیم تا شرمان به او نرسد. » در همین حال انس با مشک بزرگی پر از آب بیرون آمد و گفت: « آنچه شما دارید به کار من نمی آید، اما آنچه من دارم، نیاز شما را برمی آورد.

» عبدالله که لب های خشکیده ی انس را دید گیج گفت: « تو آب در خیمه داری و خود تشنه مانده ای؟ » انس مشک آب را به طرف عبدالله گرفت و گفت: « شما مسافرید و روزه بر شما واجب نیست، اما من مقیمم و روزه دار. » عبدالله مشک را به سوار داد تا میان همراهان تقسیم کند. سوار رفت و عبدالله رو به انس کرد و گفت: « رفتار تو کنجکاوی مرا بیشتر می کند. تو که هستی؟ در این دشت سوزان، تنها، تشنه؛ و روزه دار؟! » انس چشم در چشم عبدالله خیره ماند. بعد گفت: « انس بن حارث کاهلی از قبیله بنی اسد و تو عبدالله بن عمیر از قبیله بنی کلب که برای جهاد با مشرکان فارس رفته بودی و اکنون به قبیله ات باز می گردی. » حیرت عبدالله به ترس تبدیل شد. گفت: « تو مرا می شناسی؟ » « همان قدر که دیگر کوفیان را؛ و پدرانشان را؛ که هرگز نه خداوند از آنان راضی بود، نه آنان از خداوند. » عبدالله مات ماند. سر تکان داد و گفت: « سخنان تو مرا می ترساند. » انس تلخ خندی زد و گفت: « تو از کردار خود بیشتر باید بترسی، تا سخنان پیری چون من! » عبدالله حیران نگاه کرد و گفت: « من با تو چه کرده ام، جز آنکه قصد یاری ات را داشتم! » « ببین با خودت چه کرده ای؟ » عبدالله گفت: « در این سخن سرزنشی می بینم که خود را سزاوار آن نمی دانم، در حالی که نیمی از عمرم را در جهاد با مشرکان بوده ام. » انس در حالی که از عبدالله دور می شد، گفت: « من چگونه به جهاد با مشرکان بروم در حالی که مسلمانان به یاری من محتاج ترند؟! » عبدالله چشم از او بر نمی داشت. سوار با مشک بازگشت. گفت: « همه سیراب شدند، جز تو! » و مشک را به سوی عبدالله گرفت. عبدالله نگاهی به مشک آب و نگاهی به انس انداخت که دور می شد. گفت: « نه! من بیش از دیگران سیراب شدم! » و به سوی اسبش حرکت کرد: « حرکت می کنیم. » و حرکت کردند. *** سلیمان کاروان سالار بود. کاروانی از پارچه های زربفت چین و زیورهای درخشان هند و زیراندازها و ظرف های ایرانی که در هرم سوزان باد از پای تپه ای رملی عبور می کرد. پیشاپیش دیگران سوار بر شتر، نگران اطراف را نگاه می کرد. کاروان که به میانه ی تپه رسید، سلیمان سر به سوی یکی از مردان اسب سوار چرخاند. سوار سریع خود را به سلیمان رساند. سلیمان گفت: « دلشوره دارم، دو نفر پیشاپیش، تپه را دور بزنید تا خیالم آسوده شود. » سوار یکی دیگر را صدا زد و هر دو پیشاپیش تاختند و از کاروان جدا شدند. سلیمان چشم به اطراف انداخت و همه جا را از نظر گذراند. سواران پیشقراول، تپه را دور زدند و از دید پنهان شدند. کاروان آرام پیش می رفت. چند لحظه بعد، دو سوار به تاخت بازگشتند و از پشت تپه بیرون آمدند. سلیمان وقتی آنها را دید، از بازگشت زود هنگام شان به هراس افتاد؛ و وقتی دید چندین سوار در پی آنها می تاختند، ایستاد و بقیه کاروان نیز هراسان در یک جا جمع شدند. سلیمان با خود گفت: « خدایا از اموال خود گذشتم، اما اموال شریکم را به تو می سپارم.» تیری بر پشت یکی از سواران نشست و سرنگونش کرد. سلیمان سریع از شتر پایین پرید و کاروان را پای تپه گرد آورد. شتران را نزدیک هم نشاندند و آماده ی رزم شدند. راهزنان که رسیدند جنگ آغاز شد. سیلمان که با دو تن درگیر بود، از میان آنها چشمش به دوردست افتاد و کاروانی را دید که به سمت آنها می آمد. لحظه ای امیدوار شد و پرقدرت تر از پیش شمشیر زد. کاروان عبدالله بود که نزدیک می شد. سواری از یارانش به پیش تاخت و کنار عبدالله رسید و گفت: « گویا راهزنان به کاروانی حمله برده اند. » عبدالله به یاد سخن انس افتاد و صدایش را هنوز می شنید که می گفت: « من چگونه به جهاد با مشرکان بروم در حالی که مسلمانان به یاری من محتاج ترند؟! » بعد رو به سوار گفت: « تو با یکی از سواران نزد ام وهب بمانید. » و خود به سوی کاروان سلیمان تاخت و بقیه سواران به دنبالش. سلیمان یکی از راهزنان را از پای درآورد که دیگری از پشت با خطی عمیق از شمشیر او را نقش بر زمین کرد. عبدالله و سواران رسیدند و با راهزنان درگیر شدند. چند نفر را کشتند و بقیه پا به فرار گذاشتند. چند نفر از کاروانیان به سراغ سلیمان رفتند و عبدالله فهمید که سلیمان کاروان سالار است. از اسب پیاده شد و به سراغ سلیمان رفت زخم او را وارسی کرد. سلیمان گفت: « خداوند به تو خیر دهد که مرا نزد شریکم شرمسار نکردی. » عبدالله پرسید: « به کوفه می روید؟ » « به نخیله می رویم. » عبدالله گفت: « نخیله؟ ما هم به نخیله می رویم. » سلیمان دست عبدالله را گرفت و نالان گفت: « این کاروان را به تو می سپارم. امید ندارم به نخیله برسم. نیمی از اموال این کاروان از آن عباس است. از تو می خواهم آن را به همسرش ام ربیع برسانی. » عبدالله به یکی از سواران اشاره کرد. سوار ازداخل کیسه ای که به زین اسب آویخته بود، مرهمی برداشت و به عبدالله داد. عبدالله گفت: « عباس را می شناسم. اما چرا خودش با تو همراه نیست؟ » سلیمان گفت:

« عباس دیگر دستش از دنیا کوتاه شده و من شریک و امانتدار او هستم. » عبدالله که لباس سلیمان را در محل زخم پاره می کرد، با شنیدن خبر مرگ عباس در خود فرو رفت: « خدایش بیامرزد. تو هم خیالت آسوده باشد که اموال عباس را به ام ربیع می رسانم. اما پیش از حرکت باید زخمت را مرهم بگذارم. » و مرهم را روی زخم پاشید. نعره درد آلود سلیمان بلند شد. *** ام ربیع در بازار کوچک و گرم بنی کلب، لا به لای مردم، بی هدف پرسه می زد و تماشا می کرد. جلو مغازه ی کوزه گری ایستاد. ظرفی سفالی را برداشت و وارسی کرد. جوانی سیه چرده از مغازه ی کوزه گری بیرون آمد و بر سکوی کنار مغازه ایستاد. نگاهی به آسمان انداخت بعد شروع به خواندن اذان کرد. صاحبان مغازه دست از کار کشیدند و یکی یکی به سمت انتهای بازار به راه افتادند. ام ربیع وقتی زبیر بن یحیی را دید که از مغازه اش بیرون آمد، سرگرداند تا او را نبیند؛ که دست به ریش یکدست سفید خود می کشید و به غلامش اشاره کرد که دست از کار بکشد. زبیر نگاهی به جوان مؤذن انداخت و به راه افتاد. به مقابل مغازه ی بشیر آهنگر رسید که همچنان در حال تیز کردن شمشیرهای خود، کنار مغازه ایستاده بودند و با یکدیگر گفت و گو می کردند. زید – پسر بشیر – تند و بی وقفه در آتش کوره می دمید. زبیر به طرف بشیر آهنگر رفت و جوری که بقیه هم بشنوند، گفت: « بشیر! گویا صدای سنگ و آهن و درهم و دینار مجال نمی دهد صدای اذان را بشنوی! » کار تیز کردن شمشیر به پایان رسیده بود. بشیر نگاهی به زبیر انداخت. پوزخند زد. گفت: « در این کنایه بیشتر حسادت می بینم تا تقوی. » مشتریان خندید. بشیر شمشیر را برانداز کرد. زبیر گفت: « نا امنی راه ها و غارت کاروان ها، اگر برای همه زیان داشته، برای تو نان داشته. » باز هم مشتریان خندیدند. بشیر برندگی شمشیر را با برش چرمی آزمود. شمشیر را رو به زبیر نشانه رفت و گفت: « کاروان تو را همین شمشیرها از یمن تا اینجا سالم رساند. » و پیش بند را باز کرد و رو به مشتریان گفت: « برویم تا بعد از اذان و افطار! » ادامه دارد..... #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم @aeineh_tarbiat

#ڪل‌یـوم‌عاٰشـورا‌وڪل‌ارض‌ڪربلاٰ #مٰا‌ملّت‌امـٰام‌حسینیٖـم | یـرون‌مقامی‌یعنی؛کھ‌ارباب‌منومیبینھ :) ویسـمع‌کلامی‌یعنی؛کنارگــدامی‌شینھ ! | #سائل‌الحسینم‌الحمدالله #من_ماسک_میزنم |منبع‌از‌عشاق‌الحسین| #اشکواره #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم 🏴 @aeineh_tarbiat ••••••••••••••••••••••••••

ڪجاے‌ایــن‌مسیرۍ؟! ڪجاۍ‌ایــن‌ڪاروان؟! #حـاج_آقا_مرادے🎤 #معرفتے #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم ❀✿ ❀✿ ❀✿ ❀✿ ❀✿ http://eitaa.com/aeineh_tarbiat

#استوری زندگۍ‌بـــدون‌‌اهݪ‌بیت‌وامـــام یعنےمــــردگے

`

`` وحــرڪت‌بدون‌امــام‌ یعنےگمـــراهے' ' ' ' @aeineh_tarbiat

♥️ختم۱۱۰روزه #نهج_البلاغه #روز_پانزدهم : ♡ ازحڪمت ۳۹۷ تـا ۴۲۰ ♡ دیگران‌ را‌ نیـز بــه‌ رفاقت‌ با‌ نهج‌العشـق‌دعوت‌ڪنید🌱 💠 سهم هر روز در 👇🏻 Join ➣ http://eitaa.com/aeineh_tarbiat 🌿🥀🌿🥀🌿🥀🌿

الحمدلله ربّ العالمین زیبایی های ربّ را به رخ میکشد... هرچه ربّ تو بیشتر برای تو جلوه کند. زمام کارت را به دیگری نمی سپاری!! یکی از کارهای شیطان:《زیَّنَ》 به معنی زینت دادن است ! وقتی زشت را زیبا جلوه می دهد و حمدما را برمی‌انگیزد ... در نتیجه تبدیل می‌شود به ربّ ما و در نتیجه ما بندگی آن را می کنیم... #تفسیر_المیزان_استاد_منصوری #نوای_نور [بـایدزیـبایی‌هاۍ‌عاشـــورا،را‌ببینیـم وفهــم‌کنیم ...بایـد‌دراین‌ دانشگاه بیاموزیـم... تا اهل‌حمـــدوالگوگیــری‌ازآن‌در تمـام‌زندگیمان شویم] #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم @aeineh_tarbiat

#استاد_تراشیون #کودک_و_مربے ••••••••••••••••••0⃣1⃣ 🔴یکی از ویژگی های کودکان"پرسشگری زیاد آن ها"است: علت این پرسشگری زیاد چند تا مورده!👇 🔎کنجکاوی 🤷‍♀بیکاری 🔻درمعرض اتفاقات مختلف قرار گرفتن.. 😶گفتگوهای غیر قابل فهم برای کودک .. ‼نکته مهم این هست که خیلی از سوال هایی که بچه ها میپرسند برایشات مفید نیست و به دردشان نمیخورد..⭕️ °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° @aeineh_tarbiat

#استاد_تراشیون #کودک_و_مربے ••••••••••••••••••0⃣2⃣ ✔️ باید پرسشگری را کنترل کرد✔️ 💡راهکار: ✅"بازی" بازی زمینه ای را فراهم می کند که: ۱- کودک خود به دنبال سوالاتش برود، ۲-بیکار نمی شود؛ و ۳-در معرض اتفاقات مختلف قرار نمی گیرد. ✅"قرار گرفتن در گروه همسال" (هرچه بچه ها با بزرگتر ها مراوده بیشتری داشته باشند،سوال های بیشتری نیز برایشان ایجاد می شود). °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° @aeineh_tarbiat

#رمان_نامیرا #فصل_دوم ...و از سکوی میان مغازه پایین آمد. زید نیز کوره ها را خاموش کرد و با پدر همراه شد. چشم زبیر به ام ربیع افتاد که جلو مغازه ی او مکثی کرده بود و دوباره به راه افتاده بود. بشیر دست بر شانه زبیر گذ اشت و گفت:« راستش را بگو عجله تو برای نماز است، یا افطار بعد از نماز؟! » زبیر بی آنکه از کسی پنهان بماند، چشم از ام ربیع بر نمی داشت. گفت: « فعلاً هیچ کدام! تو برو، کاری در مغازه دارم، بعد خود را می رسانم. » بشیر که ام ربیع را دید، علت تأخیر زبیر را فهمید. پوزخندی زد و به راه افتاد. زبیر بازگشت. ام ربیع او را دید. خواست راهش را تغییر دهد. اما راه گریز نمانده بود. زبیر پرسید: « ام ربیع! چیزی می خواستی؟ » ام ربیع سر چرخاند و زبیر را پشت سر خود دید. گفت: « می خواستم! اما وقت نماز است. » و خواست به راه بیافتد که زبیر راه او را بست و گفت: « ام ربیع! هنوز تصمیم خود را نگرفته ای؟ » « من تصمیم خود را وقتی گرفتم که زنان را به خانه ام فرستاده بودی. » زبیر گفت: « زبیر گفت دخترانت را به خانه شوهر فرستاده ای، پسرت هم مردی شده به تو قول می دهم برای او هم خودم همسری مناسب پیدا کنم. حالا وقت آن نیست که به خودت بیاندیشی؟ » ام ربیع گفت: « تو واقعاً نگران من هستی؟! » زبیر گفت: « تو در تمام بنی کلب دلسوزتر از من نسبت به خودت پیدا نخواهی کرد. جز اینکه که به سلیمان اعتماد کردی، تمام اموال خود را به او سپردی تا به نام تجارت، همه را با خود ببرد و دیگر نشانی از او پیدا نکنی؟! از این پس، با مستمری سالیانه ی بیت المال، چگونه می خواهی سر کنی؟! که شش ماه تو را هم کفاف نمی دهد. اما در خانه ی من، هر چه می خواهی برایت مهیاست. » ام ربیع گفت: « من به قناعت عادت کرده ام. » و به راه افتاد. زبیر این بار با خشم او را صدا زد: « ام ربیع! از این پس انتظار نداشته باش که از تو و پسرت حمایت کنم. » ام ربیع بی آنکه رو بر گرداند، گفت: « خداوند ما را کفایت می کند! » و چشمش افتاد به انتهای بازار که هیاهویی بلند شده بود. زبیر هم رو برگرداند. کاروان از هم پاشیده ی سلیمان به همراه عبدالله وارد بازار شده بودند و مردم گرد آنها ر اگرفته بودند. زبیر گفت: « کاروان کیست؟! » ام ربیع هم به طرف جماعت رفت. کاروانیان یا زخمی بودند یا خسته؛ و سه جنازه بر شترها. ام ربیع کاروان را شناخت. گفت: « کاروان سلیمان است! » زبیر گفت: « او عبدالله بن عمیر است؟ پس سلیمان کجاست؟ » ام ربیع که به کاروان رسید، عبدالله او را شناخت. زبیر گفت: « چه بر سر این کاروان آمده؟ » یکی از مردان کاروان به سراغ سلیمان رفت؛ که روی کجاوه ی شتری خوابیده بود. ام ربیع گفت: « پس سلیمان کجاست؟ » مردی از کاروانیان گفت: « راهزنان حمله کردند. اگر عبدالله نرسیده بود، همه چیز را به تاراج میبردند. سلیمان هم زخمی عمیق برداشته، تو اموالت را مدیون عبدالله هستی. » ام ربیع به سراغ سلیمان رفت. سلیمان آرام چشم باز کرد. ام ربیع گفت: « سلیمان! » سلیمان نفسی آسوده کشید و گفت: « خداروشکر که تو را دیدم! نمی خواستم در حالی شریکم را ملاقات کنم که امانت او را به خانواده اش نرسانده ام. » و از هوش رفت. *** شب همه در خانه ی ام ربیع گرد آمده بودند. سلیمان وسط اتاق خوابیده بود و همه بزرگان بنی کلب در اتاق گرداگرد نشسته بودند. عبدالاعلی – شیخ بنی کلب – بالای اتاق کنار عبدالله بود و زبیر نیز کنار او با گوشه لباسش ور می رفت. بشیر و دیگران نیز بودند. ام ربیع درظرفی آب ریخت و آن را به در اتاق برد. ربیع جلو در ایستاده بود. مادر ظرف آب را به ربیع داد. ربیع وارد اتاق شد و ظرف آب را به بشیر داد. بشیر شروع به پاک کردن زخم شانه ی سلیمان کرد. زبیر گفت: « اگر اوضاع بر همین روال باشد، باید با هر کاروان لشکری همراه کنیم. » بشیر گفت: « باید به سراغ امیر برویم و از او بخواهیم چاره ای بیاندیشد. » عبدالاعلی گفت: « گرفتاری ما از بی لیاقتی امیر است، وگرنه راه های شام که امنیت دارد. » زبیر گفت: « پس پیکی به شام بفرستیم و از امیرمؤمنان یزید استمداد کنیم. »

عبدالله گفت: « پیش از آن باید با نعمان امیر ملاقات کنیم. » سلیمان دچار تشنج شد. گرد او را گرفتند. بشیر رو به عبدالاعلی سر تکان داد که یعنی رفتنی است. سلیمان به سختی صحبت می کرد. از بشیر پرسید: « ام ربیع کجاست؟ » بشیر به ربیع اشاره کرد که مادر را صدا بزند. ربیع بیرون رفت. سلیمان گفت: « مرا با او تنها بگذارید. » بشیر برای کسب تکلیف به عبدالاعلی نگاه کرد. عبدالاعلی برخاست و از اتاق بیرون رفت و بقیه هم به دنبال او بیرون رفتند. ام ربیع وارد اتاق شد. بشیر دست بر شانه ربیع گذاشت و او را نیز با خود برد. ربیع پشت پنجره ی اتاق آمد و دید که سلیمان با مادرش سخن می گفت و کم کم مادر به گریه افتاد و؛... سلیمان مرد! مادر اشک آلود، بیرون آمد. نگاه کنجکاو همه، به ام ربیع ربیع دوخته شده بود. ام ربیع گفت: « خداوند سلیمان را بیامرزد که خوب امانتداری بود! » همه از مرگ سلیمان اگاه شدند. ربیع جلو رفت. گفت: « او به تو چه گفت مادر؟ » « سفارشیی از پدرت برای تو داشت! » ربیع به فکر فرورفت . زبیر جلو آمد و پرسید: « چه سفارشی؟ » ام ربیع گفت: « اگر می خواست، به تو می گفت! » زبیر دلخور از پاسخ او، عقب کشید و کناری ایستاد. ام ربیع به اتاق دیگری رفت و به دنبالش ربیع وارد اتاق شد. عبدالاعلی رو به بقیه کرد و گفت: « سلیمان را به مسجد ببرید! » بعد رو به عبدالله گفت: « دوست داشتم زمانی می رسیدی که می توانستیم جشنی برپا کنیم، اما ... » عبدالله مجال نداد. گفت: « جشن ما زمانی است که مسلمانان در سرزمین خود آرامش داشته باشند. » جماعت وارد اتاقی شدند که سلیمان در آن بود. ربیع به اتاقی رفت که مادر در آن نشسته بود و اشک می ریخت. ربیع به او نزدیک شد. ام ربیع متوجه حضور پسرش شد. سر برگرداند و به او نگاه کرد. ربیع گفت: « او به تو چه گفت مادر!؟ » ام ربیع در سکوت به او خیره بود. ربیع گفت: « اگر برای من سفارشی داشت، پس چرا سکوت کرده ای و باز نمی گویی؟ » ام ربیع از پنجره دید که سلیمان را بیرون می بردند. بعد رو به ربیع گفت: « ببین اگر همه رفته اند، برگرد تا بگویم. » ربیع بیشتر کنجکاو شد. بیرون رفت. ام ربیع چند لحظه بعد، او را در میان جماعت دید که سلیمان را بر دوش داشتند و از خانه بیرون می بردند. ربیع نیز آنها را تا جلو در خانه بدرقه کرد. بعد در را بست به اتاق بازگشت و منتظر ماند. ام ربیع گفت: « او گفت که پدرت در حجاز نمرد؛ در شام مرد. » ربیع با تعجب جلوتر رفت و گفت: « در حجاز نمرد؟! خب... چرا... چرا... چرا این دروغ را به ما گفت؟ » ام ربیع گفت: « پدرت از او خواسته بود. » « مرگ پدر غم انگیز است، چه در حجاز چه در شام! » ام ربیع گفت: « او از بیماری نمرد، او را کشتند! » ربیع جا خورد و کم کم طنین خشم در صدایش آشکار شد: « چه کسی او را کشت؟ » ام ربیع برخاست و صاف و محکم در چشمان ربیع نگاه کرد. گفت: « پدرت سفارش کرده که هرگز به شام نروی! » ربیع گیج شده بود. فکر کرد. بعد گفت: « نمی فهمم این چه سفارشی است؟! پدرم با چه کسی دشمنی داشت که... » ام ربیع بغض آلود گفت: « او را کشتند، چون از علی برائت نجست؟! » ربیع با حیرت و ناباوری به مادر نزدیک شد و رو به روی او نشست: « او را کشتند، چون از علی برائت نجست؟! » « برای نماز به مسجدی در شام رفته بود و بعد از نماز به رسم شامیان در دشنام به علی بن ابیطالب اعتراض کرد. امام مسجد هم، فتوای قتل او را داد و خونش را همان جا ریختند. » اندوه مرگ پدر، برای ربیع دوباره تازه شد. ناباور و مات ماند. *** هنوز آفتاب بر حیاط خانه چیره نشده بود که ام ربیع دید، پسرش بار شتر را محکم می کند. اسبی در گوشه ی دیگر حیاط بود. مادر از خانه بیرون آمد و لحظه ای به او نگاه کرد. کیسه ای بزرگ در دست داشت. نگران جلو رفت.

ربیع کیسه را از مادر گرفت. گفت: « این ها را در قبایل میان راه می فروشیم و در شام خانه ای می خریم و ساکن می شویم. » ام ربیع گفت: « کمی دیگر فکر کن ربیع، عمل نکردن به سفارش پدر، بد فرجامی دارد. وقتی از تو خواست به شام نروی، یعنی از خون خویش گذشته تا خداوند در روز موعود میان او و قاتلانش داوری کند. » « پدر از حق خود برای خونخواهی گذشت، اما من هم حقی دارم که نمی توانم از آن بگذرم. » « لااقل با عبدالله بن عمیر مشورتی کن! » ربیع دست کشید و با کنایه به مادر لبخندی زد. گفت: « عبدالله؟! اگر به مشورت با مردان بنی کلب اعتماد داری، چرا به آنها نگفتی که شامیان با پدر چه کردند؟! پس تو خود می دانی که مردی در بنی کلب نیست که به خونخواهی پدرم به شام برود. » مادر گفت: « بنی کلب با بنی امیه پیمان دارد؛ و مادر یزید، زنی از قبیله توست! تو چه توقعی داری؟ می خواهی به آنها بگویم، به خونخواهی پدرت به شام بروند؛ که به جرم دوستی با علی بن ابیطالب کشته شده. دوستی ای که از خوف آشکار شدنش، از تو هم پنهان داشتم؟! » « من اگر علی را نمی شناسم، پدرم را خوب می شناسم؛ که او از پرهزگاران بود و از بدکاران دوری می کرد. پس قبیله ی من، این شمشیر است و نیازی به مردان بنی کلب ندارم. » « تو در کار تجارت بی تجربه هستی، اگر به شام برویم، مستمری ما را از بیت المال قطع می کنند. » « چرا باید مستمری ما را قطع کنند؟! » مادر گفت: « مگر نمی دانی که زبیر عریف ماست و همه ساله سهم ما از بیت المال در اختیار اوست. » « مهم نیست، در شام تجارت می کنیم. » « و اگر در شام همین اموال باقیمانده را هم از دست بدهیم؟! » ربیع لحظه ای به مادر نگاه کرد. نمی خواست تن به این تردید بدهد. گفت: « تا اسب را سیراب کنی، به نزد بشیر می روم تا تیغم را تیز کند. » مادر در سکوت به ربیع نگریست، تا از خانه بیرون رفت و در را بست. ربیع که به در مغازه ی بشیر رسید، شمشیرش را برای تیز کردن به او داد. بشیر در حالی که شمشیر را تیز می کرد، به ربیع اشاره کرد که بنشیند. بعد رو به زید گفت: « پسرم، آتش را تندتر کن! که تیغ ربیع فقط به آتش تند نرم می شود. » بعد رو به ربیع کرد: « به راستی که تو پسر عباس هستی! مرد سرسختی بود. همیشه برای انجام دشوارترین کارها آماده بود. تو هم در اوضاعی که کاروان داری پرخطرترین کارهاست، تصمیم به تجارت گرفته ای؟! » ربیع گفت: « چاره ای نیست من هم باید پی کاری باشم که پدرم بود. » « با این همه خطر، چرا مادرت را به دنبال خود می کشی. » « خودش می خواهد همراهم بیاید، من هم با همه ی جان مراقبش خواهم بود. » زید پرسید: « به کجا می روید؟ » « شام! » بشیر گفت: « چرا به یمن یا حجاز یا مصر نمی روید که بهترین کالاها را دارند؟ » « شام را ترجیح می دهم، راه هایش امن تر است. » زید گفت: « کاش ما هم می توانستیم به شام برویم. بسیاز از شام شنیده ام. » بشیر گفت: « زندگی جز در قبیله، تنهایی و غربت به همراه دارد، حتی اگر در شام باشد. » ربیع گفت: « قبیله ای که مردانی چون عباس نداشته باشد، نباشد بهتر است. » بشیر شمشیر تیز شده را به ربیع داد. ربیع سکه ای داد و لبخندی به بشیر و زید؛ و رفت. بشیر به فکر فرو رفت. ادامه دارد... #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم . . . . . . . . . . . . . . . @aeineh_tarbiat

#استورے_مذهبی قـافله‌سالار‌داره‌میـــاد.... ....خداڪنه‌برگرده @aeineh_tarbiat

#استورے_مذهبی اشبـه‌النّاس‌بـــه‌ زهـــرا(س) رو زدن.... #یـا_رقیـه (س) #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم ▪️دنبـال‌ڪنید👇🏼 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . http://eitaa.com/aeineh_tarbiat °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

#سلام_آقا «أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ فی سِـرِّهِ وَ عَلانِـیَـتِـهِ» "سلام بر آن کسى که در نهان و آشکار خدا را اطاعت نمود." #ناحیـه_مقدسـه #به_تـو_از_دور_سـلام #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم @aeineh_tarbiat °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

بحر طویل اسماء شهداء کربلا و مدافع حرم 🎤 حاج میثم مطیعی چقدر قشنگ خدا رو به شهدای کربلا ومدافع حرم قسم میدن که....🖤 #مداحی #اشکواره #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم @aeineh_tarbiat〰️〰️〰️〰️〰️〰️

#سلام_آقا «أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ فی تُرْبَتِهِ» " سلام بر آن کسى که خداوند شفا را در خاک قبر او قرار داد." #ناحیـه_مقدسـه #به_تـو_از_دور_سـلام #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم @aeineh_tarbiat °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

♥️ختم۱۱۰روزه #نهج_البلاغه #روز_شانزدهم : ♡ ازحڪمت ۴۲۱ تـا ۴۴۶ ♡ دیگران‌ را‌ نیـز بــه‌ رفاقت‌ با‌ نهج‌العشـق‌دعوت‌ڪنید🌱 💠 سهم هر روز در 👇🏻 Join ➣ http://eitaa.com/aeineh_tarbiat 🌿🥀🌿🥀🌿🥀🌿

○ موثرتریـن‌ عامل برای خوب بار آوردن بچه ، #روابط_والدین است. ● پـدر و مادر باید آن چیزی را که می خواهند در فرزند نهادینه شود را در رفتـار خود با یکدیگر نشان دهنـد. #تربیت_فرزند

○ یادمـان نرود فرزندان ما آن چیزی می شوند که رفتـار می کنیم نه آن چیزی که می خواهیـم. ● اگـر می‌خواهیم فرزندمـان #تبعیض را نیاموزد و کسی را ❌ به خاطر مال و ثروتش احترام نکند❌ ، کافی است👇🏻 در برخورد با مهمانان پول دار و ناتوانمان از نظر مالی ، #یکسان برخورد کنیم و از آنان یکسان پذیرایی نماییم. #تربیت_فرزند #موڪب‌ِمجازے‌ #مڪتب‌ِحــٰاج‌قـٰاسِــــم . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . http://eitaa.com/aeineh_tarbiat °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°