بسم الله الرحمن الرحیم یادم‌نیست تجویز کدام یک از علما بود که چهارده‌تا سید بنشینند دور هم و روضه‌ی جوادالائمه بخوانند که ان‌شاءالله نافع است. جمع‌کردن چهارده‌تا سید کار سختی نبود، یک‌شب من و سیزده‌تا سید بزرگ و کوچک و زن و مرد، حتی توراهی زهراسادات، نشستیم توی خانه‌ی ما و آقاسیدرضا رفیق شیخ‌عبدالزهرا روضه‌ی حضرت جواد خواند. روضه‌خوان دامن جوادالائمه را سفت چسبیده‌بود و آقا را به آغوش خالی حضرت رباب، توی آن بعدازظهر اسیری قسم می‌داد. ما بچه نداشتیم و آن سیدها جمع‌شده‌بودند که برای ما دعا کنند. دعاهاشان آن‌موقع دامن‌ ما را پر نکرد ولی رفت نشست توی حساب‌مان تا بعدها کیسه‌ی خالی‌مان را لبریز کند. همان وقت‌ها یک‌بار زندگی کوتاه جوادالائمه را بالاپایین کرده‌بودم؛ رنج دوری از پدر، زندگی در خفقان عباسی‌ها، آماده‌کردن دل‌ها برای جامعه‌ی مهدوی و در کنار همسری چنان فرموده‌بود؛ بالشت زیر سرت از صبر باشد و صبر همین دختری است که هرشب وقت خواب می‌گوید: مادر قصه بخوون 🫀

از شهر دوری نامه نوشته‌بود: آقا من دور از شما هستم، گاهی حاجاتی دارم، مشکلاتی دارم، چه کنم؟ امام هادی علیه‌السلام در جواب نوشتند: «إِنْ کَانَتْ لَکَ حَاجَةٌ فَحَرِّکْ شَفَتَیْک » لبت را حرکت بده، حرف بزن، بگو، ما از شما دور نیستیم. |بحارالانوار، ج۵۰|