🌱«جانهایمان» ✍️به قلم طیبه فرید آبادانی های توی سرم دارند سنج و دمام می زنند.مثل آن جوان هایی که از ما کشتند را زنی نزاییده.از وقتی یادم هست وسط جنگ نفس کشیدیم.از درخت زیتون سبزمان هی شاخ‌و‌برگ‌چیدند که زمین‌گیرمان‌کنند.این چند وقت حتی بیشتر.شاخه‌های جوانِ شصت و سه ساله ای که هر کدامشان به تنهائی یک درخت زیتون بود.مثل ابراهیم‌که خودش تنهائی یک‌ امت بود. خاطره جنگ، نقل بیست سال و چهل سال و یک قرن نیست.جنگ اصلا با آدم به دنیاآمده.از همان روزی که قابیل قالتاق بازی درآورد و یک دسته گندم پلاسیده هدیه برد برای خدا وصاعقه گفت مال بد بیخ ریش صاحبش. آقام می گفت که آقاش خدا بیامرز گفته«سال سی و دو موقعی که آیزن هاور از ذوق پیروزی تو انتخابات شاباش ریخت رو سر ژنرالای آمریکائی، پهلویا دستپاچه شده بودن و قطار قطار سرهنگاو افسرای ارتشو فرستادن جلو دانشکده فنی تهران.سربازا اسلحه شونو گذاشتن روی رگبارو نشونه رفتن‌سمت سر و‌پکال دانشجوا.چن روز بعد نیکسون نماینده آیزن خان داشت میومد تهران!چشم و گوش دانشجوا باز شده بود.فهمیده بودن که هیچ‌گربه ای محض رضای خدا موش نمی گیره!می گفتن «یارو آمریکائیه چه ریگی به کفششه که از اون سر دنیا هِلِک‌هلِِک‌ می کوبه میاد ایران؟» خب راست می گفتن چه ریگی به کفشش بود.» ما از همان روزی که اجدادمان از طوفان نوح جان سالم به در بردند وسط جنگیم.حتی قبل از اینکه آیزن‌هاور انگشت بگذارد روی نقطه قرمز وسط نقشه و چشم تو چشم افسرهاش بلند بلند بگوید«خیلی گشتیم اما جایی مهمتر از ایران روی این کاغذ نیس! نفت داره ،چهارراه جهانم که هست، نزارین مفت مفت از چنگمون درآد.نزارین برگرده به شکوه قبلش.» . پهلوی ها توی آن بَلبِشو لولشان را قلاف کرده بودند.روی تن مملکت چند کیلومتر مربع زخم و زیل بود.زخمِ آرارات و اروند و دشت نا امید.بحرین که آدم‌هاش شب جدائیش با چشم‌های خیس ایستاده بودند توی ساحل، به امید شنیدن صدای قِرقِرِ قایق موتوری که شاید از سمت بوشهر بیاید و برگردند آن‌وَرِ خطی که اسمش ایران‌بود.هر چی نوک صندل هایشان را کشیده بودند روی ماسه های تر ساحل هر چی دندان هایشان را فشرده بودند روی هم به تریج قبای کسی بر نخورده بود.صبح که آفتاب جزیره بالا آمد ایرانی بودند و حالا کنار ساحل هفت پشت غریبه.ممد رضا بی جنگ جزیره را باخته بود.با آدم‌ها وخانه هاش،با کوچه ها و نخل هاش،با دخترهای چشم‌و ابرو‌مشکی و ساحل و ماهی هاش... پهلوی ها رفتند اما جنگ نرفت... مردم دردشان آمده بود وقتی صدام گفت نان و‌مربای صبحانه اش را بغداد می خورد و چلوکباب شامش را تهران.لقمه گنده ای که هشت سال آزگار طول کشید و هیچ‌وقت هم به جهاز هاضمه اش نرسید. .مااسمش بود که با حزب بعث می جنگیم .هشتاد و چند تا کشور نامرد هر چی از دستشان آمد ریختند تو باک ماشین های جنگی صدام.جوان‌هایی از ما کشتند که هیچ زنی مثلش را نزاییده بود.جنگیدیم.وسط جنگ آدم می جنگد.خب...قطعنامه‌که امضا شد یک عالمه جان از جان هایمان کم شده بود اما شهرها و کوچه ها و دخترها و نخلها سر جایشان بودند.با دست خالی جلو هشتاد و چند تاکشور مسلح قد خم نکردیم.خاک ندادیم...نه اینکه فقط خاک‌ندادیم کلی خاک هم به خاک هایمان اضافه شد.نه اینکه اهل کشور گشایی باشیم ها.نه!ما به حق خودمان قانعیم.اما هر کی پیراهنش بوی خدا بدهد جانش جان ماست.خاکش خاک ما.پرچمش ناموس ما.غبار ظلم توی تاریکی شب بشیند روی صورتش می بینیم و بی تاب می شویم...ضاحیه باشد یا غزه ،یمن باشد یا عراق،شامِ بلا باشد یا پاراچنار....یک‌جان از جان هایمان کم‌می شود.آن‌وقتست که دست غالب خدا می شویم و سفیر موشک هایمان با صدای سنج و دمام آبادانی های توی سرمان به هم می پیچد و روی سرشان فرود می آئیم. اینجا مادرها جوان های شصت و سه ساله ای به دنیا می آورند که هر کدامشان به تنهایی یک امتند... مثل ابراهیم. #مقاومت #غزه #ضاحیه #نصرالله #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

🪴«آقای انقلاب» ✍️به قلم طیبه فرید رئیس پارلمان مملکت نشسته پشت فرمان طیاره و وارد حریم‌هوائی کشور جنگ زده ای شده که دشمن هایش برای ورود به آسمان آن جا از احدی اجازه نمی گیرند و چپ و راست حریم هوائی اش را نقض می کنند و شهرهای جنوبی اش را بمباران. خب این اگر اسمش اقتدارِ« آقای جمهوری اسلامی »نیست چی هست؟! آقای قالیباف در انتخابات تیر رأی من نبود اما شجاعت و ابتکار عملش برای حضور میدانی در مناطق بمباران شده جنوب لبنان دلگرم کننده است و ای ول دارد. ازین حرف ها بگذریم «زندگی زیر سایه انقلاب اسلامی مایه فخر و مباهات است...». #ضاحیه #نصرالله #غزه #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

بسم رب الشهدا و صدیقین ✍بغدادی آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم... دیشب با شنیدن صدای بسیییار مهیبی از خواب پریدم فقط می لرزیدم نمی دانستم چه بلائی بر سرمان آمده... از ترس جرات باز کردن چشمانم را هم نداشتم...خوب دقت کردم تا صدای شیون و جیغی مرا به خود آورد ولی تنهاصدا ،صدای بچه ها بود که هنوز خوابشان نبرده بود... همه چیز عادی بود و تمام عزیزانم سالم بودند... شاید آن صدای وحشتناک در قلب من منفجر شده بود صدایی که می خواست مرا بیدار کند ...! من هر روز صبح بیدار می شوم و کودکان معصومم را آماده ی رفتن به مدرسه می کنم ۱و ظهر با غذایی مطبوع و آغوشی باز از آنها پذیرایی می کنم.. غافل از اینکه کودکان لبنانی سرگردان و بی پناه نه آغوشی برایشان مانده و نه غذایی... چطور دنیا اینطور مرا ربوده است ...فقط من و عزیزانم مهم هستند!؟ فرزندان حزب الله عزیزان سید حسن نصرالله عزیز نیستند... آنها که حتی فرصت بدرقه ی سید شهیدشان را هم نداشته اند...! مرا چه شده...؟ در چه خواب ناز و مرگ باری فرو رفته ام که هیچ چیز بیدارم نمی کند! این شعر دائم در سرم می پیچد نکند صدای سید شهیدم باشد😔 آل بو سفیان به عزت، فی بیوت آمنین؛ (در خانه‎هایشان در امنیت به سر می‎برند) آل ما دور از وطن، یا لیت قومی یعلمون؛ (کاش این قوم می‎دانستند) نکند من هم در خانه های امن هستم و فرزندان سید شهید بی پناه و نا امن... وای بر من... چگونه مرا بیدار خواهند کرد... با رفتن عزیزانم... با از دست دادن امنیتم... سردار دلها رفت و از او فقط یک دست سالم باقی ماند تا بفهمم یک دست هم صدا دارد😭ولی باز بیدارم نکرد... سید ابراهیم شهید سوخت تا گرما بخش قلب های سردمان باشد😭ولی بیدار نشدم و حالا پیکر عزیزشهید سید حسن نصرالله بر زمین ماند و به آغوش خاک سپرده نشد تا داغش بر دلم بماند و سرد نشود تا بچه های حزب الله تنها نمانند . دیگر با چه صدایی باید بیدار بشوم.. وای بر من که جرات بخشیدن چند تکه فلز زرد رنگ را ندارم ....نام طلا را دیگر بر زبان نخواهم راند. چرا بی تاب نیستم...چرا به هر دری نمی زنم و خواب از چشمانم ربوده نشده است... چرا حداقل با زبان و قلمم به جان صهیونیست ها نیفتاده ام... چرا بر سر کوچه ها بساط نکرده ام و برای مقاومت سر و صدا به راه نینداخته ام ...مساجد و حسینه ها چرا اجناس جمع نمی کنند و سرود های خیبر خیبر یا صهیون پخش نمی کنند. فقط یک نقطه کافی ست تا صهیون.نیست شود... ولی ... قوم بنی اسرائیل با یک فرمان سامری تمام طلاهای خود را برای ساخت گوساله آوردند و مجسمه ی بسیار بزرگی از طلا ساخته شد... و من در آخرین پیچ تاریخ وا مانده ام انگشت به دهان که طلاها و پول ها و لباس های گرم و حتی پتوهایم را ذخیره کنم برای روز مبادا...غافل از اینکه روز مبادا همین امروز است... احساس می کنم حضرت علی امروز مرا می دیده است: 《آنچه امروز از پيش فرستى فردا بر آن وارد خواهى شد؛ پس براى قدوم خود در سراى ديگر جايى فراهم ساز و براى آن روزت چيزى از پيش بفرست و ....》 «اى شنونده! از مستى خود به هوش آى و از غفلت بيدار شو (وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا) #ضاحیه #اذا_جاء_نصرالله #طلاهای_عاقبت_به_خیر #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI