🔰انتشار سه یادداشت‌ در روزنامه سراسری سراج 🌀فاطمه شکیب رخ، با عنوان مهلت سه روزه خداوند 🌀مخدره چمن خواه، باعنوان مهدویت نیاز زمانه 🌀‌نجمه صالحی، با عنوان مسجد معجزه دوم عصاره هستی #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

احترام گذاشتن به نعمت نان ✍سیده‌الهام‌موسوی پشت پنجره به نظاره نشسته بود. با وزش باد سرد، به خود می‌لرزید و تمام نگاهش به سفره بود. سفره را جمع کردند. او که بی‌تاب و گرسنه‌اش بود شروع کرد نوک زدن به پنجره شاید متوجه‌‌اش شوند. دخترک سفره را با سفره پاکن تمیز کرد. خرده‌های نان را برداشت تا در سطل زباله بیندازد. همین لحظه مامان‌بزرگ که داشت شال قهوه‌ای برای مریم می‌بافت با شتاب گفت: _مریم جان اونجا نه! مریم با چهره‌ی مبهم‌: _مامان‌جون! خب اینا خیس هستند، بذارم کپک می‌زنند. مامان بزرگ شال و کلافه را کنار گذاشت. نزدیک مریم رفت. _قربون دختر گلم برم این نعمت خداست باید خیلی مواظب باشیم کجا بذاریم. هروقت دیدی خرده ریزهای سفره خیس هستند بذار کنار پنجره یا زیر درخت نارنج حیاط؛ این‌طوری نه به نعمت خدا بی‌احترامی کردی و نه گنجشک‌های پشت پنجره منتظر و گرسنه! «رسول خدا(صلی الله علیه و آله) می فرمایند: «نان را بزرگ دارید و آن را محترم بگذارید که خدای متعال برای آن، برکاتی از آسمان فرو فرستاده و برکات زمین را بیرون آورده است؛ از جمله احترام گذاری به نان، آن است که آن را نبرند و زیر پا نیندازند.»(بحار الانوار، ج 63، ص 270.) #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

مرکز پرگار کائنات ✍️مهتا صانعی، عضو تحریریه مجتهده امین شهید آوینی:«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید» منشور هویت آدمی همین کلام است حتی اگر اعتقادی به خدا و ماوراء نداشته باشد. آن‌هنگام که کارش بوی منیّت گرفت از حلقه‌ی وصل جدا می‌شود، پرت می‌شود، زار می‌شود. به پیچک‌های هرز جهت می‌یابد و عصاره‌ی خورندگی و درندگی‌اش دِماغِ فَلَکش را آویزان می‌کند. بوی تفکرات آدم‌ها خسته می‌کند روزگار را. کائنات را. ملائکه را. شاید هم ابلیس و لشکریانش را. قرار بود مرکز پرگار باشیم. قرار بود شوآف نباشیم. قرار بود به قول مولانا: جای گله نیست، چون تو هستی همه هست، باشیم. قرار بود فاخر باشیم و همه را مسجود خلقت خودمان کنیم. آری قرار بود همه عاجز باشند در برابر این خلقت. در برابر انسان! عاجز شدند اما به طرز دیگری. من از این همه حرف‌های بی‌سر و ته به همان جغرافیای کوچکم می‌رسم. که ای کاش تنگ‌تر شود این سرزمین به من. بی‌سلاحم، قدرت واژگان هم. کاش سعدی بیاید و بگوید: سعدیا پیکر مطلوب برای نظر است، ور نبینی چه بُوَد فایده‌ی چشمِ بصیر! و شاید خسته از منیت‌ها! «یَا‌مَن‌اَرجوهُ‌لِکلِّ‌خَیر» جام زهرت را بیاور! من برای زندگی بیش از این چیزی که می‌بینی مصمم نیستم! #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

زن. دین. عشق ✍️زهرا نجاتی، عضو تحریریه مجتهده امین مهم‌ترین هویت من، زن مسلمانی است که اول همسر و بعد مادر است؛ بنابراین دین‌ من پر شده از گزاره‌های مربوط به زن بودن، همسر بودن، مادر بودن برای فرزندم. در دین من، برای شیردهی دستور آمده، برای اینکه حق فرزندشیرخواره با مادر یا پدرش است، دستور آمده است. برای اینکه فرزندشیرخوار، هیچ چیز برایش مفیدتر از شیر مادرش نیست، دستور آمده است. برای اینکه اول به دخترم یا پسرم هدیه را بدهم، دستور آمده است. اصلا در باب‌های احادیث علامه حلی، بابی داریم در مورد استحباب طلب فرزند، باب دیگرش، استحباب طلب دختر از خداوند، باب دیگرش کراهت ِ دوست نداشتن دختر. در دین کامل من، حتی آمده است که دختران حسنه هستند و هر مردی که دل زن محرمش را شادکند، خداوند دلش را در قیامت شاد می‌کند. در دین کامل من آمده است که هر مردی که برای حتی یک زن از محارمش، اسباب خشنودی فراهم کند، خدا هم او را درقیامت خوشنود می‌کند. و اگر چهار زن از محارمش را حمایت کند، بهشت بر او واجب می‌شود. در دین کامل من، حقی به عنوان عاقله قرار داده شده. یعنی اگر زنی دیه بر او واجب شد، مردان ذکور خاندان پدریش، ضامنش هستند. دین من پر است از عزت و احترام به زن و دختر. مثلا امام باقر علیه‌السلام فرمود؛«خداوند به زنان مهربان‌تر است». جالب این است که این همه در دینی است که چهارماه، تنها کشور پرچمدارش را به حرم بی توجهی به زن، به آشوب کشیدند و بعد خیلی ریز به محاق رفتند؟ من بابت این دین کامل، بابت این نگاه ظریف و زیبا، بابت این همه عشق به زنانگی‌ام، خدا را، دین‌ام را و زنانگی‌ام را شکر می‌کنم. شما چطور؟ #جهادتبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

به نام زنان به کام سیاست‌زدگان ✍️سعیده رحیمی، پژوهشگر حوزه زنان مسئله سیاست‌گذاری مسائل زنان، موضوع آشنا و گاه ابزاری جهت ایجاد تریبون کنشگران سیاسی و اجتماعی، شده است؛ اخیرا مناظره‌ای در شبکه چهار سیما پخش شد که عنوانش بهتر بود به‌جای سیاست‌گذاری حوزه‌ی زنان، سیاست زدگی حوزه زنان باشد! جای تأسف است که جبهه‌ی انقلاب در برابر تفکر لیبرال آن‌قدر ضعیف ظاهر شود که نتواند از موضع حق خود دفاع کند! مهجوری اندیشه رهبری در ادبیات گفتاری و محتوای سخنان خانم خزعلی به وضوح هویدا بود. وقتی مبانی رهبری توسط عالی‌ترین مقام حوزه‌ی زنان در نظام اسلامی ایران، فهم نشود، چه انتظاری می‌توان از جوانان این عرصه داشت!؟ جای یک اشاره‌ی کوچک به این سخن رهبری خالی بود؛ «در موضوع زن و خانواده ما در دنیا مطالبه‌گریم‌ نه پاسخ گو!» می‌توانست این جمله در سخنان ایشان به‌خوبی پردازش شود و مظلوم‌نمایی طرف مقابل را به چالش کشد‍! واقعاً خانم دکتر خزعلی یک اتاق فکر نداشت تا ارائه‌ی بهتری دهد یا این صحبت ضعیف حاصل کار تیمی بوده است!؟ که در هر دو صورت باید گفت: «وااسفاه!» #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

بلاگرهای رنگی ✍🏻 زهرا کبیری پور چند سالی می‌شد که در اینستاگرام صفحه‌ای داشتم. از همان روزهای اول که وارد این رسانه شدم، به نظرم بهترین محل برای پژوهش‌های جامعه‌شناسی آمد؛ چون با طیف وسیعی از سلیقه‌ها و فرهنگ‌ها همراه بود. بعد از مدتی پیگیر محتوای برخی از صفحات به اصطلاح پُر فالوور شدم. صفحاتی که در بسیاری از مجالسِ خانم‌ها نیز موضوع گفتگو و نُقل مجلس بود. در مدت کوتاهی متوجه شدم که این صفحات مشغول ترویج سبک خاصی از زندگی پر از زرق و برق هستند، به وسیله‌ی تبلیغ تم‌های کذایی جشن تولد، جشن تعیین جنسیت و حتی جشن طلاق! و در ذیل عناوینی مثل خانه‌ی صورتیِ من، آشپزخانه‌ی گلگلی و... شاید بپرسید مگر تبلیغات بد است؟! خیر، تبلیغ کردن هیچ وقت بد نیست چه بسا به دیده شدن محصولات درست کمک می‌کند. حتی گرفتن پول، البته با قیمت مناسب برای تبلیغ خوب هم است. چون مَبلغ مناسب تبلیغ سبب می‌شود که تولید کننده، تولیدش را جدی بگیرد و خودش را بالا بکشد. اما چه چیزِ این تبلیغات در این صفحات مجازیِ زرد، بد است؟! ترویج سبکِ زندگی مصرف‌گرایی بد است. هرچیزی و هر محتوایی را بدون در نظر گرفتن تبعات آن تبلیغ کردن، بد است. نمایش یک زندگیِ به ظاهر مرتب و آرام ولی کاملا سوار بر تبلیغ بد است. آه و حسرت دختران جوانی که در این اوضاع آشفته‌ی اقتصادی با یک جهیزیه‌ی ساده به خانه‌ی بخت رفته‌اند را جمع کردن، بد است. اینکه پول گرفته باشی تا یک زندگیِ پر از زرق و برق خیالی را تبلیغ کنی و جوری وانمود کنی که انگار خودت هزینه کرده‌ای، بد است. بلاگری نوعی شغل البته از نوع کاذبش است و در تمام دنیا بلاگرها در حیطه‌های تخصصی خودشان فعالیت می‌کنند؛ اما بلاگرهای ایرانی همه چیز را تبلیغ می‌کنند حتی قَرنیز دیوارها و سرویس دستشویی‌شان را. حال در چنین جامعه‌ای که قیمتِ استوری یک بلاگر نوجوان آن، بیشتر از عمل سزارین یک پزشکِ متخصص است، اقبال به علم بیشتر است یا ثروت؟! آیا جوانان ما در روزهایی که اقتصادمان اوضاع آشفته‌ای دارد، دیگر میلی به درس خواندن و تلاش برای کسب علم دارند؟! در چنین اوضاعی یک صنعت‌گر و تولیدکننده مگر دیوانه است که برای چندرغاز، عرق بریزد. به همین دلایل، طبق اخبار واصله، مردانی که در این صفحات رنگی تبدیل به ابزار و اکسسوار عکس‌ها شده‌اند، شغل‌شان را رها کرده‌اند. در این میان راه چاره چیست؟! تقویت نرم‌افزارهای ایرانی که بشود آن را مانند یک شهری که پلیس و قانون دارد، اداره کرد و هرکس اجازه نداشته باشد هر چیزی را تبلیغ کند. البته در این میان مخاطب نیز نباید ساده‌لوح باشد و باید آگاه باشد که اطرافش چه خبر است، آن وقت می‌تواند با آرامش بیشتری زندگی کند. #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

✔️ «آگاهی از ناآگاهی»؛ نخستین کارکرد الهیات انقلاب اسلامی ✍ علی اسفندیار، روزنامه‌نگار و کارشناس علوم اجتماعی از آن زمان ۶۰ سال می‌گذرد؛ از آغاز روشنگری آشکار امام راحل و علمای مکتب قم برای تشکیل جبهه‌ی رهایی از تحریم آگاهی دوران ستم‌شاهی تا اکنون که در عصر جهاد تبیین نفس می‌کشیم، از اعتراض امام خمینی(ره) به تغییر قانون «سوگند به قرآن کریم»، فتنه «تساوی حقوق زن و مرد» و بهادادن به فرقه خودخوانده بهایی در لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی، تا اکنون که گام‌های راسخ تمدن ایرانی_اسلامی را شاهد هستیم. لایحه‌ی مذکور دربردارنده قوانینی بود که به صورت خاموش و نرم، هویت‌زدایی فرهنگ اسلامی در ایران را نشانه گرفته بود و قم در ۱۳۴۱، شبکه سلطنتی را به عقب‌نشینی وادار کرد؛ از این اقدام می‌توان به رویداد بزرگ فرهنگی و شناختی و آغاز قیام فرهنگی در کشور یاد کرد. قیام فرهنگی از قم، نهضت اسلامی در کشور و ثبات سیاسی در تهران؛ سه مرحله‌‌ی تاریخ‌ساز برای کشور است. مکتب انتقادی قم را می‌توان کانون شکل‌گیری «فهم موقعیت تاریخی ایرانیان» و دستاورد پنهان و بی‌نظیر امام راحل در سال‌های پایانی طاغوت دانست؛ دستاوردی که با تنویر افکار عمومی و آغاز زدودن «ستمِ شناختی»، کارکرد اصیل علمای بیدار شیعه را به نمایش گذاشته است. با این توصیف، اگر آغاز عمر فرهنگی انقلاب اسلامی را سال ۴۱ شمسی بدانیم، بسیاری از شبهه‌‌های سیاسی، پاسخ خود را خواهند یافت، چرا که گزاره «پیش‌آگاهی مردم از حاکمیت دینی» و «رونمایی از پشت پرده‌ی فکری پهلوی»، نسل ایرانی را در پانزده_شانزده سال برای پیروزی انقلاب آماده کرد. اینجاست که رهبر انقلاب اسلامی «قم را مادر انقلاب اسلامی» می‌دانند. زین رو عمر انقلاب اسلامی را باید در دوگانه عمر فرهنگی و عمر سیاسی بازخوانی کرد؛ اگر امروز چهل و چهارمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی را قدر می‌دانیم، عمر فرهنگی انقلاب را نیز نباید نادیده گرفت که از سال‌های ۴۱_۴۲ با عبور از فرایندهای شناختی، آرام آرام به بار نشسته و انقلابی قلبی را بر پایه فهم انسان، خودآگاهی و خودشناسی ملی رقم زده است. هر چند رسانه‌های انقلابی و دلسوزان جهاد تبیین تلاش می‌کنند از دستاوردهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و تاریخ چهل ساله انقلاب اسلامی، پیام و تحلیل ارائه دهند؛ اما سزا نیست که چشم از رویدادهای معرفتی و شناختی پیشا انقلاب اسلامی که بخش مهم تلاش امام راحل بوده است، فرو بست. کار مهم انقلاب اسلامی، کلید زدن فرایند موقعیت‌یابی و زمان‌شناسی ملت ایران بوده و این که «فهم ظلم‌بودنِ ظلم کلان»، «فهم فقر‌ بودنِ فقر سیاسی» و «آگاهی از درد ناآگاهی» را وارد ادبیات فرهنگی کشور کرده است؛ اگر ظلم‌بودنِ دستگاه ستمشاهی، در لایه‌های ذهنی مردم آن هم در مدت بیش از ۱۵ سال به مرحله «باور» نمی‌رسید، انقلاب مردم در مواجهه با جریان طاغوتی_آمریکایی با هیجان کاذب و بی‌جانی روبه‌رو می‌شد. دوران پیشا انقلاب را می‌توان دوران افول تحریم ایرانیان از فهم موقعیت فردی، اجتماعی و تاریخی و آغاز شکل‌گیری «الهیات انقلاب اسلامی» دانست؛ از این رو امام راحل جامعه‌ی زمان ستمشاهی را از بی‌حسی و سِرشدگی خارج کرد و کشور، متناسب با فرایندهای آرام تولید فرهنگ، از اتمسفر ضدِشناختی و جهل‌زا به فضای جهل‌زدا و معرفت‌افزا انتقال یافته است. بازخوانی سخنان امام راحل نشان می‌دهد بزرگ‌ترین دستاورد پیام‌های امام از ۴۱ تا ۵۷ شمسی، تغییر نگرش مردم به موقعیت خود است. اگر «فهم موقعیت» اتفاق نمی‌افتاد، فهم زمانه و موقعیت‌های تاریخی بزرگ‌تر همچون پیروزی انقلاب رخ نمی‌نمود. بی‌شک تبیین‌گری شخصیت‌هایی همچون شهید مطهری، مفتح، بهشتی و شهدای محراب بوده که با ایجاد «بیداری شناختی» در طراز ملی، کنش سراسری ۵۷ را رقم زده و دست استعمارِ چندجانبه را از کشور قطع کرده است. اگر انقلاب اسلامی در سوادآموزی و پس از آن در تولید علم، نهضتی برپا کرده، نشان از آن است که میدان فهمیدن را به صورت عادلانه‌ پیش روی همگان قرار داده است تا جایی که می‌توان ادعا کرد، در هیچ دوره‌ای از تاریخ سیاسی کشور، هیچ حاکمیتی به میزان «انقلاب اسلامی» بر فهم روزآمد و بازگشت به اصالت‌های تمدنی تأکید نکرده است. و اکنون، وقت حراست از پیشینه‌ی ناب «انقلاب فرهنگی» است؛ دستاوردی که تبیین‌اش مغفول مانده است؛ اگر امروزه روایتگران ضدانقلاب، جای جلاد و شهید را تغییر می‌دهند یا امنیت را به احساس ناامنی و دارایی را به احساس ناداری برای هم‌وطنان تبدیل می‌کنند، اینها درس‌های فراگرفته از تجربه‌های تاریخی استعمار است؛ استعماری که روزگاری ناآگاهی و ناداری را به احساس آگاهی و دارایی تبدیل می‌کرد و به خورد ملت می‌داد. #رصد @AFKAREHOWZAVI

📝خاطره نویسی... ✍ جواد محدثی، نویسنده پیشکسوت حوزوی نوشتن خاطره، هم «یاد» است، هم حفظ و حافظه «تاریخ» است. هم آینه «فکر و روح» انسان است. هم تولید «سند»، برای تحلیل حوادث است. هم نوعی تمرین «نگارش» و قلم‌زنی است. هم نوعی «سرگرمی» سالم و مفید است. نوشتن سفرها، دیدارها، حوادث تلخ و شیرین زندگی، خاطراتی از کودکی، دوران تحصیل، دوران تدریس، دوران کار، حضور در جلسات و همایش‌ها، مهمانی‌ها، جابجایی‌ها ، اردوها، خصوصیات افراد، غم‌ها و شادی‌ها و... همهٔ اینها می‌توانند سوژه‌هایی مناسب برای خاطره نویسی باشند. در خاطره نویسی، اگر روی ظرافت و هنر نمایی در نگارش هم دقت شود، آن متن هم ارزش ادبی پیدا می‌کند، هم ماندگارتر می‌شود و هم برای دیگران جذاب و خواندنی می‌گردد. پس یاعلی! هر روز یک صفحه، حدّاقل. #رصد #ادبیات #خاطره_نویسی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

«معطرجات» ✍️طیبه فرید استاد خوش ذوقی دارم، می‌گفت آدم‌ها بو دارند! منظورش عطر و ادوکلن و این ها نبود، منظورش یک عطر ماندگارتر و بهتر بود می‌گفت کمی بهشان فکر کنی با بینی دلت می‌توانی بفهمی عطر متفاوتی دارند. راست می گفت! حافظ هم توی شعرهایش از این حرف ها زده! «من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم!» حافظ حتی با خاطرات آدم ها عطر بازی می کرده! من خودم دیدم یک نفر بود که بوی کاغذهای کاهی کتاب فارسی چهارم دبستان دهه ی شصت می داد، بوی نم روی علف جنگل های گیلان ،توی شعر باز باران. دوست داشتم ورقش بزنم و صفحاتش را بو کنم. خوش به حال گلچین گیلانی که می توانست بوها را بنویسد. یکی دیگر بوی عود سیب و دارچین می داد،حتی دودش هم پیدا بود و سوختن و کوچک شدنش، داغی خاکستر های تازه ای که از سوختنش ریخته بود پایین عود سوز هم پیدا بود، یک‌بار بهشان دست زدم،دستم سوخت. یکی که آدم مقدسی بود، بوی عطر گلاب و زعفران حلوای خانم جان رامی داد که با سلام و صلوات پخته بود، شیرین بود و دلپذیر.از بوییدنش سیر نمی شدی حتی با نان سنگک! بعضی‌ها هم قربان نبودنشان، اصلا نباید به بویشان فکر کرد،‌ از بس مایه رنج و عذابند، تعدادشان خیلی چشم گیر نیست! بگذریم که بوها را نمی‌شود ندیده گرفت و بوی بد در اقلیت است و اصلا وسط عطر باران و عود و گلاب و زعفران آدم ازین حرف ها نمی زند! نیک استادمان می گفت: دل، آدمِ با تجربه و معقول و وزینیست، دست کم نگیریدش. آدم بودن دل را ببینید تا کارایی هایش را نشان‌تان بدهد. آن وقت به جز بوی آدم ها صدایشان را هم می شنوید! نه صدایی که از چیده شدن اصوات حروف است، صدایی که می گفت رساتر از این حرف ها بود، آدم های کر هم می توانستند بشنوند! و نه فقط صدای آدم ها را، حتی صدای اشیا و محیط را. صدای پچ پچ گلدان های شمعدانی لب حوض، گردش‌ماهی‌ها،روشنی،من،گل،آب... صدای باران و عود و حلوای خانم جان را. صدای آویشن خشک توی شیشه، داخل کمد را. صدای قاب های روی دیوار را. صدای لباس های مرطوب و لرزان روی رخت آویز را. صدای آخرین کلمه های این متن را. اینکه دل چه آدم پیچیده ایست! #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

🔅عبادتی از جنس آفتاب.... ✍️زهرا سعادت رجب، معجزه مغفرت الهی و قدمگاه لم یزلی تفسیر تابناک"سدرة المنتهي" ازچاک گریبان کعبه است تا نشان ابدی قلب قبله‌گاه اسلام، شاهد شاءن رفیع چشمه فیض ربّانیِ"خواجه لولاک" باشد! مولودی که توحید هم بی ولای او جاده ی بی نشان است و عیار شیعه تا همیشه ی تاریخ، بازتاب تصویر بلند شهامت مردی روییده از خاک است که خیبر هم تاب بازوان حیدری‌اش را نداشت! کاش تیغِ طوفان سوارِ قلمم ذوالفقار گردیده و در میدان بلاغت علوی،حریم ظلمت ذهن را دریده و با زمزم واژه ها در وصف آب حیات ساقی بقاء، ترجیع واره های غربت عدل مجسّم را می سرود! #مولود_کعبه #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

⚫️توپ،تانک،مسلسل...هرچه ✍️زهرا نجاتی 💠اسراییل حمله کرده؟ سرپهبادش را به سمت ایران گرفته و با عواملش، ایران را در ایران نشانه رفته؟ جنگ است دیگر نه؟جنگ تمام عیار. می خواهم بدانم کسانی که همیشه هرچیز را توهم توطیه می‌خواندند، کجا نشسته‌اند! همان‌ها که وقتی رهبر می گفت جنگ اقتصادی میگفتند: ضعف اقتصاد خودتان را انداخته‌اید گردن آمریکا و اسرائیل! وقتی می‌گفت: جنگ فرهنگی؛ می‌گفتند: ای بابا اسم تغییر و تکنولوژی، را جنگ فرهنگی گذاشته‌اند این آخوندهای عقب مانده! وقتی جنگ نرم، را مطرح کردند، خیلی ها نشستند و به شوخی و جدی گفتند: جنگ است دیگر . حالا نرم و سخت مگر دارد؟ حرف‌هایی از جنگ آب به میان آمد و این جماعت گفتند: فکر کرده‌اید مردم مسخره تان هستند که اسم هر چیز را جنگ می گذارید؟ گفتند ؛جنگ انرژی. رهبر به میان آمد و مثل خضرنبی، دود فتنه را کنار زد و گفت؛ در آینده برایتان از جنگ انرژی ، خواهند گفت اما خیالتان راحت. ما تا صد سال و به قدر خیلی بیش از این جمعیت‌مان انرژی داریم فقط اسراف نکنید. و دنبال انرژی‌های تجدیدپذیر باشید! نوبت رسید به جنگ جمعیت. باز همین عده آمدند و گفتند: جنگ چه؟ مارا مسخره کرده اند! و باورشان نشد اقتصادچین و ژاپن، سر همین زمین می‌خورد!‌ همه‌اش گفتند: آمریکا بیکار است یک عمر با ما بجنگد؟ اسراییل دارد تمام فلسطین را می‌گیرد و این عده دلخوش دارند که قرار است نابود شود! اما این روزها، تک تک این جنگ ها را ثابت کرد. بدترش را هم. جنگ شد جنگ هیبریدی. ترکیبی! دشمن خودش به زبان آمد و گفت:پروژه مان هزار چاقو است. (برای اهل روضه: بلا نسبت شبیه گودال قتلگاه) واقعا دشمن هرچه داشته، آورده، به قول حضرت دلبر، سوراخی نمانده که توانسته باشند دشمنی کنند و دریغش گذاشته باشند... حالا دشمن، بین خودما، از میان نفس‌ها و فکرهای یک عده سخن می‌گوید. حالا دشمن با شستشوی مغزی، توسط خود ما زنان، جمعیت را و توسط خود ما جماعت ایرانی، کسانی مثل همان داروخانه‌چی کشف حجاب کرده و خیلی های دیگرمان با اعتقادات مان می جنگد. حالا پسر درخانه با جنگ دینی، دست و پنجه نرم می‌کند، زن با جنگ جمعیت، مرد با جنگ اقتصادی و دختر با جنگ فرهنگی! و توسط جاسوس‌های شیطان، پهباد به وسط اصفهان می‌رسد و البته با چشمهای تیزبین یاران ولی، سرنگون می‌شود اما... شاید هرازگاهی، این اتفاقات برای بعضی از ما لازم باشد. تا یادمان بیاورد عده ای که خیلی مردند، خیلی فداکارند، خیلی پای کارند.از قضا آن‌ها هم می توانستند مثل ما فقط در سایه‌ی امنیت، بیارمند، برای امنیت، دارند می جنگند، همه جوره. عین این ۴۴ سال را. کمی قدر بدانیم. خیلی چشمها، سالهاست برای امنیت ما به خواب نرفته، چشم هایی که معمولا با خون بسته می‌شود. کاش قدردان باشیم‌. همین. #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

✔️مصداقِ «مرد، میهن، آبادی» ✍️آمنه عسکری منفرد آنان‌که دیروز به بهانه شعار پوچ «زن، زندگی، آزادی» بسیجیان و نیروهای مسلح را زیر باد ناسزا و مشت و لگد می‌گرفتند، امروز به صحنه بیایند. این گوی و این میدان! بیایید و برای زنان و کودکان آسیب دیده در زلزله‌ی خوی، برای آباد کردن آواره‌های زندگی‌هایی که امروز ویران گشته، آستین بالا بزنید. ببینید! مردانِ مرد میهن اسلامی، مثل همیشهٔ تاریخ پر افتخار ایران، غیورانه و بدون هیچ چشم‌داشتی برای آبادانیِ خاکِ وطن پیش‌قدم شده‌اند، مثل همان روزهای پُراضطراب کرونا که حتی فرزند از ترس ابتلا، از پدر و مادر می‌گریخت. 🔻آری! این فرزندانِ «مظلوم» انقلاب برای سرافرازی وسربلندی ایران، جهاد را از جان شیرین‌تر می‌دانند. #زلزله_خوی #بسیج_سپاه #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

🔺ایران در مقام کنش، دشمن در واکنش ✍️زینب نجیب «ابتکار، دست ملت ایران است» این یکی از عباراتی است که رهبر انقلاب در تحلیل‌ِ همه جانبه‌ی خود از اغتشاشات اخیر فرمودند. ۱. برخلاف بسیاری از نقدهایی که این روزها از زبانِ دلسوزان و حامیانِ نظام جمهوری اسلامی شنیده می‌شود؛ که نظام در بسیاری از زمینه‌ها دچار انفعال شده و فعل و روایت اول را به دشمن واگذار کرده است و بدین ترتیب دچار چالش شده‌ایم؛ اما آیت‌الله‌خامنه‌ای به عنوان رهبر انقلاب که همیشه سخنان و تحلیلهایشان از جریانات و اتفاقات جامعه، همه‌جانبه، به‌دور از اغراق، مستدل، محکم و در یک کلام عادلانه بوده است؛ می‌فرمایند: «ابتکار دست ملت ایران است». ۱۴۰۱/۷/۲۰، دیدار با رؤسا و مدیران کشور ۲.این موضع گیریِ صریح رهبری نشان از آن دارد که تمامی جریانات واقع شده در ایام کنونی، از بازی رسانه‌ای درصدها شبکه مجازی و تلویزیونی خارجی، مجهز کردن عوامل‌شان در داخل کشور، فریب اذهان عمومی با دغل بازی و هزاران دروغ، شکار برخی جوانان و نوجوانان فریب خورده و بعضا هیجان‌زده و حتی کشته‌سازی و متأسفانه شهید کردن برخی از جوانان غیور این مرز و بوم، همه و همه تنها واکنشی بود به وجهه‌ی باشکوهِ ایران قوی و دستاوردهای اخیر نظام جمهوری اسلامی در ایام کرونا، در راهپیمایی میلیونی اربعین، صدور پیام انقلاب با یک سرود مردمی، حضور دولت در اجلاس شانگهای، ارتباط موثر با دیگر کشورهای همسایه، حفظ مرزهای ایران در برابر برخی شیطنت‌های اخیر و... ۳. بدین ترتیب ما باید باور داشته باشیم که طرح گفتمانِ «حرکت و روایت اول از آنِ ما» موفق شده است و دشمن، ناتوان از پاسخگویی به جهان و ناامید از هجومی دوباره به جایگاه واکنش دل سپرده است. بنابراین باید در همین مسیر ایستادگی کرد و هر لحظه دشمن را به منظور تهاجمی دوباره به گوشه‌ی رینگ کشانید. #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

2آنجا چراغی روشن است ✍️سمیه رستمی این روزها کافه‌، جای دنجی برای قرارهای دوستانه، عاشقانه و کاری است. کافه‌دارها تمام تلاش‌شان را می‌کنند تا دیزاین کافه شیک و شکیل و به‌روز باشد. می‌گویم دیزاین و نمی‌گویم طراحی؛ چون چیزی که شاهدش هستیم بیشتر دیزاین است تا طراحی. گلاب به رویتان باشد، قراری داشتم در یکی از همین کافه‌های مَکش مرگ ما. همین‌ها که لامپ‌های قلمبه‌ای را با طنابِ دار از سقف آویخته‌اند که لامصب اِند روشنفکری است. اعدام روشنایی و نور؛ ته پِرفکت است. البته این طناب‌ها به جای سیم بکسل ماشین هم کاربرد دارد که لاکردار این هم روشنفکری‌طوری است. یعنی بکسل روشنایی‌. از آنجا که این کافه‌ها محل گفتگو و تعامل است و هر گفتگویی حاصل تفکر است باز هم این بکسل روشنایی‌ یک جورهایی معنا پیدا می‌کند. رفتار مؤدبانه کافه‌چی را هم بزنیم تنگش و فراموش کنیم که این همه خرج دیزاین دِلکَشِ جوان پسند کرده، همه را هم هربار توی صورتحساب لحاظ می‌کند از باب این است که تا پول داریم رفیقمان است و قربان بند جیبمان. قرار کافه را می‌گفتم که دوستم با کلاس‌تر از من بود و با تأخیر آمد. به جای فضای تاریک‌روشنای کافه رفتیم در ایوانش نشستیم که روی میزهایش بطری رنگی با چند شاخه گل بنفش، سفید و ارغوانی همیشه بهار گذاشته بودند. سفارش یک نوشیدنی جینگولی را دادیم، نشستیم به گپ و گفتی ادیبانه. خدایی‌اش خیلی سعی کردم فاز روشنفکری داشته باشم و از یخناکی هوا لذت ببرم اما انصافاً سردم شده بود. بالاخره دوست گرامی‌ام هم به صرافت افتاد، زمستان زورش بیشتر است و دل کند از آن ایوان دلباز. محیط سر پوشیده کافه ولی دیگر جای خالی نداشت. همه میزها پر بود از جمعیت غالباً جوان. فقط مرد میانسالی آن وسط مسط‌های کافه نشسته بود. انعکاس نور از کله کچلش باعث شد توجهم به او جلب شود وگرنه بنده که فضول مردم نیستم. بعد از پرداخت صورت‌حساب، گشتی در میان کتاب‌های دنیای کتاب‌ زدیم که ثابت کنیم علاوه بر روشنفکری خیلی هم فرهیخته هستیم. دلتان نخواهد حتی کتاب هم خریدیم که صدای اذان را شنیدیم. دیگر وقتش بود از دستاوردهای روحی معنوی‌مان پرده‌برداری کنیم. پس راهی اولین #مسجد شدیم. در بدو ورود قالیچه کهنه و نخ‌نمای جلوی در ورودی زنانه توی ذوقم زد. بُدو خودمان را به نماز رساندیم. هنگام قنوت سر بلند کردم تا تعداد ملائکی که در فضای معنوی مسجد بال بال میکردند را بهتر ببینم و بشمارم؛ اما چشمم خورد به طراحی آجر سه سانتی و کاشیکاری لاجورد. جایی که احتمالا محراب بود. می‌گویم احتمالاً، چون پرده ضخیم سبز رنگی را می‌آویزند بین قسمت زنانه و مردانه که جلوی دید خانم‌ها را بگیرد. همیشه خدا درزِ دوخت را هم می‌اندازند سمت زنانه. این مسجد که ناقصی نقشه مسجد را هم اختصاص داده بودند به خانم‌ها. دلم می‌خواست پرده را کنار بزنم و طراحی محراب را ببینم. نماز را با حضور قلب به پایان رساندم. با دوستم تکیه دادیم به پشتی‌ها لنگه به لنگه و رنگ و رفته مسجد برای ادامه گپ و گفت. هنوز چشمم به آن قالیچه کهنه دم در بود. داشتم فکر می‌کردم چرا کمد شکسته، قالی کهنه، پشتی رنگ و رفته(این را با لحن نمکی‌ها بخوانید) که دیگر نمی‌شود به پول نزدیک‌شان کرد و کسی نمی‌خواهدشان را می‌آورند ول می‌کنند توی مسجد. لابد منت هم سر خدا می‌گذارند بابت این همه احسانشان. شاید هم می‌ترسند خدا نتواند از اموالش مواظبت کند و دزد بزند به مسجد. این دیگر چه جور ایمان به خدایی است؟ توی همین فکرها بودم که صحنه دیگر در مسجد میخکوبم کرد. البته منظورم از آن صحنه‌ها نیست. دوستان تفکراتتان را تمشیت کنید و استغفار کنید. خانمی کنار مسجد بساط کرده بود و دست‌ْدوختهایش را می‌فروخت. ما را هم صدا کرد که اجناسش را ببینیم. لابد خیال کرده هر آنچه دیده ببیند دل کند یاد. خواهر من، گیرم همین باشد، بعد از دیدن دیده و یاد کردن دل، بحث جیب است که می‌کند فریاد. هنوز حلاجی این ور بازار نه! چیز ببخشید، این ور مسجد تکمیل نشده بود که آن ور #مسجد چشمم افتاد به زنبیلی پر از لیف، کیسه، روشور و میوه خشک. هر چه بود برای خیرات اموات نبود. از این‌ها فارغ نشده بودم که چراغ‌های مسجد تک و توک خاموش شد. داشتم کیف می‌کردم که ای ول! الان فضای مسجد می‌شود کأنه کافه‌ها که یکی از پیرزن‌ها عصا زنان از جلویم گذشت و گفت دیگه برید خونه‌هاتون‌. مسجد بلافاصله بعد از نماز تعطیل شده بود. ما هم از صرافت ادامه گپ و گفت افتاده بودیم و بیرون آمدیم. دوباره سرم را بالا گرفتم ببینم ملائک در چه حالند؟ چشمم افتاد به دبه‌های ترشی. دبه‌هایی که لب پنجره اتاق خادم مسجد بی‌نظم‌و‌ترتیب نشسته بودند و ما را دید می‌زدند. حقیقتاً این دیگر اِند صحنه بود. دلم می‌خواست برگردم به فضای تاریک کافه، زیر نور کم‌سوی لامپ قلمبه‌ای، با دوستم درباره اهمیت زیباسازی مساجد غرغر روشنفکرانه کنیم. همانجا که حداقل چراغی روشن است. @AFKAREHOWZAVI

#پویش_من‌_و_مسجد 3⃣متولیان قدرتمند ✍🏻 زهرا کبیری پور یادداشت‌ دو تن از دوستانم را در مجله‌ی افکار بانوان حوزوی خواندم. یادداشت آن‌ها درباره‌ی قرار دوستانه‌ایی که در کافه داشتن و انتهای آن به خواندن نماز جماعت در مسجد ختم شده بود، نوشته شده بود. هر دوی آن‌ها از وضعیت موجود در آن مسجد گزارشی ارائه کرده بودند، یکی با قلمی جدی و دیگری با طنز. وقتی توصیفات آن‌ها را درمورد مسجد مورد نظر خواندم، به یاد مسجدی که چند وقت پیش رفته بودم، افتادم. وقت نماز مغرب و عشا بود و من هم کمی عجله داشتم، مهر را از جامهریِ مسجد برداشتم و برای اینکه در زمره‌ی السابقون قرار بگیرم، در ردیف اول ایستادم؛ اما همین که خم شدم تا مهر در دستم را روی سجاده بگذارم صدایی گفت: اینجا جای فاطی خانمه (با لهجه‌ی قمی بخوانید)، دو قدم آن‌ طرف‌تر رفتم، باز همان صدا گفت: اینجا هم جای زری خانمه، قدم بعدیِ من رسید به سجاده‌ایی که با کوک‌های بزرگی به فرش مسجد پیوست شده بود! بعد از عبور از آن مانع، همین که خم شدم مهرم را روی زمین بگذارم صدای آشنایی! گفت: جا اعظم خانم وایسادی که!؟ به طرف صدا چرخیدم و گفتم میشه بفرمایید تا کجا جاگذاری شده من تکلیفم را بدانم؟! گفت: صف اول پره. مهر را برداشته و به صف بعدی رفتم و خدا شاهد است که تا پایان نماز جماعت نه فاطی خانمی آمد نه زری خانمی و نه حتی اعظم خانم؟! اما همین که نماز تمام شد هم فاطی خانم آمد هم زری خانم هم اعظم خانم لابد. چون گعده‌ایی صورت گرفت به صرف چای!! چند وقتی است که در برخی از مساجد شهر شاهد متولیانی هستیم که مسجد را خانه‌ی واقعا شخصی خود می‌دانند و از حضور هرگونه افراد غریبه، کودک و نوجوان خم به ابرو آورده و استقبال سردی می‌کنند. این متولیان عزیز حتی به خودشان اجازه می‌دهند، هرچه را که در منزلشان اضافه است و دیگر استفاده نمی‌شود را به مسجد منتقل کنند. غافل از اینکه زیبایی بصریِ مساجد را این وسایل کهنه و زه‌وار در رفته از بین برده است. شاید روزی یادداشتی از بقچه‌های گره خورده که مانند مین‌های خوشه‌ای در جای جای برخی از مساجد کاشته شدن هم بنویسم!! #مسجد #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

#پویش_من‌_و_مسجد 4⃣نه از این سوی بام بیفتیم و نه از آن سوی بام ✍️آمنه خالقی فرد با دیدن یادداشت دوستم درباره مسجد، معجزه دوم عصاره هستی و گلایه او از وضع بد ظاهری مسجدی که در یکی از نقاط معروف شهر بود، یاد خاطره حضورم در یکی از مساجد همین منطقه شهر افتادم . همه چیز در مسجد مرتب و در نهایت سلیقه چیده شده بود، حتی رنگ فرش‌ها با طرح کاشی و رنگ پرده‌های مخملی هماهنگ بود. کلا فضای بزرگ مسجد با تلفیق رنگ زرد و سبز به زیباترین شکل ممکن آراسته شده بود. من که محو کاشیکاری‌های سبز فیروزی بودم و در دل به خوش ذوقی متولی مسجد احسنت می‌گفتم ، یک آن با دیدن صحنه روبرو خشکم زد . تقریبا از صف اول تا نزدیکی درب خروجی نیمی از فضای قسمت زنانه مسجد، با صندلی های یکدست قهوه‌ایی رنگ چیده شده بود و اهالی محل، از مسن تا میان‌سال و حتی سی و چند ساله ها در صفوف آراسته و مرتب روی صندلی، مهیای اقامه نماز برای خدا به شیک‌ترین حالت ممکن می‌شدند. نمی‌دانم پیش خودشان چه طور اندیشیده بودند که همه جز اندک نفراتی رکوع و سجود را نشسته می‌خواندند! یعنی واقعا همه عاجز از اقامه ۴رکعت نماز ایستاده برای چند دقیقه خلوت با خدا بودند! برخی از این خانم‌ها ده دقیقه قبل از نماز با هم ایستاده بودند و مربایی را که یکی از خانم ها درست کرده بود تست می کردند و نظر می‌دادند. حال چه شده که برای دقایقی بندگی کمر همت‌شان به یکباره شکست و مجبور به نشسته نماز خواندن شدند. نکند گمان می‌کنند چون زندگی‌ها از حالت سنتی و روی زمین نشستن فاصله گرفته، این موضوع به عبادت هم سرایت کرده! و این موضوع مجوزی شده برای این شکل عبادت کردن . به قول قدیمی‌ترها، نه از این سوی بام بیفتیم و خانه خدا را با کلکسیونی از عتیقه‌جات بخوانید کهنه و بی‌استفاده خانه‌ها و فرش‌های نخ نما که دور از شأن خانه خداست پر کنیم و نه بنابر سلیقه خودمان و راحت‌طلبی‌مان حکم جدید وضع کنیم و نماز را سبک بشماریم. #مسجد #آسایش_در_عبادت #بندگی_به_روز #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

❌ضرورت تربیت معلمین تمدن ساز ✍️زینب نجیب 1⃣ فلسفه خلقت انسان عبودیت است. 2⃣ تا تمدن نوین اسلامی شکل نگیرد عبودیت حقیقی رخ نمی دهد. 3⃣ برای ایجاد یک تمدن اسلامی مانند هر تمدن دیگر دو عنصر لازم است. (یک) تولید فکر (دو) پرورش انسان. 4⃣ برای تمدن اسلامی نیاز به نیروی انسانی تراز انقلاب اسلامی داریم. 5⃣ نیروی انسانی تراز انقلاب اسلامی و تمدن ساز چه خصوصیاتی دارد؟ (الف) مومن باشد، خردمند باشد، اندیشمند باشد، دانشمند باشد، مجاهد و اهل عمل باشد، با اخلاق باشد. (ب) هویت ملی-دینی داشته باشد. 6⃣ چنین نیرویی را چه کسی فعلیت می بخشد؟ معلم 7⃣به طور طبیعی همه خصوصیات تمدن‌ساز از معلم به متعلم منتقل می شود. نتیجه: ما در قدم اول نیازمند تربیت معلمین تراز انقلاب اسلامی هستیم. #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

🔖دهه هشتادی‌ها‌، امیدان فردای انقلاب ✍️آمنه عسکری منفرد 🇮🇷«نوجوان امروز برخلاف نوجوان قدیم یک عنصر بالغ و عاقل است؛ یک عنصر خردمند است.» (بیانات رهبر انقلاب ۱۱آبان ۱۴۰۱) ما به شما نوجوانان و جوانان دهه ۸۰ و دهه ۹۰کشور مقتدر ایران غبطه می‌خوریم؛ که ولی‌امر مسلمین امام خامنه‌ای شما را خطاب قرار دادند، تا همچون پدری دلسوز و آینده‌نگر برنامه فردای کشور برای انحطاط و نابودی آمریکای جنایتکار را چنان برایتان ترسیم کنند؛ که گویی امام، «افسرانِ جنگِ نرمِ آینده نظام» را منصوب می‌کنند، تا عالَم بداند اگر چه سرداران بزرگ ما چون «سردار مقاومت شهید سلیمانی عزیز» ما را به شهادت رساندند، اما خاک این سرزمین هنوز «عمار» دارد. 🇮🇷«جوانِ بیدار و هوشمند» این آب و خاک؛ چون قدرت تحلیل و فهم حقایق و حوادث را دارد، گوش به فرمان نائب المهدی است تا طومارِ ظلمِ استکبار را درهم پیچیده و دهان ظلمش را با «مشتِ محکمِ مقاومت واقتدار اسلامی» خُرد کند. 🇮🇷به راستی ما پدران ومادران دهه‌ی شصتی و دهه‌ی هفتادی‌، به داشتن فرزندانی چون شما که امیدِ رهبرِ انقلاب هستید مفتخریم و خرسندیم که ایشان «در انتظار به ثمر نشستن» شماست. گوش‌به فرمانِ ولی باشید و به فرموده‌ی ایشان با «شعارها»، «اعمال و کارکردهای خود»، «پیامِ قدرتِ مقاومتِ ملی ایران» را به همه دنیا و دشمنان ایران صادر کنید که با حرکت «کنشی»، «جهاد تبیین» و تولید محتوای حقیقی وصحیح قبل از حرکت انحرافی دشمن و انتقال صحیح به ذهن دیگر جوانها، به طور قطع پیروزی از آنِ ملت قدرتمند ما خواهدبود. #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

امام خمینی، تجدید کننده مضمون بعثت در دوره معاصر ✍️مخدره چمن خواه در دورانی که ایمان و فرهنگ و اعتقادات ملت ایران به «تمسخر» گرفته و با «تحقیر» آن و «ترویج تحمیلی فرهنگ غرب»، به مبارزه‌ای جدی با خودباوری و اعتماد به نفس این ملت کمر بسته بودند و دین و روحانیت را مورد «سخت ترین انتقام ها» قرار داده بودند؛ احکام نجات بخش اسلام به کلی از «صحنه های زندگی اجتماعی» خارج شده بود و دین، امر حاشیه‌ای، فرعی و دور از صحنه نگاه داشته شده بود. در چنین دورانی مقاومت و بازدارندگی نیروهای فکری و فرهنگی انقلاب بخش‌هایی از جامعه را در ذیل ارزشهای اسلامی نگاه داشتند و اجازه ندادند میان آن و هویت دینی شان فاصله و جدایی پدید آید. #ادامه‌دارد 🔗متن کامل در فایل #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

اتوبوس شلوغ ✍️ ریحانه حاجی زاده خودم را یواشکی پشت اتوبوس پنهان کردم. مطمئن بودم کسی من را نمی‌بیند. بوی گلاب می‌آمد، #سربند یا حسینم را روی پیشانی‌ام بستم. هر کاری کردم بند پوتینم بسته نشد. پوتین کمی برای پاهای من بزرگ بود. شب قبل از اعزام هر چقدر انبار مسجد را گشته بودم، پوتینی به اندازه‌ی پایم پیدا نکردم. حیف که انبار اسلحه‌ها قفل بود و هر کاری کردم درش باز نشد که نشد. برای همین با خودم سنگ آورده بودم، بالاخره سنگ هم نوعی سلاح سخت است دیگر؟! همه سوار شدند. کفِ اتوبوس پر شده بود از رزمنده، روی هر صندلی دو نفر نشسته بود. اتوبوس کیپ تا کیپ پر شده بود. رزمنده‌ها پنجره‌‌ها را باز کردند. بوی دود اسپند همراه با بوی گلاب وارد اتوبوس شد. مادرها قربان صدقه‌ی پسرهایشان می‌رفتند و همسرها مشغول خواندن ذکر و دعا بودند. کاسه‌های پُر از آب که با گلبرگ‌های گل رُز تزئین شده بود پشت اتوبوس روی زمین ریخته شد. بچه‌ها دنبال اتوبوس می‌دویدند و گریه می‌کردند و پدرشان را صدا می‌زدند. اتوبوس از شهر خارج شد، داش مجید شروع به آواز خواندن کرد. داش مجید لوتیِ محله بود و راننده‌ی اتوبوس ما. رزمندگان به آواز خواندن داش مجید اعتراض کردند و همه با هم مشغول خواندن آیةالکرسی شدند. مثل همیشه علی فاز بچه درس‌خوان‌ها را برداشت و همین که شروع کرد به تعریفِ از خودش، میثم یک پَس‌گردنی نوش جانش کرد و گفت: تو اگر خیلی بچه‌ی درس‌خوانی بودی امسال تجدید نمی‌آوردی! همه خندیدند. من هم از خنده روده‌بر شدم. خدا را شکر که صدای خنده‌ی من لابه‌لای صدای خنده‌ی رزمنده‌ها گُم شد. همه در حال حلالیت گرفتن از هم و خواندن نوحه بودند که ناگهان داش مجید ترمز جانانه‌ای کرد. آن‌هایی که صندلی جلو نشسته بودند با سر توی شیشه رفتن و من هم از پشت پرده‌ی عقب اتوبوس روی سر رزمنده‌های کف اتوبوس افتادم. در آن لحظه چیزی جز صورت‌های متعجب و خشمگین رزمنده‌ها، ندیدم. دیگر خیلی دیر شده بود تا اتوبوس به شیراز برگردد و چیزی به #خرمشهر نمانده بود. برای همین خوشحال و شاد و خندان بلند شدم و با اعتماد به نفس گفتم من هم بسیجی هستم، هم رضایت‌نامه دارم، هم شناسنامه‌ام را آوردم. اول نگاهی به قد و قواره‌ام انداختند و بعد مشت جانانه‌ای نثارم کردند و گفتند: بچه تو الان باید در مدرسه باشی! میثم که من را کاملا می‌شناخت گفت: من که می‌دونم هر چی به آقات گفتی رضایت نداد که بیایی پس رضایت‌نامه‌ات جعلیه! همه در حال پچ‌پچ کردن بودند که ناگهان داش مجید فریاد بلندی کشید، همان موقع رادیو اعلام کرد خرمشهر سقوط کرد. همه مات و مبهوت به تصویر جلوی اتوبوس نگاه کردند. در همان لحظه، سمت چپ اتوبوس یک خمپاره منفجر شد. صدای همه در گوشم می‌پیچید. مادر داش مجید موقع رفتن گریه می‌کرد. میثم تازه پدر شده بود. وحید در دانشگاه شریف قبول شده بود و ... . احساس درد می‌کردم، تمام لباسم خونی شده بود. شهادتینم را خواندم و نگاهی به اطرافم انداختم. مثل اینکه شربتی که قبل از سوار شدن خورده بودند تأثیر خودش را گذاشته بود! کاش من هم شربتم را تا آخر می‌خوردم! #یک_دهه‌_هشتادی #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

#پویش_من‌_و_مسجد 5⃣مساجد در تسخیر نوجوانان ✍زينب نجیب نوجوانی بودم پر از غرور، پشت کنکوری و مملو از انرژی. در کتابخانه محله، ثبت نام کرده بودم تا در شرایط بهتری کتاب‌های تستی را به امانت گرفته و خود را بیازمایم. ساعت هشت صبح تا ظهر در مکانی بزرگ و ساکت مشغول درس خواندن و تست‌زنی می‌شدم. روز اول بود، بعد از چهار ساعت اولین صدایی که بلند شد و هیچ کس به شکسته شدن این سکوت اعتراضی نداشت اذان ظهر بود. برای من فرصت خوبی بود تا به بهانه‌ی نماز اول وقت، کمی به سرم هوا بخورد. از جا بلند شدم و به سمت مسجد کنار کتابخانه حرکت کردم. از آنجا که آن ایام به شدت نیازمند حافظه‌ای قوی بودم، همیشه وضو داشتم، به همین دلیل خیلی سریع‌تر از نمازگزاران دیگر وارد محوطه مسجد شدم. نیاز به نگاه خاص خدا بود که صف اول را برگزیدم و به سمت آن خیز برداشتم که یک‌دفعه، پیرزنی با غیظ و ناراحتی گفت: "چقدر جوون‌های امروز پرتوقع و بی‌حیا شدند". به این طرف و آن طرف نگاهی انداختم، به غیر از من کسی نبود فقط کمی آن طرف‌تر، خانمی با دخترش نشسته بود. من نیز چیزی نگفتم. از روی کنجکاوی، زیر چشمی او را نگاه می‌کردم، بعد از چرخاندن چند مهره در تسبیح‌اش، دوباره با لحنی جدی گفت:" دختر، صف اول برای بزرگترهاست. برو به عقب." از آنجا که کلاً دختری با جسارت بودم و به راحتی سخنی را قبول نمی‌کردم سریع پرسیدم: "چرا؟" در جواب گفت: " کسی که هر روز و هر وعده به مسجد می‌آید صف اول حق اوست. دلیلش قانع‌ام نکرد اما آهسته به سمت صف دوم رفتم و در همین حین، همان مادر که آن‌سو تر نشسته بود، گفت: "حاج خانوم سخت نگیر این جوان‌ها پاک‌ترند، این‌ها جلو باشند شما هم از ثواب آن‌ها بهره می‌برید." من که اصلاً دلیل گفتگوی آن‌ها را متوجه نمی‌شدم، نشستم و برای قبولی خود در کنکور دعا کردم. پیرزن هم تا زمان شروع نماز سر خود را تکان می‌داد و غرغر می‌کرد به گمانم به بی‌ادبی نوجوان‌های روزگار می‌توپید. بعد‌از‌ظهر، به خانه برگشتم و از مادر دلیل این رفتارها را پرسیدم لبخندی زد و گفت: "صف اول ثواب بیشتری دارد به خاطر همین مشتریش بیشتر است." تازه دوزاری‌ام افتاد. اما دیگر به آن مسجد نرفتم. تا اینکه سال‌ها گذشت و من مربی مهدویت مسجدی شدم تقریباً در همان منطقه از شهر. موقع نماز حواسم بود که جلو نروم اما دیگر این گونه نبود. هرکدام از نمازگزاران مدام به هم تعارف می‌کردند که خانم شما بفرمایید. شما مقدمی.حتی خانمی صدا میزد، دخترا بیاین جلو. با خودم گفتم الحمدلله که انقلاب اسلامی نرم‌نرمک بسیاری از فرهنگ‌های غلط را که در اذهان رسوب کرده بود اصلاح کرد و امروز شاهد آنیم که، رفتارهای منسوخ جای خود را به رفتارهای شایسته می‌دهد. اما این داستان به همین جا ختم نشد، روزی شاگردانم بیش از روزهای دیگر از من سوال داشتند و نیم ساعتی بیشتر ماندند. دقیقاً همان نیم‌ساعتی که قبل از نماز مغرب، پیرمردها به مسجد می‌آیند برای عبادتی بیشتر و انجام اعمال مستحبی. صدای گفتگوی ما به طبقه‌ی پایین رسید، همانجاکه آقایان حضور داشتند. ناگهان صدای بلندی گفت تمامش کنید می‌خواهیم نماز بخوانیم. من که در جایگاه مربی بودم در مقام پاسخ برآمده و گفتم حاج آقا بیش از نیم‌ساعت تا اذان مغرب باقیست بچه‌ها سوال دارند.دوباره با لحنی طلبکارانه فریاد زد جمع‌اش کنید. در پاسخ گفتم" شرمنده‌ام نمی‌توانم. شما یک روز نماز مستحبی خود را تعطیل کن. مگر نشنیده‌اید که بزرگان ما می‌فرمایند نمازگزارانی که نسبت به بی‌نمازی جوانان جامعه بی‌تفاوت‌اند و تکلیف و مسئولیتی در خود احساس نمی‌کنند دیگر نمازگزار نیستند". دیگر جوابی نشنیدم؛ اما قبل از نماز با همان نوجوانان به صف‌های نماز جماعت پیوستیم و در کنار هم نماز جماعت خواندیم. دیگر حتی کسی نبود که برای نشستن در صف اول باعث دلخوری نوجوانان باشد بلکه این نوجوانان بودند که مقتدرانه در مسجد رفت و آمد می‌کردند و مسجد در تسخیر آنان بود. #مسجد #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

شب میلاد امام جواد علیه السلام ✍️زهره قاسمی امشب به درِ کوی رضا کاسه به دستم تا پر شود این کاسه ی من، بست نشستم آمد به جهان کودک پر خیر امامت دلداده ی فرزند رضا بوده و هستم... #یا‌جواد‌الائمه🍃 #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

✔️تاریخ گواه است ✍️فخری مرجانی شیعه از لحاظ تشکیلاتی در نهایت قدرت است و این را مدیون اهل بیت رسول الله‌ صلی الله علیه و آله است. امامانی که هر کدام در شرایط مختلف اجتماعی و سیاسی، مبارزاتی داشتند از امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) تا زمان امام حسن عسکری(علیه‌السلام). مبارزاتی علیه طاغوت و دژخیمان زمان. مبارزۀ بین حق و باطل. بین نور و تاریکی. و تو گمان مبر که اکنون و در این برهه از زمان، کارکردن سخت‌تر شده است؛ بلکه باید بروی به زمان ائمه(علیهم‌السلام) تا ببینی فشار و سختی کار ایشان را. و اینک در شب ولادت یکی از همان دردانه‌های هستی، یکی از زیباترین و کامل‌ترین مخلوق خدای بی‌همتا؛ امام جواد(علیه‌السلام) دل‌مان را روانه حریم حضرتش تا عرش کبریایی پروردگار می‌کنیم و عاجزانه خواستار نگاه پر از مهر و عطوفتش می‌شویم تا زنگارها از دل‌مان بزداید و پیرایش کند وجودمان را از هرچه غیر اوست. ☘میلاد مولود پرخیروبرکت، جواد الائمه علیه‌السلام تهنیت☘ #یاجوادالائمه🍃 #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

🔰انتشار یادداشت‌ «مساجد در تسخیر نوجوانان» خانم زینب نجیب به عنوان یادداشت‌ امروز در روزنامه سراسری سراج #پویش_نوشتن #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI